Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 16 december 2008 om 21:21
Lieverds, ik ga nie quoten Dus het even op basis van alles wat ik gelezen heb.
Loving_Life ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden dan Cham maar ook ik leef mijn leven erg low profile. Ik doe echt weinig en keer steeds meer naar binnen toe. Nu is het alleen zo 'leeg' daarbinnen en ik weet dat er nog wat roofvijanden her en der verstopt zitten. Denk alsjeblieft niet in termen van 'verder' want we fluctueren allemaal. Dan is het rust en dan is er pijn en paniek. Het gaat met vlagen. Ik wil je niet overhalen om te blijven schrijven, doe wat goed voelt. Als je het maar doet vanuit je gevoel dat je even afstand en rust wilt. Als je het doet omdat anderen verder zijn, dan doe je jezelf daar mee tekort. Ook ik leer van jouw post, jouw vragen, jouw belevenissen, de vragen die je hebt en die ik van tijd tot tijd ook heb. Hoe gek het ook klinkt, het geeft me een spiegel terug. Jouw bijdrage vind ik heel erg waardevol. Damn, nu komt dit erg drammerig over Zo is het niet bedoeld. Laat het maar lekker bezinken.
Creatief zijn...ik was het ooit. Telt dat ook? Vroeger als klein meisje was ik altijd in de weer met sieraden maken. Het was altijd een 'droompje' geweest om mijn eigen kleding te maken. Mooie chique kleding, ik weet precies wat bij me past en waar ik het beste in uitkom maar die kleding is voor mij niet betalen. Toen kwam ik op het idee zelf kleding te ontwerpen en te maken. Maar goed, ik kan niet tekenen, niet eens een rechte lijn. Heb een paar slappe pogingen gedaan om een buurthuis te vinden waar ik goedkoop naailessen kon nemen. Lang verhaal kort: ik ben tig jaar verder en heb er nooit meer aan gedacht. Oh jawel, tot gisteren. Die dame waar ik de reading van kreeg, die had allemaal paspoppen in haar huis. Ze wilde weer beginnen met kleding maken...hmm....teken van mijn ontembare zelf?
EV, je vroeg naar de reading of was jij dat Cham? Eerlijk gezegd was het niet veel nieuws aan de horizon. Los van het hersengedeelte geloof ik ook in een zielgedeelte en was op zoek naar helderheid over waar ik stond in mijn proces. Eigenlijk vertelde ze niets nieuws. Het was voor mezelf even een check-up en de hoop op een lichtpuntje. Dit proces is voor mijn gevoel al mijn hele leven aan de gang en niet zolang geleden kwam ik tot het besef dat dit ook mijn hele leven gaat duren. Beetje bij beetje leg ik me er bij neer dat dit dus is wat men het leven noemt. Veranderingen, groei, pijn, nieuwe fases, geluk, verdriet, het hele circus. En daar rust in vinden. Er niet tegen vechten. Het accepteren. Huilen en loslaten.
En diep vanbinnen blijven beseffen dat ik hoe dan ook gedragen wordt. Dat ik hoe dan ook hier doorheen kom Dat er mooiere tijden gaan aanbreken als ik mijn deel van het werk doe. Bewustwording, de moed om bepaalde stappen te nemen en door te zetten. No matter what.
Nu zet ik dat allemaal zo neer maar ik weet ook verdomd goed dat ik afstand heb genomen van het leven. Gisteren verwoorde die dame dat heel goed: ik heb me teruggetrokken. Deze Sensy verschilt enorm van de Sensy van jaren geleden. Ik was een feestbeest, hordes vrienden, deed van alles, reisde veel, kortom: IK LEEFDE (tja, het is maar wat je leven noemt) En nu leidt ik een teruggetrokken bestaan. Naar binnengekeerd. Heb bewust de woeste stormen en de drama's beeindigd. Geen pijn meer toevoegen aan de pijn die ik al heb. Ik bekijk de wereld van een afstandje. Ik laat het circus voorlopig aan mij voorbij gaan. Diep van binnen weet ik dat dit tijdelijk is. Tijdelijke time-out.
En net als jij Cham, zie ik ook om me heen de maatschappelijk geslaagde mensen. Maar het bekoort me niet (meer) En ja, ik wil de luxe en het comfort van het leven. Ja, ik hou van uitbundigheid. Ja, ik hou van de wereld ontdekken en van lekker eten. Ik hou van muziek en ik hou van dansen. Ik hou van mensen (dieren ben ik bang voor maar hou toch van ze). Ik hou van lucht, zon, wolken, regen en sneeuw.. Ik hou van lachen en ik hou van plezier maken. Ik geniet nu van die kleine momenten. Die kleine contactmomentjes. Die zijn voor nu voldoende. Mijn leven begint zich steeds meer te richten op eenvoud. Vanuit die eenvoud wil ik mezelf ontwikkelen. Alle overbodige ballast wegflikkeren en terug naar de basis.
Loving_Life je hebt de angst dat je leven niets voorstelt als je er achter komt wat er mis met je is. Dat je dan niet verder kunt leven. Ik zou dat met zo'n innerlijke criticus ook hebben. Die brandt alles af wat en wie ik ben. Ik wilde toen dood. Gewoon *poef* verdwijnen in het niets. Weg van deze wereld. Maar dat wat alles zo vreselijk vind en bang is om ontdekt te worden, dat was het eerste wat ik kwijt moest zien te raken. Dat mechanisme wat zichzelf in stand houdt door jou af te breken.
Het is net of je een zelfmoordterrorist in je binnenste hebt die loopt te dreigen de boel op te blazen als iemand maar in de buurt durft te komen. Die brengt liever zichzelf en zijn gastvrouw om dan dat hij ontmaskert wordt. Dan heb ik het weer over het ego.
Loving_Life you do love life en Cham zei het ook zo mooi: je hunkert naar het leven en dat is wat jou pijn doet. Je hunkert het leven te omarmen en ervan te genieten en het lijkt zo ver weg. Je snakt er naar maar bent er tegelijkertijd bang voor. Je leven is niet vreselijk, je innerlijke criticus vertelt jou dat. Jij vertelt jezelf allerlei verhaaltjes over hoe het moet zijn want anders... Dus kies je er eerder voor dat bekende, vernietigende stemmetje als vriendin te houden in plaats van met haar te breken en je in het diepe te gooien.
En je bent niet alleen als je die stap waagt. Geloof me, we gaan er allemaal doorheen en jouw behoefte aan een kring krachtige vrouwen, die behoefte hebben we allemaal denk ik.
Toen ik nog groepsmeetingen deed, werd er altijd gezegd: ook al geloof jij niet in jezelf, er zijn genoeg anderen die wel in jou geloven. En dat is een reddingsboei die anderen naar je uitgooien en waar je even aan mag optrekken. Tot je het geloof in jezelf hervindt en op eigen benen kan staan.
En dat geldt voor iedereen die dit pad bewandelt. The road less traveled
(f)
Loving_Life ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden dan Cham maar ook ik leef mijn leven erg low profile. Ik doe echt weinig en keer steeds meer naar binnen toe. Nu is het alleen zo 'leeg' daarbinnen en ik weet dat er nog wat roofvijanden her en der verstopt zitten. Denk alsjeblieft niet in termen van 'verder' want we fluctueren allemaal. Dan is het rust en dan is er pijn en paniek. Het gaat met vlagen. Ik wil je niet overhalen om te blijven schrijven, doe wat goed voelt. Als je het maar doet vanuit je gevoel dat je even afstand en rust wilt. Als je het doet omdat anderen verder zijn, dan doe je jezelf daar mee tekort. Ook ik leer van jouw post, jouw vragen, jouw belevenissen, de vragen die je hebt en die ik van tijd tot tijd ook heb. Hoe gek het ook klinkt, het geeft me een spiegel terug. Jouw bijdrage vind ik heel erg waardevol. Damn, nu komt dit erg drammerig over Zo is het niet bedoeld. Laat het maar lekker bezinken.
Creatief zijn...ik was het ooit. Telt dat ook? Vroeger als klein meisje was ik altijd in de weer met sieraden maken. Het was altijd een 'droompje' geweest om mijn eigen kleding te maken. Mooie chique kleding, ik weet precies wat bij me past en waar ik het beste in uitkom maar die kleding is voor mij niet betalen. Toen kwam ik op het idee zelf kleding te ontwerpen en te maken. Maar goed, ik kan niet tekenen, niet eens een rechte lijn. Heb een paar slappe pogingen gedaan om een buurthuis te vinden waar ik goedkoop naailessen kon nemen. Lang verhaal kort: ik ben tig jaar verder en heb er nooit meer aan gedacht. Oh jawel, tot gisteren. Die dame waar ik de reading van kreeg, die had allemaal paspoppen in haar huis. Ze wilde weer beginnen met kleding maken...hmm....teken van mijn ontembare zelf?
EV, je vroeg naar de reading of was jij dat Cham? Eerlijk gezegd was het niet veel nieuws aan de horizon. Los van het hersengedeelte geloof ik ook in een zielgedeelte en was op zoek naar helderheid over waar ik stond in mijn proces. Eigenlijk vertelde ze niets nieuws. Het was voor mezelf even een check-up en de hoop op een lichtpuntje. Dit proces is voor mijn gevoel al mijn hele leven aan de gang en niet zolang geleden kwam ik tot het besef dat dit ook mijn hele leven gaat duren. Beetje bij beetje leg ik me er bij neer dat dit dus is wat men het leven noemt. Veranderingen, groei, pijn, nieuwe fases, geluk, verdriet, het hele circus. En daar rust in vinden. Er niet tegen vechten. Het accepteren. Huilen en loslaten.
En diep vanbinnen blijven beseffen dat ik hoe dan ook gedragen wordt. Dat ik hoe dan ook hier doorheen kom Dat er mooiere tijden gaan aanbreken als ik mijn deel van het werk doe. Bewustwording, de moed om bepaalde stappen te nemen en door te zetten. No matter what.
Nu zet ik dat allemaal zo neer maar ik weet ook verdomd goed dat ik afstand heb genomen van het leven. Gisteren verwoorde die dame dat heel goed: ik heb me teruggetrokken. Deze Sensy verschilt enorm van de Sensy van jaren geleden. Ik was een feestbeest, hordes vrienden, deed van alles, reisde veel, kortom: IK LEEFDE (tja, het is maar wat je leven noemt) En nu leidt ik een teruggetrokken bestaan. Naar binnengekeerd. Heb bewust de woeste stormen en de drama's beeindigd. Geen pijn meer toevoegen aan de pijn die ik al heb. Ik bekijk de wereld van een afstandje. Ik laat het circus voorlopig aan mij voorbij gaan. Diep van binnen weet ik dat dit tijdelijk is. Tijdelijke time-out.
En net als jij Cham, zie ik ook om me heen de maatschappelijk geslaagde mensen. Maar het bekoort me niet (meer) En ja, ik wil de luxe en het comfort van het leven. Ja, ik hou van uitbundigheid. Ja, ik hou van de wereld ontdekken en van lekker eten. Ik hou van muziek en ik hou van dansen. Ik hou van mensen (dieren ben ik bang voor maar hou toch van ze). Ik hou van lucht, zon, wolken, regen en sneeuw.. Ik hou van lachen en ik hou van plezier maken. Ik geniet nu van die kleine momenten. Die kleine contactmomentjes. Die zijn voor nu voldoende. Mijn leven begint zich steeds meer te richten op eenvoud. Vanuit die eenvoud wil ik mezelf ontwikkelen. Alle overbodige ballast wegflikkeren en terug naar de basis.
Loving_Life je hebt de angst dat je leven niets voorstelt als je er achter komt wat er mis met je is. Dat je dan niet verder kunt leven. Ik zou dat met zo'n innerlijke criticus ook hebben. Die brandt alles af wat en wie ik ben. Ik wilde toen dood. Gewoon *poef* verdwijnen in het niets. Weg van deze wereld. Maar dat wat alles zo vreselijk vind en bang is om ontdekt te worden, dat was het eerste wat ik kwijt moest zien te raken. Dat mechanisme wat zichzelf in stand houdt door jou af te breken.
Het is net of je een zelfmoordterrorist in je binnenste hebt die loopt te dreigen de boel op te blazen als iemand maar in de buurt durft te komen. Die brengt liever zichzelf en zijn gastvrouw om dan dat hij ontmaskert wordt. Dan heb ik het weer over het ego.
Loving_Life you do love life en Cham zei het ook zo mooi: je hunkert naar het leven en dat is wat jou pijn doet. Je hunkert het leven te omarmen en ervan te genieten en het lijkt zo ver weg. Je snakt er naar maar bent er tegelijkertijd bang voor. Je leven is niet vreselijk, je innerlijke criticus vertelt jou dat. Jij vertelt jezelf allerlei verhaaltjes over hoe het moet zijn want anders... Dus kies je er eerder voor dat bekende, vernietigende stemmetje als vriendin te houden in plaats van met haar te breken en je in het diepe te gooien.
En je bent niet alleen als je die stap waagt. Geloof me, we gaan er allemaal doorheen en jouw behoefte aan een kring krachtige vrouwen, die behoefte hebben we allemaal denk ik.
Toen ik nog groepsmeetingen deed, werd er altijd gezegd: ook al geloof jij niet in jezelf, er zijn genoeg anderen die wel in jou geloven. En dat is een reddingsboei die anderen naar je uitgooien en waar je even aan mag optrekken. Tot je het geloof in jezelf hervindt en op eigen benen kan staan.
En dat geldt voor iedereen die dit pad bewandelt. The road less traveled
(f)
dinsdag 16 december 2008 om 21:28
Ik zei 'the road less traveled" en bedacht me dat dit een gedicht is die mij verder geinspireerd heeft mijn pad op mijn manier uit te zetten en te volgen. Misschien dat jullie er ook wat aan hebben:
ROAD LESS TRAVELED
Two roads diverged in a yellow wood
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth
Then took the other as just as fair
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear
Though as for that, the passing there
Had worn them really about the same
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black
Oh, I kept the first for another day!
Yet, knowing how way leads onto way
I doubted if I should ever come back
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood
And I took the one less traveled by
And that has made all the difference
Robert Frost
ROAD LESS TRAVELED
Two roads diverged in a yellow wood
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth
Then took the other as just as fair
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear
Though as for that, the passing there
Had worn them really about the same
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black
Oh, I kept the first for another day!
Yet, knowing how way leads onto way
I doubted if I should ever come back
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood
And I took the one less traveled by
And that has made all the difference
Robert Frost
dinsdag 16 december 2008 om 22:53
quote:Elmervrouw schreef op 16 december 2008 @ 22:13:
Oef, hier is veel geschreven zeg...
dat wordt morgen. Ik ben net thuis van fam.opstellingen, rustig aan gedaan deze keer en mijn NEE (toen ik gevraagd werd voor in de opstelling) werd door iedereen gerespecteerd. Nou, openbaring zeg. Eigenlijk heel normaal, dat je nee gerespecteerd wordt, en dat je niet nog pogingen tot overhalen moet ondergaan, maar ik kijk van zoiets nog echt op!
(Kun je nagaan hoezeer over mijn eerdere nee's is heengelopen. Oh nee, ik durfde niet eens nee te zeggen, vroeger. En heel lang niet.)
Fijn gevoel is dat he? En JA, jouw NEE's zullen vaker gerespecteerd worden. Een heleboel 'NEE"s" die jij nog gaat geven, zullen JA's voor jou inhouden. Nee voor een ander is ja voor jou en zo ga je stap voor stap die ruimte innemen die van jou is.
Wat een hoop ge-jou-jou in paar zinnetjes
Oef, hier is veel geschreven zeg...
dat wordt morgen. Ik ben net thuis van fam.opstellingen, rustig aan gedaan deze keer en mijn NEE (toen ik gevraagd werd voor in de opstelling) werd door iedereen gerespecteerd. Nou, openbaring zeg. Eigenlijk heel normaal, dat je nee gerespecteerd wordt, en dat je niet nog pogingen tot overhalen moet ondergaan, maar ik kijk van zoiets nog echt op!
(Kun je nagaan hoezeer over mijn eerdere nee's is heengelopen. Oh nee, ik durfde niet eens nee te zeggen, vroeger. En heel lang niet.)
Fijn gevoel is dat he? En JA, jouw NEE's zullen vaker gerespecteerd worden. Een heleboel 'NEE"s" die jij nog gaat geven, zullen JA's voor jou inhouden. Nee voor een ander is ja voor jou en zo ga je stap voor stap die ruimte innemen die van jou is.
Wat een hoop ge-jou-jou in paar zinnetjes
dinsdag 16 december 2008 om 23:03
quote:Loving_Life schreef op 16 december 2008 @ 21:57:
Wat lief dat jullie zo uitgebreid op me reageren, dat doet me goed, dat geeft me echt iets, het gevoel dat ik er toe doe.
Jij reageert net zo uitgebreid op ons. Wat je geeft krijg je terug en natuurlijk doe jij er toe. Ik vind het leuk om je hier te treffen Met je vragen en je verwarring, met je medeleven en je lieve woorden, met je tips en adviezen. Je doet er toe. PUNT.
Cham, volgens mij heb ik nog niet gereageerd op het topic over mindfulness, maar ik weet eigenlijk al zeker dat ik het ga doen, waarschijnlijk ergens vanaf half januari. Ik ga dan zo'n cursus doen, van 8 weken lang, 1 avond per week (2,5 uur) met thuisopdrachten ed.
Ik begrijp ook waarom mindfulnees goed zou kunnen helpen bij thema's als strijd, verzet ed. Maar ik denk dat ik eerst de keuze moet maken dat op te willen geven (en natuurlijk wil ik dat, wie niet, dus ik bedoel op een dieper niveau, het echt willen). Overgave, waar hier al eerder over gesproken is, is iets waar ik denk ik voor "moet" gaan kiezen, wil ik verder komen. Maar iets houdt me nog tegen, ik lijk innerlijk die keuze nog niet te kunnen/willen/durven maken. Al wil ik het eigenlijk wel echt, ik ben alleen zo bang.
Wauw, je gaat het echt doen! Ik denk dat het je goed zal doen. Muizestapjes om de rust terug te laten keren.
Gek worden als in de zin van psychose? Zoiets denk ik wel ja. Inderdaad, zo "gek", labiel, krankzinnig of wat dan ook worden, dat ik opgenomen moet woren, dat ik nooit meer zelfstandig kan functioneren. Of zo depressief worden, dat ik voorgoed afgesneden raak van mijzelf of mijn leven beeindig.
Ik heb zelf persoonlijk geen ervaring met psychose. Ik weet er wel het een en ander van ivm met mijn opleiding & werk.
Die angsten heb ik ook gehad. Zo echt leek de krankzinnigheid dat ik mezelf echt een halt heb moeten toeroepen:KAPPEN!
Wat mij geholpen heeft in de I'm-going-crazy momenten om met iemand te babbelen. Meestal zijn dat mijn zusjes. Gewoon even landen op aarde en uit die draaikolk van gedachten komen. Het lijkt net alsof alle nare gedachten in 1x op je afkomen en je zelf geen uitweg meer ziet. Schrijven helpt mij ook. Alles op papier zodat ik weer ruimte in mijn hoofdje heb.
Wat lief dat jullie zo uitgebreid op me reageren, dat doet me goed, dat geeft me echt iets, het gevoel dat ik er toe doe.
Jij reageert net zo uitgebreid op ons. Wat je geeft krijg je terug en natuurlijk doe jij er toe. Ik vind het leuk om je hier te treffen Met je vragen en je verwarring, met je medeleven en je lieve woorden, met je tips en adviezen. Je doet er toe. PUNT.
Cham, volgens mij heb ik nog niet gereageerd op het topic over mindfulness, maar ik weet eigenlijk al zeker dat ik het ga doen, waarschijnlijk ergens vanaf half januari. Ik ga dan zo'n cursus doen, van 8 weken lang, 1 avond per week (2,5 uur) met thuisopdrachten ed.
Ik begrijp ook waarom mindfulnees goed zou kunnen helpen bij thema's als strijd, verzet ed. Maar ik denk dat ik eerst de keuze moet maken dat op te willen geven (en natuurlijk wil ik dat, wie niet, dus ik bedoel op een dieper niveau, het echt willen). Overgave, waar hier al eerder over gesproken is, is iets waar ik denk ik voor "moet" gaan kiezen, wil ik verder komen. Maar iets houdt me nog tegen, ik lijk innerlijk die keuze nog niet te kunnen/willen/durven maken. Al wil ik het eigenlijk wel echt, ik ben alleen zo bang.
Wauw, je gaat het echt doen! Ik denk dat het je goed zal doen. Muizestapjes om de rust terug te laten keren.
Gek worden als in de zin van psychose? Zoiets denk ik wel ja. Inderdaad, zo "gek", labiel, krankzinnig of wat dan ook worden, dat ik opgenomen moet woren, dat ik nooit meer zelfstandig kan functioneren. Of zo depressief worden, dat ik voorgoed afgesneden raak van mijzelf of mijn leven beeindig.
Ik heb zelf persoonlijk geen ervaring met psychose. Ik weet er wel het een en ander van ivm met mijn opleiding & werk.
Die angsten heb ik ook gehad. Zo echt leek de krankzinnigheid dat ik mezelf echt een halt heb moeten toeroepen:KAPPEN!
Wat mij geholpen heeft in de I'm-going-crazy momenten om met iemand te babbelen. Meestal zijn dat mijn zusjes. Gewoon even landen op aarde en uit die draaikolk van gedachten komen. Het lijkt net alsof alle nare gedachten in 1x op je afkomen en je zelf geen uitweg meer ziet. Schrijven helpt mij ook. Alles op papier zodat ik weer ruimte in mijn hoofdje heb.
woensdag 17 december 2008 om 21:35
EV schaam je niet! Anderen mogen zich schamen voor wat ze hebben gedaan en nog doen (je kinderen weghouden). Hoe zwaar het ook is, blijf vertrouwen op jezelf. Echt, je bent zo aan het knokken, je straalt zoveel kracht uit. Ook al lijkt het even weg, het is er.
Ik hoop dat de therapie vanavond geholpen heeft.
Ik hoop dat de therapie vanavond geholpen heeft.
woensdag 17 december 2008 om 21:50
Deze tekst kreeg ik als kerstkaart van m'n yogadocente. Ik wil het graag met jullie delen, ik geloof dat het uit de Happinez komt.
In Oorsprong
De grote levensvraag is: "Wie ben ik"? We zoeken naar onze oorsprong, waar begint het begin? Kan ik zijn wie ik in essentie ben en wat is dat dan, essentie? Waar zoeken we eigenlijk naar? Naar een bron, zoals een rivier? Je loopt tegen de stroom in en komt dan bij de plek waar de rivier ontspringt. Het begin. Makkelijk gevonden.
Maar waar was het water voordat het een rivier werd?
Dus doordenkend zou je je dan ook kunnen afvragen: waar was ik voordat ik mens werd?
Laatst op National Geographic naar beelden gekeken van het ontstaan van een baby in de baarmoeder. Je ziet cellen delen en delen. Dan opeens, van het ene op het andere moment, gaat het hartje slaan. Alsof een klein motortje wordt gestart, een vonkje wordt toegevoegd. Alsof het biologische proces bezield werd door iets wat het hart liet kloppen.
Toen zag ik het: onze oorsprong zit in onze bezieling. Daar begon het, in ons hart. En daar zit het nog steeds. Hoe die bezieling als aandrijfkracht daar is gekomen: God only knows. Feit blijft dat het een mystiek moment is geweest aan het begin van ons leven, de vonk die alles liet kloppen.
Je zoekt je drie keer in de rondte naar de essentie, en het antwoord liep gewoon al die tijd met ons mee. Genesteld in jezelf, je bezieling, altijd bij de hand. Je kunt haar verstoppen, bedekken onder een laag drukte, onvrede, pessimisme. Maar het kan ook anders dit jaar, door simpelweg naar je hart te gaan. Dit klinkt hoogdravend of soft misschien, maar het werkt echt. Ga in gedachten naar je hart voordat je gaat handelen, spreken, doen. Dat alleen al is ontzettend moeilijk, ons hoofd neemt het zo graag over. Maar als je oefent en straks als gevorderde de vonk, de bezieling kunt laten zien in alles wat je onderneemt, voelt, denkt, zegt...dan mag je trots zijn. Dan ben je hoogstwaarschijnlijk mens zoals het bedoeld is, in oorsprong.
De ontembare vrouw...
In Oorsprong
De grote levensvraag is: "Wie ben ik"? We zoeken naar onze oorsprong, waar begint het begin? Kan ik zijn wie ik in essentie ben en wat is dat dan, essentie? Waar zoeken we eigenlijk naar? Naar een bron, zoals een rivier? Je loopt tegen de stroom in en komt dan bij de plek waar de rivier ontspringt. Het begin. Makkelijk gevonden.
Maar waar was het water voordat het een rivier werd?
Dus doordenkend zou je je dan ook kunnen afvragen: waar was ik voordat ik mens werd?
Laatst op National Geographic naar beelden gekeken van het ontstaan van een baby in de baarmoeder. Je ziet cellen delen en delen. Dan opeens, van het ene op het andere moment, gaat het hartje slaan. Alsof een klein motortje wordt gestart, een vonkje wordt toegevoegd. Alsof het biologische proces bezield werd door iets wat het hart liet kloppen.
Toen zag ik het: onze oorsprong zit in onze bezieling. Daar begon het, in ons hart. En daar zit het nog steeds. Hoe die bezieling als aandrijfkracht daar is gekomen: God only knows. Feit blijft dat het een mystiek moment is geweest aan het begin van ons leven, de vonk die alles liet kloppen.
Je zoekt je drie keer in de rondte naar de essentie, en het antwoord liep gewoon al die tijd met ons mee. Genesteld in jezelf, je bezieling, altijd bij de hand. Je kunt haar verstoppen, bedekken onder een laag drukte, onvrede, pessimisme. Maar het kan ook anders dit jaar, door simpelweg naar je hart te gaan. Dit klinkt hoogdravend of soft misschien, maar het werkt echt. Ga in gedachten naar je hart voordat je gaat handelen, spreken, doen. Dat alleen al is ontzettend moeilijk, ons hoofd neemt het zo graag over. Maar als je oefent en straks als gevorderde de vonk, de bezieling kunt laten zien in alles wat je onderneemt, voelt, denkt, zegt...dan mag je trots zijn. Dan ben je hoogstwaarschijnlijk mens zoals het bedoeld is, in oorsprong.
De ontembare vrouw...
donderdag 18 december 2008 om 11:05
zaterdag 20 december 2008 om 02:59
Hallo sterke dames, daar ben ik weer even. En ik loop weer lekker achter, is trouwens ook wel iets wat ik vaak heb. Maar jullie zijn maar 2 pagina's verder, dus het valt (nog) mee .
Teneerste, ik kan niet anders zeggen, maar wat klinkt het allemaal weer bekend. Een stukje verder terug, er wordt zoveel geschreven dat ik er wat uitpak, waarin Sensy dacht ik beschrijft over het gevoel wat ze weleens heeft of had dat ze denkt dat ze dan een loser is of iets dergelijks en dat ze dan het idee/gevoel heeft dat het op haar voorhoofd staat. Bekend. Dit zal wel weer die eigenwaarde zijn. Ik ben hier ook zo (erg) mee bezig. En moet zeggen, het lijkt wel of mijn instelling (weet niet hoe dat heet of of er een ander woord ook voor is ofzo) aan het veranderen is.
Ik ben bijvoorbeeld altijd bezig, altijd - zeg het maar even gewoon - aan het perfectioneren (eigenlijk, bedacht ik mezelf). Is het niet met mijn geest, dan is het wel met mijn woning, is het niet met mijn lichaam (al valt die mee, maar wil wel altijd of vaak dingen proberen mbt dan weer gezonder leven, etc etc, komt vast wel bekend voor), etc. Altijd bezig, altijd willen. Behalve toen ik mezelf niet lekker (in mijn vel (of is het trouwens niet (meer) geest) voelde had ik dit niet tot weinig.
Wat ik wou zeggen, is dat ondanks dat ik dus zó bezig ben, zoveel wil (of is/was het moet) van mezelf, ik langzamer probeer te leven, trager. Maar daar kwam ik eigenlijk vanmiddag een beetje op. Ergens mogen dingen nl best wel wat trager van mezelf, maar kan dat niet of moeilijk omdat alles zo snel gaat en is. Dus wat doe ik nu of deed ik vanmiddag, ik was aan het winkelen.
Opeens, ik stond ergens, en normaal ben ik dan ook vrij (viel mezelf achteraf dus vooral op denk ik) gefixeerd wat er om mij heen gebeurt, gedeelte wat Sensy ook zei denk van 'ze kijken naar me', 'ik ben toch een loser', 'pas hier niet', 'ben raar', of 'ze vinden me vast raar, vreemd', weet ik veel wat allemaal en soms gebeurt dit zelfs op heel onbewust niveau vermoed ik. Want ik hoor soms de gedachten niet letterlijk, maar ik voel ze en ook hier kwam ik volgens mij achteraf (wat) achter, want waarom kwam ik daar achteraf dan wat achter?
Omdat ik dus op het moment dat ik merkte dat ik héél erg bezig was met de mensen om mij heen, ik dit besefte, dit mij onrustig maakte en ik daardoor 'HO' (een kleine hoor ) even tegen mezelf, zei. Ik voelde - en ik probeer ook (wat) meer naar mijn lichaam te luisteren, met de nadruk op probeer - dat het/dit mij niet beviel. De situatie , ik daar in die winkel, met al die mensen om mij heen, al die mensen die mij zouden kunnen veroordelen, of wacht, die mij vast zouden veroordelen, mij stom zouden vinden, een loser inderdaad, afkeuren. Bam, daar is ie!
Dat was het moment dat ik zei, dat ik tegen mezelf (dus) zei 'HO'. En ik stond stil daar in die winkel, met al die vervelende, drukke mensen, misschien zelfs bijna verschrikkelijke mensen om mij heen. En het was alsof de focus van de omgeving om mij heen, zich inzoomde naar mezelf, naar alleen (mét) mezelf. En dat voelde heel rustig, en aangenaam, en veilig.
Het voelde goed, en best krachtig, de inzooming was naar mezelf gegaan en buiten deed er even of niet toe. Dat was prettig. En zo achteraf bezien ook, het was ook helemaal niet zo erg en het leek gelijk een stuk rustiger ook, zelfs die mensen.
Dus mijn nieuwe motto is nu een beetje, eerst ik rustig, of als ik maar rustig ben en blijf ofzo. Niet om te grappen eigenlijk, maar ik ga het wel meer proberen, trager worden dus zodra de wereld weer te snel lijkt te gaan, zodra alles weer te gehaast lijkt te voelen (en dit heb ik soms nogal wat, dat gevoel). Ik ga meer de rem er voor mezelf op gooien, gewoon qua gevoel. Stilstaan, tot mezelf komen, afsluiten misschien ook, maar dat weet ik niet zeker, want volgens mij was ik best nog alert enzo, alleen rustig nu en bij mezelf.
Nou. En ik wou gewoon wat anders zeggen volgens mij. Het verhaal lijkt ook wel van een grote impact te zijn, het was iets wat ik vandaag even besefte en/of probeerde, veels te filosofisch ergens voor dit tijdstip.
Ps. ik ben dus heel erg lerende hiermee of hierin. Aan het oefenen kennelijk dus ook. Echt zovan 'ho stop'. Oh ja, want dat wou ik nog zeggen, want ik bedacht mezelf net, dat ik dan volgens mij het moment niet accepteer, de situatie dan niet accepteer eigenlijk, want ik wou helemaal niet in die winkel staan met al die mensen om mij heen, die drukte, ik voelde mezelf ongemakkelijk, etc. Ik ontkende het nu (latere aanvulling hahaha). Mijn zijn daar in het nu, mijn leven dus bijna of misschien ook wel dan.
(f)
Teneerste, ik kan niet anders zeggen, maar wat klinkt het allemaal weer bekend. Een stukje verder terug, er wordt zoveel geschreven dat ik er wat uitpak, waarin Sensy dacht ik beschrijft over het gevoel wat ze weleens heeft of had dat ze denkt dat ze dan een loser is of iets dergelijks en dat ze dan het idee/gevoel heeft dat het op haar voorhoofd staat. Bekend. Dit zal wel weer die eigenwaarde zijn. Ik ben hier ook zo (erg) mee bezig. En moet zeggen, het lijkt wel of mijn instelling (weet niet hoe dat heet of of er een ander woord ook voor is ofzo) aan het veranderen is.
Ik ben bijvoorbeeld altijd bezig, altijd - zeg het maar even gewoon - aan het perfectioneren (eigenlijk, bedacht ik mezelf). Is het niet met mijn geest, dan is het wel met mijn woning, is het niet met mijn lichaam (al valt die mee, maar wil wel altijd of vaak dingen proberen mbt dan weer gezonder leven, etc etc, komt vast wel bekend voor), etc. Altijd bezig, altijd willen. Behalve toen ik mezelf niet lekker (in mijn vel (of is het trouwens niet (meer) geest) voelde had ik dit niet tot weinig.
Wat ik wou zeggen, is dat ondanks dat ik dus zó bezig ben, zoveel wil (of is/was het moet) van mezelf, ik langzamer probeer te leven, trager. Maar daar kwam ik eigenlijk vanmiddag een beetje op. Ergens mogen dingen nl best wel wat trager van mezelf, maar kan dat niet of moeilijk omdat alles zo snel gaat en is. Dus wat doe ik nu of deed ik vanmiddag, ik was aan het winkelen.
Opeens, ik stond ergens, en normaal ben ik dan ook vrij (viel mezelf achteraf dus vooral op denk ik) gefixeerd wat er om mij heen gebeurt, gedeelte wat Sensy ook zei denk van 'ze kijken naar me', 'ik ben toch een loser', 'pas hier niet', 'ben raar', of 'ze vinden me vast raar, vreemd', weet ik veel wat allemaal en soms gebeurt dit zelfs op heel onbewust niveau vermoed ik. Want ik hoor soms de gedachten niet letterlijk, maar ik voel ze en ook hier kwam ik volgens mij achteraf (wat) achter, want waarom kwam ik daar achteraf dan wat achter?
Omdat ik dus op het moment dat ik merkte dat ik héél erg bezig was met de mensen om mij heen, ik dit besefte, dit mij onrustig maakte en ik daardoor 'HO' (een kleine hoor ) even tegen mezelf, zei. Ik voelde - en ik probeer ook (wat) meer naar mijn lichaam te luisteren, met de nadruk op probeer - dat het/dit mij niet beviel. De situatie , ik daar in die winkel, met al die mensen om mij heen, al die mensen die mij zouden kunnen veroordelen, of wacht, die mij vast zouden veroordelen, mij stom zouden vinden, een loser inderdaad, afkeuren. Bam, daar is ie!
Dat was het moment dat ik zei, dat ik tegen mezelf (dus) zei 'HO'. En ik stond stil daar in die winkel, met al die vervelende, drukke mensen, misschien zelfs bijna verschrikkelijke mensen om mij heen. En het was alsof de focus van de omgeving om mij heen, zich inzoomde naar mezelf, naar alleen (mét) mezelf. En dat voelde heel rustig, en aangenaam, en veilig.
Het voelde goed, en best krachtig, de inzooming was naar mezelf gegaan en buiten deed er even of niet toe. Dat was prettig. En zo achteraf bezien ook, het was ook helemaal niet zo erg en het leek gelijk een stuk rustiger ook, zelfs die mensen.
Dus mijn nieuwe motto is nu een beetje, eerst ik rustig, of als ik maar rustig ben en blijf ofzo. Niet om te grappen eigenlijk, maar ik ga het wel meer proberen, trager worden dus zodra de wereld weer te snel lijkt te gaan, zodra alles weer te gehaast lijkt te voelen (en dit heb ik soms nogal wat, dat gevoel). Ik ga meer de rem er voor mezelf op gooien, gewoon qua gevoel. Stilstaan, tot mezelf komen, afsluiten misschien ook, maar dat weet ik niet zeker, want volgens mij was ik best nog alert enzo, alleen rustig nu en bij mezelf.
Nou. En ik wou gewoon wat anders zeggen volgens mij. Het verhaal lijkt ook wel van een grote impact te zijn, het was iets wat ik vandaag even besefte en/of probeerde, veels te filosofisch ergens voor dit tijdstip.
Ps. ik ben dus heel erg lerende hiermee of hierin. Aan het oefenen kennelijk dus ook. Echt zovan 'ho stop'. Oh ja, want dat wou ik nog zeggen, want ik bedacht mezelf net, dat ik dan volgens mij het moment niet accepteer, de situatie dan niet accepteer eigenlijk, want ik wou helemaal niet in die winkel staan met al die mensen om mij heen, die drukte, ik voelde mezelf ongemakkelijk, etc. Ik ontkende het nu (latere aanvulling hahaha). Mijn zijn daar in het nu, mijn leven dus bijna of misschien ook wel dan.
(f)
