Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 4 januari 2009 om 14:01
Nee, ik heb geen duizend boeken Geen idee hoeveel maar wel veel. Het zijn pareltjes van wijsheid en als ik het even niet zie zitten of in mijn cirkeltjes blijf redeneren dan kan een stuk tekst me uit die cirkel halen en zorgen dat ik weer actie onderneem.
En de to-do-lijstjes: ik weet van mezelf dat ik losjes omga met instanties bellen of administratie op orde brengen. Ik weet wat ik moet doen maar doe het niet. Uitstelgedrag. Nu ga ik morgen de energieleverancier bellen omdat ik al een jaar lang te veel betaal. Dat soort dingen.
Wat gedachten kiezen betreft: ik moest wel erg lachen om mezelf vanochtend. Ik liep heel stoer te verkondigen dat ik mijn gedachten kies (en dat is ook echt zo) dat ik vergat dat het mechanisme nog te sterk is om in 1x om te draaien. Dus ik werd even met de neus op de feiten gedrukt: dit gaat nog veel oefening kosten en gelukkig heb ik daar alle tijd voor.
Wat me ook opvalt aan mijn gedrag: ik verwacht na 1x iets doen dat het meteen beklijft en die verwachting haalt me steeds onderuit. Het zien er van geeft me weer moed door te zetten.
Dat anderen verder zijn heeft te maken met hoe ik denk dat anderen mij zien en grotendeels met hoe ik mezelf zie. Een tijd terug kwam een vriendin langs. Het voelde voor mij aan alsof ze haar succes wilde inwrijven. En nu vraag ik me af: was dat haar intentie of maak ik het er van? Ik ken haar sinds mijn jeugd en ben altijd jaloers geweest op de manier waarop ze haar doelen bereikt. Ze studeert af, vindt een goede baan, haalt haar rijbewijs, richt haar woning mooi in. Allemaal dingen die ik a) of niet interessant genoeg vind of b) zelf graag wil maar op een of andere manier maar niet afmaak. Opleidingen niet afgerond, rijlessen beginnen en opgeven (vind ik het echt niet belangrijk of maak ik mezelf dat maar wijs?) en nog meer van dit soort voorbeelden. Ik merk dat ik mijn eigenwaarde bepaal aan de hand van wat anderen doen of bereiken. En dat is een gedachte die ik om kan buigen en dat lukt soms wel en soms niet. Nogmaals oefening baart kunst.
Wat ik zeker weet is dat ik bepaal wat ik waard ben en vanuit die waarde de dingen onderneem die ik de moeite waard vind. En als ik heel eerlijk ben, ben ik erg tevreden met het resultaat ook al is daar aan de buitenkant weinig te merken.
Waar het op neer komt: wil ik iets bereiken om in de ogen van anderen iets te betekenen en waardering te oogsten of wil ik iets bereiken omdat ik zelf wil zonder afhankelijk te zijn van wat anderen denken of vinden? En dat laatste is wat mij het meest aantrekt. Ik ben nooit doorsnee geweest en het doorsnee willen zijn is wat zoveel wrijving brengt. Ik ben gelukkig met of zonder rijbewijs. Met of zonder opleiding. Dat geluk ligt voor mij voor het oprapen alleen zal ik er vaker voor moeten kiezen en de gedachten dat anderen het beter hebben overboord gooien.
Ik denk dat als ik op mijn sterfbed lig zal terugkijken op mijn leven en mezelf afvragen: ben ik trouw gebleven aan mezelf? En zelfs nu kan ik die vraag met "ja" beantwoorden. Dan maar het ongemak van het veranderen dan de pijn van nooit voldoen aan de verwachtingen van anderen.
Over mooie quotes gesproken: zelfkennis is het begin van alle wijsheid en het einde van alle illusies. En daar blijf ik naar streven: zelfkennis. Die zit van binnen en niemand kan me dat vertellen behalve ik zelf. Door te luisteren naar wat ik werkelijk verlang. En dat luisteren gaat prima zolang ik me in gedachten niet bezighoud met de prestaties van anderen (zijn mijn zaken niet) en me focus op mijn gevoel van welbehagen. Verantwoordelijkheid dragen is inderdaad in staat zijn te veranderen wat ik kan veranderen. Dat ben ik zelf. Hoe meer macht wil ik hebben?
En de to-do-lijstjes: ik weet van mezelf dat ik losjes omga met instanties bellen of administratie op orde brengen. Ik weet wat ik moet doen maar doe het niet. Uitstelgedrag. Nu ga ik morgen de energieleverancier bellen omdat ik al een jaar lang te veel betaal. Dat soort dingen.
Wat gedachten kiezen betreft: ik moest wel erg lachen om mezelf vanochtend. Ik liep heel stoer te verkondigen dat ik mijn gedachten kies (en dat is ook echt zo) dat ik vergat dat het mechanisme nog te sterk is om in 1x om te draaien. Dus ik werd even met de neus op de feiten gedrukt: dit gaat nog veel oefening kosten en gelukkig heb ik daar alle tijd voor.
Wat me ook opvalt aan mijn gedrag: ik verwacht na 1x iets doen dat het meteen beklijft en die verwachting haalt me steeds onderuit. Het zien er van geeft me weer moed door te zetten.
Dat anderen verder zijn heeft te maken met hoe ik denk dat anderen mij zien en grotendeels met hoe ik mezelf zie. Een tijd terug kwam een vriendin langs. Het voelde voor mij aan alsof ze haar succes wilde inwrijven. En nu vraag ik me af: was dat haar intentie of maak ik het er van? Ik ken haar sinds mijn jeugd en ben altijd jaloers geweest op de manier waarop ze haar doelen bereikt. Ze studeert af, vindt een goede baan, haalt haar rijbewijs, richt haar woning mooi in. Allemaal dingen die ik a) of niet interessant genoeg vind of b) zelf graag wil maar op een of andere manier maar niet afmaak. Opleidingen niet afgerond, rijlessen beginnen en opgeven (vind ik het echt niet belangrijk of maak ik mezelf dat maar wijs?) en nog meer van dit soort voorbeelden. Ik merk dat ik mijn eigenwaarde bepaal aan de hand van wat anderen doen of bereiken. En dat is een gedachte die ik om kan buigen en dat lukt soms wel en soms niet. Nogmaals oefening baart kunst.
Wat ik zeker weet is dat ik bepaal wat ik waard ben en vanuit die waarde de dingen onderneem die ik de moeite waard vind. En als ik heel eerlijk ben, ben ik erg tevreden met het resultaat ook al is daar aan de buitenkant weinig te merken.
Waar het op neer komt: wil ik iets bereiken om in de ogen van anderen iets te betekenen en waardering te oogsten of wil ik iets bereiken omdat ik zelf wil zonder afhankelijk te zijn van wat anderen denken of vinden? En dat laatste is wat mij het meest aantrekt. Ik ben nooit doorsnee geweest en het doorsnee willen zijn is wat zoveel wrijving brengt. Ik ben gelukkig met of zonder rijbewijs. Met of zonder opleiding. Dat geluk ligt voor mij voor het oprapen alleen zal ik er vaker voor moeten kiezen en de gedachten dat anderen het beter hebben overboord gooien.
Ik denk dat als ik op mijn sterfbed lig zal terugkijken op mijn leven en mezelf afvragen: ben ik trouw gebleven aan mezelf? En zelfs nu kan ik die vraag met "ja" beantwoorden. Dan maar het ongemak van het veranderen dan de pijn van nooit voldoen aan de verwachtingen van anderen.
Over mooie quotes gesproken: zelfkennis is het begin van alle wijsheid en het einde van alle illusies. En daar blijf ik naar streven: zelfkennis. Die zit van binnen en niemand kan me dat vertellen behalve ik zelf. Door te luisteren naar wat ik werkelijk verlang. En dat luisteren gaat prima zolang ik me in gedachten niet bezighoud met de prestaties van anderen (zijn mijn zaken niet) en me focus op mijn gevoel van welbehagen. Verantwoordelijkheid dragen is inderdaad in staat zijn te veranderen wat ik kan veranderen. Dat ben ik zelf. Hoe meer macht wil ik hebben?
donderdag 8 januari 2009 om 12:07
Hey meiden,
Ik meld me ook even
LovingLife, je komt op mij in ieder geval wel over als lief, hartelijk en betrouwbaar hoor! Het spat van het scherm! Kun je kort zeggen hoe jij tot deze 'ontwikkeling' en inzichten bent gekomen? Had jij een turningpoint? Was er een moment dat je dacht "zo kan het niet verder gaan" ? (als je zoiets hebt van, dat staat er allemaal al, lees het hele topic door, dan is dat ook goed hoor
Wat ik me afvraag is (ik heb tot nu toe alleen de eerste 4 pagina's en de laatste 3 gelezen) of de meesten die hier schrijven echt een moeilijke jeugd hebben gehad (met échte problemen zeg maar) of net als ik vrij onbezorgde kinderjaren alleen wel met de sterke boodschap: niet huilen en doe maar normaal! Vooral niet je eigen ding doen, maar altijd veilige keuzes maken. Oftewel, je verwijdert je zelf van JEZELF, je pure eigen zelf. Hoewel ik dus heel plezierig terugkijk op mijn kinderjaren, ondervind ik er nu problemen van, omdat ik mezelf kwijt ben geraakt door altijd maar aan te passen. Dat is ook echt iets wat ik de laatste tijd tegen mezelf zeg: wat wil je zelf? Is dit jouw keuze, of is dit iets wat als normaal gezien wordt en waar m'n ouders blij mee zijn? Pas je niet meer aan!
Dit is voor mij echt dé eye opener van 2008 geweest. Helaas heb ik in de afgelopen jaren (toen ik dat inzicht nog niet had) veel keuzes gemaakt die niet vanuit mezelf kwamen. Bijvoorbeeld vanuit stad naar dorp verhuizen omdat vriend dat wilde, huis kopen omdat vriend dat wilde, deze baan genomen omdat het een 'goede' baan is, enz. Allemaal dingen die ik goed wist te rationaliseren en relativeren ("ach in een dorp wonen overleef ik ook wel" en "een huis kopen is inderdaad wel verstandig" etc). Terwijl ik nu denk: volg je hart nou eens Anouk. En alleen al dat besef geeft mij een gevoel van vrijheid!
Herkennen jullie dit?
Ik meld me ook even
LovingLife, je komt op mij in ieder geval wel over als lief, hartelijk en betrouwbaar hoor! Het spat van het scherm! Kun je kort zeggen hoe jij tot deze 'ontwikkeling' en inzichten bent gekomen? Had jij een turningpoint? Was er een moment dat je dacht "zo kan het niet verder gaan" ? (als je zoiets hebt van, dat staat er allemaal al, lees het hele topic door, dan is dat ook goed hoor
Wat ik me afvraag is (ik heb tot nu toe alleen de eerste 4 pagina's en de laatste 3 gelezen) of de meesten die hier schrijven echt een moeilijke jeugd hebben gehad (met échte problemen zeg maar) of net als ik vrij onbezorgde kinderjaren alleen wel met de sterke boodschap: niet huilen en doe maar normaal! Vooral niet je eigen ding doen, maar altijd veilige keuzes maken. Oftewel, je verwijdert je zelf van JEZELF, je pure eigen zelf. Hoewel ik dus heel plezierig terugkijk op mijn kinderjaren, ondervind ik er nu problemen van, omdat ik mezelf kwijt ben geraakt door altijd maar aan te passen. Dat is ook echt iets wat ik de laatste tijd tegen mezelf zeg: wat wil je zelf? Is dit jouw keuze, of is dit iets wat als normaal gezien wordt en waar m'n ouders blij mee zijn? Pas je niet meer aan!
Dit is voor mij echt dé eye opener van 2008 geweest. Helaas heb ik in de afgelopen jaren (toen ik dat inzicht nog niet had) veel keuzes gemaakt die niet vanuit mezelf kwamen. Bijvoorbeeld vanuit stad naar dorp verhuizen omdat vriend dat wilde, huis kopen omdat vriend dat wilde, deze baan genomen omdat het een 'goede' baan is, enz. Allemaal dingen die ik goed wist te rationaliseren en relativeren ("ach in een dorp wonen overleef ik ook wel" en "een huis kopen is inderdaad wel verstandig" etc). Terwijl ik nu denk: volg je hart nou eens Anouk. En alleen al dat besef geeft mij een gevoel van vrijheid!
Herkennen jullie dit?
