Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 19:43
Loving_Life wat een mega sprongen vooruit! En dat van eenzaamheid en vriendschappen, ik had het zelf geschreven kunnen hebben. En ja het komt over: je bent hartelijk, lief, betrouwbaar en loyaal. En daarom doet het des te meer pijn om te constateren dat dat blijkbaar niet 'genoeg' is om echte fijne vriendschappen op te bouwen. Wat ik zelf denk: de vrienden waar ik afstand van heb genomen die trokken mij omlaag. Ze gaven me ook steun maar toch ontbrak er gelijkwaardigheid en dat is iets wat je niet kunt afdwingen.
En ik moet eerlijk zeggen dat het wegsnijden van zoveel mensen weliswaar pijn heeft gedaan en soms nog doet maar dat de eenzaamheid die soms opkomt niets is vergeleken met de stress, kwetsingen, verwarring, boosheid etc. die ik tijdens de vrienschap ervaarde.
En aan alles komt een eind. Aan vriendschappen, banen, situaties etc. en dat geeft me troost. Dat ik wat ik vast wil houden mij nog meer pijn doet dan als ik het gewoon loslaat. Inzicht in groeiprocessen heeft me hierbij geholpen. Te weten dat je naar elkaar maar ook uit elkaar kunt groeien. Is niks mis mee als je maar niet uit angst voor alleen zijn je eigen groei belemmert door bij mensen en/of in situaties te blijven die niet goed voor je zijn. En kennelijk voel je dat nu duidelijker dan ooit. Vandaar het je verwijderen van mensen die niet (meer) bij je passen.
Anoukske, ik heb niet zo'n zorgeloze jeugd als jij gehad maar kamp ook met de naweeen (trema lukt me niet) van niet jezelf (mogen) zijn, aanpassen aan omgeving, eigen wensen en idealen verwaarlozen (waardoor ik me nu nog steeds afvraag wat ik in godsnaam wil met mijn leven, nog steeds geen antwoord). En het klopt: het beseffen van het feit dat je je hart kunt volgen is bevrijdend. In mijn geval bevrijdend en tegelijkertijd beangstigend. Want met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Zorgen voor mezelf. Heel goed zorgen voor mezelf. En omdat ik in het verleden alleen maar bezig ben geweest met zorgen voor anderen, is die 180 graden switch best moeilijk. Stap voor stap zeg ik altijd
En ik moet eerlijk zeggen dat het wegsnijden van zoveel mensen weliswaar pijn heeft gedaan en soms nog doet maar dat de eenzaamheid die soms opkomt niets is vergeleken met de stress, kwetsingen, verwarring, boosheid etc. die ik tijdens de vrienschap ervaarde.
En aan alles komt een eind. Aan vriendschappen, banen, situaties etc. en dat geeft me troost. Dat ik wat ik vast wil houden mij nog meer pijn doet dan als ik het gewoon loslaat. Inzicht in groeiprocessen heeft me hierbij geholpen. Te weten dat je naar elkaar maar ook uit elkaar kunt groeien. Is niks mis mee als je maar niet uit angst voor alleen zijn je eigen groei belemmert door bij mensen en/of in situaties te blijven die niet goed voor je zijn. En kennelijk voel je dat nu duidelijker dan ooit. Vandaar het je verwijderen van mensen die niet (meer) bij je passen.
Anoukske, ik heb niet zo'n zorgeloze jeugd als jij gehad maar kamp ook met de naweeen (trema lukt me niet) van niet jezelf (mogen) zijn, aanpassen aan omgeving, eigen wensen en idealen verwaarlozen (waardoor ik me nu nog steeds afvraag wat ik in godsnaam wil met mijn leven, nog steeds geen antwoord). En het klopt: het beseffen van het feit dat je je hart kunt volgen is bevrijdend. In mijn geval bevrijdend en tegelijkertijd beangstigend. Want met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Zorgen voor mezelf. Heel goed zorgen voor mezelf. En omdat ik in het verleden alleen maar bezig ben geweest met zorgen voor anderen, is die 180 graden switch best moeilijk. Stap voor stap zeg ik altijd
donderdag 8 januari 2009 om 22:13
Weet even niet zo goed wat ik moet schrijven, maar wil wel graag even reageren. Ik word er koud van vanbinnen als ik lees dat jullie zo'n zware kindertijd hebben gehad... Als kind hoor je toch eigenlijk zorgeloos te zijn...
Ik vind het dan ook erg knap en sterk dat jullie (sorry, scheer 'jullie' even over één kam) nu voor jezelf kiezen. Ik heb in principe altijd wel de mogelijkheden en kansen gehad om voor mezelf te kiezen. Alleen was (en is) mijn moeder erg bedreven in 'emotionele chantage' waardoor ik mijn keuzes altijd op haar afstemde omdat ze mij anders negeerde. Ook dat doet pijn, maar is niets vergeleken met misbruik.
De ontdekkingstocht naar jezelf kent veel hobbels, maar daar kunnen we allemaal overheen komen. Ook zijn er veel afslagen waar je keuzes moet maken. Je moet op zoek naar je eigen pad en als je dicht bij jezelf blijft staan en bij je gevoel, dan vind je het pad vanzelf.
Mijn coach noemt de hobbels 'groeistuipen'. Het doet pijn, maar je groeit!
Slaap lekker alvast
Ik vind het dan ook erg knap en sterk dat jullie (sorry, scheer 'jullie' even over één kam) nu voor jezelf kiezen. Ik heb in principe altijd wel de mogelijkheden en kansen gehad om voor mezelf te kiezen. Alleen was (en is) mijn moeder erg bedreven in 'emotionele chantage' waardoor ik mijn keuzes altijd op haar afstemde omdat ze mij anders negeerde. Ook dat doet pijn, maar is niets vergeleken met misbruik.
De ontdekkingstocht naar jezelf kent veel hobbels, maar daar kunnen we allemaal overheen komen. Ook zijn er veel afslagen waar je keuzes moet maken. Je moet op zoek naar je eigen pad en als je dicht bij jezelf blijft staan en bij je gevoel, dan vind je het pad vanzelf.
Mijn coach noemt de hobbels 'groeistuipen'. Het doet pijn, maar je groeit!
Slaap lekker alvast
vrijdag 9 januari 2009 om 19:42
Even de post met een glimlach beginnen. Het was droevig allemaal, vroeger maar nu (elk moment) staat de weg vrij weer een stukje verleden los te laten Ik sluit me geheel aan bij EV wat jou betreft Loving_Life. Niets aan toe te voegen. En je hoeft je niet opgelaten te voelen, het was niet om jou te bevestigen in je loyaliteit, betrouwbaarheid en aardigheid maar puur een observering op basis van je posts Hou vast aan die eigenschappen en weet dat ze voor geen geld te koop te zijn.
Moest erg lachen om de songtekst van Mary J. Blige. Ik kende 'm nog niet. Ik ga er zo naar luisteren op Youtube. En ja, ze omschrijft precies hoe ik me voel gedurende die weken. Het duurt soms een week en soms twee. Om gek van te worden maar ik heb geaccepteerd dat het zo is. Vind het zelfs een gezonde balans. Ik geef mezelf dan de ruimte om me te voelen zoals ik me voel. Vroeger vocht ik er tegen en nu laat ik de PMS gewoon door me heen stromen. Boosheid, verwarring, depri-gevoelens, kom allemaal maar tevoorschijn. Er is ruimte voor jullie. Ik ga er niet dood aan en de weken daarna voel ik me altijd weer herboren. Ups en downs. Letterlijk. Hoewel ik de hoop niet opgeef dat het op een dag helemaal ophoudt. Het is zelfs minder geworden dus dat komt helemaal goed.
Lief dat je 't vraagt trouwens maar mijn coachingstraject is nog niet begonnen. Volgende week heb ik een intake. Ik merk wel aan mezelf dat ik in mijn hoofd aan het terugkrabbelen ben. Gedachten als:"Nee joh, ik heb dat helemaal niet nodig. Ik vind het allemaal prima zoals het gaat" Roofvijand nr. zoveel.
Oh ja, dit wilde ik nog met jullie delen. Ik heb vannacht ontzettend vreemd gedroomd. Ik droomde dat er een klein meisje terecht was dat al heel lang zoek was. Ze was zat onder het stof en het leek alsof ze elk moment kon breken. Ik tilde haar op en zette haar neer. Ze viel als een soort lappenpop in elkaar. Toen ik wakker werd vroeg ik me af:"heeft deze droom te betekenen dat ik mijn kleine ik heb gevonden dat ik haar moet afstoffen en opknappen? Of betekent het iets anders?" Ik ben er niet uit wat de droom betekende maar vond het een zeer bizarre droom (zoals zoveel dromen van mij).
Ja Loving_Life het aanbod staat nog steeds. Feel free!
(f)
vrijdag 9 januari 2009 om 20:08
Hoi lieve meiden,
Wat kunnen jullie schrijven zeg! Dit topic werkt gewoon echt genezend voor me.
Sorry, dat ik niet vaak meer reageer. Ik merk dat het niet gaat. Het gaat per dag nog erg wisselend met me. Ik kan het misschien ook niet zo goed onder woorden brengen als jullie.
Ik ben er misschien ook nog niet aan toe om hier zo open over te praten. Ik wil jullie heel veel succes wensen.
Jullie komen er wel!
(misschien) tot over een tijdje!
x Yva
Wat kunnen jullie schrijven zeg! Dit topic werkt gewoon echt genezend voor me.
Sorry, dat ik niet vaak meer reageer. Ik merk dat het niet gaat. Het gaat per dag nog erg wisselend met me. Ik kan het misschien ook niet zo goed onder woorden brengen als jullie.
Ik ben er misschien ook nog niet aan toe om hier zo open over te praten. Ik wil jullie heel veel succes wensen.
Jullie komen er wel!
(misschien) tot over een tijdje!
x Yva
zaterdag 10 januari 2009 om 10:03
Bedankt voor je mail LL. Ik ga er nog op reageren.
En eh....bedank jezelf voor het feit dat je alles binnen laat komen. Of dat nou IRL is of hier op het forum.
Ik herken wat je schrijft over zachtheid, kwetsbaar en gevoelig zijn maar dat is best te combineren met harder zijn naar anderen en voor jezelf. Je verhardt niet maar je verzacht daarmee juist je leven. Ik zal proberen het uit te leggen. Toen ik net als jij met open wonden rondliep en het gevoel had dat alles en iedereen mij uit balans kon brengen, was het enige wat ik wilde BESCHERMING. Ik wist niet hoe ik mezelf moest beschermen. Gewoon een zachte deken om mij heen zodat ik de wonden kon laten helen en niet steeds nog erger gekwetst werd. Het was een lange weg maar alles wat je omschrijft over je vrienden/vriendinnen, de negativiteit die zo'n vat op je krijgt omdat een vriendin nors/onaardig deed, herken ik.
Wat ik heb gedaan is me stap voor stap verwijderen van negatieve mensen. Of mensen die me compleet leegzuigen. Stap voor stap heb ik vriendschappen verbroken omdat ik inzag dat het me alleen maar energie kostte ipv gaf. En natuurlijk was dat eng. Want met deze moedige stap kwam meteen de gedachte dat ik blijkbaar niet in staat ben om net als 'normale' mensen vriendschappen te onderhouden. Toevallig had ik het gisteren met iemand over vriendschappen en zij zei dat ze heel selectief is in wie ze haar vrienden noemt. Ik gaf haar een compliment daarover want inderdaad: selectief is het toverwoord. Ik wil niet meer in situaties komen waarin vriendschappen mij overkomen maar situaties creeeren waarin ik zelf bepaal wie ik een vriend of vriendin noem. En dat is nieuw. Zelf bepalen. Maar om zover te komen moest ik al het oude wegdoen. Ik geef toe dat het niet de schoonheidsprijs verdient, de manier waarop de relaties verbroken zijn maar ik heb gedaan wat ik op dat moment dacht dat goed was.
Loving_Life, je maakt hele mooie sprongen vooruit. Gevoelens toestaan, erkennen van angst. Je rent niet meer weg en staat stil. En ja dat is eng maar weet dat er steun om je heen is. Zichtbaar en onzichtbaar. Er is maar 1 echte controle en dat is controle loslaten. Dat kan snel en dat kan in kleine stapjes. Ieder bewandelt daarin zijn/haar eigen weg. Kies je tempo. Kies de manier waarop je dat doet. Het is jouw weg en jouw leven.
Yva leuk dat je even komt buurten Als je zin hebt om te posten doe je dat en anders lees je gewoon lekker mee. Niemand die daar een punt van maakt
Fijn weekend allemaal!
(f)
En eh....bedank jezelf voor het feit dat je alles binnen laat komen. Of dat nou IRL is of hier op het forum.
Ik herken wat je schrijft over zachtheid, kwetsbaar en gevoelig zijn maar dat is best te combineren met harder zijn naar anderen en voor jezelf. Je verhardt niet maar je verzacht daarmee juist je leven. Ik zal proberen het uit te leggen. Toen ik net als jij met open wonden rondliep en het gevoel had dat alles en iedereen mij uit balans kon brengen, was het enige wat ik wilde BESCHERMING. Ik wist niet hoe ik mezelf moest beschermen. Gewoon een zachte deken om mij heen zodat ik de wonden kon laten helen en niet steeds nog erger gekwetst werd. Het was een lange weg maar alles wat je omschrijft over je vrienden/vriendinnen, de negativiteit die zo'n vat op je krijgt omdat een vriendin nors/onaardig deed, herken ik.
Wat ik heb gedaan is me stap voor stap verwijderen van negatieve mensen. Of mensen die me compleet leegzuigen. Stap voor stap heb ik vriendschappen verbroken omdat ik inzag dat het me alleen maar energie kostte ipv gaf. En natuurlijk was dat eng. Want met deze moedige stap kwam meteen de gedachte dat ik blijkbaar niet in staat ben om net als 'normale' mensen vriendschappen te onderhouden. Toevallig had ik het gisteren met iemand over vriendschappen en zij zei dat ze heel selectief is in wie ze haar vrienden noemt. Ik gaf haar een compliment daarover want inderdaad: selectief is het toverwoord. Ik wil niet meer in situaties komen waarin vriendschappen mij overkomen maar situaties creeeren waarin ik zelf bepaal wie ik een vriend of vriendin noem. En dat is nieuw. Zelf bepalen. Maar om zover te komen moest ik al het oude wegdoen. Ik geef toe dat het niet de schoonheidsprijs verdient, de manier waarop de relaties verbroken zijn maar ik heb gedaan wat ik op dat moment dacht dat goed was.
Loving_Life, je maakt hele mooie sprongen vooruit. Gevoelens toestaan, erkennen van angst. Je rent niet meer weg en staat stil. En ja dat is eng maar weet dat er steun om je heen is. Zichtbaar en onzichtbaar. Er is maar 1 echte controle en dat is controle loslaten. Dat kan snel en dat kan in kleine stapjes. Ieder bewandelt daarin zijn/haar eigen weg. Kies je tempo. Kies de manier waarop je dat doet. Het is jouw weg en jouw leven.
Yva leuk dat je even komt buurten Als je zin hebt om te posten doe je dat en anders lees je gewoon lekker mee. Niemand die daar een punt van maakt
Fijn weekend allemaal!
(f)
zaterdag 10 januari 2009 om 16:50
Hai ik heb dat boek de ontembare vrouw aangeschaft,al is een boek lezen niet mijn sterkste kant(heb concentratie problemen door ADHD).Ik ben dan ook erin begonnen maar ik vind dat er best wel veel moeilijke woorden in staan of ben ik nou zo dom ?Hebben jullie daar geen last van bij dit boek of is dit alleen in het begin(ik ben bang van niet nml.)
Ben benieuwd wat jullie ervaring is
Groetjes Spongebabe
Ben benieuwd wat jullie ervaring is
Groetjes Spongebabe
zondag 11 januari 2009 om 10:38
Ja EV, nog een dag genieten! Ik ga straks ook weer. Ik ben ook alleen gegaan, heb helaas geen schaatsmaatje. Maar dat heeft me niet weerhouden. En die sfeer, al die enthousiaste mensen, prachtig. Volwassenen achter een stoel, een oudere dame die over het ijs zwierde als een jonge meid, kleine kinderen op van die dubbele ijzertjes, zoveel te zien.
Veel plezier vandaag!
Veel plezier vandaag!
