Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 19 februari 2009 om 17:21
Goed zo Pink.
En je weet dat je de dingen kan, omdat je dit in levende lijve hebt ondervonden. Ik denk dat je faalangst nu wel door heeft dat je het echt wel zelf kan (om even over een bepaald deel te spreken) en ik denk dat hij zich snel zal terugtrekken. Maar dat kost tijd, want je hele leven is je faalangst bij je gebleven. Dat gaat helaas niet in 1 dag weg. Heel langzaam neemt hij steeds een beetje meer afscheid.
Staat dit er volkomen debiel of snap je wat ik bedoel?
Het komt allemaal steeds meer in 1 lijn te staan. De verhoudingen trekken zich steeds meer gelijk. Dat zie en lees ik uit al je posts.
Ben trots op je.
En je weet dat je de dingen kan, omdat je dit in levende lijve hebt ondervonden. Ik denk dat je faalangst nu wel door heeft dat je het echt wel zelf kan (om even over een bepaald deel te spreken) en ik denk dat hij zich snel zal terugtrekken. Maar dat kost tijd, want je hele leven is je faalangst bij je gebleven. Dat gaat helaas niet in 1 dag weg. Heel langzaam neemt hij steeds een beetje meer afscheid.
Staat dit er volkomen debiel of snap je wat ik bedoel?
Het komt allemaal steeds meer in 1 lijn te staan. De verhoudingen trekken zich steeds meer gelijk. Dat zie en lees ik uit al je posts.
Ben trots op je.
donderdag 19 februari 2009 om 20:03
Dit topic gaat hard!
Ik heb alles gelezen en reageer even zo vanuit de losse pols;
Sterretje, goed om te lezen dat je je wat beter voelt! Weet je wat mij op een gegeven moment heeft geholpen om rust te krijgen? Me realiseren dat ik nooit echt rust zal krijgen. Klinkt paradoxaal en dat is het misschien ook. Ik had ook net als jij van die momenten dat ik dacht:"Jee!!! Het gaat weer GOED!!!!" Om een dag of twee later weer in een mega diep gat te vallen. Net als jij dacht ik dat ik gestraft werd. Die ervaringen (up en down) had ik blijkbaar nodig om me tot het inzicht (te laten) dwingen dat ik moest loslaten. Mijn proces, mijn gevoelens, waar ik emotioneel stond en waar ik wilde zijn. Ik liet ook echt mijn schouders hangen en dacht:"Weet je wat...ik geef het op. Dan weer goed voelen, dan weer niet. Het zal allemaal wel" Je leest het, het ging in het begin niet van harte. Ik geloof dat ik door die nare ervaringen moest om me echt heel diep van binnen te realiseren dat ik moest loslaten. Dus nu denk ik niet meer:"Oh wat voel ik me goed! Dit lekkere gevoel gaat NOOIT meer over!!" Nee, ik denk nu:"Ik leef en ervaar" Er zijn fijne momenten en minder fijne momenten. That's life. Gewoon tot dat simpele inzicht komen, gaf me zoveel ruimte om adem te halen. Om me "rustig" kut te voelen en me "rustig" euforisch te voelen. Sterretje, dat er van je gehouden wordt is zeker. De grap is dat je die liefde pas ECHT gaat voelen als je van jezelf gaat houden. Wij wachten meestal op iets van buiten om ons toestemming te geven er te (mogen) zijn maar het simpele feit blijft dat je er al bent. Van top tot teen ben je gemaakt uit liefde. De crux is dat zelf ook te gaan beseffen. Volmaakt ben je ook, kijk maar naar het hele systeem wat jouw 'lichaam' heet. Hoe alle functies perfect werken. Ons enige verantwoordelijkheid is dat systeem haar werk te laten doen. Dus hup, alle verdriet eruit, niet over nadenken, in- en uitademen en je altijd realiseren: ook dit gaat voorbij.
Nog even iets over verdriet. Wat ik gevoelsmatig al wist maar wat gisteren tijdens de sessie nog meer 'klikte' van binnen was dat ik verdriet ben gaan verwelkomen. E-I-N-D-E-L-I-J-K weet ik gevoelsmatig wat verdriet is. Het is vastgehouden liefde. Het mocht er op een of andere manier niet uit. Bij elke klap, teleurstelling, grensoverschrijding, verlies, ben ik die liefde gaan tegenhouden. Liefde die voor me opkomt, liefde die mijn grenzen bewaakt, liefde die me toestaat iets te willen. Door dat niet te uiten, is het gaan vastzitten in mijn lijf en hoofd. Nu begint het op te lossen. Het krijgt nu de ruimte om vrij te stromen. So what als ik daarbij zakdoekjes volhuil, so what als ik daar van die grote snottebellen door krijg, of als het voelt alsof mijn hart op springen staat, dat is wat verwerken betekent. We hebben zoveel gevoelens geparkeerd en terecht dat die gevoelens het zat zijn in een lichaam vast te zitten terwijl ze gewoon VRIJ willen zijn. Net als wij! Dus lieve Sterretje, schrijf over alles. Je gelooft in God en ik denk dat God gevoelens, woorden, emoties, schriften, pennen etc. heeft geschapen. Er is niets wat jij voor Hem kunt verbergen of zou moeten verbergen. Jij bent namelijk niet de maker van al die ingewikkelde dingen die 'gevoelens' heten. Mijn simpele overtuiging is, is dat alles wat bestaat van het Goddelijke komt. Hoe je het Goddelijke ook wilt noemen. Dus elk gevoel is heilig. Of het nu boosheid, verdriet, angst, liefde is: de bron is altijd hetzelfde.
Pink, super wat je schrijft over het theater en je aankomende rol als gastvrouw Ik herken zoveel wat je schrijft over de faalangst, over de bevestigingen die je krijgt dat je wel dingen kunt maar dat het nog niet in lijn is met je overtuigingen. Heel inspirerend (even het woord van EV pikken) om te lezen want het zorgt bij mij ook voor een paar 'kliks'. Ook ik kan dingen maar dat weet ik omdat anderen dat zeggen. Of inderdaad zoals bij jou, dat ik iets goed doe en dat ik mezelf verbaas. Dus damn..hoeveel zou ik dan wel niet kunnen als ik ECHT in mezelf zou geloven?
Loving_Life, ben het eens met EV. Fijn als je even langskomt. Voor mijn part post je alleen je maar een bloemetje, als we maar weten dat het iets beter met gaat (wat komt dit er bot uit zeg...niet zo bedoeld!). Ik weet niet waar je woont maar na het mail/msn aanbod, wil ik ook een keer gezellig voor je komen koken. Dat je even vertroetelt wordt!
Well ladies, allemaal dank voor jullie openhartige bijdragen, het gaat echt de goeie kant op!
(f)
Ik heb alles gelezen en reageer even zo vanuit de losse pols;
Sterretje, goed om te lezen dat je je wat beter voelt! Weet je wat mij op een gegeven moment heeft geholpen om rust te krijgen? Me realiseren dat ik nooit echt rust zal krijgen. Klinkt paradoxaal en dat is het misschien ook. Ik had ook net als jij van die momenten dat ik dacht:"Jee!!! Het gaat weer GOED!!!!" Om een dag of twee later weer in een mega diep gat te vallen. Net als jij dacht ik dat ik gestraft werd. Die ervaringen (up en down) had ik blijkbaar nodig om me tot het inzicht (te laten) dwingen dat ik moest loslaten. Mijn proces, mijn gevoelens, waar ik emotioneel stond en waar ik wilde zijn. Ik liet ook echt mijn schouders hangen en dacht:"Weet je wat...ik geef het op. Dan weer goed voelen, dan weer niet. Het zal allemaal wel" Je leest het, het ging in het begin niet van harte. Ik geloof dat ik door die nare ervaringen moest om me echt heel diep van binnen te realiseren dat ik moest loslaten. Dus nu denk ik niet meer:"Oh wat voel ik me goed! Dit lekkere gevoel gaat NOOIT meer over!!" Nee, ik denk nu:"Ik leef en ervaar" Er zijn fijne momenten en minder fijne momenten. That's life. Gewoon tot dat simpele inzicht komen, gaf me zoveel ruimte om adem te halen. Om me "rustig" kut te voelen en me "rustig" euforisch te voelen. Sterretje, dat er van je gehouden wordt is zeker. De grap is dat je die liefde pas ECHT gaat voelen als je van jezelf gaat houden. Wij wachten meestal op iets van buiten om ons toestemming te geven er te (mogen) zijn maar het simpele feit blijft dat je er al bent. Van top tot teen ben je gemaakt uit liefde. De crux is dat zelf ook te gaan beseffen. Volmaakt ben je ook, kijk maar naar het hele systeem wat jouw 'lichaam' heet. Hoe alle functies perfect werken. Ons enige verantwoordelijkheid is dat systeem haar werk te laten doen. Dus hup, alle verdriet eruit, niet over nadenken, in- en uitademen en je altijd realiseren: ook dit gaat voorbij.
Nog even iets over verdriet. Wat ik gevoelsmatig al wist maar wat gisteren tijdens de sessie nog meer 'klikte' van binnen was dat ik verdriet ben gaan verwelkomen. E-I-N-D-E-L-I-J-K weet ik gevoelsmatig wat verdriet is. Het is vastgehouden liefde. Het mocht er op een of andere manier niet uit. Bij elke klap, teleurstelling, grensoverschrijding, verlies, ben ik die liefde gaan tegenhouden. Liefde die voor me opkomt, liefde die mijn grenzen bewaakt, liefde die me toestaat iets te willen. Door dat niet te uiten, is het gaan vastzitten in mijn lijf en hoofd. Nu begint het op te lossen. Het krijgt nu de ruimte om vrij te stromen. So what als ik daarbij zakdoekjes volhuil, so what als ik daar van die grote snottebellen door krijg, of als het voelt alsof mijn hart op springen staat, dat is wat verwerken betekent. We hebben zoveel gevoelens geparkeerd en terecht dat die gevoelens het zat zijn in een lichaam vast te zitten terwijl ze gewoon VRIJ willen zijn. Net als wij! Dus lieve Sterretje, schrijf over alles. Je gelooft in God en ik denk dat God gevoelens, woorden, emoties, schriften, pennen etc. heeft geschapen. Er is niets wat jij voor Hem kunt verbergen of zou moeten verbergen. Jij bent namelijk niet de maker van al die ingewikkelde dingen die 'gevoelens' heten. Mijn simpele overtuiging is, is dat alles wat bestaat van het Goddelijke komt. Hoe je het Goddelijke ook wilt noemen. Dus elk gevoel is heilig. Of het nu boosheid, verdriet, angst, liefde is: de bron is altijd hetzelfde.
Pink, super wat je schrijft over het theater en je aankomende rol als gastvrouw Ik herken zoveel wat je schrijft over de faalangst, over de bevestigingen die je krijgt dat je wel dingen kunt maar dat het nog niet in lijn is met je overtuigingen. Heel inspirerend (even het woord van EV pikken) om te lezen want het zorgt bij mij ook voor een paar 'kliks'. Ook ik kan dingen maar dat weet ik omdat anderen dat zeggen. Of inderdaad zoals bij jou, dat ik iets goed doe en dat ik mezelf verbaas. Dus damn..hoeveel zou ik dan wel niet kunnen als ik ECHT in mezelf zou geloven?
Loving_Life, ben het eens met EV. Fijn als je even langskomt. Voor mijn part post je alleen je maar een bloemetje, als we maar weten dat het iets beter met gaat (wat komt dit er bot uit zeg...niet zo bedoeld!). Ik weet niet waar je woont maar na het mail/msn aanbod, wil ik ook een keer gezellig voor je komen koken. Dat je even vertroetelt wordt!
Well ladies, allemaal dank voor jullie openhartige bijdragen, het gaat echt de goeie kant op!
(f)
donderdag 19 februari 2009 om 20:05
Oh ja, Pink, moest zo lachen om jouw post over je 'innerlijke bitch'. Hier nog zo 1 Ik ben vrij relaxed...tot een bepaalde hoogte. Zelfs ik schrik soms van hoe fel en hard ik kan zijn als ik echt in een hoek wordt gedreven. Pure power!
En voor ik 't vergeet...mijn mailadres klopte idd niet. het moet .nl zijn ipv van .com Dan lukt het wel.
En voor ik 't vergeet...mijn mailadres klopte idd niet. het moet .nl zijn ipv van .com Dan lukt het wel.
donderdag 19 februari 2009 om 21:01
quote:Elmervrouw schreef op 19 februari 2009 @ 17:32:
[...]
Jammer dat ik dit niet kan geloven.. het lijkt me een hele steun.
Dat is het ook. Ook jij bent zijn kind. Zijn lieve, mooie, prachtige dochter. Hij die het ontzettend veel verdriet doet om je zo te zien, zo moedeloos. Hij verlangt naar je. Stel je open voor Hem, probeer een keer te bidden. Dan zal Hij er echt zijn. Echt waar, ik heb het al zo vaak meegemaakt.
Als dit je afschrikt; was echt niet mijn bedoeling! Maar moest het gewoon even tegen je zeggen..
[...]
Jammer dat ik dit niet kan geloven.. het lijkt me een hele steun.
Dat is het ook. Ook jij bent zijn kind. Zijn lieve, mooie, prachtige dochter. Hij die het ontzettend veel verdriet doet om je zo te zien, zo moedeloos. Hij verlangt naar je. Stel je open voor Hem, probeer een keer te bidden. Dan zal Hij er echt zijn. Echt waar, ik heb het al zo vaak meegemaakt.
Als dit je afschrikt; was echt niet mijn bedoeling! Maar moest het gewoon even tegen je zeggen..
donderdag 19 februari 2009 om 22:31
