Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 23 februari 2009 om 12:54
Lieve dames,
Ik voel me een beetje schuldig. Heb ik me hier aangemeld en vervolgens bar weinig laten horen. Mijn hoofd staat even niet naar forummen sinds ik gehoord heb dat mijn vader ernstig ziek is. Het gaat goed komen, ik kom me alleen even verontschuldigen voor mijn afwezigheid.
Genieten jullie wel van alle zonnestraaltjes die door de bewolking heen dringen?
Ik voel me een beetje schuldig. Heb ik me hier aangemeld en vervolgens bar weinig laten horen. Mijn hoofd staat even niet naar forummen sinds ik gehoord heb dat mijn vader ernstig ziek is. Het gaat goed komen, ik kom me alleen even verontschuldigen voor mijn afwezigheid.
Genieten jullie wel van alle zonnestraaltjes die door de bewolking heen dringen?
maandag 23 februari 2009 om 16:57
Wat klinkt dat interresant dat NLP.
Ik heb er al wel eens wat over gelezen, maar me er nooit echt in verdiept. Misschien dat ik er binnenkort eens wat meer over ga lezen.
Ik ben momenteel het boek "Eten, Bidden, Beminnen"aan het lezen. Een erg mooi en goed boek wat erg aansluit op waar ik zelf momenteel allemaal mee bezig ben.
Sensy, je post dat "niemand weet hoe het echt moet" heeft me geraakt. Ik denk namelijk dat dat heel erg waar is (alleen vergeet ik het vaak weer). Ik tast mijn zelfvertrouwen vaak aan met gedachten/overtuigingen dat ander het wel allemaal weten / de boel op orde hebben. Terwijl dat volges mij inderdaad niet zo is en wie zegt dat de manier van de ander de manier is?
En inderdaad, wanneer iets anders voor jezelf een big issue is lijkt het soms vaak alsof dat voor anderen ook zo is.
Soms kan ik me dan, bij wijze van spreken, doorzichtig voelen, alsof iedereen dwars door me heen kijkt en al mijn onzekerheden/issues ziet.
Hoewel ik, nu ik momenteel zo bewust bij alles stil sta en alles onder ogen probeer te zien, ook wel eens denk ja boeien dan zien ze het maar. Ik heb nog weinig zin om te vechten tegen het feit dat mensen de waarheid van hoe ik me nu voel / wie ik ben kennen of er een eigen draai aan geven. Het zal allemaal wel.
Ik probeer me nu vooral op m'n eigen binnenwereld te richten.
Ik heb er al wel eens wat over gelezen, maar me er nooit echt in verdiept. Misschien dat ik er binnenkort eens wat meer over ga lezen.
Ik ben momenteel het boek "Eten, Bidden, Beminnen"aan het lezen. Een erg mooi en goed boek wat erg aansluit op waar ik zelf momenteel allemaal mee bezig ben.
Sensy, je post dat "niemand weet hoe het echt moet" heeft me geraakt. Ik denk namelijk dat dat heel erg waar is (alleen vergeet ik het vaak weer). Ik tast mijn zelfvertrouwen vaak aan met gedachten/overtuigingen dat ander het wel allemaal weten / de boel op orde hebben. Terwijl dat volges mij inderdaad niet zo is en wie zegt dat de manier van de ander de manier is?
En inderdaad, wanneer iets anders voor jezelf een big issue is lijkt het soms vaak alsof dat voor anderen ook zo is.
Soms kan ik me dan, bij wijze van spreken, doorzichtig voelen, alsof iedereen dwars door me heen kijkt en al mijn onzekerheden/issues ziet.
Hoewel ik, nu ik momenteel zo bewust bij alles stil sta en alles onder ogen probeer te zien, ook wel eens denk ja boeien dan zien ze het maar. Ik heb nog weinig zin om te vechten tegen het feit dat mensen de waarheid van hoe ik me nu voel / wie ik ben kennen of er een eigen draai aan geven. Het zal allemaal wel.
Ik probeer me nu vooral op m'n eigen binnenwereld te richten.
maandag 23 februari 2009 om 17:20
quote:Sterretjee schreef op 18 februari 2009 @ 22:54:
Hier gaat het niet echt zo lekker... Weet niet zo goed wat ik moet schrijven.. Voel me zo rot. Er is iets met me. Kan het alleen niet benoemen, kan het gewoon niet uitleggen. En dat is zo frustrerend.Sterretjee, wat rot allemaal zeg.
Ik heb ook het idee dat je er best wel alleen voor staat, klopt dat?
Begint je therapie al gauw, of pas tegen het einde van maart?
Heb je wel iets van een vangnet, je huisarts ofzo?
Deze is voor jou: .
Sterkte meid en trek op tijd aan de bel als het je allemaal teveel wordt!
Hier gaat het niet echt zo lekker... Weet niet zo goed wat ik moet schrijven.. Voel me zo rot. Er is iets met me. Kan het alleen niet benoemen, kan het gewoon niet uitleggen. En dat is zo frustrerend.Sterretjee, wat rot allemaal zeg.
Ik heb ook het idee dat je er best wel alleen voor staat, klopt dat?
Begint je therapie al gauw, of pas tegen het einde van maart?
Heb je wel iets van een vangnet, je huisarts ofzo?
Deze is voor jou: .
Sterkte meid en trek op tijd aan de bel als het je allemaal teveel wordt!
maandag 23 februari 2009 om 17:28
quote:Sterretjee schreef op 18 februari 2009 @ 23:03:
En als je nou niet weet wat voor gevoelens je precies hebt, waar het vandaan komt en hoe je er mee om moet gaan?
Als je totaal niet weet waar je grenzen liggen? Je depressief bent, zwaar depressief. Maar je dan toch de ene dag vrij goed kan voelen en de volgende dag zwaar klote. Waar ligt dat dan aan?
Pff ik voel me zo naar!!Hoi sterretjee, dat is juist zo moeilijk aan een depressie.
Een depressie, met name de somberheid, heeft te maken met dat je niet meer voelt. De boosheid en verdriet niet, maar ook geen vreugde en levenslust. Vaak is een depressie ook "naar binnen geslagen agressie".
Heb je al lang last van depressieve klachten?
Je hebt er nu misschien niet zoveel aan, maar depressies zijn echt te behandelen.
Jij kan je levenlust terug krijgen, weer gaan voelen, (meer) jezelf worden.
Heb je al wel eens het een en ander over depressie gelezen of iets van psycho-educatie oid gehad?
Hoe klote je je nu ook voelt en hoe zinsloos mijn woorden nu ook zijn...binnen het hebben van een depressie ligt ook een hele grote kans, om jezelf echt te leren kennen, te gaan leren voelen wat je wilt en nodig hebt en hoe je het leven kan creeeren waar jij blij van wordt.
Het is heel moeilijk en schrijnend dat je dieptepunt zo diep is (zware depressie), maar als je de moed kunt opbrengen vol te houden en je open te blijven stellen, kan het met de juiste hulp echt anders worden Sterretjee. En ik weet dat als je depressief bent dat dat heel moeilijk voor te stellen is, misschien is dat wel helemaal niet mogelijk, maar dan hoop ik dat je een heel klein beetje mij durft te geloven. Ik zeg zoiets echt niet zomaar, ik meen dit oprecht.
En als je nou niet weet wat voor gevoelens je precies hebt, waar het vandaan komt en hoe je er mee om moet gaan?
Als je totaal niet weet waar je grenzen liggen? Je depressief bent, zwaar depressief. Maar je dan toch de ene dag vrij goed kan voelen en de volgende dag zwaar klote. Waar ligt dat dan aan?
Pff ik voel me zo naar!!Hoi sterretjee, dat is juist zo moeilijk aan een depressie.
Een depressie, met name de somberheid, heeft te maken met dat je niet meer voelt. De boosheid en verdriet niet, maar ook geen vreugde en levenslust. Vaak is een depressie ook "naar binnen geslagen agressie".
Heb je al lang last van depressieve klachten?
Je hebt er nu misschien niet zoveel aan, maar depressies zijn echt te behandelen.
Jij kan je levenlust terug krijgen, weer gaan voelen, (meer) jezelf worden.
Heb je al wel eens het een en ander over depressie gelezen of iets van psycho-educatie oid gehad?
Hoe klote je je nu ook voelt en hoe zinsloos mijn woorden nu ook zijn...binnen het hebben van een depressie ligt ook een hele grote kans, om jezelf echt te leren kennen, te gaan leren voelen wat je wilt en nodig hebt en hoe je het leven kan creeeren waar jij blij van wordt.
Het is heel moeilijk en schrijnend dat je dieptepunt zo diep is (zware depressie), maar als je de moed kunt opbrengen vol te houden en je open te blijven stellen, kan het met de juiste hulp echt anders worden Sterretjee. En ik weet dat als je depressief bent dat dat heel moeilijk voor te stellen is, misschien is dat wel helemaal niet mogelijk, maar dan hoop ik dat je een heel klein beetje mij durft te geloven. Ik zeg zoiets echt niet zomaar, ik meen dit oprecht.
maandag 23 februari 2009 om 18:20
Elmervrouw, neem van mij aan (hoe arro klinkt dit dames?) dat menselijkheid echt niet iets is om je voor te schamen.
En zodra je je eerste onzekerheid durft te tonen en je daarbij je schouders kunt ophalen, zul je pas voelen wat het is om een mens te zijn. Om jezelf met die onzekerheid te accepteren.
Ik had namelijk precies hetzelfde als jij: NIEMAND mocht zien hoe ik me van binnen voelde. Gevolg was een zeer stijve en ontzettende gespannen Sensy. Handen die trilden, ogen die continue zich naar de grond richten etc.
Het heeft misschien lang geduurd voor ik het vechten opgaf maar eerlijk gezegd had ik daar ook niet echt zelf een hand in. Ik was op een gegeven gewoon simpelweg te moe om te vechten tegen van alles. Wat ik dus overgave noem. Van binnen riep ik:"Ok ok, ik geef 't op. Doe maar wat er moet gebeuren"...Nou toen kwam er dus een hoop ellende uit. Ik huilde veel binnen mijn eigen muren. Sprak met mensen die ik vertrouwde, schreef veel en had me er bij neergelegd dat ik misschien wel van alles wil (en dat mag!!!) maar dat ik daar ook ruimte voor moet maken. Dus verdriet, boosheid, wrok, alles eruit.
Nou EV, je had me in die periode niet moeten tegenkomen Was bepaald niet de vrolijkste en een nogal sjacherijnig (weet nooit hoe ik dit woord moet spellen) geval maar het interesseerde me niets wat anderen dachten. Dit is mijn leven, mijn strijd, mijn pijn, mijn vedriet, mijn in mijn opgehoopte lichaam verleden, mijn verhaal, mijn geschiedenis, mijn wonden, mijn lessen. Dan kijken mensen maar dwars door me heen. Dan zien ze maar dat ik mens ben (ja echt een mens, dus geen superrobot ofzo maar gewoon puur een mens).
Het duurde echt niet lang voordat het kwartje viel. Ik werd door 'het laten gaan van alles' zachter, milder, flexibeler, de spanning begon langzaam uit mijn lichaam weg te trekken, ik kreeg steeds meer een "kan mij 't schelen wat de tramchauffeur/bakker/voorbijganger van mij denkt" houding, ik ontspande in mijn spanning en in mijn geduw tegen alle heftige emoties.
Emoties zijn energieen. Niet meer en niet meer minder. Ze bepalen mijn waarde niet, want ik denk dat wat ik waard ben niet in cijfers uit te drukken is. Ik ben mezelf gaan leren voorbij de spanningen, woedeuitbarstingen, huilbuien, onzekerheden, angsten, dromen en verlangens te kijken.
Een vriend zei ooit als ik over mijn problemen en strijd vertelde:"Goh....je lijkt wel een mens!" Daar moest ik toen altijd zo om lachen. En zo is het, we zijn mensen. Dat de een beter is in het maken en dragen van een masker, zegt nog niks over de innerlijke kwaliteit van die persoon. Hoe ironisch, dat zulke sterke vrouwen als wij ons nog steeds geintimideerd voelen door zoveel oppervlakkigheid. En echt, iedereen zoekt het leven voor zichzelf uit. Degene die echt weet hoe het moet die weet het alleen voor zichzelf maar nooit voor een ander.
En zodra je je eerste onzekerheid durft te tonen en je daarbij je schouders kunt ophalen, zul je pas voelen wat het is om een mens te zijn. Om jezelf met die onzekerheid te accepteren.
Ik had namelijk precies hetzelfde als jij: NIEMAND mocht zien hoe ik me van binnen voelde. Gevolg was een zeer stijve en ontzettende gespannen Sensy. Handen die trilden, ogen die continue zich naar de grond richten etc.
Het heeft misschien lang geduurd voor ik het vechten opgaf maar eerlijk gezegd had ik daar ook niet echt zelf een hand in. Ik was op een gegeven gewoon simpelweg te moe om te vechten tegen van alles. Wat ik dus overgave noem. Van binnen riep ik:"Ok ok, ik geef 't op. Doe maar wat er moet gebeuren"...Nou toen kwam er dus een hoop ellende uit. Ik huilde veel binnen mijn eigen muren. Sprak met mensen die ik vertrouwde, schreef veel en had me er bij neergelegd dat ik misschien wel van alles wil (en dat mag!!!) maar dat ik daar ook ruimte voor moet maken. Dus verdriet, boosheid, wrok, alles eruit.
Nou EV, je had me in die periode niet moeten tegenkomen Was bepaald niet de vrolijkste en een nogal sjacherijnig (weet nooit hoe ik dit woord moet spellen) geval maar het interesseerde me niets wat anderen dachten. Dit is mijn leven, mijn strijd, mijn pijn, mijn vedriet, mijn in mijn opgehoopte lichaam verleden, mijn verhaal, mijn geschiedenis, mijn wonden, mijn lessen. Dan kijken mensen maar dwars door me heen. Dan zien ze maar dat ik mens ben (ja echt een mens, dus geen superrobot ofzo maar gewoon puur een mens).
Het duurde echt niet lang voordat het kwartje viel. Ik werd door 'het laten gaan van alles' zachter, milder, flexibeler, de spanning begon langzaam uit mijn lichaam weg te trekken, ik kreeg steeds meer een "kan mij 't schelen wat de tramchauffeur/bakker/voorbijganger van mij denkt" houding, ik ontspande in mijn spanning en in mijn geduw tegen alle heftige emoties.
Emoties zijn energieen. Niet meer en niet meer minder. Ze bepalen mijn waarde niet, want ik denk dat wat ik waard ben niet in cijfers uit te drukken is. Ik ben mezelf gaan leren voorbij de spanningen, woedeuitbarstingen, huilbuien, onzekerheden, angsten, dromen en verlangens te kijken.
Een vriend zei ooit als ik over mijn problemen en strijd vertelde:"Goh....je lijkt wel een mens!" Daar moest ik toen altijd zo om lachen. En zo is het, we zijn mensen. Dat de een beter is in het maken en dragen van een masker, zegt nog niks over de innerlijke kwaliteit van die persoon. Hoe ironisch, dat zulke sterke vrouwen als wij ons nog steeds geintimideerd voelen door zoveel oppervlakkigheid. En echt, iedereen zoekt het leven voor zichzelf uit. Degene die echt weet hoe het moet die weet het alleen voor zichzelf maar nooit voor een ander.
maandag 23 februari 2009 om 18:24
Kleine toevoeging op mijn laatste alinea: je kunt samen misschien hetzelfde doel voor ogen hebben (ontembare vrouw vinden) en elkaar daarin steunen. Dat geldt ook voor andere doelen van mensen. Ik zeg dus niet dat anders zijn (oppervlakkig) slecht is. Het is en blijft toch zoeken wat bij je eigen natuur past zonder dat de natuur van een ander daarmee geschaadt wordt.
maandag 23 februari 2009 om 19:36
Dankjewel lieve Loving Life.
Dat je, hoe moeilijk je het ook hebt, nog de moeite neemt om op me te reageren.
Verstandelijk weet ik dat het over gaat..ooit..maar het duurt zo lang. Heb mn hele leven al buien. En nare dingen meegemaakt. Maar de laatste tijd ging het niet meer over en ben ik heel diep gezonken...
Dat je, hoe moeilijk je het ook hebt, nog de moeite neemt om op me te reageren.
Verstandelijk weet ik dat het over gaat..ooit..maar het duurt zo lang. Heb mn hele leven al buien. En nare dingen meegemaakt. Maar de laatste tijd ging het niet meer over en ben ik heel diep gezonken...
maandag 23 februari 2009 om 21:25
quote:Elmervrouw schreef op 19 februari 2009 @ 17:31:
Ha LovingLife, fijn je weer even te zien (f)
Eén dingetje even: leg jezelf nu niet de druk op dat je op alles denkt te moeten gaan reageren he, want dat hoeft niet. Gewoon even hier langskomen is ook al goed; wel iets zeggen of niets zeggen, alles is prima.
Heel veel liefs!
Dank je Ev.
Ik heb vandaag/vanavond veel gereageerd, maar niet vanuit druk op mijzelf. Het lukt me sowieso wat minder druk op mijzelf te zeggen. Maar lief dat je het zegt, want dat is zeker wel een aandachtspunt van mij!
Ha LovingLife, fijn je weer even te zien (f)
Eén dingetje even: leg jezelf nu niet de druk op dat je op alles denkt te moeten gaan reageren he, want dat hoeft niet. Gewoon even hier langskomen is ook al goed; wel iets zeggen of niets zeggen, alles is prima.
Heel veel liefs!
Dank je Ev.
Ik heb vandaag/vanavond veel gereageerd, maar niet vanuit druk op mijzelf. Het lukt me sowieso wat minder druk op mijzelf te zeggen. Maar lief dat je het zegt, want dat is zeker wel een aandachtspunt van mij!
maandag 23 februari 2009 om 23:31
quote:Loving_Life schreef op 23 februari 2009 @ 21:04:
[...]
Wat lief dat je dat zegt Sterretjee!
Wat ben jij een hartelijk mens (was me al eerder opgevallen, maar ik wilde het ook nog graag even tegen je zeggen).Dankjewel lieverd. Neem je compliment in ontvangst en probeer het goed door te laten dringen!
[...]
Wat lief dat je dat zegt Sterretjee!
Wat ben jij een hartelijk mens (was me al eerder opgevallen, maar ik wilde het ook nog graag even tegen je zeggen).Dankjewel lieverd. Neem je compliment in ontvangst en probeer het goed door te laten dringen!
maandag 23 februari 2009 om 23:34
quote:Loving_Life schreef op 23 februari 2009 @ 17:20:
[...]
Sterretjee, wat rot allemaal zeg.
Ik heb ook het idee dat je er best wel alleen voor staat, klopt dat?
Begint je therapie al gauw, of pas tegen het einde van maart?
Heb je wel iets van een vangnet, je huisarts ofzo?
Deze is voor jou: .
Sterkte meid en trek op tijd aan de bel als het je allemaal teveel wordt!
Uiteindelijk sta je er ook alleen voor. Ik begrijp mezef al niet goed, hoe kan iemand mij dan begrijpen of helpen..?
Ik voel me eenzaam en alleen in mijn gedachten, angsten en depressie. Hoeveel waardevolle mensen ik ook om me heen heb.
[...]
Sterretjee, wat rot allemaal zeg.
Ik heb ook het idee dat je er best wel alleen voor staat, klopt dat?
Begint je therapie al gauw, of pas tegen het einde van maart?
Heb je wel iets van een vangnet, je huisarts ofzo?
Deze is voor jou: .
Sterkte meid en trek op tijd aan de bel als het je allemaal teveel wordt!
Uiteindelijk sta je er ook alleen voor. Ik begrijp mezef al niet goed, hoe kan iemand mij dan begrijpen of helpen..?
Ik voel me eenzaam en alleen in mijn gedachten, angsten en depressie. Hoeveel waardevolle mensen ik ook om me heen heb.
