Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 24 februari 2009 om 19:35
quote:pink11 schreef op 24 februari 2009 @ 18:34:
Sterretjee, ik bedoel er eigenlijk mee te zeggen dat je zowel als gelovige als niet-gelovige iets aan het boek zou kunnen hebben. Maar ik bedenk me nu dat je dat misschien als storend zou ervaren. Dan is het niet het juiste boek voor je...
Nou ja, wie weet, als je je straks wat beter kunt concentreren en
eens in de bieb bent, kun je altijd kijken of het je wat lijkt.
Ik begrijp je wel!!
Ik zet m zeker op mn boekenlijst.
Dankje!
Sterretjee, ik bedoel er eigenlijk mee te zeggen dat je zowel als gelovige als niet-gelovige iets aan het boek zou kunnen hebben. Maar ik bedenk me nu dat je dat misschien als storend zou ervaren. Dan is het niet het juiste boek voor je...
Nou ja, wie weet, als je je straks wat beter kunt concentreren en
eens in de bieb bent, kun je altijd kijken of het je wat lijkt.
Ik begrijp je wel!!
Ik zet m zeker op mn boekenlijst.
Dankje!
dinsdag 24 februari 2009 om 19:50
quote:Sensy12 schreef op 19 februari 2009 @ 20:03:
Weet je wat mij op een gegeven moment heeft geholpen om rust te krijgen? Me realiseren dat ik nooit echt rust zal krijgen.
Ik las dit van de week al Sensy en het is precies wat ik nu ook probeer. Me realiseren dat ik, iig de komende tijd, in een rollercoaster zal zitten van gevoelens van angst, boosheid en verdriet. Dus wanneer een van die, of andere moeilijke gevoelens komt, laat ik het er zijn (dus niet in het verzet gaan, wat soms ook gebeurd, maar dan accepteer ik het gevoel van verzet wat bij mij vaak een gevoel van boosheid is) en kijk ik wat het me probeerd te vertellen. De gedachten / het verlangen me helemaal happy en goed en mijn vel te gaan voelen en niet zoveel angsten te zijn zit er voorlopig niet in. Dus ik heb dat verlangen losgelaten, of iig de druk die ik op mijzelf legde dat ik me zo moet voelen.
Net als jij dacht ik dat ik gestraft werd. Die ervaringen (up en down) had ik blijkbaar nodig om me tot het inzicht (te laten) dwingen dat ik moest loslaten. Mijn proces, mijn gevoelens, waar ik emotioneel stond en waar ik wilde zijn. Ik liet ook echt mijn schouders hangen en dacht:"Weet je wat...ik geef het op. Dan weer goed voelen, dan weer niet. Het zal allemaal wel" Je leest het, het ging in het begin niet van harte. Ik geloof dat ik door die nare ervaringen moest om me echt heel diep van binnen te realiseren dat ik moest loslaten. Dus nu denk ik niet meer:"Oh wat voel ik me goed! Dit lekkere gevoel gaat NOOIT meer over!!" Nee, ik denk nu:"Ik leef en ervaar".
Dit is precies wat ik bedoel Sensy. En wat ik me, innerlijk, ben gaan realiseren nadat ik uit het ziekenhuis kwam.
Loving_Life, ben het eens met EV. Fijn als je even langskomt. Voor mijn part post je alleen je maar een bloemetje, als we maar weten dat het iets beter met gaat (wat komt dit er bot uit zeg...niet zo bedoeld!). Ik weet niet waar je woont maar na het mail/msn aanbod, wil ik ook een keer gezellig voor je komen koken. Dat je even vertroetelt wordt!
Sensy, wat lief! Jij woont in de Randstad toch?
Weet je wat mij op een gegeven moment heeft geholpen om rust te krijgen? Me realiseren dat ik nooit echt rust zal krijgen.
Ik las dit van de week al Sensy en het is precies wat ik nu ook probeer. Me realiseren dat ik, iig de komende tijd, in een rollercoaster zal zitten van gevoelens van angst, boosheid en verdriet. Dus wanneer een van die, of andere moeilijke gevoelens komt, laat ik het er zijn (dus niet in het verzet gaan, wat soms ook gebeurd, maar dan accepteer ik het gevoel van verzet wat bij mij vaak een gevoel van boosheid is) en kijk ik wat het me probeerd te vertellen. De gedachten / het verlangen me helemaal happy en goed en mijn vel te gaan voelen en niet zoveel angsten te zijn zit er voorlopig niet in. Dus ik heb dat verlangen losgelaten, of iig de druk die ik op mijzelf legde dat ik me zo moet voelen.
Net als jij dacht ik dat ik gestraft werd. Die ervaringen (up en down) had ik blijkbaar nodig om me tot het inzicht (te laten) dwingen dat ik moest loslaten. Mijn proces, mijn gevoelens, waar ik emotioneel stond en waar ik wilde zijn. Ik liet ook echt mijn schouders hangen en dacht:"Weet je wat...ik geef het op. Dan weer goed voelen, dan weer niet. Het zal allemaal wel" Je leest het, het ging in het begin niet van harte. Ik geloof dat ik door die nare ervaringen moest om me echt heel diep van binnen te realiseren dat ik moest loslaten. Dus nu denk ik niet meer:"Oh wat voel ik me goed! Dit lekkere gevoel gaat NOOIT meer over!!" Nee, ik denk nu:"Ik leef en ervaar".
Dit is precies wat ik bedoel Sensy. En wat ik me, innerlijk, ben gaan realiseren nadat ik uit het ziekenhuis kwam.
Loving_Life, ben het eens met EV. Fijn als je even langskomt. Voor mijn part post je alleen je maar een bloemetje, als we maar weten dat het iets beter met gaat (wat komt dit er bot uit zeg...niet zo bedoeld!). Ik weet niet waar je woont maar na het mail/msn aanbod, wil ik ook een keer gezellig voor je komen koken. Dat je even vertroetelt wordt!
Sensy, wat lief! Jij woont in de Randstad toch?
dinsdag 24 februari 2009 om 20:14
Loving_Life love to have you back! Ik heb alles een beetje vluchtig gelezen. Ga er zo even meer tijd voor nemen.
Sterretje, heel vervelend hoe je je nu voelt. Ik ben (denk ik of weet het wel bijna zeker) ook een tijd lang depressief geweest. Ik ging maar door. Ik heb het zelf nooit laten constateren door een arts ofzo maar ik weet van die periode dat ik soms op straat liep en een weg overstak (expres) zonder te kijken. Ik wilde gewoon dood. Van toen weet ik dat ik me echt heb vastgeklampt aan elk klein strohalmpje om verder te willen leven. Beetje zwaar verhaal dit maar wat ik er mee wil zeggen: je komt hier uit! Geen licht zonder donker. En geen donker zonder licht. Het voelt nu zwaar, ondraaglijk en ik wou dat ik iets kon zeggen of doen om je er uit te tillen maar uiteindelijk weet ik dat de ervaring is die (hoe oneerlijk en stom het ook klinkt) nodig hebt. Als je de bodem van de put hebt geraakt dan zal er iets van binnen bij jou gaan veranderen. Je denkt nu dat de manier waarop je leeft altijd zo zal zijn maar verandering is mogelijk en binnen handbereik! Ik hoop dat je snel terecht kunt bij de psychologe. Blijf hier lekker lezen en van je afschrijven!
EV, van harte gefeliciteerd met je boek!!! Super dat ' ie bijna uitkomt. *FEESTJE*
Over hoe je je voelt en je werk. Als je het durft kun je het naar je leidinggevende benoemen. Klinkt eng en is het misschien ook maar ik heb zelf ervaren wat voor kracht er in kwetsbaarheid schuilt. Als hij belt en je benoemt je gevoelens, bijv:"Meneer Leidinggevende, ik wil graag aan het werk maar ik ben bang dat ik in deze toestand niet kan rijden" Ben het ook met Pink eens, probeer eerst na te gaan of je wilt werken vanuit jezelf of uit angst voor je werkgever.
En op je vraag of het me niet interesseert wat de kassajuffrouw van mij denkt: ergens natuurlijk wel maar het leidt me niet meer. Ooit werd ik bijna door een fietser omvergereden en hij riep"TRUT!!!!!!" en ik was er een week van overstuur. Een onbekende notabene! Nu zou ik denken:"Kijk zelf uit je doppen sukkel" Het roepen zal ik waarschijnlijk nog doen ook.
Waarom het me niet meer zoveel doet wat onbekenden van mij vinden is omdat ik gegroeid ben. Ik ben uit het 'goedkeuring-willen-jasje' gegroeid. Die behoefte heb ik laten vallen. Hoe laat je de behoefte aan goedkeuring vallen? Door niet meer te reageren vanuit die behoefte. Hoe reageer je niet meer vanuit die behoefte? Door het tegenovergestelde te doen van wat je normaal zou doen. Dus stel je neemt uit behoefte aan goedkeuring een koekje aan van een vriendin, kun je de volgende keer dat je je bewust bent van die behoefte zeggen:"Nee dank je, ik hoef geen koekje".
Stel dat de behoefte aan goedkeuring van jou verlangt dat je iemand belt/trakteert/uitnodigd/vul maar in dan kun je je voornemen niet te bellen/trakteren/uit te nodigen/vul maar in.
Als je een bepaalde spier niet meer gebruikt, dan verslapt 'ie. Dat geldt ook voor (ongezonde) behoeftes. Als je je bewust kunt blijven van je behoefte en als je met een milde blik naar jezelf kunt kijken, terwijl je er aan toegeeft dan kun je de volgende keer alerter zijn. Wat wel ontzettend belangrijk is, en echt dit is zo belangrijk, straf jezelf NOOIT EN TE NIMMER voor toegeven aan je behoefte. Echt nooit! Het zit er en het bepaalt je leven. Het is ooit je redding geweest als kind. Nu heb je het niet meer nodig en kun je er mild naar kijken. Ooit was het je beste vriendin en heeft ze je door de ergste periodes gesleept.
Zelf zag ik het ook nooit zo maar toen ik dat van mijn coach hoorde, kreeg ik weer een klik en dacht:"Ach natuurlijk, het is ooit echt mijn redding geweest. Ik snap en voel het nu echt!"
Dat ging toen wel om een andere mechanisme maar het principe is het zelfde.
Ook wat Pink zegt sta ik achter. Hele kleine stapjes nemen. Begin heel dicht bij jezelf (al wil je daar nu het hardst voor wegrennen) door je een aantal dingen te realiseren:
1) Je mag er zijn. Sterker nog: JE BENT ER. Gewoon hier en nu fysiek. Voel je lichaam, je tenen, je vingers, je ogen, je oren. Je benen, je voeten. Alles is er. Het hele systeem staat er als een huis. Jij bent er. Of ik dat nu wil of niet(en ik wil laat daar geen misverstand over bestaan) : EV BESTAAT!
2) Nu je weet dat je bestaat mag je een keuze maken HOE je wilt bestaan. Je gaat ervoor, dat lees ik terug in al je postings. Luiheid geloof ik niet in want als je lui was dan had je niet gedaan wat je hebt gedaan en wat je nu doet. Waar je nu doorheen gaat is kracht en moed voor nodig. Jij voelt je nu alles behalve krachtig en moedig en dat is een deel van je kracht en moed. De 'spirit' hebben om je duizelig, draaierig, angstig etc. te voelen. Die zijn kolken waar je doorheen reist. Je bent de kolk zelf niet. Je passeert er doorheen. Als je passeert dan zie je en voel je van alles. Je stopt bij momenten (je tante die een kaartje stuurt, turningpoint voor jou hoe je hiermee omgaat). Je passeert weer een moment (loonstrookje klopt niet, leiddinggevende aanspreken hoe eng je het ook vond). Je passeert weer de volgende uitdaging en langzaam aan los je alle obstakels (angst voor mensen en wat ze van je vinden) op.
Goedkeuring van anderen is fijn. Vind ik ook fijn. Maar het is niet mijn 1e doel, sterker nog, ik werk eraan dat ik me er niet meer door laat leiden. Ook ik leer nog elke dag. Maar goedkeuring is net als een boer na een lekkere maaltijd. Die boer komt van een lekkere maaltijd. Het is een side-effect.
Pure, authentieke mensen, die zichzelf zijn, eerlijk en oprecht, die oogsten vanzelf goedkeuring. Dat is ook de paradox: laat het los, wens het niet meer, laat je er niet door leiden en het komt je pad op. Ik geloofde het zelf nooit als ik het las, maar ik kan uit ervaring zeggen dat het wonderbaarlijk genoeg zo werkt.
Sinds ik niet meer op zoek ben naar goedkeuring en gewoon doe wat ik moet doen en zeg wat ik denk, krijg ik het vanzelf van mensen om me heen. En wat het mooie is: als ik goedkeuring krijg is het een kadootje. Het verrast me en ik ben er oprecht blij mee maar ik heb het niet nodig om te kunnen ademen..
EV, als je om je heen kijkt, zul je zien dat er nog veel mensen snakken naar die goedkeuring. Soms subtiel, soms ligt het er duimbreed bovenop. De hele wereld lijkt te draaien om goedkeuring van anderen (kijk maar naar het reclameblok, dan zul je zien wat ik bedoel). Het is niet fout. Het is niet slecht. Het is de vraag of het je brengt waar je wilt zijn. Ik had het nodig om te zien wat goedkeuring zoeken met mij deed:
- verlies van zelfrespect
- verlies van eigenwaarde
- deed dingen tegen mijn wezenlijke natuur in
- volgde andermans pad en verliet de mijne (raakt verdwaald)
- mensen walsden over me heen (ik was manipuleerbaar)
- zat in destructieve relaties (durfde geen grenzen te trekken, te zeggen wat ik wilde want goedkeuring was veel belangrijker)
En zo heb ik stap voor stap goedkeuring opgegeven. Door bij mezelf te beginnen en mijn relaties onder de loep te nemen. Voor ik 't wist kon het me geen reet meer schelen wat de kassajuffrouw van mij dacht. Ik ben belangrijk. Punt. En besides, ze ziet 100'en klanten per dag. Zo belangrijk ben ik niet voor haar
*krabt achter de oren*....is flinke lap tekst geworden of niet?
Sterretje, heel vervelend hoe je je nu voelt. Ik ben (denk ik of weet het wel bijna zeker) ook een tijd lang depressief geweest. Ik ging maar door. Ik heb het zelf nooit laten constateren door een arts ofzo maar ik weet van die periode dat ik soms op straat liep en een weg overstak (expres) zonder te kijken. Ik wilde gewoon dood. Van toen weet ik dat ik me echt heb vastgeklampt aan elk klein strohalmpje om verder te willen leven. Beetje zwaar verhaal dit maar wat ik er mee wil zeggen: je komt hier uit! Geen licht zonder donker. En geen donker zonder licht. Het voelt nu zwaar, ondraaglijk en ik wou dat ik iets kon zeggen of doen om je er uit te tillen maar uiteindelijk weet ik dat de ervaring is die (hoe oneerlijk en stom het ook klinkt) nodig hebt. Als je de bodem van de put hebt geraakt dan zal er iets van binnen bij jou gaan veranderen. Je denkt nu dat de manier waarop je leeft altijd zo zal zijn maar verandering is mogelijk en binnen handbereik! Ik hoop dat je snel terecht kunt bij de psychologe. Blijf hier lekker lezen en van je afschrijven!
EV, van harte gefeliciteerd met je boek!!! Super dat ' ie bijna uitkomt. *FEESTJE*
Over hoe je je voelt en je werk. Als je het durft kun je het naar je leidinggevende benoemen. Klinkt eng en is het misschien ook maar ik heb zelf ervaren wat voor kracht er in kwetsbaarheid schuilt. Als hij belt en je benoemt je gevoelens, bijv:"Meneer Leidinggevende, ik wil graag aan het werk maar ik ben bang dat ik in deze toestand niet kan rijden" Ben het ook met Pink eens, probeer eerst na te gaan of je wilt werken vanuit jezelf of uit angst voor je werkgever.
En op je vraag of het me niet interesseert wat de kassajuffrouw van mij denkt: ergens natuurlijk wel maar het leidt me niet meer. Ooit werd ik bijna door een fietser omvergereden en hij riep"TRUT!!!!!!" en ik was er een week van overstuur. Een onbekende notabene! Nu zou ik denken:"Kijk zelf uit je doppen sukkel" Het roepen zal ik waarschijnlijk nog doen ook.
Waarom het me niet meer zoveel doet wat onbekenden van mij vinden is omdat ik gegroeid ben. Ik ben uit het 'goedkeuring-willen-jasje' gegroeid. Die behoefte heb ik laten vallen. Hoe laat je de behoefte aan goedkeuring vallen? Door niet meer te reageren vanuit die behoefte. Hoe reageer je niet meer vanuit die behoefte? Door het tegenovergestelde te doen van wat je normaal zou doen. Dus stel je neemt uit behoefte aan goedkeuring een koekje aan van een vriendin, kun je de volgende keer dat je je bewust bent van die behoefte zeggen:"Nee dank je, ik hoef geen koekje".
Stel dat de behoefte aan goedkeuring van jou verlangt dat je iemand belt/trakteert/uitnodigd/vul maar in dan kun je je voornemen niet te bellen/trakteren/uit te nodigen/vul maar in.
Als je een bepaalde spier niet meer gebruikt, dan verslapt 'ie. Dat geldt ook voor (ongezonde) behoeftes. Als je je bewust kunt blijven van je behoefte en als je met een milde blik naar jezelf kunt kijken, terwijl je er aan toegeeft dan kun je de volgende keer alerter zijn. Wat wel ontzettend belangrijk is, en echt dit is zo belangrijk, straf jezelf NOOIT EN TE NIMMER voor toegeven aan je behoefte. Echt nooit! Het zit er en het bepaalt je leven. Het is ooit je redding geweest als kind. Nu heb je het niet meer nodig en kun je er mild naar kijken. Ooit was het je beste vriendin en heeft ze je door de ergste periodes gesleept.
Zelf zag ik het ook nooit zo maar toen ik dat van mijn coach hoorde, kreeg ik weer een klik en dacht:"Ach natuurlijk, het is ooit echt mijn redding geweest. Ik snap en voel het nu echt!"
Dat ging toen wel om een andere mechanisme maar het principe is het zelfde.
Ook wat Pink zegt sta ik achter. Hele kleine stapjes nemen. Begin heel dicht bij jezelf (al wil je daar nu het hardst voor wegrennen) door je een aantal dingen te realiseren:
1) Je mag er zijn. Sterker nog: JE BENT ER. Gewoon hier en nu fysiek. Voel je lichaam, je tenen, je vingers, je ogen, je oren. Je benen, je voeten. Alles is er. Het hele systeem staat er als een huis. Jij bent er. Of ik dat nu wil of niet(en ik wil laat daar geen misverstand over bestaan) : EV BESTAAT!
2) Nu je weet dat je bestaat mag je een keuze maken HOE je wilt bestaan. Je gaat ervoor, dat lees ik terug in al je postings. Luiheid geloof ik niet in want als je lui was dan had je niet gedaan wat je hebt gedaan en wat je nu doet. Waar je nu doorheen gaat is kracht en moed voor nodig. Jij voelt je nu alles behalve krachtig en moedig en dat is een deel van je kracht en moed. De 'spirit' hebben om je duizelig, draaierig, angstig etc. te voelen. Die zijn kolken waar je doorheen reist. Je bent de kolk zelf niet. Je passeert er doorheen. Als je passeert dan zie je en voel je van alles. Je stopt bij momenten (je tante die een kaartje stuurt, turningpoint voor jou hoe je hiermee omgaat). Je passeert weer een moment (loonstrookje klopt niet, leiddinggevende aanspreken hoe eng je het ook vond). Je passeert weer de volgende uitdaging en langzaam aan los je alle obstakels (angst voor mensen en wat ze van je vinden) op.
Goedkeuring van anderen is fijn. Vind ik ook fijn. Maar het is niet mijn 1e doel, sterker nog, ik werk eraan dat ik me er niet meer door laat leiden. Ook ik leer nog elke dag. Maar goedkeuring is net als een boer na een lekkere maaltijd. Die boer komt van een lekkere maaltijd. Het is een side-effect.
Pure, authentieke mensen, die zichzelf zijn, eerlijk en oprecht, die oogsten vanzelf goedkeuring. Dat is ook de paradox: laat het los, wens het niet meer, laat je er niet door leiden en het komt je pad op. Ik geloofde het zelf nooit als ik het las, maar ik kan uit ervaring zeggen dat het wonderbaarlijk genoeg zo werkt.
Sinds ik niet meer op zoek ben naar goedkeuring en gewoon doe wat ik moet doen en zeg wat ik denk, krijg ik het vanzelf van mensen om me heen. En wat het mooie is: als ik goedkeuring krijg is het een kadootje. Het verrast me en ik ben er oprecht blij mee maar ik heb het niet nodig om te kunnen ademen..
EV, als je om je heen kijkt, zul je zien dat er nog veel mensen snakken naar die goedkeuring. Soms subtiel, soms ligt het er duimbreed bovenop. De hele wereld lijkt te draaien om goedkeuring van anderen (kijk maar naar het reclameblok, dan zul je zien wat ik bedoel). Het is niet fout. Het is niet slecht. Het is de vraag of het je brengt waar je wilt zijn. Ik had het nodig om te zien wat goedkeuring zoeken met mij deed:
- verlies van zelfrespect
- verlies van eigenwaarde
- deed dingen tegen mijn wezenlijke natuur in
- volgde andermans pad en verliet de mijne (raakt verdwaald)
- mensen walsden over me heen (ik was manipuleerbaar)
- zat in destructieve relaties (durfde geen grenzen te trekken, te zeggen wat ik wilde want goedkeuring was veel belangrijker)
En zo heb ik stap voor stap goedkeuring opgegeven. Door bij mezelf te beginnen en mijn relaties onder de loep te nemen. Voor ik 't wist kon het me geen reet meer schelen wat de kassajuffrouw van mij dacht. Ik ben belangrijk. Punt. En besides, ze ziet 100'en klanten per dag. Zo belangrijk ben ik niet voor haar
*krabt achter de oren*....is flinke lap tekst geworden of niet?
dinsdag 24 februari 2009 om 20:29
Sterretjee, wat een mooie tekst he over die voetstappen.
Die tekst heeft jaren geleden, op groot poster formaat, bij mij aan de muur gehangen.
Weet een van jullie de titel en schrijfster nog van dat ene boek waar we het laatst over hadden? Ene Judith nog-iets en het boek gaat over verschillende vormen van rouw en verlies.
Die tekst heeft jaren geleden, op groot poster formaat, bij mij aan de muur gehangen.
Weet een van jullie de titel en schrijfster nog van dat ene boek waar we het laatst over hadden? Ene Judith nog-iets en het boek gaat over verschillende vormen van rouw en verlies.
dinsdag 24 februari 2009 om 23:08
quote:Loving_Life schreef op 24 februari 2009 @ 20:29:
Sterretjee, wat een mooie tekst he over die voetstappen.
Die tekst heeft jaren geleden, op groot poster formaat, bij mij aan de muur gehangen.
Weet een van jullie de titel en schrijfster nog van dat ene boek waar we het laatst over hadden? Ene Judith nog-iets en het boek gaat over verschillende vormen van rouw en verlies.
Hey LL, dat boek heet Noodzakelijk Verlies en is van Judith Viorst.
Moet 'm nog uitlezen geloof ik .....
Fijne nacht!
Sterretjee, wat een mooie tekst he over die voetstappen.
Die tekst heeft jaren geleden, op groot poster formaat, bij mij aan de muur gehangen.
Weet een van jullie de titel en schrijfster nog van dat ene boek waar we het laatst over hadden? Ene Judith nog-iets en het boek gaat over verschillende vormen van rouw en verlies.
Hey LL, dat boek heet Noodzakelijk Verlies en is van Judith Viorst.
Moet 'm nog uitlezen geloof ik .....
Fijne nacht!
woensdag 25 februari 2009 om 11:56
[quote]Sensy12 schreef op 23 februari 2009 @ 11:00:
Ik weet niet of ik het wel kan vergelijken maar een aantal jaar (2 geloof ik) terug, nam ik innerlijk de beslissing om me er bij neer te leggen dat ik niet wist wanneer de zon voor mij ging schijnen. Ik was het strijden zo moe (toen zei een stem: hou dan op met strijden) ik was het hopen op lichtpuntjes zo moe (toen zei een stem: hou dan op met lichtpuntjes zoeken), ik was het op zoek gaan naar oplossingen zo beu (toen zei een stem: hou dan met op zoek gaan naar oplossingen)
Wat mooi en waar wat je hier schrijft sensy! Het is precies wat ik nu ook aan het proberen en aan het doen ben. Me er bij neerleggen en loslaten dat ik niet weet wanneer ik me weer beter ga voelen, het leven weer leuk ga vinden, te weten hoe ik alles op ga lossen. Ik vind het doodeng, maar ik merk nu al dat het de druk van de ketel haalt.
Misschien komt het niet geheel over wat ik hierboven schrijf maar ik heb min of meer alles laten gaan. Natuurlijk leefde ik en deed ik wat ik kon op een dag maar meer eiste ik niet meer van mezelf. Eigenlijk is pas vanaf toen een verbetering opgetreden. En ja, ik was vaak nog verdrietig, angstig, diepe eenzame periodes meegemaakt, maar ik liet werkelijk alles toe. Ik wist intuitief dat ik er toch doorheen moest. Dan maar zonder verzet. Ondanks alle klotegevoelens had ik voor het eerst ook echt het gevoel dat ik leefde. Mijn lijf, mijn hoofd, er gebeurde zoveel in en om me heen, ik liet het toe. Ik liet zelfs de gedachte toe dat dit nog lang kon duren en heb mezelf geen deadline gesteld (deed ik daarvoor wel, zo van:"volgend jaar is alles beter")
Geweldig sensy, dit is precies wat ik bedoel. Erg inspirerend om te lezen.
Een lieve vriendin zei ooit:"Sensy, je maakt je druk om zoveel dingen in de toekomst omdat je vanuit je huidige positie de toekomst bekijkt. Dan is die inderdaad niet rooskleurig. Maar concentreer je wat je nu kunt en die zware wolk die je in de verte ziet, verdwijnt omdat je daar niet meer naar kijkt"
Mooi om te lezen Sensy. Dit is wat de psychiater, in andere woorden, ook tegen mij zei.
Ik weet niet of ik het wel kan vergelijken maar een aantal jaar (2 geloof ik) terug, nam ik innerlijk de beslissing om me er bij neer te leggen dat ik niet wist wanneer de zon voor mij ging schijnen. Ik was het strijden zo moe (toen zei een stem: hou dan op met strijden) ik was het hopen op lichtpuntjes zo moe (toen zei een stem: hou dan op met lichtpuntjes zoeken), ik was het op zoek gaan naar oplossingen zo beu (toen zei een stem: hou dan met op zoek gaan naar oplossingen)
Wat mooi en waar wat je hier schrijft sensy! Het is precies wat ik nu ook aan het proberen en aan het doen ben. Me er bij neerleggen en loslaten dat ik niet weet wanneer ik me weer beter ga voelen, het leven weer leuk ga vinden, te weten hoe ik alles op ga lossen. Ik vind het doodeng, maar ik merk nu al dat het de druk van de ketel haalt.
Misschien komt het niet geheel over wat ik hierboven schrijf maar ik heb min of meer alles laten gaan. Natuurlijk leefde ik en deed ik wat ik kon op een dag maar meer eiste ik niet meer van mezelf. Eigenlijk is pas vanaf toen een verbetering opgetreden. En ja, ik was vaak nog verdrietig, angstig, diepe eenzame periodes meegemaakt, maar ik liet werkelijk alles toe. Ik wist intuitief dat ik er toch doorheen moest. Dan maar zonder verzet. Ondanks alle klotegevoelens had ik voor het eerst ook echt het gevoel dat ik leefde. Mijn lijf, mijn hoofd, er gebeurde zoveel in en om me heen, ik liet het toe. Ik liet zelfs de gedachte toe dat dit nog lang kon duren en heb mezelf geen deadline gesteld (deed ik daarvoor wel, zo van:"volgend jaar is alles beter")
Geweldig sensy, dit is precies wat ik bedoel. Erg inspirerend om te lezen.
Een lieve vriendin zei ooit:"Sensy, je maakt je druk om zoveel dingen in de toekomst omdat je vanuit je huidige positie de toekomst bekijkt. Dan is die inderdaad niet rooskleurig. Maar concentreer je wat je nu kunt en die zware wolk die je in de verte ziet, verdwijnt omdat je daar niet meer naar kijkt"
Mooi om te lezen Sensy. Dit is wat de psychiater, in andere woorden, ook tegen mij zei.
