Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 28 februari 2009 om 22:11
zaterdag 28 februari 2009 om 22:54
Hmm...EV als boos zijn op jezelf vruchten zou afwerpen, zou ik zeggen: kick the hell out of yourself!
Opstandig is goed, dan weet je tenminste dat je nog vechtlust heb maar boos zijn? Nee, dan geef je gas en rem je tegelijk.
Dus laat je boosheid varen. Je gaat een baby toch ook niet slaan omdat het nog niet kan lopen? Waarom zo hard voor jezelf?
Opstandig is goed, dan weet je tenminste dat je nog vechtlust heb maar boos zijn? Nee, dan geef je gas en rem je tegelijk.
Dus laat je boosheid varen. Je gaat een baby toch ook niet slaan omdat het nog niet kan lopen? Waarom zo hard voor jezelf?
zondag 1 maart 2009 om 11:36
quote:Elmervrouw schreef op 01 maart 2009 @ 10:10:
Dat ik er genoeg van heb.
Dat ik geen toekomst zie.
Dat ik die niet zag toen ik een worstelende puber was,
dat ik me in de tussentijd met alles en nog wat afgeleid heb, maar dat ik nu ook geen toekomst zie.
Dat alles wat ik nu heb, heb bereikt, heb overwonnen,
simpelweg niet genoeg is.
Niet genoeg de moeite waard om voor te leven.
Lieve EV, je zegt hier hele positieve dingen. Zo voelt het niet voor je en dat is begrijpelijk. Ik ben door dezelfde gevoelens en gedachten gegaan en achteraf kan ik zeggen dat het allemaal turning points waren.
- Je hebt er genoeg van. Prima! Dat is het begin van het einde. Het einde van je oude leven. Je stopt pas ergens mee als je er echt genoeg van hebt en dat gaat inderdaad gepaard met de overige gevoelens/gedachten
- Je ziet geen toekomst. Dit klopt ook. Toen ik geen toekomst zag, kon ik me eindelijk eens op een, weliswaar pijnlijke maar hoopvolle manier richten op de puinhoop van nu. Dat je de toekomst niet ziet, klopt omdat je je daar niet mee bezig hoeft te houden. Doordat alle afleidingen weg zijn, ga je meer aandacht besteden aan wat je nu voelt en wat je wilt. Het is een proces van stilstaan, verwerken, ruimte maken, loslaten en ruimte maken voor nieuwe dingen. Voor een nieuw leven. Dat kan alleen als je blijft staan waar je aandacht het meest nodig is: bij jezelf. Hoe zwaar en moeilijk ook
- Wat je nu hebt bereikt, voelt niet als genoeg. Klopt ook. Je wilt meer en dat mag!!!!! Ik heb ook dit proces moeten doorlopen. De moedeloosheid, het niet meer verder willen maar ik heb volgehouden. De zware periode gedragen met geen enkel gevoel voor waar ik nou naar toe ging. Geen uitzicht, niet weten welke 'afleiding' me gelukkig zou maken. Eigenlijk diep van binnen weten dat niets me echt gelukkig zou maken behalve......behalve mijn innerlijke kracht tot bloei laten komen. EV, het is allemaal zo logisch waar je doorheen gaat. Ik wil je een hart onder de riem steken en je laten weten dat dit erbij hoort. Het is een deel van het schoonmaakproces. Het is ook heel normaal om daar zo hard en zo snel mogelijk van weg te rennen. We willen niet geconfrontreerd worden met zoveel pijn en ellende. Maar die pijn en ellende hebben het recht om gehoord te worden. JIJ hebt het recht om gehoord te worden. En dan niet door mij, je moeder of je tante of wie dan ook maar door JEZELF. Daar ligt de sleutel.
Vandaar dat boos zijn geen zin heeft. Jij hebt jij nodig. Jij mag vertrouwen op JIJ want JIJ hebt JIJ er doorheen gesleept. Al die tijd. Nu mag jouw ontembare deel het overnemen en doet het op dit moment. Het voelt alleen niet fijn. Maar door er zelf doorheen te zijn gegaan, weet ik dat deze stap niet overgeslagen mag worden. Waar jij nu in zit is de belangrijkste stap van het proces. Stilstaan en voelen i.p.v. wegrennen en afleidingen zoeken. Dat laatste heb je namelijk al gedaan en dat werkt niet. Wat wel werkt is je eigen geschiedenis en pijn in de ogen kijken en het vertellen dat het veilig is Dat JIJ veilig bent. Als je met liefde en mildheid naar jezelf kunt kijken, dan zal er best meer shit naar boven komen maar dat is wat het precies nodig heeft: aandacht en liefde. Van jou!
Ik droomde een paar dagen geleden dat ik een grote vrachtwagen bestuurde. Ik zag er in die droom mooi en krachtig uit. Een volwassen, zelfbewuste vrouw. In de vrachtwagen zaten twee kinderen achterin. Ik liep naar ze toe en zei dat ze hun gordels om moesten doen. Ik wist niet wat de droom betekende en misschien zit ik er naast met mijn eigen analyse maar ik vermoed dat mijn krachtige, zelfbewuste deel (ontembare vrouw) het stuur van mijn leven heeft overgenomen en de kleine kinderen (de onzekere delen) gerustgesteld heeft.. Deze dame weet wat ze doet.
Geef daarom de hoop niet op EV. Juist nu het zo donker en zwaar voelt, weet je dat je op de goede weg zit. Je bent namelijk (eindelijjk) aan het inzien dat je moet loslaten. Dat zijn die inzichten die je niet kunt bestellen of op commando kunt oproepen. Het is een proces dat je je bewust wordt hoe belangrijk overgave is. Dat je diep diep diep van binnen zegt: ik geef 't op.
Als dat moment aanbreekt dan zul je dat voelen. Maar niet voordat je tot in je vezels voelt: DIT NOOIT MEER. Dan geef je innerlijk ook eindelijk toestemming aan je ontembare deel om het stuur over te nemen. Vandaar ook je opstandigheid. Eer en koester het! Brul van woede en weet dat het JOUW RECHT is om woest te zijn. Geef jezelf aub de ruimte om lekker te tieren en te razen. Het lucht letterlijk en figuurlijk op.. Ook stil en verdietig zijn is goed. Alles gaat zich afwisselen. Sta die golven toe en voordat je er erg in hebt belandt je op een stabiele ondergrond. Dat is wat ik nu meemaak en ervaar. Wanhoop dus niet lieve EV!
(f)
Dat ik er genoeg van heb.
Dat ik geen toekomst zie.
Dat ik die niet zag toen ik een worstelende puber was,
dat ik me in de tussentijd met alles en nog wat afgeleid heb, maar dat ik nu ook geen toekomst zie.
Dat alles wat ik nu heb, heb bereikt, heb overwonnen,
simpelweg niet genoeg is.
Niet genoeg de moeite waard om voor te leven.
Lieve EV, je zegt hier hele positieve dingen. Zo voelt het niet voor je en dat is begrijpelijk. Ik ben door dezelfde gevoelens en gedachten gegaan en achteraf kan ik zeggen dat het allemaal turning points waren.
- Je hebt er genoeg van. Prima! Dat is het begin van het einde. Het einde van je oude leven. Je stopt pas ergens mee als je er echt genoeg van hebt en dat gaat inderdaad gepaard met de overige gevoelens/gedachten
- Je ziet geen toekomst. Dit klopt ook. Toen ik geen toekomst zag, kon ik me eindelijk eens op een, weliswaar pijnlijke maar hoopvolle manier richten op de puinhoop van nu. Dat je de toekomst niet ziet, klopt omdat je je daar niet mee bezig hoeft te houden. Doordat alle afleidingen weg zijn, ga je meer aandacht besteden aan wat je nu voelt en wat je wilt. Het is een proces van stilstaan, verwerken, ruimte maken, loslaten en ruimte maken voor nieuwe dingen. Voor een nieuw leven. Dat kan alleen als je blijft staan waar je aandacht het meest nodig is: bij jezelf. Hoe zwaar en moeilijk ook
- Wat je nu hebt bereikt, voelt niet als genoeg. Klopt ook. Je wilt meer en dat mag!!!!! Ik heb ook dit proces moeten doorlopen. De moedeloosheid, het niet meer verder willen maar ik heb volgehouden. De zware periode gedragen met geen enkel gevoel voor waar ik nou naar toe ging. Geen uitzicht, niet weten welke 'afleiding' me gelukkig zou maken. Eigenlijk diep van binnen weten dat niets me echt gelukkig zou maken behalve......behalve mijn innerlijke kracht tot bloei laten komen. EV, het is allemaal zo logisch waar je doorheen gaat. Ik wil je een hart onder de riem steken en je laten weten dat dit erbij hoort. Het is een deel van het schoonmaakproces. Het is ook heel normaal om daar zo hard en zo snel mogelijk van weg te rennen. We willen niet geconfrontreerd worden met zoveel pijn en ellende. Maar die pijn en ellende hebben het recht om gehoord te worden. JIJ hebt het recht om gehoord te worden. En dan niet door mij, je moeder of je tante of wie dan ook maar door JEZELF. Daar ligt de sleutel.
Vandaar dat boos zijn geen zin heeft. Jij hebt jij nodig. Jij mag vertrouwen op JIJ want JIJ hebt JIJ er doorheen gesleept. Al die tijd. Nu mag jouw ontembare deel het overnemen en doet het op dit moment. Het voelt alleen niet fijn. Maar door er zelf doorheen te zijn gegaan, weet ik dat deze stap niet overgeslagen mag worden. Waar jij nu in zit is de belangrijkste stap van het proces. Stilstaan en voelen i.p.v. wegrennen en afleidingen zoeken. Dat laatste heb je namelijk al gedaan en dat werkt niet. Wat wel werkt is je eigen geschiedenis en pijn in de ogen kijken en het vertellen dat het veilig is Dat JIJ veilig bent. Als je met liefde en mildheid naar jezelf kunt kijken, dan zal er best meer shit naar boven komen maar dat is wat het precies nodig heeft: aandacht en liefde. Van jou!
Ik droomde een paar dagen geleden dat ik een grote vrachtwagen bestuurde. Ik zag er in die droom mooi en krachtig uit. Een volwassen, zelfbewuste vrouw. In de vrachtwagen zaten twee kinderen achterin. Ik liep naar ze toe en zei dat ze hun gordels om moesten doen. Ik wist niet wat de droom betekende en misschien zit ik er naast met mijn eigen analyse maar ik vermoed dat mijn krachtige, zelfbewuste deel (ontembare vrouw) het stuur van mijn leven heeft overgenomen en de kleine kinderen (de onzekere delen) gerustgesteld heeft.. Deze dame weet wat ze doet.
Geef daarom de hoop niet op EV. Juist nu het zo donker en zwaar voelt, weet je dat je op de goede weg zit. Je bent namelijk (eindelijjk) aan het inzien dat je moet loslaten. Dat zijn die inzichten die je niet kunt bestellen of op commando kunt oproepen. Het is een proces dat je je bewust wordt hoe belangrijk overgave is. Dat je diep diep diep van binnen zegt: ik geef 't op.
Als dat moment aanbreekt dan zul je dat voelen. Maar niet voordat je tot in je vezels voelt: DIT NOOIT MEER. Dan geef je innerlijk ook eindelijk toestemming aan je ontembare deel om het stuur over te nemen. Vandaar ook je opstandigheid. Eer en koester het! Brul van woede en weet dat het JOUW RECHT is om woest te zijn. Geef jezelf aub de ruimte om lekker te tieren en te razen. Het lucht letterlijk en figuurlijk op.. Ook stil en verdietig zijn is goed. Alles gaat zich afwisselen. Sta die golven toe en voordat je er erg in hebt belandt je op een stabiele ondergrond. Dat is wat ik nu meemaak en ervaar. Wanhoop dus niet lieve EV!
(f)
zondag 1 maart 2009 om 18:16
Dat de een beter is in het maken en dragen van een masker, zegt nog niks over de innerlijke kwaliteit van die persoon. Hoe ironisch, dat zulke sterke vrouwen als wij ons nog steeds geintimideerd voelen door zoveel oppervlakkigheid. En echt, iedereen zoekt het leven voor zichzelf uit. Degene die echt weet hoe het moet die weet het alleen voor zichzelf maar nooit voor een ander.
Dit vind ik erg mooi geschreven Sensy.
Ik vind het ook ironisch en het verbaasd me, maar ik vind het vooral zo ontzettend jammer. We doen onszelf er zo terkort mee.
Dit vind ik erg mooi geschreven Sensy.
Ik vind het ook ironisch en het verbaasd me, maar ik vind het vooral zo ontzettend jammer. We doen onszelf er zo terkort mee.
zondag 1 maart 2009 om 18:32
quote:Sterretjee schreef op 23 februari 2009 @ 19:36:
Dankjewel lieve Loving Life.
Dat je, hoe moeilijk je het ook hebt, nog de moeite neemt om op me te reageren.
Graag gedaan! Hoe is het nu met je?
Verstandelijk weet ik dat het over gaat..ooit..maar het duurt zo lang. Heb mn hele leven al buien. En nare dingen meegemaakt. Maar de laatste tijd ging het niet meer over en ben ik heel diep gezonken...
Geloof je dat echt? Ik kan me namelijk voorstellen dat als je het al zo lang hebt en je nu zo depressief voelt het erg moeilijk kan zijn er vertrouwen in te hebben, dat het weer beter wordt. En dat maakt je misschien extra somber.
Dankjewel lieve Loving Life.
Dat je, hoe moeilijk je het ook hebt, nog de moeite neemt om op me te reageren.
Graag gedaan! Hoe is het nu met je?
Verstandelijk weet ik dat het over gaat..ooit..maar het duurt zo lang. Heb mn hele leven al buien. En nare dingen meegemaakt. Maar de laatste tijd ging het niet meer over en ben ik heel diep gezonken...
Geloof je dat echt? Ik kan me namelijk voorstellen dat als je het al zo lang hebt en je nu zo depressief voelt het erg moeilijk kan zijn er vertrouwen in te hebben, dat het weer beter wordt. En dat maakt je misschien extra somber.
zondag 1 maart 2009 om 18:44
quote:pink11 schreef op 24 februari 2009 @ 00:47:
[...]
Ik ben ook een aantal jaren depressief geweest, dat was rond mijn twintigste. Vaak geloofde ik er helemaal niet meer in dat het ooit over zou gaan. Ironisch genoeg was die periode net voordat het vele malen beter met me ging, en dat was geen toeval. De depressie had me geleerd dat ik anders met mijn leven en mezelf moest omgaan. Ik besefte later pas hoe negatief en fatalistisch ik dacht voordat ik in de depressie gleed. Dat was bij mij de oorzaak, in combinatie met hoe mijn leven eruit zag doordat ik ervan overtuigd was geraakt geen invloed meer te hebben op mijn situatie. Toen ik na een aantal jaren depressie op mijn dieptepunt zat en alleen nog maar dood wilde, heb ik het omgekeerd. Ik ben anders in het leven gaan staan. Ik had toch niets meer te verliezen. Toen leerde ik hoeveel invloed ik had op mijn leven, op mezelf, op mijn situatie en mijn omgeving. Als ik niet door de depressie was vastgelopen, had ik nooit het heft in eigen handen genomen. Dus in dat opzicht is het voor mij hartstikke leerzaam geweest (al zou ik het niet meer willen overdoen, ik vond depressiviteit ook enorm zwaar).
Pink, dit stuk van jou sluit precies aan bij het punt waar ik nu in mijn leven sta. Ik heb niets te verliezen en nu lukt het me wel, met heeeeeeel veel vallen en opstaan, in kleine stapjes bepaalde dingen anders te gaan doen. Ook ik merk steeds meer hoeveel (negatieve) overtuigingen ik heb en hoezeer ik mijzelf constant strafte, voor alles, wie ik ben, wat ik voel, hoe mijn leven eruit ziet.
Ik denk ook dat het bij mij zo ver heeft moeten komen en zo heb moeten vastlopen, dat eigenlijk het heft in eigen handen nemen de enige optie is ( letterlijk of figuurlijk sterven).
]
[...]
Ik ben ook een aantal jaren depressief geweest, dat was rond mijn twintigste. Vaak geloofde ik er helemaal niet meer in dat het ooit over zou gaan. Ironisch genoeg was die periode net voordat het vele malen beter met me ging, en dat was geen toeval. De depressie had me geleerd dat ik anders met mijn leven en mezelf moest omgaan. Ik besefte later pas hoe negatief en fatalistisch ik dacht voordat ik in de depressie gleed. Dat was bij mij de oorzaak, in combinatie met hoe mijn leven eruit zag doordat ik ervan overtuigd was geraakt geen invloed meer te hebben op mijn situatie. Toen ik na een aantal jaren depressie op mijn dieptepunt zat en alleen nog maar dood wilde, heb ik het omgekeerd. Ik ben anders in het leven gaan staan. Ik had toch niets meer te verliezen. Toen leerde ik hoeveel invloed ik had op mijn leven, op mezelf, op mijn situatie en mijn omgeving. Als ik niet door de depressie was vastgelopen, had ik nooit het heft in eigen handen genomen. Dus in dat opzicht is het voor mij hartstikke leerzaam geweest (al zou ik het niet meer willen overdoen, ik vond depressiviteit ook enorm zwaar).
Pink, dit stuk van jou sluit precies aan bij het punt waar ik nu in mijn leven sta. Ik heb niets te verliezen en nu lukt het me wel, met heeeeeeel veel vallen en opstaan, in kleine stapjes bepaalde dingen anders te gaan doen. Ook ik merk steeds meer hoeveel (negatieve) overtuigingen ik heb en hoezeer ik mijzelf constant strafte, voor alles, wie ik ben, wat ik voel, hoe mijn leven eruit ziet.
Ik denk ook dat het bij mij zo ver heeft moeten komen en zo heb moeten vastlopen, dat eigenlijk het heft in eigen handen nemen de enige optie is ( letterlijk of figuurlijk sterven).
]
zondag 1 maart 2009 om 18:52
[quote]Sterretjee schreef op 24 februari 2009 @ 01:35:
Ik weet niet of ik dat ook kan.. Zoals jij dat allemaal gedaan hebt. Maar we zullen het zien.
Sterretjee, ik las laatst ergens (en dat gaf mij moed): "Doe maar gewoon wat je moet doen en dan volgt de kracht vanzelf".
Misschien geld dat ook wel voor jou.
Ik denk dat, en dat merk ik vooral ook bij mijzelf, als je met bepaalde dingen gaan wachten totdat je je er sterk genoeg voor voelt en vertrouwen hebt je je hele leven kan wachten. Omdat sommige dingen zo eng zijn, dat die angst pas weg gaat als je het doet (en vaak zelfs meerdere keren) en pas dan voel je je sterk genoeg en krijg je vertrouwen.
Ik weet niet of ik dat ook kan.. Zoals jij dat allemaal gedaan hebt. Maar we zullen het zien.
Sterretjee, ik las laatst ergens (en dat gaf mij moed): "Doe maar gewoon wat je moet doen en dan volgt de kracht vanzelf".
Misschien geld dat ook wel voor jou.
Ik denk dat, en dat merk ik vooral ook bij mijzelf, als je met bepaalde dingen gaan wachten totdat je je er sterk genoeg voor voelt en vertrouwen hebt je je hele leven kan wachten. Omdat sommige dingen zo eng zijn, dat die angst pas weg gaat als je het doet (en vaak zelfs meerdere keren) en pas dan voel je je sterk genoeg en krijg je vertrouwen.
zondag 1 maart 2009 om 22:47
quote:Elmervrouw schreef op 01 maart 2009 @ 19:42:
Sensy, ik heb je post van vanmorgen uitgeprint en ook aan EM laten lezen (hoop dat je dat niet erg vindt). Het gaf me een beetje hoop.. en ik voel heel goed wat je bedoelt. Ik ga 'm nog vaker lezen en toepassen.
Vind ik helemaal goed. Ben blij dat je er een beetje hoop uit put. Daarom heb ik 'm ook geschreven. Een vriendin vertelde me ooit hetzelfde toen ik haar vertelde waar ik doorheen ging. Toen ik wist wat er aan de hand was, kreeg ik rust in mijn verdriet, wanhoop en doelloosheid. Het werd echt draaglijker.
Dit laatste is niet gelukt bij mijn tante, waar ik vanmiddag ben geweest (ook nog eens mijn initiatief). Als ik voel dat iemand steeds niet echt luistert, haak ik af en trek me terug in mezelf, om vervolgens met veel hoofdpijn en emoties van binnen naar huis te rijden. Ik ben dan niet iemand die haar eigen verhaal 'erdoordrukt'. Eigenlijk heb ik mezelf met dit bezoek geen plezier gedaan. Juist het tegenovergestelde.
Neem jezelf dit niet kwalijk. Dat ten eerste. En trek er je les uit om je voorlopig alleen met zachte, lieve, luisterende mensen te omringen. Dit heb je nodig. Geen onverschilligheid meer! Verder hoop ik dat je door het bezoek aan je tante dichter bij je eigen behoefte bent gekomen: gehoord worden. Dat kan dus niet bij die tante. Voorlopig niet meer langsgaan tot je het aankunt en wie weet komt dat punt nooit maar kwel jezelf niet onnodig. Toen ik in dezelfde fase zat, ging ik wel eens langs bij een nicht en ik voelde me ongemakkelijker dan ooit. Ook die drukkende hoofdpijn. .Ik wist toen:"Sensy...niet meer doen". Ik heb haar al bijna een jaar niet meer gezien en een tijdje terug telefonisch gesproken. We hebben niets meer gemeen. Ja de familieband.... Maar uit ervaring weet ik dat familie niet alles hoeft te zijn Hoe graag ik dat ook zou willen.
Pink, op je vraag: mezelf zijn zonder angst, verder kom ik even niet.
Sensy, ik heb je post van vanmorgen uitgeprint en ook aan EM laten lezen (hoop dat je dat niet erg vindt). Het gaf me een beetje hoop.. en ik voel heel goed wat je bedoelt. Ik ga 'm nog vaker lezen en toepassen.
Vind ik helemaal goed. Ben blij dat je er een beetje hoop uit put. Daarom heb ik 'm ook geschreven. Een vriendin vertelde me ooit hetzelfde toen ik haar vertelde waar ik doorheen ging. Toen ik wist wat er aan de hand was, kreeg ik rust in mijn verdriet, wanhoop en doelloosheid. Het werd echt draaglijker.
Dit laatste is niet gelukt bij mijn tante, waar ik vanmiddag ben geweest (ook nog eens mijn initiatief). Als ik voel dat iemand steeds niet echt luistert, haak ik af en trek me terug in mezelf, om vervolgens met veel hoofdpijn en emoties van binnen naar huis te rijden. Ik ben dan niet iemand die haar eigen verhaal 'erdoordrukt'. Eigenlijk heb ik mezelf met dit bezoek geen plezier gedaan. Juist het tegenovergestelde.
Neem jezelf dit niet kwalijk. Dat ten eerste. En trek er je les uit om je voorlopig alleen met zachte, lieve, luisterende mensen te omringen. Dit heb je nodig. Geen onverschilligheid meer! Verder hoop ik dat je door het bezoek aan je tante dichter bij je eigen behoefte bent gekomen: gehoord worden. Dat kan dus niet bij die tante. Voorlopig niet meer langsgaan tot je het aankunt en wie weet komt dat punt nooit maar kwel jezelf niet onnodig. Toen ik in dezelfde fase zat, ging ik wel eens langs bij een nicht en ik voelde me ongemakkelijker dan ooit. Ook die drukkende hoofdpijn. .Ik wist toen:"Sensy...niet meer doen". Ik heb haar al bijna een jaar niet meer gezien en een tijdje terug telefonisch gesproken. We hebben niets meer gemeen. Ja de familieband.... Maar uit ervaring weet ik dat familie niet alles hoeft te zijn Hoe graag ik dat ook zou willen.
Pink, op je vraag: mezelf zijn zonder angst, verder kom ik even niet.
zondag 1 maart 2009 om 23:16
Daarom hou ik van "er is geen goed, er is geen kwaad. Er is"
En dat "is" mag je te allen tijde je eigen invulling aan geven.
Maar in feite bestaat falen dus niet. En succes is in mijn ogen gelukkig zijn met jezelf. En natuurlijk ook een paar mooie outfits en een leuk huis maar hey..ik mag dromen nietwaar?
Leuke postings over NLP PInk. Het is precies wat ik ook doe alleen noem ik het geen NLP
En dat "is" mag je te allen tijde je eigen invulling aan geven.
Maar in feite bestaat falen dus niet. En succes is in mijn ogen gelukkig zijn met jezelf. En natuurlijk ook een paar mooie outfits en een leuk huis maar hey..ik mag dromen nietwaar?
Leuke postings over NLP PInk. Het is precies wat ik ook doe alleen noem ik het geen NLP
