Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 1 maart 2009 om 23:49
quote:Loving_Life schreef op 01 maart 2009 @ 18:52:
[quote]Sterretjee schreef op 24 februari 2009 @ 01:35:
Ik weet niet of ik dat ook kan.. Zoals jij dat allemaal gedaan hebt. Maar we zullen het zien.
Sterretjee, ik las laatst ergens (en dat gaf mij moed): "Doe maar gewoon wat je moet doen en dan volgt de kracht vanzelf".
Misschien geld dat ook wel voor jou.
Ik denk dat, en dat merk ik vooral ook bij mijzelf, als je met bepaalde dingen gaan wachten totdat je je er sterk genoeg voor voelt en vertrouwen hebt je je hele leven kan wachten. Omdat sommige dingen zo eng zijn, dat die angst pas weg gaat als je het doet (en vaak zelfs meerdere keren) en pas dan voel je je sterk genoeg en krijg je vertrouwen.
Dan denk ik dat ik niet sterk genoeg ben LL.
Het gaat niet zo goed met me.
Kan ook ff niet schrijven.. weet het niet..
[quote]Sterretjee schreef op 24 februari 2009 @ 01:35:
Ik weet niet of ik dat ook kan.. Zoals jij dat allemaal gedaan hebt. Maar we zullen het zien.
Sterretjee, ik las laatst ergens (en dat gaf mij moed): "Doe maar gewoon wat je moet doen en dan volgt de kracht vanzelf".
Misschien geld dat ook wel voor jou.
Ik denk dat, en dat merk ik vooral ook bij mijzelf, als je met bepaalde dingen gaan wachten totdat je je er sterk genoeg voor voelt en vertrouwen hebt je je hele leven kan wachten. Omdat sommige dingen zo eng zijn, dat die angst pas weg gaat als je het doet (en vaak zelfs meerdere keren) en pas dan voel je je sterk genoeg en krijg je vertrouwen.
Dan denk ik dat ik niet sterk genoeg ben LL.
Het gaat niet zo goed met me.
Kan ook ff niet schrijven.. weet het niet..
maandag 2 maart 2009 om 10:45
Goedemorgen.
Dit topic gaat hard zeg!
Ik werd toen straks met een enorm onrustig gevoel wakker, maar ik merk dat ik er steeds wat beter mee om kan gaan. Ik accepteer dat het zo is en zonder het proberen weg te maken, kijk ik wel gedachten/overtuigingen dit gevoel veroorzaakt en kijk ik in hoeverre deze gedachten reeel zijn of voortkomen uit angst (zo goed als altijd dus). Vervolgens zet ik hier andere gedachten, die voortkomen uit liefde ipv angst, tegenover.
En dat doet me goed.
Ik ben momenteel vooral bezig met ehh...leven.
Ik was van mijn problemen helemaal vermijden, naar er alleen nog maar mee bezig zijn (zowel qua therapie, als in m'n vrije tijd) en wanhopig op zoek naar antwoorden en oplossingen.
Nu ben ik bezig met een middenweg. Ja, ik heb problemen. Maar ik moet ook in het leven blijven staan.
Het is sowieso belangrijk dat ik eerst weer wat steviger word. Dat ik in m'n leven wat meer veiligheid en rust ga ervaren en wat meer kracht ga voelen. Dat is voor mij nu het belangrijkste.
Het stomme is, ik ben dus nu ook veel bezig met "leuke dingen doen" en dat vind ik moeilijk (al kan ik er met momenten zeker wel van genieten).
Ik vind dat moeilijk om 2 redenen.
Allereerst omdat het veel moeilijker is te leven met je problemen dan ze te vermijden of je er helemaal op te storten (vind ik tenminste). Ten tweede had ik ook het gevoel dat het niet mocht (bang voor straf) ondanks m'n problemen toch ontspannen en geniten. Dat zie ik nu wel anders. En af en toe ook niet, maar ik heb besloten hierin dan maar op anderen te vertrouwen.
Dit topic gaat hard zeg!
Ik werd toen straks met een enorm onrustig gevoel wakker, maar ik merk dat ik er steeds wat beter mee om kan gaan. Ik accepteer dat het zo is en zonder het proberen weg te maken, kijk ik wel gedachten/overtuigingen dit gevoel veroorzaakt en kijk ik in hoeverre deze gedachten reeel zijn of voortkomen uit angst (zo goed als altijd dus). Vervolgens zet ik hier andere gedachten, die voortkomen uit liefde ipv angst, tegenover.
En dat doet me goed.
Ik ben momenteel vooral bezig met ehh...leven.
Ik was van mijn problemen helemaal vermijden, naar er alleen nog maar mee bezig zijn (zowel qua therapie, als in m'n vrije tijd) en wanhopig op zoek naar antwoorden en oplossingen.
Nu ben ik bezig met een middenweg. Ja, ik heb problemen. Maar ik moet ook in het leven blijven staan.
Het is sowieso belangrijk dat ik eerst weer wat steviger word. Dat ik in m'n leven wat meer veiligheid en rust ga ervaren en wat meer kracht ga voelen. Dat is voor mij nu het belangrijkste.
Het stomme is, ik ben dus nu ook veel bezig met "leuke dingen doen" en dat vind ik moeilijk (al kan ik er met momenten zeker wel van genieten).
Ik vind dat moeilijk om 2 redenen.
Allereerst omdat het veel moeilijker is te leven met je problemen dan ze te vermijden of je er helemaal op te storten (vind ik tenminste). Ten tweede had ik ook het gevoel dat het niet mocht (bang voor straf) ondanks m'n problemen toch ontspannen en geniten. Dat zie ik nu wel anders. En af en toe ook niet, maar ik heb besloten hierin dan maar op anderen te vertrouwen.
maandag 2 maart 2009 om 10:54
[quote]Elmervrouw schreef op 27 februari 2009 @ 17:26:
De gevolgen in mijn familie. Nou ja, dat ik heb gebroken met mijn moeder (de rest zie ik ook niet, maar dat ligt niet aan mij, als ik er goed over nadenk).
Hier moet ik even op reageren!!
Zeg je hier nou dat het aan jou ligt dat je hebt gebroken met je moeder??
Ik schaam me voor zoveel gevoelens die ik zo lang heb zitten verbergen.
Lieverd, waarom schaam je je?
Schaam je je, dat je je schaamt?
De gevolgen in mijn familie. Nou ja, dat ik heb gebroken met mijn moeder (de rest zie ik ook niet, maar dat ligt niet aan mij, als ik er goed over nadenk).
Hier moet ik even op reageren!!
Zeg je hier nou dat het aan jou ligt dat je hebt gebroken met je moeder??
Ik schaam me voor zoveel gevoelens die ik zo lang heb zitten verbergen.
Lieverd, waarom schaam je je?
Schaam je je, dat je je schaamt?
maandag 2 maart 2009 om 16:20
[quote]Sensy12 schreef op 01 maart 2009 @ 11:36:
[...]
Sensy wat een geweldige post is dit!!
- Je hebt er genoeg van. Prima! Dat is het begin van het einde. Het einde van je oude leven. Je stopt pas ergens mee als je er echt genoeg van hebt en dat gaat inderdaad gepaard met de overige gevoelens/gedachten
Zo is het voor mij nu ook, ik moest het eerst echt helemaal spuugzat zijn. En dat niet alleen. Er helemaal genoeg van hebben moest zwaarder wegen dan de angst om het anders te gaan doen. Hoewel op sommige veel momenten de angst wel degelijk groter is dan het spuugzat zijn, ik weet dat dat is puur omdat het angst is, dat is zijn functie. Maar ik weet dat het "spuugzat zijn" vanuit mijn ware Zelf komt en dat dat de weg is die ik wil bewandelen. Het voordeel van deze keuze is, dat hoe eng ook, je nooit hoeft te twijfelen of het de juiste keuze is, dus hoe eng, klote, spannend, verdrietig of wanhopig het ook voelt, je weet iig dat je op de goede weg bent.
- Je ziet geen toekomst. Dit klopt ook. Toen ik geen toekomst zag, kon ik me eindelijk eens op een, weliswaar pijnlijke maar hoopvolle manier richten op de puinhoop van nu. Dat je de toekomst niet ziet, klopt omdat je je daar niet mee bezig hoeft te houden. Doordat alle afleidingen weg zijn, ga je meer aandacht besteden aan wat je nu voelt en wat je wilt. Het is een proces van stilstaan, verwerken, ruimte maken, loslaten en ruimte maken voor nieuwe dingen. Voor een nieuw leven. Dat kan alleen als je blijft staan waar je aandacht het meest nodig is: bij jezelf. Hoe zwaar en moeilijk ook
Geweldig geschreven Sensy. Nogmaals je "moet" hier echt iets mee gaan doen. Schrijven, workshops geven oid, je hebt echt een bijzonder talent!
Ik probeer me nu ook niet op de toekomst te richten, er ligt veel te veel om daar iets over te zeggen of om daar uberhaupt nu een reeel beeld van te kunnen hebben. Ik doe nu precies wat Sensy hier zegt, stil staan bij mijzelf. Bij mijn verdriet, boosheid en angst, dit voelen en doorleven zodat er weer ruimte komt. Proberen heel goed te voelen wat ik nodig heb, wat me blij maakt, wat me pijn doet.
- Wat je nu hebt bereikt, voelt niet als genoeg. Klopt ook. Je wilt meer en dat mag!!!!! Ik heb ook dit proces moeten doorlopen. De moedeloosheid, het niet meer verder willen maar ik heb volgehouden. De zware periode gedragen met geen enkel gevoel voor waar ik nou naar toe ging. Geen uitzicht, niet weten welke 'afleiding' me gelukkig zou maken. Eigenlijk diep van binnen weten dat niets me echt gelukkig zou maken behalve......behalve mijn innerlijke kracht tot bloei laten komen. EV, het is allemaal zo logisch waar je doorheen gaat. Ik wil je een hart onder de riem steken en je laten weten dat dit erbij hoort. Het is een deel van het schoonmaakproces. Het is ook heel normaal om daar zo hard en zo snel mogelijk van weg te rennen. We willen niet geconfrontreerd worden met zoveel pijn en ellende. Maar die pijn en ellende hebben het recht om gehoord te worden. JIJ hebt het recht om gehoord te worden. En dan niet door mij, je moeder of je tante of wie dan ook maar door JEZELF. Daar ligt de sleutel.
Dit beschrijft ook precies waar ik nu mee bezig ben en wat ik denk wat voor mij het enige is waar ik uiteindelijk echt blij van wordt, mijn eigen innerlijk tot bloei laten komen. Dat vlammetje dat nog een heel klein beetje brand, volop gaan laten schijnen.
Nu voel ik me best oke, maar ik heb ook veel gevoelens van wanhoop en zinsloosheid, momenten dat sterven de enige oplossing lijkt, dat ik helemaal niet meer weet waar ik het voor doe. Op die momenten kan ik zo diep zitten, al zou ik dan dit hele topic lezen, dan nog is het op die momenten heel moeilijk om me los te koppelen van die gevoelens van wanhoop. Dan komt zelfs al het moois en wijs wat hier geschreven is niet bij me binnen. Maar ik heb gemerkt, dat het weer over gaat, dat die gevoelens weer zakken en iedere keer als ik de moedeloosheid overwin, lijkt er een klein beetje hoop en vertrouwen voor in de plaats te komen.
En ik heb zoveel momenten dat ik letterlijk en figuurlijk weg wil rennen, maar ik probeer mijzelf daarin tegen te houden. En achteraf ben ik altijd weer blij dat ik dat gedaan heb.
Want heel diep van binnen wil ik helemaal niet weg, maar wil ik blijven en hier doorheen gaan en komen.
Waar jij nu in zit is de belangrijkste stap van het proces. Stilstaan en voelen i.p.v. wegrennen en afleidingen zoeken. Dat laatste heb je namelijk al gedaan en dat werkt niet. Wat wel werkt is je eigen geschiedenis en pijn in de ogen kijken en het vertellen dat het veilig is Dat JIJ veilig bent. Als je met liefde en mildheid naar jezelf kunt kijken, dan zal er best meer shit naar boven komen maar dat is wat het precies nodig heeft: aandacht en liefde. Van jou!
Helemaal waar Sensy, ik ben denk ik al zo'n 13 jaar op de vlucht. Doorrennen en vermijden. Veel dingen kijk ik het recht in de ogen, doodeng, maar wel wat ik wil.
[...]
Sensy wat een geweldige post is dit!!
- Je hebt er genoeg van. Prima! Dat is het begin van het einde. Het einde van je oude leven. Je stopt pas ergens mee als je er echt genoeg van hebt en dat gaat inderdaad gepaard met de overige gevoelens/gedachten
Zo is het voor mij nu ook, ik moest het eerst echt helemaal spuugzat zijn. En dat niet alleen. Er helemaal genoeg van hebben moest zwaarder wegen dan de angst om het anders te gaan doen. Hoewel op sommige veel momenten de angst wel degelijk groter is dan het spuugzat zijn, ik weet dat dat is puur omdat het angst is, dat is zijn functie. Maar ik weet dat het "spuugzat zijn" vanuit mijn ware Zelf komt en dat dat de weg is die ik wil bewandelen. Het voordeel van deze keuze is, dat hoe eng ook, je nooit hoeft te twijfelen of het de juiste keuze is, dus hoe eng, klote, spannend, verdrietig of wanhopig het ook voelt, je weet iig dat je op de goede weg bent.
- Je ziet geen toekomst. Dit klopt ook. Toen ik geen toekomst zag, kon ik me eindelijk eens op een, weliswaar pijnlijke maar hoopvolle manier richten op de puinhoop van nu. Dat je de toekomst niet ziet, klopt omdat je je daar niet mee bezig hoeft te houden. Doordat alle afleidingen weg zijn, ga je meer aandacht besteden aan wat je nu voelt en wat je wilt. Het is een proces van stilstaan, verwerken, ruimte maken, loslaten en ruimte maken voor nieuwe dingen. Voor een nieuw leven. Dat kan alleen als je blijft staan waar je aandacht het meest nodig is: bij jezelf. Hoe zwaar en moeilijk ook
Geweldig geschreven Sensy. Nogmaals je "moet" hier echt iets mee gaan doen. Schrijven, workshops geven oid, je hebt echt een bijzonder talent!
Ik probeer me nu ook niet op de toekomst te richten, er ligt veel te veel om daar iets over te zeggen of om daar uberhaupt nu een reeel beeld van te kunnen hebben. Ik doe nu precies wat Sensy hier zegt, stil staan bij mijzelf. Bij mijn verdriet, boosheid en angst, dit voelen en doorleven zodat er weer ruimte komt. Proberen heel goed te voelen wat ik nodig heb, wat me blij maakt, wat me pijn doet.
- Wat je nu hebt bereikt, voelt niet als genoeg. Klopt ook. Je wilt meer en dat mag!!!!! Ik heb ook dit proces moeten doorlopen. De moedeloosheid, het niet meer verder willen maar ik heb volgehouden. De zware periode gedragen met geen enkel gevoel voor waar ik nou naar toe ging. Geen uitzicht, niet weten welke 'afleiding' me gelukkig zou maken. Eigenlijk diep van binnen weten dat niets me echt gelukkig zou maken behalve......behalve mijn innerlijke kracht tot bloei laten komen. EV, het is allemaal zo logisch waar je doorheen gaat. Ik wil je een hart onder de riem steken en je laten weten dat dit erbij hoort. Het is een deel van het schoonmaakproces. Het is ook heel normaal om daar zo hard en zo snel mogelijk van weg te rennen. We willen niet geconfrontreerd worden met zoveel pijn en ellende. Maar die pijn en ellende hebben het recht om gehoord te worden. JIJ hebt het recht om gehoord te worden. En dan niet door mij, je moeder of je tante of wie dan ook maar door JEZELF. Daar ligt de sleutel.
Dit beschrijft ook precies waar ik nu mee bezig ben en wat ik denk wat voor mij het enige is waar ik uiteindelijk echt blij van wordt, mijn eigen innerlijk tot bloei laten komen. Dat vlammetje dat nog een heel klein beetje brand, volop gaan laten schijnen.
Nu voel ik me best oke, maar ik heb ook veel gevoelens van wanhoop en zinsloosheid, momenten dat sterven de enige oplossing lijkt, dat ik helemaal niet meer weet waar ik het voor doe. Op die momenten kan ik zo diep zitten, al zou ik dan dit hele topic lezen, dan nog is het op die momenten heel moeilijk om me los te koppelen van die gevoelens van wanhoop. Dan komt zelfs al het moois en wijs wat hier geschreven is niet bij me binnen. Maar ik heb gemerkt, dat het weer over gaat, dat die gevoelens weer zakken en iedere keer als ik de moedeloosheid overwin, lijkt er een klein beetje hoop en vertrouwen voor in de plaats te komen.
En ik heb zoveel momenten dat ik letterlijk en figuurlijk weg wil rennen, maar ik probeer mijzelf daarin tegen te houden. En achteraf ben ik altijd weer blij dat ik dat gedaan heb.
Want heel diep van binnen wil ik helemaal niet weg, maar wil ik blijven en hier doorheen gaan en komen.
Waar jij nu in zit is de belangrijkste stap van het proces. Stilstaan en voelen i.p.v. wegrennen en afleidingen zoeken. Dat laatste heb je namelijk al gedaan en dat werkt niet. Wat wel werkt is je eigen geschiedenis en pijn in de ogen kijken en het vertellen dat het veilig is Dat JIJ veilig bent. Als je met liefde en mildheid naar jezelf kunt kijken, dan zal er best meer shit naar boven komen maar dat is wat het precies nodig heeft: aandacht en liefde. Van jou!
Helemaal waar Sensy, ik ben denk ik al zo'n 13 jaar op de vlucht. Doorrennen en vermijden. Veel dingen kijk ik het recht in de ogen, doodeng, maar wel wat ik wil.
maandag 2 maart 2009 om 16:49
Loving_Life ik word helemaal verlegen van jouw compliment! Het bracht zelfs een schrikeffect teweeg hahaha! Zo van:"Eh...als ik dat MOET gaan doen, wat moet ik dan met mijn huidige werk???" Maar ben blij dat je het herkent en je inziet dat het inderdaad stappen zijn die bewust moet doorlopen.
Wat mij elke keer weer geholpen heeft en nog steeds helpt is: HERKENNING. Dat ik voor mijn gevoel een warrig verhaal ophang en dat een ander doodleuk zegt:"Oh maar dat is een deel van het proces Wat jij nu omschrijft is....(vul maar in)"
Het gaf me altijd rust, troost, hoop, kracht noem maar op. Ik moest het horen van een ander anders zou ik in oude overtuigingen blijven hangen:"Ik kan niks, ik ben waardeloos, ik ben nog steeds niet waar ik moet zijn in mijn leven, ik ben lui, ik ben ongedisciplineerd, ik ben dom, ik ben het leven niet waard, ik weet niet hoe het moet, ik doe het nooit goed, ik zal het nooit snappen (zal ik doorgaan?)
Tegenover die (vernietigende mag ik wel zeggen) overtuigingen, kwamen door de hulp van anderen (en veel lezen) andere overtuigingen te staan: ik ben een volhouder, ik ben geduldig, ik ben scherp en weet precies wat er aan de hand is, ik ben krachtig, ik ben hoopvol, ik weet wel hoe het moet, ik bezit genoeg vertrouwen om het te redden, ik hoef niet alles alleen te doen, ik ben volkomen perfect, ik ben het leven waard, ik heb iets te bieden, ik kan voor mezelf zorgen, ik ben zelfstandig, ik ben sterk (nog een paar positieve overtuigingen en ik ga naast mijn sokken lopen)
Vandaar dat ik zo veel mogelijk probeer te schrijven over mijn ervaringen hier op dit topic. Om te zeggen: don't give up. Het is normaal waar je doorheen gaat. Het hoort erbij. Het is niet 'gek'. Het hoort bij het leven. Voor de een is het nu eenmaal iets zwaarder dan voor de ander. En ach...wat ik als zwaar typeer kan voor de ander een peuleschil zijn. Wat maar weer bewijst: wat ik voel is belangrijk voor MIJ. Niet of een ander dat ook zo zou doen of voelen. Dat loskoppelen van wie ik ben en wat ik denk dat ik moet zijn in de ogen van anderen. Dat laatste lijkt me trouwens onmogelijk want dan zou ik tweehondermiljoen dingen moet zijn volgens de overtuigingen van anderen.Maar goed, ik dwaal af
Loving_Life, het klinkt zwaar waar je doorheen gaat maar ook krachtig en hoopvol. Oh ja, je stelde me een vraag een paar pagina's terug over waar ik vandaan kom: idd de Randstad. Amsterdam om precies te zijn.
Dan wil ik nog even iets kwijt over de heftigheid van deze ervaring (het doorvoelen van de pijn, de golven van wanhoop, verwarring en niet meer willen). Als je dit hebt doorstaan, doorvoeld, het hebt begrepen en geaccepteerd, dan gaat er een wereld voor je open. Ongekend. Het voelt aan alsof je jarenlang in hele oude vieze kleding hebt gelopen en zonder dat je erg in hebt, ontwaak je op een dag in de mooiste en schoonste kleren. Dat gaat ongemerkt. Je bent zo bezig met puinruimen, je leven anders in te richten, andere keuzes te maken, dieper te voelen en te denken, dat je niet eens in de gaten hebt dat er telkens met de hoop en de kracht die je er bij krijgt ook een stuk schoonheid als bonus krijgt. Ik vertel het wellicht niet helder genoeg maar zo ervaar ik de afgelopen weken/maanden/jaren. Wat verborgen lag onder die vieze laag kleding, begint tevoorschijn te komen. Het is geen uiterlijke schoonheid (al kan het emee gepaard gaan) maar een krachtige maar toch onschuldige uitstraling. Eentje die zegt: ja, ik ben in die hel geweest en ik ben er nog dankbaar voor ook.
Over bonussen gesproken: ik hield me altijd vast aan deze gedachte: ik weet niet wat er voor mij in 't verschiet ligt want dat is buiten mijn bereik. Als ik mijn eigen toekomst kon vormgeven dan had ik er bij voorbaat een zooitje van gemaakt. Dus maar goed dat ik het overlaat aan mijn innerlijke kracht die wel weet wat ze doet en niet bang is uitgevallen. Mijn taak is om de weg vrij te maken. Vrijmaken van relaties die niet meer goed voelen, van negatieve energie, niet meer doen wat mij schaadt, de leuke mensen en leuke dingen opzoeken, commitment aan mezelf dat ik op nr.1 sta, vertrouwen dat mijn gevoel correct is en daarnaar handelen, stapje voor stapje.
Allemaal een fijne krachtige dag/avond gewenst!
Wat mij elke keer weer geholpen heeft en nog steeds helpt is: HERKENNING. Dat ik voor mijn gevoel een warrig verhaal ophang en dat een ander doodleuk zegt:"Oh maar dat is een deel van het proces Wat jij nu omschrijft is....(vul maar in)"
Het gaf me altijd rust, troost, hoop, kracht noem maar op. Ik moest het horen van een ander anders zou ik in oude overtuigingen blijven hangen:"Ik kan niks, ik ben waardeloos, ik ben nog steeds niet waar ik moet zijn in mijn leven, ik ben lui, ik ben ongedisciplineerd, ik ben dom, ik ben het leven niet waard, ik weet niet hoe het moet, ik doe het nooit goed, ik zal het nooit snappen (zal ik doorgaan?)
Tegenover die (vernietigende mag ik wel zeggen) overtuigingen, kwamen door de hulp van anderen (en veel lezen) andere overtuigingen te staan: ik ben een volhouder, ik ben geduldig, ik ben scherp en weet precies wat er aan de hand is, ik ben krachtig, ik ben hoopvol, ik weet wel hoe het moet, ik bezit genoeg vertrouwen om het te redden, ik hoef niet alles alleen te doen, ik ben volkomen perfect, ik ben het leven waard, ik heb iets te bieden, ik kan voor mezelf zorgen, ik ben zelfstandig, ik ben sterk (nog een paar positieve overtuigingen en ik ga naast mijn sokken lopen)
Vandaar dat ik zo veel mogelijk probeer te schrijven over mijn ervaringen hier op dit topic. Om te zeggen: don't give up. Het is normaal waar je doorheen gaat. Het hoort erbij. Het is niet 'gek'. Het hoort bij het leven. Voor de een is het nu eenmaal iets zwaarder dan voor de ander. En ach...wat ik als zwaar typeer kan voor de ander een peuleschil zijn. Wat maar weer bewijst: wat ik voel is belangrijk voor MIJ. Niet of een ander dat ook zo zou doen of voelen. Dat loskoppelen van wie ik ben en wat ik denk dat ik moet zijn in de ogen van anderen. Dat laatste lijkt me trouwens onmogelijk want dan zou ik tweehondermiljoen dingen moet zijn volgens de overtuigingen van anderen.Maar goed, ik dwaal af
Loving_Life, het klinkt zwaar waar je doorheen gaat maar ook krachtig en hoopvol. Oh ja, je stelde me een vraag een paar pagina's terug over waar ik vandaan kom: idd de Randstad. Amsterdam om precies te zijn.
Dan wil ik nog even iets kwijt over de heftigheid van deze ervaring (het doorvoelen van de pijn, de golven van wanhoop, verwarring en niet meer willen). Als je dit hebt doorstaan, doorvoeld, het hebt begrepen en geaccepteerd, dan gaat er een wereld voor je open. Ongekend. Het voelt aan alsof je jarenlang in hele oude vieze kleding hebt gelopen en zonder dat je erg in hebt, ontwaak je op een dag in de mooiste en schoonste kleren. Dat gaat ongemerkt. Je bent zo bezig met puinruimen, je leven anders in te richten, andere keuzes te maken, dieper te voelen en te denken, dat je niet eens in de gaten hebt dat er telkens met de hoop en de kracht die je er bij krijgt ook een stuk schoonheid als bonus krijgt. Ik vertel het wellicht niet helder genoeg maar zo ervaar ik de afgelopen weken/maanden/jaren. Wat verborgen lag onder die vieze laag kleding, begint tevoorschijn te komen. Het is geen uiterlijke schoonheid (al kan het emee gepaard gaan) maar een krachtige maar toch onschuldige uitstraling. Eentje die zegt: ja, ik ben in die hel geweest en ik ben er nog dankbaar voor ook.
Over bonussen gesproken: ik hield me altijd vast aan deze gedachte: ik weet niet wat er voor mij in 't verschiet ligt want dat is buiten mijn bereik. Als ik mijn eigen toekomst kon vormgeven dan had ik er bij voorbaat een zooitje van gemaakt. Dus maar goed dat ik het overlaat aan mijn innerlijke kracht die wel weet wat ze doet en niet bang is uitgevallen. Mijn taak is om de weg vrij te maken. Vrijmaken van relaties die niet meer goed voelen, van negatieve energie, niet meer doen wat mij schaadt, de leuke mensen en leuke dingen opzoeken, commitment aan mezelf dat ik op nr.1 sta, vertrouwen dat mijn gevoel correct is en daarnaar handelen, stapje voor stapje.
Allemaal een fijne krachtige dag/avond gewenst!
maandag 2 maart 2009 om 17:17
[quote]pink11 schreef op 01 maart 2009 @ 22:35:
Negatieve overtuigingen over jezelf en je leven zijn echt fnuikend.
Inderdaad Pink. Ik heb mijzelf er jarenlang mee "vergiftigd". En ik wil dat niet meer. Het heeft me niet gebracht waar ik wilde (ik dacht serieus dat ik er uiteindelijk meer zelfvertrouwen van zou krijgen), dus probeer ik nu heel bewust anders met mijzelf om te gaan (Mijn grenzen meer te voelen, positief tegen mijzelf praten). Ik kan, en wil, het me ook niet meer permiteren zo slecht met mijzelf om te gaan, want mijzelf is waar ik het mee moet doen dit leven. Ik heb trouwens serieus nog nooit van het woord "fnuikend"gehoord.
Negatieve overtuigingen over jezelf en je leven zijn echt fnuikend.
Inderdaad Pink. Ik heb mijzelf er jarenlang mee "vergiftigd". En ik wil dat niet meer. Het heeft me niet gebracht waar ik wilde (ik dacht serieus dat ik er uiteindelijk meer zelfvertrouwen van zou krijgen), dus probeer ik nu heel bewust anders met mijzelf om te gaan (Mijn grenzen meer te voelen, positief tegen mijzelf praten). Ik kan, en wil, het me ook niet meer permiteren zo slecht met mijzelf om te gaan, want mijzelf is waar ik het mee moet doen dit leven. Ik heb trouwens serieus nog nooit van het woord "fnuikend"gehoord.
maandag 2 maart 2009 om 17:32
No worries Pink, het is goed juist dat je van je afschrijft. Ik realiseer me alleen dat je zoveel schrijft en ik alleen maar kan knikken maar er verder niet op reageer. Maar het is natuurlijk wel fijn als er een reactie op je stuk komt.
Wat je schrijft over hersenspoelen klinkt doodeng. Ik denk ook dat wanneer jij dit overwint je weer een (groot) deel krachtiger en sterker wordt! Dit is niet zomaar iets. Het komt me ook erg griezelig en luguber (kan even niet een goed woord bedenken) over.
Waar ik aan moest denken toen ik jouw tekst las, zijn de voodoopraktijken op Haiti (trema doet t niet) en andere beinvloedingsrituelen overal te wereld: het sollen met de geest van een ander. *rilt bij de gedachte*. Ik geloof ook dat er maar 1 hoge autoriteit is en dat die bij jezelf ligt. Ik vind dat je hier al goed mee bezig bent...de weg kan nog lang of kort duren maar als je hier uit bent ben je het manipuleerbare en lage ver ontstegen (eigenlijk ben je dat al voor een heel groot deel)
Ik vertelde je over mijn relatie en hoe in geen enkele vergelijking dat staat tot jouw verhaal maar het giftige, sluipende, subtiele, griezelige afbrekende herken ik wel. Ik was tijden de relatie 'minder' dan toen ik 'm begon. Nu achteraf kan ik zeggen dat ik die laatste duw naar beneden nodig had maar achteraf is altijd lekker makkelijk praten. Toch ben ik door die slopende ervaring echt sterker en minder (of helemaal niet meer) te manipuleren. Door de krachtige (nare) ervaring weet mijn geest en mijn lichaam de signalen feilloos op te pikken en om te zetten in een beschermingslaag. Zonder dat ik boe of ba hoef te zeggen.
*gaat mail checken*
Wat je schrijft over hersenspoelen klinkt doodeng. Ik denk ook dat wanneer jij dit overwint je weer een (groot) deel krachtiger en sterker wordt! Dit is niet zomaar iets. Het komt me ook erg griezelig en luguber (kan even niet een goed woord bedenken) over.
Waar ik aan moest denken toen ik jouw tekst las, zijn de voodoopraktijken op Haiti (trema doet t niet) en andere beinvloedingsrituelen overal te wereld: het sollen met de geest van een ander. *rilt bij de gedachte*. Ik geloof ook dat er maar 1 hoge autoriteit is en dat die bij jezelf ligt. Ik vind dat je hier al goed mee bezig bent...de weg kan nog lang of kort duren maar als je hier uit bent ben je het manipuleerbare en lage ver ontstegen (eigenlijk ben je dat al voor een heel groot deel)
Ik vertelde je over mijn relatie en hoe in geen enkele vergelijking dat staat tot jouw verhaal maar het giftige, sluipende, subtiele, griezelige afbrekende herken ik wel. Ik was tijden de relatie 'minder' dan toen ik 'm begon. Nu achteraf kan ik zeggen dat ik die laatste duw naar beneden nodig had maar achteraf is altijd lekker makkelijk praten. Toch ben ik door die slopende ervaring echt sterker en minder (of helemaal niet meer) te manipuleren. Door de krachtige (nare) ervaring weet mijn geest en mijn lichaam de signalen feilloos op te pikken en om te zetten in een beschermingslaag. Zonder dat ik boe of ba hoef te zeggen.
*gaat mail checken*
