Psyche
alle pijlers
Opgenomen zijn
vrijdag 13 april 2018 om 16:55
vrijdag 13 april 2018 om 17:04
vrijdag 13 april 2018 om 17:55
Met mij gaat het nu goed maar in 2007/2008 en 2012 langdurig opgenomen gezeten. De laatste keer 8 maanden met ibs en rm.
Ik vond het lastig om mezelf te vermaken tijdens de opname. Waren ook bijna allemaal gesloten afdelingen met weinig tot geen dagprogramma. Ik voelde me niet goed en het gevolg was dus dat ik erg veel in bed lag en niet veel deed. Toen ik eenmaal weer thuis was vond ik het moeilijk om weer ritme en structuur te vinden.
Inmiddels is mijn laatste opname 6 jaar geleden en mijn leven is totaal veranderd. Ik ben zelfstandig gaan wonen, werk en heb mijn leven weer aardig op de rit. Mijn vooruitzichten waren niet goed (bij de laatste opname werd gesproken over een plek op langdurige zorg) maar ik heb me langzaam maar zeker gefocust op de herstelbeweging. Het heeft mij erg goed gedaan om die keuze te maken. Mijn diagnose is CPTSS.
Ik vond het lastig om mezelf te vermaken tijdens de opname. Waren ook bijna allemaal gesloten afdelingen met weinig tot geen dagprogramma. Ik voelde me niet goed en het gevolg was dus dat ik erg veel in bed lag en niet veel deed. Toen ik eenmaal weer thuis was vond ik het moeilijk om weer ritme en structuur te vinden.
Inmiddels is mijn laatste opname 6 jaar geleden en mijn leven is totaal veranderd. Ik ben zelfstandig gaan wonen, werk en heb mijn leven weer aardig op de rit. Mijn vooruitzichten waren niet goed (bij de laatste opname werd gesproken over een plek op langdurige zorg) maar ik heb me langzaam maar zeker gefocust op de herstelbeweging. Het heeft mij erg goed gedaan om die keuze te maken. Mijn diagnose is CPTSS.
vrijdag 13 april 2018 om 18:16
Heftig, maar wat knap dat je, je zo weer hebt weten te herpakken.skyler90 schreef: ↑13-04-2018 17:55Met mij gaat het nu goed maar in 2007/2008 en 2012 langdurig opgenomen gezeten. De laatste keer 8 maanden met ibs en rm.
Ik vond het lastig om mezelf te vermaken tijdens de opname. Waren ook bijna allemaal gesloten afdelingen met weinig tot geen dagprogramma. Ik voelde me niet goed en het gevolg was dus dat ik erg veel in bed lag en niet veel deed. Toen ik eenmaal weer thuis was vond ik het moeilijk om weer ritme en structuur te vinden.
Inmiddels is mijn laatste opname 6 jaar geleden en mijn leven is totaal veranderd. Ik ben zelfstandig gaan wonen, werk en heb mijn leven weer aardig op de rit. Mijn vooruitzichten waren niet goed (bij de laatste opname werd gesproken over een plek op langdurige zorg) maar ik heb me langzaam maar zeker gefocust op de herstelbeweging. Het heeft mij erg goed gedaan om die keuze te maken. Mijn diagnose is CPTSS.
Dat herken ik wel, hier is ook weinig dagprogramma. Sinds kort dagbesteding dus dat is wel iets meer gelukkig.
Ik wil uiteindelijk ook zelfstandig gaan wonen, maar dit zal nog een lange weg zijn.
The world has gone mad.
vrijdag 13 april 2018 om 18:16
Fijn dat je weer aansluit!maximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 18:05Ik ben de tel kwijt van het aantal opnames die ik heb gehad, stuk of 12 denk ik. De kortste was 3 dagen, de langste 9 maanden. Ben nu thuis maar t gaat nog niet zo goed, ik leef van terugval naar terugval.
The world has gone mad.
vrijdag 13 april 2018 om 18:28
vrijdag 13 april 2018 om 18:29
wat knap van je!skyler90 schreef: ↑13-04-2018 17:55Met mij gaat het nu goed maar in 2007/2008 en 2012 langdurig opgenomen gezeten. De laatste keer 8 maanden met ibs en rm.
Ik vond het lastig om mezelf te vermaken tijdens de opname. Waren ook bijna allemaal gesloten afdelingen met weinig tot geen dagprogramma. Ik voelde me niet goed en het gevolg was dus dat ik erg veel in bed lag en niet veel deed. Toen ik eenmaal weer thuis was vond ik het moeilijk om weer ritme en structuur te vinden.
Inmiddels is mijn laatste opname 6 jaar geleden en mijn leven is totaal veranderd. Ik ben zelfstandig gaan wonen, werk en heb mijn leven weer aardig op de rit. Mijn vooruitzichten waren niet goed (bij de laatste opname werd gesproken over een plek op langdurige zorg) maar ik heb me langzaam maar zeker gefocust op de herstelbeweging. Het heeft mij erg goed gedaan om die keuze te maken. Mijn diagnose is CPTSS.
vrijdag 13 april 2018 om 19:28
Ik ben ontelbare keren opgenomen geweest. Van crisisopvang tot langdurige opname van een jaar. Ik heb een tijd RIBW gewoond met 24 uurs begeleiding. Als er toendertijd dezelfde mogelijkheden als nu waren wat betreft euthanasie dan was ik er niet meer geweest.
Maar wat niemand en ook ikzelf nooit had verwacht, ben ik nu getrouwd en heb een prachtige dochter.
Jeetje... Als ik dat van te voren allemaal had geweten...
Ik slik nog wel medicatie en ik heb sinds een jaar weer gesprekken met een psycholoog, maar zoals toen zal het nooit meer worden.
Ik gun jullie dit ook ontzettend, met heel mijn hart. Hele dikke knuffel van mij
Maar wat niemand en ook ikzelf nooit had verwacht, ben ik nu getrouwd en heb een prachtige dochter.
Jeetje... Als ik dat van te voren allemaal had geweten...
Ik slik nog wel medicatie en ik heb sinds een jaar weer gesprekken met een psycholoog, maar zoals toen zal het nooit meer worden.
Ik gun jullie dit ook ontzettend, met heel mijn hart. Hele dikke knuffel van mij
vrijdag 13 april 2018 om 19:35
Inmiddels is mijn laatste opname geweest in 2012. Ben een keer of 5 opgenomen geweest. Steeds periodes van 2 of 3 maanden.
Bij mij werd er regelmatig geadviseerd om minimaal een jaar in opname te gaan maar dat heb ik afgewezen.
Soms vraag ik mij wel alsof dat niet beter was geweest. Nu ben ik zoveel jaren instabiel en in behandeling geweest misschien was ik sneller stabieler geworden en werkte ik nu weer.
Ik deed veel dingen als puzzelen, kussens knopen (dat vond ik echt heel fijn) heb er mijn kerstkaarten gemaakt, luisterboeken geluisterd, gaan basketballen in mijn eentje (bij 1 opname mocht je de hele dag gebruik maken van de sportruimte)
Heel soms met iemand boodschappen doe. Bij 1 opname gingen we soms als groep cliënten samen naar de hema om daar wat te drinken.
Ik heb nu geen behandeling meer sinds ongeveer anderhalf jaar. Heb ruim een jaar 3 dagen per week schematherapie gehad en daarna in de nazorg.
Na dat 1 op 1 gesprekken bij een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik slik nog wel 4 soorten medicatie en heb nog geen betaald werk en heb een wia ben 80-100% afgekeurd.
Tevens heb ik veel baat gehad bij EMDR.
Wat ik trouwens bij een opname heel fijn vond was mijn eigen beker meenemen vanuit huis. Dat voelde vertrouwd.
Mijn diagnoses zijn depressies, PTSS, angst en paniek stoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis en trekken van borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar moet eerlijk toegeven dat ik van de borderline niet veel (meer) herken.
Ik wens TO en anderen die momenteel hier mee worstelen veel sterkte toe. Als er nog vragen zijn beantwoord ik ze graag.
Bij mij werd er regelmatig geadviseerd om minimaal een jaar in opname te gaan maar dat heb ik afgewezen.
Soms vraag ik mij wel alsof dat niet beter was geweest. Nu ben ik zoveel jaren instabiel en in behandeling geweest misschien was ik sneller stabieler geworden en werkte ik nu weer.
Ik deed veel dingen als puzzelen, kussens knopen (dat vond ik echt heel fijn) heb er mijn kerstkaarten gemaakt, luisterboeken geluisterd, gaan basketballen in mijn eentje (bij 1 opname mocht je de hele dag gebruik maken van de sportruimte)
Heel soms met iemand boodschappen doe. Bij 1 opname gingen we soms als groep cliënten samen naar de hema om daar wat te drinken.
Ik heb nu geen behandeling meer sinds ongeveer anderhalf jaar. Heb ruim een jaar 3 dagen per week schematherapie gehad en daarna in de nazorg.
Na dat 1 op 1 gesprekken bij een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik slik nog wel 4 soorten medicatie en heb nog geen betaald werk en heb een wia ben 80-100% afgekeurd.
Tevens heb ik veel baat gehad bij EMDR.
Wat ik trouwens bij een opname heel fijn vond was mijn eigen beker meenemen vanuit huis. Dat voelde vertrouwd.
Mijn diagnoses zijn depressies, PTSS, angst en paniek stoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis en trekken van borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar moet eerlijk toegeven dat ik van de borderline niet veel (meer) herken.
Ik wens TO en anderen die momenteel hier mee worstelen veel sterkte toe. Als er nog vragen zijn beantwoord ik ze graag.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 13 april 2018 om 19:52
Goeie vraag! Daar moet ik even over nadenken...
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen (datingsite) zat ik op de gesloten afdeling.
Hij is ontzettend stabiel, nooit boos eigenlijk en hij is heel voorspelbaar. Eigenlijk gewoon saai, haha! Dit was wat ik nodig had.
En daarbij heb ik ontdekkingen gedaan over mijn verleden. Dat die dingen toch meer in de weg zaten dan ik dacht. Daar heb ik toen aan gewerkt, met succes.
Ik ben ook meer voor mezelf op durven komen.
Maar het allerbelangrijkste was toch acceptatie denk ik. Accepteren dat ik meerdere diagnoses heb, en mijzelf niet meer de grond in praten.
Dat is nog steeds een opgave, maar ik merk wel dat als ik weer wat negatiever begin te denken dat het ook meteen slechter met me gaat.
En ja, medicatie is ook een onderdeel van mijn stabiel zijn.
vrijdag 13 april 2018 om 20:00
Bedankt dat je je verhaal wou delen! Je kan natuurlijk niet van te voren weten of een jaar opname meteen beter was geweest. Ik vind t wel heel goed dat je zo openlijk durft te zijn bedankt daar voor!IBIopviva schreef: ↑13-04-2018 19:35Inmiddels is mijn laatste opname geweest in 2012. Ben een keer of 5 opgenomen geweest. Steeds periodes van 2 of 3 maanden.
Bij mij werd er regelmatig geadviseerd om minimaal een jaar in opname te gaan maar dat heb ik afgewezen.
Soms vraag ik mij wel alsof dat niet beter was geweest. Nu ben ik zoveel jaren instabiel en in behandeling geweest misschien was ik sneller stabieler geworden en werkte ik nu weer.
Ik deed veel dingen als puzzelen, kussens knopen (dat vond ik echt heel fijn) heb er mijn kerstkaarten gemaakt, luisterboeken geluisterd, gaan basketballen in mijn eentje (bij 1 opname mocht je de hele dag gebruik maken van de sportruimte)
Heel soms met iemand boodschappen doe. Bij 1 opname gingen we soms als groep cliënten samen naar de hema om daar wat te drinken.
Ik heb nu geen behandeling meer sinds ongeveer anderhalf jaar. Heb ruim een jaar 3 dagen per week schematherapie gehad en daarna in de nazorg.
Na dat 1 op 1 gesprekken bij een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik slik nog wel 4 soorten medicatie en heb nog geen betaald werk en heb een wia ben 80-100% afgekeurd.
Tevens heb ik veel baat gehad bij EMDR.
Wat ik trouwens bij een opname heel fijn vond was mijn eigen beker meenemen vanuit huis. Dat voelde vertrouwd.
Mijn diagnoses zijn depressies, PTSS, angst en paniek stoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis en trekken van borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar moet eerlijk toegeven dat ik van de borderline niet veel (meer) herken.
Ik wens TO en anderen die momenteel hier mee worstelen veel sterkte toe. Als er nog vragen zijn beantwoord ik ze graag.
Je bent er alsnog gekomen, ook al duurde dat langer. Ik hoop dat ik straks me ook wat beter ga voelen.
Ik zit nu 15 maanden opgenomen, heb autisme, ptss, depressie en suïcidale gedachten + automutilatie.
Ik ben nu 14 dagen van het automutileren af dus opzich mag er wat gevierd worden.
Ik maak wel kleine stappen, maar ik wil grote stappen en dat is lastig te accepteren dat dat niet kan
The world has gone mad.
vrijdag 13 april 2018 om 20:01
Wat fijn dat je nu getrouwd bent! Gaan de gesprekken bij de psycholoog goed?Redballoon schreef: ↑13-04-2018 19:28Ik ben ontelbare keren opgenomen geweest. Van crisisopvang tot langdurige opname van een jaar. Ik heb een tijd RIBW gewoond met 24 uurs begeleiding. Als er toendertijd dezelfde mogelijkheden als nu waren wat betreft euthanasie dan was ik er niet meer geweest.
Maar wat niemand en ook ikzelf nooit had verwacht, ben ik nu getrouwd en heb een prachtige dochter.
Jeetje... Als ik dat van te voren allemaal had geweten...
Ik slik nog wel medicatie en ik heb sinds een jaar weer gesprekken met een psycholoog, maar zoals toen zal het nooit meer worden.
Ik gun jullie dit ook ontzettend, met heel mijn hart. Hele dikke knuffel van mij
The world has gone mad.
vrijdag 13 april 2018 om 20:39
Ik quoot deze maar even, want dit zou ik ook zo geschreven kunnen hebben, met uitzondering van de medicijnen en de gesloten opname, en ik heb mijn 'saaie' vriend een tijd vóór mijn opname leren kennen.Redballoon schreef: ↑13-04-2018 19:52Goeie vraag! Daar moet ik even over nadenken...
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen (datingsite) zat ik op de gesloten afdeling.
Hij is ontzettend stabiel, nooit boos eigenlijk en hij is heel voorspelbaar. Eigenlijk gewoon saai, haha! Dit was wat ik nodig had.
En daarbij heb ik ontdekkingen gedaan over mijn verleden. Dat die dingen toch meer in de weg zaten dan ik dacht. Daar heb ik toen aan gewerkt, met succes.
Ik ben ook meer voor mezelf op durven komen.
Maar het allerbelangrijkste was toch acceptatie denk ik. Accepteren dat ik meerdere diagnoses heb, en mijzelf niet meer de grond in praten.
Dat is nog steeds een opgave, maar ik merk wel dat als ik weer wat negatiever begin te denken dat het ook meteen slechter met me gaat.
En ja, medicatie is ook een onderdeel van mijn stabiel zijn.
Ik ben een paar jaar geleden een paar maanden opgenomen geweest in een centrum voor persoonlijkheidsproblematiek. Ik zou een jaar gaan, maar dat heb ik niet vol gehouden; het was te intens (ook juist door de persoonlijkheidsstoornis).
Toch merk ik dat ik er veel aan heb gehad. Vooral de acceptatie die Redballoon ook noemt - ik snap nu gewoon waarom ik doe wat ik doe (of waarom ik geneigd ben dingen te doen) en hak mezelf daar niet meer om in de pan. Vind het eigenlijk wel logisch, en durf dingen nu ook anders te proberen. Ik voel me over het algeheel veel ontspannener in het leven, zie mezelf niet meer als minder dan anderen, maar op hetzelfde niveau. Ga veel meer uit van wat ik wil en wat voor mij goed doet. En hoewel ik me nog steeds probeer te verplaatsen in anderen, en daar vaak rekening mee wil houden, ga ik toch veel meer uit van wat ik belangrijk/prettig/goed enzovoort vind (voorheen was ik alleen maar aan het proberen om 'het goed te doen'). Mensen mogen meningen over me hebben, net zoals ik meningen mag hebben over anderen - die zijn uiteindelijk allemaal niet eens zo belangrijk.
Ik ben niet meer bang voor mijn gevoelsleven, probeer dat ook niet meer te onderdrukken. Ik daag mezelf ook nog steeds voorzichtig uit om kleine nieuwe stapjes te zetten (bijvoorbeeld de telefoon wél opnemen als ik gebeld word), en sta ook af en toe bewust even stil bij wat er allemaal in goede zin is veranderd ten opzichte van een jaar of vijf geleden. Ook als houvast voor perioden waarin ik wat terugval, want ja, die zijn er ook gewoon. Maak ik me ook niet meer zo'n zorgen over; ik zie het als proces, het hoort erbij. En ik blijf er niet meer zo in hangen als vroeger, weet nu concrete dingen die ik kan doen om me uit dips te halen.
anoniem_336313 wijzigde dit bericht op 13-04-2018 21:01
1.74% gewijzigd
vrijdag 13 april 2018 om 20:57
Het ligt er misschien ook een beetje aan wat je onder 'goed' verstaat? Wat voor mij een heel bevrijdende gedachte is geweest, is het besef dat ik eigenlijk helemaal niks hóéfde te veranderen - als ik stil en teruggetrokken en 'saai' en verlegen wil zijn, is dat helemaal prima. Ik hoefde niet 'beter' te worden. En daardoor ontstond de ruimte om te gaan kijken naar wat ik nou eigenlijk wíl. En dat is zoveel prettiger als uitgangspunt.
Maar ik weet niet of het juist aan mijn problematiek ligt dat dat zo'n bevrijding was. Een van mijn grootste problemen was dat ik geloofde dat ik er eigenlijk helemaal niet mocht zijn, en ik dus vooral niet mocht opvallen of anderen last mocht bezorgen. Dus probeerde ik alles 'goed' te doen, waarbij ik dus uitging wat volgens anderen goed zou zijn. Dat viel met dat inzicht dus helemaal weg.
Maar wie weet helpt het jou ook een beetje? Voor anderen hoef je het niet te doen - wat wil je zelf?
Maar ik weet niet of het juist aan mijn problematiek ligt dat dat zo'n bevrijding was. Een van mijn grootste problemen was dat ik geloofde dat ik er eigenlijk helemaal niet mocht zijn, en ik dus vooral niet mocht opvallen of anderen last mocht bezorgen. Dus probeerde ik alles 'goed' te doen, waarbij ik dus uitging wat volgens anderen goed zou zijn. Dat viel met dat inzicht dus helemaal weg.
Maar wie weet helpt het jou ook een beetje? Voor anderen hoef je het niet te doen - wat wil je zelf?
vrijdag 13 april 2018 om 21:04
Mooie gedachte maar die gaat voor mij niet helemaal op omdat ik kinderen heb. Ik moet beter worden zodat ik weer voor mijn kinderen kan zorgen. Ik doe alweer heel veel wbt de kinderen in vergelijking met hoe het geweest is maar ik ben er nog lang niet. Die last drukt heel zwaar, voor mezelf zou ik kunnen besluiten dat dingen zijn zoals ze zijn maar ivm de kinderen kan dat gewoon niet en wil ik dat ook niet.
vrijdag 13 april 2018 om 21:08
Dat je dat onthouden hebt! Liefmaximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 18:28Ik kan het topic niet meer terug vinden maar hoe is het afgelopen met je ziekmelding? Ben je al gekeurd door de nieuwe arts?
Ik moet er over 1.5 week heen. Maar volgens mijn behandelaren in GGZ moet ik me daar geen zorgen over maken.@TO: mijn diagnose is een hele rij lang. Maar uiteindelijk hebben ze alle diagnoses van tafel geveegd en alleen autisme erop geplakt.
vrijdag 13 april 2018 om 21:09
Dat herken ik ook ja, die vreselijke verveling de hele dag op zo'n afdeling. Aaaaaaaaaargh. Ik ging daar nog meer van nadenken.
