Psyche
alle pijlers
Opgenomen zijn
vrijdag 13 april 2018 om 16:55
vrijdag 13 april 2018 om 21:10
Wat geweldig om te horen! Zo'n positief verhaal. Zo fijn voor je!!Redballoon schreef: ↑13-04-2018 19:28Ik ben ontelbare keren opgenomen geweest. Van crisisopvang tot langdurige opname van een jaar. Ik heb een tijd RIBW gewoond met 24 uurs begeleiding. Als er toendertijd dezelfde mogelijkheden als nu waren wat betreft euthanasie dan was ik er niet meer geweest.
Maar wat niemand en ook ikzelf nooit had verwacht, ben ik nu getrouwd en heb een prachtige dochter.
Jeetje... Als ik dat van te voren allemaal had geweten...
Ik slik nog wel medicatie en ik heb sinds een jaar weer gesprekken met een psycholoog, maar zoals toen zal het nooit meer worden.
Ik gun jullie dit ook ontzettend, met heel mijn hart. Hele dikke knuffel van mij
vrijdag 13 april 2018 om 21:16
Je zou er spontaan van gaan roken he? Tijdens gesloten opname rookte echt bijna iedereen (ik zelf niet)maximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 21:15Die verveling is inderdaad heel herkenbaar. Ik hing veel buiten op het terras rond, ook niet echt een goede dag invulling.
vrijdag 13 april 2018 om 21:22
Nee, dat is inderdaad een heel andere situatie, daar zou ik zelf ook niet echt iets zinnigs over weten te zeggen, denk ik. Alleen dat ik hoop dat je de hulp krijgt waar je behoefte aan hebt.maximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 21:04Mooie gedachte maar die gaat voor mij niet helemaal op omdat ik kinderen heb. Ik moet beter worden zodat ik weer voor mijn kinderen kan zorgen. Ik doe alweer heel veel wbt de kinderen in vergelijking met hoe het geweest is maar ik ben er nog lang niet. Die last drukt heel zwaar, voor mezelf zou ik kunnen besluiten dat dingen zijn zoals ze zijn maar ivm de kinderen kan dat gewoon niet en wil ik dat ook niet.
Ik blijf hier wel even meelezen, omdat ik de opname dus wel erg intens vond en het wel interessant/prettig vind hoe anderen dat (hebben) ervaren.
De verveling waarover ik lees, herken ik helemaal niet, maar dat zal te maken hebben met het type opname. Waar ik zat, was gewoon fulltime therapie (zondagavond tot en met vrijdag - het weekend naar huis).
vrijdag 13 april 2018 om 21:26
Het lijkt me ook beter om 1 diagnose te hebben, dan kunnen ze daar intensiever op insteken dan op alle bij kijkende diagnoses die misschien wel meer om hoog springen door het autisme (Dat kan bij mij ook best zo zijn).hertje89 schreef: ↑13-04-2018 21:08Dat je dat onthouden hebt! LiefIk moet er over 1.5 week heen. Maar volgens mijn behandelaren in GGZ moet ik me daar geen zorgen over maken.
@TO: mijn diagnose is een hele rij lang. Maar uiteindelijk hebben ze alle diagnoses van tafel geveegd en alleen autisme erop geplakt.
The world has gone mad.
vrijdag 13 april 2018 om 21:42
Heftig. Ik heb nooit een poging gedaan om te ontsnappen. Was bang dat die ellende dan alleen maar langer zou gaan duren. Ik heb juist uiteindelijk gewoon mooi weer gespeeld en gezegd dat alles weer prima ging. En toen werd m'n ibs een week eerder gestopt. Pfff wat was ik toen opgelucht.maximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 21:40Ja dat herken ik. Vooral de keren dat ik er zat met een ibs voelde ik e heel erg opgesloten, ben ook verschillende keren 'ontsnapt'.
vrijdag 13 april 2018 om 21:57
Heftigmaximaal225tekens schreef: ↑13-04-2018 21:47Is ook wel zo verstandig. Bij de keren dat ik weg was kwam de politie erbij en dat maakte het inderdaad alleen maar erger.
zaterdag 14 april 2018 om 19:17
TO, ik heb niet alles doorgelezen, maar bedoel je dat je echt gehospitaliseerd bent? (Want dan zou je het juist wel best vinden in de kliniek, niets hoeven doen, je een beetje laten verzorgen etc...)
Ik ben ook best vaak opgenomen geweest, ik ben de tel kwijt maar ik denk ca 12 keer. Een aantal keer een week, een aantal keer langer (2 - 3 maanden), waarvan 2x met IBS en RM. Ik vond het heel moeilijk dat die deur op slot zat. Ook heb ik moeten leren verpleegkundigen dingen te vertellen, dat vond ik heel lastig want het maakte dingen echter en zwaarder voor mij. Maar ik merkte wel dat het opluchtte. Vanwege lichamelijke problemen kon ik niet naar de dagbesteding (o.a. vanwege mijn handen niet). Maar dat had ik ook niet nodig. Ik had rust nodig en de ruimte om na te denken. Te leren accepteren dat de nare dingen die waren gebeurd, echt van mij waren. En dat ik daarmee moet dealen, anders gaat het niet weg (o.a. CPTSS, depressieve stoornis, suïcidaliteit, dissociatieve stoornis).
Telkens ben ik toch weer wat opgeklommen en weer zonder acute "plannen" naar buiten gegaan. Mijn ambulante behandeling kon na de eerste weken weer doorgaan onderwijl, dat heeft me goed geholpen. Alleen zou ik het niet zijn aangegaan (de EMDR). Maar niet alles is weg helaas. Ik denk ook niet dat de vorige de laatste opname zal zijn. Ik vind het vervelend, ook omdat je je groepsgenoten niet te kiezen hebt. Ik ben twee keer bedreigd terwijl ik op een acute afdeling zat. Gelukkig mocht ik me wat meer gaan afzonderen. Ik heb heel veel gerust, geslapen, luisterboeken geluisterd en het Viva forum gelezen. Uiteindelijk brachten de opnames en de gesprekken daarin me rust en nieuwe inzichten. Ook dat ik weer kon eten (lukt bij veel stress niet). Hoewel ik het nooit leuk vond, hebben ze me wel geholpen.
Ik ben ook best vaak opgenomen geweest, ik ben de tel kwijt maar ik denk ca 12 keer. Een aantal keer een week, een aantal keer langer (2 - 3 maanden), waarvan 2x met IBS en RM. Ik vond het heel moeilijk dat die deur op slot zat. Ook heb ik moeten leren verpleegkundigen dingen te vertellen, dat vond ik heel lastig want het maakte dingen echter en zwaarder voor mij. Maar ik merkte wel dat het opluchtte. Vanwege lichamelijke problemen kon ik niet naar de dagbesteding (o.a. vanwege mijn handen niet). Maar dat had ik ook niet nodig. Ik had rust nodig en de ruimte om na te denken. Te leren accepteren dat de nare dingen die waren gebeurd, echt van mij waren. En dat ik daarmee moet dealen, anders gaat het niet weg (o.a. CPTSS, depressieve stoornis, suïcidaliteit, dissociatieve stoornis).
Telkens ben ik toch weer wat opgeklommen en weer zonder acute "plannen" naar buiten gegaan. Mijn ambulante behandeling kon na de eerste weken weer doorgaan onderwijl, dat heeft me goed geholpen. Alleen zou ik het niet zijn aangegaan (de EMDR). Maar niet alles is weg helaas. Ik denk ook niet dat de vorige de laatste opname zal zijn. Ik vind het vervelend, ook omdat je je groepsgenoten niet te kiezen hebt. Ik ben twee keer bedreigd terwijl ik op een acute afdeling zat. Gelukkig mocht ik me wat meer gaan afzonderen. Ik heb heel veel gerust, geslapen, luisterboeken geluisterd en het Viva forum gelezen. Uiteindelijk brachten de opnames en de gesprekken daarin me rust en nieuwe inzichten. Ook dat ik weer kon eten (lukt bij veel stress niet). Hoewel ik het nooit leuk vond, hebben ze me wel geholpen.
zaterdag 14 april 2018 om 21:58
Ik bedoel eigenlijk niet dat ik het fijn vind in de kliniek, maar ik zit al zo lang opgenomen dat ik niet beter weet. Sinds kort kan ik ook beter met de verpleging praten. Ben wel van kliniek naar kliniek gegaan maar inmiddels een anatal maanden hier en ik leer ze steeds wat meer te vertrouwen ook mijn psychologe.poesiepoes schreef: ↑14-04-2018 19:17TO, ik heb niet alles doorgelezen, maar bedoel je dat je echt gehospitaliseerd bent? (Want dan zou je het juist wel best vinden in de kliniek, niets hoeven doen, je een beetje laten verzorgen etc...)
Ik ben ook best vaak opgenomen geweest, ik ben de tel kwijt maar ik denk ca 12 keer. Een aantal keer een week, een aantal keer langer (2 - 3 maanden), waarvan 2x met IBS en RM. Ik vond het heel moeilijk dat die deur op slot zat. Ook heb ik moeten leren verpleegkundigen dingen te vertellen, dat vond ik heel lastig want het maakte dingen echter en zwaarder voor mij. Maar ik merkte wel dat het opluchtte. Vanwege lichamelijke problemen kon ik niet naar de dagbesteding (o.a. vanwege mijn handen niet). Maar dat had ik ook niet nodig. Ik had rust nodig en de ruimte om na te denken. Te leren accepteren dat de nare dingen die waren gebeurd, echt van mij waren. En dat ik daarmee moet dealen, anders gaat het niet weg (o.a. CPTSS, depressieve stoornis, suïcidaliteit, dissociatieve stoornis).
Telkens ben ik toch weer wat opgeklommen en weer zonder acute "plannen" naar buiten gegaan. Mijn ambulante behandeling kon na de eerste weken weer doorgaan onderwijl, dat heeft me goed geholpen. Alleen zou ik het niet zijn aangegaan (de EMDR). Maar niet alles is weg helaas. Ik denk ook niet dat de vorige de laatste opname zal zijn. Ik vind het vervelend, ook omdat je je groepsgenoten niet te kiezen hebt. Ik ben twee keer bedreigd terwijl ik op een acute afdeling zat. Gelukkig mocht ik me wat meer gaan afzonderen. Ik heb heel veel gerust, geslapen, luisterboeken geluisterd en het Viva forum gelezen. Uiteindelijk brachten de opnames en de gesprekken daarin me rust en nieuwe inzichten. Ook dat ik weer kon eten (lukt bij veel stress niet). Hoewel ik het nooit leuk vond, hebben ze me wel geholpen.
Opname met IBS lijkt me ook heel heftig. Ik ben er gelukkig net aan ontkomen. Vooral dat met die groepsgenoten inderdaad, je moet er maar mee kunnen doen, geen keuze daar in en dat vind ik ook lastig want ik erger me soms rot aan mede-clienten
Ik slaap en rust ook heel veel, maar ik merk wel dat, dat me heel erg goed doet. Ik kan ook veel slapen als ik wil, soms wel een hele dag, dat kan hier dan weer niet..
Ik vind het heel erg knap hoe open je bent en ik vind dit ook echt fijn, om met mensen te praten die een soort gelijk iets hebben mee gemaakt. Hoe heb je die nare dingen kunnen accepteren? Ik kan het echt totaal niet accepteren en kan er maar weinig mee.. wil het ook niet accepteren omdat ik bang ben dat het anders nooit meer over gaat. Ik heb ook last van PTSS, depressie, suicidaliteit en veel angsten en daar nog automutilatie en verslaving bij.
ik kan mezelf gewoon niet accepteren en ik denk dat, dat deel ook te maken heeft met het autisme dat ik heb. Ik leer wel steeds meer dingen begrijpen.
The world has gone mad.
zondag 15 april 2018 om 11:01
Ik heb van een aantal gebeurtenissen de lading wat af kunnen krijgen dankzij EMDR. Het is k*t, dat verandert niet, maar het plaagt me niet meer. Maar er ligt nog genoeg. Mijn psycholoog is weggegaan en nu kan ik niemand krijgen die iets met trauma kan. Er is zelfs een wachtlijst voor.
Ik heb een beetje hetzelfde als jij, alleen ik automutileer niet zoals de meesten, ik stop soms expres met eten of ga ver over mijn grenzen met sport of activiteiten (lichamelijk ook een aantal klachten...). Of ik probeer erbij te blijven door mijn nagels in mijn pezen te zetten. De laatste keer heeft me een litteken op mijn hand gegeven, daar baal ik wel van. Maar goed, dat vinden ze ook zelfbeschadigend gedrag.
Ik heb geen verslaving, wel een eetstoornis. En ik sta aangemeld om te testen op autisme...
Dat je tussendoor naar huis mag is een goed teken. Dan ben je toch richting ontslag aan het werken. En je verloven gaan goed, denk ik te lezen... Dus ga zo door!
Ik heb een beetje hetzelfde als jij, alleen ik automutileer niet zoals de meesten, ik stop soms expres met eten of ga ver over mijn grenzen met sport of activiteiten (lichamelijk ook een aantal klachten...). Of ik probeer erbij te blijven door mijn nagels in mijn pezen te zetten. De laatste keer heeft me een litteken op mijn hand gegeven, daar baal ik wel van. Maar goed, dat vinden ze ook zelfbeschadigend gedrag.
Ik heb geen verslaving, wel een eetstoornis. En ik sta aangemeld om te testen op autisme...
Dat je tussendoor naar huis mag is een goed teken. Dan ben je toch richting ontslag aan het werken. En je verloven gaan goed, denk ik te lezen... Dus ga zo door!
zondag 15 april 2018 om 11:36
Het ishier eigenlijk vrij normaal om op verlof te gaan naar huis. Helaas nog niet naar ontlsag aan het werken,. Ik ben net begonnen met trauma therapie en zal EMDR krijgen. Ik ben hier zeker nog wat langer dan een half jaar.poesiepoes schreef: ↑15-04-2018 11:01Ik heb van een aantal gebeurtenissen de lading wat af kunnen krijgen dankzij EMDR. Het is k*t, dat verandert niet, maar het plaagt me niet meer. Maar er ligt nog genoeg. Mijn psycholoog is weggegaan en nu kan ik niemand krijgen die iets met trauma kan. Er is zelfs een wachtlijst voor.
Ik heb een beetje hetzelfde als jij, alleen ik automutileer niet zoals de meesten, ik stop soms expres met eten of ga ver over mijn grenzen met sport of activiteiten (lichamelijk ook een aantal klachten...). Of ik probeer erbij te blijven door mijn nagels in mijn pezen te zetten. De laatste keer heeft me een litteken op mijn hand gegeven, daar baal ik wel van. Maar goed, dat vinden ze ook zelfbeschadigend gedrag.
Ik heb geen verslaving, wel een eetstoornis. En ik sta aangemeld om te testen op autisme...
Dat je tussendoor naar huis mag is een goed teken. Dan ben je toch richting ontslag aan het werken. En je verloven gaan goed, denk ik te lezen... Dus ga zo door!
Zelfbeschadiging is ook heel lastig en ik snap dat je van je litteken baalt. Ik heb zelf ook spijt van alle littekens die ik nu heb (mijn hele armen zitten er vol mee).
Wel slecht dat jij nu moet wachten op een nieuwe psycholoog en dan ook nog af wachten of je hem of haar wel kunt vertrouwen. IK hoop dat het goed komt! Je lijkt me iemand die ook al veel heeft mee gemaakt.
Wat denk jij dat er uit de autisme test gaat komen?
The world has gone mad.
maandag 16 april 2018 om 16:57
Ik weet het niet. Mijn eerste reactie was ook heel verbaasd... Ik autisme?? Als ik er zo over nadenk zijn er wel wat dingen die ik herken. Dus het zou maar zo kunnen. Het zou wel veel verklaren.
Mijn behandeling staat nog erger op zijn kop, ze hebben vanmorgen bij de cursus gezegd dat er geen MBT groepen zullen zijn over een aantal maanden. Wij kunnen dus wel de cursus ervoor afronden maar niet de 1,5 jaar behandeling gaan doen. Dat is flink balen. Ook omdat ik vanwege de keuze voor MBT niet op de wachtlijst voor traumatherapie sta. Daar had ik al maanden op kunnen staan...
Verder misschien binnenkort een geplande opname op een open afdeling, om in mijn lijf en hoofd even helemaal tot rust te komen. Morgen hoor ik daar meer over.
Op wat voor plek ben jij opgenomen dan, zo lang? Bij de GGz waar ik zit hebben ze dat niet. Wel was het de bedoeling dat ik bij een Psychosomatiek behandelcentrum zou komen, dat is 6 maanden doordeweeks daar en in het weekend naar huis. Maar na 5 weken is dat gestopt en ben ik in alle staten overgeplaatst jaar een high care. En dan naar huis.
Mijn behandeling staat nog erger op zijn kop, ze hebben vanmorgen bij de cursus gezegd dat er geen MBT groepen zullen zijn over een aantal maanden. Wij kunnen dus wel de cursus ervoor afronden maar niet de 1,5 jaar behandeling gaan doen. Dat is flink balen. Ook omdat ik vanwege de keuze voor MBT niet op de wachtlijst voor traumatherapie sta. Daar had ik al maanden op kunnen staan...
Verder misschien binnenkort een geplande opname op een open afdeling, om in mijn lijf en hoofd even helemaal tot rust te komen. Morgen hoor ik daar meer over.
Op wat voor plek ben jij opgenomen dan, zo lang? Bij de GGz waar ik zit hebben ze dat niet. Wel was het de bedoeling dat ik bij een Psychosomatiek behandelcentrum zou komen, dat is 6 maanden doordeweeks daar en in het weekend naar huis. Maar na 5 weken is dat gestopt en ben ik in alle staten overgeplaatst jaar een high care. En dan naar huis.
maandag 16 april 2018 om 17:34
Ik ben eenmaal opgenomen geweest. Zelf aangevraagd, opname in psychotherapeutisch centrum voor schematherapie. 10 maanden op de wachtlijst gestaan waardoor 'alles' enorm verergerde, daarna ruim 10 maanden in therapie geweest. Zondagavond tot vrijdagmiddag aanwezig, 's ochtends school (ik was zeventien), s middags therapie. We leefden ook echt met onze groep.
In die periode ben ik voor één nacht naar een gesloten afdeling in een andere stad gestuurd omdat ze me hadden betrapt toen ik een zelfmoordpoging wilde doen. één nacht omdat dit zo verschrikkelijk voor me was dat ik alles bij elkaar fakete om daar maar weg te kunnen.
Ik heb daar ook mijn huidige partner leren kennen, waar ik nu, 8 jaar later, mee getrouwd ben
Ik was opgenomen voor een gegeneraliseerde angststoornis en PTSS. Kan met stelligheid zeggen dat ik dit ondertussen achter me heb gelaten, en nu alweer een jaar geen medicijnen meer gebruik!
Beste keuze geweest van mijn leven. Al was de wachttijd van 10 maanden veel te lang. Ik was zo kwetsbaar dat ik er nog een dik trauma extra heb opgelopen in die tijd die ik ook nog even kon verwerken..
In die periode ben ik voor één nacht naar een gesloten afdeling in een andere stad gestuurd omdat ze me hadden betrapt toen ik een zelfmoordpoging wilde doen. één nacht omdat dit zo verschrikkelijk voor me was dat ik alles bij elkaar fakete om daar maar weg te kunnen.
Ik heb daar ook mijn huidige partner leren kennen, waar ik nu, 8 jaar later, mee getrouwd ben
Ik was opgenomen voor een gegeneraliseerde angststoornis en PTSS. Kan met stelligheid zeggen dat ik dit ondertussen achter me heb gelaten, en nu alweer een jaar geen medicijnen meer gebruik!
Beste keuze geweest van mijn leven. Al was de wachttijd van 10 maanden veel te lang. Ik was zo kwetsbaar dat ik er nog een dik trauma extra heb opgelopen in die tijd die ik ook nog even kon verwerken..
vrijdag 20 april 2018 om 10:17
He bah. Sterkte!poesiepoes schreef: ↑20-04-2018 10:08Ik kan weer met je meepraten. Poes is gister opgenomen (crisisopname). Ben ook wel benieuwd hoe t gaat...
Ik had gisteren hier de crisisdienst aan de deur staan thuis. Mijn psycholoog had ze gebeld na ons gesprek, zonder dat ik dat wist. Ik vond het best shocking. Maargoed. Ik ben nog gewoon thuis, heb vandaag als het goed is opnieuw een gesprek.
