Psyche
alle pijlers
Ouder/schoonouder met Alzheimer/Dementie kletstopic
vrijdag 19 juli 2019 om 14:22
Schoonma is dement. Ze is nog jong (72), haar vader kreeg het ook vroeg en en is zeer progressief. Voor mijn vriend en schoonzus is het hun enig overgebleven ouder en deze zien ze dus ‘wegglippen’. Ik wilde graag een topic over het wel en wee, tips uitwisselen etc etc. Let op, er mag ook best gelachen worden!
Hier is financieel nu alles goed geregeld, er komt iemand schoonmaken en ze zou een dag per week naar de dagopvang gaan. Aangezien het mensje ook een ernstige oogafwijking heeft kan ze niet veel. En een ‘heel sociaal’ mens is ze nooit geweest. Nu gedoe met de casemanager die vroeg naar haar vroegere hobby's. En wetend van haar oogafwijking haar bij een handwerkclubje gezet. Alleen, ma ziet geen reet. En als ze kon handwerken deed ze dat wel thuis. Nu een kleinschalige particuliere dagopvang waar ze kan tuinieren, de kok helpt met groenten plukken, de eiertjes mag rapen en schaapies voeren en.... het hondje mag mee.
De vorige keer bij de reguliere opvang wilde ze al niet, maar ze zou het nog een keer proberen. Ze krijgt er ook een warme prak wat ons wat scheelt omdat ik drie keer per week kook bij haar anders eet ze niet. Dat vergeet ze namelijk en met een magnetron heeft ze nog nooit gewerkt dus krijgen we dat er ook niet meer in. Tafeltje dek je aldaar is perfect. Hebben we samen eens geprobeerd, konden per week uit 21 maaltijden kiezen, vond ze heerlijk. Nu alleen is het natuurlijk stom en vies. Daar gaat ze echt niet aan beginnen. Vooralsnog
Schoonzus zonder partner pakt het hele weekend en al haar vakantiedage.. Toch geeft ze aan dat ze nooooit iemand ziet
en ze is natuurlijk ook bang, verdrietig. De taxi kwam haar halen die dag. Belt ze trots naar vriend op zijn werk dat ze zich achter de bank had verstopt toen de beste man haar kwam halen 
dus lekker niet ‘naar dat gesticht’ gegaan is. Dus Peponi uit haar werk toch maar weer boodschappen gedaan en het halve uur heen en terug naar schoonmoe gedaan.
In de kamer hangen camera’s ook buiten. Deze week belde ze in paniek en tranen. Haar tuinstoelen (letterlijk en figuurlijk zo’n jaren 70 hartman stelletje) waren gejat. Bleek ze midden in de nacht in haar nachtpon om 03:00 alle tuinmeubels naar de garage zijn gaan slepen. Er zijn nieuwe buren met een ‘kleurtje’ en die hadden het echt wel op haar tuinstel voorzien. Dat zag ze ergens op het nieuws. Tja, dat weet ze dus niet meer de volgende ochtend.
Ze heeft een gps tracker om. Maar die vergeet ze bet zo vaak als dat ze hem om heeft. Schoonzus en ik zijn al meermaals beticht van het stelen van haar kleding/tassen/zonnebrillen (ze is op veel vlakken aan het ‘horden’ geslagen) en ze wantrouwt iedereen. Zo schijn ik haar honderden porseleinen poppen stiekem hebben omgekleed op oudjaarsavond
.
Kortom, een klets van je af topic voor gelijkgestemden.
Hier is financieel nu alles goed geregeld, er komt iemand schoonmaken en ze zou een dag per week naar de dagopvang gaan. Aangezien het mensje ook een ernstige oogafwijking heeft kan ze niet veel. En een ‘heel sociaal’ mens is ze nooit geweest. Nu gedoe met de casemanager die vroeg naar haar vroegere hobby's. En wetend van haar oogafwijking haar bij een handwerkclubje gezet. Alleen, ma ziet geen reet. En als ze kon handwerken deed ze dat wel thuis. Nu een kleinschalige particuliere dagopvang waar ze kan tuinieren, de kok helpt met groenten plukken, de eiertjes mag rapen en schaapies voeren en.... het hondje mag mee.
De vorige keer bij de reguliere opvang wilde ze al niet, maar ze zou het nog een keer proberen. Ze krijgt er ook een warme prak wat ons wat scheelt omdat ik drie keer per week kook bij haar anders eet ze niet. Dat vergeet ze namelijk en met een magnetron heeft ze nog nooit gewerkt dus krijgen we dat er ook niet meer in. Tafeltje dek je aldaar is perfect. Hebben we samen eens geprobeerd, konden per week uit 21 maaltijden kiezen, vond ze heerlijk. Nu alleen is het natuurlijk stom en vies. Daar gaat ze echt niet aan beginnen. Vooralsnog
Schoonzus zonder partner pakt het hele weekend en al haar vakantiedage.. Toch geeft ze aan dat ze nooooit iemand ziet
en ze is natuurlijk ook bang, verdrietig. De taxi kwam haar halen die dag. Belt ze trots naar vriend op zijn werk dat ze zich achter de bank had verstopt toen de beste man haar kwam halen dus lekker niet ‘naar dat gesticht’ gegaan is. Dus Peponi uit haar werk toch maar weer boodschappen gedaan en het halve uur heen en terug naar schoonmoe gedaan. In de kamer hangen camera’s ook buiten. Deze week belde ze in paniek en tranen. Haar tuinstoelen (letterlijk en figuurlijk zo’n jaren 70 hartman stelletje) waren gejat. Bleek ze midden in de nacht in haar nachtpon om 03:00 alle tuinmeubels naar de garage zijn gaan slepen. Er zijn nieuwe buren met een ‘kleurtje’ en die hadden het echt wel op haar tuinstel voorzien. Dat zag ze ergens op het nieuws. Tja, dat weet ze dus niet meer de volgende ochtend.
Ze heeft een gps tracker om. Maar die vergeet ze bet zo vaak als dat ze hem om heeft. Schoonzus en ik zijn al meermaals beticht van het stelen van haar kleding/tassen/zonnebrillen (ze is op veel vlakken aan het ‘horden’ geslagen) en ze wantrouwt iedereen. Zo schijn ik haar honderden porseleinen poppen stiekem hebben omgekleed op oudjaarsavond
.Kortom, een klets van je af topic voor gelijkgestemden.
vrijdag 19 juli 2019 om 18:51
Ik zei het verkeerd, moet zorgboerderij zijn.Ilaria_Viva schreef: ↑19-07-2019 17:00Tickel, wat een goed idee van die GPS-tracker! Die moeten wij denk ik ook gaan aanschaffen, maar los vergeet mijn moeder die gegarandeerd. Dus aan de sleutelbos is een goeie!
Nu heb ik familie die vindt dat ze mijn moeder nog steeds dingen kunnen leren. Bijvoorbeeld dat ze haar telefoon mee moet nemen. Maar dat helpt niet. Ze vergeet m regelmatig en vooral wanneer het belangrijk is maw als er sprake is van een stressvol iets. Alleen door stress neemt haar vermogen om zaken te overzien, te begrijpen en/of te onthouden alleen maar af.
En wat is een logeerboerderij?
https://www.zorgboeren.nl/
Een ID tag aan haar sleutelbos is misschien ook wel handig.
En er valt weinig te leren als je kortetermijngeheugen aan het afbrokkelen is. Misschien is het leerzaam voor ze om het boekje "de wondere wereld van dementie" eens te lezen. Hier zijn een paar pagina's uit het boekje te lezen
https://www.innovatiekringdementie.nl/f ... mentie.pdf
https://www.bruna.nl/boeken/de-wondere- ... JTgvD_BwE#
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 19 juli 2019 om 18:54
Ja. Maar......................mijn schoonmoeder was al erg ver weg en een "doler". Liep hele dagen over de afdeling. Toen ze haar heup brak moesten we toch in overleg als familie. Want iemand met een gebroken heup hele dagen op bed leggen vanwege een behandelverbod is verre van ideaal.redbulletje schreef: ↑19-07-2019 17:22Iemand ervaring met de NVVE voor het opstellen van zo'n behandelverbod trouwens?
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 19 juli 2019 om 18:59
Google even of er een Alzheimer Café is bij hem in de buurt.snoepzak schreef: ↑19-07-2019 16:27Mijn schoonmoeder begint ook langzaamaan flinke tekenen te vertonen.. geen diagnose nog. De familie vindt dat niet echt nodig...je doet er toch niets aan vinden ze. Ik leg me daar maar bij neer... tekenen zijn nu nog vooral zich zaken niet meer kunnen herinneren, ineens niet meer weten hoe ze iets moet doen (recept klaarmaken ofzo), geen nieiwe dingen meer oppakken (alleen vaste routes rijden met auto bijv), vragen maar blijven herhalen.. dat soort dingen. Het lastige vind ik dat schoonpa er gek van wordt en constant de discussie aangaat/corrigeert haar de hele dag door. Zo zielig voor beiden... herkent iemand dit en wat heeft geholpen voor aanvaarding van de partner?
Het Alzheimer Café is de plek om informatie te krijgen en ervaringen uit te wisselen over dementie. Het Café is vrij toegankelijk voor mensen met dementie, partners, familie, zorgverleners en andere belangstellenden.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 19 juli 2019 om 19:43
snoepzak schreef: ↑19-07-2019 16:27Mijn schoonmoeder begint ook langzaamaan flinke tekenen te vertonen.. geen diagnose nog. De familie vindt dat niet echt nodig...je doet er toch niets aan vinden ze. Ik leg me daar maar bij neer... tekenen zijn nu nog vooral zich zaken niet meer kunnen herinneren, ineens niet meer weten hoe ze iets moet doen (recept klaarmaken ofzo), geen nieiwe dingen meer oppakken (alleen vaste routes rijden met auto bijv), vragen maar blijven herhalen.. dat soort dingen. Het lastige vind ik dat schoonpa er gek van wordt en constant de discussie aangaat/corrigeert haar de hele dag door. Zo zielig voor beiden... herkent iemand dit en wat heeft geholpen voor aanvaarding van de partner?
Ik herken dit zeker en van dichtbij meegemaakt. Het heeft geen enkele zin om iemand constant te verbeteren, kan me voorstellen dat het de betrokkene verdrietig en onmachtig maakt.
Hetgene wat ik gedaan heb, maar waar niet naar geluisterd werd, is begrip vragen voor de verwarde. Uitleggen dat diegene het niet met opzet doet. Ik vond het erg pijnlijk om te zien dat er geirriteerd werd gereageerd en gedaan werd of kon hij er wel iets aan doen, maar moest hij gewoon even goed nadenken, dan zou hij het wel weten. Dit gebeurde door partner en kinderen.
vrijdag 19 juli 2019 om 20:21
snoepzak schreef: ↑19-07-2019 16:27Mijn schoonmoeder begint ook langzaamaan flinke tekenen te vertonen.. geen diagnose nog. De familie vindt dat niet echt nodig...je doet er toch niets aan vinden ze. Ik leg me daar maar bij neer... tekenen zijn nu nog vooral zich zaken niet meer kunnen herinneren, ineens niet meer weten hoe ze iets moet doen (recept klaarmaken ofzo), geen nieiwe dingen meer oppakken (alleen vaste routes rijden met auto bijv), vragen maar blijven herhalen.. dat soort dingen. Het lastige vind ik dat schoonpa er gek van wordt en constant de discussie aangaat/corrigeert haar de hele dag door. Zo zielig voor beiden... herkent iemand dit en wat heeft geholpen voor aanvaarding van de partner?
Dat jullie haar nog laten rijden! Wij hebben de auto verkocht. Veel te gevaarlijk! Je schoonmoeder zal de route nog wel kennen, maar overzicht en verkeersinzicht dat is er vaak niet meer. Ik vind het behoorlijk risicovol om daarmee door te gaan.
En acceptatie, dat is gewoon moeilijk. Voor dementerende zelf, maar ook voor de omgeving. Je schoonvader wordt hierdoor ook met (zijn eigen) sterfelijkheid en ouderdom geconfronteerd, waarschijnlijk maakt dat de acceptatie lastig.
vrijdag 19 juli 2019 om 20:29
Tickel schreef: ↑19-07-2019 18:51Ik zei het verkeerd, moet zorgboerderij zijn.
https://www.zorgboeren.nl/
Een ID tag aan haar sleutelbos is misschien ook wel handig.
En er valt weinig te leren als je kortetermijngeheugen aan het afbrokkelen is. Misschien is het leerzaam voor ze om het boekje "de wondere wereld van dementie" eens te lezen. Hier zijn een paar pagina's uit het boekje te lezen
https://www.innovatiekringdementie.nl/f ... mentie.pdf
https://www.bruna.nl/boeken/de-wondere- ... JTgvD_BwE#
Familieleden die willen accepteren dat mijn moeder ziek is, lezen dit wel, maar degenen die dat soort dingen zeggen zij helaas dezelfden die zeggen dat er niets aan de hand is. Zij hebben dus ook niet door dat mijn moeder soms of beter gezegd regelmatig dingen zegt die niet kloppen. Helaas klopt er ook weleens wel iets, dus dat maakt het allemaal best moeilijk...
Kun je ook logeren bij zo’n zorgboerderij? Dan zou het ook wel een leuk tripje zijn voor mijn moeder. Ze woont nl wel nog thuis.
vrijdag 19 juli 2019 om 20:34
Tegelijkertijd heb ik wel weer begrip voor deze partner. Het is gewoon heel frustrerend als je partner of ouder opeens verandert en dingen niet meer kan die hij of zij voorheen wel kon.Blijenvrij schreef: ↑19-07-2019 19:43Ik herken dit zeker en van dichtbij meegemaakt. Het heeft geen enkele zin om iemand constant te verbeteren, kan me voorstellen dat het de betrokkene verdrietig en onmachtig maakt.
Hetgene wat ik gedaan heb, maar waar niet naar geluisterd werd, is begrip vragen voor de verwarde. Uitleggen dat diegene het niet met opzet doet. Ik vond het erg pijnlijk om te zien dat er geirriteerd werd gereageerd en gedaan werd of kon hij er wel iets aan doen, maar moest hij gewoon even goed nadenken, dan zou hij het wel weten. Dit gebeurde door partner en kinderen.
Ik schiet ook weleens uit mijn slof. Ik weet dat het geen zin heeft en zelfs averechts werkt, maar soms heb je gewoon even geen puf voor begrip voor je naaste en zou je wensen dat alles weer ‘normaal’ was...
Ik praat het niet goed, maar ik herken het ontzettend!
vrijdag 19 juli 2019 om 20:49
Ja, klik op de website en dan de regio. Het is ook goed om mantelzorgers af en toe te ontlasten door iemand met dementie uit logeren "te doen".Ilaria_Viva schreef: ↑19-07-2019 20:29Familieleden die willen accepteren dat mijn moeder ziek is, lezen dit wel, maar degenen die dat soort dingen zeggen zij helaas dezelfden die zeggen dat er niets aan de hand is. Zij hebben dus ook niet door dat mijn moeder soms of beter gezegd regelmatig dingen zegt die niet kloppen. Helaas klopt er ook weleens wel iets, dus dat maakt het allemaal best moeilijk...
Kun je ook logeren bij zo’n zorgboerderij? Dan zou het ook wel een leuk tripje zijn voor mijn moeder. Ze woont nl wel nog thuis.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 19 juli 2019 om 20:52
Dat is inderdaad een goede boekentip.
Ik heb ervaring met een demente moeder. Die is al wel een stuk verder in het proces. Ze woont al lang niet meer thuis. Het is en blijft een ontiegelijke rotziekte. De ellende met zwerven, vermist zijn, zoeken, burgernet hebben wij ook gehad. Af en toe een periode van relatieve rust, dan opeens weer forse achteruitgang. Naast dat ik het voor haarzelf verschrikkelijk vind, vind ik het ook moeilijk om te zien dat ze haast niets meer van ons gezamenlijke verleden weet. Mij herkent ze dan gelukkig nog wel, maar wanneer ik geboren ben, de huizen waarin we gewoond hebben, wat ik voor werk doe, hoe oud ik ben, de vakanties die we gehad hebben, dat ik als kind driftig was en geen spruitjes lustte, de sussende liedjes die ze zong als ik verdrietig was.... allemaal weg.
Praten kan ze haast niet meer, en als er goeie zinnen uitkomen is het meestal nog steeds wartaal... Ze is agressief, spuugt de verpleging in hun gezicht, knijpt ze, gebruikt scheldwoorden waarvan ik niet eens wist dat ze die kende. Ze gebruikt haar prullenbak soms als toilet, is incontinent, kan zichzelf niet meer aankleden. Op goede dagen poetst ze zelf haar tanden. Ze vliegt medebewoners aan, of wordt zomaar ineens door hen geslagen en kan zich dan niet verweren. Ze maakt chocolademelk door haar glas melk in de pot Nutella te legen, en is dan erg trots. Ze zwaait naar haar eigen spiegelbeeld en denkt dat het haar overleden zus is. Ze denkt dat haar pop een baby is. Ze wordt vrolijk van de zon en houdt van klank en ritme van vertrouwde stemmen. Ze geniet van knuffelen en van heen en weer gewiegd worden. En soms, als ze merkt dat ik verdrietig ben, streelt ze me over mijn wang en zegt ze “och kindje toch.”
Ze was een intelligente, sterke, bespraakte vrouw met een duidelijke eigen mening die ze scherp kon beargumenteren. Onrecht kon haar woest maken. Ze was assertief, sociaal bewogen, reislustig, creatief. Ze kon toveren met woorden, verslond boeken, schreef de mooiste brieven.
Af en toe “schrijft” ze nog in haar dagboek. Dat zijn alleen nog krassen en krabbels.
Rotziekte.
vrijdag 19 juli 2019 om 21:06
Heel herkenbaar Dingadong.
Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden en had alzheimer. Hij heeft nog heel lang thuis gewoond waar mijn moeder voor hem zorgde, de laatste maanden bijgestaan door thuiszorg. Tot dat ook echt niet meer ging. De thuiszorg heeft toen geregeld dat hij versneld naar een verpleeghuis ging. Mijn moeder vond dat heel heel erg naar - ze had zo graag gewild dat ze hem thuis had kunnen blijven verzorgen - maar het kon echt niet meer.
Eigenlijk was hij een baby - niks weten, niks kunnen, niks begrijpen - maar dan in een volwassen lijf. En zie dan maar eens dat hij zijn vieze kleren uittrekt terwijl hij dat niet wil. Alles moest achter slot en grendel, want een fles schoonmaakmiddel zag hij aan voor limonade (is gebeurd). Deuren op slot zodat hij niet naar buiten liep in een onbewaakt ogenblik (is ook gebeurd).
Toen hij uiteindelijk naar een verpleeghuis ging, is hij daar na 2 weken overleden. Wij denken doordat hij toch wel in de gaten had wat er aan de hand was: niet meer thuis, maar in verpleeghuis, iets wat hij nooit wilde. Van de ene op de andere dag stopte hij met eten en drinken. En is toen na een paar dagen overleden.
Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden en had alzheimer. Hij heeft nog heel lang thuis gewoond waar mijn moeder voor hem zorgde, de laatste maanden bijgestaan door thuiszorg. Tot dat ook echt niet meer ging. De thuiszorg heeft toen geregeld dat hij versneld naar een verpleeghuis ging. Mijn moeder vond dat heel heel erg naar - ze had zo graag gewild dat ze hem thuis had kunnen blijven verzorgen - maar het kon echt niet meer.
Eigenlijk was hij een baby - niks weten, niks kunnen, niks begrijpen - maar dan in een volwassen lijf. En zie dan maar eens dat hij zijn vieze kleren uittrekt terwijl hij dat niet wil. Alles moest achter slot en grendel, want een fles schoonmaakmiddel zag hij aan voor limonade (is gebeurd). Deuren op slot zodat hij niet naar buiten liep in een onbewaakt ogenblik (is ook gebeurd).
Toen hij uiteindelijk naar een verpleeghuis ging, is hij daar na 2 weken overleden. Wij denken doordat hij toch wel in de gaten had wat er aan de hand was: niet meer thuis, maar in verpleeghuis, iets wat hij nooit wilde. Van de ene op de andere dag stopte hij met eten en drinken. En is toen na een paar dagen overleden.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zaterdag 20 juli 2019 om 00:16
Wat heftig moet dat voor je moeder geweest zijn, Tonkje. De steeds intensievere zorg zelf en ook het moment waarop geconcludeerd werd dat het echt, echt niet meer ging. En wat is het daarna snel gegaan.
Misschien een rare vraag, maar kun jij je hem nu herinneren zoals hij vroeger was? Of zie je hem steeds voor je zoals hij door de alzheimer geworden was?
Misschien een rare vraag, maar kun jij je hem nu herinneren zoals hij vroeger was? Of zie je hem steeds voor je zoals hij door de alzheimer geworden was?
zaterdag 20 juli 2019 om 07:12
Die discussie hebben we gelukkig niet hoeven te voeren omdat ze die vanwege haar zicht een tijd terug al had weggedaan toen ze nog helder was. Vriend krijg ik echt niet naar het alzheimer cafe. Maar ik wil daar wel eens heen. Dank voor de tip!Ilaria_Viva schreef: ↑19-07-2019 20:21Dat jullie haar nog laten rijden! Wij hebben de auto verkocht. Veel te gevaarlijk! Je schoonmoeder zal de route nog wel kennen, maar overzicht en verkeersinzicht dat is er vaak niet meer. Ik vind het behoorlijk risicovol om daarmee door te gaan.
En acceptatie, dat is gewoon moeilijk. Voor dementerende zelf, maar ook voor de omgeving. Je schoonvader wordt hierdoor ook met (zijn eigen) sterfelijkheid en ouderdom geconfronteerd, waarschijnlijk maakt dat de acceptatie lastig.
zaterdag 20 juli 2019 om 07:20
Heel herkenbaar, bij mijn vader ging het precies zo... zelfs de spiegels en ramen in huis waren afgeplakt omdat hij zo boos werd op zijn eigen spiegelbeeld. Het was afschuwelijk, maar toch was de stap naar een verpleeghuis supermoeilijk voor mijn moeder... mijn vader heeft daar nog 2 jaar gezeten. Op een grgeven moment kon hij niet meer lopen, geen vast voedsel meer... wat een kloteziekte is het toch!tonkje schreef: ↑19-07-2019 21:06Heel herkenbaar Dingadong.
Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden en had alzheimer. Hij heeft nog heel lang thuis gewoond waar mijn moeder voor hem zorgde, de laatste maanden bijgestaan door thuiszorg. Tot dat ook echt niet meer ging. De thuiszorg heeft toen geregeld dat hij versneld naar een verpleeghuis ging. Mijn moeder vond dat heel heel erg naar - ze had zo graag gewild dat ze hem thuis had kunnen blijven verzorgen - maar het kon echt niet meer.
Eigenlijk was hij een baby - niks weten, niks kunnen, niks begrijpen - maar dan in een volwassen lijf. En zie dan maar eens dat hij zijn vieze kleren uittrekt terwijl hij dat niet wil. Alles moest achter slot en grendel, want een fles schoonmaakmiddel zag hij aan voor limonade (is gebeurd). Deuren op slot zodatv hij niet naar buiten liep in een onbewaakt ogenblik (is ook gebeurd).
Toen hij uiteindelijk naar een verpleeghuis ging, is hij daar na 2 weken overleden. Wij denken doordat hij toch wel in de gaten had wat er aan de hand was: niet meer thuis, maar in verpleeghuis, iets wat hij nooit wilde. Van de ene op de andere dag stopte hij met eten en drinken. En is toen na een paar dagen overleden.
zaterdag 20 juli 2019 om 07:24
zaterdag 20 juli 2019 om 07:35
Ik wil me graag mee kletsen.
Mijn vader is 72 en heeft al enige jaren tekenen van alzheimer. In gewoon contact merk je dat hij soms wat in de war is, dingen meerdere keren verteld. Auto rijden doet hij al een aantal jaar niet meer.
Hij woont nog samen met mijn moeder. Het jammere is dat ze nog niet accepteert dat alles verandert en nooit meer word zoals ze had gewild. Ze is veel geïrriteerd aan het reageren en er hangt geen fijne sfeer.
Hij gaat nu 5 ochtenden in de week naar een dagopvang. Heeft het hier heel erg naar zijn zin. Ik denk dat dit vooral komt omdat de sfeer daar veel prettiger is. Hij mag zijn wie hij is en er worden leuke dingen gedaan en georganiseerd.
Jammer genoeg krijg ik niet vaak duidelijkheid over hoe het met hem gaat en of er onderzoeken gedaan worden enz. Mijn moeder verteld daar zeer weinig over.
Ook verdenk ik dat mijn moeder ook in de war is, maar dit nog heel goed kan verbergen. Er is zeer weinig interesse mijn kant op en naar de kleinkinderen. Ze vraagt nergens naar en het contact komt vooral van mij af.
Het is jammer dat we op afstand wonen en ik hun niet heel vaak zie. Dan had ik er meer zicht op.
Ik heb niet het idee dat mijn vader snel achteruit gaat. Hij zal echt wel meer in de war zijn. Maar dingen als dwalen, onrustige nachten en bijzondere handelingen zoals ik lees het en der heeft hij nog niet.
Mijn vader is 72 en heeft al enige jaren tekenen van alzheimer. In gewoon contact merk je dat hij soms wat in de war is, dingen meerdere keren verteld. Auto rijden doet hij al een aantal jaar niet meer.
Hij woont nog samen met mijn moeder. Het jammere is dat ze nog niet accepteert dat alles verandert en nooit meer word zoals ze had gewild. Ze is veel geïrriteerd aan het reageren en er hangt geen fijne sfeer.
Hij gaat nu 5 ochtenden in de week naar een dagopvang. Heeft het hier heel erg naar zijn zin. Ik denk dat dit vooral komt omdat de sfeer daar veel prettiger is. Hij mag zijn wie hij is en er worden leuke dingen gedaan en georganiseerd.
Jammer genoeg krijg ik niet vaak duidelijkheid over hoe het met hem gaat en of er onderzoeken gedaan worden enz. Mijn moeder verteld daar zeer weinig over.
Ook verdenk ik dat mijn moeder ook in de war is, maar dit nog heel goed kan verbergen. Er is zeer weinig interesse mijn kant op en naar de kleinkinderen. Ze vraagt nergens naar en het contact komt vooral van mij af.
Het is jammer dat we op afstand wonen en ik hun niet heel vaak zie. Dan had ik er meer zicht op.
Ik heb niet het idee dat mijn vader snel achteruit gaat. Hij zal echt wel meer in de war zijn. Maar dingen als dwalen, onrustige nachten en bijzondere handelingen zoals ik lees het en der heeft hij nog niet.
zaterdag 20 juli 2019 om 10:45
Geen rare vraag hoor, want mijn moeder heeft hier moeite mee. Ze herinnert vooral de laatste zware jaren, hoe hij steeds minder kon, steeds minder zichzelf was. Dat vindt ze heel naar, want ze waren 50 jaar getrouwd. Inmiddels gaat dat wel beter en kan ze ook genieten van herinneringen aan alle goede jaren.
Ik heb dit zelf niet, maar heb de aftakeling dan ook vele malen minder intensief meegemaakt dan mijn moeder.
Een oom van mij, de broer van mijn vader, had trouwens ook alzheimer. En hun moeder (mijn oma) heeft het ook gehad. Alleen kreeg zij het pas toen ze flink in de 80 was. Mijn vader was 74 toen hij overleed, mijn oom een paar jaar ouder.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zondag 28 juli 2019 om 23:26
Ahh super! Ja, wij zijn de mantelzorgers. Ik ben zelf ook nog hoogzwanger, en heb geen fantastische zwangerschap, daarnaast dus de zorg voor mijn moeder. Die zorg deel ik wel met mijn sibling, maar die is momenteel ook niet in staat veel zorg op zich te nemen. We zijn beiden jonge ouders met kleine kindjes. Voor ons is het heel vervelend om te horen: ‘Dan breng je je kind toch even een dagje naar opa & oma?’ Opa is er niet meer en oma, daar zorgen wij voor niet andersom. Het is verdrietig en frustrerend om zo voor mijn moeder te moeten zorgen. En wij kunnen inderdaad onze rust af en toe ook goed gebruiken! Dus zo’n zorgboerderij, ideaal! Nu alleen kijken hoe we mijn moeder zover krijgen, want over het algemeen is ze vrij koppig.
Verder vandaag nog meerdere keren stress over haar medicatie. Ze logeert deze week bij ons en ze zei dat ze haar medicatie goed nam, maar mijn man en ik vonden haar al wat warrig vandaag. Toen kwam ze vanmiddag vertellen dat ze haar medicatie dubbel had genomen, was al niet ideaal...
maar ergens dacht ik: het klopt niet. Dus ik ga in haar spullen spitten en daar blijkt het omgekeerde. Ze heeft gewoon al twee dagen haar medicijnen niet genomen. Geen wonder dat ze zo warrig is! Wat zo dubbel aan de situatie is, is dat ze niet wil dat wij haar controleren. Ze vindt dat heel vervelend en ook betuttelend en wordt daar ook kribbig van, dus ik doe het liever niet. Ik vertrouw liever op dat ze het zelf kan, dat vindt ze nl zelf ook fijner. -ze heeft nl toch al moeite met mij persoonlijk ivm de dementiediagnose. Ik zou dat over haar hebben afgeroepen.- Maar nu toch maar wel gekeken en dan dus erachter komen dat een kleine aanpassing in haar routine (niet thuis zijn) er meteen toe leidt dat ze meer vergeet: wat ze heeft gedaan en wat ze moet doen...
Ook gaat ze dan foute herinneringen ophalen. Dus ze haalt mensen en gebeurtenissen dan doorelkaar. Zo zou ik opeens de opleiding hebben gedaan die ‘Sibje’ heeft gedaan. Oa daardoor kwam ik erachter dat ze haar medicatie helemaal niet dubbel had kunnen hebben genomen, want dan zou ze niet zo’n warrige dag hebben...
Pfffff, het is wat moeten zorgen voor je kinderen én tegelijk ook voor je moeder.
zondag 28 juli 2019 om 23:57
maandag 29 juli 2019 om 01:43
maandag 29 juli 2019 om 09:56
maandag 29 juli 2019 om 10:23
Nee, maar ik ken iemand die daar vrijwilliger is.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 29 juli 2019 om 17:56
aikidoka schreef: ↑29-07-2019 09:56Ilaria_Viva, is herkenbaar hoor, een kleine verandering in de routine zorgt voor nog meer ontregeling, warriger etc. De eerste tekenen bij mijn moeder waren ook als er een bijzonder uitje oid was, dan kon ze het niet meer overzien. Dus volgens mij is dat normaal, maar confronterend is het wel.
Ja, dat is het.. maar ja, je doet er zo weinig aan hè?
Ik vind het wel fijn om hier te spuien. Ik hoop dat niemand het me kwalijk zal nemen, want mijn moeder is me dierbaar. Het is alleen zo raar om voor je moeder allerlei dingen te doen die zij voorheen voor ons deed omdat ze het zelf niet meer goed kan.
donderdag 1 augustus 2019 om 07:21
Late reactie. Maar hier ben ik het absoluut mee eens.er is no way dat ik die lijdensweg ga afleggen. Mensonterend en mijn ergste nachtmerrie. Ben nu nog geen 40. Maar ga er maar rustig vanuit dat ik binnen nu en een paar jaar zoveel mogelijk heb dichtgetimmerd om te voorkomen dat ik straks geen escape meer heb...redbulletje schreef: ↑19-07-2019 17:00Toch iets op papier zetten ivm behandelverbod e.d. Als je eenmaal dement bent heb je geen rechten meer. Ik heb meerdere familieleden zien aftakelen (oma, tante aan vaderskant, 1 oom en 2 tantes aan moeders kant) Ik hoop voor die tijd al het loodje te leggen.
donderdag 1 augustus 2019 om 07:24
Ik ook hoor.. ik zie mijn schoonvader nu worstelen, maar jaren geleden heb ik het met mijn eigen vader meegemaakt en toen kon ik me er ook maar heel moeilijk bij neerleggen en heb ik ook echt wel nodeloos gecorrigeerd en ontkent enzo... ik zou hem nu alleen graag helpen. Ik ga toch het gesprek binnenkort maar weer eens aan..Ilaria_Viva schreef: ↑19-07-2019 20:34Tegelijkertijd heb ik wel weer begrip voor deze partner. Het is gewoon heel frustrerend als je partner of ouder opeens verandert en dingen niet meer kan die hij of zij voorheen wel kon.
Ik schiet ook weleens uit mijn slof. Ik weet dat het geen zin heeft en zelfs averechts werkt, maar soms heb je gewoon even geen puf voor begrip voor je naaste en zou je wensen dat alles weer ‘normaal’ was...
Ik praat het niet goed, maar ik herken het ontzettend!
