Psyche
alle pijlers
Overspannen?
maandag 8 juli 2019 om 21:35
Ik heb even wat advies nodig..
Ik ben een vrouw van (bijna) 30, werkzaam als verpleegkundige in een ziekenhuis. Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet zijn er behoorlijke tekorten in de gezondheidszorg. Dit zorgt ervoor dat wij eigenlijk continu met tekorten staan. Elke ziekmelding betekent harder werken, want iemand om de gaten op te vullen is er niet. Daarnaast word ik bijna elke vrije dag wel gebeld/geappt of ik de mogelijkheid heb even bij te springen wegens ziekte/drukte.
Als enige in het team werk ik full time, wel heb ik veel collega’s die bijna full time werken (32 uur). Daarnaast volg ik nog een studie om mijzelf om te scholen van MBO verpleegkundige naar HBO verpleegkundige.
De afgelopen maanden merk ik dat ik dagelijks op zie tegen mijn werk. Ook op mijn vrije dagen ben ik eigenlijk al bezig met de dagen dat ik weer moet werken. Als het al even lukt om alles van mij af te zetten, dan krijg ik wel weer een appje of ik extra kan werken. Aan school doe ik eigenlijk al zes weken niks, want er komt gewoon niks zinnigs op papier.
Verstandelijk gezien weet ik best dat dit zo niet door kan gaan. Vriendinnen laten de woorden ‘overspannen’ en ‘burn out’ regelmatig vallen. Zij willen dat ik hier iets mee doen. Ik ben echter opgevoed met een harde arbeid ethos. Als ik bovenstaande tegen mijn ouders vertel dan zeggen ze dat ik even moet doorbijten. Het komt allemaal wel goed. Ik heb gewoon even vakantie nodig zeggen ze dan.
Nu weet ik zelf echt niet wat ik moet en ik weet ook dat ik het mijzelf onmogelijk maak. Er zijn best opties, maar die wil ik allemaal niet. Bespreekbaar maken met teamleiding wil ik niet, want dit voelt toch als falen. Binnen ons team zijn er mensen die ongeneesbare dierbaren hebben en zij klagen ook niet, het voelt onterecht dat ik wel klaag.
Naar de huisarts? Wat gaat dat mij brengen? Minder of aangepast werk is voor mij geen optie, omdat ik weet dat ik daarmee de tekorten alleen maar in de hand werk. Ik voel mij verantwoordelijk voor mijn collega’s en wil hen mijn ‘gezeur’ niet aandoen.
Ik heb nu een vrije dag en een simpel mailtje van een docent van school is al genoeg om mij totaal overstuur te krijgen. Ik voel van alle kanten druk, maar oplossingen vind ik ook niet. Heeft iemand dit wel eens meegemaakt en hoe kom je hier uit? Ik merk dat ik de fase ‘niet zeuren, maar doorgaan’ behoorlijk aan het rekken ben. Alleen bied dit dus geen perspectief dat het beter word..
Ik ben een vrouw van (bijna) 30, werkzaam als verpleegkundige in een ziekenhuis. Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet zijn er behoorlijke tekorten in de gezondheidszorg. Dit zorgt ervoor dat wij eigenlijk continu met tekorten staan. Elke ziekmelding betekent harder werken, want iemand om de gaten op te vullen is er niet. Daarnaast word ik bijna elke vrije dag wel gebeld/geappt of ik de mogelijkheid heb even bij te springen wegens ziekte/drukte.
Als enige in het team werk ik full time, wel heb ik veel collega’s die bijna full time werken (32 uur). Daarnaast volg ik nog een studie om mijzelf om te scholen van MBO verpleegkundige naar HBO verpleegkundige.
De afgelopen maanden merk ik dat ik dagelijks op zie tegen mijn werk. Ook op mijn vrije dagen ben ik eigenlijk al bezig met de dagen dat ik weer moet werken. Als het al even lukt om alles van mij af te zetten, dan krijg ik wel weer een appje of ik extra kan werken. Aan school doe ik eigenlijk al zes weken niks, want er komt gewoon niks zinnigs op papier.
Verstandelijk gezien weet ik best dat dit zo niet door kan gaan. Vriendinnen laten de woorden ‘overspannen’ en ‘burn out’ regelmatig vallen. Zij willen dat ik hier iets mee doen. Ik ben echter opgevoed met een harde arbeid ethos. Als ik bovenstaande tegen mijn ouders vertel dan zeggen ze dat ik even moet doorbijten. Het komt allemaal wel goed. Ik heb gewoon even vakantie nodig zeggen ze dan.
Nu weet ik zelf echt niet wat ik moet en ik weet ook dat ik het mijzelf onmogelijk maak. Er zijn best opties, maar die wil ik allemaal niet. Bespreekbaar maken met teamleiding wil ik niet, want dit voelt toch als falen. Binnen ons team zijn er mensen die ongeneesbare dierbaren hebben en zij klagen ook niet, het voelt onterecht dat ik wel klaag.
Naar de huisarts? Wat gaat dat mij brengen? Minder of aangepast werk is voor mij geen optie, omdat ik weet dat ik daarmee de tekorten alleen maar in de hand werk. Ik voel mij verantwoordelijk voor mijn collega’s en wil hen mijn ‘gezeur’ niet aandoen.
Ik heb nu een vrije dag en een simpel mailtje van een docent van school is al genoeg om mij totaal overstuur te krijgen. Ik voel van alle kanten druk, maar oplossingen vind ik ook niet. Heeft iemand dit wel eens meegemaakt en hoe kom je hier uit? Ik merk dat ik de fase ‘niet zeuren, maar doorgaan’ behoorlijk aan het rekken ben. Alleen bied dit dus geen perspectief dat het beter word..
dinsdag 9 juli 2019 om 07:01
Herkenbaar! Ik werk zelf in t onderwijs, ook een sector met veel tekort aan personeel. Ik wil je vooral adviseren: zorg goed voor jezelf! Als ik het zo lees zit een burn-out er wel aan te komen. Probeer aan jezelf te blijven denken, voldoende te ontspannen en rust te nemen.
Ik zit nu thuis met een burn-out. Ik kon op een dag alleen nog maar huilen, was zo moe en sliep zo slecht snachts. En als je uitvalt, dan hebben ze op je werk helemaal niets meer aan je.
Ik zit nu thuis met een burn-out. Ik kon op een dag alleen nog maar huilen, was zo moe en sliep zo slecht snachts. En als je uitvalt, dan hebben ze op je werk helemaal niets meer aan je.
dinsdag 9 juli 2019 om 07:29
Maar wat is dan een goede oplossing?Nummer*Zoveel schreef: ↑09-07-2019 06:58Ik adviseer je om jouw eigen posts nog eens door te lezen, en te kijken hoe vaak je dingen schrijft als “kan ik niet”, “wil ik niet”, “vind ik niet kunnen”, enz.
De stress die jij nu ervaart komt niet door jouw werk en ook niet door jouw studie, maar door jouzelf. Jij legt jezelf allemaal regels op, die het je onmogelijk maken om goed en verantwoord te blijven werken.
Neem eens een stapje terug en overzie het geheel. Als jouw werkgever mag kiezen tussen jou nu een aantal diensten op laten lossen met overwerk, of jou de komende jaren jouw vaste uren laten werken. Welke keuze denk je dat zij dan zouden maken? Juist!
Je wil graag verantwoordelijkheid nemen, dus doe dat dan ook door ervoor te zorgen dat je niet uitblust en aan het werk kunt blijven. Dat is jouw allergrootste prioriteit, en ook die van jouw werkgever.
En daarnaast wil jij jouw diploma halen. Ga praten met je studiebegeleider over jouw zorgen. Complimenten zijn leuk, maar je voert een toneelstuk op. Wees eerlijk en vraag om hulp! Er is geen student die fluitend afstudeert, en degenen die wel hulp vragen zijn verreweg het snelste klaar en leveren de beste eindscripties.
Nee zeggen tegen meer werken doe ik al. Ik heb aangegeven dat ik even mijn handen vol heb aan studie/werk/privé. Toch kreeg ik gister nog weer een appje ‘Je bent nog mijn enige optie’. Wel nee gezegd, maar heb het nu wel weer de hele dag te doen met collega’s die werken.
Het probleem is meer ook de werkdruk als ik aan het werk ben. En wat moet je dan? Niet naar de bellen lopen, omdat je pauze hebt? Dat resulteert in niet relax pauze houden en boze patiënten en familie omdat niemand naar de bel komt.
Weggaan als ik mijn 8,5 uur gewerkt heb zou op zich logisch zijn. Alleen kan ik moeilijk weggaan zonder dat ik rapporten heb geschreven. De andere diensten moeten ook informatie hebben over de patiënt.
In sommige dingen ben ik echt al makkelijker geworden. Voor het eerst in mijn leven schrijf ik overuren ook daadwerkelijk op. Ook wanneer ik bijv. geen pauze heb gehad schrijf ik 0,5 uur. Dat zijn van die dingen die in andere branches waarschijnlijk normaal zijn, maar bij ons op de werkvloer niet.
Als ik ook makkelijk word in andere dingen dan raakt dat echter niet de organisatie, maar de patiënt of mijn collega’s. En dat vind ik lastig en inderdaad niet kunnen. Die mensen zijn vaak al dood ziek, dus hebben ook recht op zorg.
Gesprek met studiebegeleider heb ik aan gedacht, alleen heb ik niet 1 aanspreekpunt. Ik zit niet op een reguliere hogeschool en heb geen coach o.i.d. Ik vind het lastig om mij zo bloot te geven aan iemand die ik nog nooit gezien heb, want ik blijf dit allemaal gewoon toch een soort ‘aanstellerij’ vinden.
Rationeel weet ik best dat wat ik voel niet goed is en dat ik ook recht heb om dat te uiten. Het grootste punt is eigenlijk dat ik mij gewoon schaam voor deze gevoelens. Dat maakt dat ik, buiten mijn echte naaste vrienden, aan niemand laat merken dat ik op mijn tenen loop.
dinsdag 9 juli 2019 om 07:47
Hoe erg zou jij je schamen als jij straks echt onderuit gaat? En wat zou jij nu kunnen doen om die schaamte te voorkomen?
Als er geen vaste begeleiding is op school, dan zou je via de huisarts om een verwijzing naar de praktijkondersteuner kunnen vragen. Zij zijn heel laagdrempelig, maar je kunt jouw verhaal er kwijt en zij kunnen jou goede tips geven. Zo nodig kun je eventueel ook nog doorverwezen worden naar een psycholoog, maar best kans dat je met wat praktische tips en trucs al een heel eind komt.
dinsdag 9 juli 2019 om 09:39
Heel goed dat je in elk geval al overuren schrijft en makkelijker 'nee' zegt! Ik herken je verantwoordelijkheidsgevoel helemaal, al zit ik in een heel andere sector. Inderdaad juist je collega's wil je niet laten zakken, en in jouw geval ook nog de patienten. Herkenbaar. En daar heb je verder geen invloed op inderdaad.
Die goedbedoelde inventarisaties van de werkdruk zou ik laten zitten inderdaad. Of terugsturen met de standaardmededeling "Hier heb ik het veel te druk voor!".
Met je scriptie zou ik dus wél hulp vragen. Hier ga je niet uitkomen in je eentje namelijk. Zelfs als je er een dag voor gaat zitten lukt het gewoon niet, schrijf je. En dat is logisch. Dat je er überhaupt de discipline voor op kunt brengen om te gaan zitten vind ik al bewonderenswaardig. Echt, ga hiervoor op zoek naar hulp, want je blokkeert alleen maar meer!
Edit: je kunt eventueel ook die scriptie on hold zetten, als dat mag volgens de opleiding en de afspraak die je met je werk hebt over de betaling. Maar ik vrees dan dat het toch in je hoofd blijft zitten. En van uitstel zou dan wel eens afstel kunnen komen, want de toestand op je afdeling zal voorlopig niet (veel) verbeteren.
Maar als je niks doet raak je zeker overspannen, ik spreek helaas uit ervaring! Dus zoek hulp!
Die goedbedoelde inventarisaties van de werkdruk zou ik laten zitten inderdaad. Of terugsturen met de standaardmededeling "Hier heb ik het veel te druk voor!".
Met je scriptie zou ik dus wél hulp vragen. Hier ga je niet uitkomen in je eentje namelijk. Zelfs als je er een dag voor gaat zitten lukt het gewoon niet, schrijf je. En dat is logisch. Dat je er überhaupt de discipline voor op kunt brengen om te gaan zitten vind ik al bewonderenswaardig. Echt, ga hiervoor op zoek naar hulp, want je blokkeert alleen maar meer!
Edit: je kunt eventueel ook die scriptie on hold zetten, als dat mag volgens de opleiding en de afspraak die je met je werk hebt over de betaling. Maar ik vrees dan dat het toch in je hoofd blijft zitten. En van uitstel zou dan wel eens afstel kunnen komen, want de toestand op je afdeling zal voorlopig niet (veel) verbeteren.
Maar als je niks doet raak je zeker overspannen, ik spreek helaas uit ervaring! Dus zoek hulp!
ladyl0101 wijzigde dit bericht op 09-07-2019 09:52
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
20.06% gewijzigd
The owls are not what they seem
