Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 11:25
Erger dan ooit deze nacht. Rustig opgestart met koffie en yoghurt met muesli en daarna buiten gaan lopen met Evy; dat maakt alles in mijn lijf en hoofd wel losser, incl. mijn emoties na afloop (wat weer niet fijn is). Ben (ik natuurlijk niet, maar jonger deel wat ik nu begrijp) bijna jaloers op mensen die wél slapen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 19 februari 2017 om 11:52
BB fijn zo'n positief berichtje op zondagochtend
Leuk dat het feestje geslaagd was, soms een hele uitdaging met een groepje kids
Snow dank je, ook voor jou
Pruttel, was ook mijn plan maar is niet gelukt. Heb thee gezet en ben aan het werk gegaan. Was in de verleiding mezelf pijn te doen en stond al klaar, maar iets vond het toch wel erg zonde van de afgelopen maanden waarin het gelukt is het niet te doen. Nu het werk bijna klaar en bedenken wat voor afleidend iets ik nog kan doen. Durf niet naar buiten. Zou wel een boek willen lezen maar heb de concentratie niet.
Drang is wel groot.
EV
Leuk dat het feestje geslaagd was, soms een hele uitdaging met een groepje kids
Snow dank je, ook voor jou
Pruttel, was ook mijn plan maar is niet gelukt. Heb thee gezet en ben aan het werk gegaan. Was in de verleiding mezelf pijn te doen en stond al klaar, maar iets vond het toch wel erg zonde van de afgelopen maanden waarin het gelukt is het niet te doen. Nu het werk bijna klaar en bedenken wat voor afleidend iets ik nog kan doen. Durf niet naar buiten. Zou wel een boek willen lezen maar heb de concentratie niet.
Drang is wel groot.
EV
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 12:16
Ja, muziek luisteren is een goed idee. En ben aan het kleuren.
Dat wil wel, maar vond ik eerst stom dat ik daar rustig van werd.
Nu heb ik hier gelezen dat veel meer mensen het doen, dan mag het wel.
Vervelende is dat het voelen blijft... blijft komen.
Een beetje zoals toen ik net heel verliefd was op mijn vriend, toen voelde ik ook heel veel.
Maar dat was fijn om te voelen.
Nu voel ik heel veel waar ik bang van word.
En word ook onrustig van de gesprekken in mijn hoofd.
Waarbij een deel wat ik nog niet zo goed ken in overleg is met mijn lichaam....
Daar waar ik het voel in mijn lichaam, daar overleggen ze mee?
Dat dit niet de bedoeling is en dat we afspraken daarover hebben.
Nou, zeg ik dan, als ik me er even mee mag bemoeien, maar van die afspraken weet ik niks
Ik voel me best wel gestoord met al die delen die wat zeggen en soms, zoals nu, met elkaar contact zoeken. Dat maakt me nog onrustiger en angstiger.
Mijn keel zit dicht en mijn borst voelt in elkaar gedrukt..
Verder omlaag was het altijd gevoelloos, maar daar komt nu ook gevoel en dat maakt ook angstig.
En het gaat door mijn hele lichaam en voelt oncontroleerbaar,
dat is het moeilijkst, dat ik het niet kan controleren.
Ja, kan wel, maar niet op een handige manier.
Dat wil wel, maar vond ik eerst stom dat ik daar rustig van werd.
Nu heb ik hier gelezen dat veel meer mensen het doen, dan mag het wel.
Vervelende is dat het voelen blijft... blijft komen.
Een beetje zoals toen ik net heel verliefd was op mijn vriend, toen voelde ik ook heel veel.
Maar dat was fijn om te voelen.
Nu voel ik heel veel waar ik bang van word.
En word ook onrustig van de gesprekken in mijn hoofd.
Waarbij een deel wat ik nog niet zo goed ken in overleg is met mijn lichaam....
Daar waar ik het voel in mijn lichaam, daar overleggen ze mee?
Dat dit niet de bedoeling is en dat we afspraken daarover hebben.
Nou, zeg ik dan, als ik me er even mee mag bemoeien, maar van die afspraken weet ik niks
Ik voel me best wel gestoord met al die delen die wat zeggen en soms, zoals nu, met elkaar contact zoeken. Dat maakt me nog onrustiger en angstiger.
Mijn keel zit dicht en mijn borst voelt in elkaar gedrukt..
Verder omlaag was het altijd gevoelloos, maar daar komt nu ook gevoel en dat maakt ook angstig.
En het gaat door mijn hele lichaam en voelt oncontroleerbaar,
dat is het moeilijkst, dat ik het niet kan controleren.
Ja, kan wel, maar niet op een handige manier.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 12:38
Dat daar gevoel komt is juist wel vooruitgang! Teken dat het nu veilig is om iets te voelen. Ellendig dat je het nu moet ondergaan, maar wel vasthouden aan dat het beter gaat.
Fijn dat het kleuren helpt! Waarom zou dat niet mogen? Er zijn miljoenen mensen die het leuk vinden. Ik zou stiekem wel kleren willen maken of leren haken. Heb wel een poging gedaan maar verder dan een livhtkoordje ben ik niet gekomen.
Misschien helpt het om alle delen (gedachten) eens te beschrijven en te kijken welk deel van jezelf zij vertegenwoordigen. Geeft misschien een inzicht in je gevoelens. Is maar een idee hoor, weet niet of jij het zinnig vindt.
Fijn dat het kleuren helpt! Waarom zou dat niet mogen? Er zijn miljoenen mensen die het leuk vinden. Ik zou stiekem wel kleren willen maken of leren haken. Heb wel een poging gedaan maar verder dan een livhtkoordje ben ik niet gekomen.
Misschien helpt het om alle delen (gedachten) eens te beschrijven en te kijken welk deel van jezelf zij vertegenwoordigen. Geeft misschien een inzicht in je gevoelens. Is maar een idee hoor, weet niet of jij het zinnig vindt.
zondag 19 februari 2017 om 12:38
zondag 19 februari 2017 om 13:10
Dank je Branningbrothers volgens m'n therapeut is het inderdaad vooruitgang maar ik denk steeds: het bestaat niet dat ik nóg meer ga voelen, ik ben wel even uitgevoeld. En dan komt er weer meer binnen en weer een golf gevoelens die me overspoelt...
Vandaag voor het eerst wel een moment ervaren waarop er geen angst was voor het voelen, maar een deel het overnam en mij gerust stelde en mijn lichaam en zei dat er niks kon gebeuren, dat het gevoelens waren en die ruimte nodig hadden maar niks deden, er alleen wilden zijn, erbij willen horen....
Dat was een heel fijn moment (van een paar seconden maar toch) want toen was er heel even geen paniek
Daarna natuurlijk dubbel en dwars wel.
Van het opschrijven en wat Sofie ook al als tip gaf om het inzichtelijk te maken vindt een groot deel wel een heel fijn idee. Een ander groot deel helemaal niet. Is bang het concreet te maken, wil dat het geen aandacht krijgt... Het is namelijk eng om verschillende delen te ervaren en voelt nog steeds gestoord... dus dan mag het er niet zijn en geen aandacht krijgen..
Wat de gedachten doen is het weghouden... dat maakt het onmogelijk...
Zodra ik een deel aandacht wil geven uit mezelf, naar wil luisteren, komen zij en zorgen voor een blokkade. Net zoals wanneer ik met mensen praat. Zij zorgen dat dan alleen het functionerende er is, de rest wordt uitgeschakeld..
Snow dank je wel voor je tips. Mijn lichaam moet ook bewegen inderdaad, heb de was gedaan en afwas en wc's. Nu heel veel fysieke pijn, druk op mijn borst, dus even liggen....
Vandaag voor het eerst wel een moment ervaren waarop er geen angst was voor het voelen, maar een deel het overnam en mij gerust stelde en mijn lichaam en zei dat er niks kon gebeuren, dat het gevoelens waren en die ruimte nodig hadden maar niks deden, er alleen wilden zijn, erbij willen horen....
Dat was een heel fijn moment (van een paar seconden maar toch) want toen was er heel even geen paniek
Daarna natuurlijk dubbel en dwars wel.
Van het opschrijven en wat Sofie ook al als tip gaf om het inzichtelijk te maken vindt een groot deel wel een heel fijn idee. Een ander groot deel helemaal niet. Is bang het concreet te maken, wil dat het geen aandacht krijgt... Het is namelijk eng om verschillende delen te ervaren en voelt nog steeds gestoord... dus dan mag het er niet zijn en geen aandacht krijgen..
Wat de gedachten doen is het weghouden... dat maakt het onmogelijk...
Zodra ik een deel aandacht wil geven uit mezelf, naar wil luisteren, komen zij en zorgen voor een blokkade. Net zoals wanneer ik met mensen praat. Zij zorgen dat dan alleen het functionerende er is, de rest wordt uitgeschakeld..
Snow dank je wel voor je tips. Mijn lichaam moet ook bewegen inderdaad, heb de was gedaan en afwas en wc's. Nu heel veel fysieke pijn, druk op mijn borst, dus even liggen....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 13:32
quote:branningbrothers schreef op 19 februari 2017 @ 13:22:
En dat geldt ook voor het opschrijven. Hoeft ook niet allemaal in 1 keer. Begin eens met 1 deeltje (hetgeen je het makkelijkst voelt bijvoorbeeld).
Dank je Branningbrothers dat is wel een goed idee. Ik vind het stom dingen stapje voor stapje te doen. Voelt of ik niet goed ergens in ben. Want als je goed ergens in bent doe je het wel helemaal. In plaats van stapje voor stapje
Maar in dit geval geef ik toch misschien wel toe aan mijn imperfect zijn. En dus het in behapbare stukken opdelen... wordt afgekeurd door de gedachten. Maar ik kan toch ook niet overal goed in zijn. Dat lukt me in elk geval niet.
En dat geldt ook voor het opschrijven. Hoeft ook niet allemaal in 1 keer. Begin eens met 1 deeltje (hetgeen je het makkelijkst voelt bijvoorbeeld).
Dank je Branningbrothers dat is wel een goed idee. Ik vind het stom dingen stapje voor stapje te doen. Voelt of ik niet goed ergens in ben. Want als je goed ergens in bent doe je het wel helemaal. In plaats van stapje voor stapje
Maar in dit geval geef ik toch misschien wel toe aan mijn imperfect zijn. En dus het in behapbare stukken opdelen... wordt afgekeurd door de gedachten. Maar ik kan toch ook niet overal goed in zijn. Dat lukt me in elk geval niet.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 13:44
quote:Elmervrouw schreef op 19 februari 2017 @ 11:25:
Erger dan ooit deze nacht. Rustig opgestart met koffie en yoghurt met muesli en daarna buiten gaan lopen met Evy; dat maakt alles in mijn lijf en hoofd wel losser, incl. mijn emoties na afloop (wat weer niet fijn is). Ben (ik natuurlijk niet, maar jonger deel wat ik nu begrijp) bijna jaloers op mensen die wél slapen.Stikjaloers was ik toen ik nog 2 uur per nacht sliep, op iedereen die wel sliep. En wanhopig, ik werd er zo naar van, zo paniekerig. Ik heb toen overigens mirtazepine voorgeschreven gekregen. Da's een AD die in lage dosis vooral goed helpt met slapen. Misschien is zoiets ook geschikt voor jou?
Erger dan ooit deze nacht. Rustig opgestart met koffie en yoghurt met muesli en daarna buiten gaan lopen met Evy; dat maakt alles in mijn lijf en hoofd wel losser, incl. mijn emoties na afloop (wat weer niet fijn is). Ben (ik natuurlijk niet, maar jonger deel wat ik nu begrijp) bijna jaloers op mensen die wél slapen.Stikjaloers was ik toen ik nog 2 uur per nacht sliep, op iedereen die wel sliep. En wanhopig, ik werd er zo naar van, zo paniekerig. Ik heb toen overigens mirtazepine voorgeschreven gekregen. Da's een AD die in lage dosis vooral goed helpt met slapen. Misschien is zoiets ook geschikt voor jou?
zondag 19 februari 2017 om 14:08
quote:aikidoka schreef op 19 februari 2017 @ 13:44:
[...]Stikjaloers was ik toen ik nog 2 uur per nacht sliep, op iedereen die wel sliep. En wanhopig, ik werd er zo naar van, zo paniekerig.Blij dat ik niet de enige ben. Het zijn verschillende jonge delen (?) van mij die nu heel boos en jaloers worden vanwege de storing altijd vroeger, als ik nietsvermoedend in mijn bedje lag en hij kwam.
[...]Stikjaloers was ik toen ik nog 2 uur per nacht sliep, op iedereen die wel sliep. En wanhopig, ik werd er zo naar van, zo paniekerig.Blij dat ik niet de enige ben. Het zijn verschillende jonge delen (?) van mij die nu heel boos en jaloers worden vanwege de storing altijd vroeger, als ik nietsvermoedend in mijn bedje lag en hij kwam.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 19 februari 2017 om 15:03
quote:SF_ schreef op 19 februari 2017 @ 15:02:
@Knuffelbeertjes. Misschien word je wel de beste in dingen stapje voor stapje doen.
Ja, hoor, mooi streven
Word vrolijk van je berichtjes vandaag Snow.
Normaal ook wel hoor, maar vandaag extra
@Knuffelbeertjes. Misschien word je wel de beste in dingen stapje voor stapje doen.
Ja, hoor, mooi streven
Word vrolijk van je berichtjes vandaag Snow.
Normaal ook wel hoor, maar vandaag extra
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 15:03
Dapper van je Elmervrouw
Veel plezier met de visite.
Ik was foto's aan het bekijken, mijn ouders hebben veel gemaakt de eerste jaren.
Daarna steeds minder. Andere mensen wel.
Ik heb de verschillende foto's vaak gezien.
Veel familiefoto's. Waren veel samen met het gezin van de dader.
Woonden de eerste jaren van mijn leven naast ze..
Heb zijn foto's weggehaald, en weggegooid.
Vooral die van hem en zijn dochter en ik.
Pijnlijk om te beseffen dat wij het 'gewoon' lieten gebeuren.
Niemand die het wist. Maar wij wel.
Maar niet mochten praten. De eenzaamheid voel ik door de foto's heen.
De angst ook. Enorme angst.
Voor het moment dat hij weer zijn gang kon gaan.
En tegelijk dat het 'gewoon' bij ons leven hoorde,
iets was wat nou eenmaal gebeurde, steeds weer.
Met de kennis van nu kijk ik naar de foto's en denk ik;
ik had alleen iets hoeven zeggen.
Maar tegen wie? Mijn ouders waren niet veilig,
mijn grootouders onveilig gemaakt door de verhalen van mijn ouders.
Ik denk niet dat er iemand was, aan wie ik het toen kon zeggen.
Ik denk ook dat ik toen nog geen woorden had,
want was wel echt heel jong..
En dan de foto's van mijn moeder die veranderen.
Ze was ooit een mooie vrouw,
maar zo veel boosheid, altijd.
Ik heb altijd naar de foto's gekeken en vol overtuiging geweest dat alles veranderde op het moment dat ik vertelde over het misbruik.
Maar daarvóór was het ook al niet goed.
Natuurlijk niet. Hij deed die dingen die zwaar geheim waren.
Maar zolang ik mijn mond hield, was er niks aan de hand.
Dacht ik.
Nu zie ik wel dat het een hele slechte, onveilige omgeving was.
Foto's die duidelijk maken dat niemand iets doorhad.
Alles veranderde inderdaad toen ik mijn mond opendeed.
Maar voor ons in positieve zin. Hij kon zijn gang niet meer gaan.
En daarvoor was het ook al niet goed. Het is nooit goed geweest.
Maar met mijn getuigenis kwam het boven water.
Wat al jaren en jaren speelde.
Mensen die hun ogen gesloten hadden, konden dat niet langer.
Mensen die dachten dat hij zo'n geweldige huisvader, echtgenoot, trainer, familie was,
werden abrupt met hun neus op de feiten gedrukt.
Niet mijn bekentenis was dan fout, maar zijn daden.
Niet mijn woorden waren slecht, maar die van mijn moeder.
Alles leek te veranderen vanaf dat moment.
Maar het enige wat ik deed was eerlijk zijn.
Het enige wat ik deed, was de feiten benoemen.
En dat die het daglicht niet konden verdagen, en dat mensen mij (en andere meisjes) niet hebben kunnen beschermen, daar moeten zij mee leven.
Niet ik. Niet ik was verantwoordelijk voor hun acties.
En niet ik ben verantwoordelijk voor hun gevoelens.
Dat ze zich machteloos hebben gevoeld, geschaamd, woedend zijn geweest,
ongeloof, verdriet en wanhoop.
Dat geloof ik wel. Maar dat er iemand naast mij had moeten gaan staan,
en mij verteld had kunnen hebben dat het goed was wat ik gedaan had,
en dat ik vanaf nu beschermd zou worden, dat geloof ik inmiddels ook wel.
En dan komt het verdriet binnen, en de boosheid.
Want waar waren jullie nou, beste ouders...
waar was iemand voor mij?
En ben ik de slechterik in het verhaal,
omdat het hen goed uitkwam?
Veel plezier met de visite.
Ik was foto's aan het bekijken, mijn ouders hebben veel gemaakt de eerste jaren.
Daarna steeds minder. Andere mensen wel.
Ik heb de verschillende foto's vaak gezien.
Veel familiefoto's. Waren veel samen met het gezin van de dader.
Woonden de eerste jaren van mijn leven naast ze..
Heb zijn foto's weggehaald, en weggegooid.
Vooral die van hem en zijn dochter en ik.
Pijnlijk om te beseffen dat wij het 'gewoon' lieten gebeuren.
Niemand die het wist. Maar wij wel.
Maar niet mochten praten. De eenzaamheid voel ik door de foto's heen.
De angst ook. Enorme angst.
Voor het moment dat hij weer zijn gang kon gaan.
En tegelijk dat het 'gewoon' bij ons leven hoorde,
iets was wat nou eenmaal gebeurde, steeds weer.
Met de kennis van nu kijk ik naar de foto's en denk ik;
ik had alleen iets hoeven zeggen.
Maar tegen wie? Mijn ouders waren niet veilig,
mijn grootouders onveilig gemaakt door de verhalen van mijn ouders.
Ik denk niet dat er iemand was, aan wie ik het toen kon zeggen.
Ik denk ook dat ik toen nog geen woorden had,
want was wel echt heel jong..
En dan de foto's van mijn moeder die veranderen.
Ze was ooit een mooie vrouw,
maar zo veel boosheid, altijd.
Ik heb altijd naar de foto's gekeken en vol overtuiging geweest dat alles veranderde op het moment dat ik vertelde over het misbruik.
Maar daarvóór was het ook al niet goed.
Natuurlijk niet. Hij deed die dingen die zwaar geheim waren.
Maar zolang ik mijn mond hield, was er niks aan de hand.
Dacht ik.
Nu zie ik wel dat het een hele slechte, onveilige omgeving was.
Foto's die duidelijk maken dat niemand iets doorhad.
Alles veranderde inderdaad toen ik mijn mond opendeed.
Maar voor ons in positieve zin. Hij kon zijn gang niet meer gaan.
En daarvoor was het ook al niet goed. Het is nooit goed geweest.
Maar met mijn getuigenis kwam het boven water.
Wat al jaren en jaren speelde.
Mensen die hun ogen gesloten hadden, konden dat niet langer.
Mensen die dachten dat hij zo'n geweldige huisvader, echtgenoot, trainer, familie was,
werden abrupt met hun neus op de feiten gedrukt.
Niet mijn bekentenis was dan fout, maar zijn daden.
Niet mijn woorden waren slecht, maar die van mijn moeder.
Alles leek te veranderen vanaf dat moment.
Maar het enige wat ik deed was eerlijk zijn.
Het enige wat ik deed, was de feiten benoemen.
En dat die het daglicht niet konden verdagen, en dat mensen mij (en andere meisjes) niet hebben kunnen beschermen, daar moeten zij mee leven.
Niet ik. Niet ik was verantwoordelijk voor hun acties.
En niet ik ben verantwoordelijk voor hun gevoelens.
Dat ze zich machteloos hebben gevoeld, geschaamd, woedend zijn geweest,
ongeloof, verdriet en wanhoop.
Dat geloof ik wel. Maar dat er iemand naast mij had moeten gaan staan,
en mij verteld had kunnen hebben dat het goed was wat ik gedaan had,
en dat ik vanaf nu beschermd zou worden, dat geloof ik inmiddels ook wel.
En dan komt het verdriet binnen, en de boosheid.
Want waar waren jullie nou, beste ouders...
waar was iemand voor mij?
En ben ik de slechterik in het verhaal,
omdat het hen goed uitkwam?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 15:13
quote:Niet mijn bekentenis was dan fout, maar zijn daden.
Niet mijn woorden waren slecht, maar die van mijn moeder.
Goed van je dat je dat nu steeds beter gaat zien.
Vind je het ook eng om terug te kijken vanuit een ander perspectief? Ik heb dat zelf wel. Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, maar het inzien dat er eigenlijk niemand echt voor je was als kind, dat herken ik wel. En daar worstel ik al jaren mee. Want iedereen deed toch zijn best? Dus ben ik me dan niet gewoon aan het aanstellen? Heeft niet iedereen dat als ie terugkijkt, ziet dat mensen steken hebben laten vallen? Maar ik kom altijd weer terug op het feit dat de fouten die gemaakt zijn, te groot zijn om af te schuiven op eventuele aanstellerij. Afwisselend boosheid en verdriet, maar ik hoop dat ooit de acceptatie komt en daarmee de kalmte van 'zo was het nu eenmaal, maar nu is het anders'.
Niet mijn woorden waren slecht, maar die van mijn moeder.
Goed van je dat je dat nu steeds beter gaat zien.
Vind je het ook eng om terug te kijken vanuit een ander perspectief? Ik heb dat zelf wel. Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, maar het inzien dat er eigenlijk niemand echt voor je was als kind, dat herken ik wel. En daar worstel ik al jaren mee. Want iedereen deed toch zijn best? Dus ben ik me dan niet gewoon aan het aanstellen? Heeft niet iedereen dat als ie terugkijkt, ziet dat mensen steken hebben laten vallen? Maar ik kom altijd weer terug op het feit dat de fouten die gemaakt zijn, te groot zijn om af te schuiven op eventuele aanstellerij. Afwisselend boosheid en verdriet, maar ik hoop dat ooit de acceptatie komt en daarmee de kalmte van 'zo was het nu eenmaal, maar nu is het anders'.
zondag 19 februari 2017 om 15:14
quote:Knuffelbeertjes schreef op 19 februari 2017 @ 15:12:
Nee, had 'm open staan, twijfelde over 'm plaatsen, is eng
Bedankt voor je knuffel Snow
Had anders in 1 minuut snel geschreven inderdaad Ik ben echt zo'n wijsneus die ontzettend word afgeleid door zulke details. Dan moet ik dat eerst kwijt voor ik inhoudelijk kan reageren. Best wel mutsig van me.
Nee, had 'm open staan, twijfelde over 'm plaatsen, is eng
Bedankt voor je knuffel Snow
Had anders in 1 minuut snel geschreven inderdaad Ik ben echt zo'n wijsneus die ontzettend word afgeleid door zulke details. Dan moet ik dat eerst kwijt voor ik inhoudelijk kan reageren. Best wel mutsig van me.
zondag 19 februari 2017 om 15:33
quote:SF_ schreef op 19 februari 2017 @ 15:14:
Ik ben echt zo'n wijsneus die ontzettend word afgeleid door zulke details. Dan moet ik dat eerst kwijt voor ik inhoudelijk kan reageren. Best wel mutsig van me. Dacht ik al, daarom legde ik het ook uit. Heb zelf hetzelfde namelijk, ha ha, best erg
Ik ben echt zo'n wijsneus die ontzettend word afgeleid door zulke details. Dan moet ik dat eerst kwijt voor ik inhoudelijk kan reageren. Best wel mutsig van me. Dacht ik al, daarom legde ik het ook uit. Heb zelf hetzelfde namelijk, ha ha, best erg
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 19-02-2017 19:06
Reden: Toch een beetje te eng
Reden: Toch een beetje te eng
% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 19 februari 2017 om 16:32
Wow Knuf, ik weet niet wat ik lees! Wat je nu schrijft zijn de woorden die wij in het eerste topic voor jou typten en waarvan jij toen dacht dat we er niet verder naast konden zitten....
En dan denk jij dat het alleen maar slechter word met jou. Ik vind dat je al enorme stappen verder bent. En dan de goeie kant op he!
Rot voor iedereen die niet kan slapen. Ik kan het maar al te goed. Maar bij mij hangt het ook echt samen met de hoeveelheid activiteit en denkwerk ik heb gedaan en deze hele zondag verslapen was even nodig om er de rest van de week weer tegenaan te kunnen. Wel blij dat mijn vader me wakker belde, anders sliep ik nu nog.... Zelfs de katten waren al opgestaan en naar beneden.
Zegt mijn vriend: ik ga douchen.... dus ik kijk hem raar aan want ik was net in de badkamer geweest en daar was het een kleddernat slagveld? Had hij een trui op de hand gewassen??? Echt, de hele vloer nat, overal water? Ik heb hem aangeraden om de volgende keer te gaan douchen met die trui aan, dat heeft minder zooi
En dan denk jij dat het alleen maar slechter word met jou. Ik vind dat je al enorme stappen verder bent. En dan de goeie kant op he!
Rot voor iedereen die niet kan slapen. Ik kan het maar al te goed. Maar bij mij hangt het ook echt samen met de hoeveelheid activiteit en denkwerk ik heb gedaan en deze hele zondag verslapen was even nodig om er de rest van de week weer tegenaan te kunnen. Wel blij dat mijn vader me wakker belde, anders sliep ik nu nog.... Zelfs de katten waren al opgestaan en naar beneden.
Zegt mijn vriend: ik ga douchen.... dus ik kijk hem raar aan want ik was net in de badkamer geweest en daar was het een kleddernat slagveld? Had hij een trui op de hand gewassen??? Echt, de hele vloer nat, overal water? Ik heb hem aangeraden om de volgende keer te gaan douchen met die trui aan, dat heeft minder zooi
