Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 13:40
quote:branningbrothers schreef op 18 februari 2017 @ 12:46: Ook niet het einde van de wereld toch? Er gebeurt niets ergs. Echte vriendinnen accepteren dat. Je vriend accepteert het. En wij ook.
Lief van je BB, dank je wel
Ik vind het inderdaad eng omdat ik wel bang ben dat het erge gevolgen heeft
Er is me altijd gezegd dat ik niet stil moet staan bij vervelende gevoelens, omdat ze je meesleuren naar de afgrond.... Ik vind het dus heel eng ze te voelen en toe te laten..
Lief van je BB, dank je wel
Ik vind het inderdaad eng omdat ik wel bang ben dat het erge gevolgen heeft
Er is me altijd gezegd dat ik niet stil moet staan bij vervelende gevoelens, omdat ze je meesleuren naar de afgrond.... Ik vind het dus heel eng ze te voelen en toe te laten..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 13:46
quote:Sofie1979 schreef op 18 februari 2017 @ 13:00:
Dank je wel daarvoor:
Graag gedaan Sofie
Ik vond het moeilijk het neer te zetten want jaloerse en gefrustreerde gevoelens zijn slecht, dus durfde dat eerst niet eerlijk aan te geven
Ben blij dat je het zo goed opvat
Bedankt voor je woorden en knuffels
Dank je wel daarvoor:
Graag gedaan Sofie
Ik vond het moeilijk het neer te zetten want jaloerse en gefrustreerde gevoelens zijn slecht, dus durfde dat eerst niet eerlijk aan te geven
Ben blij dat je het zo goed opvat
Bedankt voor je woorden en knuffels
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 13:48
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 12:19:
[...]
Dat mag toch niet, je moet toch proberen altijd positief te blijven en zoeken naar lichtpuntjes en wat je wel hebt en wel goed gaat etc etc ?
(extreem zwaar vermoeiend voor mij momenteel)
Wat gebeurt er als je je hoofd laat hangen?
Volgens mij is het wel goed om af en toe het hoofd te laten hangen en het verdriet te laten stromen. Juist door dat laten stromen ontstaat weer ruimte. Dan kan er wellicht ook weer wat licht naar binnen.
Klinkt heel zweverig, maar beter kan ik het niet uitleggen. Door aikido weet ik dat blijven vechten vaak helemaal niet helpt. Juist meegeven, erbij blijven, zorgt ervoor dat je kunt zien wanneer je een techniek kunt overnemen. Maar goed, dat is zeker niet makkelijk hoor! En meegeven en ondergaan is niet hetzelfde als opgeven.
Hmm, ik wilde mijn aikidokwaliteiten aanbieden om de daders in jullie wegbelevingen weg te jagen. Zit ik hier aikido wijsheden op een andere manier toe te passen.
[...]
Dat mag toch niet, je moet toch proberen altijd positief te blijven en zoeken naar lichtpuntjes en wat je wel hebt en wel goed gaat etc etc ?
(extreem zwaar vermoeiend voor mij momenteel)
Wat gebeurt er als je je hoofd laat hangen?
Volgens mij is het wel goed om af en toe het hoofd te laten hangen en het verdriet te laten stromen. Juist door dat laten stromen ontstaat weer ruimte. Dan kan er wellicht ook weer wat licht naar binnen.
Klinkt heel zweverig, maar beter kan ik het niet uitleggen. Door aikido weet ik dat blijven vechten vaak helemaal niet helpt. Juist meegeven, erbij blijven, zorgt ervoor dat je kunt zien wanneer je een techniek kunt overnemen. Maar goed, dat is zeker niet makkelijk hoor! En meegeven en ondergaan is niet hetzelfde als opgeven.
Hmm, ik wilde mijn aikidokwaliteiten aanbieden om de daders in jullie wegbelevingen weg te jagen. Zit ik hier aikido wijsheden op een andere manier toe te passen.
zaterdag 18 februari 2017 om 13:50
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 13:40:
[...]
Lief van je BB, dank je wel
Ik vind het inderdaad eng omdat ik wel bang ben dat het erge gevolgen heeft
Er is me altijd gezegd dat ik niet stil moet staan bij vervelende gevoelens, omdat ze je meesleuren naar de afgrond.... Ik vind het dus heel eng ze te voelen en toe te laten..Dat snap ik. Maar ervaren is wat anders dan dat je er door in een afgrond gesleurd wordt. Dat zijn echt verschillende dingen hoor!
[...]
Lief van je BB, dank je wel
Ik vind het inderdaad eng omdat ik wel bang ben dat het erge gevolgen heeft
Er is me altijd gezegd dat ik niet stil moet staan bij vervelende gevoelens, omdat ze je meesleuren naar de afgrond.... Ik vind het dus heel eng ze te voelen en toe te laten..Dat snap ik. Maar ervaren is wat anders dan dat je er door in een afgrond gesleurd wordt. Dat zijn echt verschillende dingen hoor!
zaterdag 18 februari 2017 om 13:54
quote:Tobbert schreef op 18 februari 2017 @ 13:00:
Heb je een plan om jezelf wel een beetje af te leiden vandaag?
Lieve Tobbie en Sofie
Ik vind dit een beetje lastig
Want van mijn therapeut heb ik begrepen dat ik drastisch moet minderen in mijn activiteiten
Ik ben heel erg op zoek naar de balans daarin en krijg heel veel spanning als ik van jullie lees dat ik activiteiten moet blijven ondernemen
Ik zal het hier nog een keer met haar overhebben, wat is een goede balans??
Van haar had ik als opdracht om in het weekend maximaal (!) één sociale activiteit te plannen
Dat gaf ze in november al aan en het is me tot dusver twee weekenden gelukt
Ik ben helemaal uitgeput van alles wat ik moet en doe, maar wil ook niet alleen maar thuis zitten bijvoorbeeld....
Zit nu trouwens bij de kapper
Ook al was ik bekaf
En ben daar dan wel weer trots op
Dat ik gegaan ben
En ik heb een hele lieve kapster die me al jaren kent
En ben alleen in de salon
Dus miskraam kwam ter sprake
En ik gaf aan dat ik er vooral van baalde dat ik zoveel aangekomen ben
Waarop ze zegt: 'ga daar nou alsjeblieft niet mee zitten lieve Knuffel, zo'n miskraam heeft een hele impact en dat heeft tijd nodig. Dan moet je jezelf niet gaan plagen met zorgen om je gewicht. Je bent een prachtige vrouw, ga je maar richten op de verwerking van de miskraam.'
Toen dacht ik wel: mensen die alleen van de miskraam weten reageren al zo ontzettend lief en begripvol en zeggen dit soort dingen. Misschien mag ik mezelf dan ook wel een paar daagjes verdriet gunnen...?
Heb je een plan om jezelf wel een beetje af te leiden vandaag?
Lieve Tobbie en Sofie
Ik vind dit een beetje lastig
Want van mijn therapeut heb ik begrepen dat ik drastisch moet minderen in mijn activiteiten
Ik ben heel erg op zoek naar de balans daarin en krijg heel veel spanning als ik van jullie lees dat ik activiteiten moet blijven ondernemen
Ik zal het hier nog een keer met haar overhebben, wat is een goede balans??
Van haar had ik als opdracht om in het weekend maximaal (!) één sociale activiteit te plannen
Dat gaf ze in november al aan en het is me tot dusver twee weekenden gelukt
Ik ben helemaal uitgeput van alles wat ik moet en doe, maar wil ook niet alleen maar thuis zitten bijvoorbeeld....
Zit nu trouwens bij de kapper
Ook al was ik bekaf
En ben daar dan wel weer trots op
Dat ik gegaan ben
En ik heb een hele lieve kapster die me al jaren kent
En ben alleen in de salon
Dus miskraam kwam ter sprake
En ik gaf aan dat ik er vooral van baalde dat ik zoveel aangekomen ben
Waarop ze zegt: 'ga daar nou alsjeblieft niet mee zitten lieve Knuffel, zo'n miskraam heeft een hele impact en dat heeft tijd nodig. Dan moet je jezelf niet gaan plagen met zorgen om je gewicht. Je bent een prachtige vrouw, ga je maar richten op de verwerking van de miskraam.'
Toen dacht ik wel: mensen die alleen van de miskraam weten reageren al zo ontzettend lief en begripvol en zeggen dit soort dingen. Misschien mag ik mezelf dan ook wel een paar daagjes verdriet gunnen...?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 13:56
quote:aikidoka schreef op 18 februari 2017 @ 13:50:
Dat snap ik. Maar ervaren is wat anders dan dat je er door in een afgrond gesleurd wordt. Dat zijn echt verschillende dingen hoor!
Ja hier had Tobbie het zonet ook over
Ik voel me heel dom dat ik het verschil niet begrijp
Dat snap ik. Maar ervaren is wat anders dan dat je er door in een afgrond gesleurd wordt. Dat zijn echt verschillende dingen hoor!
Ja hier had Tobbie het zonet ook over
Ik voel me heel dom dat ik het verschil niet begrijp
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 14:15
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 13:54:
[...]
Lieve Tobbie en Sofie
Ik vind dit een beetje lastig
Want van mijn therapeut heb ik begrepen dat ik drastisch moet minderen in mijn activiteiten
Ik ben heel erg op zoek naar de balans daarin en krijg heel veel spanning als ik van jullie lees dat ik activiteiten moet blijven ondernemen
Ik zal het hier nog een keer met haar overhebben, wat is een goede balans??
Je doet precies wat wij zeggen: een dingetje. Het hoeft niet perse een sociale activiteit te zijn, dat kan dus ook 'gewoon' de kapper zijn..... Kies iets waar je 'vroeger' plezier aan beleefde. Dus: de kapper (in jouw geval, ik heb er een gruwelijke hekel aan ), een ijsje halen bij het ijssalon (al is dat misschien niet zo'n goed idee als je je dik voelt (voelt, niet bent)), een nieuw boek kopen in de boekhandel, op een bankje zitten in de zon in het park, schommelen in de speeltuin, naar de kinderboerderij gaan om konijnen te knuffelen, ..... Denk klein!
Liefs!
[...]
Lieve Tobbie en Sofie
Ik vind dit een beetje lastig
Want van mijn therapeut heb ik begrepen dat ik drastisch moet minderen in mijn activiteiten
Ik ben heel erg op zoek naar de balans daarin en krijg heel veel spanning als ik van jullie lees dat ik activiteiten moet blijven ondernemen
Ik zal het hier nog een keer met haar overhebben, wat is een goede balans??
Je doet precies wat wij zeggen: een dingetje. Het hoeft niet perse een sociale activiteit te zijn, dat kan dus ook 'gewoon' de kapper zijn..... Kies iets waar je 'vroeger' plezier aan beleefde. Dus: de kapper (in jouw geval, ik heb er een gruwelijke hekel aan ), een ijsje halen bij het ijssalon (al is dat misschien niet zo'n goed idee als je je dik voelt (voelt, niet bent)), een nieuw boek kopen in de boekhandel, op een bankje zitten in de zon in het park, schommelen in de speeltuin, naar de kinderboerderij gaan om konijnen te knuffelen, ..... Denk klein!
Liefs!
zaterdag 18 februari 2017 om 14:16
zaterdag 18 februari 2017 om 14:23
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 13:56:
[...]
Ja hier had Tobbie het zonet ook over
Ik voel me heel dom dat ik het verschil niet begrijp
Helemaal niet dom hoor, ik denk dat ik het ook door aikido geleerd heb. Ik ga het proberen uit te leggen.
Vanochtend was ik een beetje met mijn man aan het stoeien en hij draaide mijn arm op de rug. Toen had ik me meteen kunnen overgeven en opgeven, bijvoorbeeld op de grond gaan liggen. Wat ook kan is dat ik voelde dat ik niet onbeweeglijk vastgeklemd zat, dus ik kon, door te ontspannen, mijn elleboog omhoog laten komen en daarna weer naar beneden, terwijl ik me omdraaide. Toen was ik dus los (overigens hoekte ik per ongeluk mijn man tegen zijn neus terwijl ik me omdraaide, dus het was nog effectiever dan gedacht ).
Dus door niet helemaal weg te raken en op te geven, wist ik 'los' te komen.
[...]
Ja hier had Tobbie het zonet ook over
Ik voel me heel dom dat ik het verschil niet begrijp
Helemaal niet dom hoor, ik denk dat ik het ook door aikido geleerd heb. Ik ga het proberen uit te leggen.
Vanochtend was ik een beetje met mijn man aan het stoeien en hij draaide mijn arm op de rug. Toen had ik me meteen kunnen overgeven en opgeven, bijvoorbeeld op de grond gaan liggen. Wat ook kan is dat ik voelde dat ik niet onbeweeglijk vastgeklemd zat, dus ik kon, door te ontspannen, mijn elleboog omhoog laten komen en daarna weer naar beneden, terwijl ik me omdraaide. Toen was ik dus los (overigens hoekte ik per ongeluk mijn man tegen zijn neus terwijl ik me omdraaide, dus het was nog effectiever dan gedacht ).
Dus door niet helemaal weg te raken en op te geven, wist ik 'los' te komen.
zaterdag 18 februari 2017 om 14:28
Snuf, snuf.
Hier een hangend koppie.
Oordelen. Verstopneigingen.
Daarnet mijn zelfhulpmensch gebeld en verteld hoe ik me voel
Vol oordelen en angsten. Mat. Verdrietig. Beetje moedeloos.
Vind het heel pittig om al een poos niet- blij wakker te worden.
Wat ik hoor als ik deel is 'niet oordelen' ' voel wat er te voelen is'
Dus kreeg als suggestie om tegen mijn dode ma te zeggen dat ik boos op haar ben.
Waarop ik piepte dat ik niet boos op ma ben
Ik heb gezegd dat ik vooral boos ben op wat ma teweeg heeft gebracht. Dat ik de eenzaamheidsdraden die ze gesponnen heeft en waar na haar dood nog steeds aan getrokken wordt, verfoei. Omdat het me isoleert en in rollen en beelden zet waarin ik niet tot mijn recht kom en alles wat ik er ook aan probeer te doen, zinloos is. Echt (authentiek) zijn wordt afgekapt en als ik me aanpas voel ik me onveilig omdat anderen me dan irritant vinden en dat als reden gebruiken om me af te wijzen. Wat ik ook doe, ik doe het niet goed. Daar word ik moedeloos van maar daar moet ik dus nu de boosheid van om gaan uiten.
Ik haat wat ze gedaan heeft. Ik haat het dat ik zo lang mijn best heb lopen doen en geprobeerd me aan te passen, te investeren en toen dat niet meer werkte en me terug moest trekken uit het contact, dat ik vooral niet haar als slecht mens wilde neerzetten. Ik ben altijd maar mijn best blijven doen een goed en lief mens te zijn.
En nu voel ik me op. Inspitatieloos. Vind dat ik te weinig doe. Te weinig leuke dingen. Dat ik vorig weekend in dat doe het zelf hotel zat is dan opeens alleen een zwakte bod ipv ook iets grappigs en ondernemends.
Zelfhulpmensch gaat dan wat schmieren naar me en dan komt de humor weer naar boven en mijn waarneming dat ik in mijn gewone leven qua interpersoonlijk contact het best aardig doe. Maar nu ben ik vooral moe.
Ik wil actie! Maar als ik niet eens in mijn huis van a naar b kan lopen zonder dat mijn lijf krom trekt en ik verga van de pijn door de spasmen...dan weet ik het even niet meer.
Aikido... Idd zoiets qua mindset heb ik héél hard nodig. Slalommen doe ik met anderen. Nu nog met 'me eige'
Hier een hangend koppie.
Oordelen. Verstopneigingen.
Daarnet mijn zelfhulpmensch gebeld en verteld hoe ik me voel
Vol oordelen en angsten. Mat. Verdrietig. Beetje moedeloos.
Vind het heel pittig om al een poos niet- blij wakker te worden.
Wat ik hoor als ik deel is 'niet oordelen' ' voel wat er te voelen is'
Dus kreeg als suggestie om tegen mijn dode ma te zeggen dat ik boos op haar ben.
Waarop ik piepte dat ik niet boos op ma ben
Ik heb gezegd dat ik vooral boos ben op wat ma teweeg heeft gebracht. Dat ik de eenzaamheidsdraden die ze gesponnen heeft en waar na haar dood nog steeds aan getrokken wordt, verfoei. Omdat het me isoleert en in rollen en beelden zet waarin ik niet tot mijn recht kom en alles wat ik er ook aan probeer te doen, zinloos is. Echt (authentiek) zijn wordt afgekapt en als ik me aanpas voel ik me onveilig omdat anderen me dan irritant vinden en dat als reden gebruiken om me af te wijzen. Wat ik ook doe, ik doe het niet goed. Daar word ik moedeloos van maar daar moet ik dus nu de boosheid van om gaan uiten.
Ik haat wat ze gedaan heeft. Ik haat het dat ik zo lang mijn best heb lopen doen en geprobeerd me aan te passen, te investeren en toen dat niet meer werkte en me terug moest trekken uit het contact, dat ik vooral niet haar als slecht mens wilde neerzetten. Ik ben altijd maar mijn best blijven doen een goed en lief mens te zijn.
En nu voel ik me op. Inspitatieloos. Vind dat ik te weinig doe. Te weinig leuke dingen. Dat ik vorig weekend in dat doe het zelf hotel zat is dan opeens alleen een zwakte bod ipv ook iets grappigs en ondernemends.
Zelfhulpmensch gaat dan wat schmieren naar me en dan komt de humor weer naar boven en mijn waarneming dat ik in mijn gewone leven qua interpersoonlijk contact het best aardig doe. Maar nu ben ik vooral moe.
Ik wil actie! Maar als ik niet eens in mijn huis van a naar b kan lopen zonder dat mijn lijf krom trekt en ik verga van de pijn door de spasmen...dan weet ik het even niet meer.
Aikido... Idd zoiets qua mindset heb ik héél hard nodig. Slalommen doe ik met anderen. Nu nog met 'me eige'
zaterdag 18 februari 2017 om 14:38
Het is dapper en het is stoer wat jij doet Hanke.
Het is enorm dapper om te voelen dat je boos bent op je overleden moeder. Het is super dapper dat je dit haar zegt. Het is geweldig dapper dat je dit opschrijft. Dat vraagt moed, moed waarvan je misschien niet door hebt dat je m in je hebt. Je hebt het zojuist aan ons laten zien.
Ik zou je graag een knuffel geven voor alle boosheid en al het verdriet wat daar onder zit. Als je m wilt ontvangen, dan is deze voor jou
Voor wat het waard is: ik vond het doe-het-zelf-hotel een briljant idee en ik ga het zeker nog een keer van je jatten. Dan is het misschien niet het hipste, stoerste wat je kunt doen, ik vind het grappig en mij lijkt het leuk.
Het is enorm dapper om te voelen dat je boos bent op je overleden moeder. Het is super dapper dat je dit haar zegt. Het is geweldig dapper dat je dit opschrijft. Dat vraagt moed, moed waarvan je misschien niet door hebt dat je m in je hebt. Je hebt het zojuist aan ons laten zien.
Ik zou je graag een knuffel geven voor alle boosheid en al het verdriet wat daar onder zit. Als je m wilt ontvangen, dan is deze voor jou
Voor wat het waard is: ik vond het doe-het-zelf-hotel een briljant idee en ik ga het zeker nog een keer van je jatten. Dan is het misschien niet het hipste, stoerste wat je kunt doen, ik vind het grappig en mij lijkt het leuk.
zaterdag 18 februari 2017 om 14:47
O Hanke, ik heb een idee.
Een 'Be a Rebel' idee: kun je iets verzinnen wat je kunt doen waardoor je niet het lieve, keurige meisje bent wat je moeder zo graag ziet. Niet iets destructiefs, maar gewoon iets om haar te fucken? Iets wat ze echt zou afkeuren, maar stiekem eigenlijk best leuk is.
Ik heb bijvoorbeeld af en toe 'trainingsbroek-dagen', dan loop ik de hele dag in trainingsbroek, ook naar de winkel enzo, dat vindt mijn moeder afschuwelijk. Of ik drink cola rechtstreeks uit de fles.
Kun je iets bedenken? Het is heeeeeel kinderachtig maar stiekem best leuk.
Een 'Be a Rebel' idee: kun je iets verzinnen wat je kunt doen waardoor je niet het lieve, keurige meisje bent wat je moeder zo graag ziet. Niet iets destructiefs, maar gewoon iets om haar te fucken? Iets wat ze echt zou afkeuren, maar stiekem eigenlijk best leuk is.
Ik heb bijvoorbeeld af en toe 'trainingsbroek-dagen', dan loop ik de hele dag in trainingsbroek, ook naar de winkel enzo, dat vindt mijn moeder afschuwelijk. Of ik drink cola rechtstreeks uit de fles.
Kun je iets bedenken? Het is heeeeeel kinderachtig maar stiekem best leuk.
zaterdag 18 februari 2017 om 15:11
Bedankt Sofie en Aikidoka.
Jullie woorden zetten mij aan het denken.
Ik weet van mezelf dat ik eisen heb aan mijn emoties,
dat ik daar een handleiding voor heb.
Die niet erg handig werkt, ben ik wel achter.
Als er echt iets gebeurt waarbij je emoties mag ervaren,
dan mag ik dat van mezelf (beperkt) toelaten.
Zoals met de miskraam. Toen mocht ik van mezelf verdrietig zijn.
Anderhalve week.
Omdat ik die dagen vrij had gekregen van mijn werk en daar dus voor moest gebruiken.
Maar in die anderhalve week was ik niet continu verdrietig.
En na die anderhalve week voelde ik me af en toe nog steeds wel verdrietig.
Maar mocht het er van mezelf niet meer echt zijn...
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
En iets wat er dan maar gewoon mag zijn?
Waardoor je niet meteen als je verdrietig bent de controle verliest?
Dat vind ik het enge en moeilijke aan emoties,
ze lijken zo oncontroleerbaar.
Dus probeer ik ze controleerbaar te maken.
Maar dat lukt me de laatste tijd echt slecht.
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
Jullie woorden zetten mij aan het denken.
Ik weet van mezelf dat ik eisen heb aan mijn emoties,
dat ik daar een handleiding voor heb.
Die niet erg handig werkt, ben ik wel achter.
Als er echt iets gebeurt waarbij je emoties mag ervaren,
dan mag ik dat van mezelf (beperkt) toelaten.
Zoals met de miskraam. Toen mocht ik van mezelf verdrietig zijn.
Anderhalve week.
Omdat ik die dagen vrij had gekregen van mijn werk en daar dus voor moest gebruiken.
Maar in die anderhalve week was ik niet continu verdrietig.
En na die anderhalve week voelde ik me af en toe nog steeds wel verdrietig.
Maar mocht het er van mezelf niet meer echt zijn...
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
En iets wat er dan maar gewoon mag zijn?
Waardoor je niet meteen als je verdrietig bent de controle verliest?
Dat vind ik het enge en moeilijke aan emoties,
ze lijken zo oncontroleerbaar.
Dus probeer ik ze controleerbaar te maken.
Maar dat lukt me de laatste tijd echt slecht.
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 15:15
quote:Sofie1979 schreef op 18 februari 2017 @ 14:47:
O Hanke, ik heb een idee.
Een 'Be a Rebel' idee: kun je iets verzinnen wat je kunt doen waardoor je niet het lieve, keurige meisje bent wat je moeder zo graag ziet. Niet iets destructiefs, maar gewoon iets om haar te fucken? Iets wat ze echt zou afkeuren, maar stiekem eigenlijk best leuk is.
Ik heb bijvoorbeeld af en toe 'trainingsbroek-dagen', dan loop ik de hele dag in trainingsbroek, ook naar de winkel enzo, dat vindt mijn moeder afschuwelijk. Of ik drink cola rechtstreeks uit de fles.
Kun je iets bedenken? Het is heeeeeel kinderachtig maar stiekem best leuk. Nou dat ik een knuffel emo mensch ben die bij de verkiezingen iets gaat stemmen wat zij verfoeide....
O Hanke, ik heb een idee.
Een 'Be a Rebel' idee: kun je iets verzinnen wat je kunt doen waardoor je niet het lieve, keurige meisje bent wat je moeder zo graag ziet. Niet iets destructiefs, maar gewoon iets om haar te fucken? Iets wat ze echt zou afkeuren, maar stiekem eigenlijk best leuk is.
Ik heb bijvoorbeeld af en toe 'trainingsbroek-dagen', dan loop ik de hele dag in trainingsbroek, ook naar de winkel enzo, dat vindt mijn moeder afschuwelijk. Of ik drink cola rechtstreeks uit de fles.
Kun je iets bedenken? Het is heeeeeel kinderachtig maar stiekem best leuk. Nou dat ik een knuffel emo mensch ben die bij de verkiezingen iets gaat stemmen wat zij verfoeide....
zaterdag 18 februari 2017 om 15:24
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 15:11:
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
[...]
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
Ja lieve Knuff, dat is normaal Gek he...
En dat het slecht is om verdriet of boosheid te hebben om dingen uit het verleden....uhhh. dan zijn we hier met z'n allen een partij slecht......
Of is dit misschien een: 'exclusief-voor-Knuff-regel'?
Laat het nou maar toe, heus, je gaat er niet dood aan, anderen gaan er ook niet dood aan, uiteindelijk gaat het je helpen.
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
[...]
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
Ja lieve Knuff, dat is normaal Gek he...
En dat het slecht is om verdriet of boosheid te hebben om dingen uit het verleden....uhhh. dan zijn we hier met z'n allen een partij slecht......
Of is dit misschien een: 'exclusief-voor-Knuff-regel'?
Laat het nou maar toe, heus, je gaat er niet dood aan, anderen gaan er ook niet dood aan, uiteindelijk gaat het je helpen.
zaterdag 18 februari 2017 om 15:24
quote:hanke321 schreef op 18 februari 2017 @ 14:28: Ik ben altijd maar mijn best blijven doen een goed en lief mens te zijn.
Terwijl je dat al was en bent
En zonder je best te doen ook goed genoeg bent.
Gewoon om wie je bent, Hanke.
En natuurlijk boosheid, dat ze je dat wat ik nu schrijf niet meegegeven heeft.
Dat wat je ervaart goed is en prachtig en er mag zijn, juist mag zijn.
Dat je geleerd hebt dat je niet goed genoeg was,
en je daarom je leven lang in allerlei bochten gaat wringen,
aan gaat passen, het nooit goed genoeg is.
Boosheid dekt de lading misschien niet eens, woedend om wat ze je aangedaan heeft, meegegeven heeft, wat het met je leven gedaan heeft, veroorzaakt heeft in jou....
quote:hanke321 schreef op 18 februari 2017 @ 14:28:
Ik wil actie! Maar als ik niet eens in mijn huis van a naar b kan lopen zonder dat mijn lijf krom trekt en ik verga van de pijn door de spasmen...dan weet ik het even niet meer.
Herken het Hanke. Je hoeft het ook (even) niet te weten. Het is nu zoals het is; je ervaart van alles en wilt van alles. Maar blijf maar bij wat je voelt, wat je lichaam aangeeft, wat er omhoog komt. Je hebt al je energie keihard nodig om dat te doorstaan, om daarbij overeind te blijven. Accepteren dat dat zo is...
Sluit me bij verder bij Sofie aan: enorm dapper wat je schrijft en aangaat
Terwijl je dat al was en bent
En zonder je best te doen ook goed genoeg bent.
Gewoon om wie je bent, Hanke.
En natuurlijk boosheid, dat ze je dat wat ik nu schrijf niet meegegeven heeft.
Dat wat je ervaart goed is en prachtig en er mag zijn, juist mag zijn.
Dat je geleerd hebt dat je niet goed genoeg was,
en je daarom je leven lang in allerlei bochten gaat wringen,
aan gaat passen, het nooit goed genoeg is.
Boosheid dekt de lading misschien niet eens, woedend om wat ze je aangedaan heeft, meegegeven heeft, wat het met je leven gedaan heeft, veroorzaakt heeft in jou....
quote:hanke321 schreef op 18 februari 2017 @ 14:28:
Ik wil actie! Maar als ik niet eens in mijn huis van a naar b kan lopen zonder dat mijn lijf krom trekt en ik verga van de pijn door de spasmen...dan weet ik het even niet meer.
Herken het Hanke. Je hoeft het ook (even) niet te weten. Het is nu zoals het is; je ervaart van alles en wilt van alles. Maar blijf maar bij wat je voelt, wat je lichaam aangeeft, wat er omhoog komt. Je hebt al je energie keihard nodig om dat te doorstaan, om daarbij overeind te blijven. Accepteren dat dat zo is...
Sluit me bij verder bij Sofie aan: enorm dapper wat je schrijft en aangaat
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 15:25
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 februari 2017 @ 15:11:
Bedankt Sofie en Aikidoka.
Jullie woorden zetten mij aan het denken.
Ik weet van mezelf dat ik eisen heb aan mijn emoties,
dat ik daar een handleiding voor heb.
Die niet erg handig werkt, ben ik wel achter.
Als er echt iets gebeurt waarbij je emoties mag ervaren,
dan mag ik dat van mezelf (beperkt) toelaten.
Zoals met de miskraam. Toen mocht ik van mezelf verdrietig zijn.
Anderhalve week.
Omdat ik die dagen vrij had gekregen van mijn werk en daar dus voor moest gebruiken.
Maar in die anderhalve week was ik niet continu verdrietig.
En na die anderhalve week voelde ik me af en toe nog steeds wel verdrietig.
Maar mocht het er van mezelf niet meer echt zijn...
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
En iets wat er dan maar gewoon mag zijn?
Waardoor je niet meteen als je verdrietig bent de controle verliest?
Dat vind ik het enge en moeilijke aan emoties,
ze lijken zo oncontroleerbaar.
Dus probeer ik ze controleerbaar te maken.
Maar dat lukt me de laatste tijd echt slecht.
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
Walibi Holland is niks vergeleken bij de emotionele innerlijke wereld van jou en mij en miljoenen anderen. Een achtba(a)n(enpretpark).
Vermoeidend. Frustrerend. Eng. Lang wachten. Heftig. Saai. Intens. Ergerlijk. Duur!
Bedankt Sofie en Aikidoka.
Jullie woorden zetten mij aan het denken.
Ik weet van mezelf dat ik eisen heb aan mijn emoties,
dat ik daar een handleiding voor heb.
Die niet erg handig werkt, ben ik wel achter.
Als er echt iets gebeurt waarbij je emoties mag ervaren,
dan mag ik dat van mezelf (beperkt) toelaten.
Zoals met de miskraam. Toen mocht ik van mezelf verdrietig zijn.
Anderhalve week.
Omdat ik die dagen vrij had gekregen van mijn werk en daar dus voor moest gebruiken.
Maar in die anderhalve week was ik niet continu verdrietig.
En na die anderhalve week voelde ik me af en toe nog steeds wel verdrietig.
Maar mocht het er van mezelf niet meer echt zijn...
Ik snap niet hoe dat werkt met emoties.
Ze komen zomaar en dan ben ik opeens vrolijk of boos of verdrietig.
Is dat normaal?
En iets wat er dan maar gewoon mag zijn?
Waardoor je niet meteen als je verdrietig bent de controle verliest?
Dat vind ik het enge en moeilijke aan emoties,
ze lijken zo oncontroleerbaar.
Dus probeer ik ze controleerbaar te maken.
Maar dat lukt me de laatste tijd echt slecht.
Maar verdriet hebben of boosheid om dingen uit het verleden,
dat is ook slecht..
Walibi Holland is niks vergeleken bij de emotionele innerlijke wereld van jou en mij en miljoenen anderen. Een achtba(a)n(enpretpark).
Vermoeidend. Frustrerend. Eng. Lang wachten. Heftig. Saai. Intens. Ergerlijk. Duur!
zaterdag 18 februari 2017 om 15:26
quote:hanke321 schreef op 18 februari 2017 @ 15:15:
[...]
Nou dat ik een knuffel emo mensch ben die bij de verkiezingen iets gaat stemmen wat zij verfoeide....
Ja! Woehoew! En dan dat stemknopje met je middelvinger indrukken O nee, dat gaat niet meer nu we weer met potlood moeten stemmen.
Er is vast nog veel meer wat je kunt verzinnen! (En anders wil ik wel meedenken, ik krijg me hier een partij energie van )
[...]
Nou dat ik een knuffel emo mensch ben die bij de verkiezingen iets gaat stemmen wat zij verfoeide....
Ja! Woehoew! En dan dat stemknopje met je middelvinger indrukken O nee, dat gaat niet meer nu we weer met potlood moeten stemmen.
Er is vast nog veel meer wat je kunt verzinnen! (En anders wil ik wel meedenken, ik krijg me hier een partij energie van )
zaterdag 18 februari 2017 om 15:28
Oké, nog een ding en dan ga ik echt even aan de slag met de zak vol plastic afval die naar de container gebracht moet worden:
Idee voor iedereen die vandaag niet zoveel te doen heeft en meer wil weten over dat achtbanen-pretpark waar ik net over las:
Kijk de film Inside Out, een briljante kinderfilm, je kunt m op Netflix zien.
Knuff...... doen! Echt, trust me!
Idee voor iedereen die vandaag niet zoveel te doen heeft en meer wil weten over dat achtbanen-pretpark waar ik net over las:
Kijk de film Inside Out, een briljante kinderfilm, je kunt m op Netflix zien.
Knuff...... doen! Echt, trust me!
zaterdag 18 februari 2017 om 15:33
quote:aikidoka schreef op 18 februari 2017 @ 15:22:
Maar heel verdrietig betekent niet stuk. Het is heel verdrietig. En dat komt en gaat. Dat zal ik eerst eens moeten ervaren.. Vind het fijn dat je dit zo schrijft, maakt het voor mij minder eng.
Maar heel verdrietig betekent niet stuk. Het is heel verdrietig. En dat komt en gaat. Dat zal ik eerst eens moeten ervaren.. Vind het fijn dat je dit zo schrijft, maakt het voor mij minder eng.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 18 februari 2017 om 15:41
Soms ervaar ik voelen als eensoort bevalling. Ik kan er niet omheen, het moet...het gaat met me aan de haal. Ben de controle kwijt. En toch weet ik dat ik een natuurlijk iets beleef. Dat dat spwciefiek gevoel beleven niet anders kan dan zo. En dat de paniek die ik ervaar ook komt door niet durven loslaten. Vaak lucht t enorm op als ik het laat gaan.
Maar ben ook bek en bek af naderhand....
Maar ben ook bek en bek af naderhand....
zaterdag 18 februari 2017 om 15:50
Er is teveel verdriet dan...
Verdriet omdat mijn oma,
de enige persoon die altijd lief voor me geweest is toen ik kind was,
mij ook niet beschermd heeft, mijn moeder pijn gedaan heeft,
én nu dement is waardoor ze me niet meer kent
Verdriet omdat mijn vader degene was waar ik tegenop keek,
nu heel hard van zijn voetstuk gevallen is,
mij alleen liet met mijn broertje en moeder,
keer op keer,
zodat zij hun gang konden gaan, en hij zijn ogen kon sluiten.
Verdriet omdat ik nu meer dan twintig weken zwanger had kunnen zijn,
een mooie periode die plots veranderde in een donkere wolk,
een operatie en allerlei triggers.
Verdriet om iets wat we nooit hebben mogen leren kennen.
Verdriet omdat mensen mij zoveel pijn gedaan hebben,
dat ik het verdriet niet durf te voelen.
Een glimlach op moet zetten, en in mijn hoofd telkens herhaal:
door, door, door, doorzetten, nooit stilstaan bij...
want dan wordt de ellende zichtbaar.
Verdriet omdat er veel verdriet is wat zijn weg naar buiten niet vindt,
sluimert aan de oppervlakte,
waardoor ik een lichaam vol pijn ervaar,
maar er geen tranen komen.
Verdriet heb ik omdat ik mijn vader en stiefmoeder al weken niet gezien heb,
en in die weken één berichtje gekregen heb,
waarin stond: leef je nog?
Geen enkel telefoontje, geen enkel bezoekje,
helemaal niks, behalve verwijten,
dat ik nooit meer langskom,
wat ik dan via mijn broertje moet horen,
want niks van hen.
Verdriet is er om de delen die ik heb,
dat ik op een dag door zoveel verschillende emoties en gedachten ga,
wat allemaal stukjes van mij zijn, maar nooit een geheel.
Verdriet om de uitzichtloosheid, de angst dat het nooit een geheel wordt,
en nooit beter wordt dan dit.
Verdrietig ben ik omdat ik mij jaren en jaren schuldig gevoeld heb,
en als ik heel eerlijk kijk naar de situaties van vroeger,
nog steeds verantwoordelijk voel.
Verdrietig om het kind dat ik nooit heb mogen zijn,
nooit heb kunnen zijn,
omdat er volwassenen waren, die verzorgd moesten worden,
die mij mijn kindertijd nooit terug kunnen geven.
Als ik even stil sta bij dat verdriet, word ik boos.
Helaas op mezelf.
Boos omdat ik zo negatief ben,
boos omdat ik verdriet voel.
Boos omdat ik hard zou willen huilen,
maar geen tranen heb.
Boos omdat ik dit allemaal voel,
en boos omdat het er niet mag zijn van het grootste deel van mij.
Heel boos dat ik emoties ervaar.
Dan val ik het liefst terug in het oude gedrag,
zodat het veilig voelt, zodat het controleerbaar is.
Zodat ik mezelf kan straffen, omdat ik bijna moest huilen,
en verdrietig was. Wat allemaal verboden is,
omdat huilen zwak is en verdriet weggedrukt moet worden.
En dan kan de boosheid geen kant op,
als ik niet toegeef aan het oude gedrag.
Dus komt het verdriet er doorheen, en de beelden,
en doet het pijn, in mijn hele lichaam
En is het weer als toen, ben ik machteloos, verloren,
en verkeerd.
Verdriet omdat mijn oma,
de enige persoon die altijd lief voor me geweest is toen ik kind was,
mij ook niet beschermd heeft, mijn moeder pijn gedaan heeft,
én nu dement is waardoor ze me niet meer kent
Verdriet omdat mijn vader degene was waar ik tegenop keek,
nu heel hard van zijn voetstuk gevallen is,
mij alleen liet met mijn broertje en moeder,
keer op keer,
zodat zij hun gang konden gaan, en hij zijn ogen kon sluiten.
Verdriet omdat ik nu meer dan twintig weken zwanger had kunnen zijn,
een mooie periode die plots veranderde in een donkere wolk,
een operatie en allerlei triggers.
Verdriet om iets wat we nooit hebben mogen leren kennen.
Verdriet omdat mensen mij zoveel pijn gedaan hebben,
dat ik het verdriet niet durf te voelen.
Een glimlach op moet zetten, en in mijn hoofd telkens herhaal:
door, door, door, doorzetten, nooit stilstaan bij...
want dan wordt de ellende zichtbaar.
Verdriet omdat er veel verdriet is wat zijn weg naar buiten niet vindt,
sluimert aan de oppervlakte,
waardoor ik een lichaam vol pijn ervaar,
maar er geen tranen komen.
Verdriet heb ik omdat ik mijn vader en stiefmoeder al weken niet gezien heb,
en in die weken één berichtje gekregen heb,
waarin stond: leef je nog?
Geen enkel telefoontje, geen enkel bezoekje,
helemaal niks, behalve verwijten,
dat ik nooit meer langskom,
wat ik dan via mijn broertje moet horen,
want niks van hen.
Verdriet is er om de delen die ik heb,
dat ik op een dag door zoveel verschillende emoties en gedachten ga,
wat allemaal stukjes van mij zijn, maar nooit een geheel.
Verdriet om de uitzichtloosheid, de angst dat het nooit een geheel wordt,
en nooit beter wordt dan dit.
Verdrietig ben ik omdat ik mij jaren en jaren schuldig gevoeld heb,
en als ik heel eerlijk kijk naar de situaties van vroeger,
nog steeds verantwoordelijk voel.
Verdrietig om het kind dat ik nooit heb mogen zijn,
nooit heb kunnen zijn,
omdat er volwassenen waren, die verzorgd moesten worden,
die mij mijn kindertijd nooit terug kunnen geven.
Als ik even stil sta bij dat verdriet, word ik boos.
Helaas op mezelf.
Boos omdat ik zo negatief ben,
boos omdat ik verdriet voel.
Boos omdat ik hard zou willen huilen,
maar geen tranen heb.
Boos omdat ik dit allemaal voel,
en boos omdat het er niet mag zijn van het grootste deel van mij.
Heel boos dat ik emoties ervaar.
Dan val ik het liefst terug in het oude gedrag,
zodat het veilig voelt, zodat het controleerbaar is.
Zodat ik mezelf kan straffen, omdat ik bijna moest huilen,
en verdrietig was. Wat allemaal verboden is,
omdat huilen zwak is en verdriet weggedrukt moet worden.
En dan kan de boosheid geen kant op,
als ik niet toegeef aan het oude gedrag.
Dus komt het verdriet er doorheen, en de beelden,
en doet het pijn, in mijn hele lichaam
En is het weer als toen, ben ik machteloos, verloren,
en verkeerd.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
