Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel V
dinsdag 11 april 2017 om 19:31
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 29-08-2017 22:41
51.76% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 8 mei 2017 om 09:32
quote:Knuffelbeertjes schreef op 07 mei 2017 @ 02:23:
Het is bijzonder dat er iets in mij zit dat me kapot wil maken.
Bijzonder omdat het hetzelfde 'iets' is wat mij beschermd heeft en overeind gehouden heeft al die jaren
Hoe ga ik zoiets ooit opgeven?
Dat kán volgens mij niet eens?
Dat overlevingsmechanisme heeft je geholpen te overleven. Dus zo kun je daar dankbaar voor zijn.
Op dit moment is het overlevingsmechanisme niet meer nodig. Je omgeving is niet meer onveilig. Sterker nog, je verwijdert een aantal onveilige dingen uit je leven. Dus je kunt het bedanken dat het er was, maar nu ga je het zelf weer kunnen.
Zo heb ik er voor mezelf naar gekeken. Mijn overlevingsmechanisme/overtuiging zorgde er tijdens de pesterijen voor dat ik het volhield, maar erna had het eigenlijk een tegengestelde uitwerking. Ik moest afstand houden van anderen en alert blijven op anderen, zo creëerde ik veiligheid voor mezelf in een onveilige omgeving. Maar toen de omgeving veilig werd, zorgde het voor isolatie en angst voor anderen. Dat is niet gezond en dat is niet wat ik wilde. Dus werd het tijd om het te veranderen.
Het is bijzonder dat er iets in mij zit dat me kapot wil maken.
Bijzonder omdat het hetzelfde 'iets' is wat mij beschermd heeft en overeind gehouden heeft al die jaren
Hoe ga ik zoiets ooit opgeven?
Dat kán volgens mij niet eens?
Dat overlevingsmechanisme heeft je geholpen te overleven. Dus zo kun je daar dankbaar voor zijn.
Op dit moment is het overlevingsmechanisme niet meer nodig. Je omgeving is niet meer onveilig. Sterker nog, je verwijdert een aantal onveilige dingen uit je leven. Dus je kunt het bedanken dat het er was, maar nu ga je het zelf weer kunnen.
Zo heb ik er voor mezelf naar gekeken. Mijn overlevingsmechanisme/overtuiging zorgde er tijdens de pesterijen voor dat ik het volhield, maar erna had het eigenlijk een tegengestelde uitwerking. Ik moest afstand houden van anderen en alert blijven op anderen, zo creëerde ik veiligheid voor mezelf in een onveilige omgeving. Maar toen de omgeving veilig werd, zorgde het voor isolatie en angst voor anderen. Dat is niet gezond en dat is niet wat ik wilde. Dus werd het tijd om het te veranderen.
maandag 8 mei 2017 om 13:13
Sofie, ik zal je niet quoten, maar wat knuffelen en vertrouwen betreft, en waar dat toe kan leiden: zo herkenbaar
Het voelt voor mij nog altijd gevaarllijk om open te zijn over mijn gevoelens, om aan te geven dat ik iets wil of juist niet wil, om als eerste een voorstel te doen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het woord 'gevaarlijk' lijkt misschien overdreven, maar is wel het juiste woord. Ik durf (amper) te luisteren naar het deel wat dit dus echt zo voelt... uit ondervinding...
Het voelt voor mij nog altijd gevaarllijk om open te zijn over mijn gevoelens, om aan te geven dat ik iets wil of juist niet wil, om als eerste een voorstel te doen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het woord 'gevaarlijk' lijkt misschien overdreven, maar is wel het juiste woord. Ik durf (amper) te luisteren naar het deel wat dit dus echt zo voelt... uit ondervinding...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 mei 2017 om 16:28
Hoi lieverds
Hanke wat een vreselijke opmerking
En EV die richting jou ook, vreselijk
Inderdaad, hoe kregen ze dat hun strot uit...?
Fijn te lezen over het ontdooien dankzij knuffels
Sofie herkenbaar wat je vertelt over knuffelen en vertrouwen,
en hoe dat al heel snel onveilig en 'eng' voelt..
Snow mooi wat je vertelt over overlevingsmechanismen,
bedankt voor je ervaringen
Dat bedanken is aan het komen,
en er komt nu ook een periode waarin ik erachter kom
hoe hard een heel groot deel van mij gewerkt heeft afgelopen jaren.
Mijn peut had me daar al voor gewaarschuwd over ingelicht.
'Door te voelen en te ervaren hoe enorm zwaar het volhouden, onderdrukken en doorgaan was,
zei ze, kom je erachter dat je aan het overleven was ipv leven,
en hoe groot de aanslag daarvan was voor je lichaam.
Het is logisch dat die signalen geeft van uitputting.
En begrijpelijk dat je daar aan voorbij wilt gaan, dit niet wilt voelen en ervaren,
want dat heb je altijd zo gedaan en geleerd.
Maar nu kun je het beter verdragen, en durf je het aan te gaan,
dat is super knap en dapper, maar ook heel confronterend.
Gebruik deze tijd maar om te merken hoe zwaar het was,
ipv er tegen te vechten. Het voelen en ervaren gaat je uiteindelijk juist helpen..'
Ik merk dat ik sowieso meer geaccepteerd heb dat de moeheid,
en de hoeveelheid emoties, spanning, etc. er bij horen.
En dat scheelt heel erg, want ook nog er tegen vechten,
begon me behoorlijk op te breken...
Mijn nieuwe peut heeft me er best veel over uitgelegd via een mail,
(waaronder dus bovenstaande)
en dat helpt heel erg, met het accepteren,
en dat is dus erg fijn merk ik nu.
Alhoewel ik nog steeds bijna meteen wil denken:
wat stom dat ik moe ben/wat stom dat ik me opeens verdrietig voel/
wat stom dat mijn lichaam zo doet/wat stom dat ik zo moeilijk adem/
wat stom dit en wat stom dat
Begint er nu ook langzaam wat meer te komen van:
oké ik ben blijkbaar moe, goed dat ik dat inmiddels voel,
want dan weet ik dat.
Oké ik ben blijkbaar verdrietig, goed dat ik dat voel,
want dan weet ik dat.
Zonder oordeel, zonder paniek,
zonder meteen een plan klaar moeten hebben liggen van mezelf,
hoe ik het nu weer ga volhouden,
en nu weer tegen ga vechten....
Het dag voor dag principe, waar ik ook keihard tegen vocht,
begint meer te landen, en duidelijker te worden....
Ook vandaag merk en voel ik van alles,
wat ik eigenlijk niet wil, maar tegelijk komt er een andere emotie bij,
een soort van blijdschap dat ik voel?
Want hoe naar ik het de afgelopen maanden ook heb gevonden,
en nog steeds, ik voel nu wel heel erg veel meer,
en bovendien komt er steeds meer bij... (qua voelen, van lichaam),
en zie ik dus voor het eerst ook een voordeel (voordelen?) ervan.
Het is volgens mij best handig dat ik kan voelen wanneer ik vermoeid ben,
of wanneer ik verdrietig ben, of wanneer ik het warm/koud heb.
Ik begin eindelijk een beetje de woorden van m'n peut te begrijpen,
dat voelen beter is dan pijn doen....
Alsof er een kwartje valt
Ik heb het alleen maar gezien als vreselijk,
omdat het ook vreselijk wás.
Mijn lichaam, dat jarenlang genegeerd is,
greep volgens mij eindelijk de kans om eens aan te geven,
dat ze ook een stem heeft.
En al helemaal toen ze doorhad dat er eindelijk naar haar geluisterd werd,
greep ze volgens mij die kans met beide handen
Maar nu ik daar wat meer aan begin te wennen,
en het een beetje accepteer, en minder vecht,
merk ik dat het ergens ook fijn is...
Dat het helemaal niet erg is dat ik geen robot ben,
die maar door en door kan, en elke dag hetzelfde kan,
en niks voelt.
Maar dat ik een mens ben, en wel heel veel kan voelen
(los van emoties als boosheid en verdriet, óók blijdschap en liefde),
en dat mijn dagen wel wisselend zijn,
niet omdat ik slecht of gek ben, maar 'gewoon' een mens.
Nou ja, dat ervaar ik vandaag dus een beetje,
en ik merk dat er ook ontzettend veel energie uitgegaan is,
afgelopen maanden, naar het vechten tegen het voelen.
Het vechten tegen mezelf...
Ik voel me nog net zo verdrietig als afgelopen tijd,
ik vind m'n lichaam voelen nog net zo eng en lastig,
maar ik merk wel dat het heel veel lucht geeft,
dat ik er minder tegen vecht.....
Sorry als ik het wat wazig opgeschreven heb,
ik kan het nog niet helemaal woorden geven,
maar wilde het toch een beetje met jullie delen.
Is het herkenbaar of wartaal wat ik schrijf?
Vanavond inderdaad een makkelijke maaltijd,
en morgen maar een half dagje werken!
En nu alweer bijna klaar
Hanke wat een vreselijke opmerking
En EV die richting jou ook, vreselijk
Inderdaad, hoe kregen ze dat hun strot uit...?
Fijn te lezen over het ontdooien dankzij knuffels
Sofie herkenbaar wat je vertelt over knuffelen en vertrouwen,
en hoe dat al heel snel onveilig en 'eng' voelt..
Snow mooi wat je vertelt over overlevingsmechanismen,
bedankt voor je ervaringen
Dat bedanken is aan het komen,
en er komt nu ook een periode waarin ik erachter kom
hoe hard een heel groot deel van mij gewerkt heeft afgelopen jaren.
Mijn peut had me daar al voor gewaarschuwd over ingelicht.
'Door te voelen en te ervaren hoe enorm zwaar het volhouden, onderdrukken en doorgaan was,
zei ze, kom je erachter dat je aan het overleven was ipv leven,
en hoe groot de aanslag daarvan was voor je lichaam.
Het is logisch dat die signalen geeft van uitputting.
En begrijpelijk dat je daar aan voorbij wilt gaan, dit niet wilt voelen en ervaren,
want dat heb je altijd zo gedaan en geleerd.
Maar nu kun je het beter verdragen, en durf je het aan te gaan,
dat is super knap en dapper, maar ook heel confronterend.
Gebruik deze tijd maar om te merken hoe zwaar het was,
ipv er tegen te vechten. Het voelen en ervaren gaat je uiteindelijk juist helpen..'
Ik merk dat ik sowieso meer geaccepteerd heb dat de moeheid,
en de hoeveelheid emoties, spanning, etc. er bij horen.
En dat scheelt heel erg, want ook nog er tegen vechten,
begon me behoorlijk op te breken...
Mijn nieuwe peut heeft me er best veel over uitgelegd via een mail,
(waaronder dus bovenstaande)
en dat helpt heel erg, met het accepteren,
en dat is dus erg fijn merk ik nu.
Alhoewel ik nog steeds bijna meteen wil denken:
wat stom dat ik moe ben/wat stom dat ik me opeens verdrietig voel/
wat stom dat mijn lichaam zo doet/wat stom dat ik zo moeilijk adem/
wat stom dit en wat stom dat
Begint er nu ook langzaam wat meer te komen van:
oké ik ben blijkbaar moe, goed dat ik dat inmiddels voel,
want dan weet ik dat.
Oké ik ben blijkbaar verdrietig, goed dat ik dat voel,
want dan weet ik dat.
Zonder oordeel, zonder paniek,
zonder meteen een plan klaar moeten hebben liggen van mezelf,
hoe ik het nu weer ga volhouden,
en nu weer tegen ga vechten....
Het dag voor dag principe, waar ik ook keihard tegen vocht,
begint meer te landen, en duidelijker te worden....
Ook vandaag merk en voel ik van alles,
wat ik eigenlijk niet wil, maar tegelijk komt er een andere emotie bij,
een soort van blijdschap dat ik voel?
Want hoe naar ik het de afgelopen maanden ook heb gevonden,
en nog steeds, ik voel nu wel heel erg veel meer,
en bovendien komt er steeds meer bij... (qua voelen, van lichaam),
en zie ik dus voor het eerst ook een voordeel (voordelen?) ervan.
Het is volgens mij best handig dat ik kan voelen wanneer ik vermoeid ben,
of wanneer ik verdrietig ben, of wanneer ik het warm/koud heb.
Ik begin eindelijk een beetje de woorden van m'n peut te begrijpen,
dat voelen beter is dan pijn doen....
Alsof er een kwartje valt
Ik heb het alleen maar gezien als vreselijk,
omdat het ook vreselijk wás.
Mijn lichaam, dat jarenlang genegeerd is,
greep volgens mij eindelijk de kans om eens aan te geven,
dat ze ook een stem heeft.
En al helemaal toen ze doorhad dat er eindelijk naar haar geluisterd werd,
greep ze volgens mij die kans met beide handen
Maar nu ik daar wat meer aan begin te wennen,
en het een beetje accepteer, en minder vecht,
merk ik dat het ergens ook fijn is...
Dat het helemaal niet erg is dat ik geen robot ben,
die maar door en door kan, en elke dag hetzelfde kan,
en niks voelt.
Maar dat ik een mens ben, en wel heel veel kan voelen
(los van emoties als boosheid en verdriet, óók blijdschap en liefde),
en dat mijn dagen wel wisselend zijn,
niet omdat ik slecht of gek ben, maar 'gewoon' een mens.
Nou ja, dat ervaar ik vandaag dus een beetje,
en ik merk dat er ook ontzettend veel energie uitgegaan is,
afgelopen maanden, naar het vechten tegen het voelen.
Het vechten tegen mezelf...
Ik voel me nog net zo verdrietig als afgelopen tijd,
ik vind m'n lichaam voelen nog net zo eng en lastig,
maar ik merk wel dat het heel veel lucht geeft,
dat ik er minder tegen vecht.....
Sorry als ik het wat wazig opgeschreven heb,
ik kan het nog niet helemaal woorden geven,
maar wilde het toch een beetje met jullie delen.
Is het herkenbaar of wartaal wat ik schrijf?
Vanavond inderdaad een makkelijke maaltijd,
en morgen maar een half dagje werken!
En nu alweer bijna klaar
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 8 mei 2017 om 16:46
maandag 8 mei 2017 om 17:44
Mooi geschreven Snow, al je posts van vandaag. Bedankt.
Behalve die post over die Gekko dan. Gekko's knuffelen is eng
Ik geloof ook echt dat het beschermingsmechanisme toen ontzettend nuttig is geweest. Daar verdient het heel veel credits voor. Om er voor te zorgen dat dit deel nu geen belemmering wordt, is het nodig dat we haar uitleggen dat ze nu naar de achtergrond mag.
Ik wil dit deel echt niet kwijt. Ik wil dat ik het kan inroepen, kan raadplegen, wanneer ik dat wil. Als een soort adviseur. Maar dan wel een meer 'normale' adviseur, beter op de hoogte van de situatie nu, van mijn kracht nu. Met wat meer vertrouwen in 'mijn zijn'. Op de achtergrond mag ze best aanwezig zijn. En als het dan echt nodig is, mag ze me beschermen. Dat vertrouw ik haar wel toe
@Knuff, ik vind je post niet wazig, ik kan je volledig volgen. En ik vind het fijn wat je schrijft vandaag. Zo gaaf om te lezen dat je nu ziet welke enorme stappen je al gezet hebt. Echt Knuff, je doet het zo goed!
@Tobbert, ik wens je een heel veilig knuffelpersoon.
Een gekko. Echt, t moet niet gekk(o)er worden hier....
@EV, moeilijk, dat blijft het. En toch steeds een beetje minder moeilijk, daar geloof ik in. Als we maar blijven leren van wat we doen. We kunnen heel veel dingen fout doen, zonder dat we daadwerkelijk echt gevaar lopen. Leren doen we. Hier, van elkaar. Bij de psych. Bij onze vrienden. Bij onszelf.
Behalve die post over die Gekko dan. Gekko's knuffelen is eng
Ik geloof ook echt dat het beschermingsmechanisme toen ontzettend nuttig is geweest. Daar verdient het heel veel credits voor. Om er voor te zorgen dat dit deel nu geen belemmering wordt, is het nodig dat we haar uitleggen dat ze nu naar de achtergrond mag.
Ik wil dit deel echt niet kwijt. Ik wil dat ik het kan inroepen, kan raadplegen, wanneer ik dat wil. Als een soort adviseur. Maar dan wel een meer 'normale' adviseur, beter op de hoogte van de situatie nu, van mijn kracht nu. Met wat meer vertrouwen in 'mijn zijn'. Op de achtergrond mag ze best aanwezig zijn. En als het dan echt nodig is, mag ze me beschermen. Dat vertrouw ik haar wel toe
@Knuff, ik vind je post niet wazig, ik kan je volledig volgen. En ik vind het fijn wat je schrijft vandaag. Zo gaaf om te lezen dat je nu ziet welke enorme stappen je al gezet hebt. Echt Knuff, je doet het zo goed!
@Tobbert, ik wens je een heel veilig knuffelpersoon.
Een gekko. Echt, t moet niet gekk(o)er worden hier....
@EV, moeilijk, dat blijft het. En toch steeds een beetje minder moeilijk, daar geloof ik in. Als we maar blijven leren van wat we doen. We kunnen heel veel dingen fout doen, zonder dat we daadwerkelijk echt gevaar lopen. Leren doen we. Hier, van elkaar. Bij de psych. Bij onze vrienden. Bij onszelf.
maandag 8 mei 2017 om 18:45
Gekko's of vissen knuffelen, brrr
Doe mij dan maar een hond of een poes, als het dan toch een dier moet zijn. Liefst met lang haar
Het is een nieuw gezichtspunt, als ik er nu zo over nadenk.
zoals jij schrijft Knuf, dat vechten tegen wat je lichaam eigenlijk te vertellen heeft, je eigenlijk niet helpt..
zoals jij schrijft Sofie, dat bepaalde delen hebben geholpen te overleven, dat de omgeving nu veilig is en dat nu dus niet meer nodig is, maar dat je wel naar die delen zou kunnen luisteren..
Doe mij dan maar een hond of een poes, als het dan toch een dier moet zijn. Liefst met lang haar
Het is een nieuw gezichtspunt, als ik er nu zo over nadenk.
zoals jij schrijft Knuf, dat vechten tegen wat je lichaam eigenlijk te vertellen heeft, je eigenlijk niet helpt..
zoals jij schrijft Sofie, dat bepaalde delen hebben geholpen te overleven, dat de omgeving nu veilig is en dat nu dus niet meer nodig is, maar dat je wel naar die delen zou kunnen luisteren..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 mei 2017 om 18:58
quote:SF_ schreef op 08 mei 2017 @ 16:46:
En dat is herkenbaar. Dat je iemand anders nodig hebt gehad om toestemming of bevestiging te geven dat het inderdaad zo erg was. Dat je je niet aanstelt of in een slachtofferrol zit of er 'nu nog steeds' mee bezig bent.
Ja, inderdaad, dit precies is wat heel erg meegeholpen heeft Snow
'Traumatherapie' vind ik echt een afschuwelijk woord, want dacht ik steeds: dan wordt mijn situatie zo opgeblazen, en zo erg was het niet.
Die 'traumatherapeut' zou me al helemaal uitlachen, want die ziet mensen met échte problemen en zorgen en nare gevoelens en heftige ervaringen, zoals écht mishandelde mensen, of écht erg misbruikte mensen, of mensen met écht een heftig verleden.
En meer en meer kom ik erachter dat het van mij wel degelijk ook echt heftig was, en dat ik ook het recht heb om te voelen wat ik voel (dat is heel eng en heel raar om te ervaren, voor iemand die amper het gevoel had recht te hebben op ruimte, dan is de stap naar 'het recht om emoties te hebben' best groot en eng...).
En los van de heftigheid; voelen zou iets moeten zijn wat 'gewoon' mag en kan bestaan. Emoties zijn er nou eenmaal... Ik kon (kan) ze alleen niet verdragen...
Ik heb bijna het idee dat m'n peuten en vriendinnen en vriend bepaalde dingen gezegd hebben met als doel mij mee te geven dat het echt heftig is wat ik meegemaakt heb, ipv dat ze het zeggen om gemeen te zijn of me de grond in te trappen of me nog ellendiger te laten voelen
De woorden van die mensen snijden door me heen als ik ze hoor, als ze het hebben over vroegkinderlijke traumatisering, misbruik, ernstige destructieve gevolgen, geweld, kindermishandeling, ...
Continu wil ik ze dan tegenspreken en zeggen dat ze moeten stoppen het te dramatiseren.
En nu zijn er mensen die tegen me zeggen: het was echt zo erg, je mag daar echt verdrietig over zijn, je mag daar zo lang over doen als je wilt, het is in dertig jaar opgebouwd dus we verwachten dat het niet in een jaartje opgelost is. Je mag rouwen, en pijn hebben om wat je overkomen is. Je mag stil staan bij hoe vreselijk zwaar het was om dit jarenlang alleen te dragen, te onderdrukken en mee te slepen.
Pfff... ik vind het wel heel veel en eng
Het komt behoorlijk binnen..
Het is zó anders dan wat ik altijd gehoord en geleerd heb..
Die laatste dingen die jij noemt Snow, over in een slachtofferrol zitten, of je aanstellen of er nog steeds mee bezig zijn, herken ik heel erg. Ik vroeg me af of ik zelf zo over het verdriet van andere mensen dacht. Mijn conclusie is van niet. Waarom wel zo over mezelf? Omdat ik dat geleerd heb. Al die woorden (slachtofferrol, aanstellen, etc) heb ik naar m'n hoofd gekregen vroeger. Ik heb ze opgeslagen als waarheid, maar ze zijn dus niet van mij.
Ze zijn van mensen die oordelen over mij. Ze zijn van mensen die weinig tot geen inlevingsvermogen hebben. Ze zijn van mensen die het pad wat ik nu kies niet durfden af te leggen (met alle (verslavende en destructieve) gevolgen van dien). Ze zijn van mensen die invloed willen uitoefenen op mij door zulke woorden. Ze zijn van mensen die zelf beschadigd zijn.
Nu mag ik zelf gaan bedenken wat ik van deze woorden vind, van deze oordelen en deze mensen. En ik vind ze zielig, en respectloos, en kwetsend, en weinig empatisch. Ieder mag vinden wat hij/zij zelf wil, dus ook de mensen die zo oordelen over mij, maar ik hoef niks met hun woorden. Ze doen me pijn omdat ze van m'n ouders, stiefmoeder en broertje komen. Maar ze vertellen me alles over die mensen. En niks over mij. Ik wil ze niet meer, ik hoef hun oordelen niet meer te hebben. En dat is eng, maar ook heel erg fijn
Eng omdat ik in mijn hoofd hoor dat het heel erg slecht met mij gaat aflopen. Dat ik erin blijf hangen, en me aanstel, en inderdaad: me opstel als een slachtoffer. Ook al weet ik dus dat het de woorden van anderen zijn, die ik zo vaak gehoord heb, en van zulke belangrijke mensen in mijn leven als kind kwamen, toch (daarom) klinken ze heel waar, en botsen ze met wat ik hierboven allemaal geschreven heb.
Ik wou dat het wat eenvoudiger was, dat ik kon denken richting m'n ouders: nou lekker dan, wat jullie me geleerd hebben! Zit ik nu mooi mee. Zak er lekker in en zoek het uit met jullie veroordelende, kortzichtige, sneue woorden richting mij
Maar dat is er slechts een heel klein beetje, die boosheid. Verdriet is aanweziger, omdat ik moet vechten tegen hun woorden. Die ze erin geslagen en gedreund hebben. Verdriet omdat ouders je kunnen leren hoe mooi het leven is, hoe waardevol vertrouwen is, en hoe prachtig liefde is, terwijl mijn ouders me leerden mezelf te haten, en het leven en iedereen die daar bij hoort te wantrouwen. Verdriet en frustraties om mijn geworstel en gevecht, en toch ook... een klein beetje trots omdat ik er naar durf te kijken en hoeveel pijn het me ook doet, ook zie wat dat me brengt.
En dat is herkenbaar. Dat je iemand anders nodig hebt gehad om toestemming of bevestiging te geven dat het inderdaad zo erg was. Dat je je niet aanstelt of in een slachtofferrol zit of er 'nu nog steeds' mee bezig bent.
Ja, inderdaad, dit precies is wat heel erg meegeholpen heeft Snow
'Traumatherapie' vind ik echt een afschuwelijk woord, want dacht ik steeds: dan wordt mijn situatie zo opgeblazen, en zo erg was het niet.
Die 'traumatherapeut' zou me al helemaal uitlachen, want die ziet mensen met échte problemen en zorgen en nare gevoelens en heftige ervaringen, zoals écht mishandelde mensen, of écht erg misbruikte mensen, of mensen met écht een heftig verleden.
En meer en meer kom ik erachter dat het van mij wel degelijk ook echt heftig was, en dat ik ook het recht heb om te voelen wat ik voel (dat is heel eng en heel raar om te ervaren, voor iemand die amper het gevoel had recht te hebben op ruimte, dan is de stap naar 'het recht om emoties te hebben' best groot en eng...).
En los van de heftigheid; voelen zou iets moeten zijn wat 'gewoon' mag en kan bestaan. Emoties zijn er nou eenmaal... Ik kon (kan) ze alleen niet verdragen...
Ik heb bijna het idee dat m'n peuten en vriendinnen en vriend bepaalde dingen gezegd hebben met als doel mij mee te geven dat het echt heftig is wat ik meegemaakt heb, ipv dat ze het zeggen om gemeen te zijn of me de grond in te trappen of me nog ellendiger te laten voelen
De woorden van die mensen snijden door me heen als ik ze hoor, als ze het hebben over vroegkinderlijke traumatisering, misbruik, ernstige destructieve gevolgen, geweld, kindermishandeling, ...
Continu wil ik ze dan tegenspreken en zeggen dat ze moeten stoppen het te dramatiseren.
En nu zijn er mensen die tegen me zeggen: het was echt zo erg, je mag daar echt verdrietig over zijn, je mag daar zo lang over doen als je wilt, het is in dertig jaar opgebouwd dus we verwachten dat het niet in een jaartje opgelost is. Je mag rouwen, en pijn hebben om wat je overkomen is. Je mag stil staan bij hoe vreselijk zwaar het was om dit jarenlang alleen te dragen, te onderdrukken en mee te slepen.
Pfff... ik vind het wel heel veel en eng
Het komt behoorlijk binnen..
Het is zó anders dan wat ik altijd gehoord en geleerd heb..
Die laatste dingen die jij noemt Snow, over in een slachtofferrol zitten, of je aanstellen of er nog steeds mee bezig zijn, herken ik heel erg. Ik vroeg me af of ik zelf zo over het verdriet van andere mensen dacht. Mijn conclusie is van niet. Waarom wel zo over mezelf? Omdat ik dat geleerd heb. Al die woorden (slachtofferrol, aanstellen, etc) heb ik naar m'n hoofd gekregen vroeger. Ik heb ze opgeslagen als waarheid, maar ze zijn dus niet van mij.
Ze zijn van mensen die oordelen over mij. Ze zijn van mensen die weinig tot geen inlevingsvermogen hebben. Ze zijn van mensen die het pad wat ik nu kies niet durfden af te leggen (met alle (verslavende en destructieve) gevolgen van dien). Ze zijn van mensen die invloed willen uitoefenen op mij door zulke woorden. Ze zijn van mensen die zelf beschadigd zijn.
Nu mag ik zelf gaan bedenken wat ik van deze woorden vind, van deze oordelen en deze mensen. En ik vind ze zielig, en respectloos, en kwetsend, en weinig empatisch. Ieder mag vinden wat hij/zij zelf wil, dus ook de mensen die zo oordelen over mij, maar ik hoef niks met hun woorden. Ze doen me pijn omdat ze van m'n ouders, stiefmoeder en broertje komen. Maar ze vertellen me alles over die mensen. En niks over mij. Ik wil ze niet meer, ik hoef hun oordelen niet meer te hebben. En dat is eng, maar ook heel erg fijn
Eng omdat ik in mijn hoofd hoor dat het heel erg slecht met mij gaat aflopen. Dat ik erin blijf hangen, en me aanstel, en inderdaad: me opstel als een slachtoffer. Ook al weet ik dus dat het de woorden van anderen zijn, die ik zo vaak gehoord heb, en van zulke belangrijke mensen in mijn leven als kind kwamen, toch (daarom) klinken ze heel waar, en botsen ze met wat ik hierboven allemaal geschreven heb.
Ik wou dat het wat eenvoudiger was, dat ik kon denken richting m'n ouders: nou lekker dan, wat jullie me geleerd hebben! Zit ik nu mooi mee. Zak er lekker in en zoek het uit met jullie veroordelende, kortzichtige, sneue woorden richting mij
Maar dat is er slechts een heel klein beetje, die boosheid. Verdriet is aanweziger, omdat ik moet vechten tegen hun woorden. Die ze erin geslagen en gedreund hebben. Verdriet omdat ouders je kunnen leren hoe mooi het leven is, hoe waardevol vertrouwen is, en hoe prachtig liefde is, terwijl mijn ouders me leerden mezelf te haten, en het leven en iedereen die daar bij hoort te wantrouwen. Verdriet en frustraties om mijn geworstel en gevecht, en toch ook... een klein beetje trots omdat ik er naar durf te kijken en hoeveel pijn het me ook doet, ook zie wat dat me brengt.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 8 mei 2017 om 19:06
quote:Sofie1979 schreef op 08 mei 2017 @ 17:44:
Ik wil dit deel echt niet kwijt. Ik wil dat ik het kan inroepen, kan raadplegen, wanneer ik dat wil. Als een soort adviseur.
Ja, dat wil ik ook wel. Die gedachten van mij zijn helaas nogal van het alles of niets principe
Of we helpen je op onze manier, of je zoekt het maar uit.
Ik probeer zo vaak met ze te overleggen maar ze zijn daar niet van gediend
Ze willen echt met niemand samen werken. Het enige wat ze nog enigszins zien zitten is sparren met m'n vader, en zeker over de huidige ontwikkelingen. Ze weten zeker dat hij wel naar ze zal luisteren en het met ze eens is..
Dat deeltje van jou klinkt vriendelijker Sofie, of lijkt dat maar zo? Die wil in elk geval compromissen sluiten of niet? Wil ik ook leren, zo'n adviseur lijkt me fijner dan al dat geschreeuw
En heel erg bedankt voor je lieve woorden en knuffel
Ik wil dit deel echt niet kwijt. Ik wil dat ik het kan inroepen, kan raadplegen, wanneer ik dat wil. Als een soort adviseur.
Ja, dat wil ik ook wel. Die gedachten van mij zijn helaas nogal van het alles of niets principe
Of we helpen je op onze manier, of je zoekt het maar uit.
Ik probeer zo vaak met ze te overleggen maar ze zijn daar niet van gediend
Ze willen echt met niemand samen werken. Het enige wat ze nog enigszins zien zitten is sparren met m'n vader, en zeker over de huidige ontwikkelingen. Ze weten zeker dat hij wel naar ze zal luisteren en het met ze eens is..
Dat deeltje van jou klinkt vriendelijker Sofie, of lijkt dat maar zo? Die wil in elk geval compromissen sluiten of niet? Wil ik ook leren, zo'n adviseur lijkt me fijner dan al dat geschreeuw
En heel erg bedankt voor je lieve woorden en knuffel
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 8 mei 2017 om 22:12
quote:Knuffelbeertjes schreef op 08 mei 2017 @ 18:58:Ik wou dat het wat eenvoudiger was, dat ik kon denken richting m'n ouders: nou lekker dan, wat jullie me geleerd hebben! Zit ik nu mooi mee. Zak er lekker in en zoek het uit met jullie veroordelende, kortzichtige, sneue woorden richting mij
Maar dat is er slechts een heel klein beetje, die boosheid. Verdriet is aanweziger, omdat ik moet vechten tegen hun woorden. Die ze erin geslagen en gedreund hebben. Verdriet omdat ouders je kunnen leren hoe mooi het leven is, hoe waardevol vertrouwen is, en hoe prachtig liefde is, terwijl mijn ouders me leerden mezelf te haten, en het leven en iedereen die daar bij hoort te wantrouwen. Verdriet en frustraties om mijn geworstel en gevecht, en toch ook... een klein beetje trots omdat ik er naar durf te kijken en hoeveel pijn het me ook doet, ook zie wat dat me brengt.Alweer zo'n mooie post met zelfinzicht... En je mag zo trots zijn op jezelf, omdat je ernaar durft te kijken en nu begint te ervaren wat het jou brengt.
Je woorden, wat ouders je zouden kunnen leren over het leven, raken mij heel erg
omdat ik dat ook totaal niet heb meegekregen. Je brengt het zo ontzettend treffend onder woorden. Ik begin zulke dingen nu pas over het leven te leren. En vooral: te voelen.
Dat is wat ik mijn kinderen ook had willen meegeven, maar naast dat ik het zelf niet heb meegekregen, is het buiten mijn schuld om ook voor hen nog eens heel anders gelopen, en hebben ze intussen ook nare dingen wat vertrouwen en liefde betreft over het leven geleerd. Het is te hopen dat zij hier eerder hulp bij krijgen dan dat ik dat had, want het is afschuwelijk om hier in je eentje allemaal mee te worstelen. (Maar ook daar heb ik geen invloed op.)
Maar dat is er slechts een heel klein beetje, die boosheid. Verdriet is aanweziger, omdat ik moet vechten tegen hun woorden. Die ze erin geslagen en gedreund hebben. Verdriet omdat ouders je kunnen leren hoe mooi het leven is, hoe waardevol vertrouwen is, en hoe prachtig liefde is, terwijl mijn ouders me leerden mezelf te haten, en het leven en iedereen die daar bij hoort te wantrouwen. Verdriet en frustraties om mijn geworstel en gevecht, en toch ook... een klein beetje trots omdat ik er naar durf te kijken en hoeveel pijn het me ook doet, ook zie wat dat me brengt.Alweer zo'n mooie post met zelfinzicht... En je mag zo trots zijn op jezelf, omdat je ernaar durft te kijken en nu begint te ervaren wat het jou brengt.
Je woorden, wat ouders je zouden kunnen leren over het leven, raken mij heel erg
omdat ik dat ook totaal niet heb meegekregen. Je brengt het zo ontzettend treffend onder woorden. Ik begin zulke dingen nu pas over het leven te leren. En vooral: te voelen.
Dat is wat ik mijn kinderen ook had willen meegeven, maar naast dat ik het zelf niet heb meegekregen, is het buiten mijn schuld om ook voor hen nog eens heel anders gelopen, en hebben ze intussen ook nare dingen wat vertrouwen en liefde betreft over het leven geleerd. Het is te hopen dat zij hier eerder hulp bij krijgen dan dat ik dat had, want het is afschuwelijk om hier in je eentje allemaal mee te worstelen. (Maar ook daar heb ik geen invloed op.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 mei 2017 om 22:22
Och lieve Elmervrouw
Gelukkig is het nooit te laat om te leren
Te leren voelen, vertrouwen, ervaren
Je bent zo goed bezig daarmee
Bedankt voor je woorden lieverd
Het doet me verdriet wat je schrijft over je kinderen. Verdriet om hen.
Zij hebben behoorlijk wat meegemaakt...
En ook verdriet om wat het met jou als moeder doet.
Daar zijn geen woorden voor
Je hebt gelijk dat je daar geen invloed op hebt, je hebt ze jaren geleden noodgedwongen moeten loslaten, maar je kinderen loslaten kun je, lijkt mij, nooit. Ook dat verdriet en gemis heb je telkens meegedragen en laat ook nu nog z'n sporen na, mede door ZH. Ze zijn dichterbij dan een paar jaar geleden, maar tegelijk soms verder weg dan vroeger...
Lieve Elmervrouw ik heb zoals je leest geen troostende woorden, alleen maar heel veel respect voor jouw kracht en heel veel begrip voor je verdriet. Voor zover ik dat kan, als meelezer op afstand zonder kinderen... Het raakt me elke keer ontzettend. Blijf vooral schrijven hoor, ik lees je graag
Gelukkig is het nooit te laat om te leren
Te leren voelen, vertrouwen, ervaren
Je bent zo goed bezig daarmee
Bedankt voor je woorden lieverd
Het doet me verdriet wat je schrijft over je kinderen. Verdriet om hen.
Zij hebben behoorlijk wat meegemaakt...
En ook verdriet om wat het met jou als moeder doet.
Daar zijn geen woorden voor
Je hebt gelijk dat je daar geen invloed op hebt, je hebt ze jaren geleden noodgedwongen moeten loslaten, maar je kinderen loslaten kun je, lijkt mij, nooit. Ook dat verdriet en gemis heb je telkens meegedragen en laat ook nu nog z'n sporen na, mede door ZH. Ze zijn dichterbij dan een paar jaar geleden, maar tegelijk soms verder weg dan vroeger...
Lieve Elmervrouw ik heb zoals je leest geen troostende woorden, alleen maar heel veel respect voor jouw kracht en heel veel begrip voor je verdriet. Voor zover ik dat kan, als meelezer op afstand zonder kinderen... Het raakt me elke keer ontzettend. Blijf vooral schrijven hoor, ik lees je graag
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 8 mei 2017 om 22:39
Dank je wel voor je lieve invoelende woorden, Knuf.
Ik wil niet altijd weer met mijn kinderen komen opdraven, en het was nu ook niet het eerste waar ik aan dacht toen ik las wat je schreef, maar wel het tweede. Het is zo gemeen eigenlijk.... de volwassenen met alle macht die ze hebben, en onschuldige kinderen die nog steeds, nu, vroeger, zoveel leed wordt aangedaan wat, alle therapie ten spijt (denk ik zelf..) altijd een litteken zal blijven.
Dat was ook iets waar ik, door mijn eigen verleden, me zo van bewust was: de macht die je over een kind hebt. Hoe overgeleverd ze aan je zijn. Ik vond dat heel eng. En ik ging er zo zorgvuldig mogelijk mee om, maar vervolgens loopt alles anders dan je wilt en hoopt... Eén troost is dat ze iig wel een heel andere basis hebben meegekregen dan ik, ik hoop dat ze dat, vroeger of later, helpt bij verwerking van wat hen is overkomen.
Ik wil niet altijd weer met mijn kinderen komen opdraven, en het was nu ook niet het eerste waar ik aan dacht toen ik las wat je schreef, maar wel het tweede. Het is zo gemeen eigenlijk.... de volwassenen met alle macht die ze hebben, en onschuldige kinderen die nog steeds, nu, vroeger, zoveel leed wordt aangedaan wat, alle therapie ten spijt (denk ik zelf..) altijd een litteken zal blijven.
Dat was ook iets waar ik, door mijn eigen verleden, me zo van bewust was: de macht die je over een kind hebt. Hoe overgeleverd ze aan je zijn. Ik vond dat heel eng. En ik ging er zo zorgvuldig mogelijk mee om, maar vervolgens loopt alles anders dan je wilt en hoopt... Eén troost is dat ze iig wel een heel andere basis hebben meegekregen dan ik, ik hoop dat ze dat, vroeger of later, helpt bij verwerking van wat hen is overkomen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 mei 2017 om 22:42
Intussen doe ik wat ik kan wat mijn eigen healing betreft. En draagt alles wat hier geschreven wordt, daar ook flink veel aan bij. Dus (ik heb het al eens eerder gezegd) nogmaals dank voor het openen van dit topic, en je eerlijkheid en openhartigheid.
Dank aan alle schrijfsters trouwens.
Het is zo mooi wat hier ontstaan is.. en ik ben blij dat ik mij hier wel deel van voel uitmaken (waar ik IRL nergens een gevoel heb van 'erbij horen'.
Dank aan alle schrijfsters trouwens.
Het is zo mooi wat hier ontstaan is.. en ik ben blij dat ik mij hier wel deel van voel uitmaken (waar ik IRL nergens een gevoel heb van 'erbij horen'.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 8 mei 2017 om 23:01
quote:Knuffelbeertjes schreef op 08 mei 2017 @ 19:06:
[...]
Dat deeltje van jou klinkt vriendelijker Sofie, of lijkt dat maar zo? Die wil in elk geval compromissen sluiten of niet? Wil ik ook leren, zo'n adviseur lijkt me fijner dan al dat geschreeuw
[...]
Het deeltje is inmiddels een stuk vriendelijker dan die schreeuwende, drammende, gillende gedachten waar jij vooral mee praat. Ik schrijf inmiddels en dit doe ik met opzet. Want het is wel anders geweest. Vooral in taalgebruik konden (en kunnen ze nog steeds af en toe) zeer gemeen en dwingend zijn. Heel voorzichtig beginnen ze een ietsiepietsie beetje vertrouwen in mij en mijn psych te krijgen.
Hun wantrouwen in mijn lichaam is nog altijd immens en daar zijn ze dan ook het meest bepalend, rigide, strengst en gemeenst over. Het lukt steeds beter om verbinding met dit deeltje Sofie te krijgen, er naar te luisteren zonder het over me heen te laten walsen. Iedere keer opnieuw ontdek ik hoe bang dit deel eigenlijk is voor alles. Alle gemene dingen doet het vanuit die angst. Waarmee het niet opeens goed is, maar waardoor ik het wel kan begrijpen. Dus dat helpt.
Ik zie bij jou op dit gebied ook al een kleine verandering plaatsvinden, maar dat zullen de gedachten ongetwijfeld tegenspreken. En dat snap ik ook, want het is ook een enge uitspraak van mij.
@Snow, was een grapje he. Zolang je niet met harige vogelspinnen aan komt zetten, is het oké voor mij
@EV, ik vind het juist fijn dat je (ook) schrijft over je kinderen. Wat zij hebben meegemaakt, is ontzettend akelig. Natuurlijk had je ze hier tegen willen beschermen. Het is dat dit niet is gelukt. Dit is hun leven. Dit is waar zij mee zullen moeten dealen. Dat is niet eerlijk en verschrikkelijk ellendig, maar zo is het wel. Ik hoop dat ze betere begeleiding krijgen dan jij in het verleden hebt gehad.
Al ben ik het met Knuff eens, dat het nooit te laat is. Dus ook niet voor jou. Dat zie je ook, want je bent je aan het ontwikkelen. Kijk maar hoe je MM toe laat en hoe dapper je ZH begrenst. Dat heb je eerder niet zo kunnen doen.
Jouw kinderen hebben in ieder geval altijd, op elk moment, een moeder bij wie ze welkom zijn.
Ik hoop voor ze dat ze dit ooit gaan beseffen en dat ze daar dan iets mee (kunnen) doen.
[...]
Dat deeltje van jou klinkt vriendelijker Sofie, of lijkt dat maar zo? Die wil in elk geval compromissen sluiten of niet? Wil ik ook leren, zo'n adviseur lijkt me fijner dan al dat geschreeuw
[...]
Het deeltje is inmiddels een stuk vriendelijker dan die schreeuwende, drammende, gillende gedachten waar jij vooral mee praat. Ik schrijf inmiddels en dit doe ik met opzet. Want het is wel anders geweest. Vooral in taalgebruik konden (en kunnen ze nog steeds af en toe) zeer gemeen en dwingend zijn. Heel voorzichtig beginnen ze een ietsiepietsie beetje vertrouwen in mij en mijn psych te krijgen.
Hun wantrouwen in mijn lichaam is nog altijd immens en daar zijn ze dan ook het meest bepalend, rigide, strengst en gemeenst over. Het lukt steeds beter om verbinding met dit deeltje Sofie te krijgen, er naar te luisteren zonder het over me heen te laten walsen. Iedere keer opnieuw ontdek ik hoe bang dit deel eigenlijk is voor alles. Alle gemene dingen doet het vanuit die angst. Waarmee het niet opeens goed is, maar waardoor ik het wel kan begrijpen. Dus dat helpt.
Ik zie bij jou op dit gebied ook al een kleine verandering plaatsvinden, maar dat zullen de gedachten ongetwijfeld tegenspreken. En dat snap ik ook, want het is ook een enge uitspraak van mij.
@Snow, was een grapje he. Zolang je niet met harige vogelspinnen aan komt zetten, is het oké voor mij
@EV, ik vind het juist fijn dat je (ook) schrijft over je kinderen. Wat zij hebben meegemaakt, is ontzettend akelig. Natuurlijk had je ze hier tegen willen beschermen. Het is dat dit niet is gelukt. Dit is hun leven. Dit is waar zij mee zullen moeten dealen. Dat is niet eerlijk en verschrikkelijk ellendig, maar zo is het wel. Ik hoop dat ze betere begeleiding krijgen dan jij in het verleden hebt gehad.
Al ben ik het met Knuff eens, dat het nooit te laat is. Dus ook niet voor jou. Dat zie je ook, want je bent je aan het ontwikkelen. Kijk maar hoe je MM toe laat en hoe dapper je ZH begrenst. Dat heb je eerder niet zo kunnen doen.
Jouw kinderen hebben in ieder geval altijd, op elk moment, een moeder bij wie ze welkom zijn.
Ik hoop voor ze dat ze dit ooit gaan beseffen en dat ze daar dan iets mee (kunnen) doen.
maandag 8 mei 2017 om 23:08
Lief van je, Sofie.
Tegelijkertijd besef ik dat zij hun eigen leven hebben. Dat voelde ik heel duidelijk bij de geboorte van mijn dochter. Op het moment dat zij door de verloskundige aangepakt werd, had ik een heel helder beeld van: nu is ze niet meer van mij, het is een eigen persoon die een eigen leven gaat leiden, ik moet haar loslaten. Later, toen ze weg waren, heb ik daar nog vaak aan teruggedacht. Het was bijna een vooruitblik, zo direct na de bevalling.
Dit is echt het spirituele deel in mij, wat het zo voelt. Je kind is een eigen persoon. Niet van jou, of van de vader. Maar van zichzelf. Met een geheel eigen weg in het leven. En hun eigen uitdagingen, pijn en geluk. Je kunt er als moeder alleen maar 'zijn'. Verzorgen, als ze klein zijn, en begeleiden. En vertrouwen, dat het gaat zoals het gaat..... Maar die spirituele kijk neemt niet weg dat ik daar als mens, als moeder, wel wat dichter bij betrokken had willen zijn (understatement). En dat het als mens heel veel pijn doet dat het anders is gelopen.
Tegelijkertijd besef ik dat zij hun eigen leven hebben. Dat voelde ik heel duidelijk bij de geboorte van mijn dochter. Op het moment dat zij door de verloskundige aangepakt werd, had ik een heel helder beeld van: nu is ze niet meer van mij, het is een eigen persoon die een eigen leven gaat leiden, ik moet haar loslaten. Later, toen ze weg waren, heb ik daar nog vaak aan teruggedacht. Het was bijna een vooruitblik, zo direct na de bevalling.
Dit is echt het spirituele deel in mij, wat het zo voelt. Je kind is een eigen persoon. Niet van jou, of van de vader. Maar van zichzelf. Met een geheel eigen weg in het leven. En hun eigen uitdagingen, pijn en geluk. Je kunt er als moeder alleen maar 'zijn'. Verzorgen, als ze klein zijn, en begeleiden. En vertrouwen, dat het gaat zoals het gaat..... Maar die spirituele kijk neemt niet weg dat ik daar als mens, als moeder, wel wat dichter bij betrokken had willen zijn (understatement). En dat het als mens heel veel pijn doet dat het anders is gelopen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 9 mei 2017 om 09:58
Wat er gisteren gebeurde vond ik interessant. Ik stelde enthousiast gekko voor (dat zijn gewoon heel grappige beestjes) en de twee negatieve reacties daarop gaven me echt een rotgevoel. Na mijn soort van forumpauze terug en dan zoiets.
Eigenlijk dacht ik meteen: bekijk het maar, ik hou helemaal op hier.
Maar ik ben het gevoel gaan onderzoeken. Wat werd hier nu geraakt? Waarom mogen anderen niet gewoon hun eigen mening hebben, waarom voelt het als afwijzing, een persoonlijke afwijzing, als ze gekko's nou eenmaal niet leuk vinden? Wat zit ik me vreselijk aan te stellen, zeg.
Wanneer had ik dit gevoel eerder gehad? Heel vaak als ik ergens enthousiast over was en als ik iets heel eigens toonde. Iets niet zo voor de hand liggends. Dan werd dat vaak direct afgeserveerd. Niet goed, niet leuk, hou je bek, ken je plaats, donder op, jij past er niet bij, jou willen we niet.
Zo... oké dan... Dat is nogal wat om te denken. En om te voelen. Dat raakt direct de kern. De overtuiging dat ik niet pas in de wereld, zie je wel, hier is weer bewijs. De negatieve gedachten die zich ergens hebben verstopt, waar ik ze niet altijd goed in de smiezen heb, die roken hun kans om zich even heerlijk uit te leven. Zie je wel, zie je wel, zie je wel.
Wat is het toch moeilijk om wat harder te worden. Misschien wel juist in dit topic. Omdat ik het niet verwacht had en omdat ik me hier zo goed als veilig voel. Hoe moeilijk om mijn eigen gevoel en gedachten gerust te stellen, hoe moeilijk om in het hoofd te houden dat het absoluut niet zo bedoeld is als het overkomt bij mij. Het gaat immers nergens over. Maar is dat niet vaker zo, dat het nergens over gaat en toch zoveel pijn kan doen. Daarom dacht ik, ik schrijf het op.
Eigenlijk dacht ik meteen: bekijk het maar, ik hou helemaal op hier.
Maar ik ben het gevoel gaan onderzoeken. Wat werd hier nu geraakt? Waarom mogen anderen niet gewoon hun eigen mening hebben, waarom voelt het als afwijzing, een persoonlijke afwijzing, als ze gekko's nou eenmaal niet leuk vinden? Wat zit ik me vreselijk aan te stellen, zeg.
Wanneer had ik dit gevoel eerder gehad? Heel vaak als ik ergens enthousiast over was en als ik iets heel eigens toonde. Iets niet zo voor de hand liggends. Dan werd dat vaak direct afgeserveerd. Niet goed, niet leuk, hou je bek, ken je plaats, donder op, jij past er niet bij, jou willen we niet.
Zo... oké dan... Dat is nogal wat om te denken. En om te voelen. Dat raakt direct de kern. De overtuiging dat ik niet pas in de wereld, zie je wel, hier is weer bewijs. De negatieve gedachten die zich ergens hebben verstopt, waar ik ze niet altijd goed in de smiezen heb, die roken hun kans om zich even heerlijk uit te leven. Zie je wel, zie je wel, zie je wel.
Wat is het toch moeilijk om wat harder te worden. Misschien wel juist in dit topic. Omdat ik het niet verwacht had en omdat ik me hier zo goed als veilig voel. Hoe moeilijk om mijn eigen gevoel en gedachten gerust te stellen, hoe moeilijk om in het hoofd te houden dat het absoluut niet zo bedoeld is als het overkomt bij mij. Het gaat immers nergens over. Maar is dat niet vaker zo, dat het nergens over gaat en toch zoveel pijn kan doen. Daarom dacht ik, ik schrijf het op.
dinsdag 9 mei 2017 om 10:09
Moedig dat je dit schrijft en dat je zo jezelf onderzoekt, Snow.
En zo herkenbaar ook trouwens. Alle dingen die ik vroeger (en sommige nu nog steeds) interessant en leuk vond, vonden mijn zussen, broer en moeder niets, belachelijk, raar, niet bij een meisje passen; noem maar op. En zie, een van die dingen, als ik hier zeg dat ik Seven of Nine uit Star Trek, en trouwens alle ST-series, geweldig vind, ben ik nog steeds huiverig voor de reactie. Of als ik ergens in een topic vind dat er harde reacties gegeven worden, en ik kom op voor de TO, gebeurt hetzelfde. Zo kan ik nog een hoop opnoemen..
Het gekko-gedeelte en reactie daarop heb ik gemist geloof ik. En eigenlijk denk ik ook: nou en? Nou en, als iemand dat niet leuk vindt. Ook over mezelf: nou en, als iemand die Seven of Nine een engerd vindt? Dat doet toch niks af aan wat ik zelf vind? Het gaat allemaal over vertrouwen-op, en respecteren-van, je eigen gevoel. Dat dat er mag zijn. Dat jij er mag zijn, zoals je bent, met alles wat je fijn en niet fijn vindt. Ja, heel leuk en rationeel snap ik dat allemaal, maar gevoelsmatig is het een ander verhaal. Daar voel ik nog steeds die afwijzing, afkeuring, pesterij, niet-respecteren. Dat heeft er diep ingehakt.
En zo herkenbaar ook trouwens. Alle dingen die ik vroeger (en sommige nu nog steeds) interessant en leuk vond, vonden mijn zussen, broer en moeder niets, belachelijk, raar, niet bij een meisje passen; noem maar op. En zie, een van die dingen, als ik hier zeg dat ik Seven of Nine uit Star Trek, en trouwens alle ST-series, geweldig vind, ben ik nog steeds huiverig voor de reactie. Of als ik ergens in een topic vind dat er harde reacties gegeven worden, en ik kom op voor de TO, gebeurt hetzelfde. Zo kan ik nog een hoop opnoemen..
Het gekko-gedeelte en reactie daarop heb ik gemist geloof ik. En eigenlijk denk ik ook: nou en? Nou en, als iemand dat niet leuk vindt. Ook over mezelf: nou en, als iemand die Seven of Nine een engerd vindt? Dat doet toch niks af aan wat ik zelf vind? Het gaat allemaal over vertrouwen-op, en respecteren-van, je eigen gevoel. Dat dat er mag zijn. Dat jij er mag zijn, zoals je bent, met alles wat je fijn en niet fijn vindt. Ja, heel leuk en rationeel snap ik dat allemaal, maar gevoelsmatig is het een ander verhaal. Daar voel ik nog steeds die afwijzing, afkeuring, pesterij, niet-respecteren. Dat heeft er diep ingehakt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 9 mei 2017 om 10:24
quote:SF_ schreef op 09 mei 2017 @ 09:58:
Wat er gisteren gebeurde vond ik interessant. Ik stelde enthousiast gekko voor (dat zijn gewoon heel grappige beestjes) en de twee negatieve reacties daarop gaven me echt een rotgevoel. Na mijn soort van forumpauze terug en dan zoiets.
Eigenlijk dacht ik meteen: bekijk het maar, ik hou helemaal op hier.
Maar ik ben het gevoel gaan onderzoeken. Wat werd hier nu geraakt? Waarom mogen anderen niet gewoon hun eigen mening hebben, waarom voelt het als afwijzing, een persoonlijke afwijzing, als ze gekko's nou eenmaal niet leuk vinden? Wat zit ik me vreselijk aan te stellen, zeg.
Wanneer had ik dit gevoel eerder gehad? Heel vaak als ik ergens enthousiast over was en als ik iets heel eigens toonde. Iets niet zo voor de hand liggends. Dan werd dat vaak direct afgeserveerd. Niet goed, niet leuk, hou je bek, ken je plaats, donder op, jij past er niet bij, jou willen we niet.
Zo... oké dan... Dat is nogal wat om te denken. En om te voelen. Dat raakt direct de kern. De overtuiging dat ik niet pas in de wereld, zie je wel, hier is weer bewijs. De negatieve gedachten die zich ergens hebben verstopt, waar ik ze niet altijd goed in de smiezen heb, die roken hun kans om zich even heerlijk uit te leven. Zie je wel, zie je wel, zie je wel.
Wat is het toch moeilijk om wat harder te worden. Misschien wel juist in dit topic. Omdat ik het niet verwacht had en omdat ik me hier zo goed als veilig voel. Hoe moeilijk om mijn eigen gevoel en gedachten gerust te stellen, hoe moeilijk om in het hoofd te houden dat het absoluut niet zo bedoeld is als het overkomt bij mij. Het gaat immers nergens over. Maar is dat niet vaker zo, dat het nergens over gaat en toch zoveel pijn kan doen. Daarom dacht ik, ik schrijf het op.
Wat goed van je Snow
Ik bedoelde mijn reactie echt niet als een afwijzing van jou of van hoe je bent. Het beeld van mijzelf terwijl ik een gekko knuffelde, vond ik heel grappig. Niet 'uitlach' grappig, maar gewoon grappig.
Ik waardeerde je inbreng juist, omdat ik m grappig vond. Maar ik begrijp nu dat het niet grappig bedoeld was van jou. En dat mijn reactie daarop (oprecht als grapje bedoeld) door jou niet als grapje is opgepakt.
Sorry daarvoor. Ik wil graag dat dit topic veilig is en voelt voor je.
Wat je schrijft (gisteren schreef, maar ook zojuist) vind ik echt fijn. En ik ben blij dat je het met ons deelt.
Wat er gisteren gebeurde vond ik interessant. Ik stelde enthousiast gekko voor (dat zijn gewoon heel grappige beestjes) en de twee negatieve reacties daarop gaven me echt een rotgevoel. Na mijn soort van forumpauze terug en dan zoiets.
Eigenlijk dacht ik meteen: bekijk het maar, ik hou helemaal op hier.
Maar ik ben het gevoel gaan onderzoeken. Wat werd hier nu geraakt? Waarom mogen anderen niet gewoon hun eigen mening hebben, waarom voelt het als afwijzing, een persoonlijke afwijzing, als ze gekko's nou eenmaal niet leuk vinden? Wat zit ik me vreselijk aan te stellen, zeg.
Wanneer had ik dit gevoel eerder gehad? Heel vaak als ik ergens enthousiast over was en als ik iets heel eigens toonde. Iets niet zo voor de hand liggends. Dan werd dat vaak direct afgeserveerd. Niet goed, niet leuk, hou je bek, ken je plaats, donder op, jij past er niet bij, jou willen we niet.
Zo... oké dan... Dat is nogal wat om te denken. En om te voelen. Dat raakt direct de kern. De overtuiging dat ik niet pas in de wereld, zie je wel, hier is weer bewijs. De negatieve gedachten die zich ergens hebben verstopt, waar ik ze niet altijd goed in de smiezen heb, die roken hun kans om zich even heerlijk uit te leven. Zie je wel, zie je wel, zie je wel.
Wat is het toch moeilijk om wat harder te worden. Misschien wel juist in dit topic. Omdat ik het niet verwacht had en omdat ik me hier zo goed als veilig voel. Hoe moeilijk om mijn eigen gevoel en gedachten gerust te stellen, hoe moeilijk om in het hoofd te houden dat het absoluut niet zo bedoeld is als het overkomt bij mij. Het gaat immers nergens over. Maar is dat niet vaker zo, dat het nergens over gaat en toch zoveel pijn kan doen. Daarom dacht ik, ik schrijf het op.
Wat goed van je Snow
Ik bedoelde mijn reactie echt niet als een afwijzing van jou of van hoe je bent. Het beeld van mijzelf terwijl ik een gekko knuffelde, vond ik heel grappig. Niet 'uitlach' grappig, maar gewoon grappig.
Ik waardeerde je inbreng juist, omdat ik m grappig vond. Maar ik begrijp nu dat het niet grappig bedoeld was van jou. En dat mijn reactie daarop (oprecht als grapje bedoeld) door jou niet als grapje is opgepakt.
Sorry daarvoor. Ik wil graag dat dit topic veilig is en voelt voor je.
Wat je schrijft (gisteren schreef, maar ook zojuist) vind ik echt fijn. En ik ben blij dat je het met ons deelt.
dinsdag 9 mei 2017 om 10:50
Ik vind het super dapper dat je hier toch terug komt lieve Snow! Echt waar. Hoe moeilijk is dat wel niet, als je zo geraakt wordt door reacties, omdat het raakt aan oude pijn en onzekerheden en angsten. Ik vind je moedig.
Rationeel: de reacties lees ik niet als negatief. Omdat ik niet iets geschreven heb (over gekko's) waar een ander niet positief op reageert (brr en eng). Jij wel. Jij was gisteren al zo stoer dat je iets eigens durfde laten zien (en ja dat is stoer, want ik zou daar enorme moeite mee hebben, ik heb al moeite hier te schrijven over wat ik gegeten heb, wat ik gedaan heb, laat staan wat mijn voorkeuren zijn. Angst voor afwijzing, zonder meer). Fijn om te lezen dat het topic veilig genoeg voor je voelt/de(?) om zoiets er neer te zetten, iets over wat jij een leuk dier vindt. Ik lees in de 2 reacties dat anderen dat dier eng vinden. Dat is het.
Gevoelsmatig: ja dat is een heel ander verhaal en daar kan ik me dus alles bij voorstellen. Dat heeft niks te maken imo met harder worden naar jezelf Snow. Je hebt heel lang hard moeten zijn, om de pesterijen te doorstaan. Nu hoeft dat niet meer. Wat is hard worden? Dat zulke reacties je niks doen? Of dat je ze kunt rationaliseren? Ik heb dat bij alles gedaan in m'n leven en het heeft me veel gebracht maar ook ontzettend belemmerd. Het belemmerde mij om relaties aan te gaan, om te voelen, om mezelf te leren kennen.
De twee reacties die je kreeg kwamen misschien wel van personen die zich ook redelijk veilig in dit topic voelen en dus durven aan te geven dat ze iets eng vinden. Dat is mooi. Dat jij vervolgens vandaag deelt wat dat met jou doet vind ik zo bijzonder mooi en waardevol. Ik weet 100% zeker dat de twee reacties niet negatief bedoeld zijn. Maar gevoelsmatig begrijp ik jou ook. En het mooie van dit topic is dat we dat kunnen leren van elkaar, maar ook er kunnen zijn voor elkaar.
Ik vind beslist niet dat je je aanstelt, ik begrijp waar het vandaan komt en zou je het liefst een knuffel willen geven. Om dat je zo vaak te horen hebt gekregen dat jouw ideeën niet goed waren. Nu is dat niet meer zo, nu kun je steeds meer zien dat ieder z'n eigen mening mag hebben. Maar die oude pijn zit er nog wel. En die is er, en wordt dan geraakt en dat doet zeer
Ik lees dat het hard vechten was om je eigen gevoelens en gedachten gerust te stellen. Ik hoop dat ik je vandaag daar door deze post een beetje bij mag helpen. Zodat ook jij merkt dat je dat geruststellen niet (meer) alleen hoeft te doen. Ook daar is dit topic voor, en daarom ben ik blij dat je dit geschreven heb.
Ik heb gezien dat je met een smiley wel probeerde aan te geven dat de reacties je verdrietig maakten. Dat is al een heel verschil met eerder, heb je dat zelf ook door? Eerder koos je voor de aanval, of om je te anonimiseren, of... En nu dit. Dat vind ik echt knap van je. Die smiley en nu deze post vanmorgen. Echt dapper van je (of had ik dat al gezegd ).
En weet je, er komt misschien wel een tijd dat je na zulke reacties gaat zeggen: ik word hier verdrietig van, want nu voelt het alsof jullie iets niet leuk vinden wat ik wel leuk vind.
En dan kun je lezen en leren hoe anderen het bedoelen. Ik weet zeker dat dat in dit topic veilig is. Omdat ik weet dat hier geen pestkoppen zijn. Omdat ik geloof dat iedereen vanuit hele goede intenties schrijft.
Maar zoiets durven aangeven, dat is je heel kwetsbaar opstellen. Dat lukt mij vaak ook (nog) niet. Dat je het nu in je berichtje van vanmorgen zet vind ik heel dapper.
Zoals je leest is het voor mij niet 'iets heel kleins.' Bedankt voor je openheid en ervaringen Snow hierover
Mijn leuke vraag over gekko's heb je trouwens genegeerd Snow
(dat is niet zo, je hebt er vast overheen gelezen door alles wat de reacties daarvoor teweegbrachten), maar zo kan het voor mij voelen, want dat is dan weer mijn angst en valkuil en zwakte en onzekerheid
En trouwens, ik hoop dat je ook durft te delen wat het nu met je doet, na deze reactie. Dat is niet verplicht. Maar stel je voor dat je iets denkt van 'oh nu neem ik wel veel ruimte in in dit topic/nu gaat het wel veel over mij/ik heb het veel te erg opgeblazen' (allemaal dingen die ik dus echt niet denk en vind, dat bewijst dit hele berichtje hopelijk wel, maar die jouw saboterende gedachten je misschien wijs willen maken), dan hoop ik dat je daar iets over durft te zeggen. Maar ook als je m'n hele berichtje onzinnig vindt, en ik de plank compleet mis sla, dan mag je dat ook zeggen he?
In dat laatste geval liever niet quoten want dan haal ik het later wel weg
(ik hoop niet dat ik vet mosterd ben met m'n berichtje want heb er best lang over gedaan om m'n woorden goed af te wegen )
Rationeel: de reacties lees ik niet als negatief. Omdat ik niet iets geschreven heb (over gekko's) waar een ander niet positief op reageert (brr en eng). Jij wel. Jij was gisteren al zo stoer dat je iets eigens durfde laten zien (en ja dat is stoer, want ik zou daar enorme moeite mee hebben, ik heb al moeite hier te schrijven over wat ik gegeten heb, wat ik gedaan heb, laat staan wat mijn voorkeuren zijn. Angst voor afwijzing, zonder meer). Fijn om te lezen dat het topic veilig genoeg voor je voelt/de(?) om zoiets er neer te zetten, iets over wat jij een leuk dier vindt. Ik lees in de 2 reacties dat anderen dat dier eng vinden. Dat is het.
Gevoelsmatig: ja dat is een heel ander verhaal en daar kan ik me dus alles bij voorstellen. Dat heeft niks te maken imo met harder worden naar jezelf Snow. Je hebt heel lang hard moeten zijn, om de pesterijen te doorstaan. Nu hoeft dat niet meer. Wat is hard worden? Dat zulke reacties je niks doen? Of dat je ze kunt rationaliseren? Ik heb dat bij alles gedaan in m'n leven en het heeft me veel gebracht maar ook ontzettend belemmerd. Het belemmerde mij om relaties aan te gaan, om te voelen, om mezelf te leren kennen.
De twee reacties die je kreeg kwamen misschien wel van personen die zich ook redelijk veilig in dit topic voelen en dus durven aan te geven dat ze iets eng vinden. Dat is mooi. Dat jij vervolgens vandaag deelt wat dat met jou doet vind ik zo bijzonder mooi en waardevol. Ik weet 100% zeker dat de twee reacties niet negatief bedoeld zijn. Maar gevoelsmatig begrijp ik jou ook. En het mooie van dit topic is dat we dat kunnen leren van elkaar, maar ook er kunnen zijn voor elkaar.
Ik vind beslist niet dat je je aanstelt, ik begrijp waar het vandaan komt en zou je het liefst een knuffel willen geven. Om dat je zo vaak te horen hebt gekregen dat jouw ideeën niet goed waren. Nu is dat niet meer zo, nu kun je steeds meer zien dat ieder z'n eigen mening mag hebben. Maar die oude pijn zit er nog wel. En die is er, en wordt dan geraakt en dat doet zeer
Ik lees dat het hard vechten was om je eigen gevoelens en gedachten gerust te stellen. Ik hoop dat ik je vandaag daar door deze post een beetje bij mag helpen. Zodat ook jij merkt dat je dat geruststellen niet (meer) alleen hoeft te doen. Ook daar is dit topic voor, en daarom ben ik blij dat je dit geschreven heb.
Ik heb gezien dat je met een smiley wel probeerde aan te geven dat de reacties je verdrietig maakten. Dat is al een heel verschil met eerder, heb je dat zelf ook door? Eerder koos je voor de aanval, of om je te anonimiseren, of... En nu dit. Dat vind ik echt knap van je. Die smiley en nu deze post vanmorgen. Echt dapper van je (of had ik dat al gezegd ).
En weet je, er komt misschien wel een tijd dat je na zulke reacties gaat zeggen: ik word hier verdrietig van, want nu voelt het alsof jullie iets niet leuk vinden wat ik wel leuk vind.
En dan kun je lezen en leren hoe anderen het bedoelen. Ik weet zeker dat dat in dit topic veilig is. Omdat ik weet dat hier geen pestkoppen zijn. Omdat ik geloof dat iedereen vanuit hele goede intenties schrijft.
Maar zoiets durven aangeven, dat is je heel kwetsbaar opstellen. Dat lukt mij vaak ook (nog) niet. Dat je het nu in je berichtje van vanmorgen zet vind ik heel dapper.
Zoals je leest is het voor mij niet 'iets heel kleins.' Bedankt voor je openheid en ervaringen Snow hierover
Mijn leuke vraag over gekko's heb je trouwens genegeerd Snow
(dat is niet zo, je hebt er vast overheen gelezen door alles wat de reacties daarvoor teweegbrachten), maar zo kan het voor mij voelen, want dat is dan weer mijn angst en valkuil en zwakte en onzekerheid
En trouwens, ik hoop dat je ook durft te delen wat het nu met je doet, na deze reactie. Dat is niet verplicht. Maar stel je voor dat je iets denkt van 'oh nu neem ik wel veel ruimte in in dit topic/nu gaat het wel veel over mij/ik heb het veel te erg opgeblazen' (allemaal dingen die ik dus echt niet denk en vind, dat bewijst dit hele berichtje hopelijk wel, maar die jouw saboterende gedachten je misschien wijs willen maken), dan hoop ik dat je daar iets over durft te zeggen. Maar ook als je m'n hele berichtje onzinnig vindt, en ik de plank compleet mis sla, dan mag je dat ook zeggen he?
In dat laatste geval liever niet quoten want dan haal ik het later wel weg
(ik hoop niet dat ik vet mosterd ben met m'n berichtje want heb er best lang over gedaan om m'n woorden goed af te wegen )
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 9 mei 2017 om 10:58
Ik deelde mijn zelfonderzoekje niet om te horen te krijgen dat anderen het niet zo bedoeld hadden, etc., want dat wist ik (rationeel) ook wel.
Ik deelde het, omdat ik dacht dat het herkenbaar zou zijn voor anderen hier. En ook om er misschien nog meer inzicht en perspectieven over te krijgen.
Met hard worden bedoelde ik meer een gladde jas aantrekken, meer schijt aan wat anderen vinden hebben. Wat anderen zeggen, bij de anderen laten en daar niet zelf over gaan mokken.
En ja, @Knuffelbeertjes, gekko's hebben leuke eigenschappen. Ik bedoel, kijk dan hoe grappig:
Ik deelde het, omdat ik dacht dat het herkenbaar zou zijn voor anderen hier. En ook om er misschien nog meer inzicht en perspectieven over te krijgen.
Met hard worden bedoelde ik meer een gladde jas aantrekken, meer schijt aan wat anderen vinden hebben. Wat anderen zeggen, bij de anderen laten en daar niet zelf over gaan mokken.
En ja, @Knuffelbeertjes, gekko's hebben leuke eigenschappen. Ik bedoel, kijk dan hoe grappig:
dinsdag 9 mei 2017 om 10:58
quote:Elmervrouw schreef op 08 mei 2017 @ 22:42:
Intussen doe ik wat ik kan wat mijn eigen healing betreft. En draagt alles wat hier geschreven wordt, daar ook flink veel aan bij. Dus (ik heb het al eens eerder gezegd) nogmaals dank voor het openen van dit topic, en je eerlijkheid en openhartigheid.
Dank aan alle schrijfsters trouwens.
Het is zo mooi wat hier ontstaan is.. en ik ben blij dat ik mij hier wel deel van voel uitmaken (waar ik IRL nergens een gevoel heb van 'erbij horen'.
Helemaal mee eens lieve Elmervrouw
Het is ontstaan door alle berichtjes bij elkaar. Door zoveel dappere, krachtige, lieve mensen bij elkaar. Ik ben elke dag dankbaar voor dit topic. Bijzonder hoe je virtueel je zo gesteund kunt voelen.
Wat een super lief berichtje verder ook trouwens Ik ben blij dat je voelt dat je hier deel van uitmaakt, dat is zo, en ook dat is zeer waardevol
Over je andere berichtje: schrijf zovaak en zoveel als je wilt over wat je maar kwijt wilt. Volgens mij kun je in dit topic bijna niet off topic gaan, dus wat je wilt schrijven is welkom. En al heb je het 100000 keer over je kinderen, ik lees je graag, en vind het alleen maar mooi dat hier zo'n veilige sfeer is ontstaan dat delen lukt en helpt en kan en mag.
Intussen doe ik wat ik kan wat mijn eigen healing betreft. En draagt alles wat hier geschreven wordt, daar ook flink veel aan bij. Dus (ik heb het al eens eerder gezegd) nogmaals dank voor het openen van dit topic, en je eerlijkheid en openhartigheid.
Dank aan alle schrijfsters trouwens.
Het is zo mooi wat hier ontstaan is.. en ik ben blij dat ik mij hier wel deel van voel uitmaken (waar ik IRL nergens een gevoel heb van 'erbij horen'.
Helemaal mee eens lieve Elmervrouw
Het is ontstaan door alle berichtjes bij elkaar. Door zoveel dappere, krachtige, lieve mensen bij elkaar. Ik ben elke dag dankbaar voor dit topic. Bijzonder hoe je virtueel je zo gesteund kunt voelen.
Wat een super lief berichtje verder ook trouwens Ik ben blij dat je voelt dat je hier deel van uitmaakt, dat is zo, en ook dat is zeer waardevol
Over je andere berichtje: schrijf zovaak en zoveel als je wilt over wat je maar kwijt wilt. Volgens mij kun je in dit topic bijna niet off topic gaan, dus wat je wilt schrijven is welkom. En al heb je het 100000 keer over je kinderen, ik lees je graag, en vind het alleen maar mooi dat hier zo'n veilige sfeer is ontstaan dat delen lukt en helpt en kan en mag.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
