Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 om 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 14 juni 2018 om 22:34
Ik heb het toen overleefd , nu ook.
Herinner jezelf eraan dat het gevaar al geweken is en dat dit de gevolgen zijn van een overlevingsmechanisme.
...
donderdag 14 juni 2018 om 23:18
Dankje Sofie
Voel me nu iets beter. Heb maar pizza besteld, want we moesten nog eten en ik had de hele dag al slecht voor mezelf gezorgd.
De drone let er heel erg op of ik me wel net zoals anderen gedraag. Ik mag niet afwijken, want dan vinden mensen mij raar en vinden ze me niet leuk. Bijvoorbeeld morgen, dan moet ik van de drone (net zoals iedereen) sociaal zijn, geïnteresseerd in alle (onbekende) mensen zijn, want de eerste indruk moet goed zijn. Want anders vragen ze zich af wat zo’n leuke man met zo’n saaie vrouw doet.
En laat ik nou net heel slecht zijn in sociaal doen, überhaupt al, maar helemaal als ik het gevoel heb dat ik het ook nog extra moet zijn en als ik het ook helemaal niet wil. Ik lig dus voortdurend met de drone overhoop, want ik kan niet aan zijn verwachtingen voldoen. En hoe minder dat lukt, hoe slechter ik me ga voelen. En op een gegeven moment zeg ik dan helemaal niks meer en ik mag hopen dat het dan inmiddels ‘s avonds is zodat ik kan gaan slapen en ik het voor de rest erop kan gooien dat ik moe ben en (hopelijk) naar onze slaapkamer kan. Maar er zou ook een gedeelde accommodatie bij zijn, dus de vraag is nog maar of dat kan. Maar op dat moment ben ik ervan overtuigd dat ik saai en stom ben, terwijl ik in feite doodop ben van het vechten tegen de verwachtingen van de drone.
En ik relativeer waar ik kan, maar op een gegeven moment (als ik moe ben) lukt dat niet meer. Ik heb dit overigens niet bij familie of hele goede vrienden. Alleen bij onbekende mensen die ik (van de drone) nog moet overtuigen van het feit dat ik niet saai leuk ben. En als ik alleen ben, denk ik op een gegeven moment ‘laat ook maar’, maar als man erbij is, moet ik zo lang mogelijk proberen ‘leuk’ over te komen om hem niet in diskrediet te brengen. En eigenlijk mislukt dit voornemen altijd als het sociale gebeuren te lang duurt en ik tegen de tijd dat het afgelopen is allang de strijd tegen de drone verloren heb.
De drone helpt mij helemaal niet en ik zie ook niet in hoe het lief en goed bedoeld is...
Aan het eind van de dag (met zo’n sociaal iets) voel ik me uitgeput en denk ik slecht over mezelf. En de dag erna moet ik nog meer presteren, want dan moet ik de dag ervoor compenseren. En dat is op voorhand al mislukt, want ik ben niet zo sociaal in groepen mensen.
Niet quoten a.u.b.
Sorry voor het lange verhaal. Ik laat het nu even staan, zodat ik het later nog kan opslaan, want dit is vrij precies verwoord hoe het werkt bij mij. En misschien herkent iemand zich erin.
Knuffels voor iedereen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 15 juni 2018 om 08:53
@Imaginary_Diva, voor je drone is blijkbaar het vreselijkste wat er kan gebeuren dat iemand je niet aardig vindt. Dat moet ten alle koste worden voorkomen, zelfs ten koste van jou. Zo interpreteer ik het. Het klinkt heel bekend trouwens.
In mijn ervaring is een overlevingsmechanisme maar tijdelijk gunstig of zelfs nooit gunstig. Het is meer een door een kind bedachte oplossing voor een groot probleem. Als ik maar altijd leuk doe, dan vindt iedereen mij leuk. Dat klinkt als door een kind bedacht, toch?
In mijn ervaring is een overlevingsmechanisme maar tijdelijk gunstig of zelfs nooit gunstig. Het is meer een door een kind bedachte oplossing voor een groot probleem. Als ik maar altijd leuk doe, dan vindt iedereen mij leuk. Dat klinkt als door een kind bedacht, toch?
vrijdag 15 juni 2018 om 13:00
@Snow, ja, precies dat. Als ik maar leuk doe, vindt iedereen mij leuk (En dan ben ik dus veilig). Dat het eigenlijk super onhandig is, omdat je dan heel afhankelijk bent van wat anderen vinden en nooit weet wanneer je het goed doet.
Voor mijzelf ging het voorheen nog een slagje verder: als kind heb ik ervaren dat ikzelf geen bestaansrecht had. Ik mocht er alleen zijn als ik deed zoals anderen wilden dat ik deed en dat was heel ingewikkeld, want thuis moest ik anders zijn dan op school. En op school moest ik bij de leraren weer anders zijn dan bij mijn klasgenoten. En daar waar ik dacht dat ik het meest veilig was, bij mijn beste vriendin (want die wist zo ontzettend goed hoe je moest doen om overal in de smaak te vallen, zij was hierin het perfecte voorbeeld, alleen gebruikte ze daarvoor verschrikkelijke manipulatieve trucjes waar ik buikpijn van kreeg) was ik het meest onveilig van allemaal. Door haar werd ik uiteindelijk (seksueel) misbruikt.
Dus.
Heb ik jaren gedanst naar de pijpen van een ander.
Werd ik als een marionet heen en weer geslingerd.
Tussen het goed van mijn ouders.
Het braaf van mijn leraren.
Het brutale van mijn klasgenootjes.
Het sadistische van mijn beste vriendin.
En mijn eigen morele kompas.
Ergens in mij zat iets wat wist welke richting mij paste.
Er zat alleen zo weinig wat die richting durfde op te gaan.
Er was geen aanmoediging.
Er was geen steun.
Er waren heel veel mensen met zogenaamd goedbedoelde adviezen.
Die vooral goed waren voor hen.
Nu dans ik mijn dansje. Soms linksom, soms rechtsom.
Ik ontdek mijn eigen choreografie al heb ik vaak geen flauw idee hoe die moet.
Als ik geen zin heb om te dansen, stop ik er mee.
Als ik zin heb om door te dansen, ga ik door.
Ik doe wat ik wil en als het toch niet is wat ik wil, stop ik.
Soms komt het idee op, dat ik zou moeten voldoen aan verwachtingen van anderen.
Misschien lijkt dat een beetje op jouw Drone of die van Diva.
Dan leg ik dat deel van mezelf uit, dat dat me nooit de veiligheid heeft gebracht die ze daarmee hoopte te krijgen.
En dan vertel ik mezelf dat ik alleen nog dansjes van anderen doe, als ik ze wil doen.
Niet omdat het moet.
Ik vertel ook hoe eng ik dat vind.
En hoe wonderbaarlijk mooi tegelijkertijd.
Voor mijzelf ging het voorheen nog een slagje verder: als kind heb ik ervaren dat ikzelf geen bestaansrecht had. Ik mocht er alleen zijn als ik deed zoals anderen wilden dat ik deed en dat was heel ingewikkeld, want thuis moest ik anders zijn dan op school. En op school moest ik bij de leraren weer anders zijn dan bij mijn klasgenoten. En daar waar ik dacht dat ik het meest veilig was, bij mijn beste vriendin (want die wist zo ontzettend goed hoe je moest doen om overal in de smaak te vallen, zij was hierin het perfecte voorbeeld, alleen gebruikte ze daarvoor verschrikkelijke manipulatieve trucjes waar ik buikpijn van kreeg) was ik het meest onveilig van allemaal. Door haar werd ik uiteindelijk (seksueel) misbruikt.
Dus.
Heb ik jaren gedanst naar de pijpen van een ander.
Werd ik als een marionet heen en weer geslingerd.
Tussen het goed van mijn ouders.
Het braaf van mijn leraren.
Het brutale van mijn klasgenootjes.
Het sadistische van mijn beste vriendin.
En mijn eigen morele kompas.
Ergens in mij zat iets wat wist welke richting mij paste.
Er zat alleen zo weinig wat die richting durfde op te gaan.
Er was geen aanmoediging.
Er was geen steun.
Er waren heel veel mensen met zogenaamd goedbedoelde adviezen.
Die vooral goed waren voor hen.
Nu dans ik mijn dansje. Soms linksom, soms rechtsom.
Ik ontdek mijn eigen choreografie al heb ik vaak geen flauw idee hoe die moet.
Als ik geen zin heb om te dansen, stop ik er mee.
Als ik zin heb om door te dansen, ga ik door.
Ik doe wat ik wil en als het toch niet is wat ik wil, stop ik.
Soms komt het idee op, dat ik zou moeten voldoen aan verwachtingen van anderen.
Misschien lijkt dat een beetje op jouw Drone of die van Diva.
Dan leg ik dat deel van mezelf uit, dat dat me nooit de veiligheid heeft gebracht die ze daarmee hoopte te krijgen.
En dan vertel ik mezelf dat ik alleen nog dansjes van anderen doe, als ik ze wil doen.
Niet omdat het moet.
Ik vertel ook hoe eng ik dat vind.
En hoe wonderbaarlijk mooi tegelijkertijd.
vrijdag 15 juni 2018 om 23:02
Hey lieverds.
Pinguinkonijningin hier! Diva, pizza mag. Zit tomaat op, dat is groente!
Ik ben helemaal bijgelezen. En ik kan niet anders zeggen dan dat het zo heftig is allemaal. Maar de drones letten keurig ( en te goed ) op en iedereen doet een poging/oefening tot zelfbescherming. En een wijs iemand hier zei ooit (3 blz terug) dat alleen oefenen ook al geslaagd is.
Daarom hangen nu al die vlaggen buiten! Jullie zijn geslaagd.
Zoals altijd gaat het met mij weer een prima. Ik heb keurig alles om mij heen even afgekapt of voor me uitgeschoven, want ik ben een beetje te druk om meer te doen dan ik nu doe.
Toch wil ik hier wel even laten weten dat ik mee-lees en jullie knapperd vind.
In plaats van knuffels gooi ik voor iedereen een drupje rituals in de groep. Op je pols smeren en aan snuiven als je een beetje troost of comfort nodig hebt. Een vertrouwd lekker geurtje is dan zo fijn!
Pinguinkonijningin hier! Diva, pizza mag. Zit tomaat op, dat is groente!
Ik ben helemaal bijgelezen. En ik kan niet anders zeggen dan dat het zo heftig is allemaal. Maar de drones letten keurig ( en te goed ) op en iedereen doet een poging/oefening tot zelfbescherming. En een wijs iemand hier zei ooit (3 blz terug) dat alleen oefenen ook al geslaagd is.
Daarom hangen nu al die vlaggen buiten! Jullie zijn geslaagd.
Zoals altijd gaat het met mij weer een prima. Ik heb keurig alles om mij heen even afgekapt of voor me uitgeschoven, want ik ben een beetje te druk om meer te doen dan ik nu doe.
Toch wil ik hier wel even laten weten dat ik mee-lees en jullie knapperd vind.
In plaats van knuffels gooi ik voor iedereen een drupje rituals in de groep. Op je pols smeren en aan snuiven als je een beetje troost of comfort nodig hebt. Een vertrouwd lekker geurtje is dan zo fijn!
donderdag 21 juni 2018 om 15:36
Ik hoop dat de stilte in dit topic betekent dat het met iedereen (redelijk) goed gaat.
Zo niet, kattenfilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=verTHgvYqh8
Zo niet, kattenfilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=verTHgvYqh8
donderdag 21 juni 2018 om 17:03
ow die filmpjes zijn echt super! Kan er echt even om lachen. thnx!
Hier gaat t niet zo goed. Merk aan mezelf dat als ik maar blijf praten met mijn man (echt de enige die ik nu echt vertrouw) het allemaal wel te behappen is (gezin, therapie, heel klein beetje sociaal contact).
Maar het is me zo snel teveel, dan kan ik niet meer praten, trek ik me terug, krijg ik huilbuien, woedeaanvallen, paniek en voelt t alsof dit nooit meer over gaat.
En waar dat door komt?
Ik denk doordat ik naar mn werk moet, maar wat dan precies de angst oproept...
en het feit dat de aangiftes nog steeds lopen, er af en toe extra info gevraagd wordt wat alles weer op scherp zet. Of het feit dat ik nog steeds geconfronteerd wordt met familie van hem.
Vind dat zo moeilijk... Nu met de imaginaire exposure komt alles ineens weer zo dichtbij en dan lijkt alles harder aan te komen.
liefst wil ik me dan weer voor alles afsluiten, stoppen met therapie en doen alsof er niets aan de hand is.
dat is ook eigenlijk wat iedereen wil. Dat ik weer gewoon ga meedraaien zoals ik altijd heb gedaan, zonder veel gevoel want dat is alleen maar lastig.
Maar in therapie hoor je dat je juist moet voelen. maar hoe dan?
echt dat eeuwige gevecht met mezelf de hele tijd. Mag ik tijd nemen, ruimte pakken plek innemen om te helen? of moet ik gewoon niet zo zeuren, want wie ben ik.
lekker vaag verhaal, maar hoop toch op iets van herkenning, en tips zijn zeer welkom...
Hier gaat t niet zo goed. Merk aan mezelf dat als ik maar blijf praten met mijn man (echt de enige die ik nu echt vertrouw) het allemaal wel te behappen is (gezin, therapie, heel klein beetje sociaal contact).
Maar het is me zo snel teveel, dan kan ik niet meer praten, trek ik me terug, krijg ik huilbuien, woedeaanvallen, paniek en voelt t alsof dit nooit meer over gaat.
En waar dat door komt?
Ik denk doordat ik naar mn werk moet, maar wat dan precies de angst oproept...
en het feit dat de aangiftes nog steeds lopen, er af en toe extra info gevraagd wordt wat alles weer op scherp zet. Of het feit dat ik nog steeds geconfronteerd wordt met familie van hem.
Vind dat zo moeilijk... Nu met de imaginaire exposure komt alles ineens weer zo dichtbij en dan lijkt alles harder aan te komen.
liefst wil ik me dan weer voor alles afsluiten, stoppen met therapie en doen alsof er niets aan de hand is.
dat is ook eigenlijk wat iedereen wil. Dat ik weer gewoon ga meedraaien zoals ik altijd heb gedaan, zonder veel gevoel want dat is alleen maar lastig.
Maar in therapie hoor je dat je juist moet voelen. maar hoe dan?
echt dat eeuwige gevecht met mezelf de hele tijd. Mag ik tijd nemen, ruimte pakken plek innemen om te helen? of moet ik gewoon niet zo zeuren, want wie ben ik.
lekker vaag verhaal, maar hoop toch op iets van herkenning, en tips zijn zeer welkom...
donderdag 21 juni 2018 om 18:17
Ja, het kost nou eenmaal tijd en moeite. Iedereen is ongeduldig en zelf wil je ook niet die pijn en alles, dus nu ophouden en vermijden en net doen of alles weer goed is, lijkt zowaar de beste oplossing voor iedereen. Maar ja, er is wél wat aan de hand en voor jou gebeurt het ook nu nog, gezien die aangiftes en zo.
Ik denk dat je nu juist voelt. Je hebt het immers over huilbuien en woedeaanvallen en paniek en wanhoop. Allemaal uitingen van gevoelens. Je bent nog niet zo lang bezig met therapie, als ik het me goed herinner. Geef het nog wat tijd. Natuurlijk mag jij ruimte innemen. En het is geen kwestie van zeuren, want het is gewoon echt zo moeilijk nu.
Fijn dat je zoveel steun aan je man hebt.
Ik denk dat je nu juist voelt. Je hebt het immers over huilbuien en woedeaanvallen en paniek en wanhoop. Allemaal uitingen van gevoelens. Je bent nog niet zo lang bezig met therapie, als ik het me goed herinner. Geef het nog wat tijd. Natuurlijk mag jij ruimte innemen. En het is geen kwestie van zeuren, want het is gewoon echt zo moeilijk nu.
Fijn dat je zoveel steun aan je man hebt.
donderdag 21 juni 2018 om 19:45
Tja je hebt gelijk. Ik voel nu juist. Maar voel de drang om alles te onderdrukken. Dus probeer me zo snel mogelijk te herpakken en dat vreet energie.
Thnx dat je t weer even helder krijgt voor me
Vind t fijn om hier zo een beetje mee te lezen, mooi om te zien hoe iedereen hoe moeilijk ook z'n weg zoekt en soms ook vind....
Heb mezelf heel lang zo raar gevonden en nu blijkt dat er (jammer genoeg) meer mensen zijn met dezelfde symptomen en dat er wel hoop is...
Thnx dat je t weer even helder krijgt voor me
Vind t fijn om hier zo een beetje mee te lezen, mooi om te zien hoe iedereen hoe moeilijk ook z'n weg zoekt en soms ook vind....
Heb mezelf heel lang zo raar gevonden en nu blijkt dat er (jammer genoeg) meer mensen zijn met dezelfde symptomen en dat er wel hoop is...
donderdag 21 juni 2018 om 20:32
Dank je wel @Snow, jouw filmpjes zijn bij mij altijd welkom, of het nou goed gaat, of wat minder goed.
@Lovebird, wijze woorden van Snow voor jou.
Fijn he, die herkenning soms. Weten dat je niet de enige bent en ook lezen dat de kans groot is dat het ooit weer anders gaat zijn. Want alle schrijvers hier werken op hun eigen manier aan herstel en allemaal maken ze stapjes. Zie de vooruitgang van een ander als een aanmoediging en steun voor jou. En vertrouw erop dat je met jouw bijdrage hier ook weer iets positiefs geeft aan anderen hier. Dank je wel dus, dat je deelt.
Hier is afgelopen week iets bijzonders gebeurd, ik geloof dat het positief uitpakt, of in ieder geval niet negatief en dat is al heel wat.
Vanwege iets wat ik voor mijn nieuwe werk moest doen, kwam ik onverwacht op een plek die ik al jaren vermijd. Het huis waar *naam dader* vroeger woonde. Het huis waar ik zo bang werd dat ik in mijzelf vluchtte, met alles wat ik had. Het huis waar mij is geleerd niet te voelen als de angst te groot is om te kunnen voelen.
Niet dat ik er in ben geweest.
Ik ben door de straat gereden.
Veilig in een auto.
Met alle deuren op slot.
En alle ramen dicht.
Mijn ogen keken.
En de angst werd even zo groot, dat mijn lijf veronderstelde dat ze te groot was om te kunnen dragen.
Tot ik mijzelf herinnerde.
Dat het anders was.
En ik mijzelf kon vertellen.
Dat ik veilig was.
Dat het huis maar gewoon een huis was.
Bestaand uit stenen.
En een loodzware houten deur.
Uit ramen en donkere houten kozijnen.
en licht oranje dakpannen.
Dat hij nog altijd in dit huis woont.
En dat ik er nooit meer binnen hoef.
Dit allemaal in misschien tien seconden. Of minder.
Toen was ik er voorbij.
En heb ik een paar straten verder,
mijn auto langs de kant gezet.
Ik durfde mijn ogen niet te sluiten.
Want misschien zou hij toevallig langslopen.
En zou ik hem te laat opmerken.
Waardoor hij ineens voor mij zou staan.
En ik als verlamd van schrik,
aan hem zou zijn overgeleverd.
Toen bedacht ik me opeens,
dat hij me niet meer gaat verlammen.
Ook niet als ik hem plotseling zou zien.
Ik zal het ijswater even voelen stromen,
en het dan omzetten in kracht in plaats van ijs.
Toch durfde ik mijn ogen niet te sluiten.
Ik durfde niet en wilde niet.
Ik wilde hem zien en hem mijn kracht laten voelen.
Zonder zijn smerige lichaam met één vezeltje aan te raken.
Ik heb de auto weer gestart en ben verder gereden naar daar waar ik moest zijn.
Mijn focus ging terug naar mijn werk. Pas 's avonds, op weg naar huis, dacht ik weer aan het moment. Eenmaal thuis moest alle angst uit mijn lijf. De bibbers, de rillingen, het dichtknijpen van mijn keel, de onderdrukte kreten.
En ik wist dat het goed was.
Later voelde ik het verlangen opkomen. Om ook het andere huis eens te bekijken.
Niet nu, maar ooit.
Als het voelt alsof het tijd is.
Willen jullie niet quoten, ik wil dit later weer weghalen.
Voor jullie allemaal een voorraadje 
@Lovebird, wijze woorden van Snow voor jou.
Fijn he, die herkenning soms. Weten dat je niet de enige bent en ook lezen dat de kans groot is dat het ooit weer anders gaat zijn. Want alle schrijvers hier werken op hun eigen manier aan herstel en allemaal maken ze stapjes. Zie de vooruitgang van een ander als een aanmoediging en steun voor jou. En vertrouw erop dat je met jouw bijdrage hier ook weer iets positiefs geeft aan anderen hier. Dank je wel dus, dat je deelt.
Hier is afgelopen week iets bijzonders gebeurd, ik geloof dat het positief uitpakt, of in ieder geval niet negatief en dat is al heel wat.
Vanwege iets wat ik voor mijn nieuwe werk moest doen, kwam ik onverwacht op een plek die ik al jaren vermijd. Het huis waar *naam dader* vroeger woonde. Het huis waar ik zo bang werd dat ik in mijzelf vluchtte, met alles wat ik had. Het huis waar mij is geleerd niet te voelen als de angst te groot is om te kunnen voelen.
Niet dat ik er in ben geweest.
Ik ben door de straat gereden.
Veilig in een auto.
Met alle deuren op slot.
En alle ramen dicht.
Mijn ogen keken.
En de angst werd even zo groot, dat mijn lijf veronderstelde dat ze te groot was om te kunnen dragen.
Tot ik mijzelf herinnerde.
Dat het anders was.
En ik mijzelf kon vertellen.
Dat ik veilig was.
Dat het huis maar gewoon een huis was.
Bestaand uit stenen.
En een loodzware houten deur.
Uit ramen en donkere houten kozijnen.
en licht oranje dakpannen.
Dat hij nog altijd in dit huis woont.
En dat ik er nooit meer binnen hoef.
Dit allemaal in misschien tien seconden. Of minder.
Toen was ik er voorbij.
En heb ik een paar straten verder,
mijn auto langs de kant gezet.
Ik durfde mijn ogen niet te sluiten.
Want misschien zou hij toevallig langslopen.
En zou ik hem te laat opmerken.
Waardoor hij ineens voor mij zou staan.
En ik als verlamd van schrik,
aan hem zou zijn overgeleverd.
Toen bedacht ik me opeens,
dat hij me niet meer gaat verlammen.
Ook niet als ik hem plotseling zou zien.
Ik zal het ijswater even voelen stromen,
en het dan omzetten in kracht in plaats van ijs.
Toch durfde ik mijn ogen niet te sluiten.
Ik durfde niet en wilde niet.
Ik wilde hem zien en hem mijn kracht laten voelen.
Zonder zijn smerige lichaam met één vezeltje aan te raken.
Ik heb de auto weer gestart en ben verder gereden naar daar waar ik moest zijn.
Mijn focus ging terug naar mijn werk. Pas 's avonds, op weg naar huis, dacht ik weer aan het moment. Eenmaal thuis moest alle angst uit mijn lijf. De bibbers, de rillingen, het dichtknijpen van mijn keel, de onderdrukte kreten.
En ik wist dat het goed was.
Later voelde ik het verlangen opkomen. Om ook het andere huis eens te bekijken.
Niet nu, maar ooit.
Als het voelt alsof het tijd is.
Willen jullie niet quoten, ik wil dit later weer weghalen.
Voor jullie allemaal een voorraadje
donderdag 21 juni 2018 om 21:38
vrijdag 22 juni 2018 om 08:31
Moedige Sofie! Wat schrijf je dat voelbaar.
Hier alles vreemd, nieuw, maar goed en mooi. Ongekend, dat een man gewoon zegt: je bent nu nooit meer alleen, ik ben er voor je. (Huh? Hoe kan dat? Ik snap er niks van.)
Ik beleef, ook door de situatie met mijn kinderen (tja..) heel veel gevoelens en indrukken, heel wisselend, maar ook met een heel groot contrast. Gisteren laatste keer PT gehad, nu haar zomervakantie. Zie haar pas ver in augustus weer. Dat klinkt nu heel ver weg, maar er is ook een achterban. Geruststellende gedachte, maar ik verwacht niet dat dat nodig is. In eerdere jaren, toen het slechter ging dan nu, ook nooit een beroep op gedaan.
Knuffels voor iedereen die het nodig heeft
Hier alles vreemd, nieuw, maar goed en mooi. Ongekend, dat een man gewoon zegt: je bent nu nooit meer alleen, ik ben er voor je. (Huh? Hoe kan dat? Ik snap er niks van.)
Ik beleef, ook door de situatie met mijn kinderen (tja..) heel veel gevoelens en indrukken, heel wisselend, maar ook met een heel groot contrast. Gisteren laatste keer PT gehad, nu haar zomervakantie. Zie haar pas ver in augustus weer. Dat klinkt nu heel ver weg, maar er is ook een achterban. Geruststellende gedachte, maar ik verwacht niet dat dat nodig is. In eerdere jaren, toen het slechter ging dan nu, ook nooit een beroep op gedaan.
Knuffels voor iedereen die het nodig heeft
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 22 juni 2018 om 14:11
Ja, ik ben ook heel trots telkens als ik hier lees, en het blijft fijn jullie hier een klein beetje te mogen leren kennen!
Sun, heel fijn je even gelezen te hebben
Lovebird ik sluit mij graag aan bij de woorden van Snow en Sofie, en ik vind het ook ‘fijn’ (blijft dubbel) de herkenning te lezen. Volgens mij doe je het hartstikke goed!
Sofie, wat bijzonder hoe jij met jouw woorden zulke ervaringen weet op te schrijven. Dankjewel voor het delen, lieve Sofie. Ik werd helemaal mee genomen in de ervaring, een en al herkenning, en zo mooi om te lezen dat je nu deze bijzondere kracht van jou hebt kunnen ervaren. Waardoor het, ondanks een vreselijk verdrietige gebeurtenis (zelfs dat is nog subtiel uitgedrukt), nu anders is. De ervaring blijft even vreselijk, maar door dat jij voelt, weet, en je lichaam en hoofd hebt helpen herinneren, wie jij bent, al die stukjes Sofie waar je ons gelukkig zo regelmatig over laat lezen: je hebt zoveel kracht in je, je bent een dappere vrouw
Ik lees die kracht overigens in ons allemaal, geen enkele uitzondering wat betreft deze topics. Ik zou nog veel meer willen schrijven richting ook anderen, maar ik ben nog steeds uitgeput.
-toch beetje eng om te laten staan, maar bedankt voor jullie lieve reacties
Wilde eigenlijk ook alleen maar even aansluiten op Snow: super trots op ons allemaal!
Sun, heel fijn je even gelezen te hebben
Lovebird ik sluit mij graag aan bij de woorden van Snow en Sofie, en ik vind het ook ‘fijn’ (blijft dubbel) de herkenning te lezen. Volgens mij doe je het hartstikke goed!
Sofie, wat bijzonder hoe jij met jouw woorden zulke ervaringen weet op te schrijven. Dankjewel voor het delen, lieve Sofie. Ik werd helemaal mee genomen in de ervaring, een en al herkenning, en zo mooi om te lezen dat je nu deze bijzondere kracht van jou hebt kunnen ervaren. Waardoor het, ondanks een vreselijk verdrietige gebeurtenis (zelfs dat is nog subtiel uitgedrukt), nu anders is. De ervaring blijft even vreselijk, maar door dat jij voelt, weet, en je lichaam en hoofd hebt helpen herinneren, wie jij bent, al die stukjes Sofie waar je ons gelukkig zo regelmatig over laat lezen: je hebt zoveel kracht in je, je bent een dappere vrouw
Ik lees die kracht overigens in ons allemaal, geen enkele uitzondering wat betreft deze topics. Ik zou nog veel meer willen schrijven richting ook anderen, maar ik ben nog steeds uitgeput.
-toch beetje eng om te laten staan, maar bedankt voor jullie lieve reacties
Wilde eigenlijk ook alleen maar even aansluiten op Snow: super trots op ons allemaal!
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 23-06-2018 12:40
58.99% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 22 juni 2018 om 14:38
Ben ik trouwens de enige die het heel erg koud heeft?
Ik vraag mij namelijk af of ik moet wennen aan de temperatuur door de grote verschillen telkens, of dat het gewoon best koud is. Of beiden
Wel erg leuk om over dit soort zeer belangrijke dingen na te kunnen denken
Edit: oh wel beetje off topic misschien
Ik vraag mij namelijk af of ik moet wennen aan de temperatuur door de grote verschillen telkens, of dat het gewoon best koud is. Of beiden
Wel erg leuk om over dit soort zeer belangrijke dingen na te kunnen denken
Edit: oh wel beetje off topic misschien
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 22 juni 2018 om 15:06
Jeetje Knuffelbeertje,
Mooi geschreven ook weer...
En die herkenning, hoe pijnlijk soms ook vind ik toch fijn. Beetje t gevoel dat je niet gek ben, dat je niet de enige bent.
Goed dat je zo voor jezelf kan zorgen, daar heb niet alleen jij maar iedereen profijt van.
Wat fijn om te horen dat t schuldgevoel verdwijnt.
Ik vind t echt een heel fijn topic. Haal hier zoveel uit en vind jullie allemaal mooie mensen waar ik veel van kan leren. Het duurt denk ik nog wel even voordat ik iedereen een beetje leer kennen hier maar bedankt alvast dat jullie reagerenen meedenken en geruststellen.
Is toch anders van mensen die denken je te begrijpen dan van mensen die echt weten wat je doormaakt en hoe heftig iets kan zijn
Mooi geschreven ook weer...
En die herkenning, hoe pijnlijk soms ook vind ik toch fijn. Beetje t gevoel dat je niet gek ben, dat je niet de enige bent.
Goed dat je zo voor jezelf kan zorgen, daar heb niet alleen jij maar iedereen profijt van.
Wat fijn om te horen dat t schuldgevoel verdwijnt.
Ik vind t echt een heel fijn topic. Haal hier zoveel uit en vind jullie allemaal mooie mensen waar ik veel van kan leren. Het duurt denk ik nog wel even voordat ik iedereen een beetje leer kennen hier maar bedankt alvast dat jullie reagerenen meedenken en geruststellen.
Is toch anders van mensen die denken je te begrijpen dan van mensen die echt weten wat je doormaakt en hoe heftig iets kan zijn
vrijdag 22 juni 2018 om 18:53
@Snow, ik sluit me volledig bij je aan
Dank allemaal voor jullie reacties. Het voelt heel fijn voor mij om jullie lieve woorden te lezen. En tijdens het schrijven had ik niet in de gaten dat ze zeer zeer zeer welkom waren .
Mooi ook weer wat er geschreven is over andere dingen. Voor een inhoudelijke reactie is nu even geen ruimte, maar een is er zeker wel.
En heel kort: @Knuff: jaaaaaa. Ik heb het ook giga-koud. Ik weet niet waar het door komt, maar volgens mij is het vandaag ook gewoon freezing. Al had ik afgelopen woensdag ook de hele dag kippenvel (met lange mouwen aan) en toen was het hier toch echt wel 27 graden..... Dus ik weet t ook niet.
Maar hebben we het in ieder geval samen koud, dat voelt toch anders
Dank allemaal voor jullie reacties. Het voelt heel fijn voor mij om jullie lieve woorden te lezen. En tijdens het schrijven had ik niet in de gaten dat ze zeer zeer zeer welkom waren
.Mooi ook weer wat er geschreven is over andere dingen. Voor een inhoudelijke reactie is nu even geen ruimte, maar een
is er zeker wel.En heel kort: @Knuff: jaaaaaa. Ik heb het ook giga-koud. Ik weet niet waar het door komt, maar volgens mij is het vandaag ook gewoon freezing. Al had ik afgelopen woensdag ook de hele dag kippenvel (met lange mouwen aan) en toen was het hier toch echt wel 27 graden..... Dus ik weet t ook niet.
Maar hebben we het in ieder geval samen koud, dat voelt toch anders
