Paniek door de herbelevingen - deel VI

.

Snowkitty schreef: ↑

15-06-2018 08:53

@Imaginary_Diva, voor je drone is blijkbaar het vreselijkste wat er kan gebeuren dat iemand je niet aardig vindt. Dat moet ten alle koste worden voorkomen, zelfs ten koste van jou. Zo interpreteer ik het. Het klinkt heel bekend trouwens.

In mijn ervaring is een overlevingsmechanisme maar tijdelijk gunstig of zelfs nooit gunstig. Het is meer een door een kind bedachte oplossing voor een groot probleem. Als ik maar altijd leuk doe, dan vindt iedereen mij leuk. Dat klinkt als door een kind bedacht, toch?

Dankjewel voor je reactie Snow. Ik durfde na mijn kwetsbare post over hoe het bij mij werkt, bijna niet meer te lezen hier. Maar ik wilde de post ook niet verwijderen, omdat ik vond dat ik het goed geschreven had en ik wil het nog eens na kunnen lezen.

Maar ik denk dat je gelijk hebt en dat de drone zélfs ten koste van mij wil dat iedereen mij aardig vindt. Klinkt eigenlijk best raar, want dan gaat het toch zijn doel voorbij zou ik zeggen.

Ik zit te denken hoe het kan dat het kennelijk zo belangrijk voor mij is dat iedereen mij leuk vindt. Ik denk dat het toch door het pesten komt. Ik werd op de basisschool al gepest, hoewel ik daar nog wel vriendjes en vriendinnetjes had en ik dacht altijd dat het niet zo'n impact had. De tijd op de middelbare school had dat wel. Daar heb ik eerst vier jaar lang geprobeerd 'erbij' te horen, zonder dat ik me veel heb aangepast aan de kinderen uit mijn klas. Ik bleef eigenlijk gewoon zoals ik was; ik ging me niet anders kleden of me socialer voordoen dat ik was. Maar ik wilde wel graag 'erbij' horen. In de vijfde merkte ik dat het niet ging lukken en toen kreeg ik ook meer een houding van 'dan niet.' Dan zat ik alleen in de klas of dan liep ik alleen in de pauze (wat ik allebei vreselijk vond), maar dan moest ik van mezelf proberen uit te stralen dat ik het wel best vond. Dat was wel moeilijk, want ik vond het allesbehalve 'best.'

Ik begrijp niet helemaal hoe het overlevingsmechanisme 'iedereen moet mij leuk/aardig vinden' zich hieruit ontwikkeld heeft. Ik paste me dus niet echt aan 'de groep' aan, omdat ik dat niet kon en ook niet wilde. Ik wist geloofde ook wel dat ik niet leuk was en dat dat de reden was dat niemand mij erbij wilde hebben. (Hoewel ik diep van binnen, ook toen, wel beter wist.) Dus de gedachte "als ik maar leuk doe, vindt iedereen mij leuk" ging eigenlijk niet op, want ik deed niet leuk en ik was niet leuk.

Wel was het een feit dat niemand mij aardig of leuk genoeg vond om mee om te gaan en dat vond ik heel erg. Ik weet niet precies hoe, maar ik denk dat hieruit (toch) de gedachte is ontstaan dat iedereen mij leuk moet vinden. En dat die zich in de loop der jaren (onbewust) ontwikkeld heeft tot 'mensen vinden mij aardig/leuk als ik doe wat ze willen.' En ik doe echt niet altíjd álles wat mensen willen, maar in de kern klopt die gedachte wél.

Wat een inzichten hier! Die drone was al een eye-opener, maar het gaat steeds dieper! Dankje Snow en Sofie voor jullie kijk op de situatie en uitleg hoe dit voor jullie werkt.

Ik zal nog iets over het weekend schrijven. Het was leuk, maar ook erg vermoeiend. Het was gelukkig niet zo erg qua drone-activiteiten als waar ik vooraf bang voor was. Zoals gezegd, ik kan niet aan de verwachtingen van de drone voldoen, dus ik ben in eerste instantie gewoon mezelf en dat is tijdens zo'n weekend dus 'kat-uit-de-boom-kijkerig' en relatief stil. Ik praat wel met mensen, maar niet veel.

Ik heb afgelopen weekend ook goed gemerkt dat dit stilzijn samenhangt met het bewaren van mijn energie. Het was een vrij grote groep en daar trokken we drie dagen mee op. Ik was 's avonds helemaal doodop, de hele dag mensen en geklets om me heen. De eerste avond had ik om 0:00 uur pas rust! En dan sta je de dag erna op en zit je met het ontbijt weer meteen in de drukte en moet je bijna verplicht kletsen. Dat is echt niks voor mij, dan ben ik nog moe van de dag ervoor. De tweede dag was nog meer met de groep optrekken dan de eerste dag en ik was dus na het ontbijt alweer moe. En de activiteit die we deden was ook erg vermoeiend, dus 's avonds na het eten ben ik meerdere keren terwijl we aan een tafel zaten in slaap gevallen! Ik ben nog nooit zó moe geweest als toen (en dan ben ik dus echt wel wat gewend). Dus vroeg naar bed (ik lag er als eerste van iedereen in) en lang geslapen en dan weer een lange dag met veel mensen om me heen. Ik was echt blij toen we weer thuis waren en ik voelde daar de energie langzaam weer terugkomen. Ik werd zo moe van voortdurend mensen om me heen!

Afgelopen week had ik het ook erg druk. Veel en lang gewerkt, één keer ook 's avonds, sinds januari weer eens, maar toen ging ik meteen pas om 1:00 uur slapen, dus dat moet ik zien te voorkomen. En nog studieactiviteiten gehad en nu ben ik echt kapot. Vanavond en morgen doe ik niks meer voor werk en studie. Zondag zal ik er weer aan moeten geloven, maar eerst even twee dagen rust.

Sorry, egopost. Ik heb jullie wel gelezen, maar veel is er niet geschreven de afgelopen week.

Knuffel: superknap dat je nu met emdr bezig bent. Jouw twee therapeuten verdienen echt een lintje! En wat fijn dat je van die gevoelens af bent (ik wil je niet quoten).

Sofie: knap wat je gedaan hebt! Ik heb denk ik even gemist dat er ook een 'hij' als dader was. Maar het is echt een overwinning op jezelf dat je dit gedaan hebt én dat je ervaren hebt dat je dit aankan en dat je niet bang voor hem hoeft te zijn. Nú ben jij sterk en kun je voor jezelf opkomen. Je kunt ervoor zorgen dat dat van toen nooit meer gebeurt. Die kracht heb jij nu.

EV: een nieuwe man met mooie woorden, je hebt ze verdiend!

ST: goed bezig!

Lovebird:

Voor iedereen die ik niet genoemd heb:

@Imaginary Diva, had je buiten school wel mensen waar je terecht kon? Thuis of in je buurt?
Ik had dat niet. Niet echt, in elk geval. Buiten school werd ik ook in mijn buurt gepest en op clubjes en zo. Werd ik niet gepest, dan genegeerd. En thuis emotioneel onbeschikbare ouders, zeg maar. Dus aardig gevonden worden was niet zozeer iets wat handig of leuk zou zijn, maar was van uiterst belang om simpelweg te overleven. Ik kan ook heel goed onzichtbaar doen.
x

Ten opzichte van vroeger zijn mijn ouders weinig veranderd en bij bezoekjes aan hen vind ik het soms heel moeilijk om niet het kleine meisje van vroeger te voelen binnen in mij. Kijk nou wat ze zeggen, wat ze doen. Kijk hoeveel pijn het doet. De volwassene ik zegt er wat van, verdedigt en vecht. En soms als ik dan weer thuis ben en probeer troost te vinden in topics en online artikelen, dan voel ik zoveel medelijden met dat meisje vroeger. Dat niet na bezoek weg kon, maar dag in dag uit in toxische omgevingen leefde, opgroeide, de verkeerde dingen over haarzelf leerde. Ook van ouders die nu wel zeggen spijt te hebben, die weten dat ze dingen verkeerd hebben gedaan, maar met wie het onmogelijk is om een echt inhoudelijk gesprek daarover te hebben. En ik weet dat ik al geluk heb dat ze tenminste iets erkennen van de pijn. Ik weet dat erkenning veel kan helpen bij het helen. Maar ik zou zo graag al ver voorbij dat helen zijn en 'gewoon' verder willen gaan leven. Sommige dagen zijn zo'n stormachtige oceaan aan emoties. Zo vermoeiend.

Sorry dat ik weer zo binnen kom vallen. Ben heel lang niet online geweest. Vanwege drukte maar eigenlijk ook even geen behoefte aan gehad.
Er is veel gebeurd de afgelopen tijd. Positief en negatief, maar over het algemeen niets waar ik problemen mee had. Dubbele banen zijn nog ontzettend druk, maar erg leuk. Ook met mijn hobby ben ik druk bezig geweest, hier kon ik mijn ei in kwijt. Een oude vriendin heeft plots weer contact gezocht nadat het heel fout tussen ons is gegaan en nu hebben we het weer erg leuk samen.
Niets meer gehoord van de jongen waar ik in de laatste berichten over schreef, maar het zit me niet dwars. Ik ben blij dat ik er weer op uit ben gegaan en heb het gevoel dat de lat nu lager ligt bij mij.

Maar nu, nu gaat het niet goed met mij.
Vandaag was de eerste dag dat ik het niet meer naar mijn zin had op mijn meest recente baan. Niet omdat het werk niet leuk is, of de mensen (het is een geweldig team), maar omdat ik gewoon niet meer wilde. Ik ben gewoon moe.
Niet moe van de drukte, maar moe van het constant nadenken. Moe van keuzes moeten maken, moe van iets moeten missen, of iets willen maar niet kunnen krijgen. Moe van altijd moeten vechten.

Vandaag zat ik in de auto op weg naar huis, en plots dacht ik: "als ik nu heel hard tegen een boom aan rijd, is het allemaal klaar. Dan ben ik er vanaf en hoef ik me geen zorgen meer te maken". Het verlangen naar iemand aan mijn zijde, een paar armen om mij heen, een luisterend en begrijpend oor dat ik vertrouw. Ik zou het in één klap niet meer nodig hebben. Ik zou geen moeilijke keuzes meer hoeven maken, nooit meer moe zijn, niet meer hoeven vechten. Het zou gewoon in één keer klaar zijn en ik hoef me dan nergens meer zorgen over te maken. Dat zou toch ideaal zijn..

Ik schrok er van. Ik heb sinds mijn 14e niet meer zulke serieuze gedachten gehad. Het is niet dat de verleiding groot was om het stuur om te gooien, maar de gedachten over de 'voordelen' zijn gewoon zo sterk aanwezig. Nu nog steeds. Ik kan alleen maar huilen, denken hoe moeilijk het nu is en hoe makkelijk het dan zou zijn.
Ik wil niks meer. Ik wil geen leuke of nieuwe dingen meer doen. Ik wil geen mensen spreken, ik wil gewoon niets meer.

Ik praat hier wel over, ik heb hulp. Niet specifiek over deze gedachten (ze zijn er tenslotte pas sinds vandaag), maar het helpt niet. Er kan mij nog zo vaak gezegd worden dat ik het waard ben, dat het goed komt, dat ik dit moet doorbreken, dat ik mij op de leuke dingen moet richten. Maar dat kan ik niet. Ik ben altijd positief, ik kan dat gewoon niet meer. Ik wil het wel, maar ik wil ook opgeven. Eindelijk, na jaren worstelen.

Ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven en dit leek mij een geschikte plek. Jullie hoeven er niets mee, jullie mogen het gerust negeren. Het is gewoon even voor mijzelf, soort van gedachten op een rijtje zetten denk ik.

Slaap lekker iedereen

Deel die gedachte alsjeblieft wel met de hulp die je hebt. Alsjeblieft.

Praat er inderdaad over, Dagdromer, k ben het met Snowkitty eens.

Het is niet vreemd dat je zo moe bent en dat je zulke gedachten nu krijgt. Het is ook niet niks, waar je doorheen gaat.

Fijn om jullie te lezen, ik lees zoveel wijsheid, zoveel dappers, zo raak beschreven. Fijn dat jullie hier zijn. Jullie allemaal. Fijn dat dit topic er is.

.

Snowkitty schreef: ↑

22-06-2018 21:05

[...]
Ten opzichte van vroeger zijn mijn ouders weinig veranderd en bij bezoekjes aan hen vind ik het soms heel moeilijk om niet het kleine meisje van vroeger te voelen binnen in mij. Kijk nou wat ze zeggen, wat ze doen. Kijk hoeveel pijn het doet. De volwassene ik zegt er wat van, verdedigt en vecht. En soms als ik dan weer thuis ben en probeer troost te vinden in topics en online artikelen, dan voel ik zoveel medelijden met dat meisje vroeger. Dat niet na bezoek weg kon, maar dag in dag uit in toxische omgevingen leefde, opgroeide, de verkeerde dingen over haarzelf leerde. [...]

Lieve Snow, wat ontzettend raak
Misschien kan het je helpen om voorafgaand aan zo'n bezoekje met dat kleine meisje te praten. Haar te vertellen over het aanstaande bezoek en haar vragen wat ze van jou nodig heeft (behalve niet gaan, als ze met dat idee komt, kun je haar uitleggen dat dat voor jou geen optie is, maar dat je haar wel graag goed wilt beschermen tijdens het bezoekje).
Ze mag je, voor, tijdens en na het bezoek zeker wijzen op alles wat haar pijn heeft gedaan. En elke keer kun je haar heel lief, geduldig uitleggen dat je haar pijn nog altijd, want dat weet ik zeker, met haar meevoelt, maar dat er één ding wel echt echt echt anders is dan toen: ze is niet langer alleen.
Ze is er nu met jou.
En jij beschermt haar nu. Jij zorgt nu voor haar.
Dit laat je haar zien.
Door het grensoverschrijdende gedrag van je ouders te zien en hierin voor jezelf een grens te stellen wanneer je het te ver vindt gaan. Dan zeg je er iets van. Of dan ga je weg.
En steeds als je dit doet, zeg je dit tegen het kleine meisje.
Geduldig en met heel veel liefde.
Want die voel je voor haar.
Je hebt het met haar te doen. En terecht. Want ze is ontzettend slecht behandeld. Door mensen die dat nu weliswaar erkennen (wat fijn is) maar hun gedrag niet bijstellen (dus blijft het lastig voor dit kleine meisje te geloven dat het niet weer zal gebeuren). Haar wantrouwen is heel logisch. Ze hoeft geen vertrouwen te krijgen in jouw ouders.
Ze mag wel leren te vertrouwen op jou.
Want ze heeft best wel geboft met jou, dappere Snow!

@Diva, ik moet nu echt weg, maar wil graag later nog op jouw verhaal reageren.

@Selune: nog even zeggen dat ik blij ben dat je vanaf je onderduikplekje nog altijd bij ons bent

@dagdromer: en wat de anderen al gezegd hebben. Doe dat maar.

@jullie allemaal:

@Sofie, bedankt voor je reactie. Dat wordt oefenen!

Oeps, er ging iets mis.
Maar t is gelukt nu, geloof ik....

En voor iedereen:

Imaginary_Diva schreef: ↑

22-06-2018 19:38

Wel was het een feit dat niemand mij aardig of leuk genoeg vond om mee om te gaan en dat vond ik heel erg. Ik weet niet precies hoe, maar ik denk dat hieruit (toch) de gedachte is ontstaan dat iedereen mij leuk moet vinden. En dat die zich in de loop der jaren (onbewust) ontwikkeld heeft tot 'mensen vinden mij aardig/leuk als ik doe wat ze willen.' En ik doe echt niet altíjd álles wat mensen willen, maar in de kern klopt die gedachte wél.

@Diva, ik ben onder de indruk van wat je schrijft over je schooltijd en de overtuigingen die daaruit zijn voortgekomen.
Nu, als volwassene, weet je heel goed (met je verstand dus) dat er zoveel meer dingen een rol spelen in wel of niet aardig gevonden worden door anderen in de pubertijd. Pubers zijn zoekende in wie ze mogen zijn binnen de groep. 'Wat is de groepsnorm en hoe verhoudt zich dit tot mijn eigen 'ik' ?'. En: 'In hoeverre kan ik het mij permitteren om te gaan met mensen die buiten de groepsnorm vallen?'.
Daar zit een heel belangrijk iets om aan jezelf uit te leggen.
Want je schrijft dat het een feit is dat niemand jou aardig of leuk genoeg vond om mee om te gaan.
En het is maar de vraag of dit een feit is.
Sterker nog, ik denk dat dit zeker geen feit is.
Het zou zomaar kunnen dat jij (je gedrag, je interesses, je uiterlijk, om maar even drie dingen te noemen) buiten de groepsnorm vielen. Daardoor is het voor andere pubers die kwetsbaar en onzeker zijn en zeker niet buiten de groep willen vallen, misschien vooral heel ingewikkeld geweest om met je om te gaan.
Zij hebben niet kunnen (en durven) ontdekken of jij wel of niet leuk was.
Ik bedoel: misschien was je super leuk of super stom, dat weet ik niet. En ik denk dat jouw toenmalige klasgenoten dat ook niet weten. Omdat ze het niet hebben aangedurfd je te leren kennen.
En dat is best wel verdrietig en moeilijk geweest voor jou, toen.
Dus ik kan me voorstellen dat je aan deze ervaring een flink aantal onjuiste overtuigingen hebt overgehouden.

Een van die overtuigingen is dat mensen jou aardig vinden als je doet wat zij willen. Je denkt dat die gedachte waar is, ik denk van niet. Ik denk dat mensen je dan vooral als makkelijk en handig gezelschap beschouwen, omdat ze op deze manier gebruik van jou kunnen maken. Gaat het hen dan om jou, of om hen? Dus ja, misschien vinden ze je dan aardig. De vraag is of dit de reden is dat je door hen aardig gevonden wilt worden.
Of wil je jezelf laten zien zoals je bent en ervaren dat er dan in het nu mensen zijn die graag met je optrekken, je aardig vinden, enzovoorts.

Al je overtuigingen die gebaseerd zijn op je eenzame schooltijd kun je onder de loep nemen.
Als je maar heel goed onthoudt dat de overtuigingen zijn ontstaan in een tijd dat je je kwetsbaar en alleen voelde. Dus dat mag met veel geduld en liefde, en dan nog méér geduld en liefde en dan nog meer.


@Snow: yep, oefenen. Of dansen. Dat klinkt fijner, maar t is t zelfde

Ik heb jullie gelezen, maar jullie verhalen lopen even door elkaar in mijn hoofd, dus reageren lukt even niet. Hier heel druk, maar gisteren en eergisteren het bewust even rustig aan gedaan. Vandaag wel weer druk bezig, en komende week word ik geleefd, waarschijnlijk. Het programma is in ieder geval heel vol.

Het is dansen, en soms gewoon vechten.

Dat is Capoera Tobbie, een vecht-dans!
Omdat je soms niet lijkt te mogen vechten, maar het wel moet/wil, dus dan doen we Capoera!

Zijn ook mooie filmpjes van op YouTube met fijne muziek eronder.

Da's een mooie, Pingkoningin, die ga ik onthouden. Dankjewel!

Snowkitty schreef: ↑

22-06-2018 21:05

@Imaginary Diva, had je buiten school wel mensen waar je terecht kon? Thuis of in je buurt?

Ja, gelukkig wel. Ik had de eerste vier jaar van de middelbare een vriendin buiten school. En ik kom uit een gelukkig gezin. Ik vertelde mijn ouders weinig over hoe het op school was, maar ik denk dat ze wel altijd geweten hebben dat ik het er niet echt leuk vond. En de laatste twee jaar op die school had ik een vriendin in een andere klas en ander jaar, waardoor ik in de pauze niet meer zo alleen was. Er waren dus ook zeker wel leuke dingen, maar het overheersende gevoel van die tijd is toch wel eenzaamheid.

Jouw verhaal Snow herken ik voor een groot deel bij mijn man. Ook emotioneel onbereikbare ouders en ook hij leerde de verkeerde dingen over zichzelf. Nu nog steeds geen contact, al bijna een jaar niet. Ik vind het heel verdrietig voor je dat er vroeger niemand voor je was. En ‘fijn’ dat er nu enig inzicht bij je ouders is, maar wat heb je daaraan als ze er niet naar handelen?

@ Sofie: dankjewel voor jouw reactie. Ik weet inmiddels hoe het groepsgebeuren in de puberteit werkt en ik begrijp nu beter waarom het was zoals het was. Je hebt denk ik een punt als je zegt dat ik te ver van de norm afweek (eigenlijk op alle drie de punten die je noemt nu ik erover nadenk ). Het was misschien inderdaad wel te eng om met mij om te gaan, omdat zij dichter bij de norm wilden blijven. Dat verklaart misschien ook waarom een heel populaire jongen wel normaal tegen mij deed (hij was niet bang voor zijn positie in de groep). Dankjewel voor dit inzicht, zo heb ik er nog nooit over nagedacht. Ik zoek/zocht het altijd bij mezelf en geloofde al snel dat ik stom en saai was, maar aan de andere kant deed niemand ook moeite om mij beter te leren kennen en werd ik al op voorhand op afstand gehouden. Het pesten bestond bij mij ook voornamelijk uit buitensluiten.

Het is trouwens niet zo dat ik altijd alles doe wat anderen willen. Ik ben niet te manipuleren, juist niet. De schoonfamilie past dit trucje regelmatig toe en ik ben er hyperalert op. En ik heb ook wel een eigen mening. En vroeger paste ik me ook niet aan om er meer bij te horen, qua kleren (ik zat op een behoorlijke kakschool en had niks met de bijbehorende kleding *no offence*), uiterlijk of gedrag (ik was erg verlegen, overschreeuwen was sowieso geen optie).

Ondanks bovenstaande, voel ik me wel het beste als ik merk dat mensen tevreden zijn met wat ik doe. Dit merk ik vooral op het werk. In een klas kan ik aan de verwachtingen voldoen en voel ik me fijn. De mensen lopen met mij weg. In de andere klas kan ik vanwege de grote niveauverschillen niet aan de verwachtingen voldoen en dat merk ik dan. Als het niet lekker loopt, ondanks een meer dan 100% voorbereiding, voel ik me heel erg tekortschieten. Bijvoorbeeld vanmiddag. Het liefst wil ik die mensen niet meer onder ogen komen omdat ik zeker meen te weten dat ze mij een slechte docent vinden. Terwijl ik ook weet dat ik er alles aan gedaan heb. En ik weet ook zeker dat die mensen mij niet stom of slecht vinden. Die zeggen de volgende les gewoon weer hallo en vragen hoe het gaat. Om de een of andere reden verbaast me dit nog steeds. Terwijl ik zelf nooit zo over iemand zou denken, iedereen kan fouten maken en dat geeft niet. Alleen ikzelf mag dat niet.

Nu oefenen met lief zijn voor mezelf. Ik heb een hele drukke week met twee deadlines en ik heb ook nog zelf les en dan nog ‘gewoon’ werk. Dus vanavond doe ik niks, behalve En dan morgen gefocust aan opdracht 1 en dan ga ik proberen ook nog van m’n vrije dag en het weer te kunnen genieten. En dan vrijdag en zaterdag opdracht nummer 2. Een voor een.

Sorry voor mijn lange posts steeds. Ik probeer me in te houden (dit gelooft natuurlijk niemand )

Knuffels voor iedereen

@Diva, dank juist voor je (nóóit te lange) post! Je hebt echt veel inzicht in je eigen gedrag vind ik. En heel helder op welke manier je jezelf kunt helpen.
Blijven oefenen nu (of te wel: dansen), bent er al zoveel in gegroeid!

En inderdaad @Tobbie: capoeira is een prachtige manier van dansen.

Verder een voor de voorraad.

Fijne dag allemaal!

Dankje Sofie. Maar dat inzicht krijg ik o.a. door jouw en Snows reactie op mijn posts. Wat je in je laatste post zei over dat mijn klasgenoten misschien niet met mij om wilden gaan omdat ik op sommige punten te ver afweek van de norm, is echt een eye opener voor mij. Hierdoor kan ik bepaalde opmerkingen en gedrag naar mij toe beter plaatsen.

Ik ben nu net thuis na een hele lange dag. Nog een (thee) en dan slapen. Morgen heb ik gelukkig mijn fijne klas en vanwege de staking waarschijnlijk maar weinig mensen in de klas. Morgenmiddag moet ik aan de eerste opdracht. Gisteren heb ik vrijwel niks gedaan omdat ik m’n dag niet had en ook erg moe was. Dus nu moet het allemaal nog. Zorgen dat ik op tijd weg kom op het werk.

Welterusten allemaal

Imaginary_Diva schreef: ↑

29-06-2018 00:27

Dankje Sofie. Maar dat inzicht krijg ik o.a. door jouw en Snows reactie op mijn posts.
[...]

Niet 'maar', eerder 'en'.
Want niet Snow en ik of iemand anders hier, jij bent degene die zich aan het denken laat zetten, die naar zichzelf gaat kijken, die gaat dansen.
Dus ben ik vooral trots.
Op jou.
En op iedereen die een positieve bijdrage levert in dit topic.
Door te schrijven, door mee te lezen, door te steunen, door een veilige sfeer te creëren, door elkaar dingen terug te geven zonder te veroordelen.
En iedereen die meeleest en zichzelf wijsmaakt dat zij of hij mijn trots niet verdient: wel. welles. altijd eentje meer wel dan dat jij niet zegt.

.

Smallthings: ik heb het artikel gelezen en het is zeker goed dat er aandacht voor is. Het artikel brengt ook goed de verschillende oorzaken in beeld die ten grondslag kunnen liggen aan PTSS.

Hier gaat het niet helemaal goed. Er is vorige week veel gebeurd op het werk waar ik last van heb. Ik kan er vanwege de herkenbaarheid niet veel van zeggen, maar er is slecht gecommuniceerd en alles wordt in hele korte tijd anders. Net nu ik eindelijk een beetje een balans heb gevonden tussen werk, opleiding en privé.

Vrijdag hebben we het er met het team over gehad en toen was ik niet scherp en overviel het me allemaal en ben ik niet goed voor mezelf opgekomen qua wensen. Dus dat moet ik deze week gaan rechtzetten.

En ik heb drie deadlines voor de opleiding deze week, waarvan er nu één af is en ik één niet ga redden (heb last minute om uitstel gevraagd, waar ik pas antwoord op krijg na de inleverdatum) en één voor vanmiddag gepland staat.

Het is al druk met werk en opleiding en dan krijg ik die extra stress er ook nog bij.
Nu weekend, maar het voelt niet zo. Ik denk steeds aan wat er op het werk gedaan en gezegd is, ik moet aan die opdrachten werken, ik slaap slecht en ben dus moe. Ik heb focus nodig voor die opdrachten, maar die is er nu niet. Gistermiddag heb ik de hele middag getypt en dat moet nu eigenlijk ook, maar ik ben nog niet begonnen.

Ik was van plan rustig naar de vakantie toe te gaan werken, maar rustig is er nu niet meer bij. Aan de ene kant heb ik zoiets van 'ze mogen het lekker bekijken' en aan de andere kant ken ik mezelf natuurlijk en weet ik dat ik die houding niet lang vol ga houden. Maar al het extra werk gaat dan wel weer ten koste van mezelf en op het werk doen ze uiteindelijk toch wat ze willen, dat is nu ook weer eens gebleken.

Pffft

@ST, bedankt voor het artikel

@Diva, klinkt als een vervelende situatie waarin je zit, tegelijkertijd is het misschien ook een goede reminder van iets wat je al wist en wat jou nu weer in de juiste richting kan sturen: namelijk die van jezelf. Van jouw eigen ontwikkeling, want dat is in deze situatie volgens mij het meest belangrijk.
Je hebt de laatste maanden echt veel geleerd in het serieus nemen van je eigen behoeften en het jezelf wat meer op de voorgrond zetten. Op je werk krijg je nu prachtig de gelegenheid hierin te oefenen.
De opleiding zou je nu voorrang kunnen geven, juist omdat je hier zelf meer aan kunt hebben.
Dus als je moet kiezen waar je je energie naar toe laat gaan op dit moment: vol gas voor de opleiding (en nee, niet voor een 10, of een 8, maar voor een 6, of nog beter: een 5,5) en daarmee dus vol gas voor jezelf.

Hee allemaal,

Ik heb tijden terug meegeschreven in dit topic, maar kon het toen niet meer aan. Ik heb wel met vlagen hele stukken gelezen en merk dat ik soms echt wel veel heb aan jullie uitleg en gedachtegangen. Hier gaat het slecht. Ik zit in een kliniek en ben heel bang dat ze me wegsturen voordat ik mezelf weer in controle heb. Ik vroeg me af of jullie hier ervaring mee hebben en wat de mogelijkheden zijn? Hoe kan ik duidelijk genoeg aangeven dat ik nog niet naar huis kan? Officieel zou ik morgen weg moeten. Ik zit hier vanwege het pijnigen van mezelf, suïcidaliteit en een niet groot netwerk, er zijn, behalve mijn vriend, geen mensen die me kunnen opvangen of helpen. Hij is overbelast hierdoor.
Wat kan ik doen? Ik durfde ook niet goed een nieuw topic te openen, hoopte dat hier ervaringsdeskundigen zijn die kunnen helpen..?

Hoi, Thee, da's inderdaad een tijdje geleden Wat naar dat het zo slecht met je gaat, maar wel fijn dat je het gevoel hebt dat je veilig bent in de kliniek. Ik heb geen ervaring, maar wil wel meedenken.

Ik gok even dat je niet aan durft te zeggen dat het eigenlijk - met jullie allebei - nog niet goed genoeg gaat om naar huis te kunnen, dat zo open praten nog te veel angst en paniek en schaamte oproept. Dan zou ik proberen je bericht te laten lezen. Vanaf het "hier gaat het slecht" deel t/m het deel over je overbelaste vriend leg je het probleem namelijk heel goed uit. Dan hoef je niets nieuws te formuleren, maar alleen "even" (en ik schrijf dat niet voor niets tussen dikke, vette aanhalingstekens, want ik weet dat dat ook heel moeilijk is) een verpleegkundige/'peut dat stukje tekst op je mobiel of laptop onder zijn/haar neus te duwen.

Daarna zul je ongetwijfeld wat vragen moeten beantwoorden, en dan kun je zeggen dat dat nu niet lukt, of eerlijk de waarheid zeggen. Maar probeer de serieusheid van je klachten niet te minimaliseren of een sociaal-wenselijk masker op te zetten. Voeg desnoods een zinnetje toe aan je tekstje waarin je schrijft dat het je niet lukt om te laten zien hoe slecht het écht gaat.


Eventueel kun je ook schrijven dat je hoopt dat ze je vriend ook kunnen helpen, omdat hij het nu heel zwaar heeft.

Heel veel sterkte! Met deze situatie, maar sowieso ook in het algemeen. Enne... als je weer wil schrijven, schrijf gerust!

Hoi Thee! Hoe niet ok gaat het? Ben je nog echt in de gevarenzone of - zoals ik dat lang ervaren heb -weer in het sleepspoor van chronisch suicidaal zijn?
Bij het eerste, echt aan de bel trekken bij de verpleging.

Er is een verschil tussen chronisch suïcidaal zijn en in een acute crisis suïcidaal zijn. Bij de eerste is -hoe eng ook - het vaakst het minst schadelijk om ambulant behandeld te worden.

Een opname alleen om beide even lucht te krijgen kan, maar zo te lezen heb je meer ondersteuning nodig. Dat kan met spv'ers aan huis via een IHT of met een maatje bijv. Of opname vervangende deeltijd.

Ik heb me en tijd me erg alleen en uitgeput en geïsoleerd gevoeld en het lauwe bad van opname leek dan beter dan het gevoel thuis aan mijn lot overgelaten te worden. Maar het vertrouwen krijgen om mijn eigen leven te dragen was hoewel rot, eng en pijnpijk maar denk achteraf gezien wel de beste aanpak.

Lastig hoor. Ik kreeg destijds op mijn verzoek een gespecialiseerde thuishulp over de vloer. Om mijn zelfzorg en huishouden weer op de rit te krijgen en dat heeft me veel goed gedaan. Alleen of dat nog bestaat of is wegbezuinigd weet ik niet...