Paniek door de herbelevingen - deel VI

Su, supergoed dat je gemaild hebt! Ik wist gister niet zo goed hoe te reageren (en nu eigenlijk ook nog niet), maar dat je psych je niet kan helpen als ze er niet van weet, staat voor mij als een paal boven water. Dus superknap dat je het gemaild hebt, want dat is vast heel eng geweest!

.

Ik had vanmiddag hier en daar bijgelezen en ik wilde nog even reageren, maar ik ben eigenlijk heel moe. Dus ik ga maar slapen. Ik kon in elk geval even een knuffel brengen.

Welteruste Snow

Bijgelezen. Gisteravond al, maar toen moest ik nog werken. Ik had het het hele weekend uitgesteld. Wel op tijd naar huis zodat het niet te laat zou zijn, maar uiteindelijk ben ik nog veel te lang en laat bezig geweest. Maar: het ging wel goed vandaag.
Ik zag best tegen vandaag op, weer nieuwe instroom en ik moest echt een goede organisatie hebben om iedereen voldoende aandacht te kunnen geven én om iedereen nuttig aan het werk te laten zijn.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie op mij Knuffel. Ik probeerde jouw opmerking in mijn achterhoofd te houden: het gedifferentieerde werken hoeft niet perse NU perfect te gaan maar eigenlijk wel en het gaat erom dat iedereen wat te doen heeft. Dat was wel zo en ook nog vrijwel op hun eigen niveau. Met úren voorbereiding lukt dat wel ja
Vanmiddag ook erg lang gebleven om alles voor morgen klaar te hebben, zodat ik dan tenminste wel tijd voor pauze heb.

Vorige week was het stemmetje dat ik een waardeloze docent ben en 'zie je nou wel dat je het zonder bevoegdheid niet kunt' heel erg aanwezig. Ik weet ook wel waar het vandaan komt, want door mijn perfectionisme wil ik iedereen 100% bedienen en dat gaat niet. En dan zitten mensen soms even niks te doen of iemand krijgt niet altijd zoveel aandacht als ik zou willen (en hebben ze daar soms commentaar op). Maar dat kan niet en mijn hoofd kan dat nog niet accepteren. Plus dat ik ook nog beginnend docent ben en helemaal op deze locatie en dat ik dus nog zoekende ben naar een goede organisatie. En vergelijken met collega's is ook niet zo'n goed idee, helemaal niet als die jarenlange ervaring hebben en nog meer tijd erin steken dan ik. Ik vind 8 tot 12 niet-betaalde en ook niet te mogen compenseren overuren per week wel genoeg...

Sorry voor mijn gezeur over het werk steeds.

@ Vivasu: knap dat je Knuffels advies om te mailen ter harte hebt genomen. En dat je om duidelijkheid over de frequentie gevraagd hebt. Zo kom je goed voor jezelf op! Ik hoop dat je psych het serieus neemt en tijd neemt om het er met je over te hebben. Sterkte

@ Knuffel: het valt me op dat je over dat meisje/kind in de derde persoon schrijft. Dat geeft niet hoor!
Ik heb er helemaal geen verstand van (ik leer veel hier van jullie) maar ik denk dat je nog niet helemaal beseft dat dat meisje ook een deel van jou is. Natuurlijk weet je het wel, maar besef jet het nog niet. Maar dat komt allemaal nog wel, hoe moeilijk ook.
Ik vind het verder een hartverscheurend verhaal en tegelijkertijd toont het ook hoe goed jouw overlevingsmechanisme heeft gewerkt: aan iets wat verschrikkelijk is geweest zoals buiten gezet worden en moeten slapen een voor jou positieve draai geven: je was stoer en slim etc. Mooi dat dat deel ook aan het woord mag komen nu en dat er naar haar geluisterd wordt.

Knuffels voor EV, Hanke, Sofie, Ernie, Thee, Kers, Selune, JeM'appelle, Tobbert, Snow en alle andere schrijfsters! :hug

@Vivasu, succes vandaag bij de psych. Ze is er om jou te helpen om verder te komen. Daarmee vraag je aandacht voor jezelf, maar niet op een negatieve manier. Als ze geen aandacht aan je zou besteden, kan ze haar werk niet goed doen. Slim om haar te vragen of en hoevaak je 'mag' mailen. Daarmee krijg je iets duidelijkere kaders, die je kunnen helpen op die momenten dat je bang bent dat je teveel aandacht vraagt, of je gelooft dat je jezelf 'aanstelt'.
Daarnaast lees ik in wat je schrijft dat je bang bent dat het voor haar misschien 'te ingewikkeld' wordt en je het risico loopt dat ze je gaat doorverwijzen. Het zou zo kunnen zijn, dat weet ik niet. Als je géén open kaart speelt, schat je psych de dingen in op basis van wat ze weet. Als ze daarmee een verkeerde inschatting maakt, ben jij daar niet mee geholpen. Dus kun je je afvragen waarom je naar haar toe gaat.
Als je wél open kaart speelt, kan het zijn dat ze het te lastig vindt. Het kan ook zijn dat ze concreet aan je uitlegt wat zij voor je kan betekenen. En dan kun jij kiezen of je dit wilt, of dat je dan liever iets anders wilt.
Tussen deze behandeling en crisisopname zitten sowieso nog heel veel andere behandelvormen. Er zijn zoveel mogelijkheden!
Ik begrijp dat dit niet iets is waar je nu goed over na kunt denken.
En dit hoeft ook niet direct.


@Diva, niks sorry over dat je schrijft over je werk. Dit is iets waar jij jezelf (of een aantal zeer dwingende, veeleisende, perfectionistische delen van jezelf) tegenkomt en daar mag je over schrijven. Zoveel als je wilt.
Het lijkt alsof je jezelf zo moet bewijzen, dat je alleen iets waard bent als Diva zijnde, als je je werk tot in de puntjes doet, iedereen de aandacht geeft waarvan jij vindt dat ze het verdienen, de lessen een perfecte opbouw hebben, enzovoorts.
Zou je Diva ook leuk vinden als ze alles in de soep liet lopen?

Wat je schrijft over het 'in derde persoon' schrijven over jongere delen van jezelf, ik weet niet hoe het voor Knuff is, wel hoe het mij 'geleerd' is (en hoe ik het ook vanuit mijzelf doe): als ik er echt 'in' ga, voel ik het verdriet van dat meisje zo sterk dat het voelt als 'ik'. Niet eens echt als een deel van mij (ergens ben ik me daar nog wel van bewust), maar alsof ik dat echt ben. Door dit meisje vervolgens vanuit mijn IK te troosten (en haar te zien als dat kleine meisje waarvan ik eerder het verdriet zo echt heb gevoeld, heb ervaren) en het te zien als een meisje wat heel bang en verdrietig enzovoorts is, ervaar ik dat het voorbij is. Dat ik dit meisje niet meer ben.
Het is een deel van mij, dat klopt, maar wel een deel wat hoort bij alles wat niet meer nu is.
Als je denkt (en dus schrijft) vanuit het meisje met de 'ik' vorm, geef je jezelf het signaal dat je dit nu nog bent. En dat is dus niet zo.
Door er over te praten, denken, voelen, schrijven, vanuit de 'zij' vorm, maak je haar en jezelf duidelijk dat je haar heel goed begrijpt, dat je er altijd voor haar zult zijn, dat je haar nooit zult vergeten én dat dit meisje nu groot en sterk geworden is en op jou mag vertrouwen.
Of zoiets....
Ik hoop dat het een beetje te volgen is.
@Knuff, als het voor jou anders is, schrijf dan gerust. Ik wil niet echt 'voor' jou antwoord geven, maar eigenlijk mijn eigen antwoord geven op de vraag die Diva aan jou heeft gesteld.

@Snow: Ik hoop dat je goed bijgeslapen hebt. En anders vandaag nog een beetje meer rusten en slapen.

@Knuff, bang voor een lamp.... tja. EMDR maakt me nog altijd doodsbenauwd. Dus je bent niet de enige. De lamp, de vingers, de geluidjes, de tikjes op mijn benen. Ik vind het allemaal heel erg eng. Daar tegenover staat dat het voor een aantal herinneringen goed geholpen heeft en ik een heel kundige, lieve, therapeut heb die bewezen heeft dat ze te vertrouwen is. Dus als zij het voorstelt (heeft ze gelukkig al héél lang niet meer gedaan), dan doe ik het.

Wat betreft het buiten slapen, ik ga je niet quoten maar ik geloof dat ik je wel begrijp. Misschien is het voor jou belangrijk om te gaan ervaren dat het veilig is waar je bent. En juist geen andere, veilige plek in je hoofd te creëren. De veilige plek is thuis. Je bent veilig in je eigen huis. Dat voelt nu nog niet helemaal zo, omdat het niet klopt met een aantal zeer hardnekkige overtuigingen en beelden die je met je meedraagt. Dus je mag dit gaan leren. Je mag er aan gaan wennen.
Want het is nieuw.
Misschien ben ik nu aan het projecteren omdat er voor mij op dit moment zoveel nieuw is
(En nieuw = eng = levensbedreigend = help mij = er is niemand die mij helpt = ik moet alles altijd alleen doen = ik ben alleen = ik wil dit leven niet meer = enzovoorts)
of het klopt gewoon dat nieuwe dingen eng kunnen zijn en we kunnen leren dat deze nieuwe dingen veilig zijn, door ze op een gedoseerde, beschermde manier te ervaren.
En daar kunnen sommige 'trucjes' mij bij helpen.
Zo heb ik de afgelopen maanden (ja, het was nogal een projectje omdat ik het helemaal zelf wilde doen, inclusief allerlei dingen die ik nog nooit had gedaan ) mijn slaapkamer geheel veranderd. En doe ik voordat ik ga slapen oefeningen zodat ik de kracht in mijzelf voel. Ik zeg mezelf nog zo ontzettend vaak (meerdere keren per dag) hardop: Ik ben nu *hier-en-hier* en het is hier veilig.
Ook op momenten dat ik me helemaal niet onveilig voel.
Het maakt allemaal onderdeel uit van het 'resetten' van mijzelf.
Het leren dat ik in een wereld leef die behoorlijk veel veiliger is dan dat het onveilig is.
Het leren dat juist de plekken die ik als veilig beoordeel (ik kan nog altijd om 5 uur 's ochtends in het donker gaan hardlopen in het park hier vlakbij zonder het gevoel te hebben dat het misschien onveilig is ) wellicht iets minder veilig zijn.
Het leren dat mijn eigen huis, mijn eigen domein, veilig is.
Het leren dat mijn vrienden en vriendinnen er niet op uit zijn om mij te misbruiken en manipuleren.
Het leren dat ik eigen kracht heb.

Hum, nu ging de post die voor Knuff bedoeld was, in een keer over mezelf. Oeps.
Ik laat het toch maar even staan, want wie weet heb je er iets aan Knuff.
En blijkbaar heb ik er zelf iets aan om dit van me af te schrijven..... anders zou het zo niet gegaan zijn.

@Caar, wat Knuff zegt, wij doen gewoon ook maar wat , zie hierboven het voorbeeld daarvan..... Je hoeft niets, je mag heel veel!


Fijne dag allemaal

Sofie, ik heb heel veel aan je post, dank je wel.

Allereerst herken ik heel de riedel van eng-nieuwe dingen-onveilig-trucs. De bijbehorende gedachten ook.
'Het is veilig waar ik nu ben'.
'In het hier-en-nu is het veilig'.
Ik vind het vrijw.werk (en dat is dan niet eens betaald werk) in de bieb, al die mensen daar, ook heel eng terwijl er natuurlijk geen enkele aanleiding voor is. Als mensen iets aan mij vragen zijn ze allemaal superbeleefd, ook jeugd. Niks engs aan. Niemand be/veroordeelt let op me. En niet alleen dat is nieuw; ook iemand als MM in mijn leven is heel nieuw, en de manier waarop wij bezig zijn (ook heel bewust met veiligheid en openheid - hij kent en begrijpt mijn achtergrond en houdt er rekening mee, heel eng en onbegrijpelijk lief).

Verder is wat je schrijft over jongere delen heel goed te volgen. En het is een nieuwe visie voor me om het op deze manier te zien: vanuit de derde persoon. Voor mij voelt het tot nu toe nog echt alsof dat zo één is met mij, alsof ik dat nog ben. Maar dat is natuurlijk niet zo, het is al heel lang geleden. Ik zie haar, maar ik ben het niet meer. Het was toen. NU is alles anders. Die mensen die me dingen aandeden, zijn er niet. Dat is voorbij.

Dank je voor wat je hebt geschreven.

.

@ Sofie: om antwoord op je vraag te geven of ik Diva ook leuk zou vinden als ze alles in de soep laat lopen: nee.
Het loopt gelukkig nooit helemaal in de soep, maar het gaat dan niet zoals ik zou willen, maar ik merk ook dat dat niet alleen aan mij ligt. Het blijft toch een wisselwerking tussen mij en de cursisten. Wat ze je op de opleiding ook proberen te leren. Als de mensen gewoon écht niet willen, houd het voor mij als docent ook wel een beetje op...

En ja, bewijzen, ik denk dat dat voortkomt uit vroeger toen ik op de middelbare school 'niet goed genoeg was om mee om te gaan.' En hier op het werk was ik aanvankelijk ook niet goed genoeg als docent. En dan mijn perfectionisme: voor mezelf ben ik ook niet goed genoeg, want alles kan altijd beter. En mijn grote gevoeligheid voor de mening van anderen en dan vooral van de mensen waarvoor ik het allemaal doe, de cursisten. Ik vang ook alles op: elke blik van ongenoegen, elke opmerking, irritatie etc. Ik probeer het steeds minder snel op mijzelf te betrekken, maar dat lukt nog niet altijd. Bijvoorbeeld als iemand gaapt, dan denk ik, die vindt het saai, terwijl diegene heel slecht geslapen bleek te hebben. Of als iemand even geen aandacht krijgt en niet verder denkt te kunnen, maar aan de andere kant kan hij ook niet verwachten dat ik de hele les met hem bezig ben. Ik probeer het wel te relativeren.

Ik merk dat ik helemaal geen zin meer heb in mijn opleiding. Heb me ingeschreven en kan de inschrijving niet meer ongedaan maken. Maar, ik heb er helemaal geen energie voor en ik heb geen zin om weer op zoek naar een stage te gaan. Ik denk er sterk over om er maar mee te stoppen en me zodra het kan in te schrijven voor de specifieke opleiding voor mijn werk. Zonde van het geld, maar dat is dan maar zo.

Knuffel voor iedereen

@Vivasu, ik vind het heel stoer van je. Pfff, wat moeilijk nu. Is er iemand die je kan helpen met het nemen van de beslissing? En zijn er nog 'tussenvormen' mogelijk? Kun je bijvoorbeeld kiezen voor de variant met de mannelijke psychiater waar je iemand (je man, goede vriendin, psych) mee naar toe mag nemen? Misschien is het minder eng als je niet alleen met hem hoeft te zijn.


@Diva, dank je wel voor je eerlijke antwoord. Ik geloof dat ik de Diva waarbij alles in de soep loopt, wel tof ga vinden. Omdat jouw bedoelingen goed zijn. Omdat je het beste voor hebt met iedereen. Omdat je er niet met de pet naar gooit. Want dan zou ik het irritant vinden.
Je wilt het goed doen voor iedereen en dan vergeet je jezelf een beetje. Dat is zo zonde!
Je overweging mbt de opleiding, roept bij mij de vraag op of dit een keuze is voor jezelf. Want als dat zo is, dan vette pech van het geld en ga doen wat je wel echt wilt.
Als het een keuze is die op andere dingen gebaseerd is (bijvoorbeeld: ik wil het eigenlijk wel graag maar ben bang dat ik het niet kan), kun je er misschien over praten met je coach?

@Selune, Ernie, hoe gaat het met jullie na de PT?

@Hanke, hoe is het met je?

@EV, heel blij hier dat je iets aan mijn post hebt gehad. Fijn dat je me dit teruggeeft. Je bent jezelf steeds bewuster van allerlei dingen, je leert jezelf zoveel beter kennen. Het zou zomaar kunnen dat het uiteindelijk voor jou ook anders gaat voelen. Dat gun ik je.

Hier een moeilijke dag wat betreft lichaam, verdriet van vroeger, een aantal niet zo fijne triggers.
Het mooie is dat het niet meer de hele dag overheerst: ik heb plezier gehad op mijn werk, een paar keer oprecht moeten lachen en mezelf gehouden aan de zelfzorg-afspraken. Dat is dan toch wel echt fijn.

.

Hoi sofie ik had je vraag eerder wel gezien en vind het erg lief dat je aan me denkt maar ook lastig om ruimte in te nemen omdat ik verder dus niks te geven heb

Erniethelemaalbij schreef: ↑

06-09-2017 20:35

Hoi sofie ik had je vraag eerder wel gezien en vind het erg lief dat je aan me denkt maar ook lastig om ruimte in te nemen omdat ik verder dus niks te geven heb

Soms heb je even niets anders te geven dan je eigen verhaal en heb je er geen weet van hoeveel je daarmee aan anderen geeft.
Niet omdat het moet. Wel omdat het fijn en goed kan zijn, in eerste plaats voor jezelf en wellicht ook voor anderen.
Je hoeft niets Ernie, echt niet. Maar ik nodig je van harte uit, dat wel.


@Vivasu: graag gedaan

Slaap lekker allemaal!

Vandaag een brief gekregen van de instantie over emdr. Ze gaan beoordelen of ik r voor in aanmerking kom.
Daar schrok ik gewoon van. Is dat raar? Het voelt als een sollicitatie...
Laat ik nou ook het aanmeldingsformulier enorm beknopt ingevuld hebben. Ik ging er vanuit dat de verwijzing alle belangrijke info bevat.
Wordt er onzeker van. Stom he :/

Caar, dat is niet zo'n juist hartstikke logisch

Sorry voor mijn afwezigheid. PT is vooral heel veel P. En de start van mijn nieuwe studie vraagt heel veel van me. Daarbij begint het sportseizoen en dat ben ik ook enorm veel tijd aan kwijt. De rust om echt te lezen, reageren of vertellen over mezelf kan ik steeds niet vinden.

Hele dikke voor iedereen

.

Vivasu, bedankt nog voor wat je schreef over vrijwilligerswerk. Lief van je. Ja, ik doe wat ik kan maar het kan natuurlijk wel meer.

Vandaag PT en misschien heeft iemand anders er ook iets aan wat ik nu ga schrijven.
Zij legde het me als volgt uit:
ze maakte een tekening van een bus. Voorin zat ik, de volwassen ik van nu.
Helemaal achterin, in een soort bagagedeel van de bus, zat het kleine gekwetste kind.
In de bus zelf zitten alle delen die dat kleine kind geholpen hebben om te overleven: de criticus, de controleur, de harde ik, etc.
Ieder mens heeft zo'n systeem zei ze, maar het niet bij iedereen zo scheefgegroeid als bij jou. Bij jou neemt dat kleine kind de regie over en daar heb je last van. De bedoeling is dat dit allemaal gaat samenwerken en zijn plek weet. JIJ bent de chauffeur, degene die de leiding heeft en bepaalt waar je heen gaat.

Het beeld sprak mij wel meteen aan. Ik vond het heel helder.

Ik ben in een veel dieper deel van mezelf beland de laatste maanden: juist door de situatie met ZH en de kinderen en familie, vriendinnen die afhaakten), maar anderzijds ook door mensen als MM en BV, waar ik ook heel veel door voel. Eigenlijk kom ik nu gewoon alles tegen - en is het blijkbaar de tijd om er iets mee te kunnen doen. Want ik spreek het uit tegen psych, maar ook deel ik dit met MM en BV. Overigens was ik zo moe na PT vandaag, dat ik, toen ik thuiskwam, wat ging eten en daarna op de bank in slaap viel. Heel ongekend voor mij..

Knuf, ik hoop dat ik ook geen strafpunten krijg omdat ik niet op iedereen kan reageren.

Ik ben niet zo goed in reageren geloof ik. Maar ik doe alles met de beste bedoelingen...
Elmervrouw wat een verhelderend beeld van die bus! En ik hoop dat het je op weg helpt naar een stap dichter bij waar je wilt zijn.

Knuffelbeertjes schreef: ↑

07-09-2017 15:22

Diva, heel herkenbaar wat je schrijft over je werk van toen ik nog voor de klas stond.
Het voorbereiden, de overuren, het iedereen goed en op zijn/haar niveau willen bedienen.
Weet je welk woord ik aan moest denken toen ik jou las? Verantwoordelijkheid.
Bij wie ligt die, wie neemt ‘m, waar hoort die, wanneer mag iemand jou of een ander daarop aanspreken, etc.
Bijv. toen ik las over dat mensen jou aanspreken op…..
Dan denk ik: zij zijn verantwoordelijk voor hun eigen leer proces.
Het is een mooie zin, en als die eenmaal in de praktijk werkt, dan scheelt dat zó veel.
Je hebt er misschien niks aan wat ik schrijf, sorry, maar het is zo herkenbaar allemaal
Ik zou willen dat ik wat zinvols erover kon schrijven, maar helaas, sorry.

Dankjewel voor je reactie Knuffel, ik heb er zeker WEL iets aan.
Sowieso vind ik het al fijn dat iemand het herkent.
Verantwoordelijkheid ja. Ik neem die nu denk ik teveel, terwijl de cursisten zullen moeten gaan inzien dat ze zelf verantwoordelijk zijn. De meesten zijn nog nooit of maar kort naar school geweest in hun eigen land en vinden het op school vooral gezellig, totdat de tijd begint te tikken. Ik hoop dat ik ze voor die tijd kan laten inzien dat het niet mijn probleem is als ze weinig komen, nooit huiswerk maken en hun best niet doen. Sommige mensen hebben het gelukkig wel snel door, maar dat zijn meestal wel de al wat hoger opgeleiden.

Kijken hoe ik weer motivatie voor mijn opleiding ga krijgen. Ik moet een dezer dagen toch eens de eindtermen van het onderwijs op mijn werk op papier gaan zetten en vragen of mijn werk als stage mag dienen. Al geef ik maar één of twee lessen per week voor stage, met een aantal weken ben er dan toch. En dan in de tussentijd op zoek naar stage nummer twee. Net een poos met een studiegenoot geappt hierover. Zij heeft me weer wat moed in gesproken. Als ik dit jaar wil afstuderen, moet ik voor eind oktober een stage hebben, anders mag ik niet starten met mijn laatste stagevak. Moet ik dus wel opschieten.

En Knuffel en EV: jullie krijgen van mij geen strafpunten hoor. Dat zou ook wat zijn: strafpunten krijgen in je eigen topic.
Zolang je geen topic-starter bent die na het openingsbericht nooit meer terugkomt, is het goed!
En EV: jij hebt het momenteel druk met jezelf, je bent hard aan jezelf aan het werken, dus post lekker wanneer je wil. Niemand verplicht jou tot wat. Mooie metafoor van die bus trouwens

voor Selune, Caar24, Vivasu, Sofie, Snow en alle anderen!

Ik moest vorige week vanuit PT vragenlijsten invullen en sindsdien voel ik me weer zo somber. Ze vragen nooit naar wat er goed gaat (natuurlijk).
An sich gaat er een boel goed, in die zin dat alles gewoon wel doorloopt: werk gezin, sport etc. Maar ik voel me er niet altijd goed bij/kost veel en als ik me laat stil zetten door zulke vragenlijsten vind ik dat confronterend. Heel soms zou ik willen dat ik alles even zou kunnen loslaten, even geen werk, geen zorgtaken etc. Even ruimte voor mij om de boel v binnen echt op te ruimen.
Maar goed daar kan ik natuurlijk niet aan beginnen

vivasu schreef: ↑

06-09-2017 11:40

@Tobbert: hoe bevalt de vakantie? Al rust/tijd voor jezelf kunnen pakken?

Ik zit even met mijn handen in het haar betreft de situatie nu met behandelaren. Het voelt alsof mijn hele leven langzaam door mijn vingers glipt (in hoeverre ik het eerder überhaupt in de vingers had) en ik geen controle meer heb of het terug kan pakken. Maar ik doe wel mijn best….

Misschien helpt het om te bedenken dat je zelf strategieën had - die heel goed geholpen hebben - om de deksel op de beerput te houden. Je behandelaren zoeken naar de juiste mankracht en middelen om die beerput schoon te maken. Maar die hoort bij jou, dus bij elke stap ben je bij. En net als een klus in of aan je huis kun je nu ook zeggen: 'liever op een andere manier of met iemand anders'. Je hebt dus nog steeds regie, alleen is het net als bij klussen in je huis belangrijk om de juiste aanpak te vinden. Maar de experts die je daarvoor inschakelt, kunnen dat prima zelf. Als ik iemand in huis de leidingen laat doen, dan luister ik naar zijn plan van aanpak en stel ik vragen (alles openbreken? Kan dat niet anders?) en zo komen we samen tot de beste aanpak voor de klus in mijn huis. Maar hij mag met de ideeën komen, da's namelijk zijn vak. Met achterstallige werkzaamheden aan je geest werkt het net zo.

Als je dus je best doet, doe je meer dan genoeg. Blijf naar afspraken komen, en wees zo eerlijk als je aandurft. Meer hoeft nu even niet.

Hier zit ik eindelijk eens op de bank. Op de een of andere manier was ik tijdens het werken weer in de valkuil 'maar blijven doorgaan' gevallen, en daar ben ik afgelopen week vrolijk mee door gegaan. Op een gegeven moment was het helemaal niet leuk meer. Dus gister met LV afgesproken en met de kindjes gespeeld. Vandaag alleen het hoogstnoodzakelijke gedaan en eindelijk begin ik een beetje in de vakantiestand te komen. Nu het weer nog... Ik had gehoopt op nazomerweer; niet op koud, wind, en regen.

x

@Selune, fijn dat je er nog bent, ondanks de P van PT. Voel je niet verplicht hoor, maar ik ben wel blij met even een teken van leven van jou. Ik hoop dat je wel iets langer dan twee seconden hebt stilgestaan bij het fantastische nieuws dat je je tentamen hebt gehaald. Ik weet dat je geneigd bent om over dit soort belangrijke dingen heen te stappen. Maar dat waar je over in de rats gezeten hebt, verdient minstens zoveel tijd om te vieren hoe het is afgelopen, als dat je er gespannen over bent geweest.

@Snow, hoe gaat het met je?

@Ernie, ik kan me heel goed voorstellen dat het veel naars naar boven haalt, vragen die alleen maar gericht zijn op hetgeen er mis en moeilijk is. Ik ben het wel met Tobbert eens, wat er wel goed gaat, is minstens zo belangrijk. Al is het alleen maar omdat dit krachten zijn waar je op moeilijke momenten gebruik van kan maken.

@Vivasu, wat Tobbert schrijft.

@Tobbert, wat schrijf je zinvolle dingen! Ik hoop dat het nu lukt om de adviezen die je jezelf geeft mbt het vieren van vakantie, toe te gaan passen. Ondanks het pruts-weer, want tja, daar kan ik echt niet zoveel positiefs van maken. Misschien weet Snow het nog om te snowen of kan Pruttel er een mooie draai aan geven?
En anders wordt het gewoon de laarzen aan en stampen in die plassen, tot je doorweekt bent. Dat lijkt me eigenlijk best wel leuk.

@EV, knap zicht wat je begint te krijgen op al die delen van jezelf en hoe je daar zelf regie in kunt nemen. Een boek wat daarover gaat is Ik (k)en mijn Ikken, ik denk dat het iets voor je is. Als ze het in de bieb niet hebben, mag je het van me lenen. Als je dit wilt, kun je me een PB sturen.

@Caar, wat Knuff zegt over de EMDR, dat denk ik ook. Het is geen beoordelingsgesprek om te kijken of jij wel goed genoeg bent, of dat je trauma 'wel erg genoeg is'. Het is een beoordeling of EMDR de beste behandelmethode is, voor je trauma en voor jou op dit moment. Dat zorgvuldigheid belangrijk is, bewijzen de wisselende ervaringen van schrijvers in dit topic. En ik denk dat je het zo kunt zien.

x

Dat begrijp ik Sofie alleen zijn de eerste gedachten altijd paniek en afwijzing. En het is ook heel logisch dat er gekeken wordt of iets wel geschikt is.

Hebben jullie ook wel eens van die gedachten van "hoe is het in hemelsnaam zo gekomen"? Dat je, je zo bent gaan voelen en dat het steeds moeilijker wordt om tegenslagen te verwerken.

voor iedereen.