Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VI
woensdag 30 augustus 2017 om 09:18
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu driekwart jaar later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 6.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 07-03-2018 12:23
8.32% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 5 januari 2018 om 21:57
[...]
Dus @Tobbie: ik doe mee met het zeggen van ‘nee’. Graag zelfs.
EV, ik vind dat wat je gedaan hebt heel goed. Ik ben het eens met Tobbie, het is geen vreemde reactie van je dochter. Het is ook geen vreemde reactie van jou om hier niet op te reageren. Ik heb eerder vaak posts van je gelezen waarin je inderdaad dat hondje was. Het is heel heel heel gezond dat je dit niet meer wilt. Je hoeft jezelf niet steeds opnieuw aan te bieden. Je dochter en zoon weten hoe ze in contact kunnen komen met jou en ze weten ook dat jij hier voor openstaat, sterker nog, dat jij dit heel graag wilt.
Er is slechts één ding wat ik je mee wil geven in deze situatie: zorg dat de deur altijd open blijft staan voor dochter en zoon (niet voor ZH!). Je hoeft ze er niet naar binnen te lokken, te duwen, te sleuren, te smeken.
Maar zorg gewoon dat die deur van het slot af is, dat ze als ze willen en durven alleen maar naar binnen hoeven te dansen.
Heel veel voor jullie allemaal.
Dus @Tobbie: ik doe mee met het zeggen van ‘nee’. Graag zelfs.
EV, ik vind dat wat je gedaan hebt heel goed. Ik ben het eens met Tobbie, het is geen vreemde reactie van je dochter. Het is ook geen vreemde reactie van jou om hier niet op te reageren. Ik heb eerder vaak posts van je gelezen waarin je inderdaad dat hondje was. Het is heel heel heel gezond dat je dit niet meer wilt. Je hoeft jezelf niet steeds opnieuw aan te bieden. Je dochter en zoon weten hoe ze in contact kunnen komen met jou en ze weten ook dat jij hier voor openstaat, sterker nog, dat jij dit heel graag wilt.
Er is slechts één ding wat ik je mee wil geven in deze situatie: zorg dat de deur altijd open blijft staan voor dochter en zoon (niet voor ZH!). Je hoeft ze er niet naar binnen te lokken, te duwen, te sleuren, te smeken.
Maar zorg gewoon dat die deur van het slot af is, dat ze als ze willen en durven alleen maar naar binnen hoeven te dansen.
Heel veel
voor jullie allemaal.
anoniem_6527c72758b65 wijzigde dit bericht op 23-05-2018 21:24
67.99% gewijzigd
zaterdag 6 januari 2018 om 09:32
zaterdag 6 januari 2018 om 09:57
Ik voel me wat onbestemd. Heb een aantal hele fijne dagen gehad; een LV kwam logeren en de moeiteloosheid die ik ervoer in het er gewoon zijn, en delen wat er zoal in mijn hoofd omgaat...voelt heel gewoon en liefdevol en natuurlijk...en ik schoot af en toe als een emotioneel incontinent persoon vol omdat ik er zo danbaar voor ben en van geniet....
Wel is het contrast na het uitzwaaien groot omdat ik met mijzelf als gezelschap niet heel erg tot mijn recht kom. De zelfverwaarlozing overspoelt me dan weer en het enige wat ik ervaar is een wazigheid in mij...mijn zelfhulppersoon bellen zet me dan wel weer wat op de rit...maar ik voel me dan weer de beginnende cursist van de cursus 'incasseren kun je leren', hoofdstuk 1, paragraaf 1 enz...
Wat tof was om mee te maken was dat LV getuige was van een toenaderingspoging van mijn ex naar mij op straat. Ze wist niet wie hij was en reageerde instinctief zeer afwijzend op ex. De felheid waarmee ze dat (naar een vreemde) deed, maakte me duidelijk dat de paniek en verwarring die ik ervaar als ik hem op straat tegen ben gekomen, niet uit de lucht komt vallen. Er is iets in de manier waarop hij doet, wat niet ok is...
Verder ben ik haske hip geweest door met een andere LV naar een filmhuis te gaan in een Grote Stad en vóór aanvang de nabijgelegen kringloopwinkel te bezoeken. Wat een mazzel had ik: een paar dure bergschoenen in prima staat én een paar wandelgympies op de kop kunnen tikken voor een zeer zacht prijsje. Én afgedongen
Mijn bergschoenen van de Lidl begonnen te kapot te gaan op onrepareerbare plekken, dus was al op zoek naar vervanging. Heb mijn nieuwe bergschoenen vóór de film al aangetrokken om mijn voeten er aan te laten wennen en ze liepen als een zonnetje. De bewegingsapp die ik op mijn nieuwe mobiel aantrof, was gisteren helemaal blij met me
Komende week weer de 'gewone' dingen...werk, peut.. Ik weet niet zo goed wat er er van vind (leer ook zeer dat wat ik vind, ik af mag geven bij het gemeenteloket).... Als ik heel eerlijk bem dan ben ik bang/voel ik me mismoedig. Elke keer weer de schouders eronder en aan de gamg gaan...ik geloof mezelf niet meer. Ik wil niet meer mijn best doen, over grenzen gaan en daar wanhopig van worden. Ik wil niet wegzakken in defaitisme en lusteloosheid em dusdanig inert zijn dat mijn bank doorzitplekken krijgt...
Ik mis vooral op dit moment de intrinsieke motivatie tot werk en sociale activiteiten. Ik hoop zó dat tzt bij mij daarin de energie een beetje gaat stromen. Want zoals het nu gaat voelt allesbehalve als een geolied geheel.
Wel is het contrast na het uitzwaaien groot omdat ik met mijzelf als gezelschap niet heel erg tot mijn recht kom. De zelfverwaarlozing overspoelt me dan weer en het enige wat ik ervaar is een wazigheid in mij...mijn zelfhulppersoon bellen zet me dan wel weer wat op de rit...maar ik voel me dan weer de beginnende cursist van de cursus 'incasseren kun je leren', hoofdstuk 1, paragraaf 1 enz...
Wat tof was om mee te maken was dat LV getuige was van een toenaderingspoging van mijn ex naar mij op straat. Ze wist niet wie hij was en reageerde instinctief zeer afwijzend op ex. De felheid waarmee ze dat (naar een vreemde) deed, maakte me duidelijk dat de paniek en verwarring die ik ervaar als ik hem op straat tegen ben gekomen, niet uit de lucht komt vallen. Er is iets in de manier waarop hij doet, wat niet ok is...
Verder ben ik haske hip geweest door met een andere LV naar een filmhuis te gaan in een Grote Stad en vóór aanvang de nabijgelegen kringloopwinkel te bezoeken. Wat een mazzel had ik: een paar dure bergschoenen in prima staat én een paar wandelgympies op de kop kunnen tikken voor een zeer zacht prijsje. Én afgedongen
Mijn bergschoenen van de Lidl begonnen te kapot te gaan op onrepareerbare plekken, dus was al op zoek naar vervanging. Heb mijn nieuwe bergschoenen vóór de film al aangetrokken om mijn voeten er aan te laten wennen en ze liepen als een zonnetje. De bewegingsapp die ik op mijn nieuwe mobiel aantrof, was gisteren helemaal blij met me Komende week weer de 'gewone' dingen...werk, peut.. Ik weet niet zo goed wat er er van vind (leer ook zeer dat wat ik vind, ik af mag geven bij het gemeenteloket).... Als ik heel eerlijk bem dan ben ik bang/voel ik me mismoedig. Elke keer weer de schouders eronder en aan de gamg gaan...ik geloof mezelf niet meer. Ik wil niet meer mijn best doen, over grenzen gaan en daar wanhopig van worden. Ik wil niet wegzakken in defaitisme en lusteloosheid em dusdanig inert zijn dat mijn bank doorzitplekken krijgt...
Ik mis vooral op dit moment de intrinsieke motivatie tot werk en sociale activiteiten. Ik hoop zó dat tzt bij mij daarin de energie een beetje gaat stromen. Want zoals het nu gaat voelt allesbehalve als een geolied geheel.
zaterdag 6 januari 2018 om 23:13
Sofie: fijn die stabiliteit die steeds gewoner voelt! 
Becoming me: beterschap!
Hanke: gefeliciteerd met je mooie aankoop. Ik heb laatst ook bergschoenen gekocht en ze lopen zo fijn! Ik heb ‘moeilijke voeten’ en bergschoenen (laag model en zwart, dus nog enigszins representatief voor alledaags gebruik) blijken toch de uitkomst. Liep hiervoor altijd op laarzen, maar had altijd pijn na een dag.
Werkt het bij jou niet zo dat als je je werk en de sociale dingen weer hebt opgepakt, dat die motivatie dan vanzelf weer komt? Ik voelde me in mijn ene week vakantie ook lusteloos, was niet vooruit te branden etc. Maar sinds ik weer aan het werk ben gegaan, is dit verbeterd.
Ik voel me lichamelijk niet zo goed, maar denk en hoop dat het aan de tijd van de maand ligt, al had ik dit nooit eerder zo. Anders volgende week maar even naar de huisarts.
Verder lekker rustig weekend aan het houden
Becoming me: beterschap!
Hanke: gefeliciteerd met je mooie aankoop. Ik heb laatst ook bergschoenen gekocht en ze lopen zo fijn! Ik heb ‘moeilijke voeten’ en bergschoenen (laag model en zwart, dus nog enigszins representatief voor alledaags gebruik) blijken toch de uitkomst. Liep hiervoor altijd op laarzen, maar had altijd pijn na een dag.
Werkt het bij jou niet zo dat als je je werk en de sociale dingen weer hebt opgepakt, dat die motivatie dan vanzelf weer komt? Ik voelde me in mijn ene week vakantie ook lusteloos, was niet vooruit te branden etc. Maar sinds ik weer aan het werk ben gegaan, is dit verbeterd.
Ik voel me lichamelijk niet zo goed, maar denk en hoop dat het aan de tijd van de maand ligt, al had ik dit nooit eerder zo. Anders volgende week maar even naar de huisarts.
Verder lekker rustig weekend aan het houden
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 7 januari 2018 om 08:01
Nee Diva eigenlijk niet. Het lukt me om een week of twee 'normaal' te doen/de schijn op te houden en dan zak ik een aantal dagen door mijn hoeven. Ik functioneer met horten en stoten... heb met name de laatste jaren geprobeerd om mezelf niet te zeer uit te putten als ik wel wat kan. Nét vóór ik voel dat de pijp leeg raakt, schiet ik in de gecomprimeerde versie van Hanke en ben ik superefficiënt eea aan het doen. Op die manier koken of boodschappen uitpakken ziet er anders uit. Mijn stem gaat ook wat Herz omhoog. Tegenwoordig laat ik me er op aanspreken en ga ik voor de boel de boel laten dan indien mogelijk. Ik heb heel lamg in die modus mezelf tot functioneren gedwongen. Vaak werd ik dan afgewezen omdat de zip variant van Hanke dwangmatig en labiel is...ik ben hyper dan en kennelijk worden amderen daar moe van. Juist dán moet ik minder mijn best doen. Als ik het nu signaleer doe ik een tandje terug en ga ik het contact weer aan.
Sociale interacties wisselt, iets in een grote groep doen vergt nu nog teveel van me, erg veel last van ptss klachten dan. Veel last van mensen achter me...ook op straat en in winkels de laatste tijd. Gisteren in de lidl stond er iemand objectief niet te dicht op me bij de kassa maar subjectief wel. Dat soort momenten vergt veel van me. De vanzelfsprekendheid van mezelf redden en de wereld 'gewoon' tegemoet treden valt dan weg. En ga ik weer naar deel 1 hoofdstuk1 van imcasseren kun je leren...
Wat fijn dat je voeten nu pijnvrij rondlopen Diva!
Mijn voeten zijn herkenbaar onmakkelijk em ik was dus al verbaasd dat ik pijnloos mijn voeten in het gepaste schoeisel kreeg. Meestal levert me dat ook meteen een uitputtende stoot adrenaline op...en in plaats daarvan was het gewoon fijn. Ik werd er even high van, van mijn scoor/geluksmomentje...
Sociale interacties wisselt, iets in een grote groep doen vergt nu nog teveel van me, erg veel last van ptss klachten dan. Veel last van mensen achter me...ook op straat en in winkels de laatste tijd. Gisteren in de lidl stond er iemand objectief niet te dicht op me bij de kassa maar subjectief wel. Dat soort momenten vergt veel van me. De vanzelfsprekendheid van mezelf redden en de wereld 'gewoon' tegemoet treden valt dan weg. En ga ik weer naar deel 1 hoofdstuk1 van imcasseren kun je leren...
Wat fijn dat je voeten nu pijnvrij rondlopen Diva!
Mijn voeten zijn herkenbaar onmakkelijk em ik was dus al verbaasd dat ik pijnloos mijn voeten in het gepaste schoeisel kreeg. Meestal levert me dat ook meteen een uitputtende stoot adrenaline op...en in plaats daarvan was het gewoon fijn. Ik werd er even high van, van mijn scoor/geluksmomentje...
zondag 7 januari 2018 om 10:15
Ik zie het een beetje anders Hanke. Ik zie dat je terugbladert en jezelf eraan herinnert hoe het op zulke momenten ook al weer werkt voor je. Je begint niet opnieuw in hoofdstuk 1 van deel 1, je zoekt alleen even iets op. Om daar vervolgens iets mee te doen. En weer vooruit te dansen naar deel 3 hoofdstuk 5: lief zijn voor jezelf, juist als het wringt.
Ik bewonder hoe je de signalen die je lichaam geeft herkent en ook erkent. Hoe je er niet overheen gaat, maar op tijd de hulptroepen om je heen en in jezelf inschakelt.
Dat soort momenten zoals je omschrijft, in de Lidl, herken ik heel sterk. Sinds ik ontdekt heb dat ik niet de enige ben, vind ik het een stuk minder idioot vreemd van mezelf. Ik heb er zelfs een trucje voor bedacht wat ik mag toepassen zonder dat ik mezelf intern aanval: ik zet een stapje opzij. Niet achteruit of vooruit (want dan kom ik dichterbij iemand in de rij te staan waar de ruimte acceptabel was) maar opzij. Meetal draai ik mijn lichaam zo, dat het veilig voelt.
@Becoming me:
@Je m'appelle: hoi! Fijn dat je er bent!
Ik ga mijn hardloopschoenen aantrekken en met mijn neus de kou in.
Ik wens jullie allemaal een fijne dag!
zondag 7 januari 2018 om 17:04
Sorry dat ik even inbreek (ik ben geen meeschrijver in dit topic)
Ik vind het zo dapper hoe jullie met therapie en dergelijke bezig zijn, ik wou dat ik zo dapper was...
Mijn jeugd was niet helemaal perfect (maar niet traumatisch denk ik).
Maar welke ouders zijn wel perfect denk ik dan? Mijn jeugd heeft bij mij gezorgd voor vermijdend gedrag en onthechting (wat eigenlijk ook vermijding is geloof ik, maar dan van emoties). Dit was (en is) mijn manier om met dingen om te gaan. Niet goed natuurlijk, dat zie ik nu ook. Als ik aan vroeger denk voel ik wel spanning, maar geen specifieke emoties. Ik kan mij niet goed herinneren hoe ik mij toen voelde. Eigenlijk zijn al mijn herinneringen erg vaag. Waarschijnlijk hou ik de emoties onbewust zelf tegen en voel ik ze daarom niet. Ik heb heel veel angst dat er dingen naar boven komen waar ik niet op zit te wachten. Stom he? Want ik weet niet eens waarom. Angst dus. Ik probeer mij eroverheen te zetten. Ik zou wel een keer keihard janken over alles. Ik wás namelijk zielig. Ieder kind is wel eens zielig. Dus ik ook, misschien zelfs iets vaker dan gemiddeld. Dat zie ik nu pas in. Sinds een paar dagen pas. Er werd altijd gezegd dat ik 'zelfmedelijden' had. Het is heel raar om dat nu wel ineens te mogen hebben. Van mezelf dan. Maar dat janken gaat dus niet, want die angst zit er nog. Mijn psycholoog zegt dat ik nu sterk genoeg ben, dat ik wel aankan en dat ik weet hoe ik mezelf kan afleiden als het even te heftig wordt. Ik wil haar geloven, maar het lukt nog niet. Ik neem mijn therapie altijd zo serieus. Ik wil altijd vooruitgang maken, maar nu zit ik even vast. Misschien ben ik er nog niet klaar voor. Helaas. Want ik wil van die angst af. En van dat stomme vermijdingsgedrag.
Knuffels voor iedereen in dit topic, dat verdienen jullie wel.
Ik vind het zo dapper hoe jullie met therapie en dergelijke bezig zijn, ik wou dat ik zo dapper was...
Mijn jeugd was niet helemaal perfect (maar niet traumatisch denk ik).
Maar welke ouders zijn wel perfect denk ik dan? Mijn jeugd heeft bij mij gezorgd voor vermijdend gedrag en onthechting (wat eigenlijk ook vermijding is geloof ik, maar dan van emoties). Dit was (en is) mijn manier om met dingen om te gaan. Niet goed natuurlijk, dat zie ik nu ook. Als ik aan vroeger denk voel ik wel spanning, maar geen specifieke emoties. Ik kan mij niet goed herinneren hoe ik mij toen voelde. Eigenlijk zijn al mijn herinneringen erg vaag. Waarschijnlijk hou ik de emoties onbewust zelf tegen en voel ik ze daarom niet. Ik heb heel veel angst dat er dingen naar boven komen waar ik niet op zit te wachten. Stom he? Want ik weet niet eens waarom. Angst dus. Ik probeer mij eroverheen te zetten. Ik zou wel een keer keihard janken over alles. Ik wás namelijk zielig. Ieder kind is wel eens zielig. Dus ik ook, misschien zelfs iets vaker dan gemiddeld. Dat zie ik nu pas in. Sinds een paar dagen pas. Er werd altijd gezegd dat ik 'zelfmedelijden' had. Het is heel raar om dat nu wel ineens te mogen hebben. Van mezelf dan. Maar dat janken gaat dus niet, want die angst zit er nog. Mijn psycholoog zegt dat ik nu sterk genoeg ben, dat ik wel aankan en dat ik weet hoe ik mezelf kan afleiden als het even te heftig wordt. Ik wil haar geloven, maar het lukt nog niet. Ik neem mijn therapie altijd zo serieus. Ik wil altijd vooruitgang maken, maar nu zit ik even vast. Misschien ben ik er nog niet klaar voor. Helaas. Want ik wil van die angst af. En van dat stomme vermijdingsgedrag.
Knuffels voor iedereen in dit topic, dat verdienen jullie wel.
zondag 7 januari 2018 om 21:40
Ik reageer alleen hier ff op, maar heb jullie wel gelezen.becomingme schreef: ↑07-01-2018 10:00Tnx allemaal. Nog niet veel beter en ik denk dat ik me ziek moet melden voor morgen. Zie daar zo tegen op. Ben bijna nooit ziek en als ik me wat minder voel ben ik gewoon aan het werk. Maar toch...
Ik zag in een ander topic ook dat je hier erg mee zit, maar: ziek is ziek. En als je ziek bent, heeft je baas vast liever dat je thuis uitziekt dan dat je het hele kantoor komt aansteken. Zeker met al die nieuwjaarszoenen. Dus bijt morgen even die vijf minuten door dat het telefoontje maximaal duurt en ziek uit. Beterschap!
Nu kruip ik in mijn mandje, want ik ben wel beter en moet morgen dus weer vroeg aan het werk.
maandag 8 januari 2018 om 06:54
Misschien ben je er nog niet klaar voor. Of misschien is dit juist wel een uitspraak die je doet vanuit je coping om te vermijden. Kun je vertrouwen op de inschattingen van je psych? Heeft ze eerder dingen goed gezien/ingeschat? Het is haar werk om dit soort dingen in te schatten.eird-ejtrevalk schreef: ↑07-01-2018 17:04[...]Mijn psycholoog zegt dat ik nu sterk genoeg ben, dat ik wel aankan en dat ik weet hoe ik mezelf kan afleiden als het even te heftig wordt. Ik wil haar geloven, maar het lukt nog niet. Ik neem mijn therapie altijd zo serieus. Ik wil altijd vooruitgang maken, maar nu zit ik even vast. Misschien ben ik er nog niet klaar voor. Helaas. Want ik wil van die angst af. En van dat stomme vermijdingsgedrag.
[...]
Als je vertrouwen in zijn/haar deskundigheid hebt, zou je het kunnen aangaan. Dan kun je ervaren, in alle veiligheid, dat je je eigen emoties overleeft. Dat je jezelf kunt afleiden of jezelf eruit kunt halen als ze te heftig voelen.
Uiteindelijk zijn emoties maar emoties. Je kent ze alleen nog niet zo goed. En je hebt nog niet zoveel vertrouwen in jezelf dat je goed met ze om kunt gaan. Vertrouwen krijg je niet door er over na te blijven denken. Wel door er mee aan de slag te gaan.
Als je geen vertrouwen hebt in zijn/haar deskundigheid, maak dan samen met de psych een plan hoe je hier redelijk snel wel vertrouwen in kunt krijgen. Dan kan het geen uitvlucht van je vermijding worden.
En weet je: je hebt goed gezien dat dit een topic is voor Dapperen. Welkom. Die dapperheid heb jij ook in je. Voel maar
@Becoming: Je bent in staat om zelf in te schatten of je kunt en wilt werken, met hoe ziek je je voelt. Sommige mensen willen perse werken en verschijnen trillend van koorts op hun werk. Anderen komen hun bed niet uit als ze een klein hoestje voelen.
Hoe het voor jou is en wat voor jou dan het beste is, weet je alleen zelf. Wij kunnen niet inschatten hoe ziek je bent.
Of je baas er blij van wordt, weet ik niet. En eerlijk gezegd vind ik dat ook niet interessant. Het gaat er om wat voor jou nu nodig en goed is.
(en dit klinkt een beetje streng, I know. Zo bedoel ik het niet, overigens. Ik bedoel het lief-streng
)@Tobbie: fijn dat je weer beter bent. Ga je wel op jezelf passen/voor jezelf zorgen vandaag? En denk je nog aan dat woordje 'nee'?
maandag 8 januari 2018 om 10:54
Bedankt voor je reactie Sofie. Ik heb al een jaar gesprekken met mijn psycholoog en daar heb ik veel aan gehad, maar nu vind ik het moeilijk om haar te vertrouwen want zij heeft volgens mij geen ervaring op dit gebied. En ik vertrouw vooral mezelf niet. Ik lijk misschien wel sterk af en toe, maar sterk zijn is vrij makkelijk als je je niet laat leiden door emoties denk ik en ze zelfs niet eens voelt. Ik ken iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt als ik, diegene heeft jarenlang geknokt om zichzelf te veranderen en het een plekje te geven. Volgens mijn psycholoog is het voor mij nog moeilijker, omdat ik door mijn vermijding nog nooit de kans gehad heb om dingen te verwerken. Toch wil ik wel echt veranderen. Ik heb laatst een aantal situaties uit mijn jeugd getekend. Dingen waarvan ik -nu pas- denk 'dat was wel zielig' of 'dat zou ik een ander kind willen besparen', maar ik voel er nog steeds niks bij. Ik word er niet emotioneel van, niet boos, gewoon niks. En juist dat 'niks' voelen vind ik zo eng, want dat klopt niet. Emoties zijn inderdaad maar emoties, maar ik weet niet hoe ik daarmee om zal gaan. Ik ben bang dat mijn leven een puinhoop wordt, eigenlijk is het nu al een puinhoop aan het worden. Daar zorgt die angst zelf al voor. Maar het zal vast allemaal wel goed komen hoor. Het klinkt allemaal te dramatisch als ik het teruglees, maar eigenlijk heb ik niet zoveel meegemaakt. Fijne dag gewenst allemaal.Sofie1979 schreef: ↑08-01-2018 06:54Misschien ben je er nog niet klaar voor. Of misschien is dit juist wel een uitspraak die je doet vanuit je coping om te vermijden. Kun je vertrouwen op de inschattingen van je psych? Heeft ze eerder dingen goed gezien/ingeschat? Het is haar werk om dit soort dingen in te schatten.
Als je vertrouwen in zijn/haar deskundigheid hebt, zou je het kunnen aangaan. Dan kun je ervaren, in alle veiligheid, dat je je eigen emoties overleeft. Dat je jezelf kunt afleiden of jezelf eruit kunt halen als ze te heftig voelen.
Uiteindelijk zijn emoties maar emoties. Je kent ze alleen nog niet zo goed. En je hebt nog niet zoveel vertrouwen in jezelf dat je goed met ze om kunt gaan. Vertrouwen krijg je niet door er over na te blijven denken. Wel door er mee aan de slag te gaan.
Als je geen vertrouwen hebt in zijn/haar deskundigheid, maak dan samen met de psych een plan hoe je hier redelijk snel wel vertrouwen in kunt krijgen. Dan kan het geen uitvlucht van je vermijding worden.
En weet je: je hebt goed gezien dat dit een topic is voor Dapperen. Welkom. Die dapperheid heb jij ook in je. Voel maar
maandag 8 januari 2018 om 11:10
Je bericht aan Klavertjedrie kwam binnen, ik dacht 'met dat advies kan ik ook wel wat'. Daarna besefte ik pas dat je mij bedoeldeSnowkitty schreef: ↑08-01-2018 10:34@Klavertjedrie (ik ben niet zo goed in spiegelschrift), het verdriet toelaten kan heel eng zijn. Misschien kun je bedenken wat je zou helpen als het verdriet erg groot is. Bijvoorbeeld dat je tijdens een bepaalde afspraak met je psych gaat beginnen met het opzoeken ervan. En dat je je hebt voorbereid door bijvoorbeeld al maaltijden in huis te hebben zodat je niet hoeft te koken, of dat je een vriendin kunt bellen als je er doorheen zit, of dat je thuis allemaal fijne troostende bezigheden hebt klaarstaan. Het verdriet toelaten is eng, omdat je niet precies weet welke omvang het zal hebben. Je hebt geen controle. Maar je hebt wel controle over andere dingen en misschien voel je je beter in staat om het verdriet aan te gaan als je die andere dingen voorbereidt.
Het zou inderdaad fijn zijn om te weten dat ik niet alle controle kwijt zal raken, want daar ben ik inderdaad wel bang voor.
