Paniek door de herbelevingen - deel VI

*zwaait enthousiast naar Pingkoningin, neemt een ijsje en kruipt weer in een hoekje*

.

Thanx.

Soms heb je van die perioden dat het forum er gewoon niet tussen past.
En eerder las ik dan wel bij op de wc of zo maar voor nu zie ik de wc even als een plek om tot rust te komen, niet om zelfs dan nog wat te doen.

De wc als rustpunt.

Ik probeer al een paar dagen te reageren, maar door drukte en een niet goed werkende tablet is het er nog niet van gekomen.

Ik lees hele mooie dingen de laatste week.

EV en Snow: herkenbaar wat jullie zeggen over een reunie.
Op mijn oude middelbare school was begin dit jaar ook een reunie, maar ik ben niet gegaan. Ik heb geen zin in hypocriet gedoe. Mij 6 jaar lang het leven zuur maken en dan nu doen alsof er niks gebeurd is. Ik kan daar niet tegen, dus ga het ook niet opzoeken.

Dana: wat lief dat je zegt dat je niet verbaasd bent dat de mensen uit mijn klas met mij weglopen. Ik vind dat eigenlijk nog steeds raar. Aan de ene kant weet ik dat ik wel kan lesgeven e.d., maar aan de andere kant ben ik ook heel bang het niet goed te doen. Vooralsnog probeer ik maar gewoon mezelf te zijn en dat wordt kennelijk gewaardeerd. Helaas gaan er binnenkort mensen doorstromen naar een hoger niveau en gaan ze dus bij mij uit de klas. Zij vinden het jammer, maar ik ook.

Knuffel: vervelend dat je zo moe bent. Ik weet er (helaas) alles van, hoewel de oorzaak wel anders zal zijn. Je hebt er niks aan als ik zeg dat het erbij hoort en dat je zoveel mogelijk rust moet pakken. Want dat weet je wel en dat doe je al. Ik hoop heel erg dat je snel je oude energie weer terugkrijgt!

Snow en Dana: het verhaal over vermijden is ook voor mij herkenbaar. Vroeger vermijdde ik zo'n beetje alles wat met andere mensen te maken had. Nu is het een stuk beter, maar ik ga nog steeds liever niet naar gelegenheden waar veel onbekende of half onbekende mensen zijn. Of als er ergens een losse structuur is, zoals een tuinfeest of barbecue. Binnenkort gaan man en ik een weekend weg met zijn werk en liever ga ik dan ook niet mee, maar dat is nu geen optie.

Ik heb eigenlijk hetzelfde als jou Snow. Ik let op alles van mezelf: hoe zie ik eruit, hoe doe ik, wat zou ik moeten doen, zeg ik wel het goede, wat zouden ze van mij vinden etc. Gelukkig ben ik hier niet (meer) 24/7 mee bezig, maar op gelegenheden met veel mensen heb ik er wel veel last van. Het is heel vervelend. De metafoor van die denkbeeldige drone is helaas heel herkenbaar.

Ik zie het niet als een uber-beschermende-drone, want ik zie niet in waar die gedachten mij tegen zouden moeten beschermen. Met en zonder die gedachten ben/gedraag ik (me) niet perfect. En al zou ik dat ooit zo wel voelen, dan zie ik achteraf op foto's dat het allesbehalve perfect was. Ik moet me over een paar maanden filmen voor de opleiding, echt verschrikkelijk. Ik kan mezelf echt niet terug zien.

Bovenstaand klinkt best negatief, maar dit is mijn reactie op het stuk van Snow en anderen wat ik erg herken. Eigenlijk voel ik me op dit moment best goed. Ik heb het druk met werk (niet té druk) en opleiding en nog andere leuke dingen zoals Mijn leven is nu best goed in balans.

Ik heb vandaag een gratis vrije ochtend. Ik had een studieactiviteit gepland voor vanochtend, maar er reden geen treinen toen ik op het station kwam vanwege een storing en dus kon ik niet gaan. Heel erg balen, maar het voordeel is dus dat ik onverwacht een vrije ochtend heb (de hele dag dus).

Voor de voorraad:

Voor mij probeert de denkbeeldige drone me te beschermen tegen anderen aanleiding te geven om negatief op iets van mij te reageren. Stom lopen, stom kijken, stomme dingen zeggen, etc. Eigenlijk komt het op mijn aanwezigheid alleen al neer, want zelfs ademen kan voor een ander al aanleiding geven om negatief op mij te reageren. Maar ja. Die drone is, net als andere overlevingstechnieken, iets uit mijn jeugd. Het weet niet beter. Zo was het vroeger in mijn leefomgeving en zo was het hoe ik vroeger reageerde: me aanpassen in de hoop een beetje veiligheid te krijgen.

Oh... die kat-smiley is geweldig

Dan speciaal voor jou EV

Snow: nu begrijp ik het beter en dan herken ik het ook. Die denkbeeldige drone probeert er ook bij mij voor te zorgen dat ik zo normaal mogelijk doe (kijk, loop, eruit zie etc.) Zodat ik niet afwijk van andere mensen. Bij mij is dat ook iets van vroeger. Zodat anderen geen negatief commentaar op mij kunnen hebben of iets raars van mij kunnen denken. Pfft...nu ik er over nadenk is die drone er eigenlijk altijd als er andere mensen om mij heen zijn. Alleen bij man of bij familie niet (die veroordelen mij niet, dus is die drone niet nodig). Oja en als ik lesgeef zonder assistent is die drone er ook niet.

Wat een eye opener zeg. Ook omdat die drone mij niet eens behoedt voor de dingen waar ik bang voor ben. En zelfs als ik voor mijn gevoel 100% normaal heb gedaan (in welk opzicht dan ook), zie ik achteraf (op foto’s op video) dat ik toch nog raar keek of deed). Dus die drone is behoorlijk nutteloos. Tijd om hem de laan uit te sturen! (Maar hoe?!)

Dank je Snow, Dana en Sofie voor jullie posts over dit onderwerp. Nu begrijp ik beter hoe dit voor mij werkt.

Ik probeer de drone te zeggen dat hij heel goed z'n best heeft gedaan om me te helpen, maar dat ik nu volwassen ben en dat ik beter ben in het inschatten van risico's dan hij. Hij (ja, ik vind dat het een hij is) is immers een kind. Ik probeer te visualiseren dat ik hem als kindje bij de hand neem. En ik probeer hem te laten zien dat het niet zo eng is allemaal als hij denkt.

Nou ja, ik ben ook maar net bezig met het oefenen hiermee, maar ik voel me eigenlijk een stuk meer ontspannen als ik buiten ben. Ik ben me bewust van wat die drone doet en ik vind het nu eerder lief (beschermen is toch lief) dan irritant. Dat maakt dat ik er anders op reageer. Niet met frustratie of ergernis, maar met mildheid en geduld.

Bedankt @Sofie. Ongelooflijk dit. Na zoveel jaar.

@Snow, wat fijn
Mooi zoals je dit doet en zoals je er woorden aan geeft.

Misschien kun je 'drone' en 'kindje' nog uit elkaar halen.
Dat drone de bodyguard is van het kindje.
Zodra de drone een signaal voelt van het kindje schiet hij in de actie. Wat dus echt heel lief en beschermend is.
Het kindje heeft geruststelling nodig, precies die woorden en liefde die jij beschrijft, ik geloof het als je zegt dat dit haar helpt.
De drone is gewend te mogen beschermen, te moeten beschermen zelfs.
Aan de drone uitleggen dat jij nu de regie hebt en dat de drone daar vertrouwen in mag krijgen, is een intensief iets.
Omdat het voor de drone best wel raar is, het is dit niet gewend. Door hoe jij het doet, laat je drone ervaren dat het oke is dat ze minder actief met je meevliegt.
De drone kan in de toekomst misschien nog wel eens van pas komen. Want ze kan een aantal nuttige dingen. Ze moet alleen wel leren en accepteren dat jij de regie hebt, dat ze alleen in actie komt als jij het zegt. Dat is best wel lastig voor haar, om niet te 'helpen' (zo ziet zij het) als het kindje roept. Ze moet ook leren dat ze met jou samenwerkt. Tegen iemand waarmee je samenwerkt, doe je vriendelijk. Dus geen nare bewoordingen meer. Je wilt graag horen wat drone je te zeggen heeft, zonder geschreeuw en onaardige woorden.
Zoiets.

Ik vind het gaaf Snow, zoals je het doet.
Zeg je het even als je wilt dat ik het drone stukje weghaal?


@Diva, je noemt het de laan uitsturen, ik geloof dat dat juist is wat niet werkt. Want iets wat jou wil beveiligen (ook al is dit tegen iets ouds wat niet meer aan de hand is) laat zich de laan niet uitsturen. Daar zijn beveiligers niet voor opgeleid .
Misschien kun je iets met wat Snow schrijft.

Laat maar staan, hoor. Ik leer er veel van de afgelopen paar dagen.

Ik heb hier volgens mij één keer iets in geplaatst. Ik ben op dit moment volledig aan het vastlopen. Echt binnen een uur is mijn hele zelfbeeld veranderd, gisteren.
Ik heb PTSS, maar daar ging het heel goed mee. Dacht ik.
Ik realiseer me nu dat ik er de laatste jaren alles eraan doe om alles onder controle te houden, me overal op voor te bereiden. Heel veel van mezelf te verwachten. En ik sla er in door en loop mezelf voorbij. Ineens zie ik dat ik geen vrienden meer heb. Dat ik nooit meer tijd neem voor mezelf om te ontspannen. Dat ik eigenlijk niet eens goed meer voor mezelf zorg. Geen ontspanning, veel maaltijden overslaan, te kort slapen, te veel werken. Ik sta mezelf niet toe om even NIETS te doen.

Ik weet het nu en ik moet er iets aan doen, en dat heb ik ook gedaan. Huisartsafspraak staat.

Ik ben er alleen jarenlang van overtuigd geweest dat ik het allemaal zo goed doe, dat het goed gaat, dat ik het trauma heb achtergelaten, dat ik zover mogelijk ben genezen als mogelijk is.

En nu besef ik me dat alles wat ik doe, en alles wat ik NIET doe, allemaal gaat over controle controle controle. Het trauma laat me niet los en blijft me achtervolgen en steekt zo telkens weer de kop op

Ik blijf vechten echt waar. Maar het is zo vermoeiend. Ik ben echt zo moe en ik vraag me gewoon af of er ooit een einde aan komt, of het ooit echt klaar is met een paar gebeurtenissen die de rest van mijn leven zo zwaar hebben beïnvloed. Ik ben al 10 jaar bezig en telkens heb ik weer het gevoel overnieuw te moeten beginnen.

@LoVaKo
Hartstikke knap om na gisteravond meteen vandaag al een afspraak met je huisarts te maken. Dat is de beste stap die je nu kunt nemen.

Veel mensen zijn controlfreaks, omdat het zo goed werkt. Tot het niet meer werkt natuurlijk. Maar het is lekker om te voelen dat je controle hebt. En misschien heb je dat ook wel een hele tijd gehad?

Ik heb dit jaar soort van gevierd dat ik mijn halve leven therapie heb gehad in één of andere vorm. Soms met tussenpozen van een paar jaar. Ik vind therapie hebben of met de effecten die problemen van vroeger op nu bezig zijn, geen bewijs van mijn falen. (Nou ja, als ik eerlijk ben voelt dat heel soms heus wel zo, maar over het algemeen niet.) Therapie hoort erbij. En soms lukt het me zelf weer een hele tijd. En als ik dan weer eens vastloop, weet ik dat ik er met therapie weer uitkom.

Je begint niet overnieuw, echt niet. Je hebt vast al dingen geleerd. Alleen valt er nog meer te leren blijkbaar. Misschien ben je daar juist nu echt aan toe, en was je dat eerder nog niet? En dan breid je de kennis die je hebt dus verder uit.

Is je afspraak al gauw?

@Snowkitty, de afspraak is over twee weken. Ik ben nu erg emotioneel en wil even goed nadenken over de afgelopen periode omdat ik er ineens zo'n andere kijk op heb. Plus, mijn man kan dan mee en dat vind ik heel fijn.

Je hebt ook gelijk, het is geen falen. Ik word er gewoon heel boos van dat een ander mijn leven zo verpest heeft en ermee wegkomt, boos en gefrustreerd

En controlfreak zijn werkte zeker goed.. dit gaat nu al bijna 5 jaar zo. Alleen ben ik er het afgelopen jaar echt in aan het doorslaan, en ik wil het niet meer.

Ik heb eigenlijk het idee dat ik nu zo ongeveer overspannen ben en daardoor pas inzie wat ik mezelf heb aangedaan, ik kon mezelf hiervoor geen spiegel voorhouden maar vond dat ik ontzettend goed (lees productief en doelmatig en georganiseerd) bezig was, in plaats van dat ik plezier opzocht in mijn leven. Ik riep nog regelmatig dat ik werk om te leven en niet leef om te werken, maar in de praktijk was dat helemaal niet zo.

Het is ook om boos van te worden. Het is hartstikke oneerlijk en dat is nauwelijks te accepteren. Aan de andere kant ben jij degene die aan je leven kan gaan werken en dat is ergens mooi, dat je niet afhankelijk bent van de goodwill van die eikels die jou vroeger dingen hebben aangedaan. (Daarmee wil ik je boosheid en de onrechtvaardigheid niet bagatelliseren. Het is een gedachte die mij goed helpt, dus daarom deel ik hem.)

Controlfreak zijn is een soort vermijding. Ik vind het zelf ook heel moeilijk te weten wanneer vermijding wel en wanneer niet goed is. Maar wie zegt dat je dat altijd goed moet doen. Waarom mag je dat niet leren, op jouw tempo? Het werken om te leven heeft blijkbaar een hele tijd wel gewerkt voor jou, alleen nu niet meer en nu zoek je meteen hulp en dat is een heel goed teken van voor jezelf zorgen.

Je hebt gelijk, ik heb meteen de stap genomen om het met mijn man te bespreken en meteen een afspraak gemaakt. Meer kan ik even niet doen, behalve het laten bezinken.

Heb al wel wat afspraken met mijn man erover gemaakt om de komende weken hopelijk iets rustiger door te komen zonder meteen 'mijn houvast' los te laten.

Maar ik wankel. en ik vind het eng.

Gelukkig staat hij helemaal achter me. Ik bof met hem.

Gelukkig heb je veel steun aan je man. Je mag het eng vinden, he. Het is eng. Maar schrijf van je af, praat met je man, misschien kun je wat dingen opschrijven om mee te nemen naar de huisarts of later in therapie te bespreken. En probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.

Dat advies heb ik zelf ook maar even opgevolgd. Vorige week ben ik begonnen met opschrijven wat ik eet en ik zag ook wel dat het weinig was en heel onregelmatig. En zojuist las ik in een ander topic wat over ondervoeding, dat dat wat anders inhoudt dan de meeste mensen denken. En ik kan een hoop symptomen aanvinken. Dus dan maar de huisarts gebeld op vrijdagmiddag en gelukkig kon ik meteen een afspraak maken voor maandagochtend. Blijkbaar is het om de 10 jaar weer tijd voor hulp van de diëtist. Weer even hulp om terug op het goede spoor te komen.

Boos zijn op mezelf dat het mezelf niet lukt, heeft eigenlijk geen zin. Die boosheid maakt niet dat ik beter m'n best ga doen, integendeel, dan gooi ik helemaal de handdoek in de ring. Het is nou eenmaal zo. Ik ga er wat aan doen. Klaar.

Ben je trouwens aan het werk? Ga je het rustiger aan doen nu, of wacht je daarmee (kan dat überhaupt als je volledig bent vastgelopen) tot je afspraak?

Ja ik ben aan het werk.... zo'n meer dan fulltime baan als manager. Dat gooit ook nog wel wat extra hooi op de vork. Het probleem is ook dat er al een half jaar onderbezetting is binnen het managementteam waardoor het lastig is om vrij te nemen. Heb voor vanmiddag wel vervanging kunnen regelen maar moet vanavond weer werken. Rustiger aan doen is eigenlijk geen optie (I know, altijd een optie, maar toch niet). Ik heb gelukkig een lief team en kan het wel met de rest bespreken, dat het ff niet zo lekker gaat (ze weten geen details hoor). Die hebben me laatst al een keer naar huis gestuurd omdat ik het even niet trok.

Over twee weken heb ik de afspraak, en daarna ga ik vier weken voor het werk naar het buitenland. Ook al is het een groot 'vraagteken' en kan ik dat niet uitplannen, ik kan de verantwoordelijkheden voor mijn gevoel thuislaten. Verantwoordelijkheden van het huis, financieen, maar ook van het werk. In mijn huidige functie ben ik eindverantwoordelijk, daar in het buitenland heb ik een ondersteunende functie. Ik denk dat ik het echt als 'pauze' ga ervaren met bezigheidstherapie, zo kijk ik er nu in ieder geval tegenaan.

Ik heb het afgelopen half jaar ook maar 1 week vakantie gehad, waarbij ik aan het klussen was. En ik maak regelmatig weken van 45/46 uur de laatste tijd. Ik heb mezelf wel een paar weekenden vrij gegeven, dat had ik ook al maanden niet gehad.

Weet je zo welk topic dat is over ondervoeding? Het klinkt interessant en misschien wel van toepassing. Een tijdje terug ben ik voor mijn gewicht bij de huisarts geweest maar die vond me 'er perfect uitzien' dus ben gewoon maar door gegaan. Rationeel gezien eet ik ook te weinig, onregelmatig en ongezond.
Ik heb mezelf zelfs afgevraagd of het mogelijk was dat mijn eetstoornis terug was alleen dan in mijn onderbewustzijn ofzo, want ik ben er totaal niet mee bezig verder.

Goed dat je naar een dietiste gaat!

In dit topic (aan het eind) is een discussie over wat ondervoeding wel of niet zou zijn geld-recht/nalatige-bewindvoerder-geen- ... n-zwanger/. Maar ik heb gewoon zelf even gezocht op het internet.

Je verantwoordelijk voelen is wat anders dan verantwoordelijk zijn. In mijn ervaring is het zo dat als je een stapje terugdoet, die taken of door iemand anders worden opgevangen of dat ze niet gebeuren omdat ze toch niet zo belangrijk blijken te zijn.

Lijstjes maken is my middle name en heb het net iemand anders ook geadviseerd, maar goed, misschien kun je een lijst maken met alles waar je je verantwoordelijk voor voelt. Vervolgens per item kijken of je dat kunt delegeren of doorstrepen of anders kunt oplossen. Zo'n lijst voor het werk en één voor thuis.

Ik hoop dat de 4 weken buitenland een beetje als pauze zullen voelen. Je hebt dan in elk geval niet de taken van thuis.

Edit: goed dat je je ziekmeldt!
Edit2: ik zie net je andere topic (over controlfreak) en misschien is lijstjes maken dan toch niet zo'n goed idee, sorry.

@ Sofie en Snow: fijn dat jullie je posts over de drone willen laten staan. Dan kan ik die nog iets nalezen. Ik vind het nog lastig om te begrijpen waarom die drone er bij mij is en hoe ik ermee om kan gaan. Hij is er al zolang ik weet, behalve thuis dus niet. Ik voel me soms ook alsof ik twee persoonlijkheden heb: de Diva van thuis, waar ik gewoon mezelf kan zijn, veel praat, gek kan doen etc. en de Diva van buitenshuis, die altijd let op hoe ze overkomt, meestal stil is omdat er toch niemand geïnteresseerd in haar is, bang is om iets fout te doen of iets fouts te zeggen. De Diva van thuis laat zich buitenshuis alleen zien als ze zich ergens heel erg op haar gemak voelt (bij bepaalde familieleden en soms op het werk in een fijne klas).

De twee Diva’s bestaan zeker vanaf m’n twaalfde, toen het echte pesten begon. Daarvoor weet ik het niet zeker. Op de basisschool was ik meer mezelf. Wel verlegen en dus relatief stil bij andere mensenen, maar ik liet buitenshuis meer van mezelf zien. Ik denk dat de drone toen is gekomen. Misschien moet ik hem inderdaad als een beschermer/beveiliger zien en hem bedanken voor z’n diensten. Ik denk dat roepen dat hij weg moet gaan inderdaad niet werkt, Sofie
Ik zal hem moeten laten inzien dat ik het nu heel goed zonder hem kan stellen.
Wel moeilijk.

@Diva, misschien niet zonder zijn diensten, maar op een andere manier. In je post lees ik de laatste weken veel over je verbazing dat je er mag zijn van anderen. Dat er iemand is die graag naast je zit in de bus. Dat er studenten zijn die jou waarderen. Dus dat is allemaal best wel nieuw voor jou. En ook voor de drone. Die is gewend zich te wapenen tegen mogelijke afwijzing en kwetsing, om jou te beschermen.
Ik geloof dat je gewoon met de drone kunt oefenen. Luister naar wat ze je vertelt en neem haar dan aan de hand om het in kleine stapjes anders te doen.

Een voorbeeld van mij en mijn Beschermende deel (een drong-ervaring heb ik niet, maar ik denk dat dit vergelijkbaar is) is dat deze me dringend zegt niet te gaan slapen in een ruimte met andere mensen. Ze zegt dat dit heel gevaarlijk is. Ik luister daarnaar en check dan: klopt het dat je het eng vindt, dat je bang bent dat deze mensen mij iets aandoen. Dan ga ik (in mijn hoofd en soms per ongeluk een heel klein. beetje hardop ) met dit deel van mezelf in gesprek. In dit geval leg ik haar uit dat ze bang is omdat deze situatie vroeger is mis gegaan. Dat het nu niet meer vroeger is, dat ik sterker ben en beter kan kiezen wat veilig is en wat niet. Ze vertelde me dat ik dat wel kan zeggen, maar dat zij hier (nog) niet op kan vertrouwen.
Want hoe weet zij nou dat:
1. het echt veilig is
2. ik nu in onveilige situaties wel assertief reageer
Dan leg ik haar uit dat ze dit niet weet. Dat er geen 100% veiligheid is. Dat ik niet voor 100% kan garanderen dat ik nu goed reageer als het toch onveilig blijkt te zijn. En ik vertel haar hoe lief ik het vind dat ze me wil beschermen. En dan bedenken we samen een plan wat wel kan. In dit geval: even de geruststelling dat de mensen met wie ik in een ruimte ben, tot nu toe altijd veilig en betrouwbaar zijn gebleken, slapen van half 2 tot half 5, omdat de kans dan groot is dat anderen ook slapen, een visualisatie van wat ik doe als iemand toch iets bij me doet als ik in bed lig. En..... de doorbraak dat ik vervolgens oordopjes in mag doen van die beschermer in mij (wat echt levensgevaarlijk is), omdat ze zelf zegt: anders maak ik je wakker bij elk piepje of kraakje wat ik hoor.
Uiteindelijk heb ik geslapen van n uur of twee tot kwart over vier. En dat is heel weinig, dat weet ik. Toch is het een enorme stap voor mijn beschermende deel.
De manier die werkt, is om het beschermende deel mee te nemen in het plan. Ik denk dat het voor jouw drone ook zo werkt.
Wil je mijn stukje over het beschermende deel niet quoten, ik wil het later graag weghalen.


@LoVaKo Snow heeft mooie, helpende dingen gezegd. Ik kan er niet zoveel aan toevoegen geloof ik.

@Snow: ik heb bewondering voor de verantwoordelijkheid die je neemt voor jezelf en je proces. Echt heel veel. Dat je met de diëtist aan de slag gaat, is daar een geweldig voorbeeld van.

Lieve allemaal, fijne dag! En een voorraadje

Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes. Ik probeer om jullie stukjes te lezen en erop te reageren maar er komt nu even niks binnen, ik kan me er niet op concentreren. Sorry daarvoor.

Gisterenavond voor het douchen kreeg ik bijna een paniekaanval, heb ik al jaren niet gehad. Ik herkende het en kon het terugdraaien gelukkig en weer lang met mijn partner zitten praten. Besloten dat het niet langer kan en me ziekgemeld bij mijn assistent manager. Er viel meteen een last van mijn schouders af, maar 10 minuten later maakte ik me meteen weer druk over mijn ziekmelding.

Rationeel gezien maak ik echt wel de juiste keuze, als ik een angstaanval krijg is het duidelijk dat mijn lichaam zegt: HO. Niet verder.
Dit betekent wel dat ik het dus mijn regiomanager moest vertellen. Ik heb een laffe mail gestuurd waar ik niks in zei, reageert hij met; dat klinkt niet goed. Waar heb je last van? Dus ik heb het toch maar gezegd (korte versie dat ik het allemaal niet meer trek en dat ik dat hiervoor niet doorhad, dat de bom nu is gebarsten). Daar heeft hij nog niet op gereageerd. Ik ben niet de eerste manager die het afgelopen jaar uitvalt door teveel stress/overspannen/burn out.

Verzuimpunt bellen was heel confronterend. Meestal willen ze dat je het werk zo snel mogelijk hervat, morgen sta ik ook ingepland. Ze heeft heel stellig gezegd dat ze me morgen sowieso niet beter gaat melden, dat ik woensdag terug kan bellen over hoe het met me gaat, dat ik dan misschien meer weet van de huisarts en dat we dan eventueel kunnen kijken welk traject ik in ga.

En ik schiet gewoon weer in de stress. Ho ho ho wacht nou even. Is dit echt zo dan? Ben ik nu plotsklaps langdurig ziek? Morgen zal ik ook een beslissing moeten weten over die plek in het buitenland, over twee weken is vertrek en dan zal er vervanging voor me geregeld moeten worden. Ik weet ergens dat ik niet moet gaan maar ik heb er zoveel schuldgevoel over.

Een traject.... De afgelopen dagen voelt het soms echt alsof het allemaal niet echt is, alsof ik droom. Hoe kan het nu ineens zo fout gaan?

Welkom nog ook van mij, LoVaKo. Als je dingen uitspreekt, of dat nu hier is of IRL, worden ze echt en kun je er minder of niet meer onderuit. Dat is tenminste mijn ervaring. En dan gaat het 'ineens' niet meer. Maar dat is natuurlijk allesbehalve ineens en komt ook niet uit de lucht vallen. Voor mij ook heel herkenbaar wat dan zo'n uiteindelijke ziekmelding betreft, en de wisselende gevoelens daarbij. Het is al jaren geleden bij mij, maar bij jouw verhaal weet ik weer hoe dat toen was.

Hier alles goed.
Maar heel, heel veel indrukken, verandering, gevoelens.
Het heeft te maken met knopen doorgehakt hebben met MM en eerder met ZH en een nieuwe ontmoeting die zo goed voelt, en oh wat is dat eng en hoe kan dat dan. Het is niet eng en het voelt goed, maar hele delen van mij staan verwonderd, verbaasd, verontrust, niet-begrijpend en hoofdschuddend toe te kijken.. zo voelt het.

@Lovako, in dit topic hoef je niet per se te reageren op anderen. In de praktijk blijkt dat veel meeschrijvers worstelen met een schuldgevoel als ze niet op anderen reageren, maar echt, als het je allemaal even te veel is, mag je je focussen op van je af schrijven.

Een overlevingsmechanisme dat jarenlang min of meer gewerkt heeft, is niet met een paar dagen ziekmelden en uitrusten weg. Probeer niet te ver vooruit te kijken. Morgen heb je een afspraak en dan kijk je verder. Naar die dag of naar deze week, en verder nog niet.

@Imaginary_Diva, herkenbaar van die meerdere persoonlijkheden zeg maar. Ik weet ook niet hoe je daar meer eenheid in krijgt, dat je overal en bij iedereen de persoon bent die het meest op jezelf lijkt. Oh, dat klinkt wel heel vaag haha.

@Sofie, mooi om te lezen hoe jij ermee omgaat. Ik zei laatst in gedachten terug tegen de drone, die altijd enge scenario's bedenkt, dat het inderdaad heel eng is om zo te denken, maar dat we in de afgelopen jaren eigenlijk al een hele berg bewijs hebben ervaren waarin de door hem bedachte scenario's niet zijn uitgekomen. Je kunt steeds bang zijn voor de 0,000001% waarin het mis kan gaan, maar als je steeds stilstaat bij die scenario's maak je het niet echt leuk voor jezelf. (Als we ergens bewijs van hebben, dan is het wel dat ik het mezelf moeiteloos heel moeilijk kan maken!)

@Elmervrouw, hoera voor knopen doorhakken!

Imaginary_Diva schreef: ↑

09-06-2018 00:34

Ik zal hem moeten laten inzien dat ik het nu heel goed zonder hem kan stellen.
Wel moeilijk.

Misschien hoef je niet zonder 'm, maar kun je 'm leren zich anders te gedragen. Dat 'ie afstandelijker is en alleen nog ingrijpt als het echt nodig is. Of dat je 'm vraagt het positieve te belonen en dus meer aanmoedigend te zijn enzo. 't Is toch een deel van je, dus helemaal zonder hoeft misschien niet (en lukt misschien ook niet). Maar meer eenheid gaat je lukken, denk ik