Paniek door de herbelevingen - deel VII

Ik zit een beetje in paniekmodus en kom van me afschrijven. De afgelopen weken ging het best goed. Mijn agenda was leeg en de focus kon op wat ik nodig had. Ik leefde in het moment. Ik ben gestopt met roken, begonnen met sporten, eten en persoonlijke hygiëne gaat goed. Autismebehandeling gaat moeizaam en minder intensief met videobellen. Ik heb binnenkort weer twee nieuwe contacten. Een trajectbegeleider voor werk en mijn nieuwe casemanager.
In overleg met werkgever en verzuimcoach besloten om (volgens besluit vd bedrijfsarts) niet te werken, ook al is de behandeling minder intensief.

Al met al, prima, zolang ik in het moment kan blijven leven en niet aan de toekomst denk. Maar soms komt die toekomst even keihard op de deur kloppen en moet ik er wel aan denken, zoals vandaag gebeurd.

En dan is het pure paniek. Want ik kan nu al bijna twee jaar niet werken. Heb alleen ervaring in de retail, werk in de retail, terwijl ik dat echt niet meer zie zitten en het ook echt niet meer kan. In ieder geval niet genoeg uren om die hypotheek van te betalen. Want van fulltime manager naar parttime cassiere is me nogal een verschil in salaris. Wat nou als dat het enige is wat haalbaar is? Krijg ik dan weer een aanvullende uitkering? Is dat dan weer de wajong of wordt het dan wia? Wordt dat uberhaupt toegekend? Hoe zit het met omscholing, is dat een optie? Maar hoe betalen we dan de rekeningen?

Niemand heeft natuurlijk antwoorden, alles is onduidelijk, en ik voel DRUK. Aan alle kanten en het knijpt me even helemaal fijn. Zolang ik doe alsof de toekomst niet bestaat gaat het prima.
Maar dat lukt nu niet, en nu ben ik bang.

Ach Green toch, wat rot dat het je af en toe zo aanvliegt. Lastig is dat, om dat 'toekomstspook' weg te jagen. Ik herken de paniek van het 'maar wat als'. Maar waarom is het nou nooit eens Caspar het vriendelijke spookje als spookbeeld, maar altijd zo'n monster uit horrorfilms? Ik kan je hier wel verzekeren dat het echt wel goed komt en de meeste horrorscenario's nooit waarheid worden, maar ik weet ook dat dat maar weinig helpt als het je echt aanvliegt. Mij in ieder geval niet. Dus

Voor wat het op dit moment waard is: je werkt toch bij een grote keten winkels? Die hebben ook in de laag boven de individuele winkels mensen nodig die lijnen uitzetten, processen slimmer maken, nieuwe markten proberen op te sporen etc. En met je kennis kun je ook op scholen mensen leren hoe ze een winkel moeten runnen, of onderzoek doen naar hoe je winkels het best kunt runnen, of een supply store voor kassa's en winkelmandjes en schappen ofzoiets managen. Dat zijn allemaal dingen die me zo 1, ,2 3 te binnen schieten, maar je kunt vast veel meer. Dat zul je zien als je herstel/groei in de fase komt waar je daar echt naar gaat kijken. Er is immers zoveel meer dan parttime caissière (niet dat daar iets mis mee mis, overigens, maar niet wat je wil, zo te lezen)

Klopt, niks mis met cassière, heb ik jarenlang gedaan. Maar ik mijd winkels als de pest omdat ik er nogal overprikkeld van raak, het lijkt me niet zo handig meer om er dan te gaan werken. Ik leer langzaam steeds meer over mezelf, en zie steeds meer in dat het werk wat ik heb gedaan niet (meer) bij me past.
Er zijn inderdaad een hoop kantoor functies, ik heb al een paar keer een gesprek aangevraagd maar dat schiet er steeds bij in. Plus met al het gerommel over mijn functie/salaris waar meerdere keren een advocaat bij heeft moeten komen... nou ja, ik ben geen fan meer van het bedrijf.

Iets anders zou beter zijn, maar hoe? Alles wat onbekend is, is eng. Ik moet mezelf weer leren kennen, al helemaal als het om werk gaat. Dat kan ik best, dat wil ik ook heel graag! Ik heb een goed stel hersens, wil die inzetten, maar zonder mezelf zodanig te overbelasten dat ik weer op het randje van suicide sta.

Ik zie het 'hoe' nog even niet voor me, en dat vind ik moeilijk. Ik weet wel dat het kan, uiteindelijk. Maar ik kan niet tegen vraagtekens en heb geen enkele mogelijkheid om dat vraagteken op te lossen.

Morgen weer een dag... vandaag maak ik er een bankdag van. Teveel dat mis gaat deze week, auto die niet start, koelkast kapot, weer te weinig salaris ontvangen, vandaag weer rare dingen. Pfffft.

Wees lief voor jezelf vandaag, zo te lezen kan je dat wel gebruiken. En echt, je hoeft het 'hoe' nu helemaal nog niet te weten. Sterker, ik denk dat het 'hoe' pas duidelijk wordt als het 'wat' duidelijk is. Het 'wat' wordt duidelijk door jezelf inderdaad steeds beter te leren kennen, te leren hoe je je inspanningen kunt begrenzen zodat je niet weer/steeds over het randje valt, en dan te gaan verkennen wat daar aan werk bij past. Elke keer als je gedachten spookbeelden geven over het 'hoe', zijn ze dus op hol geslagen. Het 'wat' heeft nu prioriteit. En dan vooral 'wat' heeft Green nodig om goed te kunnen leven, wat zijn signalen dat ze (tijdelijk) de balans verliest, wat kan ze dan doen om bij te sturen, welke structuur, wat voor soort omgeving, etc etc?

Je hebt helemaal gelijk Tobbert. Het 'Wat' is nog niet duidelijk, tegelijkertijd wordt er toch aan me getrokken (logisch hoor). Mijn districtsmanager had bijvoorbeeld aan mijn verzuimcoach doorgegeven dat ik weer op therapeutische basis wilde werken (weet ik niks van, ik heb de beste man alleen gemaild omdat ik weer te weinig salaris had gehad), en ik kreeg een mail van de opleiding die ik aan het doen ben of ik binnen twee weken wil laten weten of ik ermee door ga of niet. Dus dat triggert de paniek dan.. ondertussen gelukkig weer wat gezakt, heb niet veel meer gedaan vandaag. Zometeen maar gaan koken, daar wordt ik meestal ook wat rustiger van. Bedankt voor je wijze woorden

hoe gaat het met jou?

GreenLadyFern schreef: ↑

10-04-2020 18:15

hoe gaat het met jou?

tja, goede vraag...

De meeste dagen red ik het wel. De wereld leeft nu wat meer in mijn tempo. Wel heb ik last van het wegvallen van de vaste dingen, vooral de leuke. Ik heb al weken niemand gesproken (wel gebeld, hoor). Er zijn geen leuke mensen die nog willen afspreken; iedereen houdt zich keurig aan de regels en is bovendien druk bezig met thuis werken of onderwijzen. Alleen woon ik alleen... Ik heb wel twee flinke herbelevingen gehad en ben vandaag en gisteren totaal op (niet van die herbelevingen, die waren eerder). Soms denk ik dat deze periode later, als alles weer min of meer gewoon is, voor de meeste mensen de 'tijd dat we zo weinig konden' gaat zijn terwijl het voor mij de 'tijd waar niemand iets kan' is en ik me eens minder tekort voel schieten. Maar goed, ik probeer me te richten op de dingen in het hier en nu en waar ik iets aan kan doen, ipv op de toekomst. Want ik kan 'm toch niet voorspellen en er ook niet veel aan doen.

Over het algemeen voelt het voor mij net zo. Iedereen zegt 'de wereld staat stil', maar het draait inderdaad gewoon op mijn tempo. Sociale verplichtingen en verwachtingen vallen weg, wat me goed doet.
Iedereen voelt zich enorm opgesloten, ik doe niet veel anders dan ik de afgelopen jaren doe, alleen nu therapie en yoga op afstand.

Kan me voorstellen dat het lastig is aangezien je alleen bent. Ik loop wel af en toe met mijn zus mee als die de hond gaat uitlaten, buiten, op afstand. Kennisen of vrienden met hond toevallig?
En ik ben met mijn moeder gaan fietsen. Ze krijgt nu nauwelijks beweging en lopen kan ze niet meer goed. Fietsen gaat op haar elektrische fiets wel goed.

Een heel dikke knuffel voor jullie, @Tobbert en @GreenLadyFern.
Ik probeer vooral afleiding te zoeken. En gelukkig doet mijn therapeut aan Skypen. Verder weet ik dat het niet te lang moet duren allemaal, want ik voel wel dat ik afglijd. Weinig eten en zo. Maar ik zit nog lang niet zo diep als ik ooit zat. Het is weer een periode waarin ik leer hoe sterk ik ben. Ik kan er niet te lang bij stilstaan, dat het voelt alsof het leven nu al ruim een jaar stilstaat voor mij, want dan voelt alles zo zinloos. Afleiding dus. Verliefd zijn helpt.

Ik las een artikel over dat het een soort van rouw is wat je voelt, met boosheid en verdriet en frustratie. En dat dat allemaal pas een plekje krijgt als je komt bij acceptatie van de situatie. Maar hoe accepteer je een situatie waarvan je niet weet hoelang hij duurt en hoe het hierna verder zal gaan? Ik heb geen idee.

De spanning en frustratie zullen bij veel mensen wel hoger zitten dan normaal. Kun je wel hulp inroepen, @Tobbert, bij die herbelevingen? Of wat doe je als je je op voelt, kun je dan doen wat je normaal ook zou doen?

Ik denk ook dat het niet al te lang moet gaan duren, want het kost me veel kruim en daardoor heb ik minder ruimte om crises op te vangen. Goede zelfzorg is hier ook lastiger. Maar goed, ik ben ook nog lang niet op de bodem, hoor.

Snow, ik kan geen hulp inroepen. Tenminste niet die direct beschikbaar is. Gelukkig heb ik wel al veel geleerd de laatste jaren. Zodra ik doorkrijg dat nu en vroeger door elkaar lopen, probeer ik ze te scheiden. En ik probeer mezelf veilig te houden, als dat lukt, dan kom ik er wel weer uit hoewel dat niet altijd dezelfde dag lukt. Als ik helemaal op ben, dan doe ik alleen de echte basis. Eten. Hygiëne. Misschien iets simpels om de tijd te verdrijven (gisteren tekenfilms op netflix). De rest is dan teveel gevraagd.

De basis is niet voor niks de basis natuurlijk. Goed dat je je daarop concentreert. Doe ik ook, ook al voelt het soms alsof ik nu heel veel stappen terug moet doen, maar ja, op die basis kunnen we straks wel weer verder bouwen. Als je de basis niet hebt, dan wordt het pas echt moeilijk.

Hier gaat het wel oké nu. Ik probeer elke dag iets te hebben om helemaal voor te gaan. Of het nu gaat om de hele keuken schoonmaken of me helemaal optutten voordat ik met m'n vriend ga videobellen Gewoon elke dag iets proberen. En als het niet lukt, dan niet, dan is er die basis nog.

Ik wil ook dat alles weer normaal is!
Ik kan veel dingen bedenken die ik fijn vind aan deze situatie, bijvoorbeeld dat de wereld veel rustig is, maar het brengt ook veel onrust mee.

Bijvoorbeeld (vooral) mijn werk. Ik was sinds januari daarmee goed bezig vond ik en ondanks alle hectiek en extra uren, liep het wel. En sinds dat de scholen dicht zijn, heb ik weer zoveel onrust erover. Afgelopen week heb ik te horen gekregen dat ik met 3 lesgroepen contact moet gaan houden, omdat ik nog de enige overgebleven docent ben. Normaal heb ik 1 groep en die vreet al gigantisch veel energie.

Maar goed, na het gesprek met mijn lg hierover is de situatie weer veranderd (na uitspraak van het ministerie) en dat zal ook wel de nodige consequenties hebben. Dus ik hoor komende week wel wat ze nu weer bedacht heeft en hoe het nu weer moet. En daarbij is ze ook nog eens helemaal niet van de inhoud en denkt ze al snel dat ik of wie dan ook dit en dat ook nog wel 'even' kan doen. Iedereen om mij heen zegt dat ik goed moet aangeven wat ik wel en niet kan/wil doen en andere collega's zeggen dat ook gewoon, maar ik vind dat erg moeilijk.

En laat dit nou net het thema zijn, waar ik in therapie mee bezig ben.
Maar: ook daarmee weet ik niet wat ik wil. Ik heb vrijwel elke week een gesprek, nu via videobellen. Ik heb vooralsnog alleen maar gesprekken gehad, één keer met man erbij en één keer met mijn ouders erbij. Ik zou nog diagnostiek krijgen, in het kader van alles grondig onderzoeken, maar daar hoor ik niks meer van.

Ik weet wat dat betreft niet, hoe het verder moet. Ze vraagt mij na te denken of ik bepaalde aspecten van mijn gedrag wel aan wil passen of dat het ook goed is om het te zien als iets dat bij mij hoort. Wat op zich wel een goede vraag is. Maar het voelt ook een beetje alsof ze wil gaan afronden met mij, terwijl ik denk dat we nog lang niet klaar zijn. En als ik dat ga vragen (wat iedereen mij zal aanraden), dan zijn we daar weer een uur over aan het praten, in plaats van dat het inhoudelijk is.
Pffft, ik blijf het moeilijk vinden.

Nu lekker thuis met man, terwijl dit onder normale omstandigheden een heel druk weekend zou zijn geweest. Gisteren heb ik in de tuin gewerkt, ik ben nog niet klaar, maar ik heb behoorlijke spierpijn, dus maar even een dagje niet. Morgen ben ik jarig en aangezien we nergens heen kunnen en er ook geen bezoek kan komen, wordt dat thuis taart eten. Kijken wat we doen. Ik ben helemaal niet zo outgoing, maar we gaan normaal gesproken wel regelmatig ergens wat eten of op een (rustig) terrasje zitten.

Knuffels voor iedereen hier

"Maar het voelt ook een beetje alsof ze wil gaan afronden met mij, terwijl ik denk dat we nog lang niet klaar zijn. En als ik dat ga vragen (wat iedereen mij zal aanraden), dan zijn we daar weer een uur over aan het praten, in plaats van dat het inhoudelijk is."

Dannnn vraag je dat aan het einde van een gesprek, dus als het uur bijna om is.

Niet quoten aub. Dit is een 'zeikpost in het moment' dus misschien dat ik het nog ga verwijderen.

- weg -

Logisch dat je er zo van over je toeren bent. Verder kan ik niet zo goed reageren zonder misschien dingen te herhalen die je wil weghalen, dus ik laat het bij

@GreenLadyFern: voor elk praktisch probleem is altijd een oplossing. We weten die oplossing misschien niet altijd, maar die is er wel. Stel je eens voor dat je een werkplekje vindt, iets wat goed bij je past, waardoor je jezelf beter voelt. Ook al is het salaris laag, daar staat dan zoveel tegenover. Misschien kun je dan niet alle rekeningen betalen en dan is daar iets op te bedenken. Iets waardoor rekeningen minder hoog zijn, of er minder rekeningen zijn, of...
De waarde van aansluiten bij wie je bent, bij wat je past, is zoveel hoger dan al het andere.

@Diva: je schrijft dat jullie nog lang niet klaar zijn. Ik vraag me af waarmee jullie nog lang niet klaar zijn. Behalve het stukje diagnostiek, wat je haar niet wilt vragen omdat het hele uur dan misschien daar over gaat. Oftewel: wat wil je met de gesprekken met de psycholoog eigenlijk bereiken? Als je daarin naar haar toe duidelijk in kan zijn, komt er waarschijnlijk meer lijn in.
Haar vraag vind ik een heel belangrijke.
Het wil niet zeggen dat je gaat afronden als je besluit bepaald gedrag te gaan zien als iets wat bij jou past, in plaats van dit gedrag te pogen te veranderen. Want als je daar voor kiest, is er flink werk aan de winkel. Dat heeft consequenties voor hoe je je leven in richt, voor welke keuzes je maakt, in je werk, in je relatie(s) met anderen, dat is best wel veelomvattend. Ik denk dat je haar begeleiding daar goed bij zou kunnen gebruiken...

Verder lees ik bij iedereen dingen over zorgen voor de basis, eerste zelfzorg, Ik kan alleen maar zeggen: wees trots. Trots dat je je durft te richten op de basis. Trots op de pogingen die je doet om te leven. Als je goed om je heen kijkt, zie je dat dat is wat de meeste mensen om je heen op dit moment aan het doen zijn. Niets meer dan pogingen om om te gaan met een wereld die totaal op z'n kop staat.
Ik hoop dat jullie door hebben hoe moeilijk dit nu is. En hoe (bijna) iedereen daar mee worstelt en probeert er op zijn of haar manier iets van te maken.
Basis en dat dat dan vaak lukt, dat is niet niks. Dat is hartstikke knap.

De afgelopen weken heb ik non-stop gewerkt. Vandaag was mijn eerste vrije dag in vier weken. Met momenten kon ik alles loslaten vandaag. En alleen gewoon maar de zon voelen, de geur van het bos ruiken, luisteren (op 4 meter afstand) naar het verhaal van een goede vriend, zonder dat mijn hoofd alle kanten op dacht, sprong, duikelde. Ik voelde de lichtheid van mezelf, even geen zwaarte van zorgen en verdriet van andere mensen. Even geen gedachten en ideeën over hoe ik het leven van iemand anders positiever kan maken.
Het was genieten zonder rafelig randje. Heel fijn.
Met momenten sta ik stil bij hoe het nu is. Hoeveel verdriet er is, om me heen, in mij, en hoe alles weer op z'n kop staat. Ik geloof niet dat het ooit weer wordt zoals het was. Op zoek naar een nieuw, een ander normaal. Weer. Wéér. Ik heb vertrouwen dat het gaat lukken. Dat het mij gaat lukken, en ook dat het ons gaat lukken. Jullie, en ook al die mensen die om mij heen wonen, die hier leven. Het is voor het eerst dat ik het gevoel heb dat niet alleen ik gedropt ben in een nieuwe wereld, maar dat we allemaal in die wereld zijn gedropt. Er is niemand die de weg weet en dat vind ik ergens wel fijn, dat samen zoeken.

Dikke knuffel voor jullie allemaal

En Green: af en toe mag je iemand gewoon een OETLUL vinden.

Oetlul en ik hebben het weeruitgepraat en weer even doorgenomen wat ook al weer te doen als ik in paniek ben (me afleiden, in een dekentje wikkelen en kattenvideos aanzetten ofzo). Dus dat gaat weer goed.

Ik heb elke dag een paniekaanval de laatste week, slaap ook slecht. Er komt ook veel op mijn bordje nu, iedereen zou er van van slag zijn en niks ervan kan wachten. Daarbij ook nog eens gestopt met roken, drie weken alweer. Daar ben ik supertrots op.

Ik blijf alleen maar huilen en stressen, tot ik weer kalm ben, tot iets het weer triggert. Het is veel te veel in 1 keer. Auto stuk, koelkast stuk, out of nowhere ineens een ultimatum mbt mijn studie, werkgever die weer dwars ligt qua salaris wat zo te horen weer een juridisch gevecht wordt... ik ben het overzicht kwijt.

Maar ik heb ook yoga gedaan. En plantenstekjes gemaakt. Gewandeld. Gelezen. Gezond gegeten.

Ups and downs, op dezelfde dag, en dat is beter dan alleen downs. Ik word er alleen erg moe van, en ik denk mijn man ook (begrijpelijk, er is geen peil op te trekken nu).

Just keep swimming, just keep swimming

Diva, gefeliciteerd! Hopelijk had je een hele fijne dag!

Green, goed zo, ook naar de ups kijken! Het IS ook gewoon veel, daar mag je best stress van hebben. Echt goed dat je niet meer rookt, trouwens. En natuurlijk wil je iemand wel eens achter het behang plakken die je normaal gesproken graag ziet.

Sofie, wat een drukte op je werk! Ik hoop dat het snel minder wordt, maar ik ben bang dat dat nog even kan gaan duren. Zet 'm op!

Ik heb jullie allemaal gelezen (behalve de 'zeikpost' want die is alweer weg, was vast gewoon een stoom-afblaaspost - kijk dan klinkt het alweer veel positiever).
Het is waardevol om jullie te lezen. Ik herken een boel, heb niet zoveel toe te voegen.

Ben benieuwd hoe het in deze coronatijden gaat met degenen die we al even niet meer gezien hebben, zoals Small, Hanke en EV. (Ik vergeet vast weer mensen te noemen, op voorhand sorry daarvoor).

Hier gaat het... tsja wat moet ik er van zeggen. Conclusies trekken lukt me niet zo goed, durf ik niet zo goed.

Ik denk dat ik met nieuwe psych een goeie gevonden heb. Dat sensorimotor therapie gedoe raakt een basis die ik nooit heb kunnen verankeren.

Omdat ze een ruime spreekkamer heeft waarin afstand houden prima gaat, spreken we de laatste weken weer af (hiervoor waren de sessies telefonisch). Ik fiets een uur heen en een uur terug - mooie route, veel natuur- op mijn toerfiets.

Zelfs met algehele lockdown zal ik naar haar toe mogen blijven gaan aangezien ze ook arts is. Deze maand ivm feestdagen zie ik haar minder maar anders is het elke week vaste prik. Nogal een verschil met vorige peut; dat was eens in de 10 dagen en vaak vielen sessies uit door lange afwezigheid door vrijwilligerswerk, vakanties, ziekte.

Het is apart zo met basale dingen bezig te zijn, daar de tijd voor te nemen. Ik oefen met binnen 'de window of tolerance' blijven. Dus zodra ik daaruit schiet, zorg ik daarvoor, ipv me te forceren alles mee te krijgen van wat peut op dat moment zegt. Dat is wat fout ging bij vorige peut. Want na dat geforceer, werd het druk met geflinter.

Verder heb ik therapiehuiswerk wat prima past in deze Corona tijden. Wandelingen maken en dan waarnemen. Bewust worden wat ik waarneem als ik wandel, waar ik me gewoonlijk op oriënteer en langzaamaan gaan kiezen waar ik me op wil oriënteren tijdens het wandelen.

Ik heb 2 corona buddies (mensen die al dichtbij stonden hoor maar 't bekt zo lekker) met wie ik 1 op 1 afspreek en dan samen fiets of wandel. Eind van mijn straat begint natuur en ik kies tijden en plekken waar het rustig is.

De bovenburen kan ik een stuk beter verdragen en de overlast die ik van thuisonderwijs verwachtte, valt mee.

Prikkelarm doe ik het goed op, dus wat dat betreft geniet ik zelf ook een beetje van de rust en stilte in deze bizarre tijden.

Het zelfhulpgedoe qua eten werd opeens mega druk omdat binnen een paar dagen extra meetings online de lucht in moesten aangezien alle f2f bijeenkomsten weggevallen zijn. Inmiddels zijn we dagelijks (soms zelfs meerdere keren) in de lucht. Met name achter de schermen met inwerken e.d. ben ik veel actief. Daarnaast lopen alle belletjes als zelfhulppersoon gewoon door, zelfs wat meer in deze 'blijf thuis en ga nergens heen behalve naar de winkel' tijden...

Dus op het moment dat de wereld stilviel werd het voor mij eigenlijk alleen maar drukker. Ook omdat die Corona buddies bijna dagelijks met mij een frisse neus willen halen.

Dat afgewisseld met mijn plantjes dagen maakt dat ik keuzes moet maken en soms ook onderuit ga. Lijf heeft vaak nog veel pijn, geflinter is er minder vaak en ga er langzamerhand anders op reageren.

Zo was paniek en geflinter vanavond de reden om om acht uur mijn bed in te duiken. Kennelijk was het op, had ook best veel gedaan overdag en de dag ervoor. Dat ik dan nu vroeg wakker word is ok, geeft me tijd om eens wat langer de tijd te nemen om te posten.

Oordelen en bevriezen is nog lang niet weg. Leren gezond onverschillig zijn over mijn neiging zo te reageren is key.

Er zijn momenten dat ik niet weet wat me overkomt, de achtbaan aan emoties en ervaringen kan ik dan niet plaatsen. Mijn eigen zelfhulppersoon kan vaak wel plaatsen wat er speelt of iig lukt het me contact met haar te maken en te kijken wat op dat moment aan zelfzorg nodig is.

En nu ik durf te vertragen en daar het belang van inzie; het zelfs niet erg vind als ik bepaald huiswerk een week lang opnieuw mag gaan doen...lukt het me om uit conclusies te blijven (wat dit betreft).

Als ik bij het oversteken bijna word aangereden wil ik echt niet dood, en dat valt me op. Zeker omdat ik op dat moment een huiswerk wandeling maakte en me echt echt niet jofel voelde. Het is er allebei: mismoedigheid en levenslust.

Ik ben afwisselend optimistisch, vreselijk boos op wat me nu weer overkomt (maar ja, ons allen) en verdrietig. Al met al vooral erg vermoeiend. En ik zat laatst te denken dat hetgeen ik het meest mis iets is waar ik vroeger beter zonder leek te kunnen: knuffelen. Als kind dacht ik er niet eens bij na dat dat er niet was. Maar nu...

@Hanke321, het komt op me over dat dit een heel leerzame tijd voor je is, op een positieve manier. Fijn dat je bij je therapeut terecht kan.

Iedereen:

Voor de voorraad..

Hanke, wat verwoord je het toch weer mooi, alles waar je doorheen gaat. Ik vind het zo knap van je, hoe je alles weer aangaat, hoe je er mee omgaat.

Snow, Ik zou willen dat ik je een echte knuffel kon geven De achtbaan heb ik ook.

Dana, inderdaad even stoom afblazen

Sofie, je hebt helemaal gelijk in wat je zegt, en normaal gesproken ben ik heel pragmatisch. Het stukje werk/inkomen/gezinsleven, hele grote dingen die mijn leven gaan vormgeven, is gewoon superonduidelijk en blijft nog wel even zo. Blijkbaar is het ook typisch autisme om helemaal gek te worden van onduidelijkheid. Ik kan niet anders dan accepteren en van dag tot dag leven.


Zelfzorg blijft een ding, ik weet soms ook even niet wanneer wat zelfzorg is. Is het zelfzorg om per sé te gaan douchen ook al heb ik dat gisteren gedaan, of is het zelfzorg om het oké te vinden als ik dat nu even niet doe en lekker een youtubefilmpje kijk?

Wat betekent zelfzorg voor mij?
Een vraag die me bezig houdt, en waar ik nu ook veel in kan ontdekken. Ik zat voor de lunch al aan mijn max (huilen huilen huilen, paniek paniek paniek), en heb toen op de rem getrapt en niks meer gedaan. Dus er staat nog steeds een kapotte auto voor de deur, maar dat maakt niet uit want ik hoef/kan toch nergens heen.
Ik heb wel sushi gemaakt voor het eerst (succes, ook al is de helft van de rijst aangebrand maar die heb ik gewoon weggegooid). En ik heb fruitbomen gekocht.

Tuinieren, plantjes, ze maken me erg vrolijk en rustig, en ik ben er dan ook erg veel mee bezig nu.

"Is het zelfzorg om per sé te gaan douchen ook al heb ik dat gisteren gedaan, of is het zelfzorg om het oké te vinden als ik dat nu even niet doe en lekker een youtubefilmpje kijk?"

Dat is een goeie. Ik denk dat je moet kijken naar hoe je je voelt als je het doet (douchen in dit geval) en hoe je je daarna voelt. Als ik 's ochtends douche, voel ik me de hele dag beter dan wanneer ik dat niet doe. Hetzelfde gaat op voor de rest van mijn basis (die je ook zelfzorg kunt noemen): als ik een bepaalde hoeveelheid eet, als ik een bepaalde hoeveelheid slaap, als ik wat contact heb met mensen, dan voel ik me beter. Maar als douchen voelt als bergbeklimmen, dan is een dag niet meteen mislukt als ik het niet doe, want de basis bestaat uit meer dingen dan alleen douchen.

Hm, dus het komt er eigenlijk op neer voldoende zelfzorgdingen te doen die je goed (of beter) laten voelen. Koken en tuinieren horen daar bij jou dus bij en dan kun je best een keer douchen overslaan.

Dankjewel Tobbie voor de felicitatie! Uiteindelijk heb ik wel een fijne dag gehad.

@ Hanke: fijn dat je weer wat van je laat horen. Het leest alsof je wel constructief bezig bent!

@ Dana: ook fijn om jou hier weer even te lezen!

@ Green: ik denk dat de definitie van goede zelfzorg niet voor iedereen hetzelfde is. Zelf versta ik eronder: genoeg eten, drinken en slapen en enige mate van persoonlijke hygiëne, maar hoeveel genoeg en enige mate is, kan voor iedereen anders zijn.

Ben je lekker bezig geweest met tuinieren? Voor mij is dat ook heel rustgevend. Ik ga er morgen weer mee verder. Het is ook lekker weer nu steeds.

@ Sofie: moeilijke vraag stel je: ik heb geen idee waar de gesprekken heen gaan. Dat is het hem juist: ik heb helemaal geen idee over hoe het traject eruit ziet. Ik heb vorige keer het behandelplan met haar besproken en daar staat dan in dat de behandeling eruit bestaat om via gesprekken tot meer inzicht te komen (over de oorzaak van mijn klachten) en dat de behandeling gericht is om mijn mentaliserend vermogen te vergroten (zowel bij mezelf als naar andere mensen toe). Dat is wat ik weet en deels kom ik ook wel tot meer inzicht, maar met dat inzicht alleen ben ik er natuurlijk niet. Ik zie wel steeds meer samenhang tussen alles, maar het blijft nog steeds veel en er komen ook steeds dingen bij. Dan denk ik 'daar heb ik ook nog last van' of 'daar loop ik ook vaak tegenaan.' En daar hebben we het dan ook wel over, maar het blijft voor mijn gevoel bij een uiteenzetting van mijn klachten. Ik vind het wel fijn dat ik dat allemaal bij haar kwijt kan, maar meer dan dat is het nu (nog) niet.

Vandaag weer geskypt met mijn leidinggevende en een paar collega's en er is dus echt gezegd waar ik al weken 'bang' voor ben en wat ik helemaal niet zie zitten.

Ik sta nu dus voor een moeilijk dilemma: vrijwillig ontslag nemen omdat de grens nu echt bereikt is terwijl het alternatief van volledige werkloosheid ook niet fijn is, of blijven met oplopende stress, irritatie en algehele ontevredenheid. Hier heb ik het ook nog met de psych over gehad. Waarom het voor mij zo moeilijk is om hierin en beslissing te nemen.

Ik heb veel om over na te denken.
Zo eerst nog maar eens een wandeling maken met man. Even de aandacht verzetten.

Knuffels voor wie maar wil