Paniek door de herbelevingen - deel VII

Diva, soms is genoeg ook ineens genoeg. Hopelijk komt je man nu ook toe aan het verwerken van het verlies van zijn ouder. En geeft het jou ook rust. Hoe gaat het op je werk?

PurpleMauve, goed dat je niets uit de weg gaat in therapie en dat het zo goed gaat qua helen. Dat lijkt me heel moeilijk, want ik vind het heel moeilijk om sommige dingen te benoemen in therapie. Dus heel knap van je.

Wel verdrietig dat je vader denkt dat je dingen verzint en eigenlijk iets anders hebt. Het stukje wat het aanboort, wat je tussen ( ... ) schrijft, is heel herkenbaar. Maakt je vader deel uit van het ontstaan van je trauma's? Als het zo is, zou ik me zelf namelijk meer richten op andere mensen, die je meer steunen.

Nou ik kom er nu eigenlijk meer en meer achter nu dat een aantal van m'n angsten en 'geprogrammeerde' overtuigingen wel degelijk bij mijn vader vandaan komen. Probeerde, denk net als iedereen denk ik, toch nog altijd de goedkeuring te krijgen van, in mijn geval, m'n vader. Maar ik word door hem steeds teruggedrukt in dat ik normaal moet doen. Hij heeft mijn hoofdtherapeut onlangs gemaild dat hij me moet gaan zien als patiënt ipv client en dat hij moet zorgen dat ik elke dag oxazepam moet nemen, zodat ik 'normaal' doe. En als de therapeut dat met mij zou bespreken, hij de reden zou zijn dat m'n vader en ik geen contact meer zouden hebben..
M'n therapeut en ik hebben uiteraard een open relatie, waarin ik centraal sta, dus hij zou nooit iets voor mij achterhouden. Dat kan ook niet, dat zou niet veilig zijn.
Hele idee van m'n therapie is juist dat ik voor mezelf ga staan ( ook 1 persoon ga worden haha, dat is al lastig genoeg) en me niet meer in dat aangepaste gedrag ga conformeren (en vooral uiteindelijk dat ik me goed voel met mezelf en kan genieten)..Maar m'n vader probeert dit zo ontzettend hard en sterk weer tegen te houden..En is nu voor mij dus duidelijk dat de angst dat als ik boos word of voor mezelf opkom, er wat zwaait, volledig bij m'n vader vandaan komt..Hij probeert zijn eigen straatje schoon te vegen. Hij is een aantal keer mee geweest naar m'n therapie. Hij zegt nu ook tegen mij dat ik lieg en dat m'n therapeuten mij naar de mond praten... Hij is niet 1 van de directe daders van mijn trauma's, maar was wel mijn vader, waarbij het onder zijn verantwoordelijkheid wel allemaal gebeurd is. Denk dat hij dat niet trekt. En dus daarbij dat die zware belevingen als kind al dat ik niks mocht zeggen en vooral normaal moest zijn, ipv op te lossen dat er wat aan de hand was. Hij zegt nu steeds: heb de verhalen nu wel gehoord, heeft geen zin meer om over te hebben. Als ik het zo typ, is dat ook enorm hard hè, Pfoei.

Degene die overleden is eind december, vlak voor kerst was m'n neefje van begin 20, zoon van m'n zus.
Ben samen met mijn vader en zijn vrouw naar de dienst gegaan en alles leek juist weer beter te gaan. Totdat dit er daarna allemaal weer uitkwam, was weer zo'n teleurstelling, ging er weer vol in. Voel me daar ook stom over..Ik ben nu ook een week uit de running, het is even op, mn lichaam is van slag. Heb alle symptomen van corona, waar ik ook superbang voor ben. Maar wist al dat dit kwam door pure langdurige verhoogde stress op het lichaam. Heb wel even test gedaan, was negatief. Ik kom nauwelijks buiten, dus dat was ook erg raar geweest..

M'n ptss stijgt de pan uit, door rouwproces en het gebeuren met m'n pa, want ga tegen hem in.
M'n DIS daarnaast is nog ingewikkelder, maar dan heb ik nog paar pagina's nodig hah.
Sorry dat ik zoveel heb getypt, wel even fijn om van me af te schrijven.
Heb afgelopen 5 dagen nauwelijks contact gehad met buitenwereld, weet dat dat niet goed is, maar ik kon even geen extra prikkels aan. En heb gelukkig wel 2 mensen waarmee ik wel contact had en komende week zelfs 3 keer therapie.

Wat heftig allemaal PurpleMauve.
Raar dat je vader zich op die manier bemoeit met je therapie. Het lijkt alsof hij erg aanwezig is in het hele proces en je het zo ook niet echt goed kunt loslaten of een plek geven.

Gecondoleerd met je neefje. Wat enorm heftig lijkt me dat. En alles wat erbij komt, uitvaart etc.
Lukt het je inmiddels weer om naar buiten te gaan? Hier was het vandaag mooi lente-weer. (Na een periode van bar en boze storm)

Hier is het wisselend. Eind december afscheid genomen van de psycholoog. Dit was al vanaf begin bekend, hij was maar tijdelijk op deze locatie. Eigenlijk de laatste maand werd alles pas echt heftig, meer en meer herinneringen. Ik denk dat in het begin de boel ook wat vaster zat ivm de vele medicatie. En naarmate dat minder werd, werd de EMDR intenser.

En nu is hij weg en er zijn wel volop herinneringen. Ik was niets echt vergeten maar er kwamen tijdens de sessies toch meer details boven. Alleen één dag ben ik wel kwijt uit mijn geheugen... dat ik verhuisd ben maar me dat niet meer echt kan herinneren. Ik bedoel de dag zelf niet.

Nu is psycholoog weg. De ene vriendin zegt, zoek een nieuwe psych. De andere zegt, laat de emotie maar gewoon komen.

Het is moeilijk als zo'n behandelingen een abrupt einde heeft. Dat je niet nog een soort 'onderhoudsbeurt' kunt krijgen af en toe.

Sorry dat ik nu pas reageer.

@ Purple Mauve: het is nu een aantal weken sinds de "ontploffing" en ik voel me er nog steeds goed over. Ik had er ook echt goed over nagedacht wat ik duidelijk wilde maken en hoe ik het wilde verworden. Ik ben eerst 4 dagen woedend geweest en heb toen ik wat rustiger was geworden pas gereageerd. Man wist niet wat hij meemaakte dat ik zo lang zo boos was... Ik ben normaal juist heel rustig en helemaal niet snel boos, snap vaak ook (soms te goed) het standpunt van de ander. Maar nu ging ze echt te ver.

Sindsdien is er m.u.v. praktisch contact tussen man en zijn broer geen contact meer geweest en die rust is zo fijn. Schoonvader is ook klaar met bepaalde acties van schoonzus, dus ze lijkt zich nu überhaupt wat meer afzijdig te houden.

@ Tobbie: op het werk gaat het goed. Twee weken geleden een hele drukke week gehad vanwege nieuwe groepen opstarten etc. en dat heb ik wel geweten. Ik heb toen echt teveel gewerkt en was echt uitgeput de hele tijd. Sindsdien ben ik er (weer) beter op aan het letten en gaat het beter. Over 2 dagen heb ik vakantie, daar zie ik wel naar uit, maar het is nu niet zoals het eerst was dat ik echt niet zonder vakantie kon.

Op therapie heb ik deze week het laatste gesprek gehad met de behandelaar die ik bijna 2,5 jaar lang gehad heb. Zij is zwanger en gaat met verlof. Ik krijg nu een nieuwe...wel spannend.

@ Purple Mauve: wat vervelend hoe je vader zich zo met jouw therapie bemoeit en het zo bagatellisseert! Hoeveel contact heb je op dit moment met hem? Is het een idee om het contact tijdelijk even op een wat lager pitje te zetten, helemaal als hij veel met de trauma's te maken heeft? Ik weet het niet hè, probeer mee te denken.

Het lijkt me niet helpend als iemand die zo dicht bij je staat zo afwijzend tegenover jouw therapie (vraag om hulp) staat en vindt dat je overdrijft. Het gaat om jou en niet om hem.

@ Tobbie: hoe gaat het met jou? En met je baan?

@ Moon: oh, dat was die behandelaar met wie je zo'n goede klik had toch? En je kon niet met hem "mee" naar een andere kliniek. Lijkt me erg frustrerend, het gevoel dat je nog niet klaar bent en niet verder kunt. Of weer met iemand anders opnieuw moet beginnen. Ik heb dat gevoel bij mij ook wel een beetje. 2,5 jaar bij dezelfde behandelaar geweest die mij nu redelijk kent en ook patronen herkent en dan begin ik straks bij een collega van haar, die het moet doen met een paar regeltjes overdracht die ze misschien niet eens gelezen heeft.

Knuffels voor wie ze op dit moment nodig heeft

Imaginary wat goed inderdaad dat je zo duidelijk geweest bent en zo duidelijk hebt aangegeven dat het genoeg was.

Ja klopt, bij deze psycholoog heb ik eindelijk echt stappen kunnen maken. Hij zag verbanden tussen verschillende gebeurtenissen en angsten zoals ik ze zelf niet gezien had.
Nee hij is echt naar een compleet andere werkgever gegaan. Of laat ik het maar gewoon zeggen, hij werkt nu in een TBS-kliniek. Dus er is echt geen mogelijkheid dat hij mij daar als cliënt aanneemt, of de dingen moeten wel heel raar lopen.

Gisteren was een moeilijke dag. Ik had niet of nauwelijks geslapen, was moe, emotioneel, het was heftig.

Wat prettig is, is dat er nu iemand is via GGZ die hier in huis helpt. Misschien heb ik het al geschreven hoor, ik ben even kwijt in welk topic wat staat. In ieder geval gebrek aan energie, angst voor monteurs, moeite met dingen weggooien, vermijdingsgedrag, geen overzicht...... het was hier in huis echt een onoverzichtelijke bende geworden. Ik heb daar nu hulp bij. Dan maken we samen een beginnetje en ga ik verder en de volgende week komt ze dan weer. En letterlijk die ruimte die ontstaat maakt dat alle emoties ook wat meer een plekje krijgen.

Hoe gaat het met jullie?

Hier z'n gangetje. Man en ik hebben allebei corona gehad, gelukkig viel het bij ons erg mee. Helaas zat ik daardoor wel de halve vakantie in quarantaine.

Vorige week het eerste gesprek met nieuwe behandelaar gehad. De eerste indruk was goed.

Alles met de schoonfamilie is nu rustig. Het contact met m'n eigen familie vind ik nog regelmatig wel ingewikkeld. Ik voel me zo vaak geen prioriteit en ik heb er geen zin meer in om nog veel moeite te doen. Maar het raakt me wel en ik begrijp het ook niet. We proberen nu het weer kan zoveel mogelijk andere leuke dingen te doen en weekendjes met vrienden te plannen. De agenda zit raakt steeds voller.

Eeehhh, Moon, als patiënt worden aangenomen in de tbs-kliniek is inderdaad niet aan te raden, nee. Hopelijk is zijn opvolger minstens net zo bekwaam. En zo iemand die je helpt je huis weer op orde (en weer echt 'van jou') te krijgen, klinkt heel fijn. Ik wilde ook reageren op je moeilijke dag, maar ik zie dat dat al een tijd geleden was. Laat ik dan maar zeggen dat ik hoop dat je sindsdien heel veel fijne(re) dagen hebt gehad!

Diva, rot dat je corona hebt gehad in je vakantie. Maar misschien was noodgedwongen echt rustig thuisblijven ook wel fijn om weer even bij te komen? Kan me voorstellen dat je nieuwe baan nog steeds veel energie kost (hier in ieder geval wel). Ik hoop dat je met je nieuwe behandelaar echt stappen kunt zetten komende tijd, alhoewel ik de laatste tijd sowieso al zie dat je meer keuzes voor jezelf maakt.

Hier gaat het zo zo. Het is hier ook helemaal uit de klauwen gelopen qua zooi en smerig, en ik zou het moeten kunnen (maar weinig puf en er zit misschien ook iets adhds/vermijdends in, wat niet helpt) dus het lukt me niet goed om dat ook nog gedaan te krijgen naast werken en af en toe iets leuks doen. Ik baal ervan en schaam me ervoor, maar dat zet me nog niet aan tot actie. Plus dat er nog wat grote dingen spelen, en nog therapie, die ook energie vreten. (dit niet quoten ajb)

@ Tobbie: ik herken het laatste wat je schrijft wel. Ik ben helemaal niet huishoudelijk. Ik vind het wel belangrijk dat de woonkamer en keuken enigszins netjes blijven en ik ruim dan ook wel de hele tijd op (ook omdat man een enorme sloddervos is en er altijd overal gebruikte glazen en kommetjes staan ), maar echt schoonmaken doe ik vooral als er visite (of logees) komt. Dan ben ik wel een paar uur bezig en kan ik ook moeilijk stoppen. Ik heb echt een reden nodig om eraan te beginnen.

Hoe gaat het nu met je?

--------------------------------------------------

Oh, ik ben echt boos. Ik kreeg eind december te horen dat mijn huidige praktijk vanaf dit jaar geen contract meer zou hebben met mijn zorgverzekeraar. Had toen maar een paar dagen om een beslissing te nemen. Is uiteindelijk een restitutieverzekering geworden, zowel de praktijk als de verzekering zelf heeft mij gegarandeerd dat alles vergoed zou worden, nou niet dus! Er wordt helemaal niks vergoed! Ik zit nu met een vet grote rekening (gelukkig 'maar' van de afgelopen 2 maanden, maar sindsdien ben ik ook alweer een paar keer geweest, dus dat komt nog) en ik krijg niks! En dat lees je dan op zaterdag en niemand is bereikbaar.

Edit:
Ze zeggen dat iedereen met mijn verzekering dit probleem heeft. Nu een nieuwe factuur ingediend, er miste blijkbaar iets. Ik moet erop vertrouwen dat het vergoed wordt...