Paniek door de herbelevingen - deel VII

Nee sorry, dit was een evenement op donderdag. Die oud-collega had iets met workshops en een presentatie vandaag. En ik heb dan het idee dat 'iedereen' daar is en vond het wel jammer dat ik iets anders had.

Dat er vrijdagmiddagborrels zijn dat stond daar dus even los van. Maar is wel op dezelfde plek.

Vandaag vergadering vrijwilligerswerk. Ik had ze in juli gezien (en daarvoor een hele tijd via Zoom). Het is zo raar dat ik tussen de vorige keer en nu even zo in de war geweest ben. De vorige vergadering leek gisteren... maar tussendoor is er eigenlijk zoveel gebeurd dat ik echt niet heb zien aankomen. Ik herinner me alleen nog wel dat ik toen erg in extremen dacht. Ik vond de voorzitter een geweldige man en ik heb me de hele avond zitten afvragen of ik dit nou leuker of minder leuk vond dan het vorige vrijwilligerswerk (alsof dat er toe doet). Druk in mijn hoofd denk ik achteraf.
Voorafgaand aan de vergadering vandaag voelde ik me raar en twijfelde ik of ik toch nog wat medicatie zou innemen of meenemen. Heb besloten het niet te doen... en ik leef nog. Ik trilde wel wat... maar gelukkig ging ik niet klappertanden deze keer (dat had ik laatst toen ik minder medicatie had genomen)

Pfff zo moe nu. Wilde bij thuiskomst ook nog even nieuws kijken ivm de politieke ontwikkelingen.
Zo’n vergadering kost me erg veel energie op het moment. Je staat toch ‘aan’ En de mensen zijn nog redelijk nieuw voor mij.

@ Moon: nee ik ben niet vanwege gezondheidsredenen weg gegaan bij mijn vorige baan. Wel werkte ik daar het laatste half jaar maar heel weinig uur, wat wel daarmee te maken had.

Ik had verwacht vandaag wat te horen van het uzb. De lg van de organisatie waar ik op gesprek ben geweest was vandaag terug van vakantie. Ik twijfel of ik hem nog een appje zou sturen dat ik het graag nog eens over de uren wil hebben. Zodat ik het ook nog een beetje kan uitleggen. Maar ik wil het niet te ingewikkeld maken, omdat die jongen van het uzb nog ging onderhandelen over het aantal uur. Ik geef toch al gemengde signalen af vind ik. Ik ben al 2x op het aantal uur teruggekomen.

Heb je al iets gehoord?
In principe ligt de bal dus bij het UZB als ik goed begrijp? Dan zou ik daar nog eens achteraan gaan.

Ik had vandaag EMDR. De psycholoog zei laatst dat het hem goed leek dit stuk te behandelen. Het gaat om een periode waarin ik veel kwijt geraakt was en een halfjaar dagbehandeling volgde. Alleen het ging eigenlijk nergens over, het was een klasje voor mensen die uit de opname kwamen of net niet ziek genoeg waren voor opname maar wel bezig gehouden moesten worden. Je leerde er niets, liep van lokaal naar lokaal en rookte wat.
Ik heb er al die tijd helemaal afgestompt bij gelopen. At weinig, viel kilo's af. Ik voelde me alleen nog een buitenkant maar er was geen binnenkant meer (zo zei ik vanmiddag)

Ik werd al verdrietig toen ik het gebouw in ging en eenmaal op de EMRD-stoel bleven de tranen komen. Psych zei dat ik het echt goed deed.
Maar ik heb een vraag aan jullie. Heb je dit wel eens gehad en denk je dan niet: Laat me nou gewoon ff janken?
Want dan gingen we weer de oogbewegingen doen en moest ik vragen beantwoorden waardoor ik niet zó hard kon huilen dat ik niet meer kon praten.

Gevoelsmatig dacht ik: Laat me nou ff janken want dit heeft 16 jaar vast gezeten, dit gevoel. Maar het hoort denk ik bij EMDR om meteen verder te gaan.

Wat heftig Moon, maar wat knap dat je er vandaag mee aan de slag bent gegaan! Was dit de eerste keer dat je er zo om moest huilen?

Ik weet niet hoe EMDR-sessies gaan, of er daar ook ruimte voor is, of dat het gewoon door moet gaan. Ik kan me wel voorstellen dat je dacht 'laat me nou gewoon huilen' maar aan de andere kant zat je qua gevoel nu wel heel goed in de situatie, wat mij juist goed lijkt voor de EMDR.

Nu rustig bijkomen

De bal ligt inderdaad bij het uzb, maar daar verwacht ik niks meer van te horen. En dan te bedenken hoe ik door hen gepusht ben eerder. Mijn man zegt dat het goed zou kunnen dat ze tegen mij iets anders dan tegen de werkgever hebben gezegd. Geen idee. Kijken of ik er morgen toch nog achteraan ga.

Er zijn op dit moment ook een paar andere interessante vacatures, dus voelt het iets minder erg als/dat het niet doorgaat.

Het klinkt een beetje alsof je geen prioriteit bent nu bij het UZB. Dat is wel vervelend. Dan zou ik inderdaad die werkgever zelf contacten, je hebt niet zoveel te verliezen denk ik. (behalve energie natuurlijk als het gedoe wordt)

Ik had niet gedacht dat juist bij dit stukje zoveel lading zou zitten.
Tijdens de opname heb je een doel, namelijk naar huis mogen. En tussendoor doe je een beetje gek met je afdelingsgenoten en heb je lol. Je leeft nog ergens naar toe, en elke keer dat je hoort dat je nog niet naar huis mag, hoop je dat je een week later naar huis mag.

Maar dan kom je bij de dagbehandeling en valt er eigenlijk niets meer te strijden, alles is voor niets, ofzo. Tenminste zo heeft het voor mij gevoeld. Je gaat wat kleien, je kleurt een mandala maar je zit er maar te zitten. Ik had een enorm verdriet, namelijk dat ik aan de andere kant van het land had gewoond, daar een leven had, maar tijdens de opname mijn woning kwijt raakte. Tijdens de dagbehandeling (terwijl ik weer bij ouders woonde) was er helemaal geen aandacht voor wie ik was en wat mijn verhaal was. Ik hobbelde wat mee van kleilokaal naar rookruimte naar muziekkamer en weer naar rookruimte. Wetende dat aan de andere kant van het land het leven van mijn vrienden gewoon verder was gegaan.

Maar ik had niet gedacht dat DAAR zo veel verdriet zou zitten. Ik dacht meer de opname en daar hebben we het voor de zomer al over gehad. Ik ben heel blij dat de psych dit aanstipte vorige keer want er zat zo veel verdriet.

Ik had tijdens de opname ook een vriendin en die was af en toe suïcidaal en dan lag ze op de intensive care. Alles was op één plek dus ik zag haar weer toen ze op de gesloten afdeling was opgenomen na weer een poging en weer een opname op IC. Dat beeld van haar achter die deur was zo heftig... maar tijdens de sessie realiseerde ik me dat ik ook mezelf zag ofzo, een soort spiegel. Zo jong en dan op zo'n plek.

Dus tranen met tuiten. De psych zit heel dichtbij in verband met de oogbewegingen dus het is best intiem ofzo. Bij deze psycholoog lukt het me om het gewoon te laten gebeuren en dat is bijzonder.

(overigens ben ik wel voorstander van om jongvolwassenen op een andere plek te behandelen. Het lijkt net of je helemaal geen toekomst meer hebt daar. Alsof je leven draait om eten, drinken en kleien)

Moon

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, behalve dan dat je een hele fijne psych lijkt te hebben, die de vinger goed op de zere plek weet te leggen en die veilig genoeg voelt om jezelf zo bloot bij te geven. Dat is echt zo fijn.

Mij lijkt het echt ontzettend moeilijk met iemand die zo dichtbij je zit, dus ik heb echt wel respect voor je. Ik vind huilen bij de psych nog steeds vreselijk, ondanks dat het af en toe wel gebeurt en zij het prima lijkt te vinden.

Ik hoop dat je vannacht ondanks de heftige sessie lekker slaapt

voor de moedige uitwisselingen hier.

Dank jullie wel! Ev altijd fijn als je even langskomt.

Wat ik wel erg vind, is dat de psycholoog er maar een jaar is. Hij is in opleiding. En ook maar 1 dag per week op deze locatie dus de tijd is beperkt. Het voelt alsof we moeten opschieten nu.
We hebben nog ongeveer 3 maanden dus dat moeten we maar goed benutten.

Ik had meteen een goed gevoel bij hem. Vooraf had ik geen idee wanneer ik aan de beurt zou zijn voor een psycholoog en de uitnodiging kwam uiteindelijk een maand of 9 na de aanvraag toen ik zelf al een traject hypnotherapie had opgestart. Ik wist het even niet. Alleen toen ik hem opzocht op Linkedin en een foto zag leek hij me meteen een heel prettig persoon.

Thuis kan ik ook minder goed huilen omdat ik dan niet weet wanneer het stopt. Helaas niemand in de buurt die mij kan troosten en ik heb ook geen vrienden of vriendinnen bij wie ik echt goed kan huilen.

EV

Moon: kun je niet met deze psycholoog "mee" naar een andere praktijk als dit jaar erop zit? Ik heb hetzelfde gehad met mijn psych en bij mij kon dat. Ik mocht zelf kiezen. Ander praktijk zit wel in een andere plaats, maar die was voor mij eigenlijk ook dichterbij. (Nu niet meer trouwens, na de verhuizing maar is nog wel goed te doen gelukkig.)

We hebben het er steeds over gehad dat het alleen dit jaar is. Ik heb geen idee waar hij daarna heen gaat. Bij onze GGZ ben je ingedeeld op postcode en kun je niet zeggen, ik woon in Amsterdam maar ik wil mijn behandeling in Haarlem, bij wijze van spreken.
Ik ga er dus niet vanuit maar ik kan wel vragen natuurlijk.

Ik had vandaag zo'n gevoel van ik wil weer zo'n sessie. Zo fijn om zoveel te voelen. En om het even niet alleen te hoeven doen.

Ik vertelde mijn moeder dat er nog zoveel verdriet zit bij dat stuk. Zij vroeg of ik niet kon terugkoppelen aan GGZ hoe ik dat destijds ervaren heb want dan kunnen ze dat misschien meenemen in hun werkwijze. Alleen dat was zo NIET waar het om ging, het ging erom dat ik dingen ging voelen die ik destijds niet voelde, waar ik 16 jaar niks bij gevoeld heb.

Die afdelingen zijn allemaal veranderd en de mensen zullen ook deels weg zijn of met pensioen en het heeft echt geen zin om 16 jaar na dato met feedback te komen. Die psychiater is ook overleden. Mijn moeder maakte er een heel rationeel ding van terwijl ik zo blij was dat al dat verdriet eruit kwam.

Ja lastig is dat, Moon. Ik loop er ook vaak tegenaan dat mensen (familie, zelfs mijn man) niet goed begrijpt waar het voor mij écht om gaat. Het wordt dan vaak te rationeel of oplossingsgericht inderdaad.

Misschien kun je wel eens aan je behandelaar vragen of de optie van met hem meegaan erin zit? Misschien valt hij wel binnen je postcode of kan het toch op een andere manier.

Mijn schoonmoeder is vanmorgen geheel onverwachts overleden. Toen ik het hoorde schrok ik heel erg, omdat het zo onverwacht is. Nu weet ik eigenlijk niet wat ik voel. Het moet denk ik nog binnenkomen, dat duurt bij mij altijd heel lang. Ik ben nu alleen thuis, hoefde van man niet naar het ziekenhuis te komen. Misschien ga ik straks wel even, als ze weer bij schoonvader thuis zijn.

Gecondoleerd ID.

Gecondoleerd, Diva.

Gecondoleerd, Diva en man

Dank jullie wel.
Druk met dingen regelen. Moeilijk als de gezinsverhoudingen niet goed zijn en mensen verschillend tegen iemand hebben aangekeken / kijken. Super lastig ook dat "iemand van de koude kant" een enorme vinger in de pap heeft op de achtergrond. Nu eerst de praktische dingen natuurlijk, maar deze rode draad loopt er wel doorheen.

Gecondoleerd Imaginary en man.

Wat lastig idd dat er zoveel verschillende dingen meespelen. Succes en sterkte met alles wat er nu gebeuren moet :flower:

Sterkte Diva, en sterkte Moon. Ik lees nog regelmatig mee en leef ook nog altijd mee met jullie en alle andere schrijvers hier (nog even eentje er uitlichten: fijn dat het toch wat beter met je lijkt te gaan Green, hopelijk houd je die lijn vast).

Met mij gaat het oha eigenlijk best heel goed. Ik heb een andere baan en dat brengt heel veel uitdagingen met zich mee - juist ook op het vlak van alles waar ik de afgelopen jaren aan heb gewerkt. Het is daarom soms heel moeilijk maar ik heb heel sterk het gevoel dat het toch goed is. Dat het nu op mijn pad moest komen, en sowieso staat als een paal boven water dat deze kans nooit op mijn pad gekomen zou zijn als ik niet door die hele therapie en alles wat daarbij aan emoties en spanningen kwam kijken van de afgelopen jaren heen was gegaan.

Jullie horen bij de mensen die ik onbeschrijflijk dankbaar ben voor de steun en aanmoediging die ik heb gekregen om door te zetten, ik weet niet of ik het zonder dit topic had gered. Het voelt als een wonder dat ik de tientallen jaren bestaande reflex van vermijding toch redelijk goed heb weten te doorbreken.

Ik ben er nog niet en er zijn ook weer nieuwe uitdagingen. Zo voel ik me bij vlagen ongelooflijk eenzaam door alle corona-maatregelen. Ik ben daar kritisch op en ik zie hoe mijn eigen sociale omgeving uiteen valt doordat alle partijen de hakken in het zand zetten en er voor kanttekeningen nauwelijks of geen plaats is. Dat maakt me verdrietig en soms ook heel boos. Ik merk dat ik daardoor ook weinig puf meer heb om nog op dit forum te komen, want ook hier is het polarisering en 'wappie'-roeperij alom. Niet in dit topic gelukkig, maar ik merk dat het me ervan weerhoudt om überhaupt nog op dit forum te posten. Ik wil mijn energie niet in dat soort discussies steken, ik wil eindelijk verder met mijn leven, ik heb me altijd al beziggehouden met proberen een bijdrage te leveren aan (discussies over) een betere wereld ook als dat ten koste ging van mezelf. Ik hield geen tijd meer over om mijn persoonlijke problemen in de ogen te kijken. En wat heeft het opgeleverd? Eigenlijk niets, de wereld is er in mijn ogen slechter aan toe en er wordt meer onzin geroepen en geloofd dan toen ik begon me voor een betere wereld in te zetten, dus ergens was het allemaal weggegooide energie.

Nu heb ik persoonlijk stappen gezet en wil ik nog verder vooruit op persoonlijk vlak - maar het voelt ergens heel laf om nu mijn mond te houden, juist nu, nu het in mijn ogen allemaal sneller misgaat dan ooit.

Nou ja, dat is zo mijn dilemma, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik het deel. Wilde het graag even kwijt, het is gewoon zo'n rare tijd en ik vind het zo lastig om een keuze te moeten maken tussen maatschappelijke idealen of persoonlijke groei. Mijn hele leven zou ik gezegd hebben: dat kan toch gewoon samen gaan - maar zo voelt het op dit moment niet.

Daar hoeven jullie verder niets mee hoor, dat zijn zo mijn persoonlijke sores.

Ondanks dit soort knagende twijfels durf ik, misschien wel voor het eerst in mijn leven, ook een beetje trots te zijn op mezelf en de sprongen die ik afgelopen jaren heb gemaakt. Nogmaals, ik betwijfel of ik dat gered had zonder jullie, hier in dit topic. Niet alleen door jullie feedback op mijn eigen schrijfsels, maar ook gewoon door me steeds het goede voorbeeld te geven: doordat jullie allemaal zo ontzettend dapper bezig zijn met het vinden van je eigen manieren om om te gaan met de monsters uit ons verleden die we hier allemaal met ons meedragen. Dat is me onbeschrijflijk veel waard.

Ik heb je gelezen Dana. Fijn om
weer eens wat van je te horen.

Ik reageer later wat uitgebreider.

Morgen is de begrafenis.

Niet quoten

*weg*

Ik heb er eerder al wel eens over geschreven, man is opgegroeid in een 'disfunctioneel' gezin. 2 broers, waarvan hij het nooit goed kon doen. Veel manipulatie door zijn moeder en broer. Er is ook een paar jaar geen contact geweest omdat de maat vol was voor hem. Net op dat moment kwam sz in de familie die meteen op een voetstuk is gezet door broer en schoonmoeder. Ze heeft zich enorm met de breuk lopen te bemoeien, kreeg natuurlijk alleen de andere kant (die het ook niet begrepen) te horen en heeft nu een beeld van man dat niet klopt. En heeft al jaren alle ruimte om dingen te regelen binnen het gezin. Ook heel nauw contact met schoonouders, met name moeder. Terwijl wij uit zelfbescherming en om niet in hetzelfde patroon terecht te komen van voor de geencontactperiode het contact bewust op een laag pitje hielden. Ze bestiert heel veel, fluistert achter de schermen veel in, als je met mans broer praat, praat je indirect met haar en andersom is hij haar spreekbuis.

*weg*

Ik ben een lang weekend weg geweest, probeer snel weer bij te lezen. Hoop dat je het nog even wilt laten staan Diva.

He wat rot dat het allemaal zo loopt. Zo´n familiepatroon wordt alleen nog maar versterkt als er iemand overlijdt en er dingen geregeld moeten worden. Hoe is je man er zelf onder?

En ben jij een beetje bekomen van alles?

Ik had een drukke week. Eigenlijk voornamelijk leuke dingen, maar het was wel een hele drukke week opeens na een aantal rustige weken.

Ik zei laatst iets over huilen bij de psycholoog. Ik was woensdag weer zo ontzettend verdrietig. Het was de bedoeling dat ik naar het balletje bleef kijken (er zijn verschillende technieken EMDR maar wij doen dus met een balletje op een stokje dat dan beweegt). Maar ik heb een tijdje met mijn hoofd op mijn knieën zitten snikken, op de stoel. En de psycholoog liet het even. Ik weet niet of het secondes waren of minuten, maar ik brak echt. Wel fijn hoor, als je zo lang die emotie niet hebt kunnen voelen.

Verder was een jong persoon uit mijn omgeving onverwacht overleden en de week stond een beetje in het teken daarvan. Tenminste ik kan zelf niet alleen van 20 uur tot 20.10 condoleren en er verder niet mee bezig zijn. Of eigenlijk wil ik dat niet. Ik denk toch aan de familie.

Dana ik ben vergeten op jou te reageren. Het was een drukke week. Ik ben van plan dit later nog te doen.

Ik kom even geven

Verder lukt het me niet zo goed om mee te lezen en te schrijven, maar het gaat niet heel slecht ofzo hoor.

@ Dana: wat fijn dat het beter met je gaat. Is die nieuwe baan voortgekomen uit het traject bij de loopbaancoach?

Ik geloof er wel in dat bepaalde dingen 'op het juiste moment' op je pad komen. Of dat je er op dat moment klaar voor bent om ervoor te gaan. Ik herken dat ook wel bij mezelf.

Wat je verder schrijft over de huidige tijd: ik vind het ook wel ingewikkeld worden en het gaat echt niet de goede kant op met de maatschappij. Sommige dingen/uitspraken gaan me echt te ver. Is soms ook lastig met vrienden die er anders instaan.

En ik denk dat je zeker trots mag zijn op de stappen die je gemaakt hebt. Je hebt er toch ook lang naartoe gewerkt. Mooi dat je nu zelf ook merkt dat je die sprongen gemaakt hebt.