Paniek door de herbelevingen - deel VII

.

Ik had geen idee hoe dat eigenlijk gaat bij zo'n aanmelding, dus dank je voor de uitleg. Zou het kunnen dat het vooruitzicht daarop (...) je al een beetje lucht geeft? Zoiets als wanneer een therapeut zegt dat je kunt mailen als het niet goed gaat, en je het dan ook niet eens meer hoeft te doen? (Uitzonderingen daargelaten.)

Straks gesprek, is ook wel nodig. Ik moet wel zeggen dat ik deze behandeling als een laatste kans zie. Hoor daar ook dat bij mensen de kwaliteit van het leven echt verbetert (niet dat alles 'weggaat' of 'opgelost wordt'), dus daar hoop ik ook op.
Vangnet eigenlijk niet, behalve vriend.

Ik ben nog steeds niet helemaal rustig na de sessie van maandag. Ben iets minder op het forum nu, de laatste weken (vanaf de aankondiging van het stoppen van Viva) ben ik wel heel erg veel online geweest. Nu even iets minder.

Hoe is het met de anderen?

.

Net therapie kan helemaal niet bij DIS omdat je je levensverhaal niet chronologisch en kloppend kunt vertellen... Ik weet niet waar jij therapie volgt maar dit is echt een dom advies.

Je weet toch helemaal niet of Smallthings haar levensverhaal kan vertellen? Misschien kan ze dat prima! Bovendien vind ik het - zacht gezegd - vreemd dat jij weet welke therapievorm ongeschikt is voor iemand die je niet kent, terwijl je niet zegt waarom we jouw oordeel daarover zouden moeten geloven.

Als je wil dat we je serieus nemen, leg dan uit wanneer NET volgens jouw - hopelijk professionele - visie wel en niet ingezet mag worden. Wat zijn indicaties dat het kan werken? Wat zijn rode vlaggen? En waarom? En als je echt denkt dat het niet kan werken, wat zou iemand dan wel moeten doen? En wat zou iemand moeten doen die de standaard therapieën al heeft doorlopen, maar helaas zonder succes?

.

.

Ik heb inmiddels wat meer zitten zoeken, en ik kan ook vrij weinig vinden over NET voor DIS (hoewel er wel wat te vinden is). Alllesmag kan dus best een goed punt hebben, maar ik vond zijn/haar post nogal kort door de bocht en dan wil ik graag weten waarom hij/zij dit schrijft. Als je de moeite neemt om dit topic te volgen en erin te reageren, neem dan ook de tijd om dat op een constructieve manier te doen, denk ik dan.

Ik hoop dat NET je gaat helpen, Smallthings. Als je niets doet, wordt het hoogstwaarschijnlijk niet vanzelf beter dus je moet wat proberen. Ik hoop dat je ook veel positieve dingen in je levenslijn kunt opnemen, als tegenwicht voor de traumatische. Ik gun het je enorm dat je levenskwaliteit drastisch gaat toenemen. Hopelijk geeft je recente aanmelding je, zelfs als je wordt afgewezen, wel rust in die zin dat iemand nog eens goed gaat meedenken over wat nog zinvol zou zijn om te proberen.

.

Ooh sorry, niet quoten dus! Was me daar niet van bewust. Zal dat niet meer doen.

Wat is NET?

Ik kan zelf wel alles chronologisch vertellen trouwens. Heb meer moeite met dat overdag de dingen weleens door elkaar lopen en ik niet precies weet bij welke tijd een angst hoort, of andere emotie. En schakelen tussen delen en persoonlijkheden blijft lastig. Vooral de delen die ik zelf niet zo aardig vind..

Volgens mij vroeg Moon waarom ik mensen hiermee verloren ben. M'n familie vind het niet prettig dat ik ineens de problemen bij de naam noem en gaan liever verder zoals ze hun leven leven..met kop in t zand, mijn mening dan.
En ze halen mij daarmee onderuit dat ik aan de drank zit en geen DIS heb. (En zelfs geen CCPTSS) Gebruik dat als excuus om te kunnen drinken, volgens hen..Nou dat is een hele belediging, hoef ik jullie niet uit te leggen wss. Ik werk ontzettend hard. Dus die mensen horen op dit moment even niet meer bij mn leven..dat is pijnlijk en tegelijkertijd ergens ook bevrijdend. En een aantal vrienden die me achteraf gezien als deurmat gebruikten en niet zo leuk vinden dat ik een eigen mening ga krijgen. Ik snap dat alles nog lang niet in balans is..maar ga daar uiteindelijk wel naartoe natuurlijk. Heb ook vrienden die me wel accepteren zoals ik ben.
Er zit zo'n verschil in voorwaardelijk en onvoorwaardelijk...

Maar er zijn afgelopen week ook veel fijne dingen gebeurd!

Ik verbaas mezelf op het moment. Ik ga dingen aan waar ik normaal zou afzeggen en wegkruipen en heb daar juist hele leuke en mooie momenten door gehad.
Even weer die eigenwaarde daardoor omhoog en oude en nieuwe contacten aan het aanhalen Vooral gewoon mezelf kunnen zijn, dat is echt belangrijk. Niet sorry dat ik besta..maar hey hier ben ik!

Klinkt alsof er ook goede dingen gebeuren PurpleMauve. Ja ik vroeg inderdaad waarom mensen afhaakten, dat is pijnlijk om te lezen.

Ik heb vandaag iets ter sprake gebracht over 2005 en waar ik me altijd schuldig over ben blijven voelen. Nu blijkt dat mijn familie me bepaalde dingen niet kwalijk neemt omdat ze zagen dat ik niet mezelf was toen ik die dingen deed. Raar is dat, dat je er 16 jaar niet over durft te beginnen en dat dan blijkt dat allebei de kanten zich schuldig voelen.

Ook is er iets wat in mijn geheugen anders zit dan in 'hun' geheugen. Bijv dat ik me herinner dat ze mijn broer gevraagd hebben om op mij te letten. Waar mijn moeder zegt dat ik gezegd heb dat ik op mijn broer zou letten. Niet een heel groot verschil alleen het geeft wel aan dat je de dingen herinnert (of zelfs denkt zeker te weten) maar dan wel verschillend.

Verder is het raar dat een deel van mijn 'forummensen' naar andere fora zijn en ik niet meer echt het overzicht heb. Wie is er al een tijdje stil, wie is vertrokken?

Hier niet echt vertrokken, daar nog niet echt aanwezig.
Het is het allemaal net niet meer.
Ik lees hier nog, en ik lees daar, maar er is echt iets veranderd. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat ik er over een tijdje helemaal mee stop.

Ik ben er nog, maar momenteel even wat minder doordat man en ik vakantie hebben.

Ik ben er ook nog

Ik ben er ook nog, maar ben even druk met dingen irl.

Misschien is het trouwens ook rustiger op het forum vanwege de zomervakantie.


Veel sterkte voor iedereen die moeilijke dagen heeft in deze periode (ik weet dat dat voor een aantal geldt).

Ik ben af en toe op Viafora. Ik vind daar de layout wat fijner geloof ik en op mobiel werkt het ook iets beter.
Daarnaast voelt het ook beter daar, omdat ik het van Viva toch een rare frats vind. Het deed best wel wat met me dat het zou stoppen (er staat zó veel persoonlijks) en daarna deed het weer veel dat het toch niet zou stoppen.

Het is hier even helemaal niet goed gegaan. Meerdere aanleidingen denk ik en ook dat het heftigste stuk van het trauma behandeld werd terwijl het misschien een beetje te snel ging. Waar ik zelf dacht nog een sessie te besteden aan 'de aanloop van de gebeurtenissen' vroeg de therapeute toch door naar de gebeurtenissen zelf.

Verder denk ik dat mijn agenda een beetje te vol zat met dingen waarvan ik dacht 'ik neem over twee weken wel rust'. Met name afspraken om bij te praten die ik denk ik heb door laten gaan om de ander een plezier te doen. Niet omdat het geen leuke mensen zijn maar gewoon dat je voelt 'liever even niet' maar het ook niet weer wilt afzeggen.

Ik word ook een beetje gek van het leven in de stad. Altijd die drukte. Zou wel een hutje op de hei willen maar weet niet of dat te realiseren valt.

Het gaat nu weer iets beter. Hopelijk elke dag weer wat beter...

Da's rot, Moon, dat jij dacht dat jullie nog niet toe waren aan het behandelen van het trauma en je peut wel. Dan voel je je toch overvallen, lijkt me. Hopelijk helpt de behandeling wel en heb je er snel minder last van. Heb je het over twee weken ook echt rustiger? Zodat je een beetje bij kunt komen? Want het klink nu als best veel, ineens onverwacht heftige pt en veel afspraken. Heb je een noise cancelling koptelefoon? Dat helpt misschien om je af te kunnen sluiten van de drukte om je heen (van in de stad wonen, niet als je je vrienden opzoekt).

Diva, fijne vakantie!

PurpleMauve, echt naar dat je sommige delen zelf niet aardig vindt. Lukt het dan wel om die een beetje naar de achtergrond te krijgen? Gelukkig gebeuren er ook goede en fijne dingen, schrijf je, en heb je mensen die je onvoorwaardelijk steunen. Dat lijkt me heel belangrijk in dit traject.

Thx Tobbie. Deze week nog vakantie, dan gaat man weer aan het werk (en ik aan de sollicitaties).

@ Moon: lastig dat je zo veel aan je hoofd hebt. Zelf zou ik denk ik kijken naar wat ik zelf belangrijk vind dat door moet gaan en wat niet perse hoeft. Ik had in het verleden soms ook de neiging om teveel te plannen. Vaak kwam ik er dan op het moment zelf achter dat het eigenlijk te veel was. En dan zei ik ook last minute dingen af. Meestal ging het dan wel om activiteiten, niet zozeer 1-op-1-afspraken, want die zou ik wel door laten gaan. Nu ben ik veel voorzichtiger, het is ook al snel teveel.

Ik woonde vroeger ook in steden (meerdere, want vaak verhuisd ) maar sinds ik met mijn man samen ben, woon ik in een dorp. En nu sinds de verhuizing van afgelopen jaar zelfs in een piepklein dorp. Heel fijn en echt heel rustig. Vroeger vond ik het fijn om in een drukke stad te zijn, nu zou ik er niet meer aan moeten denken en mijden we grote steden ook het liefst.

Met mij gaat het nu wel redelijk. Ik heb nu man vakantie heeft ook even het gevoel eens niks te hoeven. Solliciteren staat op een laag pitje. Toevallig heb ik gisteren een leuke vacature gezien, dus er gaat wel een sollicitatie de deur uit, maar ik ben er even minder actief mee bezig.

Therapie loopt nog steeds door. De ene keer denk ik ergens te komen, de andere keer is dat weer minder. Ik moet wel gaan beslissen wat ik wil, want mijn behandeljaar zit er bijna op. Ik neigde aanvankelijk naar daar doorgaan, in elk geval dit kalenderjaar nog, maar dan twijfel ik toch weer en lees ik weer wat over schematherapie en dan weet ik het weer niet. Het voordeel van waar ik nu zit is dat zij mij inmiddels redelijk goed kent en dat ik daardoor nu soms het idee heb dat het ergens heen gaat. Maar ik zou een concretere therapievorm ook wel prettig vinden, deze is vooral gericht op bewustwording. Ik blijf het moeilijk vinden.

Ook is er nu weer 'gedoe' in mans familie en dat wordt de komende weken waarschijnlijk alleen maar erger. Ik heb daar echt veel spanning van en dat is niet goed. Ik heb er wel eens wat over geschreven. We zijn er steeds meer van overtuigd dat zijn moeder en broer narcistische trekken hebben en normale communicatie is (dus?) niet mogelijk. Moeder is wat milder geworden lijkt het, maar zijn broer niet. Er is al weinig contact en als je elkaar dan na maanden weer eens ziet, komt er altijd wel weer een keer een steek onder water. Dus maar weer grenzen aangeven en alle verwijten en verdraaide waarheden aanhoren, het is zó vermoeiend!

Deze week nog paar dagen weg, hopen dat er niet weer een vervelend telefoontje komt...

Knuffels voor wie ze nodig heeft:

Wat jammer van het gedoe in de familie maar verder klink je positief en rustig. Ik kan me wel je twijfel over de therapie voorstellen. Je wilt alles er uit halen maar op een gegeven moment weet je misschien ook niet wat het verder nog gaat opleveren.

Waar ik woon wordt steeds meer gebouwd, al jaren. Vroeger lagen dorp en stad los van elkaar maar nu is alles er tussen volgebouwd en daar omheen de andere dorpen ook. Ik woon in de stad in een rustige wijk. Maar op de plekken waar nu nog niet zoveel staat komen allemaal flats en dat vind ik ook helemaal geen fijn idee. Waar het nu nog rustig fietsen is, straks dus flats. En in de groene ruimte veel meer mensen. Ik heb in het verleden een paar keer buiten de stad gewoond en dat was heel goed voor mij.

Tja dat afzeggen. Eén vriend deed zoveel moeite. Woont aan de andere kant van het land maar wilde graag in zijn vakantie mij opzoeken. (overigens puur vriendschappelijk). Een vriendin had iets te vieren waar ik graag bij wilde zijn. Maar bij elkaar worden zulke dingen soms teveel.

Verder weet ik niet of het door de laatste therapiesessie kwam maar ik ben even het contact met de realiteit kwijt geweest. Gewoon moe zijn vind ik niet zo erg maar dit was vervelend. Ik heb bijv ook die dag nog met een vriendin geappt maar dat was ik vergeten (tot ik het zag in mijn telefoon) en ik weet ook niet meer wat ik daar bedoelde.

Wel fijn als we hier blijven schrijven. Merk dat sommige topics toch uit elkaar vallen als mensen naar Viafora verhuizen of wellicht met forummen stoppen.

Wat is het hier rustig! Hoe gaat het met jullie?

De vakantie zit er weer op. En ik had vandaag zowaar al een soort van sollicitatiegesprek! Vorige week gesolliciteerd en al snel gebeld dat ze (het bemiddelingsbureau) heel enthousiast waren. Het lijkt ook de perfecte functie te zijn. Alleen wel fulltime en dat vind ik wel eng omdat ik niet weet of ik dat aankan. Het is wel heel ander werk dan wat ik eerst deed, dus veel minder prikkels. Ik wil het er niet op stuk laten lopen en mocht het wat worden, het maar gewoon gaan proberen.

Later deze week ook nog ergens anders een kennismakingsgesprek. Weer een totaal andere functie. Ik hoop niet dat ik straks moet kiezen, maar wil het gesprek ook niet op voorhand al afzeggen. Luxeprobleem.

Als ik fulltime ga werken zal ik sowieso met therapie moeten stoppen, want dat lukt dan echt niet meer, wordt dan ook logistiek een beetje lastig.

Waar ik nu woon sta ik echt binnen 5 minuten buiten het dorp in de natuur, dat is echt fijn. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik ooit in een dorp zou wonen, maar ik vind het nu heel fijn, hoewel ik ook best aan de rand van een stad kunnen wonen hoor. Zolang het maar niet te druk is en ik snel in de natuur ben.

Gedoe in de familie zat er ook aan te komen. Als je er objectief als buitenstaander naar zou kijken, lijkt het simpel, maar diegene kent de jarenlange geschiedenis niet die eraan vooraf gaat. Sowieso is het met narcisten moeilijk communiceren als je niet doet wat zij willen.

Ja dat is inderdaad altijd lastig, als je week al vol zit met therapiedingen en je wilt gaan werken. Terwijl het ook prettig kan zijn om idd gewoon lekker te werken en niet steeds gesprekken en gedoe te hebben. Soms is onderdeel van het probleem ook juist dat je niks om handen hebt en geen uitdaging hebt.

Als je fulltime gaat werken, red je het dan nog met eten koken, boodschappen, huishouden etc? Misschien bij jou geen probleem hoor, dat is bij mij een 'ding' heb ik gemerkt. Ik hoop in ieder geval dat je iets vindt!

Hier gisteren een lang en verhit gesprek met de psychiater. Vorige gesprek ging het over Seroquel afbouwen en ik dacht eerlijk gezegd dat we daarop door zouden gaan. Bijv kijken hoe ik mijn ochtenden (en dagen) kan vullen zodat ik s avonds ook echt moe ben. En niet meer verveeld een hele dag Netflix kijken en dan tot de conclusie komen dat ik niet kan slapen.

Maar het ging eigenlijk om mijn houding tijdens de gesprekken. Dat hij het idee heeft dat ik niet altijd volledig ben. En dat klopt... ik heb niet zoveel aan 1 gesprek in een half jaar. Ik heb het 'sociale' stuk bij mijn SPV en psycholoog gelegd en bij de psychiater zit ik braaf de 3 kwartier uit als een soort vervelende verplichting.
Bovendien vond ik het gesprek in oktober zo kut dat ik sindsdien sommige onderwerpen überhaupt niet meer op tafel leg, bang dat hij nog even in de vlek gaat wrijven. En dat heb ik wel allemaal gezegd gisteren.

En dat ik het oneerlijk vindt hoe mijn vorige SPV-er en hij doen alsof mijn werk 'allemaal niks' was. Op alle plekken vond men het jammer dat ik wegging en was men tevreden over wat ik leverde. Alleen kwam er bij mij altijd na een jaar of anderhalf jaar een punt waarop ik stopte. Twee keer ook omdat de wederzijdse afspraken niet werden nagekomen en ze mij of alleen vrijwilligersvergoeding gaven, of minimumloon en dan nog 65% loondispensatie.

Bij mijn laatste werk ben ik in goed overleg weggegaan omdat ik deeltijd studeerde. Ik had qua studie een achterstand opgelopen en toen heeft mijn leidinggevende (die inmiddels ook een vriend is) de knoop doorgehakt voor mij dat ik mijn studie prioriteit moest geven. En zo geschiedde.... en ik heb het gehaald.

Dus ik zei dat ik het kut vindt dat ik niemand hoor over het feit dat ik daar best een leuke werkervaring had, dat we beiden tevreden waren en dat ik vervolgens een studie heb afgerond (!!). Dat daarvoor best de vlag uit mag in plaats van al dat negatieve geleuter.

En toen nog een boel gezeur. Hij blijft erbij dat hij werken afraadt maar hij heeft me ook verwezen naar een mevrouw die met mij kan kijken naar de randvoorwaarden voor werk. Met name de prikkelgevoeligheid.

Ik heb er nog eens over nagedacht. Mijn werk is eigenlijk (ik verdraai het even) facilitair leidinggevende. Maar als dat niet lukt, wil ik als plan B in een winkel gaan werken. Vroeger gedaan en altijd leuk gevonden. En ik twijfel er niet over dat dat lukt, voor bijv 24 uur in de week.

Dus met plan B in mijn achterhoofd, ga ik er zelf vanuit dat het gaat lukken.

Ergens begrijp ik wel... er is al sinds 2013 gezeur bij verschillende werkgevers. Ik heb dat steeds met de SPV'ers besproken. Immers ik kom daar niet om te vertellen wat goed gaat, ik kom daar om de strubbelingen te bespreken. Als mijn arts 8 jaar aan werkgezeur leest snap ik ergens wel dat hij denkt dat ik beter de pijp aan Maarten kan geven. Maar ik heb altijd in chaotische creatieve bedrijven gewerkt en in rommelige teams en het zou al een hoop schelen als ik ergens wat meer structuur heb. Ik heb in ieder geval de hoop nog niet opgegeven.

Oh jee wat een lap tekst. Maar het was dan ook een heel lang gesprek
Voel je vooral niet verplicht te lezen en te reageren.

Gelezen (ik lees alles) maar geen woorden om te reageren.
Ben nogal aan het overleven momenteel

EV

Gisteren met de psych over mijn sollicitatie gesproken en gezegd dat ik daar dan moet stoppen omdat het niet te combineren is (ook al ben ik daar voor mijn gevoel nog niet klaar, wat zij beaamde).

Achteraf merk ik dat het weer vooral mijn hoofd was dat sprak. Ook met betrekking tot het aantal uren. Gevalletje 'als ze zeggen dat het fulltime is, gooi ik m'n eigen glazen in als ik aan zou geven liever parttime te willen werken.' Fulltime is voor mij niet ideaal, ik liep al vast met veel minder uur. En voordat ik echt lichamelijke klachten kreeg, was ik altijd extreem moe (en daarmee ging ik naar de psych).

Psych heeft wel goede vragen gesteld. O.a. wat ik zelf eigenlijk wil hierin, of ik eigenlijk wel fulltime wil werken. Ze moest lachen toen ik zei dat ik daar geen mening over had, dat ik alleen kijk naar of ik het aankan. Kunnen ipv willen dus. En nu zit ze ik dus te denken, wat wil ik eigenlijk? (Die functie voor 24 uur in 4x6, maar is dat gebaseerd op wat ik wil of op wat in het verleden is gebleken wat haalbaar is, qua kunnen dus?).

Ik vind het maar moeilijk. En net als eerder komt het ook net weer op een moment dat iets al in gang is gezet.

En ik er net in geslaagd ben eindelijk eens precies te voldoen aan wat er gevraagd wordt / precies in het hokje pas, wat ik altijd zo graag wil maar zelden gebeurt. Eindelijk normaal ben.