Psyche
alle pijlers
Paniek na overlijden zoontje
zaterdag 28 december 2019 om 12:34
Hoi dames,
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
zaterdag 28 december 2019 om 13:03
Allereerst: wat afschuwelijk. Heel veel sterkte gewenst 
Ik denk dat je gevoelens helemaal niet gek zijn, zeker omdat het allemaal nog maar zo kort geleden is. Maar toch zou ik je willen aanraden om er met iemand over te praten. Dat kan natuurlijk je partner of een vriendin zijn maar een professional is misschien beter. Daar kan je je donkerste gevoelens bij kwijt en die kan je goede tips geven. Neem dus contact op met de huisarts en laat je doorverwijzen.
Ik denk dat je gevoelens helemaal niet gek zijn, zeker omdat het allemaal nog maar zo kort geleden is. Maar toch zou ik je willen aanraden om er met iemand over te praten. Dat kan natuurlijk je partner of een vriendin zijn maar een professional is misschien beter. Daar kan je je donkerste gevoelens bij kwijt en die kan je goede tips geven. Neem dus contact op met de huisarts en laat je doorverwijzen.
zaterdag 28 december 2019 om 13:03
Och vrouw wat vreselijk. Gecondoleerd 
Een maand lijkt me echt heel erg kort en ik heb goddank geen ervaring met het verliezen van een kind, maar toen mijn vader overleed duurde het echt een stuk langer voor ik weer een beetje ‘normaal’ werd. Dat werd ik trouwens wel weer, uiteindelijk. Maar ik heb de eerste tijd ook last gehad van paniekaanvallen en uiteindelijk zijn die overgegaan met psychotherapie.
Heb je iemand om mee te praten?
wat vreselijk. Gecondoleerd Een maand lijkt me echt heel erg kort en ik heb goddank geen ervaring met het verliezen van een kind, maar toen mijn vader overleed duurde het echt een stuk langer voor ik weer een beetje ‘normaal’ werd. Dat werd ik trouwens wel weer, uiteindelijk. Maar ik heb de eerste tijd ook last gehad van paniekaanvallen en uiteindelijk zijn die overgegaan met psychotherapie.
Heb je iemand om mee te praten?
lux- wijzigde dit bericht op 28-12-2019 13:04
14.71% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 28 december 2019 om 13:14
Bedankt allemaal 
ik heb gelukkig een hoop lieve mensen om me heen waarmee ik kan praten en psychische hulp heb ik gezocht maar moet nog even wachten tot na de feestdagen voordat ik mijn intake heb. Maar het voelt nu zo uitzichtloos dat ik het gevoel heb dat dit nooit meer goed komt. Het komt natuurlijk ook nooit meer goed want mijn kindje komt nooit meer terug maar bedoel de pijn... ga ik dit ooit kunnen dragen? Dat is wat me zo in paniek maakt telkens... de vraag “wat als dit mijn leven voortaan is?”
ik heb gelukkig een hoop lieve mensen om me heen waarmee ik kan praten en psychische hulp heb ik gezocht maar moet nog even wachten tot na de feestdagen voordat ik mijn intake heb. Maar het voelt nu zo uitzichtloos dat ik het gevoel heb dat dit nooit meer goed komt. Het komt natuurlijk ook nooit meer goed want mijn kindje komt nooit meer terug maar bedoel de pijn... ga ik dit ooit kunnen dragen? Dat is wat me zo in paniek maakt telkens... de vraag “wat als dit mijn leven voortaan is?”
zaterdag 28 december 2019 om 13:17
Jouw gevoelens zijn helemaal niet raar. Een maand dat is zo kort geleden, geef en gun jezelf een periode van rouw. En hoe lang die duurt, dat bepaal jij. Daar staat geen begin en einde bij.
Je hormonen doen nog rare dingen met je, je lijf moet nog herstellen en dan moet je ook nog eens rouwen in plaats van op een roze wolk zitten.
Ik heb dit zelf niet meegemaakt. Ik kan je niet vertellen wanneer jij klaar bent voor een tweede zwangerschap.
Misschien heb je er nu geen behoefte aan, maar er zijn wel groepen voor ouders die een kindje verloren zijn.
Is er een vader of partner in beeld?
Heb je familie of vrienden bij wie je terecht kan? Verder zou ik contact opnemen met je huisarts en samen kijken wat jij nu nodig hebt.
Gecondoleerd en heel veel sterkte
Je hormonen doen nog rare dingen met je, je lijf moet nog herstellen en dan moet je ook nog eens rouwen in plaats van op een roze wolk zitten.
Ik heb dit zelf niet meegemaakt. Ik kan je niet vertellen wanneer jij klaar bent voor een tweede zwangerschap.
Misschien heb je er nu geen behoefte aan, maar er zijn wel groepen voor ouders die een kindje verloren zijn.
Is er een vader of partner in beeld?
Heb je familie of vrienden bij wie je terecht kan? Verder zou ik contact opnemen met je huisarts en samen kijken wat jij nu nodig hebt.
Gecondoleerd en heel veel sterkte
zaterdag 28 december 2019 om 13:19
Mijn verhaal is absoluut niet vergelijkbaar, maar toen ik mijn kindje verloor halverwege de zwangerschap, heeft het een aantal maanden geduurd voordat ik weer een beetje kon en durfde te leven. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog toen, dat waren hele fijne gesprekken. We waren bezig voor een eerste kindje en die wens was zo heftig, dat we weer zijn gaan proberen zodra ik weer een cyclus had.
Sterkte! Tijd heelt alle wonden, maar het blijft altijd een litteken.
Sterkte! Tijd heelt alle wonden, maar het blijft altijd een litteken.
zaterdag 28 december 2019 om 13:27
Een goede vriendin van mij verloor haar jongste in de kraamweek. Ze had al een gezin en moest daardoor wel door. Maar ze zijn diep gegaan. Na ongeveer een jaar probeerden ze opnieuw en raakte weer zwanger, alles prima. Grote zoon ondertussen. Maar het overleden kind heeft een plek in hun leven en is er altijd bij. Je voelt de aanwezigheid.
Lieve TO, geef jezelf de kans om te helen. Lichamelijk, geestelijk en om dit kindje een plek te geven. Je verdriet gaat niet weg door vervanging.
Sterkte
Lieve TO, geef jezelf de kans om te helen. Lichamelijk, geestelijk en om dit kindje een plek te geven. Je verdriet gaat niet weg door vervanging.
Sterkte
zaterdag 28 december 2019 om 13:29
zaterdag 28 december 2019 om 13:32
Natuurlijk is dit niet je leven vanaf nu, maar het is nog zo vers! Een vriendin verloor haar zoontje ook kort na de geboorte, (waren jarenlang bezig geweest met IVF). Nu heeft ze gelukkig een prachtige dochter die ze heeft kunnen vertellen over haar 'grote broer'...ze is ondanks het gemis dat altijd blijft hardstikke gelukkig en kan nu met veel liefde aan haar zoontje denken zonder steeds die onverteerbare pijn te voelen...geef jezelf de tijd.Mamavaneenzoontje schreef: ↑28-12-2019 13:14Bedankt allemaal
zaterdag 28 december 2019 om 13:32
Wat een ellende en nog zo kort geleden. Heb je iemand met wie je kan praten? Je partner, je moeder? Ik denk dat alles wat je op dit moment voelt 'normaal' is in zo'n situatie. Gun je zelf de tijd om te rouwen. Wees lief voor jezelf. Is er iets waar je van kalmeert? En warm bad, een stomme film of even gaan wandelen? Geef jezelf een grote knuffel en veel sterkte.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zaterdag 28 december 2019 om 13:35
lilalinda schreef: ↑28-12-2019 13:27Een goede vriendin van mij verloor haar jongste in de kraamweek. Ze had al een gezin en moest daardoor wel door. Maar ze zijn diep gegaan. Na ongeveer een jaar probeerden ze opnieuw en raakte weer zwanger, alles prima. Grote zoon ondertussen. Maar het overleden kind heeft een plek in hun leven en is er altijd bij. Je voelt de aanwezigheid.
Lieve TO, geef jezelf de kans om te helen. Lichamelijk, geestelijk en om dit kindje een plek te geven. Je verdriet gaat niet weg door vervanging.
Sterkte
Vervanging zeker niet... want dat is onmogelijk, dat besef ik me heel goed. Mijn kleine mannetje komt niet meer terug... auw. Het verschil is wel dat jouw vriendin al een gezin had waardoor ze al kindjes had om voor te zorgen. Dat heb ik niet. Ik heb lege armen. (Niet dat dit erger is of minder erg etc.) Een jaar wachten voelt voor mij dus niet als een optie maar als een extra straf. Wat vreselijk voor je vriendin dat zij hun kindje in de kraamweek verloren zijn...ik ben wel blij om te horen dat zij hun verdriet een plekje hebben kunnen geven en zijn doorgegaan met leven
ik ben wel blij om te horen dat zij hun verdriet een plekje hebben kunnen geven en zijn doorgegaan met leven
zaterdag 28 december 2019 om 13:38
Heel fijn om te horen.... ik wil te snel, teveel. Maar moet er doorheen.Vief74 schreef: ↑28-12-2019 13:32Natuurlijk is dit niet je leven vanaf nu, maar het is nog zo vers! Een vriendin verloor haar zoontje ook kort na de geboorte, (waren jarenlang bezig geweest met IVF). Nu heeft ze gelukkig een prachtige dochter die ze heeft kunnen vertellen over haar 'grote broer'...ze is ondanks het gemis dat altijd blijft hardstikke gelukkig en kan nu met veel liefde aan haar zoontje denken zonder steeds die onverteerbare pijn te voelen...geef jezelf de tijd.
zaterdag 28 december 2019 om 13:40
maar je moet helen, je lichaam heeft wel een zwangerschap doorstaan. je loopt zelfs risico's door snel weer te willen. En dat kun jij echt niet gebruiken.Mamavaneenzoontje schreef: ↑28-12-2019 13:35Vervanging zeker niet... want dat is onmogelijk, dat besef ik me heel goed. Mijn kleine mannetje komt niet meer terug... auw. Het verschil is wel dat jouw vriendin al een gezin had waardoor ze al kindjes had om voor te zorgen. Dat heb ik niet. Ik heb lege armen. (Niet dat dit erger is of minder erg etc.) Een jaar wachten voelt voor mij dus niet als een optie maar als een extra straf. Wat vreselijk voor je vriendin dat zij hun kindje in de kraamweek verloren zijn...
Ga hulp zoeken, begin met verwerken. En als je weer eens volledig gelachen hebt, en dat komt echt! ben je klaar voor een volgende
Neem alle hulp die je krijgen kunt, je hebt het zo hard nodig
