Psyche
alle pijlers
Paniek na overlijden zoontje
zaterdag 28 december 2019 om 12:34
Hoi dames,
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
zaterdag 28 december 2019 om 18:36
Allereerst gecondoleerd, ook voor alle anderen die hier hun verhaal delen (of die alleen meelezen, zoals ik zelf vaak doe, maar het wel herkennen). Het is niet te beschrijven wat zulk verlies met je doet.
Helaas heb ik het ook meegemaakt. Onze dochter overleed onverwachts tijdens de bevalling. Iedereen benoemde dat ik wel moeder was geworden, ook al was mijn dochter er niet meer. Ik had dat gevoel helemaal niet. Het gevoel van lege armen herken ik wel heel erg. Het gemis was af en toe zo intens dat ik het bijna fysiek in mijn armen voelde. Ik heb ook altijd geweten dat ik nooit meer ècht gelukkig zou zijn. Mijn hart is gebroken en, hoewel ik het weer gelijmd heb, zul je altijd de breuklijnen blijven zien. Maar dat is oké; het is wie ik ben en zij zal altijd onderdeel zijn van mij en mijn gezin.
Onze kinderwens bleef ook en we hebben een half jaar gewacht met proberen omdat een zwangerschap ook een aanslag op je lichaam is, zelfs zonder de mentale lasten van de rouw. Ik was direct zwanger en stond te huilen met de test in mijn handen. Het was zo dubbel. Het was wat ik het liefste wilde, maar de angst was ook zo groot. Ik ben de hele zwangerschap goed in de gaten gehouden en heb uiteindelijk gekozen voor inleiden. Het kunnen plannen gaf mij rust. De tweede is zonder problemen gezond ter wereld gekomen. Het eerste ‘uitstapje’ buiten de deur was naar de begraafplaats, naar grote zus. Ons gezin bestaat uit vier, ook al zijn we maar met drie.
De paniek die je benoemd herken ik gelukkig niet, hoewel dit een heel normale reactie is. Mijn man en ik kunnen goed praten en hebben altijd het gevoel gehad dat we door moesten met ons leven. Niemand heeft er wat aan als we ons leven laten leiden door verdriet, ook onze overleden dochter niet. Het verdriet en gemis zijn er altijd. Meestal op de achtergrond, soms zo intens als toen het net gebeurd was. Maar over het algemeen kan ik zeggen dat de scherpe randjes er vanaf zijn.
Je gevoel kun je niet sturen. Wat voor de één voldoende tijd is, is voor de ander lang niet genoeg. Dit kunnen jullie als gezin alleen zelf aanvoelen. Maar het wordt beter, echt. Pas dan zou ik gaan nadenken over een tweede. Gun jezelf tijd om te rouwen en wees lief voor jezelf en elkaar. Heel veel sterkte!
Helaas heb ik het ook meegemaakt. Onze dochter overleed onverwachts tijdens de bevalling. Iedereen benoemde dat ik wel moeder was geworden, ook al was mijn dochter er niet meer. Ik had dat gevoel helemaal niet. Het gevoel van lege armen herken ik wel heel erg. Het gemis was af en toe zo intens dat ik het bijna fysiek in mijn armen voelde. Ik heb ook altijd geweten dat ik nooit meer ècht gelukkig zou zijn. Mijn hart is gebroken en, hoewel ik het weer gelijmd heb, zul je altijd de breuklijnen blijven zien. Maar dat is oké; het is wie ik ben en zij zal altijd onderdeel zijn van mij en mijn gezin.
Onze kinderwens bleef ook en we hebben een half jaar gewacht met proberen omdat een zwangerschap ook een aanslag op je lichaam is, zelfs zonder de mentale lasten van de rouw. Ik was direct zwanger en stond te huilen met de test in mijn handen. Het was zo dubbel. Het was wat ik het liefste wilde, maar de angst was ook zo groot. Ik ben de hele zwangerschap goed in de gaten gehouden en heb uiteindelijk gekozen voor inleiden. Het kunnen plannen gaf mij rust. De tweede is zonder problemen gezond ter wereld gekomen. Het eerste ‘uitstapje’ buiten de deur was naar de begraafplaats, naar grote zus. Ons gezin bestaat uit vier, ook al zijn we maar met drie.
De paniek die je benoemd herken ik gelukkig niet, hoewel dit een heel normale reactie is. Mijn man en ik kunnen goed praten en hebben altijd het gevoel gehad dat we door moesten met ons leven. Niemand heeft er wat aan als we ons leven laten leiden door verdriet, ook onze overleden dochter niet. Het verdriet en gemis zijn er altijd. Meestal op de achtergrond, soms zo intens als toen het net gebeurd was. Maar over het algemeen kan ik zeggen dat de scherpe randjes er vanaf zijn.
Je gevoel kun je niet sturen. Wat voor de één voldoende tijd is, is voor de ander lang niet genoeg. Dit kunnen jullie als gezin alleen zelf aanvoelen. Maar het wordt beter, echt. Pas dan zou ik gaan nadenken over een tweede. Gun jezelf tijd om te rouwen en wees lief voor jezelf en elkaar. Heel veel sterkte!
zaterdag 28 december 2019 om 18:39
Och zo verdrietig, ben er stil van.
Vergelijkbaar met Leahv kreeg mijn zoon ook GBS en is heel ziek geweest. Wat een rot bacterie is het. Zelf ga ik niet meer bevallen, maar heb wel de ervaringingen van mijn zus en een vriendin meegemaakt die op tijd de antibiotica toegediend hebben gekregen en bij beiden had hun kindje helemaal niks.
Ik begrijp je angst, want het is heel ongrijpbaar. Maar probeer eerst rustig dit grote afscheid te verwerken en niet te ver vooruit te denken.
Veel sterkte en veel liefde gewenst om dit samen met de vader van je zoon te verwerken.
Vergelijkbaar met Leahv kreeg mijn zoon ook GBS en is heel ziek geweest. Wat een rot bacterie is het. Zelf ga ik niet meer bevallen, maar heb wel de ervaringingen van mijn zus en een vriendin meegemaakt die op tijd de antibiotica toegediend hebben gekregen en bij beiden had hun kindje helemaal niks.
Ik begrijp je angst, want het is heel ongrijpbaar. Maar probeer eerst rustig dit grote afscheid te verwerken en niet te ver vooruit te denken.
Veel sterkte en veel liefde gewenst om dit samen met de vader van je zoon te verwerken.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 28 december 2019 om 22:23
Wat verdrietig dat je je zoontje moet missen. Met lege armen staan is zo onwerkelijk. Dus allereerst een dikke knuffel.
Helaas ben ik zelf ook mijn eerste zoontje verloren. Omdat er een spoedkeizersnede gedaan is kregen wij het advies om minimaal een half jaar te wachten met een nieuwe zwangerschap. Ik herken de wens voor een nieuw kindje, zeker geen vervanging maar een broertje of zusje. Alsnog een kindje om voor te zorgen.
Ik heb na het verlies ook veel last gehad van angst en paniek. Op dat moment wist ik niet goed wat te doen en heb ik uiteindelijk wel een jaar geworsteld voordat ik me weer meer mezelf voelde. Na een jaar werd ik ook opnieuw zwanger. Heel spannend maar goed in de gaten gehouden en inmiddels heb ik 2 gezonde kindjes (en hoort mijn 1e zoon er ook altijd bij).
Het blijft een zwakke plek, die angst en paniek. Maar ik kan er nu veel beter mee omgaan en ik voel me echt weer veel meer mezelf. Wat misschien een beetje kan helpen: neem de tijd, geef jezelf tijd en probeer te accepteren hoe je je voelt. Je hebt iets ontzettend heftigs meegemaakt en het heeft gewoon heel veel tijd nodig om daarmee om te leren gaan. Probeer structuur aan te houden in je dag, die leegte is verschrikkelijk en een vaste dagindeling geeft in ieder geval wat houvast. Denk aan wandelen, huishouden en dingen die je voorheen ook deed om te ontspannen (ook al voelt het nu allemaal minder). Probeer per dag te kijken en niet te ver vooruit. Een dagboek bijhouden vond ik zelf fijn. Zo kon ik over periodes ook teruglezen hoe het ging en over mijn zoontje schrijven.
Heel veel sterkte!
Helaas ben ik zelf ook mijn eerste zoontje verloren. Omdat er een spoedkeizersnede gedaan is kregen wij het advies om minimaal een half jaar te wachten met een nieuwe zwangerschap. Ik herken de wens voor een nieuw kindje, zeker geen vervanging maar een broertje of zusje. Alsnog een kindje om voor te zorgen.
Ik heb na het verlies ook veel last gehad van angst en paniek. Op dat moment wist ik niet goed wat te doen en heb ik uiteindelijk wel een jaar geworsteld voordat ik me weer meer mezelf voelde. Na een jaar werd ik ook opnieuw zwanger. Heel spannend maar goed in de gaten gehouden en inmiddels heb ik 2 gezonde kindjes (en hoort mijn 1e zoon er ook altijd bij).
Het blijft een zwakke plek, die angst en paniek. Maar ik kan er nu veel beter mee omgaan en ik voel me echt weer veel meer mezelf. Wat misschien een beetje kan helpen: neem de tijd, geef jezelf tijd en probeer te accepteren hoe je je voelt. Je hebt iets ontzettend heftigs meegemaakt en het heeft gewoon heel veel tijd nodig om daarmee om te leren gaan. Probeer structuur aan te houden in je dag, die leegte is verschrikkelijk en een vaste dagindeling geeft in ieder geval wat houvast. Denk aan wandelen, huishouden en dingen die je voorheen ook deed om te ontspannen (ook al voelt het nu allemaal minder). Probeer per dag te kijken en niet te ver vooruit. Een dagboek bijhouden vond ik zelf fijn. Zo kon ik over periodes ook teruglezen hoe het ging en over mijn zoontje schrijven.
Heel veel sterkte!
zaterdag 28 december 2019 om 22:31
https://www.bol.com/nl/p/het-rouwt-in-j ... pgEALw_wcB
Ik las vandaag een artikel van een verloskundige die helaas ook hetzelfde had meegemaakt. Stond in gezond.nu , ze heeft er een boek over geschreven.. via bovenstaande link meer informatie. Wat een hel, heel veel sterkte!
Ik las vandaag een artikel van een verloskundige die helaas ook hetzelfde had meegemaakt. Stond in gezond.nu , ze heeft er een boek over geschreven.. via bovenstaande link meer informatie. Wat een hel, heel veel sterkte!
zaterdag 28 december 2019 om 22:55
Gecondoleerd!
Wat een verdriet. Veel sterkte!
Wij zijn onze tweeling verloren, wel op een heel andere manier dan de anderen hier. Ik kreeg een ernstig auto ongeluk waarbij de tweeling in mijn buik is overleden. Zelf zat ik toen zwaar in de kreukels, dus de eerste weken heb ik niet veel van meegekregen. Daarna begon het te landen. Ik ben zó boos op mezelf geweest, ik had een vreselijk schuldgevoel. Al was het ongeluk niet mijn schuld, iedere keer: had ik maar een andere route genomen, dan hadden ze nu nog geleefd. Veel therapie voor gehad en ik kan nu zeggen dat ik dat (bijna) nooit meer heb.
Wij hadden al 2 kindjes, dus ik moest wel door om voor hen te zorgen. Dat is idd wel heel anders.
Inmiddels ben ik weer zwanger, omdat er nooit een medische oorzaak is geweest waardoor ze zij overleden heb ik die angst niet echt. Wel is de angst voor autorijden weer helemaal terug. Ik rijd eigenlijk alleen kleine stukjes.
Neem je tijd om te rouwen! Want het is zwaar, hartverscheurend zwaar, onmenselijk zwaar soms, maar rouwen is zo nodig om ooit weer verder te kunnen in het leven.
En inderdaad, wat anderen ook al zeiden, praat erover met een deskundige. En vooral ook met je partner. Je zult de eerste niet zijn die door zo'n gebeurtenis uit elkaar groeit door dit niet of nauwelijks te bespreken.
Heel, heel, heel veel sterkte!
Wat een verdriet. Veel sterkte!
Wij zijn onze tweeling verloren, wel op een heel andere manier dan de anderen hier. Ik kreeg een ernstig auto ongeluk waarbij de tweeling in mijn buik is overleden. Zelf zat ik toen zwaar in de kreukels, dus de eerste weken heb ik niet veel van meegekregen. Daarna begon het te landen. Ik ben zó boos op mezelf geweest, ik had een vreselijk schuldgevoel. Al was het ongeluk niet mijn schuld, iedere keer: had ik maar een andere route genomen, dan hadden ze nu nog geleefd. Veel therapie voor gehad en ik kan nu zeggen dat ik dat (bijna) nooit meer heb.
Wij hadden al 2 kindjes, dus ik moest wel door om voor hen te zorgen. Dat is idd wel heel anders.
Inmiddels ben ik weer zwanger, omdat er nooit een medische oorzaak is geweest waardoor ze zij overleden heb ik die angst niet echt. Wel is de angst voor autorijden weer helemaal terug. Ik rijd eigenlijk alleen kleine stukjes.
Neem je tijd om te rouwen! Want het is zwaar, hartverscheurend zwaar, onmenselijk zwaar soms, maar rouwen is zo nodig om ooit weer verder te kunnen in het leven.
En inderdaad, wat anderen ook al zeiden, praat erover met een deskundige. En vooral ook met je partner. Je zult de eerste niet zijn die door zo'n gebeurtenis uit elkaar groeit door dit niet of nauwelijks te bespreken.
Heel, heel, heel veel sterkte!
Erger je niet, verwonder slechts!
zondag 29 december 2019 om 19:27
Bedankt voor jullie lieve maar trieste berichten. Ik voel me erg alleen in mijn verdriet ondanks dat ik er goed over kan praten met vrienden familie en natuurlijk mijn man.
Het voelt toch eenzaam... misschien voel ik me eenzaam omdat het ineens zo stil is in mijn buik. Ik merk ook dat ik niet alleen rouw om mijn zoontje maar ook om de ideeen en plannen die nu niet meer doorgaan. Dus een soort rouw om ons toekomstbeeld. Het valt me op dat veel moeders aangeven een tweede kindje te willen krijgen maar direct erna aangeven dat het geen vervanging is.. alsof je jezelf moet verantwoorden. Nou, daar ga ik me dus niets van aantrekken. Ja, nu is het voor mij echt te snel en natuurlijk moet ik geestelijk en lichamelijk herstellen en rouwen maar hallo, natuurlijk denk ik na over een tweede kindje en natuurlijk is een tweede kindje geen vervanging! Dat kan ook helemaal niet want dit eerste kindje is er gewoon (alleen niet zichtbaar voor anderen) Hoe dan ook, veel verwardheid hier... echt een achtbaan aan emoties. Bedankt voor het delen van jullie verhalen en de geruststelling dat er ooit een dag komt dat de zon weer gaat schijnen alhoewel die dag voor mij nog erg ver weg lijkt...
Het voelt toch eenzaam... misschien voel ik me eenzaam omdat het ineens zo stil is in mijn buik. Ik merk ook dat ik niet alleen rouw om mijn zoontje maar ook om de ideeen en plannen die nu niet meer doorgaan. Dus een soort rouw om ons toekomstbeeld. Het valt me op dat veel moeders aangeven een tweede kindje te willen krijgen maar direct erna aangeven dat het geen vervanging is.. alsof je jezelf moet verantwoorden. Nou, daar ga ik me dus niets van aantrekken. Ja, nu is het voor mij echt te snel en natuurlijk moet ik geestelijk en lichamelijk herstellen en rouwen maar hallo, natuurlijk denk ik na over een tweede kindje en natuurlijk is een tweede kindje geen vervanging! Dat kan ook helemaal niet want dit eerste kindje is er gewoon (alleen niet zichtbaar voor anderen) Hoe dan ook, veel verwardheid hier... echt een achtbaan aan emoties. Bedankt voor het delen van jullie verhalen en de geruststelling dat er ooit een dag komt dat de zon weer gaat schijnen alhoewel die dag voor mij nog erg ver weg lijkt...
maandag 30 december 2019 om 21:25
Lieve vrouw je gevoelens zijn volkomen normaal (en herkenbaar). Het overkwam me drie keer, en steeds lijkt het rouwproces op elkaar.
Je kindje verliezen is zo'n pijnlijk en groot gemis. Je rouwt ook om hetgeen je gaat missen, en de dingen waar je jezelf op verheugd had.
Het gevoel om weer zwanger te willen worden is ook herkenbaar, je tweede kindje zal nooit een vervanging zijn dat kan ook helemaal niet. Maar wat je zegt, fysiek en mentaal herstellen. Gun het jezelf.
Hoop dat je goed kunt praten met de mensen om je heen en/of met een therapeut. Na een tijdje zul je merken dat de "mist" weer wat optrekt, en je wel weer kunt genieten van leuke dingen doen. De eerste keer dat ik weer moest lachen schrok ik daar heel erg van, dat weet ik nog goed.
Heel erg veel sterkte in dit verlies van een lotgenoot.
Je kindje verliezen is zo'n pijnlijk en groot gemis. Je rouwt ook om hetgeen je gaat missen, en de dingen waar je jezelf op verheugd had.
Het gevoel om weer zwanger te willen worden is ook herkenbaar, je tweede kindje zal nooit een vervanging zijn dat kan ook helemaal niet. Maar wat je zegt, fysiek en mentaal herstellen. Gun het jezelf.
Hoop dat je goed kunt praten met de mensen om je heen en/of met een therapeut. Na een tijdje zul je merken dat de "mist" weer wat optrekt, en je wel weer kunt genieten van leuke dingen doen. De eerste keer dat ik weer moest lachen schrok ik daar heel erg van, dat weet ik nog goed.
Heel erg veel sterkte in dit verlies van een lotgenoot.
C'est la vie
maandag 30 december 2019 om 21:44
Klopt het is niet alleen rouw om je kindje maar ook om de toekomst en voor mij ook om de vele reacties die ik kreeg.
Mensen bedoelden het vaak goed echter dingen als:
- gelukkig ben je nog jong en kun je nog kinderen krijgen
- gelukkig heb je al een kind
- het is waarschijnlijk beter zo want de natuur pakt terug wat niet goed is (terwijl men niet eens wist wat er aan de hand was)
- of ja ze was er toch nog niet echt
- je zult het een plekje moeten geven
Mensen die je ineens niet meer kennen en ontwijken. Je maakt het allemaal mee.
Heel bizar en pijnlijk.
Alleen de mensen die het meegemaakt hebben of bij ons van dichtbij gezien hebben en naar haar zijn wezen kijken en op de crematie zijn geweest snappen het. Dus ja het kan vreselijk eenzaam zijn.
Mensen bedoelden het vaak goed echter dingen als:
- gelukkig ben je nog jong en kun je nog kinderen krijgen
- gelukkig heb je al een kind
- het is waarschijnlijk beter zo want de natuur pakt terug wat niet goed is (terwijl men niet eens wist wat er aan de hand was)
- of ja ze was er toch nog niet echt
- je zult het een plekje moeten geven
Mensen die je ineens niet meer kennen en ontwijken. Je maakt het allemaal mee.
Heel bizar en pijnlijk.
Alleen de mensen die het meegemaakt hebben of bij ons van dichtbij gezien hebben en naar haar zijn wezen kijken en op de crematie zijn geweest snappen het. Dus ja het kan vreselijk eenzaam zijn.
vrijdag 3 januari 2020 om 01:26
Lieve lotgenoot,SusieFlower schreef: ↑30-12-2019 21:25Lieve vrouw je gevoelens zijn volkomen normaal (en herkenbaar). Het overkwam me drie keer, en steeds lijkt het rouwproces op elkaar.
Je kindje verliezen is zo'n pijnlijk en groot gemis. Je rouwt ook om hetgeen je gaat missen, en de dingen waar je jezelf op verheugd had.
Het gevoel om weer zwanger te willen worden is ook herkenbaar, je tweede kindje zal nooit een vervanging zijn dat kan ook helemaal niet. Maar wat je zegt, fysiek en mentaal herstellen. Gun het jezelf.
Hoop dat je goed kunt praten met de mensen om je heen en/of met een therapeut. Na een tijdje zul je merken dat de "mist" weer wat optrekt, en je wel weer kunt genieten van leuke dingen doen. De eerste keer dat ik weer moest lachen schrok ik daar heel erg van, dat weet ik nog goed.
Heel erg veel sterkte in dit verlies van een lotgenoot.
Mag ik vragen wat je bedoelt met het overkwam me drie keer? Ben je drie keer een kind verloren?
dat hoop ik toch niet dat je dat bedoelt..... 1 keer voelt al ondragelijk...
vrijdag 3 januari 2020 om 02:05
Twee tegelijk . Intriest .snowgirl1 schreef: ↑28-12-2019 15:16Hier een tweeling verloren omdat ze veelste vroeg geboren zijn. Had er hier ook al een rondlopen dus je moet door. Dat heeft mij ook wel erg geholpen. Na de tweeling nog een zoontje gekregen. Zwangerschap was uiteraard behoorlijk beladen, maar dankbaar dat hij er is.
vrijdag 3 januari 2020 om 23:29
Vreselijk ja, dat zoveel mensen dit mee moeten maken
Vond jouw opmerkingen ook zo toepasselijk “ nu eerst de zaterdag doorkomen” zo is het precies.Ja zeker wil ik dat vertellen. Hij had bruine krulletjes en een lief klein plat neusje. Wat wel gelijk opviel was dat hij wel echt een duidelijk “jongensgezichtje” had. Kan het niet zo goed uitleggen... maar bij sommige baby’s zie je niet direct of het een jongetje of meisje is maar bij hem was dat wel direct duidelijk zegmaar... ook super grote mooie ogen, hele lieve bolle wangetjes en overal donshaartjes over zijn armpjes. Had me nooit kunnen voorstellen van te voren dat we zo’n mooi kind konden maken
maar dat vind je sowieso van je eigen kind denk ik haha. Hij voelde ook zo heerlijk zacht maar dat kan ik me nu helaas al niet meer precies voor de geest halen hoe dat precies voelde... dat vind ik heel erg maar misschien probeer ik te hard. Hoe dan ook echt een prachtkind. Die oh zo gewenst was! Praat jij er nog veel over met jouw vrienden die een kindje verloren zijn? En/of met je zwager? Praten jullie er samen veel over?
zaterdag 4 januari 2020 om 00:51
Dat klinkt als een echt bijzonder mooi jochie! En die donshaartjes zijn ook al zo schattig. Onze zoon had dat niet, behalve een soort ‘staartje’ van donkere haartjes boven zijn billetjes.
Wij wonen tijdelijk niet in Nederland en zien/spreken die vrienden daardoor niet Superveel. Soms via FaceTime. Maar dan hebben we het er ook zo niet over. Niet dat ze vergeten zijn, maar het voelt ook zo gek om er in een bijklets over te beginnen. Toen mijn zwager laatst hier was, is het wel eventjes onderdeel geweest van gesprek, maar het was na het benoemen ook oké voor hem.
Ik merk dat ik het als vriendin (vrienden via mijn man) en schoonzus van heel moeilijk vind om het gesprek erover te beginnen. Helemaal met deze afstand. Het is wel dat ik er altijd aan denk als ik ze zie en spreek, maar het benoemen is dan lastig. Of ik weet dan niet of het een goed moment is om ernaar te vragen. Ik denk dat jij dat wellicht later ook tegen gaat komen, dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen, maar weet dan dat jullie zoon echt niet vergeten is. Ook niet door hen, hoewel dat een schrale troost is.
Hoe is jouw afgelopen week gegaan?
Wij wonen tijdelijk niet in Nederland en zien/spreken die vrienden daardoor niet Superveel. Soms via FaceTime. Maar dan hebben we het er ook zo niet over. Niet dat ze vergeten zijn, maar het voelt ook zo gek om er in een bijklets over te beginnen. Toen mijn zwager laatst hier was, is het wel eventjes onderdeel geweest van gesprek, maar het was na het benoemen ook oké voor hem.
Ik merk dat ik het als vriendin (vrienden via mijn man) en schoonzus van heel moeilijk vind om het gesprek erover te beginnen. Helemaal met deze afstand. Het is wel dat ik er altijd aan denk als ik ze zie en spreek, maar het benoemen is dan lastig. Of ik weet dan niet of het een goed moment is om ernaar te vragen. Ik denk dat jij dat wellicht later ook tegen gaat komen, dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen, maar weet dan dat jullie zoon echt niet vergeten is. Ook niet door hen, hoewel dat een schrale troost is.
Hoe is jouw afgelopen week gegaan?
