Psyche
alle pijlers
Paniek na overlijden zoontje
zaterdag 28 december 2019 om 12:34
Hoi dames,
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
Hier even heel beknopt mijn verhaal (anders blijf ik typen...)
Vorige maand ben ik mijn zoontje verloren na de geboorte aan een GBS infectie. Hij heeft helaas maar een paar uurtjes op aarde mogen leven bij ons maar heeft gelukkig al die tijd veilig en fijn bij mij in mijn buik mogen zitten. Ik mis hem zo erg dat ik niet zo goed weet hoe ik verder moet. Ik heb ook last van paniekaanvallen en zie de zin van het leven niet meer. Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die hun kindje verloren zijn. Wanneer merkte je dat jouw leven weer wat “zin” kreeg? Dat het missen altijd blijft dat weet ik en dat mag ook en dat wil ik zelfs (hoe gek dat ook klinkt) maar ik wil weer kunnen ademhalen zonder paniekgevoelens en kunnen opstaan zonder het gevoel te hebben dat er bakstenen aan mijn benen hangen (als dat logisch klinkt?!)
Daarnaast ben ik benieuwd of jullie ooit nog voor een tweede kindje zijn gegaan en hoe “snel” dit dan was... de gedachte aan een tweede kindje houd me alleen nog op de been maar als ik me dan besef dat het niet “dit” zoontje is voel ik toch teleurstelling... wat voor mij zegt dat ik niet klaar ben voor een tweede zwangerschap. Dus wanneer dan wel? Of houd je altijd dit gevoel?
Heel veel vragen, weinig antwoorden....
P.s. Ik weet dat het bij de een sneller gaat als bij de ander maar ben even op zoek naar ervaringsverhalen van andere mama’s
zaterdag 28 december 2019 om 13:43
DankjewelBelle73 schreef: ↑28-12-2019 13:32Wat een ellende en nog zo kort geleden. Heb je iemand met wie je kan praten? Je partner, je moeder? Ik denk dat alles wat je op dit moment voelt 'normaal' is in zo'n situatie. Gun je zelf de tijd om te rouwen. Wees lief voor jezelf. Is er iets waar je van kalmeert? En warm bad, een stomme film of even gaan wandelen? Geef jezelf een grote knuffel en veel sterkte.
Ik heb heel veel lieve mensen om mij heen gelukkig en ik woon samen met de vader van mijn zoon. We praten er veel over en hij is mijn grote steun. Echter merk ik wel dat mijn man er anders mee omgaat (waar we elkaar daar ook vrij laten) en daarom zoek ik hier wat lotgenoten...
zaterdag 28 december 2019 om 13:49
Je hoeft het nog niet verwerkt te hebben. Je zit nog midden in de rouw en rouw is grillig en verdrietig en hard. Je moet er doorheen, je mag paniek voelen, je mag huilen en verdrietig zijn.
Dit is het ergste wat je als ouders kunt overkomen. Ga niet te snel....verwerking gaat op je eigen tijd.
Sterkte
Dit is het ergste wat je als ouders kunt overkomen. Ga niet te snel....verwerking gaat op je eigen tijd.
Sterkte
zaterdag 28 december 2019 om 13:53
Gecondoleerd lieve TO. Wat lijkt mij dit rauw, zwart en onverteerbaar.
Vrienden hebben hun dochter en mijn zwager is zijn tweeling verloren en wat ik zie dat rouwen zorgt dat de randjes slijten, maar dat het verlies steeds opvlamt. Het rouwen gaat/ging bij beide partners (moeder en vader van de kleine) anders en samen (als ouders en partners) in contact blijven is enorm belangrijk in de zwartheid. Niet alleen nu, maar ook over een jaar, twee jaar, wanneer er mogelijk een tweede kindje is.
Maar nu eerst zorgen voor het doorkomen van deze zaterdag. Dag bij dag. Sterkte!
Vrienden hebben hun dochter en mijn zwager is zijn tweeling verloren en wat ik zie dat rouwen zorgt dat de randjes slijten, maar dat het verlies steeds opvlamt. Het rouwen gaat/ging bij beide partners (moeder en vader van de kleine) anders en samen (als ouders en partners) in contact blijven is enorm belangrijk in de zwartheid. Niet alleen nu, maar ook over een jaar, twee jaar, wanneer er mogelijk een tweede kindje is.
Maar nu eerst zorgen voor het doorkomen van deze zaterdag. Dag bij dag. Sterkte!
zaterdag 28 december 2019 om 13:56
Wat een k*t nieuws. Ieder mens reageert anders op verlies en rouw. Daarnaast zit je ook nog on de hormonen en ben je een stuk emotioneler. Jouw emoties zijn echt niet vreemd, die paniek aanvallen ook niet.
Ons zoontje is vlak voor de geboorte overleden, ik heb dus iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik kan je alleen adviseren om hulp te zoeken. Het kost tijd om dit een plekje geven.
Het gaat niet over het gemis van je zoontje, maar ook het gemis van zijn toekomst. Dat zijn echt 2 verschillende emoties.
Natuurlijk denk je aan een eventueel nieuwe zwangerschap. Maar je lijf moet eerste deze zwangerschap en bevalling verwerken. Daarnaast moet een nieuwe bevalling geen invulling zijn voor dit gemist. Natuurlijk kan een nieuwe zwangerschap een mooi nieuw begin zijn. Maar kan je zoontje nooit vervangen. Neem dan ook echt de tijd om het grote verlies te verwerken.
Blijf praten met je partner, maar respecteer elkaar ook wanneer één van jullie er niet over wil praten. Emoties, verdriet, rouw loopt nooit helemaal gelijk.
Mijn advies, neem contact met de huisarts of gynaecoloog en vraag om hulp.
Ons zoontje is vlak voor de geboorte overleden, ik heb dus iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik kan je alleen adviseren om hulp te zoeken. Het kost tijd om dit een plekje geven.
Het gaat niet over het gemis van je zoontje, maar ook het gemis van zijn toekomst. Dat zijn echt 2 verschillende emoties.
Natuurlijk denk je aan een eventueel nieuwe zwangerschap. Maar je lijf moet eerste deze zwangerschap en bevalling verwerken. Daarnaast moet een nieuwe bevalling geen invulling zijn voor dit gemist. Natuurlijk kan een nieuwe zwangerschap een mooi nieuw begin zijn. Maar kan je zoontje nooit vervangen. Neem dan ook echt de tijd om het grote verlies te verwerken.
Blijf praten met je partner, maar respecteer elkaar ook wanneer één van jullie er niet over wil praten. Emoties, verdriet, rouw loopt nooit helemaal gelijk.
Mijn advies, neem contact met de huisarts of gynaecoloog en vraag om hulp.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 28 december 2019 om 14:10
Heel eerlijk gezegd heb ik ook de behoefte om snel zwanger te worden omdat ik bang ben dat ik het later niet meer durf...9 maanden zwanger zijn terwijl je niet weet hoe het deze keer gaat aflopen. Wat als dat kindje het ook niet haalt? En die bevalling aan de antibiotica, zijn we wel op tijd pfff... hoe dan ook, eerst door deze hel heen.. zo gemeen, zo hard. Het lijkt zelfs alsof de wereld een andere kleur gekregen heeft... grijs en grauw en kil. Alles aan hem mis ik...zijn trapjes in mijn buik... zijn knappe kleine oortjes... rubbie vreselijk dat jij dit ook mee hebt moeten maken 
je omschrijft precies wat ik voel.
je omschrijft precies wat ik voel.
zaterdag 28 december 2019 om 14:19
Ja TO, onbezorgd zwanger zul je niet meer zijn. Maar ook daarbij kan je goede begeleiding vragen als je daar behoefte aan hebt.Mamavaneenzoontje schreef: ↑28-12-2019 14:10Heel eerlijk gezegd heb ik ook de behoefte om snel zwanger te worden omdat ik bang ben dat ik het later niet meer durf...9 maanden zwanger zijn terwijl je niet weet hoe het deze keer gaat aflopen. Wat als dat kindje het ook niet haalt? En die bevalling aan de antibiotica, zijn we wel op tijd pfff... hoe dan ook, eerst door deze hel heen.. zo gemeen, zo hard. Het lijkt zelfs alsof de wereld een andere kleur gekregen heeft... grijs en grauw en kil. Alles aan hem mis ik...zijn trapjes in mijn buik... zijn knappe kleine oortjes... rubbie vreselijk dat jij dit ook mee hebt moeten maken
En het gevoel dat je nu hebt zal minder worden en je zal een manier vinden om hiermee om te gaan, echt waar.
zaterdag 28 december 2019 om 14:21
Mamavaneenzoontje schreef: ↑28-12-2019 14:10Heel eerlijk gezegd heb ik ook de behoefte om snel zwanger te worden omdat ik bang ben dat ik het later niet meer durf...9 maanden zwanger zijn terwijl je niet weet hoe het deze keer gaat aflopen. Wat als dat kindje het ook niet haalt? En die bevalling aan de antibiotica, zijn we wel op tijd pfff... hoe dan ook, eerst door deze hel heen.. zo gemeen, zo hard. Het lijkt zelfs alsof de wereld een andere kleur gekregen heeft... grijs en grauw en kil. Alles aan hem mis ik...zijn trapjes in mijn buik... zijn knappe kleine oortjes...
Sterkte
.
zaterdag 28 december 2019 om 14:27
heb je goeie hulp? en dan bedoel ik niet lieve vriendinnen, maar professionele hulp?Mamavaneenzoontje schreef: ↑28-12-2019 14:10Heel eerlijk gezegd heb ik ook de behoefte om snel zwanger te worden omdat ik bang ben dat ik het later niet meer durf...9 maanden zwanger zijn terwijl je niet weet hoe het deze keer gaat aflopen. Wat als dat kindje het ook niet haalt? En die bevalling aan de antibiotica, zijn we wel op tijd pfff... hoe dan ook, eerst door deze hel heen.. zo gemeen, zo hard. Het lijkt zelfs alsof de wereld een andere kleur gekregen heeft... grijs en grauw en kil. Alles aan hem mis ik...zijn trapjes in mijn buik... zijn knappe kleine oortjes... rubbie vreselijk dat jij dit ook mee hebt moeten maken
zaterdag 28 december 2019 om 14:31
Ons eerste kindje is veel te vroeg geboren en na een paar weken overleden. Ik had na haar overlijden ook last van paniekaanvallen, durfde niet meer alleen het huis uit (en ook samen met mijn man moesten we regelmatig weer terug omdat het echt niet ging), dacht bij elk pijntje dat ik ook dood zou gaan, als mijn man vijf minuten later thuis was, dacht ik dat hij dood was, enz. Ik heb toen medicijnen gekregen wat het scherpste randje eraf haalde, daar ben ik echter al snel weer mee gestopt omdat ik verder wilde, maar zwanger worden niet mocht in combinatie met dat medicijn. Het heeft hier ruim een half jaar geduurd voordat het minder werd en na ongeveer een jaar waren de paniekaanvallen vrijwel weg.
Na een half jaar zijn we weer begonnen met proberen en negen maanden daarna was ik zwanger. Tijdens de zwangerschap heb ik gelukkig veel controles gekregen en alles is uiteindelijk goed gegaan. Dat schepte vertrouwen en daarna hebben we nog een kindje gekregen.
Het is nu bijna zes jaar geleden dat ons eerste kindje overleed, het gemis blijft altijd, maar die rauwe pijn is er vanaf. Af en toe vlamt het verdriet sterk op (ze is in januari geboren en overleden en zo rond de feestdagen begint het dan op te borrelen). Nu we in rustiger vaarwater zitten wil ik weer hulp zoeken, heel goed van je dat jij dat al hebt gedaan!
Heel veel sterkte.
Na een half jaar zijn we weer begonnen met proberen en negen maanden daarna was ik zwanger. Tijdens de zwangerschap heb ik gelukkig veel controles gekregen en alles is uiteindelijk goed gegaan. Dat schepte vertrouwen en daarna hebben we nog een kindje gekregen.
Het is nu bijna zes jaar geleden dat ons eerste kindje overleed, het gemis blijft altijd, maar die rauwe pijn is er vanaf. Af en toe vlamt het verdriet sterk op (ze is in januari geboren en overleden en zo rond de feestdagen begint het dan op te borrelen). Nu we in rustiger vaarwater zitten wil ik weer hulp zoeken, heel goed van je dat jij dat al hebt gedaan!
Heel veel sterkte.
zaterdag 28 december 2019 om 15:16
zaterdag 28 december 2019 om 17:02
Wat erg dat jullie vlak voor de geboorte jullie kindertjes verloren zijn...hamerhaai schreef: ↑28-12-2019 13:56Wat een k*t nieuws. Ieder mens reageert anders op verlies en rouw. Daarnaast zit je ook nog on de hormonen en ben je een stuk emotioneler. Jouw emoties zijn echt niet vreemd, die paniek aanvallen ook niet.
Ons zoontje is vlak voor de geboorte overleden, ik heb dus iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik kan je alleen adviseren om hulp te zoeken. Het kost tijd om dit een plekje geven.
Het gaat niet over het gemis van je zoontje, maar ook het gemis van zijn toekomst. Dat zijn echt 2 verschillende emoties.
Natuurlijk denk je aan een eventueel nieuwe zwangerschap. Maar je lijf moet eerste deze zwangerschap en bevalling verwerken. Daarnaast moet een nieuwe bevalling geen invulling zijn voor dit gemist. Natuurlijk kan een nieuwe zwangerschap een mooi nieuw begin zijn. Maar kan je zoontje nooit vervangen. Neem dan ook echt de tijd om het grote verlies te verwerken.
Blijf praten met je partner, maar respecteer elkaar ook wanneer één van jullie er niet over wil praten. Emoties, verdriet, rouw loopt nooit helemaal gelijk.
Mijn advies, neem contact met de huisarts of gynaecoloog en vraag om hulp.
ik heb hulp gevraagd, na de feestdagen krijg ik mijn intake... x
zaterdag 28 december 2019 om 17:07
Wat vreselijk voor jullie ook...Fae_ schreef: ↑28-12-2019 14:31Ons eerste kindje is veel te vroeg geboren en na een paar weken overleden. Ik had na haar overlijden ook last van paniekaanvallen, durfde niet meer alleen het huis uit (en ook samen met mijn man moesten we regelmatig weer terug omdat het echt niet ging), dacht bij elk pijntje dat ik ook dood zou gaan, als mijn man vijf minuten later thuis was, dacht ik dat hij dood was, enz. Ik heb toen medicijnen gekregen wat het scherpste randje eraf haalde, daar ben ik echter al snel weer mee gestopt omdat ik verder wilde, maar zwanger worden niet mocht in combinatie met dat medicijn. Het heeft hier ruim een half jaar geduurd voordat het minder werd en na ongeveer een jaar waren de paniekaanvallen vrijwel weg.
Na een half jaar zijn we weer begonnen met proberen en negen maanden daarna was ik zwanger. Tijdens de zwangerschap heb ik gelukkig veel controles gekregen en alles is uiteindelijk goed gegaan. Dat schepte vertrouwen en daarna hebben we nog een kindje gekregen.
Het is nu bijna zes jaar geleden dat ons eerste kindje overleed, het gemis blijft altijd, maar die rauwe pijn is er vanaf. Af en toe vlamt het verdriet sterk op (ze is in januari geboren en overleden en zo rond de feestdagen begint het dan op te borrelen). Nu we in rustiger vaarwater zitten wil ik weer hulp zoeken, heel goed van je dat jij dat al hebt gedaan!
Heel veel sterkte.
ik herken ook de angst dat je denkt dat er iets met je man gebeurd... daar heb ik ook last van.Ook met alleen zijn heb ik plotseling veel moeite terwijl ik altijd heel erg zelfstandig was. Fijn dat het na al die jaren beter met je gaat en jullie nogmaals ouders zijn geworden van een kindje waar jullie wel voor mogen zorgen.
zaterdag 28 december 2019 om 17:09
snowgirl1 schreef: ↑28-12-2019 15:16Hier een tweeling verloren omdat ze veelste vroeg geboren zijn. Had er hier ook al een rondlopen dus je moet door. Dat heeft mij ook wel erg geholpen. Na de tweeling nog een zoontje gekregen. Zwangerschap was uiteraard behoorlijk beladen, maar dankbaar dat hij er is.
kan me voorstellen dat je zwangerschap beladen was... die angst die erbij komt kijken, vreselijk. Gelukkig voor jullie dat jullie zoontje gezond geboren is. 
zaterdag 28 december 2019 om 17:19
Gecondoleerd!
Helaas heb ik wel ervaring.
Hoe lang het duurde: 1,5 jaar dat ik mij echt slecht voelde
Nog eens 1,5 jaar dat het wat beter ging maar ik nog niet toe was aan het 'normale' leven. Pas na 5 jaar voelde ik mij weer gewoon 'normaal'.
Maar het veranderd je leven en de manier van denken.
Ik was heel snel erna weer zwanger (3 maanden). Aan de ene kant was dit goed want anders had ik niet meer gedurfd/ gewild. Aan de andere kant zit je volop in een rouwproces. Maar goed die heeft al met al bij mij 5 jaar geduurd dus dan was het lang uitstellen geweest. Geef wel toe dan de zwangerschap erna ik als zwaar en vrij traumatiserend ervaren heb. Maar ik wel hele goede begeleiding kreeg vanuit het ziekenhuis.
Na haar overlijden heb ik beslissingen gemaakt die ik ervoor nooit gemaakt zou durven hebben. Gek genoeg heeft het mij ook veel positiefs gebracht.
Ik heb veel van haar geleerd.
Je gedachte met dat dit kindje niet je zoontje is snap ik. Veel mensen noemden het ook een soort vervanging en dat was afschuwelijk. Het is geen vervanging. Ook je overleden kindje blijft voor altijd je kind!
Helaas heb ik wel ervaring.
Hoe lang het duurde: 1,5 jaar dat ik mij echt slecht voelde
Nog eens 1,5 jaar dat het wat beter ging maar ik nog niet toe was aan het 'normale' leven. Pas na 5 jaar voelde ik mij weer gewoon 'normaal'.
Maar het veranderd je leven en de manier van denken.
Ik was heel snel erna weer zwanger (3 maanden). Aan de ene kant was dit goed want anders had ik niet meer gedurfd/ gewild. Aan de andere kant zit je volop in een rouwproces. Maar goed die heeft al met al bij mij 5 jaar geduurd dus dan was het lang uitstellen geweest. Geef wel toe dan de zwangerschap erna ik als zwaar en vrij traumatiserend ervaren heb. Maar ik wel hele goede begeleiding kreeg vanuit het ziekenhuis.
Na haar overlijden heb ik beslissingen gemaakt die ik ervoor nooit gemaakt zou durven hebben. Gek genoeg heeft het mij ook veel positiefs gebracht.
Ik heb veel van haar geleerd.
Je gedachte met dat dit kindje niet je zoontje is snap ik. Veel mensen noemden het ook een soort vervanging en dat was afschuwelijk. Het is geen vervanging. Ook je overleden kindje blijft voor altijd je kind!
zaterdag 28 december 2019 om 17:24
Heel veel sterkte. Heb helaas dezelfde ervaring. Ons zoontje is in 2010 na 3 weken overleden. De eerste maanden in een soort roes geleefd. Dacht ook dat ik gek van verdriet werd. Ik heb snel online contact met lotgenoten gevonden bij stichting lieve engeltjes. Een soort chatgroep waar je ervaringen en gevoelens kon delen. (Google maar eens). Het eerste jaar was het moeilijkste. Een ook een tijd niet gewerkt Wel weer snel zwanger geraakt. Praat er over met anderen. En doe alles in je eigen tempo. Heel veel kracht gewenst xx
zaterdag 28 december 2019 om 17:26
Dit idd, het is toch een trauma wat je moet verwerken en mee moet leren leven. Heel veel sterkte met de grote verkies!
zaterdag 28 december 2019 om 17:35
Wat erg zeg... Ik heb er geen ervaring mee, maar wel met GBS. Mijn oudste dochter kreeg dat na de geboorte en is er heel ziek van geweest. Gelukkig is dat wel goed afgelopen. Met 2e dochter bevallen met AB en dat is helemaal goed gegaan. Wat het medische betreft denk ik dat dat wel veilig is. Ik herken wel de angst of je op tijd bent voor de AB. Ik moet over 2 maanden bevallen en zit daar ook over te denken. Maar met een verhaal zoals jij: ik ken iemand die om die reden is ingeleid, NA de AB. Dus dat is zeker een optie!
Los daarvan, ik denk wel je eerst psychisch er weer aan toe moet zijn. En of dat vroeg of laat is kan eenander niet voor jou beslissen. Heel veel sterkte in ieder geval!
Los daarvan, ik denk wel je eerst psychisch er weer aan toe moet zijn. En of dat vroeg of laat is kan eenander niet voor jou beslissen. Heel veel sterkte in ieder geval!
Vertrouwen - als je alles loslaat, heb je twee handen vrij
