Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 31 juli 2020 om 10:54
veel sterkte deze periode.
vrijdag 7 augustus 2020 om 00:24
Een heel jaar is alweer voorbij sinds de dag dat AnnA overleed. De schok die door me heen ging toen ik het bericht van Frans las op de Franse camping - hoewel het einde niet meer onverwacht kwam.
Lieve Frans, al die eerste keren zonder je geweldige zus zijn nu geweest, maar dat maakt het gemis natuurlijk niet minder. Lieve mannen van AnnA, wat zal het nog steeds moeilijk zijn zonder haar. In gedachten bij jullie op deze ongetwijfeld verdrietige dag.
Lieve AnnA, ik heb weer eens een stukje teruggelezen in dit topic. Wat was je een bijzonder, waardevol, humoristisch en sterk mens! Je helpt mij nog steeds plukken!
Lieve Frans, al die eerste keren zonder je geweldige zus zijn nu geweest, maar dat maakt het gemis natuurlijk niet minder. Lieve mannen van AnnA, wat zal het nog steeds moeilijk zijn zonder haar. In gedachten bij jullie op deze ongetwijfeld verdrietige dag.
Lieve AnnA, ik heb weer eens een stukje teruggelezen in dit topic. Wat was je een bijzonder, waardevol, humoristisch en sterk mens! Je helpt mij nog steeds plukken!
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
vrijdag 7 augustus 2020 om 06:38
Een heel jaar zonder Anna. Alle eerste keren zonder haar zijn geweest.
Gisteren had ik het er nog even met mijn moeder over: ook al is het al een jaar geleden, het zou nog steeds zoveel normaler zijn als ze gewoon binnen zou komen en er wel bij is. In plaats van dat ze er nu steeds niet is.
Ik mis haar echt enorm. Ik zou zo graag nog met haar praten, lachen, dingen bespreken die zijn gebeurd en die zij gewoon niet weet. Ook dat is zo bizar: er zijn nu dingen, ook belangrijk, die zij gewoon niet meer geweten heeft. Er zijn gewoon dingen gebeurd, beslissingen genomen zonder haar.
Haar mannen doen het fantastisch. Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor ze. Vooral ook voor haar man, die zichzelf door het eerste jaar geworsteld heeft en de kleine mannen daar zo goed mogelijk doorheen geloodst heeft. Niemand had dat beter kunnen doen, denk ik.
Ik zag op tegen vandaag. De afgelopen tijd is al een tijd van terugkijken geweest. De laatste keer dat ik echt met haar sprak, we samen gehuild en gelachen hebben. En ook nog plannetjes maakten om nog een paar dagen weg te gaan. De lange gestresste rit naar huis, waarbij ik bang was niet op tijd te zijn. Het aankomen bij haar en haar zo verzwakt op bed zien liggen. Haar laatste dagen, haar laatste uren, haar laatste seconden. Hoe ze vorig jaar gisteren met haar kinderen in gesprek ging en ze vertelde dat ze zou gaan sterven. En nu vandaag vorig jaar om iets voor 10 uur het hartverscheurende afscheid van haar kinderen en mijn ouders. Vorig jaar zat ik samen met haar man bij haar en hielden we haar vast terwijl ze stierf. Ze stierf zo snel, haar lichaam was helemaal op. En dan de gekke dagen daarna, waarbij we allemaal bij elkaar waren, maar we nooit meer compleet zouden zijn.
Gelukkig gaan we wat leuks doen. We gaan de dag plukken, ook deze dag. Ik denk aan mijn leuke zus maar dat doe ik eigenlijk altijd...
Ik vind het echt zo fijn dat er hier op haar topic af en toe nog mensen wat komen zeggen. Het is zo fijn te lezen dat ze niet vergeten is!
Gisteren had ik het er nog even met mijn moeder over: ook al is het al een jaar geleden, het zou nog steeds zoveel normaler zijn als ze gewoon binnen zou komen en er wel bij is. In plaats van dat ze er nu steeds niet is.
Ik mis haar echt enorm. Ik zou zo graag nog met haar praten, lachen, dingen bespreken die zijn gebeurd en die zij gewoon niet weet. Ook dat is zo bizar: er zijn nu dingen, ook belangrijk, die zij gewoon niet meer geweten heeft. Er zijn gewoon dingen gebeurd, beslissingen genomen zonder haar.
Haar mannen doen het fantastisch. Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor ze. Vooral ook voor haar man, die zichzelf door het eerste jaar geworsteld heeft en de kleine mannen daar zo goed mogelijk doorheen geloodst heeft. Niemand had dat beter kunnen doen, denk ik.
Ik zag op tegen vandaag. De afgelopen tijd is al een tijd van terugkijken geweest. De laatste keer dat ik echt met haar sprak, we samen gehuild en gelachen hebben. En ook nog plannetjes maakten om nog een paar dagen weg te gaan. De lange gestresste rit naar huis, waarbij ik bang was niet op tijd te zijn. Het aankomen bij haar en haar zo verzwakt op bed zien liggen. Haar laatste dagen, haar laatste uren, haar laatste seconden. Hoe ze vorig jaar gisteren met haar kinderen in gesprek ging en ze vertelde dat ze zou gaan sterven. En nu vandaag vorig jaar om iets voor 10 uur het hartverscheurende afscheid van haar kinderen en mijn ouders. Vorig jaar zat ik samen met haar man bij haar en hielden we haar vast terwijl ze stierf. Ze stierf zo snel, haar lichaam was helemaal op. En dan de gekke dagen daarna, waarbij we allemaal bij elkaar waren, maar we nooit meer compleet zouden zijn.
Gelukkig gaan we wat leuks doen. We gaan de dag plukken, ook deze dag. Ik denk aan mijn leuke zus maar dat doe ik eigenlijk altijd...
Ik vind het echt zo fijn dat er hier op haar topic af en toe nog mensen wat komen zeggen. Het is zo fijn te lezen dat ze niet vergeten is!
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
