Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 13 april 2020 om 06:35
Gefeliciteerd met je neefje! Weer een eerste keer voorbij nu.
Ik denk dat ik na een jaar pas begon aan het rouwproces. Het eerste jaar was ik alleen bezig met me verbazen dat ze er niet was op belangrijke momenten.
De kraanvogeljurk.... mocht je hem niet meer willen dragen, misschien kun je er dan een kussenhoesje oid van maken. Zomaar even een losse hersenspinsel.
Wat lief dat je naar me vraagt. Ik krijg de operatie in Nederland. Hij stond zelfs al gepland, voor 8 april, maar door corona nu uitgesteld tot nader order. En ik gebruik mijn laatste restjes energie om te wachten.
De neurochirurg schrok dat ik mijn hoofd zover kon draaien, hij loopt al heel wat jaren mee, maar dit had hij nog nooit gezien. Een uil zei hij. Precies wat ik zelf zei toen ik het hoorde.
Dus ik ben nog even uil. En dan wil ik langzaam weer Wies worden.
Dikke knuffel voor jou Frans!!! Dat je nu bij belangrijke eerste keren niet kunt knuffelen met elkaar moet extra onwerkelijk zijn. Maar onwerkelijk is het sowieso, zo zonder Anna. Ik mis haar schrijfsels. Pittig, duidelijk, maar nooit hard, altijd lief. Oh en grappig. Humor, als je zo ziek bent en je hebt je humor nog, dan ben je nog helemaal jezelf.
Dikke kus
Ik denk dat ik na een jaar pas begon aan het rouwproces. Het eerste jaar was ik alleen bezig met me verbazen dat ze er niet was op belangrijke momenten.
De kraanvogeljurk.... mocht je hem niet meer willen dragen, misschien kun je er dan een kussenhoesje oid van maken. Zomaar even een losse hersenspinsel.
Wat lief dat je naar me vraagt. Ik krijg de operatie in Nederland. Hij stond zelfs al gepland, voor 8 april, maar door corona nu uitgesteld tot nader order. En ik gebruik mijn laatste restjes energie om te wachten.
De neurochirurg schrok dat ik mijn hoofd zover kon draaien, hij loopt al heel wat jaren mee, maar dit had hij nog nooit gezien. Een uil zei hij. Precies wat ik zelf zei toen ik het hoorde.
Dus ik ben nog even uil. En dan wil ik langzaam weer Wies worden.
Dikke knuffel voor jou Frans!!! Dat je nu bij belangrijke eerste keren niet kunt knuffelen met elkaar moet extra onwerkelijk zijn. Maar onwerkelijk is het sowieso, zo zonder Anna. Ik mis haar schrijfsels. Pittig, duidelijk, maar nooit hard, altijd lief. Oh en grappig. Humor, als je zo ziek bent en je hebt je humor nog, dan ben je nog helemaal jezelf.
Dikke kus
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
maandag 13 april 2020 om 22:36
Wat schrijf je toch mooi Frans over AnnA en over hoe het met je gaat. Je lijkt op je zus!
Omdat ik door andere zieken wist hoe hun laatste weken zijn verlopen was ik al bang dat AnnA misschien al dichter bij haar overlijden was dan ze zelf wist of wilde weten. Maar wat moet je met die wetenschap als lezer? Niks natuurlijk, alleen hopen dat het nu anders gaat...
Wat fijn dat jullie een week ervoor nog zo’n mooi samenzijn hebben gehad op haar bed. Zulke dierbare momenten.
Fijn dat het naar omstandigheden goed gaat, ook in deze rare tijd. Ik denk vaak aan jullie!
Omdat ik door andere zieken wist hoe hun laatste weken zijn verlopen was ik al bang dat AnnA misschien al dichter bij haar overlijden was dan ze zelf wist of wilde weten. Maar wat moet je met die wetenschap als lezer? Niks natuurlijk, alleen hopen dat het nu anders gaat...
Wat fijn dat jullie een week ervoor nog zo’n mooi samenzijn hebben gehad op haar bed. Zulke dierbare momenten.
Fijn dat het naar omstandigheden goed gaat, ook in deze rare tijd. Ik denk vaak aan jullie!
maandag 22 juni 2020 om 09:00
De tijd gaat verder en we zijn nu in de periode beland waarin we vorig jaar richting het einde gingen. Op dit moment vorig jaar gingen we er nog op uit, mijn zusje in de rolstoel en ik duwend. Winkelen, lunchen, gewoon naar de supermarkt of naar het strandje in de buurt met de jongens. Ik vond het toen af en toe best zwaar om naast mijn werk en mijn gezin 2/3 keer per week naar haar toe te gaan, maar wat ben ik nu ontzettend blij dat ik dat gedaan heb en dat we nog zoveel fijne momenten gehad hebben.
Ik mis haar zo erg. Met dit weer belden we vaak: waar gaan we bbquen? Bij ons of bij jullie? Of gaan we onszelf bij onze ouders uitnodigen?
Wat gaan we doen voor vaderdag? Een cadeautje? Heb jij een idee? Of nemen we papa ergens mee naar toe?
Wat vind jij van deze jurk? Kan dit? Niet te strak? En die schoenen?
Haha, heb je dat gelezen/gezien/gehoord?
En sommige dingen kunnen met mijn vriendinnen of met mijn man. Maar alles kon met mijn zus. Het voelt enorm incompleet. Het voelt letterlijk als pijn in mijn hart. En we hebben plezier en we doen dingen en we gaan door. Maar het klopt niet meer. Het is nooit meer zo onbevangen leuk. Ze zou er bij moeten zijn. Overal.
Ook gaan mensen het nu een soort van vergeten. En ik snap dat. Het leven gaat door, de tijd gaat voor bij. Maar ik vind dat wel heeeel moeilijk. Mensen vergeten het zelfs bij mijn ouders en gaan dan hele onhandige dingen zeggen, die ze echt pijn doen.
Ik mis haar zo erg. Met dit weer belden we vaak: waar gaan we bbquen? Bij ons of bij jullie? Of gaan we onszelf bij onze ouders uitnodigen?
Wat gaan we doen voor vaderdag? Een cadeautje? Heb jij een idee? Of nemen we papa ergens mee naar toe?
Wat vind jij van deze jurk? Kan dit? Niet te strak? En die schoenen?
Haha, heb je dat gelezen/gezien/gehoord?
En sommige dingen kunnen met mijn vriendinnen of met mijn man. Maar alles kon met mijn zus. Het voelt enorm incompleet. Het voelt letterlijk als pijn in mijn hart. En we hebben plezier en we doen dingen en we gaan door. Maar het klopt niet meer. Het is nooit meer zo onbevangen leuk. Ze zou er bij moeten zijn. Overal.
Ook gaan mensen het nu een soort van vergeten. En ik snap dat. Het leven gaat door, de tijd gaat voor bij. Maar ik vind dat wel heeeel moeilijk. Mensen vergeten het zelfs bij mijn ouders en gaan dan hele onhandige dingen zeggen, die ze echt pijn doen.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 22 juni 2020 om 09:06
Ik herinner mij deze periode vorig jaar nog heel goed. En dat Anna toen ook speeldoosjes kocht... En het fysiek steeds verder achteruit ging - en ze toch optimistisch bleef. En toen was het opeens Augustus en ging het heel snel...
Anna wordt hier niet vergeten trouwens - maar wij zijn over het algemeen slechts buitenstaanders. Om je zus zo te moeten missen moet gewoon vreselijk zijn. Hoe is het met haar jongens? Knuffel voor jou, Frans. xx
Anna wordt hier niet vergeten trouwens - maar wij zijn over het algemeen slechts buitenstaanders. Om je zus zo te moeten missen moet gewoon vreselijk zijn. Hoe is het met haar jongens? Knuffel voor jou, Frans. xx
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 23 juni 2020 om 08:30
Ik herken alles Frans .mijn zusje is in 2011 overleden .
Heel veel dezelfde dingen die jullie mee gemaakt hebben .en weer hopen en weer wachten .
Toen mijn zusje zo ziek was.had ik enorm veel verdriet .dat was moeilijk om mee te maken .nu is er alleen gemis. En ook wat jij zegt.nog steeds de telefoon willen pakken om haar te bellen .en natuurlijk bij ons zijn er 8 jaar verstreken in tussen ,en ik denk nog dagelijks aan haar.maar het slijt . Al wordt er met alle verjaardagen nog n keer met haar geproost .
Sterkte Frans.
Heel veel dezelfde dingen die jullie mee gemaakt hebben .en weer hopen en weer wachten .
Toen mijn zusje zo ziek was.had ik enorm veel verdriet .dat was moeilijk om mee te maken .nu is er alleen gemis. En ook wat jij zegt.nog steeds de telefoon willen pakken om haar te bellen .en natuurlijk bij ons zijn er 8 jaar verstreken in tussen ,en ik denk nog dagelijks aan haar.maar het slijt . Al wordt er met alle verjaardagen nog n keer met haar geproost .
Sterkte Frans.
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
dinsdag 23 juni 2020 om 09:21
Ik doe dit soort dingen ook met mijn zus. Idd over Moederdag, verjaardag etc overleggen we wie wat koopt of wat het moet worden.frans3 schreef: ↑22-06-2020 09:00De tijd gaat verder en we zijn nu in de periode beland waarin we vorig jaar richting het einde gingen. Op dit moment vorig jaar gingen we er nog op uit, mijn zusje in de rolstoel en ik duwend. Winkelen, lunchen, gewoon naar de supermarkt of naar het strandje in de buurt met de jongens. Ik vond het toen af en toe best zwaar om naast mijn werk en mijn gezin 2/3 keer per week naar haar toe te gaan, maar wat ben ik nu ontzettend blij dat ik dat gedaan heb en dat we nog zoveel fijne momenten gehad hebben.
Ik mis haar zo erg. Met dit weer belden we vaak: waar gaan we bbquen? Bij ons of bij jullie? Of gaan we onszelf bij onze ouders uitnodigen?
Wat gaan we doen voor vaderdag? Een cadeautje? Heb jij een idee? Of nemen we papa ergens mee naar toe?
Wat vind jij van deze jurk? Kan dit? Niet te strak? En die schoenen?
Haha, heb je dat gelezen/gezien/gehoord?
En sommige dingen kunnen met mijn vriendinnen of met mijn man. Maar alles kon met mijn zus. Het voelt enorm incompleet. Het voelt letterlijk als pijn in mijn hart. En we hebben plezier en we doen dingen en we gaan door. Maar het klopt niet meer. Het is nooit meer zo onbevangen leuk. Ze zou er bij moeten zijn. Overal.
Ook gaan mensen het nu een soort van vergeten. En ik snap dat. Het leven gaat door, de tijd gaat voor bij. Maar ik vind dat wel heeeel moeilijk. Mensen vergeten het zelfs bij mijn ouders en gaan dan hele onhandige dingen zeggen, die ze echt pijn doen.
En idd ook appen over kleding, dat doe ik met niemand eigenlijk alleen met mijn zus. Zo van “ik kan niet kiezen, welke vindt jij het mooist? Met fotootjes erbij, al passend in de winkel enzo. Of: ze hebben die fijne broeken weer bij winkel X !! Of: check deze FB pagina, daar hebben ze ook leuke dingen.”.
Ik kan me goed voorstellen dat dat soort kleine dingetjes het gemis zo groot maken. Die onbenullige appjes heen en weer. Maar toch ook leuk. En iets dan mannen niet snappen volgens mij
En wat pijnlijk voor je ouders ook. Mensen staan er niet bij stil en gaan door. Dat maakt het niet makkelijk.
Sterkte Frans !
zondag 26 juli 2020 om 07:56
Jeetje, alweer bijna een jaar geleden. Ik herinner mij Anna’s laatste weken nog goed. Kleine uitstapjes, die traplift die niet vergoed werd (en waar ze dan weer pragmatisch mee omging), het geklungel met pinapparaten in winkels, de speeldoosjes voor de jongens, het uitje waar ze nog wel ging varen en het ondanks alles toch maar proberen te plukken... en toen was het opeens haar laatste week en ging het snel. Anna heeft mij wel een paar mooie dingen en wijze lessen meegegeven; dingen waar ik nu nog steeds wel stil bij sta. Wat dat betreft heeft ze echt een diepe indruk achter gelaten bij veel mensen hier op het forum. 
Ik weet nog precies waar ik was toen jij haar overlijden hier meldde Frans.
Lieve Frans, Ik wens jou, jouw ouders, je zwager, neefjes en anderen in deze beladen weken extra veel kracht toe.
Ik weet nog precies waar ik was toen jij haar overlijden hier meldde Frans.
Lieve Frans, Ik wens jou, jouw ouders, je zwager, neefjes en anderen in deze beladen weken extra veel kracht toe.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
