Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zondag 1 maart 2020 om 20:06
dinsdag 3 maart 2020 om 09:19
Ik denk ook nog regelmatig aan jullie. Wat lijkt het me zwaar om gewoon dóór te moeten, elke dag op te staan, nieuwe herinneringen te maken, kortom je leven voort te zetten terwijl er zo'n groot deel ontbreekt. 
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
zaterdag 7 maart 2020 om 12:32
Heel veel sterkte nog maar weer.ik weet jammer genoeg zelf wat je doormaakt .niet als ouder maar ook als zus.
En ook het verdriet van je ouders is zo erg.jullie doen allemaal flink je best .net als wij.maar het leven is iets minder mooi. Met op de achtergrond toch steeds dat verdriet.
Maar ook jullie gaan weer lachen en lol hebben .na verloop van tijd, al blijft het gemis. Het ergste vind ik de gedachten. .Ach kon ik nog maar een keer.
En ook het verdriet van je ouders is zo erg.jullie doen allemaal flink je best .net als wij.maar het leven is iets minder mooi. Met op de achtergrond toch steeds dat verdriet.
Maar ook jullie gaan weer lachen en lol hebben .na verloop van tijd, al blijft het gemis. Het ergste vind ik de gedachten. .Ach kon ik nog maar een keer.
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
zaterdag 7 maart 2020 om 20:17
Lieve Frans,
Elke 7e van een maand denk ik even aan Anna.
Slechts meelezer was ik, en ik mis haar stukjes tekst nog steeds. Zo’n klein stukje van haar persoonlijkheid, maar jullie kenden haar echt en altijd.
Je schreef in een vorig bericht dat haar gezin het zwaar heeft zonder haar.
Sterkte voor allemaal! Ik gun dat jullie familie zo warm en liefdevol blijft onderling nu het gemis steeds duidelijker wordt
Elke 7e van een maand denk ik even aan Anna.
Slechts meelezer was ik, en ik mis haar stukjes tekst nog steeds. Zo’n klein stukje van haar persoonlijkheid, maar jullie kenden haar echt en altijd.
Je schreef in een vorig bericht dat haar gezin het zwaar heeft zonder haar.
Sterkte voor allemaal! Ik gun dat jullie familie zo warm en liefdevol blijft onderling nu het gemis steeds duidelijker wordt
vrijdag 27 maart 2020 om 20:39
Ik mis AnnA hier... wat zou ze met haar scherpe blik en pen ons laten lachen om de dwaasheid van hamsteren, de mensen die zich niet om de huidige regels bekommeren. Ze zou de moeders die thuis ploeteren met rekensommen helpen en het proberen leuk te maken.
Wat zullen jullie haar toch missen Frans! Hoe gaat het met jullie nu je niet kan knuffelen met de mensen die je hard nodig hebt, contact zo anders dan anders gaat? Hoe is het met de mannen van AnnA nu ze thuis moeten blijven. Het lijkt me zo moeilijk voor ze nu de dagelijkse structuur is weggevallen. Ik hoop dat jullie allemaal gezond zijn en jullie je er goed doorheen slaan. Veel sterkte
Wat zullen jullie haar toch missen Frans! Hoe gaat het met jullie nu je niet kan knuffelen met de mensen die je hard nodig hebt, contact zo anders dan anders gaat? Hoe is het met de mannen van AnnA nu ze thuis moeten blijven. Het lijkt me zo moeilijk voor ze nu de dagelijkse structuur is weggevallen. Ik hoop dat jullie allemaal gezond zijn en jullie je er goed doorheen slaan. Veel sterkte
zaterdag 11 april 2020 om 12:11
Vandaag is Anna's oudste jarig. En vanwege Corona kunnen we hem nu niet met zijn allen vastpakken en knuffelen (hoewel ik vrees dat hij daar eigenlijk niet op zit te wachten). De afgelopen weken zijn we ons huis niet uitgeweest, behalve naar dingen die echt moesten. Maar voor vandaag en morgen hebben we toch een bezoekschema gemaakt zodat we om de beurt mijn neefje kunnen feliciteren. Dan ben je voor de eerste keer jarig zonder moeder en dan kun je ook nog eens je verjaardag niet vieren zoals je gewend bent 
.
Ik heb het er al de hele ochtend moeilijk mee en heb dit topic voor het eerst helemaal vanaf het begin doorgelezen. Wat was mijn zusje toch een leuke grappige vrouw. Ze heeft zo'n beetje tot het eind zelf nog het idee gehad dat het best redelijk ging. Ook al zagen wij dat ze het zwaar had. Ik weet nog hoe we vorig jaar op de verjaardag van haar jongste samen op haar bed lagen. Het was die dag 42 graden (ik overdrijf niet eens nu!) en ze voelde zich ineens niet lekker. Dus ik had haar op bed gesleept en was er naast gaan liggen. Dat is de laatste keer dat ik echt met haar gepraat en gelachen heb zonder dat we wisten dat ze een week later dood zou gaan.
Het gemis is groot, maar gelukkig kan ik ook zeggen dat het over het algemeen best goed met ons gaat. Ik voel pijn in mijn hart, maar het voelt ook fijn in mijn hart als ik aan haar denk.
Vroeger zetten Anna en ik onze bevallingen in als we iets moeilijk vonden. Als in: dat hebben we ook overleefd, dus dit kunnen we ook. Nu kan ik daar nog het verliezen van mijn zus aan toevoegen. Dat heb ik al meegemaakt, er zijn voor mij weinig dingen erger dan dat, dus kom maar op!
Ik ga nu stoppen met huilen, douchen, mijn kraanvogeljurk aandoen (denk ik, zou de eerste keer zijn na de crematie) en de rest van de dag plukken: het weer, mijn leuke kinderen, man, bbq ik heb lieve vrienden, familie en een fantastische zus.
En morgen ga ik naar mijn neefje en die op anderhalve meter feliciteren, cadeaus en zijn neefje te spelen geven.
Wiezel, hoe is het met jou?
.Ik heb het er al de hele ochtend moeilijk mee en heb dit topic voor het eerst helemaal vanaf het begin doorgelezen. Wat was mijn zusje toch een leuke grappige vrouw
. Ze heeft zo'n beetje tot het eind zelf nog het idee gehad dat het best redelijk ging. Ook al zagen wij dat ze het zwaar had. Ik weet nog hoe we vorig jaar op de verjaardag van haar jongste samen op haar bed lagen. Het was die dag 42 graden (ik overdrijf niet eens nu!) en ze voelde zich ineens niet lekker. Dus ik had haar op bed gesleept en was er naast gaan liggen. Dat is de laatste keer dat ik echt met haar gepraat en gelachen heb zonder dat we wisten dat ze een week later dood zou gaan. Het gemis is groot, maar gelukkig kan ik ook zeggen dat het over het algemeen best goed met ons gaat. Ik voel pijn in mijn hart, maar het voelt ook fijn in mijn hart als ik aan haar denk.
Vroeger zetten Anna en ik onze bevallingen in als we iets moeilijk vonden. Als in: dat hebben we ook overleefd, dus dit kunnen we ook. Nu kan ik daar nog het verliezen van mijn zus aan toevoegen. Dat heb ik al meegemaakt, er zijn voor mij weinig dingen erger dan dat, dus kom maar op!
Ik ga nu stoppen met huilen, douchen, mijn kraanvogeljurk aandoen (denk ik, zou de eerste keer zijn na de crematie) en de rest van de dag plukken: het weer, mijn leuke kinderen, man, bbq ik heb lieve vrienden, familie en een fantastische zus.
En morgen ga ik naar mijn neefje en die op anderhalve meter feliciteren, cadeaus en zijn neefje te spelen geven
. Wiezel, hoe is het met jou?
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
zaterdag 11 april 2020 om 12:27
Gefeliciteerd met neefje Frans! 
Het is wel zuur zo, op je verjaardag moet je moeder en je familie er gewoon zijn!
Ik vond het zo bizar hoe feitelijk Anna wist te beschrijven wat er ging komen, ze schreef gewoon, ik voel het einde, het gaat niet lang meer duren .. Ik vond dat toen zo zo zooooo erg verdrietig en tegelijk zo ontzettend Anna.
Na jouw verslag van haar overlijden bleek maar hoe dichtbij ze al bij de dood was en hoe ze toch heel helder was en de touwtjes in handen had.
Ze heeft veel indruk gemaakt en ik denk vaak aan Anna van het viva forum.
Ik wens je een mooie dag toe met al je geliefden en hopelijk alsnog een mooi "feestje" voor neefje.
Het is wel zuur zo, op je verjaardag moet je moeder en je familie er gewoon zijn!
Ik vond het zo bizar hoe feitelijk Anna wist te beschrijven wat er ging komen, ze schreef gewoon, ik voel het einde, het gaat niet lang meer duren .. Ik vond dat toen zo zo zooooo erg verdrietig en tegelijk zo ontzettend Anna.
Na jouw verslag van haar overlijden bleek maar hoe dichtbij ze al bij de dood was en hoe ze toch heel helder was en de touwtjes in handen had.
Ze heeft veel indruk gemaakt en ik denk vaak aan Anna van het viva forum.
Ik wens je een mooie dag toe met al je geliefden en hopelijk alsnog een mooi "feestje" voor neefje.
zaterdag 11 april 2020 om 16:39
Lieve AnnA, gefeliciteerd met je oudste zoon! Je kijkt vast vanaf ‘ergens’ mee en je ziet hoe goed en lief jouw familie je kinderen en je man opvangt, je geeft je grappige commentaren op hoe de wereld nu veranderd is, en jij bent zo’n beetje de enige die bij iedereen nog héél dichtbij mag zijn: in ieders hart. 
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
zaterdag 11 april 2020 om 23:30
Gefeliciteerd, oudste van Anna! En gefeliciteerd met je neefje, Frans!
Voor jullie beide heel gek en moeilijk, maar ik hoop dat zeker Anna's zoon ook gewoon als een kind van zijn verjaardag kan genieten, hoe anders dan gewild ook.
Het is al vaak gezegd, maar Anna heeft hier op het forum veel indruk gemaakt. Ik kan alleen maar raden hoe dat is geweest voor mensen die haar echt kenden. Maar ik lees in de berichten van Frans een echo van haar zus, net zo'n mooi mens volgens mij.
Voor jullie beide heel gek en moeilijk, maar ik hoop dat zeker Anna's zoon ook gewoon als een kind van zijn verjaardag kan genieten, hoe anders dan gewild ook.
Het is al vaak gezegd, maar Anna heeft hier op het forum veel indruk gemaakt. Ik kan alleen maar raden hoe dat is geweest voor mensen die haar echt kenden. Maar ik lees in de berichten van Frans een echo van haar zus, net zo'n mooi mens volgens mij.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
