Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 5 februari 2020 om 21:20
Onvoorstelbaar, ik heb Anna heel lang gelezen en gevolgd. Door privéomstandigheden tijd niet op het forum geweest en nu kwam ik er vorige week achter dat ze is overleden..
Het is al ontzettend vaak gezegd maar Frans, ouders, man en zonen van Anna, heel erg veel sterkte met dit verlies!! Dat jullie je gesteund voelen door elkaars liefde, het weten dat het gemis voor jullie allemaal verschrikkelijk is en dat de liefde voor en van Anna altijd zal blijven bestaan! Haar liefde voor jullie zal ook nooit verdwijnen, dat zit in alles. In de nieuwe handdoeken, de brieven/ kaarten die ze heeft willen schrijven, de appjes en in een bewondering voor een nieuw kledingstuk, zelfs al in de kadootjes voor haar toekomstige kleinkinderen. Lieve Frans, ik kan me niet indenken hoe het gemis is voor jou, een amputatie wat niet op te lossen is.
Koester de gedachten, de momenten in de herinneringen.
Jullie liefde kan niet kapot
Heel veel sterkte gewenst voor elk moment dat het nodig is!
Voor vandaag hoop ik dat jullie toch een 'fijne' verjaardag hebben kunnen vieren. Gefeliciteerd Anna
Het is al ontzettend vaak gezegd maar Frans, ouders, man en zonen van Anna, heel erg veel sterkte met dit verlies!! Dat jullie je gesteund voelen door elkaars liefde, het weten dat het gemis voor jullie allemaal verschrikkelijk is en dat de liefde voor en van Anna altijd zal blijven bestaan! Haar liefde voor jullie zal ook nooit verdwijnen, dat zit in alles. In de nieuwe handdoeken, de brieven/ kaarten die ze heeft willen schrijven, de appjes en in een bewondering voor een nieuw kledingstuk, zelfs al in de kadootjes voor haar toekomstige kleinkinderen. Lieve Frans, ik kan me niet indenken hoe het gemis is voor jou, een amputatie wat niet op te lossen is.
Koester de gedachten, de momenten in de herinneringen.
Jullie liefde kan niet kapot
Heel veel sterkte gewenst voor elk moment dat het nodig is!
Voor vandaag hoop ik dat jullie toch een 'fijne' verjaardag hebben kunnen vieren. Gefeliciteerd Anna
woensdag 5 februari 2020 om 21:27
Anna en ik zijn in hetzelfde jaar geboren en vroeger op de basisschool was er een vriendinnetje jarig op 5 februari. Toen Anna in een oud topic (weet niet of het deel I of deel II was) dat ze jarig was bedacht ik dat ze precies even oud was als mijn oude basisschoolvriendinnetje. Maar een andere was op 9 februari jarig, dus ik wist niet zeker of het vandaag was, of de 9e.
Ik denk echt regelmatig aan Anna/haar gezin/jou. Niet omdat ik jullie ken, maar omdat ik altijd graag haar updates las, en dan ga je toch meeleven. En de beschrijving van een van haar zoons leek hier en daar op een van mijn kinderen. Ik hoop zo dat ze het naar omstandigheden goed maken en dat jullie met zijn allen vandaag een warme liefdevolle dag gehad hebben gehad.
donderdag 6 februari 2020 om 02:14
En haar ouders. Laten we hen vooral en met name blijven noemen mensen.
Zij hebben haar niet alleen moeten afstaan, maar ook op de wereld gezet.
Hoe doen ze het Frans?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 8 februari 2020 om 17:46
Dan ben je op zaterdagmiddag de badkamers aan t poetsen en belanden je gedachten opeens weer bij AnnA. Haar nieuwe badkamer, de nieuwe handdoeken, de zoektocht naar een goed schoonmaakmens, het onsmakelijke, pijnlijke maar ook wel weer hilarische badder-verhaal met Frans aan de badrand om poep te scheppen.
Een lach en een traan, een verjaardag voorbij zonder ouder te worden. Een taart zonder de jarige. Wat slaan jullie je er mooi doorheen!
Nog vaak in gedachten bij haar, Frans, haar mannen en ouders
Een lach en een traan, een verjaardag voorbij zonder ouder te worden. Een taart zonder de jarige. Wat slaan jullie je er mooi doorheen!
Nog vaak in gedachten bij haar, Frans, haar mannen en ouders
zondag 9 februari 2020 om 11:48
Monchou taart .
VC zo lief dat jij altijd mijn ouders noemt! Mijn ouders zijn zo leuk. Als ik me indenken hoe zij zich voelen word ik helemaal naar. Zij hebben hun kind heel erg ziek gezien en daarna verloren. Vreselijk. Het moment dat zij afscheid moesten nemen van hun dochter en het moment dat zij haar daarna weer voor het eerst zagen (zij zijn niet bij haar overlijden geweest), staat op mijn netvlies gebrand. Het is een van de films die steeds maar opnieuw afgespeeld wil worden in mijn hoofd. Het aller aller ergste wat je kan overkomen lijkt me het verlies van je kind. En mijn ouders, mensen van wie ik heel veel hou, hebben dat gewoon mee moeten maken
.
Zij zijn ook weer zo ongelofelijk dapper. Ze zogen ongeveer 2 dagen in de week voor Anna's zonen. Ik had het daar pas nog met mijn moeder over. Dat het best zwaar is voo ze om weer in de opvoedrol te zitten. Daar ziten ze al weer in sinds Anna ziek werd eigenlijk. Bovendien zijn mijn neefjes, behalve oneindig leuk en lief niet direct de makelijkste kinderen om op te voeden . Naast dat doe ze ook zelf nog leuke dingen. Alles is uiteraard heel veel minder leuk dan het ooit was, maar ze zitten niet bij de pakken neer. Alle feestjes vieren we. Ook mijn ouders. Dus afgelopen week eerst Anna's verjaardag en gisteren de verjaardag van mijn zoon. En dan doet echt iederen zijn best om het gezellig te hebben. En het is ook echt gezelig. Het is fijn om met de mensen samen te zijn die haar ook zo missen.
En zo gaat alles door, zijn er weer verjaardagen gevierd en gebeuren er allemaal nieuwe dingen waar zij niet meer bij is. Ze raakt steeds verder weg en toch voelt ze nog zo dichtbij. Het zou me helemaal niet verbazen als ze me ineens zou bellen of binnen zou lopen. Ze had altijd zo'n speciale manier van hallo roepen. Ik zou dat zo graag nog eens horen.
. VC zo lief dat jij altijd mijn ouders noemt! Mijn ouders zijn zo leuk. Als ik me indenken hoe zij zich voelen word ik helemaal naar. Zij hebben hun kind heel erg ziek gezien en daarna verloren. Vreselijk. Het moment dat zij afscheid moesten nemen van hun dochter en het moment dat zij haar daarna weer voor het eerst zagen (zij zijn niet bij haar overlijden geweest), staat op mijn netvlies gebrand. Het is een van de films die steeds maar opnieuw afgespeeld wil worden in mijn hoofd. Het aller aller ergste wat je kan overkomen lijkt me het verlies van je kind. En mijn ouders, mensen van wie ik heel veel hou, hebben dat gewoon mee moeten maken
. Zij zijn ook weer zo ongelofelijk dapper. Ze zogen ongeveer 2 dagen in de week voor Anna's zonen. Ik had het daar pas nog met mijn moeder over. Dat het best zwaar is voo ze om weer in de opvoedrol te zitten. Daar ziten ze al weer in sinds Anna ziek werd eigenlijk. Bovendien zijn mijn neefjes, behalve oneindig leuk en lief niet direct de makelijkste kinderen om op te voeden . Naast dat doe ze ook zelf nog leuke dingen. Alles is uiteraard heel veel minder leuk dan het ooit was, maar ze zitten niet bij de pakken neer. Alle feestjes vieren we. Ook mijn ouders. Dus afgelopen week eerst Anna's verjaardag en gisteren de verjaardag van mijn zoon. En dan doet echt iederen zijn best om het gezellig te hebben. En het is ook echt gezelig. Het is fijn om met de mensen samen te zijn die haar ook zo missen.
En zo gaat alles door, zijn er weer verjaardagen gevierd en gebeuren er allemaal nieuwe dingen waar zij niet meer bij is. Ze raakt steeds verder weg en toch voelt ze nog zo dichtbij. Het zou me helemaal niet verbazen als ze me ineens zou bellen of binnen zou lopen. Ze had altijd zo'n speciale manier van hallo roepen. Ik zou dat zo graag nog eens horen.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
zondag 9 februari 2020 om 12:42
zondag 9 februari 2020 om 12:46
Ze deed altijd zo uitgebreid verslag hier, dat ik na haar overlijden op één of andere vreemde manier het helemaal niet raar had gevonden als ze een bericht had geplaatst hoe ze haar overlijden had ervaren en wie er bij was en wie wat geks had gezegd...
Gek hoe de wereld doorgaat en zij daar in dat moment in tijd stil is komen te staan.
Mooi te lezen dat je ouders ondanks al het verdriet er vooral voor zorgen dat die twee jongens niks te kort komen.
Ik lees daar de nuchtere aard die Anna ook altijd had.
Gek hoe de wereld doorgaat en zij daar in dat moment in tijd stil is komen te staan.
Mooi te lezen dat je ouders ondanks al het verdriet er vooral voor zorgen dat die twee jongens niks te kort komen.
Ik lees daar de nuchtere aard die Anna ook altijd had.
zondag 9 februari 2020 om 12:48
Wat blijf je het toch mooi schrijven en wat klinkt je familie warm.
Ik had laatst de eer om voor het eerst Pandemic te spelen. Ik heb er hier als eerste van gehoord, van Anna, en ik snap heel goed waarom ze het zo'n leuk spel vond! Ik moest wel even slikken toen ik er in de spelregels achterkwam dat alle voorbeelden geschreven zijn met een fictieve Anna. Ik heb nog even gedacht of de makers dat bewust zo hebben gedaan, na alle extra verkopen sinds Anna het op de kaart heeft gezet.
Ik had laatst de eer om voor het eerst Pandemic te spelen. Ik heb er hier als eerste van gehoord, van Anna, en ik snap heel goed waarom ze het zo'n leuk spel vond! Ik moest wel even slikken toen ik er in de spelregels achterkwam dat alle voorbeelden geschreven zijn met een fictieve Anna. Ik heb nog even gedacht of de makers dat bewust zo hebben gedaan, na alle extra verkopen sinds Anna het op de kaart heeft gezet.
zondag 9 februari 2020 om 13:09
Haha, inderdaad!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
zondag 9 februari 2020 om 16:59
Hier nog één.
Dapper dat jullie zo doorleven en er het beste van proberen te maken, Frans. Volgens mij komen jullie uit een heel warm, liefdevol gezin
zondag 9 februari 2020 om 19:43
Ja, aan Anna haar ouders denk ik best vaak. Vooral omdat Anna schreef dat haar vader het zo zwaar had. Daar kreeg ik zo’n beetje buikpijn van. Goed om nu te lezen hoe het met ze gaat. En dat ze ook voor de jongens zorgen.
Frans, vindt dat jullie een heel bijzondere familie hebben. Zo ongelooflijk warm en liefdevol. Dat je de liefde en het verdriet zo kunt delen....
Frans, vindt dat jullie een heel bijzondere familie hebben. Zo ongelooflijk warm en liefdevol. Dat je de liefde en het verdriet zo kunt delen....
zondag 9 februari 2020 om 22:12
Grappig dat jij dat ook had.
zaterdag 29 februari 2020 om 17:54
Dit is absoluut wat ik ook had.
zaterdag 29 februari 2020 om 17:58
Hallo Frans en de overige familie,
Zojuist heb ik een nieuw pokemon topic geopend, de tweede al zonder ons meeste fanatieke speelster AnnA.
Het is gewoon raar om (weer) een topic te openen zonder haar, maar ook deze keer is ze in de hoofdrol in de opening.
Bijna iedereen van de garde die al langer speelt was een friend van haar. Elk moment verwacht je toch een gift te krijgen, ook al weet je dat dit niet kan.
Ik hoop dat het goed gaat met haar mannen, je ouders en met jou.
Jullie zitten regelmatig in mijn gedachten!
Zojuist heb ik een nieuw pokemon topic geopend, de tweede al zonder ons meeste fanatieke speelster AnnA.
Het is gewoon raar om (weer) een topic te openen zonder haar, maar ook deze keer is ze in de hoofdrol in de opening.
Bijna iedereen van de garde die al langer speelt was een friend van haar. Elk moment verwacht je toch een gift te krijgen, ook al weet je dat dit niet kan.
Ik hoop dat het goed gaat met haar mannen, je ouders en met jou.
Jullie zitten regelmatig in mijn gedachten!
zondag 1 maart 2020 om 17:23
Wat een lief berichtje Rubble. Anna was inderdaad een enorme Pokémon sinds ze ziek was..We hebben zelfs bij haar afscheidsdienst tussen de foto's van haar die afgespeeld werden op de muur ook een foto van haar pokemontrainer gedaan 
.
Met ons gaat het naar omstandigheden redelijk. Haar man en kinderen hebben het zwaar. Het is net als met het openen van zo'n nieuw Pokémon topic: het is ontzettend stom en ongelooflijk en verdrietig dat alles doorgaat zonder haar en tegelijkertijd is dat ook het enige wat kan. Zo gaat het hier ook..
. Met ons gaat het naar omstandigheden redelijk. Haar man en kinderen hebben het zwaar. Het is net als met het openen van zo'n nieuw Pokémon topic: het is ontzettend stom en ongelooflijk en verdrietig dat alles doorgaat zonder haar en tegelijkertijd is dat ook het enige wat kan. Zo gaat het hier ook..
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
