Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
Ik denk aan jullie. 
maandag 23 december 2019 om 13:09
Belle, mooie woorden. Zo voel ik dat ook inderdaad. Pas had ik het daar nog met iemand over. Ik ben zo blij dat ik zo'geweldige zus had. De band die wij hadden was zo fijn. Het doet nu veel pijn dat zij er niet meer is, maar ik had het niet anders gewild ( de band dan hè, dat ziek worden en sterven hoefde van mij niet per se). Ze verdient het ook gemist te worden. Ze verdient het dat het veel pijn doet.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
woensdag 25 december 2019 om 10:45
Ik vind het verdrietig dat jullie Anna zo moeten missen, vooral nu in deze periode. Ik hoop heel erg dat jullie troost kunnen vinden in het verdriet en dat er ook hele mooie herinneringen aan Anna mogen zijn.
Familie van Anna: ik denk aan jullie
PS Ik vind het lastig om de juiste woorden te vinden, niks lijkt de lading te dekken. Sorry als ik iets zeg wat niet gepast is.
Familie van Anna: ik denk aan jullie
PS Ik vind het lastig om de juiste woorden te vinden, niks lijkt de lading te dekken. Sorry als ik iets zeg wat niet gepast is.
In this mad house we must all survive
donderdag 26 december 2019 om 09:33
Mijn ervaring is dat het niet slijt maar meer verwerken dat je het nooit zal verwerken.
Het is ook niet normaal dat Anna is overleden zo jong, voordat je ouders een voltooid leven hebben.
Zelf denk ik er nog iedere dag aan.
Ja, de cyclus van de berg op met emotie die een piek krijgt op een onverwacht moment is niet meer zo ongecontroleerd maar overvalt me nog weleens. In het begin zie je ze overal en zijn ze in alles verweven.
Thuis praten we er niet veel over. Alles is honderd keer gezegd en de uitkomst is telkens hetzelfde. We zijn ze kwijt.Maar we weten wel van elkaar dat het er bij iedereen zit. Dit wordt wel benoemd. Er is een nieuw leven begonnen na het leven met degene die je hebt verloren. Waarvan je nooit hebt beseft dat die liefde zo intens groots was.
Het is ook niet normaal dat Anna is overleden zo jong, voordat je ouders een voltooid leven hebben.
Zelf denk ik er nog iedere dag aan.
Ja, de cyclus van de berg op met emotie die een piek krijgt op een onverwacht moment is niet meer zo ongecontroleerd maar overvalt me nog weleens. In het begin zie je ze overal en zijn ze in alles verweven.
Thuis praten we er niet veel over. Alles is honderd keer gezegd en de uitkomst is telkens hetzelfde. We zijn ze kwijt.Maar we weten wel van elkaar dat het er bij iedereen zit. Dit wordt wel benoemd. Er is een nieuw leven begonnen na het leven met degene die je hebt verloren. Waarvan je nooit hebt beseft dat die liefde zo intens groots was.
woensdag 1 januari 2020 om 18:21
Lieve Frans en de andere familieleden van Anna,
Wat moeten het moeilijke dagen zijn geweest. Wéér dagen waarop het gemis van Anna extra aanwezig is.
Ik zou jullie graag ‘gelukkig nieuwjaar’ Willen wensen, maar tegelijkertijd snap ik ook dat dat niet makkelijk is, dat het niet de juiste woorden zijn.
Toch hoop ik dat je een beetje begrijpt hoe ik het bedoel. Anna en jullie zijn zeker vandaag in mijn gedachten geweest.
Wat moeten het moeilijke dagen zijn geweest. Wéér dagen waarop het gemis van Anna extra aanwezig is.
Ik zou jullie graag ‘gelukkig nieuwjaar’ Willen wensen, maar tegelijkertijd snap ik ook dat dat niet makkelijk is, dat het niet de juiste woorden zijn.
Toch hoop ik dat je een beetje begrijpt hoe ik het bedoel. Anna en jullie zijn zeker vandaag in mijn gedachten geweest.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 1 januari 2020 om 19:55
woensdag 1 januari 2020 om 20:32
Frans, wat ontzettend herkenbaar. Mijn broer van net 40 is in april overleden. Net als Anna aan darmkanker en net als zij heeft hij twee kinderen in dezelfde leeftijd achter gelaten.
Ik kan copy paste doen met alles wat je schrijft. Het is moeilijk he..
Eerste kerstdag kwamen de tranen ineens, die heb ik na april nauwelijks meer gehad. Ik heb ze laten stromen en ben in mijn eentje een stuk gaan wandelen. Je broer of zus is je heden, verleden en toekomst. Zo gek dat het nu alleen nog maar verleden is. Dat je geen zus meer bent, ook zo gek.
Nou ja, ik weet niet of ik je erg opbeur met deze woorden..
Ik troost mezelf met wat ik in dit topic lees, wat ik voel en niet goed onder woorden kan brengen lees ik hier door anderen verwoord terug. En dat is fijn, die herkenbaarheid.
Ik kan copy paste doen met alles wat je schrijft. Het is moeilijk he..
Eerste kerstdag kwamen de tranen ineens, die heb ik na april nauwelijks meer gehad. Ik heb ze laten stromen en ben in mijn eentje een stuk gaan wandelen. Je broer of zus is je heden, verleden en toekomst. Zo gek dat het nu alleen nog maar verleden is. Dat je geen zus meer bent, ook zo gek.
Nou ja, ik weet niet of ik je erg opbeur met deze woorden..
Ik troost mezelf met wat ik in dit topic lees, wat ik voel en niet goed onder woorden kan brengen lees ik hier door anderen verwoord terug. En dat is fijn, die herkenbaarheid.
vrijdag 3 januari 2020 om 16:01
Ik vind het zo lief en fijn dat er ook hier mensen zijn die aan Anna denken en dan ook nog de moeite nemen om dat even te komen zeggen.
Suzy1977, gecondoleerd met je broer. Je woorden beuren me niet op, maar ik vind het wel prettig om ze te lezen. Ik ben in mijn omgeving de enige die een overleden zus (of broer) heeft. Een zus of broer is inderdaad je verleden, heden , toekomst en nu alleen nog maar verleden. Mooi gezegd, zo ontzettend raar vind ik dat. Anna hoorde bij mij. Binnen ons kerngezin waren wij een "wij" en nu ben ik daar "ik".
Ik vind het ook zo erg voor mijn ouders. Van het idee dat ik een kind moet missen word ik helemaal gek en zij maken dat nu mee. Hoe is het met jouw ouders?
Nu is er een nieuw jaar begonnen, zonder Anna, zonder dat zij in dit jaar geleefd heeft of nog zal leven. 2020 is gewoon begonnen, zonder haar...
Suzy1977, gecondoleerd met je broer. Je woorden beuren me niet op, maar ik vind het wel prettig om ze te lezen. Ik ben in mijn omgeving de enige die een overleden zus (of broer) heeft. Een zus of broer is inderdaad je verleden, heden , toekomst en nu alleen nog maar verleden. Mooi gezegd, zo ontzettend raar vind ik dat. Anna hoorde bij mij. Binnen ons kerngezin waren wij een "wij" en nu ben ik daar "ik".
Ik vind het ook zo erg voor mijn ouders. Van het idee dat ik een kind moet missen word ik helemaal gek en zij maken dat nu mee. Hoe is het met jouw ouders?
Nu is er een nieuw jaar begonnen, zonder Anna, zonder dat zij in dit jaar geleefd heeft of nog zal leven. 2020 is gewoon begonnen, zonder haar...
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
vrijdag 3 januari 2020 om 16:06
vrijdag 3 januari 2020 om 16:09
Anna heeft ook veel mensen beroerd met haar optimistische kijk op het leven en haar levenslust, dus eigenlijk is het wel logisch dat er zoveel mensen nog bij haar stilstaan en aan haar denken.frans3 schreef: ↑03-01-2020 16:01Ik vind het zo lief en fijn dat er ook hier mensen zijn die aan Anna denken en dan ook nog de moeite nemen om dat even te komen zeggen.
Suzy1977, gecondoleerd met je broer. Je woorden beuren me niet op, maar ik vind het wel prettig om ze te lezen. Ik ben in mijn omgeving de enige die een overleden zus (of broer) heeft. Een zus of broer is inderdaad je verleden, heden , toekomst en nu alleen nog maar verleden. Mooi gezegd, zo ontzettend raar vind ik dat. Anna hoorde bij mij. Binnen ons kerngezin waren wij een "wij" en nu ben ik daar "ik".
Ik vind het ook zo erg voor mijn ouders. Van het idee dat ik een kind moet missen word ik helemaal gek en zij maken dat nu mee. Hoe is het met jouw ouders?
Nu is er een nieuw jaar begonnen, zonder Anna, zonder dat zij in dit jaar geleefd heeft of nog zal leven. 2020 is gewoon begonnen, zonder haar...
Het idee dat er een nieuw jaar is begonnen, zonder jouw dierbare (bij mij was het een aantal jaar geleden mijn vader zonder wie een nieuw jaar begon), is echt zo vervelend en moeilijk en raar. Het feit dat je geen nieuwe herinneringen kunt maken met een dierbare, in jouw geval je lieve zusje, is gewoon niet te bevatten en dat kan soms als een mokerslag binnenkomen.
Sterkte met dit nieuwe jaar en hopelijk wordt het ondanks alles een jaar waar je straks met een fijn gevoel aan terug kunt denken. Ondanks al je verdriet en pijn.
vrijdag 3 januari 2020 om 23:55
zondag 5 januari 2020 om 03:22
Lieve Frans, ouders, echtgenoot en zonen van AnnA,
Ik vind hartverscheurend maar ook krachtig, mooi en liefdevol hoe jullie deze feestdagen samen als familie hebben vorm gegeven. Sinterklaas hebben gevierd, kerstboom hebben versierd en begrijp ook dat deze jaarwisseling zo ontzettend moeilijk was.
De tijd waar AnnA overleed lijkt nu een jaar/ decennia geleden. Maar dat is niet zo hoor! Neem die klok/ dit nieuwe jaar.. niet letterlijk. Rouw kent geen klok of nieuwjaar.
Neem de tijd. Dag voor dag, week voor week, maand voor maand.
Om soms te huilen, verdrietig te zijn en dat mag omdat zo gemist wordt!
Om te lachen om herinneringen aan haar.
Om nieuwe herinneringen te maken waar zij ook om zou lachen.
Praat en vertel over AnnA, als zus, als dochter, als vrouw, als moeder zij was..hoe mooi, prachtig en humorvol mens zij was. Ook met een traan, zijn dat de lichtpuntjes die vooral haar zonen voor altijd In hun hart mee zullen nemen in hun leven.
Ik vind hartverscheurend maar ook krachtig, mooi en liefdevol hoe jullie deze feestdagen samen als familie hebben vorm gegeven. Sinterklaas hebben gevierd, kerstboom hebben versierd en begrijp ook dat deze jaarwisseling zo ontzettend moeilijk was.
De tijd waar AnnA overleed lijkt nu een jaar/ decennia geleden. Maar dat is niet zo hoor! Neem die klok/ dit nieuwe jaar.. niet letterlijk. Rouw kent geen klok of nieuwjaar.
Neem de tijd. Dag voor dag, week voor week, maand voor maand.
Om soms te huilen, verdrietig te zijn en dat mag omdat zo gemist wordt!
Om te lachen om herinneringen aan haar.
Om nieuwe herinneringen te maken waar zij ook om zou lachen.
Praat en vertel over AnnA, als zus, als dochter, als vrouw, als moeder zij was..hoe mooi, prachtig en humorvol mens zij was. Ook met een traan, zijn dat de lichtpuntjes die vooral haar zonen voor altijd In hun hart mee zullen nemen in hun leven.
anoniem_64a37d22826df wijzigde dit bericht op 05-01-2020 04:03
1.00% gewijzigd
zondag 5 januari 2020 om 04:51
Ik lees normaal alleen mee maar wil nu toch even reageren. Ik weet dat je het niet zo bedoelt maar Frans is nog wel de zus van AnnA! Ook is ze geen enig kind. AnnA is nog steeds het kind van haar ouders.passiebloempje65 schreef: ↑05-01-2020 03:51Neemt niet weg dat jij Frans, je ontzettend alleen zal voelen!
Geen zus meer zijn van AnnA... geen dingen met zus kunnen delen.
Enig kind van ouders nu.
Ik voel je verdriet als ontwricht oorspronkelijk gezin door overlijden.
Dikke knuffel van mij
Mijn eigen ervaring was dat dit een pijnlijke opmerking kan zijn. Kon hem niet laten gaan... Ik weet wel dat je het niet zo bedoelde als hoe je het schrijft.
Frans en familie
zondag 5 januari 2020 om 21:13
Hoi Frans, ik ken ook niemand in mijn omgeving die een broer of zus is verloren. Dat geamputeerde gevoel kan ik niet delen. Iedereen is er voor me, maar weten hoe het voelt..nee dat weten ze niet. Gelukkig maar. Ik gun het niemand om je broer/zus zo te zien aftakelen.
Ik heb tijdens Anna's ziekte regelmatig meegelezen, maar soms ook maanden niet. Zij ging op een andere manier met haar ziekte om dan mijn broer. Hij zakte na de diagnose in een zware depressie en kon alleen maar bezig zijn met zijn lot en zijn lijden. Haalde weinig plezier uit zijn gezin. Dat was zo'n tegenstelling met Anna dat ik het soms te pijnlijk vond om te lezen.
Mijn ouders..ja dat is wisselend. Mijn vader is heel emotioneel qua natuur, mijn moeder kan haar emoties goed beheersen. Mijn moeder en ik heb gesproken op de uitvaart, dat vonden we allebei vreselijk moeilijk, maar we deden het. Mijn vader zat erbij als een gebroken man. De eerste maanden maakte ik me zorgen om hen, ze gingen er heel anders mee om. Mijn vader benaderde iedereen die ooit met mijn broer te maken heeft gehad (zakenrelaties van 15 jaar geleden enz), om zo zijn verhaal te kunnen doen. Mijn moeder pakte het leven weer op. Mijn vader werd wispelturiger en nukkig, mijn moeder mopperde veel op hem. Die fase heeft wel een half jaar geduurd. Nu lijken ze wat meer in balans te komen. Mijn moeder is fanatiek gaan sporten en mijn vader kan weer lachen. Laatst was er vanuit KWF een lampionnen actie, je kon doneren voor een lampion die dan met duizenden tegelijk zijn aangestoken in de Arena. Dat hebben mijn ouders ook gedaan. Dan zitten ze samen snikkend voor de tv naar die lampionnen te kijken.
Gelukkig hebben mijn ouders en ik het fijn met elkaar, maar we missen mijn broer vreselijk. Ik kan nog zo'n goede dochter zijn, het gemis kan ik niet goedmaken.
Hoe gaan jouw ouders ermee om?
Ik heb tijdens Anna's ziekte regelmatig meegelezen, maar soms ook maanden niet. Zij ging op een andere manier met haar ziekte om dan mijn broer. Hij zakte na de diagnose in een zware depressie en kon alleen maar bezig zijn met zijn lot en zijn lijden. Haalde weinig plezier uit zijn gezin. Dat was zo'n tegenstelling met Anna dat ik het soms te pijnlijk vond om te lezen.
Mijn ouders..ja dat is wisselend. Mijn vader is heel emotioneel qua natuur, mijn moeder kan haar emoties goed beheersen. Mijn moeder en ik heb gesproken op de uitvaart, dat vonden we allebei vreselijk moeilijk, maar we deden het. Mijn vader zat erbij als een gebroken man. De eerste maanden maakte ik me zorgen om hen, ze gingen er heel anders mee om. Mijn vader benaderde iedereen die ooit met mijn broer te maken heeft gehad (zakenrelaties van 15 jaar geleden enz), om zo zijn verhaal te kunnen doen. Mijn moeder pakte het leven weer op. Mijn vader werd wispelturiger en nukkig, mijn moeder mopperde veel op hem. Die fase heeft wel een half jaar geduurd. Nu lijken ze wat meer in balans te komen. Mijn moeder is fanatiek gaan sporten en mijn vader kan weer lachen. Laatst was er vanuit KWF een lampionnen actie, je kon doneren voor een lampion die dan met duizenden tegelijk zijn aangestoken in de Arena. Dat hebben mijn ouders ook gedaan. Dan zitten ze samen snikkend voor de tv naar die lampionnen te kijken.
Gelukkig hebben mijn ouders en ik het fijn met elkaar, maar we missen mijn broer vreselijk. Ik kan nog zo'n goede dochter zijn, het gemis kan ik niet goedmaken.
Hoe gaan jouw ouders ermee om?
dinsdag 7 januari 2020 om 00:28
Je hebt helemaal gelijk, excuses.duizel schreef: ↑05-01-2020 04:51Ik lees normaal alleen mee maar wil nu toch even reageren. Ik weet dat je het niet zo bedoelt maar Frans is nog wel de zus van AnnA! Ook is ze geen enig kind. AnnA is nog steeds het kind van haar ouders.
Mijn eigen ervaring was dat dit een pijnlijke opmerking kan zijn. Kon hem niet laten gaan... Ik weet wel dat je het niet zo bedoelde als hoe je het schrijft.
Frans en familie
Wilde niemand hier pijn doen, ik had het anders moeten schrijven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
