Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 13 december 2019 om 19:30
voor jou Frans.
vrijdag 20 december 2019 om 23:17
Hoi,
Sinterklaas is gevierd, met lootjes trekken, cadeautjes en veel eten. Mijn dochter had voor haar broertje en neefjes een surprise gemaakt en ik voor haar. Mijn vader had een gedicht voor mijn moeder. We hebben het gevierd zoals altijd en toch was alles anders. Het was echt gezellig, we hebben gelachen, het was leuk. Maar sindsdien voelt alles voor mij zo zwaar. Ik heb er zo vreselijk genoeg van dat Anna er niet meer is. Met kerst eten we ook samen. Ik zie er wel tegenop. Mijn moeder is heel erg haar best aan het doen om superlekkere gerechten op tafel te zetten. Hoe kan ze dat, denk ik dan? Mijn zwager heeft met neefjes een boom gekocht en versierd. Ook de woonkamer heeft hij versierd. Hoe kunnen ze dat? IK vind het zo ontzettend knap van ze!
Ik heb het zelf in december echt zwaar. Ik weet niet of het de maand is of omdat het nu steeds langer geleden is dat ik met haar heb gepraat. Allemaal dingen die ik had willen bespreken of laten zien. En het kan gewoon niet meer, nooit meer!
En niemand kan iets goeds zeggen of doen, ik word ook gewoon chagrijnig van mezelf. Ik vind het zoooo stom als ik een kaart krijg van mensen met "fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar" erop. Wat denk jezelf, denk ik dan. Ook als mensen dat tegen me zeggen vind ik dat niet fijn. Maar als mensen er juist wel over beginnen vind ik dat ook niet fijn
. Niemand kan het ook goed doen dus. Ik voel me heel huilerig, alleen huilen lukt me niet.
Ik heb er zo'n zin in om me gewoon weer normaal te voelen. Zoals voordat Anna ziek werd en dood ging. Of van toen ze wel ziek was, maar er nog was. Ik had in die periode een een gesprek met een fijne collega. Zij is haar dochter een aantal jaar geleden verloren. Ik gaf aan dat ik de periode van ziek zijn zo zwaar vond. Zij zei me toen ook die periode te koesteren. Straks zou je wel weer terug willen naar die periode, dat je haar nog bij je hebt, zei mijn collega, die daar helaas ervaring mee had. Ik kon het me toen niet voorstellen, al die stress en dat verdriet dat ik toen om haar had. Ik dacht dat het nauwelijks erger kon zijn dan het verdriet dat ik zou hebben wanneer ze er echt niet meer zou zijn. Nou op dit moment is dat zeker niet waar. De stress om haar welzijn is weg, maar het verdriet is zo ontzettend groot. Ik kan er haast geen woorden aan geven. Ik kan er slecht over praten. Het zit in mijn keel, in mijn hart, in mijn buik. Het maakt me chagrijnig en melancholiek en moe. Ik heb de hele tijd belden in mijn hoofd van Anna, leuke beelden vaak, maar ook beelden van zware momenten. Momenten waarop ze zo vreselijk ziek was. Momenten rondom het einde.
Ik wil dat helemaal niet steeds. En zeker niet zo ongecontroleerd, maar ik kan dat zelf niet stoppen. Ik wil zo graag alleen aan de fijne momenten denken en dan op een moment dat ik zelf kies. Maar zo gaat het helaas niet.
Als ik denk aan mijn zwager en neefjes en hoe zij zich nu moeten voelen. Aan mijn ouders. Zij vieren sinterklaas zonder hun vrouw, moeder, kind. Zij moeten aan de kersttafel zonder vrouw, moeder, kind.
Wij moeten zometeen een nieuw jaar in, zonder vrouw, zonder moeder, zonder jongste kind en ik zonder zus. En ik geloof dat ik dat helemaal niet wil. Een jaar beginnen waarin zij niet meer leeft of heeft geleefd.
Sinterklaas is gevierd, met lootjes trekken, cadeautjes en veel eten. Mijn dochter had voor haar broertje en neefjes een surprise gemaakt en ik voor haar
. Mijn vader had een gedicht voor mijn moeder. We hebben het gevierd zoals altijd en toch was alles anders. Het was echt gezellig, we hebben gelachen, het was leuk. Maar sindsdien voelt alles voor mij zo zwaar. Ik heb er zo vreselijk genoeg van dat Anna er niet meer is. Met kerst eten we ook samen. Ik zie er wel tegenop. Mijn moeder is heel erg haar best aan het doen om superlekkere gerechten op tafel te zetten. Hoe kan ze dat, denk ik dan? Mijn zwager heeft met neefjes een boom gekocht en versierd. Ook de woonkamer heeft hij versierd. Hoe kunnen ze dat? IK vind het zo ontzettend knap van ze! Ik heb het zelf in december echt zwaar. Ik weet niet of het de maand is of omdat het nu steeds langer geleden is dat ik met haar heb gepraat. Allemaal dingen die ik had willen bespreken of laten zien. En het kan gewoon niet meer, nooit meer!
En niemand kan iets goeds zeggen of doen, ik word ook gewoon chagrijnig van mezelf. Ik vind het zoooo stom als ik een kaart krijg van mensen met "fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar" erop. Wat denk jezelf, denk ik dan. Ook als mensen dat tegen me zeggen vind ik dat niet fijn. Maar als mensen er juist wel over beginnen vind ik dat ook niet fijn
. Niemand kan het ook goed doen dus. Ik voel me heel huilerig, alleen huilen lukt me niet. Ik heb er zo'n zin in om me gewoon weer normaal te voelen. Zoals voordat Anna ziek werd en dood ging. Of van toen ze wel ziek was, maar er nog was. Ik had in die periode een een gesprek met een fijne collega. Zij is haar dochter een aantal jaar geleden verloren. Ik gaf aan dat ik de periode van ziek zijn zo zwaar vond. Zij zei me toen ook die periode te koesteren. Straks zou je wel weer terug willen naar die periode, dat je haar nog bij je hebt, zei mijn collega, die daar helaas ervaring mee had. Ik kon het me toen niet voorstellen, al die stress en dat verdriet dat ik toen om haar had. Ik dacht dat het nauwelijks erger kon zijn dan het verdriet dat ik zou hebben wanneer ze er echt niet meer zou zijn. Nou op dit moment is dat zeker niet waar. De stress om haar welzijn is weg, maar het verdriet is zo ontzettend groot. Ik kan er haast geen woorden aan geven. Ik kan er slecht over praten. Het zit in mijn keel, in mijn hart, in mijn buik. Het maakt me chagrijnig en melancholiek en moe. Ik heb de hele tijd belden in mijn hoofd van Anna, leuke beelden vaak, maar ook beelden van zware momenten. Momenten waarop ze zo vreselijk ziek was. Momenten rondom het einde.
Ik wil dat helemaal niet steeds. En zeker niet zo ongecontroleerd, maar ik kan dat zelf niet stoppen. Ik wil zo graag alleen aan de fijne momenten denken en dan op een moment dat ik zelf kies. Maar zo gaat het helaas niet.
Als ik denk aan mijn zwager en neefjes en hoe zij zich nu moeten voelen. Aan mijn ouders. Zij vieren sinterklaas zonder hun vrouw, moeder, kind. Zij moeten aan de kersttafel zonder vrouw, moeder, kind.
Wij moeten zometeen een nieuw jaar in, zonder vrouw, zonder moeder, zonder jongste kind en ik zonder zus. En ik geloof dat ik dat helemaal niet wil. Een jaar beginnen waarin zij niet meer leeft of heeft geleefd
.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
vrijdag 20 december 2019 om 23:40
Lieve Frans, het is ook gewoon heel erg verdrietig. Ik kan niets verzinnen om je te troosten. Ik denk regelmatig aan jou en ook aan AnnA en aan haar mannen. Maar daarvan wordt het voor jou niet lichter...
Ik hoop dat je wel een beetje tijd hebt om uit te rusten deze dagen. Dit jaar zal er ongelooflijk ingehakt hebben...
Dikke knuffel voor jou
!
Ik hoop dat je wel een beetje tijd hebt om uit te rusten deze dagen. Dit jaar zal er ongelooflijk ingehakt hebben...
Dikke knuffel voor jou
!
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
zaterdag 21 december 2019 om 00:25
Ach Frans 
en zoons en man en ouders, allemaal
Ik hoop (en denk) dat er een dag komt dat het slijt, dat je met een glimlach en wat minder pijn aan de mooie momenten terug kunt denken. Maar dat zal nog lange tijd nodig hebben. Ik hoop dat 2020, dat jaar dat je eigenlijk niet wilt, dat een beetje kan brengen.
Kunnen jullie er met elkaar over praten? Zoals ik jullie heb leren 'kennen' denk ik van wel, ik hoop niet dat iedereen alleen maar heel voorzichtig om elkaar heen draait. Tegelijk heel fijn dat jullie het toch ook gezellig kunnen hebben.
Toevallig vanavond Exploding kittens gespeeld met oudste. En nu lees ik je hier.
en zoons en man en ouders, allemaal Ik hoop (en denk) dat er een dag komt dat het slijt, dat je met een glimlach en wat minder pijn aan de mooie momenten terug kunt denken. Maar dat zal nog lange tijd nodig hebben. Ik hoop dat 2020, dat jaar dat je eigenlijk niet wilt, dat een beetje kan brengen.
Kunnen jullie er met elkaar over praten? Zoals ik jullie heb leren 'kennen' denk ik van wel, ik hoop niet dat iedereen alleen maar heel voorzichtig om elkaar heen draait. Tegelijk heel fijn dat jullie het toch ook gezellig kunnen hebben.
Toevallig vanavond Exploding kittens gespeeld met oudste. En nu lees ik je hier.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
zaterdag 21 december 2019 om 07:28
Och Frans toch.
Wat een rotmaand kan december toch zijn. Alle herinneringen die je hebt, of die je juist zou willen maken, wat een verdriet levert dat op.
Hoe je dit doorkomt? Het lijkt of je moeder een project heeft (kerst eten) wat haar overeind houdt. Dat kan, maar voor jou is nu misschien ‘stap voor stap, alleen bezig zijn met vandaag’ en vooral verdrietig en boos zijn voldoende.
(En, misschien zeg ik iets superstoms, maar als je toch denkt dat een project je helpt, zou je misschien zelf aan de aivd puzzel kunnen beginnen. Of met je neefjes aan de junior editie. Omdat het iets is, wat Anne misschien ook zou hebben gedaan?)
Wat een rotmaand kan december toch zijn. Alle herinneringen die je hebt, of die je juist zou willen maken, wat een verdriet levert dat op.
Hoe je dit doorkomt? Het lijkt of je moeder een project heeft (kerst eten) wat haar overeind houdt. Dat kan, maar voor jou is nu misschien ‘stap voor stap, alleen bezig zijn met vandaag’ en vooral verdrietig en boos zijn voldoende.
(En, misschien zeg ik iets superstoms, maar als je toch denkt dat een project je helpt, zou je misschien zelf aan de aivd puzzel kunnen beginnen. Of met je neefjes aan de junior editie. Omdat het iets is, wat Anne misschien ook zou hebben gedaan?)
zaterdag 21 december 2019 om 07:58
December is een maand waarin je normaal juist herinneringen maakt een nu voel je dan nog meer, nog duidelijker, nog definitiever dat dat niet meer kan. Dat is gewoon heel zwaar.
Ik herken het gevoel wat je beschrijft heel erg. Ik handelde wel zoals je zwager en je moeder denk ik. Zette de boom op voor de andere kinderen, maakte een uitgebreid kerstdiner, maar wilde eigenlijk verdwijnen en mijn meisje gaan zoeken. De jaarwisseling vindt ik nog steeds moeilijk. Het voelt als een bevestiging van wat ik al weer, dat ik steeds verder in tijd van mijn kinderen af kom te staan. Ieder jaar waarin zij niet hebben geleefd doet pijn. Ik zie dat elk jaar nog tegenop, door jaar, met de deceniumwisseling, nog iets meer.
Ik probeer heel veel tijd en ruimte voor mezelf te hebben in deze twee weken. (kleine) projectjes oppakken. Tijd voor ons gezin. Een beetje in een cocon en ik hoef het niet meer leuk te vinden van mezelf. Ik mag voelen wat er is en wat er mist.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte de komende weken Frans.
Ik herken het gevoel wat je beschrijft heel erg. Ik handelde wel zoals je zwager en je moeder denk ik. Zette de boom op voor de andere kinderen, maakte een uitgebreid kerstdiner, maar wilde eigenlijk verdwijnen en mijn meisje gaan zoeken. De jaarwisseling vindt ik nog steeds moeilijk. Het voelt als een bevestiging van wat ik al weer, dat ik steeds verder in tijd van mijn kinderen af kom te staan. Ieder jaar waarin zij niet hebben geleefd doet pijn. Ik zie dat elk jaar nog tegenop, door jaar, met de deceniumwisseling, nog iets meer.
Ik probeer heel veel tijd en ruimte voor mezelf te hebben in deze twee weken. (kleine) projectjes oppakken. Tijd voor ons gezin. Een beetje in een cocon en ik hoef het niet meer leuk te vinden van mezelf. Ik mag voelen wat er is en wat er mist.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte de komende weken Frans.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 21 december 2019 om 10:50
Ach lieve Frans, wat vreselijk verdrietig. Het lijkt zo lang geleden dat je Anna gesproken hebt, maar het zijn nog maar 4 maanden. Wees lief voor jezelf.
Ik heb er geen verstand van dus wees niet boos als ik t mis heb, maar zou het helpen om met iemand, een professional in rouwverwerking, te praten? Het zal geen wonder verrichten, de pijn zal blijven, maar misschien is er een manier om het wat gecontroleerder te laten zijn. Of dat het er niet constant is.
Ik heb er geen verstand van dus wees niet boos als ik t mis heb, maar zou het helpen om met iemand, een professional in rouwverwerking, te praten? Het zal geen wonder verrichten, de pijn zal blijven, maar misschien is er een manier om het wat gecontroleerder te laten zijn. Of dat het er niet constant is.
zaterdag 21 december 2019 om 11:16
Ach.
Ja, dat is rouw. Dat bord vieze, bittere, klonterige, taaie brij dat je moet leegeten, hoe erg het je ook tegenstaat. Rouwen is echt heel zwaar. Het besef dat de tijd onverbiddelijk doortikt en je steeds verder van je geliefde dode verwijdert, doet zo ontzettend veel pijn.
Mijn eerste man stierf in 1999. En toen de millenniumvieringen overal ter wereld losbarstten, lag ik in bed, ziek van verdriet, en met het gevoel dat nu ineens niet een paar maanden maar duizend jaar ons scheidden. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat je daar als een berg tegen opziet.
Ik wens jou en al Anna's dierbaren heel veel sterkte, zowel in de komende tijd als daarna.
Ja, dat is rouw. Dat bord vieze, bittere, klonterige, taaie brij dat je moet leegeten, hoe erg het je ook tegenstaat. Rouwen is echt heel zwaar. Het besef dat de tijd onverbiddelijk doortikt en je steeds verder van je geliefde dode verwijdert, doet zo ontzettend veel pijn.
Mijn eerste man stierf in 1999. En toen de millenniumvieringen overal ter wereld losbarstten, lag ik in bed, ziek van verdriet, en met het gevoel dat nu ineens niet een paar maanden maar duizend jaar ons scheidden. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat je daar als een berg tegen opziet.
Ik wens jou en al Anna's dierbaren heel veel sterkte, zowel in de komende tijd als daarna.
griebus67 wijzigde dit bericht op 21-12-2019 11:24
27.81% gewijzigd
maandag 23 december 2019 om 12:48
Wat een lieve reacties! Dank jullie wel.
Het is niet zo dat ik niks doe hoor. Ik ga naar mijn werk (was heel druk ivm zieken dus ik heb veel extra gewerkt, nu vakantie gelukkig), doe sociale dingen (veel sociale dingen zelfs, want ik heb afleiding nodig), doe dingen met mijn gezin, er staat een kerstboom, ik heb al een kerstdiner gekookt. Alles gaat gewoon door zoals normaal, alleen is het nu niet normaal. Geen foto's van mijn nieuwe kerstoutfit naar kledingfreak Anna. Geen overleg over wie neemt wat mee voor mama met kerst, hoe laat spreken we af, hoe is de kerst bij de schoonfamilie (sorry evt meelezende zwager) en waar gaan we eventueel nog een spelletje doen. Dat soort dingen zijn zo anders en zoveel minder leuk nu. Iedereen doet mega zijn best om er wat van te maken. Wij zijn nuchtere mensen, we gaan gewoon door alleen is alles wat kutter dan normaal. Aan de ene kant wil ik graag steeds samen zijn met mijn familie. Aan de andere kant is het dan het gemis groot, maar het is ook fijn om bij die mensen te zijn die dezelfde persoon heel erg missen. We praten daar ook niet zoveel over. Dat hoeft denk ik ook niet zo, iedereen mist haar gewoon heel erg. We praten wel over praktische dingen omtrent Anna. En mijn moeder liet haast snikkend van de lach een geweldige kerstkaart zien die zij hebben gekregen, met de briljante tekst erop: dit jaar zal het heel erg moeilijk voor jullie zijn. Geniet ervan! 
. Dit was dan ook direct de running gag van de avond (afgelopen zaterdag met mijn gezin, zwager +neefjes en mijn overgrootmoeder bij mijn ouders gegeten). Steeds als het moeilijk was zei iemand" maar we genieten er wel van" , haha. En zo maakt een lompe tekst (ongetwijfeld niet lomp bedoeld), een lastige avond wat lichter.
Ik heb niet direct het idee dat er sprake is van verstoorde rouw op dit moment. Het lijkt me eigenlijk heel logisch dat het gewoon kut is als iemand waar je heel veel van houdt, overlijdt. Ik denk veel aan haar, heb steeds beelden of filmpjes in mijn hoofd. Nare dingen, maar ik kan ook echt wel aan de leuke dingen denken. Het wisselt ook enorm per moment. Het ene moment ben ik heel erg oke en het volgende moment kan ik weer zo verdrietig zijn, waarna ik weer redelijk oke ben. Heel vermoeiend. Het is ook lastiger vind ik om erover te praten nu het alweer een tijdje geleden is (voor mij voelt haar overlijden nog alsof het gisteren was). Ik vind het moeilijk om er dan tegen anderen over te beginnen en heb er ook niet altijd behoefte aan als anderen erover beginnen. Dus, ik ben zelf ook gewoon moeilijk aan het doen. Heel irritant!
Het is niet zo dat ik niks doe hoor. Ik ga naar mijn werk (was heel druk ivm zieken dus ik heb veel extra gewerkt, nu vakantie gelukkig
), doe sociale dingen (veel sociale dingen zelfs, want ik heb afleiding nodig), doe dingen met mijn gezin, er staat een kerstboom, ik heb al een kerstdiner gekookt. Alles gaat gewoon door zoals normaal, alleen is het nu niet normaal. Geen foto's van mijn nieuwe kerstoutfit naar kledingfreak Anna. Geen overleg over wie neemt wat mee voor mama met kerst, hoe laat spreken we af, hoe is de kerst bij de schoonfamilie (sorry evt meelezende zwager) en waar gaan we eventueel nog een spelletje doen. Dat soort dingen zijn zo anders en zoveel minder leuk nu. Iedereen doet mega zijn best om er wat van te maken. Wij zijn nuchtere mensen, we gaan gewoon door alleen is alles wat kutter dan normaal. Aan de ene kant wil ik graag steeds samen zijn met mijn familie. Aan de andere kant is het dan het gemis groot, maar het is ook fijn om bij die mensen te zijn die dezelfde persoon heel erg missen. We praten daar ook niet zoveel over. Dat hoeft denk ik ook niet zo, iedereen mist haar gewoon heel erg. We praten wel over praktische dingen omtrent Anna. En mijn moeder liet haast snikkend van de lach een geweldige kerstkaart zien die zij hebben gekregen, met de briljante tekst erop: dit jaar zal het heel erg moeilijk voor jullie zijn. Geniet ervan! . Dit was dan ook direct de running gag van de avond (afgelopen zaterdag met mijn gezin, zwager +neefjes en mijn overgrootmoeder bij mijn ouders gegeten). Steeds als het moeilijk was zei iemand" maar we genieten er wel van" , haha. En zo maakt een lompe tekst (ongetwijfeld niet lomp bedoeld), een lastige avond wat lichter. Ik heb niet direct het idee dat er sprake is van verstoorde rouw op dit moment. Het lijkt me eigenlijk heel logisch dat het gewoon kut is als iemand waar je heel veel van houdt, overlijdt. Ik denk veel aan haar, heb steeds beelden of filmpjes in mijn hoofd. Nare dingen, maar ik kan ook echt wel aan de leuke dingen denken. Het wisselt ook enorm per moment. Het ene moment ben ik heel erg oke en het volgende moment kan ik weer zo verdrietig zijn, waarna ik weer redelijk oke ben. Heel vermoeiend. Het is ook lastiger vind ik om erover te praten nu het alweer een tijdje geleden is (voor mij voelt haar overlijden nog alsof het gisteren was). Ik vind het moeilijk om er dan tegen anderen over te beginnen en heb er ook niet altijd behoefte aan als anderen erover beginnen. Dus, ik ben zelf ook gewoon moeilijk aan het doen. Heel irritant!
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 23 december 2019 om 12:57
Ik vind het trouwens heel fijn om te lezen dat mensen zich herkennen in zo'n rouwproces. Voor mij is het helemaal nieuw. Ik heb gelukkig nog nooit persoonlijk zo hoeven rouwen. Ook mijn vrienden niet. Mijn man is wel een aantal jaar geleden zijn vader verloren. Maar het is net alsof het voor hem toch anders was. Maar mischien is dat wel helemaal niet zo.
In ieder geval vind ik het fijn om te lezen dat mijn gevoelens en hoe het nu gaat, normaal zijn voor rouw. Ik ken de theorie wel, maar het is prettig om het ook in het echt (virtueel echt ) te horen/lezen.
In ieder geval vind ik het fijn om te lezen dat mijn gevoelens en hoe het nu gaat, normaal zijn voor rouw. Ik ken de theorie wel, maar het is prettig om het ook in het echt (virtueel echt
) te horen/lezen.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 23 december 2019 om 13:00
maandag 23 december 2019 om 13:00
y
maandag 23 december 2019 om 13:02
Mijn persoonlijke ervaring is dat het gemis uiteindelijk wel iets minder wordt, maar altijd aanwezig blijft. In mijn geval is het al meer dan 10 jaar geleden dat een dierbare overleed en nog steeds schiet ik nog wel eens vol als ik een liedje hoor dat me aan diegene doet denken bijvoorbeeld. Of sta ik met mijn telefoon in hand om diegene te bellen, om me dan opeens te realiseren dat het niet meer kan. Het klinkt misschien wat corny, maar Jos Brink heeft ooit gezegd dat rouw de prijs is van liefde. En zo bekijk ik het ook maar, Ik rouw zoveel omdat ik zoveel van diegene heb gehouden (en terwijl ik dit schrijf schiet ik dus weer vol).
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
