Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 10 augustus 2022 om 17:41
Ik ben jaren weggeweest van dit forum en heb het verhaal van AnnA zodoende toentertijd helemaal gemist, maar ik heb dit topic nu helemaal doorgelezen en ben erg onder de indruk. Zelfs op deze manier laat ze na drie jaar aan een nieuw iemand haar sporen na door mij ook nog bewuster naar de kleine, fijne dingen in het leven te laten kijken.
Dat wilde ik graag laten weten, dat haar positieve invloed zich nog steeds verspreidt Ze leest als een geweldige vrouw, wat een ontzettend gemis! Frans: wat bijzonder dat je nog steeds zo nu en dan vertelt hoe het je en jullie gaat. Sterkte in deze bijzondere dagen voor jullie in augustus!
Dat wilde ik graag laten weten, dat haar positieve invloed zich nog steeds verspreidt
Ze leest als een geweldige vrouw, wat een ontzettend gemis! Frans: wat bijzonder dat je nog steeds zo nu en dan vertelt hoe het je en jullie gaat. Sterkte in deze bijzondere dagen voor jullie in augustus!
zondag 14 augustus 2022 om 19:53
Bij elk vouwblaadje dat ik zie denk ik aan Anna en aan haar man en kinderen en aan die ontzettend fijne zus.
Gisteren was het 34 jaar geleden dat mijn vader overleed. En al klinkt het vast vreemd: ik was van de leg en herbeleefde wat ik als tiener beleefde. En toen dacht ik aan Anna en aan vouwblaadjes en ben therapeutisch aan de slag gegaan met kraanvogels vouwen.
Gisteren was het 34 jaar geleden dat mijn vader overleed. En al klinkt het vast vreemd: ik was van de leg en herbeleefde wat ik als tiener beleefde. En toen dacht ik aan Anna en aan vouwblaadjes en ben therapeutisch aan de slag gegaan met kraanvogels vouwen.
maandag 2 januari 2023 om 22:32
Ik vind het zo fijn om te lezen dat er nog mensen aan Anna denken. Dat het vouwen van kraanvogeltjes of het spelen van exploding kittens herinneringen aan haar op kunnen roepen. Heel fijn!
2023 is begonnen. Weer een jaar zonder Anna en met ieder jaar dat start voelt ze verder weg. Ik dacht altijd dat verdriet of gemis zou slijten. Of dat het een beetje weg zou gaan. Inmiddels weet ik beter: ik verdraag het verdriet, we verdragen het, maar het slijt helaas niet. We hebben weer alle verjaardagen van mijn neefjes gevierd zonder hun moeder, mijn jongste neefje was 'boom' in de groep 8 musical zonder troste moeder in het publiek, oudste is over gegaan naar de tweede en jongste begonnen op het gymnasium. We hebben weer paaseieren gezocht, surprises met gedichten gemaakt en kerst gevierd zonder haar. Of nou ha, zonder dat ze er fysiek bij is, want eigenlijk is ze ee altijd overal in ons hoofd en hart gewoon bij. Alleen zouden we haa ook ZO graag echt even willen voelen, horen, zien, ruiken en vasthouden. Ik zou zo graag zoveel dingen met haar willen bespreken. En ik zou zo graag samen onbeschaamd trots willen zijn op onze fantastische kinderen. Ik zou haar zo graag met mijn dochter willen laten praten. Zij moet binnenkort iets spannends doen wat Anna vroeger ook heeft gedaan. Het was zo fijn geweest als ze mijn dochter gerust had kunnen stellen.
Wat wordt ze gemist, maar we gaan allemaal door. We krabbelen op, doen leuke dingen, nieuwe dingen, stomme dingen, huilen, lachen en gaan door.
2023 is begonnen. Weer een jaar zonder Anna en met ieder jaar dat start voelt ze verder weg. Ik dacht altijd dat verdriet of gemis zou slijten. Of dat het een beetje weg zou gaan. Inmiddels weet ik beter: ik verdraag het verdriet, we verdragen het, maar het slijt helaas niet. We hebben weer alle verjaardagen van mijn neefjes gevierd zonder hun moeder, mijn jongste neefje was 'boom' in de groep 8 musical zonder troste moeder in het publiek, oudste is over gegaan naar de tweede en jongste begonnen op het gymnasium. We hebben weer paaseieren gezocht, surprises met gedichten gemaakt en kerst gevierd zonder haar. Of nou ha, zonder dat ze er fysiek bij is, want eigenlijk is ze ee altijd overal in ons hoofd en hart gewoon bij. Alleen zouden we haa ook ZO graag echt even willen voelen, horen, zien, ruiken en vasthouden. Ik zou zo graag zoveel dingen met haar willen bespreken. En ik zou zo graag samen onbeschaamd trots willen zijn op onze fantastische kinderen. Ik zou haar zo graag met mijn dochter willen laten praten. Zij moet binnenkort iets spannends doen wat Anna vroeger ook heeft gedaan. Het was zo fijn geweest als ze mijn dochter gerust had kunnen stellen.
Wat wordt ze gemist, maar we gaan allemaal door. We krabbelen op, doen leuke dingen, nieuwe dingen, stomme dingen, huilen, lachen en gaan door.
dinsdag 3 januari 2023 om 10:01
Lieve Frans, je schrijft zo herkenbaar. Het gemis zit in het leven. Dat weer een nieuw jaar ingaan zonder geliefde(n), bij mij mijn oudste zoon en jongste dochter, blijf ik zelf een van de pijnlijkste momenten van het jaar vinden. De afstand wordt voelbaar groter, maar het gemis slijt niet, het slijt in.
Fijn om te lezen dat jullie een modus hebben gevonden om door te gaan, maar ik begrijp je zo goed. Je wilt haar er gewoon bij hebben, je wilt ook dit deel van je leven zo graag met haar delen, de trots en de pijn samen beleven en doorstaan. Hier wordt regelmatig exploding kittens gespeeld en ook ik denk dan altijd even aan Anna. Ze leeft voort in zoveel harten die ze heeft geraakt
Fijn om te lezen dat jullie een modus hebben gevonden om door te gaan, maar ik begrijp je zo goed. Je wilt haar er gewoon bij hebben, je wilt ook dit deel van je leven zo graag met haar delen, de trots en de pijn samen beleven en doorstaan. Hier wordt regelmatig exploding kittens gespeeld en ook ik denk dan altijd even aan Anna. Ze leeft voort in zoveel harten die ze heeft geraakt
Forever is a hell of a long time
dinsdag 3 januari 2023 om 23:17
Ook ik denk nog geregeld aan Anna. Augustus (2019) is toch een beetje haar maand. Ik weet nog zo dat ze toen nog was gaan varen en het daarna opeens afgelopen was. Ik vind het, zeker nu ik zelf moeder ben, ontzettend verdrietig dat zij de jongens niet ziet opgroeien, dat jouw ouders zonder hun kind verder moeten, haar man zijn vrouw kwijt is, jij je zus en je kinderen hun tante. Gewoon oneerlijk en verdrietig. Veel liefde vanuit hier Frans!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
