Positieve praat

Gele Suikerspin, ik herken zo goed wat je schrijft! Ik voel me de afgelopen dagen precies ongeveer zo. Soms vliegt die machteloosheid, uitzichtloosheid en onmacht me opeens aan en raak ik volledig in paniek. "Hoe komt dit ooit nog goed", "heb ik de juiste therapie", "heb ik niet teveel/ te weinig/ de juiste medicatie", "belast ik mijn omgeving niet teveel" nouja enzovoorts. Ik heb ook geen idee waar ik met deze vragen heen moet, wantja, om nu elke dag weer bij de huisarts te zitten.. Maar het voelt wel heel machteloos en alleen vind ik.

Bij mij is het de afgelopen dagen ineens heel vaak, maar ik heb geen idee hoe ik er weer af kom.



Nouja, ik weet eigenlijk ook niet wat je daarmee moet, maar ik hoop dat de herkenning je misschien wat minder alleen laat voelen .

Ik hoop dat je kunt genieten van de serie, en dat de paniek weer wat wegzakt.

Ik vind het niet leuk dat jij het ook hebt. Maar qua herkenning is het wel fijn.

Dat het dus waarschijnlijk de depressie is en niet wij. En dat wij nog gewoon normaal zijn maar onze hersens van slag zijn. Stoute hersens



Praten helpt bij mij en het hier delen en per uur gaan leven. En rust nemen en positieve dingen blijven herhalen. Maar verdrietig en klote is het wel.



Ik hoop dat bij jou de frequentie weer afneemt. Lijkt me geen goed teken dat je het vaker hebt ineens, je mag er best mee naar de huisarts. Misschien lucht het op! Of het hier neer zetten.



Elkaar wat kunnen steunen is fijn. Veel sterkte

Hier gaat het helaas niet zo goed. Ik ga weer richting mijn stopweek en begin weer enorm snibbig te worden. Alles irriteert me dan. Ik weet inmiddels dondersgoed dat het door mijn naderende menstruatie komt, maar toch kan ik het niet relativeren en wil eigenlijk alleen maar met rust worden gelaten. Gewoon op een hutje op de hei zitten lijkt me heerlijk!



Thanks God gaat mijn zoontje morgenochtend naar de peuterspeelzaal. Hopelijk kan ik dan even een beetje bijkomen.

He bumba! Neem lekker even de tijd voor jezelf! Ga je er op uit vandaag? Stukje wandelen ofzo?



Ik had gister een hele slechte dag, alleen maar huilen, heb er maar aan toe gegeven, voor het slapen gaan mezelf weer eens goed toegesproken.

Vandaag 2 uurtjes werken en probeer smiddags te gaan sporten dat ik hopelijk weer even in een andere flow kom.

Ik wens iedereen een rustige dag toe vandaag



Dromen jullie ook veel? Ik heb al dagen mega grote realistische dromen, echt hele films, helaas gaan ze over enge dingen ik gooi het maar op dat ik veel aan het verwerken ben.

Wel benieuwd of jullie ook meer dromen tijdens de depressie...

@just_sabina: ik weet nog niet of ik eruit ga vandaag. Het zonnetje schijnt wel gelukkig, dus misschien ga ik straks gewoon even in het zonnetje zitten en gewoon even niks doen...



@Gele_suikerspin: ik droom wel veel, maar niet echt nachtmerries gelukkig.

quote:Gele_Suikerspin schreef op 20 februari 2017 @ 17:02:

Ik vind het niet leuk dat jij het ook hebt. Maar qua herkenning is het wel fijn.

Dat het dus waarschijnlijk de depressie is en niet wij. En dat wij nog gewoon normaal zijn maar onze hersens van slag zijn. Stoute hersens



Praten helpt bij mij en het hier delen en per uur gaan leven. En rust nemen en positieve dingen blijven herhalen. Maar verdrietig en klote is het wel.



Ik hoop dat bij jou de frequentie weer afneemt. Lijkt me geen goed teken dat je het vaker hebt ineens, je mag er best mee naar de huisarts. Misschien lucht het op! Of het hier neer zetten.



Elkaar wat kunnen steunen is fijn. Veel sterkte





Ik moest ondanks alles toch lachen van jouw post, stoute hersens . Ookal voelt het dan wel zo. Ik heb dan ook erg de neiging om het uitknopje te zoeken, maar tot op heden geen resultaat.

Ergens vind ik het ook prettig om te lezen dat ik niet de enige ben met dat probleem. Soms heb ik zoiets van, ben ik nou gek of wat?



Mij helpen bovenstaande dingen ook altijd goed. Ook hier schrijven (en daardoor mijn gedachten tastbaar maken voor mijzelf) helpt mij erg goed. Dan kan ik er wat mee, ofzo. Lastig uit te leggen.

Als ik in paniek ben, of heel moe kan ik het ook echt niet langer als een uur overzien. Of zelfs 1 activiteit. Dan is het alleen: ik ga douchen. En daarna kijk ik verder. Echt ding per ding. Voel me net zo'n kleuter soms.



Bij de mindfulness cursus moesten we deze week een dagboek bijhouden met negatieve gebeurtenissen (vorige week waren de positieve). Dus, wat is de gebeurtenis, wat is de gedachte, hoe voel je je daarbij e.d. Ik weet niet of het toeval is dat ik me nu zo voel of dat het daarvan komt, maar sinds ik daarmee begonnen ben ben ik behoorlijk van slag. Ik vind het dan zo lastig om dan te onderscheiden of dat iets is waar je doorheen moet, of dat ik ermee moet ophouden.



Ook heb ik gisteren een goed gesprek gehad met mijn man. Hij heeft ook wat moeite met de situatie, omdat deze nu al best lang duurt, en het lastig te zeggen is wanneer we weer vanalles samen kunnen gaan doen zoals we altijd deden zeg maar. Wanneer ik weer een beetje op mijn oude zelf begin te lijken. Heel begrijpelijk, maar het greep mij behoorlijk aan gister moet ik zeggen. Juist omdat ik dat zelf ook zo graag wil, maar dat het me gewoon niet lukt nu.

Gelukkig konden we het er 's avonds goed over hebben. Nu dan wel helemaal kapot omdat het gesprek zoveel energie kostte, maar zorgt wel voor rust in mijn hoofd . We gaan er gewoon samen voor, en we gaan het nu samen dag voor dag bekijken. Hoe moeilijk ook. Maar dan is er lig duidelijkheid. Ik ben erg blij dat we er samen voor gaan in ieder geval .



Vandaag is dus een serieuze off day, maar een minder groot zwart gat als gister. Nu ben ik vooral eindeloos moe. Zometeen dus maar even een klein rondje lopen en daarna weer even slapen denk ik. Ik zou eigenlijk naar mijn werk gaan, maar dat ging vandaag echt niet lukken. Morgen een nieuwe poging.



Bumba, ik hoop dat je vandaag even een lekker (tijdelijk) hutje op de hei hebt kunnen vinden!



Sabina, Veel plezier met werken en sporten vandaag. Ik hoop dat het je in de goede flow helpt te komen.



Gele Suikerspin, Ik herken dat wel van die dromen. Ik heb ze nu alleen als ik stress heb, meestal als ik de volgende dag een afspraak heb staan, of die dag iets spannends gedaan heb. Als ik zelf ontspannen ben heb ik er geen last van. Maar als ik droom is het superrealistisch. Ik heb soms wel dat ik denk dat ik dingen met mijn man afgesproken heb, of gedaan heb, terwijl dat eigenlijk een droom was, oeps .



Positief vandaag: Ik heb mijn werkdag uitgesteld naar morgen, en daarmee naar mijzelf geluisterd ipv naar de afspraak dat ik elke dinsdag zou gaan werken.

Lachen mag!

Lachen helpt mij relativeren en dat ik het enigszins aankan, de depressie en alle ellende van de wereld.



Lastige afweging. Zijn alle mensen op de mindfulness cursus depressief? En weet de juf dat je depressief bent?

Ik zou bij jezelf blijven als het voor jou nu genoeg is, de les qua richten op negatieve gedachten dan zou ik stoppen. Ook als het je te veel uit balans brengt.

Als de overige cursisten niet depressief zijn dan denk ik sowieso. Zij zullen er gewoon somber van worden en bij jou wakkert het depressie aan. Dat zijn 2 grote verschillen.



Maar bovenal volg wat goed voor jou voelt.

Wat wel positief is dat na aanleiding van die opdracht je een goed gesprek met je man hebt gehad!



Je zou een meditatie kunnen doen, via youtube bv, die gericht is op wat je voelt. Door zo'n meditatie wordt voor jou misschien duidelijker of je door moet gaan of stoppen met de oefening. In de vgz mindfulness app staat er bv 1. Je gedachten over... heet die.



Mindfullness is toch met liefde naar jezelf kijken. Helpt deze opdracht daar aan mee?

Je zou ook uit elke negatieve situatie iets positief kunnen zoeken of het buigen naar iets positiefs

Zoals je was van slag, maar hebt het doorstaan.

Je was van slag, maar daaruit is een goed gesprek met je man gekomen.

Je was van slag maar hebt jezelf weer kalm gekregen. Zoiets



Succes met de keuze.

Gele_suikerspin: wat jij met medicatie hebt, heb ik met therapie. Ik vind het soms moeilijk om te zien hoe het bij sommigen gaat. De een moet maanden, zo niet jaren van wachtlijst naar wachtlijst en de ander kan binnen 2 maanden terecht. Ik vind dat heel moeilijk, al weet ik dat je niet kunt vergelijken en dat ieder zijn eigen verhaal heeft. Maar herken het dus wel, het is ook gewoon heel kut en soms confronterend. Goed dat je nu via een andere manier ook hulp zoekt, ik hoop dat je daar iets aan hebt. Dat is heel praktische hulp dan neem ik aan?



Bumba wat een positief berichtje Kan me voorstellen dat het met een kind in huis soms best fijn is om even alleen te zijn en je eigen ding te kunnen doen.



Just_Sabina: goed dat je je hebt aangemeld bij de sportschool Hele goede stap! En ook goed als je toegeeft aan mindere dagen. Dan mag pizza best. En hoe was de echo, die had je vandaag toch?



Cupcake: wat goed!!! Goede stap vooruit, knap!



Rodelimo: beetje laat, maar alsnog gefeliciteerd Leuk cadeau heb je uitgezocht. En leuk van die nieuwe broeken! Fijn zeg zo'n man. Ik denk dat hij een goede steun is. En goed dat je toch bent doorgegaan ondanks dat je een minder goede dag hebt, knap dat je dan toch de kracht hebt.



Hier gaat het even kut. Ik voelde me dit weekend zo eenzaam, het hakte er even extra in toen ik er achterkwam dat mijn vriendinnen samen hadden een diner hadden afgesproken en mij niet eens hadden gevraagd. Terwijl ze onze vorige afspraak hadden afgezegd. We hebben maar een paar keer per jaar dat we echt allemaal samenkomen en de vorige afspraak was al afgezegd door hen. Ik snap dat ik niet altijd makkelijk ben om mee om te gaan, maar zulk soort dingen zijn voor mij echt lichtpuntjes. Ik voelde me zo alleen en aan de kant gezet. Toen ik daarna mijn zus belde omdat ik gewoon even verdrietig was, zei ze dat ze even geen zin in me had. Dat snap ik wel, maar op zo'n moment wil je dat niet horen en ik heb gewoon echt de hele avond + nacht moeten huilen. Ik heb me de rest van het weekend zo leeg en ellendig gevoeld. Ik moest zaterdag werken en ben niet gegaan, maar heb ook niet afgezegd (gewoon simpelweg niet bij stilgestaan) en nu heb ik een hele boze baas. Ik haat mezelf op het moment, ik gooi al jaren mijn eigen ruiten in.

En nog meer shitnieuws: mijn psycholoog gaat zich op andere dingen richten binnen deze instelling, dus ik krijg over een tijd een nieuwe psycholoog, maar daar moet ik dan wel weer op wachten en hoe lang is onbekend.

Oh oops, zie nu pas dat er nog een hele pagina aan berichten was. Die lees ik vanavond. Ik ga even liggen.

knuffel voor jou.



Voor mij was het een enorme stap maar als je je ooit weer zo voelt, bel dan bijvoorbeeld met sensoor. Het is natuurlijk niet wat je wilt, je wilt steun van je vriendinnen en familie. Bij sensoor luisteren ze naar je en je kunt je verhaal kwijt.



Je mag ook altijd hier je verhaal neerzetten natuurlijk! Digitaal kunnen we elkaar steunen hier

Ja, ik heb mede naar aanleiding van jouw bericht de opdracht over de negatieve gedachten maar opgegeven. Ik doe nu gewoon dezelfde oefening, maar voor positieve gedachten, en dan vraag ik bij de volgende les wel even hoe het nu precies zit met de reactie die ik op de negatieve gedachten had en of de juf tips heeft hierover.

Meer negativiteit hoef ik niet te benoemen, maar positiviteit is altijd welkom! Bedankt voor de tips en overwegingen Gele Suikerspin, erg waardevol voor mij.



De rest van de groep is niet depressief, een persoon heeft een angststoornis, een heeft een burnout gehad, en de rest heeft voornamelijk tijd tekort en te weinig tijd voor zichzelf en willen een burnout voorkomen. En ik natuurlijk.





Jeetje, Rosanne, wat een verhaal! Ik kan me goed voorstellen dat je er toen even doorheen zat. Wat Gele Suikerspin ook zegt, je mag het hier altijd neerzetten, of een pb mag ook als je daar behoefte aan hebt.

Heb je er uiteindelijk nog wel met je vriendinnen over kunnen praten over hoe je je voelde door hun actie?

Heb je het ook een beetje kunnen uitpraten met je baas?

Heel veel sterkte in ieder geval! Ik hoop dat het er inmiddels alweer iets lichter uitziet allemaal. Zo niet, schaam je niet om erover te schrijven.



Gele Suikerspin, nu jij het erover had: ik vroeg me dat ook al tijden af. Hoe is dat nu, met zo'n telefoonnummer bellen als Sensoor? Watvoor soort iemand krijg je aan de lijn? Gaat die je ook vragen stellen en met je meedenken, of is het echt om je hart te luchten en je verhaal kwijt te zijn zeg maar?

Op momenten dat me echt heel eenzaam gevoeld heb heb ik het ook wel eens overwogen, maar het voelt voor mij toch altijd nog een beetje als een drempel ofzo.



Ik ben vandaag naar mijn werk geweest. Dat was heel fijn om te doen eigenlijk! Ik ben altijd nerveus van tevoren, maar als ik er ben is het eigenlijk alleen maar fijn, echt een warm bad. Het doet me goed dat er zoveel mensen oprecht willen weten hoe het met mij gaat. Ik dacht altijd dat niemand mij opmerkte, maar blijkbaar missen ze me toch Geeft een goed gevoel!

Nu wel moe en ook nog een beetje down, dus ik doe de rest van de dag niets meer, maar dat geeft niet. Eerst maar even slapen.



Positief punt van vandaag: Het was echt gezellig op mijn werk, ik heb nu geen hoofdpijn, en ik heb toch anderhalf uur kunnen blijven!

Positief: ondanks deze sombere bewolkte regenachtige dag waardoor ik niet vooruit te branden was, toch wandelingetje gedaan, zelfs bezoek gehad, wat erg gezellig was. De dag ondanks alles redelijk goed doorgekomen. Nu niksss meer. Ben moe



Op de sensoor vraag reageer ik later.

@Rosanne: dat klinkt alsof je er even helemaal alleen voor stond Hopelijk heeft het je in elk geval goed gedaan om het hier even op te schrijven. Sterkte en een dikke knuffel.



@rode limo: ik heb ook wel eens gebeld met sensoor. Ik kreeg een heel lieve mevrouw aan de telefoon die mijn verhaal aanhoorde en vooral vragen stelde en weinig eigen mening gaf. Maar het was vooral gewoon fijn om even een luisterend oor te hebben en uiteindelijk voelde ik me na afloop van het gesprek heel erg opgelucht en kon er weer even tegenaan. Hier dus een positieve ervaring met Sensoor.



Positief punt van vandaag: ik heb een fijn gesprek gehad met mijn moeder.

Rosanne, ik kan helemaal indenken hoe je je voelt, mij ook eens overkomen met vriendinnen, dan mag huilen ook zeker, en is af en toe ook goed vertelde mijn psycholoog!



Ik had gister idd de echo, een mooi kloppend hartje, we vallen nu buiten de grote risicogroep van een miskraam binnen 12 weken, maar goed een zwangerschap is nooit zonder risico.

Er kwam gister wel weer wat emotie los dus dat was dan weer een goed teken.



Worden jullie ook zo moe van het weer?



Positief : vanochtend bij de arbo geweest voor een schema om weer wat te werken, fijn gesprek en goede uitkomst. Daarna boodschappen gedaan en voor mezelf lekkere badzoutjes van kneip gekocht.

Daarna kwam mijn moeder nog even horen hoe en wat en heb ik een 3 kwartier met een collega gebeld die benieuwd was hoe het ging. Net wakker van een uurtje slapen en voel me gelukkig nog steeds hetzelfde! Normaal wil ik echt even wandelen maar het weer nodigt niet uit helaas.

Smoothie maken en de bank op! Maar het gaat lekker vandaag!

@Sabina: wat fijn dat je nu buiten de grootste gevarenperiode valt! Dat is wel een hele geruststelling lijkt me.



Ik word inderdaad ook enorm moe van het weer. Het maakt me enorm passief, merk ik. Hopelijk wordt het nu toch echt snel lente, ik ben daar echt wel aan toe!!



Gisteravond ben ik gaan sporten. En ik merkte echt dat ik er enorm van opknap. Het is echt even 2 uurtjes nergens aan denken. Ik vergeet dan even alles, eigenlijk. Ik ben alleen nog maar bezig met sporten. Dus ik zit er nu over te denken om in de week dat ik last heb van PMDD 's morgens te gana sporten omte kijken of ik hier profijt van kan hebben.

Bij mij ook een goede ervaring met sensoor. Mijn ervaring is ook dat ze vragen stellen, niet veroordelend maar geïnteresseerd. Ik heb 2x gebeld en aan beide keren wat gehad, op de korte termijn (een luisterend oor) maar ook op de lange termijn. Door bv er achter te komen dat mijn gedachten niet normaal zijn en ik meer hulp nodig heb, waardoor ik naar de huisarts ben gegaan. En hulp van mijn omgeving heb ingeschakeld.



Ik kwam er op doordat de poh mij wees op 113online, ik zou dit nooit durven te bellen, maar ze zei gewoon praten mag ook. Dus dit toen ik diep zat gedaan, alleen waren de lijnen bezet en zo kwam ik bij sensoor (word je doorverbonden).



113online is echt als je diep zit, zij hebben psychologen en een crisis dienst. Na aanleiding van vragen schatten ze in welke actie ondernomen moet worden. Sensoor mag je altijd bellen ook als je je verveelt of blij bent of juist depri en ook met doodsgedachten. Doen ze niet raar over.



Het fijnste vind ik familie of vrienden maar die kun je niet met alles belasten en soms zijn gedachten zo raar dat ik het liever met een vreemde bespreek. Ook is het best goed om een buitenstaander eens je verhaal/probleem te vertellen, heeft mij iig goede inzichten gegeven.



Je kunt het ook gerust vandaag even proberen. Dan zeg je voor mij is de stap om te bellen zo groot, ik dacht ik probeer het even als het dan niet goed met me gaat dan durf ik waarschijnlijk eerder te bellen. Dit zullen ze begrijpen en totaal niet raar vinden. Kun je gewoon doen.



Fijne dag iedereen!

Fijn om jullie ervaringen met Sensoor te lezen, dank daarvoor. Het klinkt als een heel prettige optie, voor echt slechte dagen als er ook echt oprecht naar je geluisterd word. Alleen al dat weten maakt de drempel ook al weer een stukje lager.



Wat fijn Bumba, dat sporten echt even helpt! Welke sport ben je mee begonnen?



Sabina, mooi dat je nu buiten die gevarenzone valt! Het lijkt me dat het dan ineens helemaal gaat leven, zeg maar, als je dan zo die echo ziet. Fijn voor jullie!



Ohh ja, ik word ook echt helemaal lamlendig van dit weer. Gisteren had ik in ieder geval 's ochtends dat ik naar mijn werk "moest", maar het nodigt niet echt uit om zonder verplichtingen de deur uit te gaan. Vanmorgen ben ik wel even langs de bibliotheek geweest. Daar waren de taallessen voor vluchtelingen aan de gang. Best wel interessant om te zien eigenlijk. Lijkt me best wel interessant om dat als vrijwilligerswerk te doen, maar ik denk dat op dit moment mijn werkgever daar niet echt blij van word.

Ik hoop dat het straks nog even droog word, zodat ik misschien nog even een rondje kan lopen. Anders word het de rest van de middag slapen, want ik ben nog behoorlijk moe van gister eigenlijk. Toch iets te lang gebleven op het werk denk ik. Vanavond heb ik weer mindfulness, dus dan wil ik wel een beetje energie hebben, voordat ik erbij in slaap val .

Volgens mij word het weer van het weekend weer iets beter, dat zou fijn zijn.



Positief punt voor vandaag: Ik heb vannacht goed geslapen, en ben vanmorgen niet erg in paniek geweest over de ochtendroutine. Voelt goed



Wat doen jullie eigenlijk op dit soort regenachtige, stormachtige dagen, om positief de dag door te komen? Ik merk dat ik snel verval tot netflix, maar daar ook een beetje neerslachtig van word op de een of andere manier. Maar ik heb ook niet echt inspiratie voor wat anders (buiten slapen dan )

Even de behoefte van me af te schrijven. Op zich gaat het goed maar ik zit weer helemaal in de 'zak toch allemaal in de stront' modus. Niet jullie maar hulp en artsen en adviezen. Zak toch allemaal in de stront dit heb ik vaker, het is laconiekheid wat bij mij echt hoort bij depressie. Het liefst haal ik bij alles mijn schouders op of steek mijn kop in het zand. Dit heb ik ook vaak als het me allemaal te veel word. In het laatste gesprek met de poh irriteerde ik mij aan haar, dit ligt waarschijnlijk aan mezelf en aan de klote situatie waar ik in zit. Dit 'ik ga gewoon niet meer heen' gevoel had ik ook de vorige keer en ben toen wel gegaan. Nu wil ik eigenlijk de afspraak afzeggen/verzetten. Ik heb ook echt veel andere afspraken komende week, bedrijfsarts, hulporganisatie, fysio, ander arts. Echt bijzonder dat ik dit weer kan btw. Of ik daarna volledig instort zien we dan wel weer (grapje) Op dit moment zit ik eigenlijk zelfs in de modus dat ik nooooit meer naar haar toe wil. Ik word gewoon moe van mezelf. Wat is dit nu weer voor actie, rare gedachte kronkel of is het een gevoelskwestie, vind ik haar niet fijn of zij mij niet. Ik ben blanco.



Ik heb momenteel zeker meer stress omdat er te veel tegelijkertijd loopt. Dus misschien wel logisch dat mijn hersens schreeuwen 'laat mij met rust' alleen is mezelf terugtrekken tijdens depressie mijn valkuil en een slecht idee.



Het komt ook door waar hier al eerder over geschreven is, het zorgstelsel en dat alles bij iedereen anders verloopt en waarschijnlijk even hobbelig. Waarom is een goede psycholoog vinden zo moeilijk, het zal wel aan mij liggen, ik ga niet met alle psychologen akkoord, waarom duurt die medicatie zo lang, liggen ze te slapen, nemen ze mij eigenlijk wel serieus, sporten helpt (grrrr, wat denk je dat we aan het proberen zijn ) als mensen het niet meer weten komt het 'ga sporten' (terwijl ik dus niet mag sporten van de sportarts, alleen 20minuten rustig wandelen per dag of iets in het huishouden)



Gewoon even lekker klagen

Gele suikerspin, ik wil je een compliment geven over het feit dat je zo eerlijk naar jezelf kunt kijken en dat ook uitspreekt, krachtige eigenschap!

Ik heb bij veel depressies gezien dat mensen in slachtofferrol vallen en dat merk ik bij jou helemaal niet! Bij alle andere trouwens ook niet. Mag ook wel eens gezegd worden vind ik!



Maar ik snap je wel heel goed, dus klaag hier idd lekker van je af! Probeer dingen idd wel vol te houden zodat je je idd niet terug gaat trekken.



Hier vanmiddag gewerkt wat goed ging, en vanavond kwam een vriendin op visite, heb de dag goed volgehouden. Heb het idee dat mijn hormonen wat stabieler worden, maar tegelijkertijd is er de frustratie dat het niet snel genoeg gaat, het is ook nooit goed he, haha.



Slaap lekker meiden!

Ha meiden. Urgh het weer ja, zo herkenbaar! Ik raak er echt van in het slop. De zon doet mij juist echt goed daar krijg ik energie van maar dit weer... verval alweer in oude gewoontes zoals op de bank hangen en niets meer doen en dat vind ik niet fijn.



Ik ben momenteel bezig met mijn opdracht voor de psycholoog. Daar moet ik straks weer naartoe. Ik maak een tekening van dingen waar ik blij van wordt. Je zou het niet denken maar dat is nog best lastig! Ik merk dat ik vooral negatieve dingen vast blijf houden ipv positieve. Gelukkig heeft de psycholoog dat ook door en legde ze vorige week de vinger op die zere plek. Dat betekent dat ik er nu echt voor moet gaan, ik kan me niet meer verschuilen achter al die veilige negatieve dingen maar moet juist positieve dingen gaan vasthouden. Ik heb nog altijd een muurtje omdat die negatieve ervaringen me veiligheid geven, die kan ik gebruiken als 'excuus?'. Het maakt het eng om dat los te laten en ik vind dat echt ontzettend moeilijk maar wil ik verder komen in het leven en wil ik mezelf 'bevrijd' voelen dan is deze stap denk ik heel erg nodig. Ik wil niet huilen, vind ik vreselijk maar dat is wel wat er gaat gebeuren. Ik hoop zo dat de psycholoog me kan helpen en het uit me kan trekken wanr zelf lukt het niet om de veiligheid op te geven.

Herkennen jullie daar mogelijk iets van?



Nou orde van de dag, positief punt: ik heb al 4 dingen op mijn tekening . De baby, verassingen, de zon en lekker eten/uiteten/koken.

Ohh Cupcake, je omschrijft echt precies het onderdeel van mijn "probleem" waar ik nu ook mee bezig ben! Bij mij gaat het vooral om ervaringen opgedaan in mijn jeugd, bij mijn ouders thuis, die ik ergens ver weg gestopt heb altijd. Het motto daar was altijd: "masker op, blijven lachen en doorgaan!". Wat ik dus ook altijd gedaan heb, maar dus nooit geleerd heb emoties te uitten. Ik heb voor negatieve emoties dan ook een soort van muur opgebouwd, omdat die er nooit mochten zijn.

Door de burnout zijn deze emoties allemaal wel naar de oppervlakte gekomen, en nu moet ik ze dus leren uitten. Ik heb er van november tot vorig weekend over gedaan om dit voor het eerst echt goed toe te kunnen laten, en dan ook om een negatieve emotie te kunnen huilen.

Ik was/ben ook zo bang dat als ik dan eenmaal een negatieve emotie begin te voelen ik een enorme afgrond in val ofzo, dat het echt het begin van het einde zou zijn en ik alleen nog maar zou kunnen huilen.



Sinds vorig weekend heb ik dan weer kunnen huilen, en ik moet zeggen dat het nu ook lastig is om die emoties dan weer weg te stoppen. Maar gisteren heb ik aan de mindfulness juf gevraagd hoe dit zat (omdat ik het idee had dat het bij mij loskwam door de mindfulness oefeningen), maar zij zei dat ze dit vaker zag. Dat mensen die hun emoties langere tijd genegeerd/ verstopt hebben ze door die oefeningen dan toch langzaam terug kunnen krijgen, en zichzelf daarbij dus behoorlijk tegenkomen. Ze raadde dan ook aan om wel door te gaan met de oefeningen, omdat het bij de vorige mensen juist heel veel geholpen heeft uiteindelijk. (hoewel het proces opzich niet fijn was)

Ik moet ook zeggen, sinds ik nu mijn emotie op die manier weer kan uitten (een enorme huilbui kan hebben), bouw ik veel minder spanning op in mijn lijf, waardoor ik minder last heb van mijn nek/rug/schouders/ spierpijn.



Maar ik begrijp zo goed hoe eng dit is, en hoe moeilijk het is om jezelf te overtuigen om ook negatieve emoties te "mogen" voelen. Ik hoop dat de psycholoog je daarbij goed kan helpen.



Gele Suikerspin, Soms is dat gewoon even nodig, even klagen! Ik snap goed dat je soms even je frustraties kwijt moet, ook vooral doen hier . Wat doet de POH nog voor jou eigenlijk? Bij mij voelt het vaak ook een beetje "nutteloos". Ze houdt me in de gaten, is eigenlijk haar voornaamste taak. Me doorverwijzen naar specialisten. Maar omdat ze me geen behandeling geeft blijven de gesprekken eigenlijk heel oppervlakkig. Heel jammer, want volgens mij weet ze superveel en zou ze me prima een eind op weg kunnen helpen. Maar zinloos kan ik me op die manier goed voorstellen.



Sabina, jij klinkt positief de laatste tijd! Wat fijn dat je zoveel dingen kunt ondernemen En dat je het idee hebt dat je hormonen stabieler beginnen te worden. verandering motiveert nog wel lijkt me



Ik heb hier echt een ontzettende off day. Ondanks het mooie weer . Gisteravond had ik mindfulness, en op de een of andere manier heeft dat er goed ingehakt deze keer. Behoorlijk slecht geslapen daarna, dus ik heb eigenlijk vandaag de halve dag liggen slapen.

Nu zit ik ook voornamelijk met dat emotie probleem. Bij mij is nu het geval dat sinds ik langzaam weer bij mijn emoties kom, mijn paniekaanvallen ook terugkomen. Dan ben ik de hele dag een beetje in zo'n roes (net alsof je alles van bovenaf ziet ofzo), en dan hoeft er maar een dingetje te gebeuren en dan ontplof ik.

Zoals net. Mijn man is vanavond weg, maar zijn ouders hadden hem blijkbaar gister gevraagd of ze zaterdag even konden komen lunchen. Nu was hij het vandaag helemaal vergeten en whatsappte hij mij dat vanavond. Nouja, opzich geen groot probleem natuurlijk, maar nu ben ik dan ineens echt volledig in de paniek en dan krijgt hij over de telefoon de volle laag. Hij weet dan natuurlijk ook niet wat hij met mij aan moet en probeert me dan wel rustig te krijgen, maarja. Maar dan heb ik zijn avond weer verpest. Ik voel me dan meteen zo schuldig! Het gaat dan over zo'n klein dingetje, maar van geen emoties ben ik nu ineens naar zeer emotioneel gegaan. Ik snap er niets van. Arme man.

Ik weet nog niet zo goed hoe ik hier nu weer mee moet omgaan, dus ik ben heel erg blij dat ik volgende week voor het eerst bij de psycholoog terecht kan.



Positief vandaag: De Vetsak is aangekomen! Die is nu aan het ontvacuumen, dus dat word volgende week heerlijk loungen

Ik ben idd wel positiever, maar merk ook dat dit mijn val kuil is, als het even niet gaat vind ik dat weer 2 keer zo grote domper.

Emoties heb ik juist altijd heel erg gehad, niet alleen nu door de hormonen maar sowieso wel, maar heb dit nooit als erg ervaren, soms ga ik express wat opzoeken waar ik van kan huilen zodat het eruit komt, klinkt gek maar dan komt er idd veel spanning los en voel ik mij daarna veel beter.

Ik heb ooit gelezen : huilen moet je leren, en daar geloof ik wel in.



Wij gaan vanavond naar mijn zwager en schoonzus om te vertellen dat we zwanger zijn, ik ben benieuwd hoe ze reageren. Ben eigenlijk heel moe maar moet mezelf er maar even toe zetten.

Rodelimo: hier ook vooral ervaringen vanuit thuis en relaties. Hier zijn het juist vooral negatieve ervaringen en herinneringen waar ik aan vast blijf houden.

Vandaag echt een goede sessie gehad! Ik heb namelijk vaak het gevoel in een. Egatieve sleur te zitten, geleefd te worden, niet te kunnen ontspannen en niet kunnen genieten. Ik ben er vandaag achter gekomen (bewustwording) dat ik vaak alleen maar 'in het moment' geniet. Ik doe heel weinig dingen waarin ik kan genieten. Bijv yoga of oefeningen dat helpt bij mij geen drol om te ontspannen. Ik ben dan altijd met mijn gedachten bezig en niet met mijn hart of gevoel. Ik ontspan daar dus niet door en genieten al helemaal niet. Nu weet ik dat en kan ik wel proberen wat meer genietmomentjes te gaan creëeren.



Ook stilgestaan bij mijn eerlijke gevoel van wat als die negatieve herinneringen wegvallen of opgelost worden, wat dan? Ben ik dan nog wel mezelf? Heb ik dan nog wel de eigenschappen en kwaliteiten waar ik nu zo trots op ben? Ik zei al tegen de psycholoog: ik wil best wel positiever zijn maar een positiviteitsgoeroe dat is weer net het andere uiterste waar ik niet op zit te wachten. Ze vond het al heel knap dat ik dit zelf kon uitleggen, herkennen en eerlijk over was. Samen gaan we dit onderzoeken maar ze begrijpt mij zo goed! Ze luistert echt heel goed en weet precies wat ik bedoel. Zo fijn! Ik voel me echt begrepen en heb vertrouwen dat het goed komt en dat ze me kan helpen!

Fijn dat je een prettige psycholoog hebt Cupcake.

@Gele_suikerspin, wanneer die POH jou een onprettig gevoel geeft en je eigenlijk niet meer naar haar toe wil; dan mag dat gewoon hè. Het is jouw weg, jouw leven en je bent haar niets verschuldigd.

Er zit gewoon veel kaf tussen het koren in GGZ-land en eigenlijk in alle sectoren waar met kwetsbare groepen gewerkt wordt.

Het kan ook louterend en therapeutisch werken om bij wijze van spreken de middelvinger op te steken en te zeggen; "Tot hier en niet verder!"