Positieve praat

Ik heb ook blij met mijn psycholoog. Hij begrijpt mij ook en geeft aan dat ik veel te streng voor mezelf ben.

Ik moet de depressie er laten zijn en ook terugslagen mogen er zijn.

Ik moet beter naar mijn lijf luisteren en beter mijn eigen grenzen bewaken.

Hij geeft aan dat ik veel te snel vooruit wil en dat de depressie mij daardoor ook laat struikelen...alle beetjes energie die ik heb moet ik niet direct uitgeven.



Aan de ene kant snap ik zijn verhaal aan de andere wil ik ook hier zsm uit zijn.....moet nu dus een paar stapjes terug en meer rust nemen, maar ik voel alleen maar onrust.....



Wat is dit toch moeilijl!!!@

Poh heb ik afgezegd en verzet. Voelt op dit moment goed.

Verder lukt het weer eens niet te onthouden wat jullie schrijven en daar op te reageren lees wel dat meerdere het moeilijk hebben en iedereen goed bezig is en een heel mooi compliment las ik, bedankt en bemoedigende woorden, fijn die steun hier. (Kan er vandaag alleen even niet goed voor anderen zijn, even genoeg aan mezelf

Ben vandaag moe. Ik dacht eerst na aanleiding dat sommigen hier die huilbuien hadden, humm wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst gehuild. Kan ik het nog wel? Vandaag gelukt, flink liggen snikken. Ik ben 1,5 jaar ziekgemeld, klap op klap lijk ik te krijgen, iets met mijn hart er bij trek ik eigenlijk niet. Ik ga alleen maar rusten en vanavond wie is de mol. Lief voor mezelf zijn.



Alles op een heel laag pitje hier.

Positief: testen gedaan i.v.m. sport op kunnen pakken, vandaag niks van mezelf gemoeten, afspraken afgezegd omdat het te vermoeiend is, lekker gejankt.

@gele suikerspin: een arts moet zoiets beoordelen, daardoor duurt het vaak wat langer voor je de uitslag weet. Als ze echt iets ergs vermoeden dan zetten ze er vaak wel wat meer spoed achter dus hopelijk valt het mee.



Ik ben gister bij de huisarts geweest. Het ging opeens echt niet meer en ik was bang dat ik mijn zoontje of mezelf iets zou aandoen. Ik heb ongeveer een half uur met de dokter gepraat over alles wat me dwarszat. Natuurlijk heb ik volgende week een intake bij PsyQ, dus hij kon soiweso niet zoveel voor me doen, maar ik ben wel blij dat ik even was gegaan.



Verder ben ik momenteel heel veel aan het lezen over autisme. Mijn moeder had een documentaire gezien over autisme en herkende mij er heel erg in qua karakter. En ik heb het allemaal bekeken nu, en ik moet zeggen dat ik mezelf er ook wel heel erg in herken. En het schijnt dat autisme ook depressie in de hand kan werken, als je teveel probeert om iemand te zijn die je niet bent / niet kan accepteren dat je 'anders' bent en maar doorgaat met aanpassen aan een meetlat waar je sowieso al niet bijpast.



Maargoed, sorry, misschien is dit teveel off topic. Ik heb in elk geval veel om over na te denken...

Heel goed dat je naar de huisarts bent gegaan! Vind ik echt heel goed van je.

Hopelijk vind je nu weer wat rust.

Jufjufjuf, ja het is zo moeilijk, alles stap voor stap. Ik merk dat ik het voor mijzelf nu redelijk onder controle heb, maar zodra ik enige interactie heb met de buitenwereld, dat toch erg moeilijk is. Toch helpt de mindfulness me er goed bij, en ik heb het idee dat het daardoor wel steeds iets beter/ makkelijker gaat. Ik hoop dat dat voor jou ook gaat helpen en dat het lukt om wat liever voor jezelf te kunnen zijn!



Gele Suikerspin, ik heb geen ervaring met ECG's. Het klinkt wel behoorlijk uitgebreid in ieder geval! Maar ik zou me er niet al te druk over maken, ik denk dat als er echt iets heel erg mis is dat ze je of gister later al wel terug gebeld zouden hebben, of direct ingegrepen zouden hebben. Al begrijp ik dat het wel lastig is om je er geen zorgen om te maken. Misschien nog even terugbellen voor een kleine correctie voor de reactie op de knappe dokter? Hoe lang moet je wachten op de uitslag?

Watvoor uitslag komt er eigenlijk uit de test? Een soort van opbouwschema oid? Heel fijn dat je daar zoveel begeleiding bij krijgt lijkt me in ieder geval



Bumba, wat goed van jezelf dat je die fase bij jezelf herkent hebt en naar de dokter gegaan bent! Daar kan je echt heel trots op zijn! Fijn dat hij je voor dat moment in ieder geval even heeft kunnen helpen. Ik hoop dat je volgende week bij de PsyQ nog verder geholpen gaat worden. Gaat het nu wel weer even iets beter als vrijdag?

Dat stuk over de combinatie met autisme klinkt wel boeiend. Het klinkt opzich wel logisch, dat altijd aanpassen zoveel energie kost dat je er depressief van wordt. Wellicht dat dat in de therapie ook wel verder naar voren gaat komen?

Mijn moeder noemde mij altijd haar kleine autistje, dus wellicht....



Hier gaat het redelijk. Nu voornamelijk heeeel moe, gisteren was een beetje een te drukke (maar wel leuke) dag. Eerst kwamen mijn schoonouders onverwacht lunchen. Maar we hadden al een afspraak staan om 's avonds bij vrienden te gaan eten, dus ik was vooral nerveus van: zou het wel goed gaan, trek ik dat wel? Daar zag ik een beetje tegenop, maar het was uiteindelijk best gezellig.

's avonds dus bij vrienden gegeten. Ook erg leuk

Verder voor vandaag gelukkig geen plannen, dus vooral uitrusten denk ik.



Postief punt: Gisteravond was echt gezellig, een hoop positieve energie opgedaan! En dit stukje schrijf ik nu vanuit mijn nieuwe zitzak, wat ontzettend genieten is dat!

Ik ben chronisch depressief en borderline en ben ook in afwachting voor MBT dagbehandeling wat ik 3 dagen in de week zal gaan volgen waarschijnlijk voor de komende 1,5 jaar. Mijn dagen voelen ook leeg en uitzichtloos, ik heb geen sociale contacten. De enige mensen die ik zie en spreek zijn mijn kinderen en vriend.



Ik vind het inderdaad ook erg lastig om me te richten op positieve punten in het dagelijks leven. Dingen die ik doe voelen bij mij ook niet meer als positief, aan mij heb je dus waarschijnlijk niet zoveel. Ja ik kan wel zeggen, ik ben naar de kinderboerderij geweest maar dat voelt voor mij niet als positief maar als iets wat ik doe omdat het voelt dat ik het moet doen en om maar niet thuis te zitten.

Het geeft niet dat je het niet als positief voelt.

Ga maar door met elke dag minstens 3 positieve dingen benoemen ook al voel je er niks positiefs aan.



Positieve dingen die ik lees:

Je hebt een vriend (kan niet iedereen zeggen)

Je hebt kinderen waar je hopelijk veel van houd.

Je hebt een huis (heeft ook niet iedereen)

Je bent naar buiten geweest. Lukt niet iedereen.

Je gaat vanaf nu elke dag positieve punten benoemen ook al voel je ze niet.

Je gaat dit aannemen en niet met ja maar reageren.

Positief hier: meditatie oefeningen gedaan. Blij mee dat het me weer rust geeft.

@rodelimo: ik voel me momenteel heel wisselvallig. Het ene moment gaat het prima, het volgende moment voel ik me weer vreselijk. Maar vooral voel ik me vermoeid momenteel.



Vanmiddag zijn we met zijn drietjes naar de bioscoop geweest, naar een kinderfilm. Ik geloof dat mijn man en ik het leuker vonden dan mijn zoontje. Die kon zijn aandacht er niet meer bijhouden op 't laatst. Maargoed, wel positief dat ik ben meegegaan; vorige week had ik dat niet snel gedaan denk ik

Bumba, wat vervelend voor je, ik hoop dat dat wisselvallige gauw overgaat, dat is extra vermoeiend! Ik hoop dat je je vandaag weer iets beter voelt. Leuk dat jullie naar de bioscoop zijn geweest! Die stoelen kan ik altijd wel heerlijk op slapen



Singlegirl, wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Het klinkt alsof je nog erg aan het vechten bent tegen alles, dat heeft geen zin. Gele suikerspin heeft heel goede tips gegeven, dat is een heel goed begin!



Hier vandaag een beetje een dubbele dag. Ik heb vanalles gedaan, maar ik ben tegelijkertijd heel erg moe. Mijn man heeft het op het moment even best moeilijk met zijn draai te vinden rondom mij en alles wat er nu gebeurd en hoe we daarmee om moeten gaan. Hij gaat er samen met mij vol voor, hij is echt superlief voor mij, maar weet nog niet zo goed hoe hij nu voldoende aandacht aan zichzelf kan geven/ zorgen dat hij zelf niet depressief word door mij zeg maar. Hij heeft nu zelf moeite tot rust te komen.

Ik ben er nu superbang voor dat hem hetzelfde overkomt als mij, dus we hebben dat ook aangegeven bij de POH en die houd het ook in de gaten. Maar ik merk dat ik dan automatisch toch weer wat terugschiet in mijn oude rol, om hem te ondersteunen. Maar tegelijkertijd gaat dat ten koste van mijn rust/ energie. Maar als we er niet over praten/ ik hem niet help (met boodschappen doen/ even een was in de machine bijv) gaat hij er straks nog aan onderdoor.

Nouja, goed. We zijn dus hard bezig om de situatie zo aan te passen dat het voor ons beide goed te doen is, maar het is lastig. Het heeft gewoon zoveel invloed op alles! We komen er samen uit, dat weet ik zeker, maar het proces....

Ik merk nu dus dat ik zelf weer terugga naar mijn "oude" ik, om hem te helpen, ik sluit me weer af voor mijn emoties, ga over mijn grenzen heen en ben dus supermoe. Maar ik vind het zo moeilijk om een goed evenwicht te vinden!

Hoe doen jullie dit? Hebben jullie hier goede oplossingen voor gevonden?

Ik moest het even kwijt, het blijft maar door mijn hoofd spoken.



Positief punt van vandaag: Ik heb voor het eerst in 8 maanden weer eens de week boodschappen gedaan, zonder stress!

En gisteren heb ik ontzettend geknuffeld met een kat (ik ben echt verliefd op katten, maar vreselijk allergisch), en ik heb helemaal niet geniest! Bizar! Normaal kon ik nog niet eens op 2 meter komen en begon ik al. Misschien ook door minder stress? Ik ben blij in ieder geval!

rodelimo, het klinkt alsof je te streng bent voor jezelf vergeet niet dat de mindfullnes cursus hard werken is. Dit moet je dus compenseren door andere dingen weg te laten.

Misschien tijdelijk een paar weekjes vrij van werk.



Want je doet nu allemaal extra dingen in 1x tegelijkertijd extra. Meer huishouden, naar het werk, boodschappen, mindfulness cursus. Echt veel hoor!



Naast dat ik in zo'n situatie dingen schrap, wat niet makkelijk is (egoïstisch en eerlijk naar jezelf toe zijn) vraag ik ook meer praktische hulp.



Heb je naast je man ook een netwerk van mensen?

Vraag een vriendin te koken, laat een keer eten bezorgen, huur een schoonmaakster, vraag vrienden/familie je te ondersteunen met het huishouden, als je bezoek hebt vraag hun koffie te zetten of even een wasje op te vouwen.

Vraag aan je werk of ze taxikosten naarvhet werk willen betalen, vraag of iemand je kan chauffeuren.

Als je geen netwerk hebt of ze allemaal over belast aan het raken zijn. Bel dan het wijkteam en geef aan dat je netwerk overbelast raakt. Misschien kun je bijvoorbeeld af en toe huishoudelijke ondersteuning krijgen of andere praktische hulp.



Dit is in ieder geval hoe ik het doe.



Hier flink op de rem aan het trappen, ineens weer vermoeider, wandelingetje lukt niet meer en loop er weer als een slons bij voor mijn gevoel. Ik ga voor mijn gezondheid is mijn afspraak met mezelf, als ik daar de bedrijfsarts voor moet afzeggen (wat iedereen een doodszonde lijkt te vinden) dan doe ik dat.

Heb momenteel belangrijkere afspraken qua artsen en ben alweer blij als douchen is gelukt en ik rechtop kan blijven staan Ik kies voor de allerbelangrijkste afspraak, die met mezelf. Lekker puh

Trouwens erg leuk van die kat!! Hoop dat je in de toekomst dan zelf een kat kunt nemen, werkt goed tegen stress een.huisdier

Oh wauw veel geschreven meiden! Zoals iemand hierboven ook al aangaf vind ik het lastig om per persoon te reageren en dat op te slaan. Het is soms nog een wirwar in mijn hoofd en de zwangerschap maakt dat nog wat erger. De laatste paar dagen ben ik echt heel veel vergeten! Toegangskaartjes voor een evenement, boodschappen of soms echt de simpelste dingen.



Ik lees wel hele goede tips!

Ik heb ook vaak het gevoel in een negatieve sleur te zitten. Nu heb ik daar met de psycholoog bij stil gestaan. Ik vind namelijk dat ik amper geniet en als ik geniet, dan is dat alleen in een moment dus geen uren of dagen. Daar is niets mis mee maar ik moet dus voor mezelf proberen (als ik dat straks zou willen) om meer geniet momentjes te maken. Waar ik van kan genieten is bijv als ik mijn partner een compliment geef, als ik helemaal kan opgaan in het huishouden (gaat nu wat moeilijker maar toch), lekker uiteten en de tijd voor elkaar hebben, filmpjes van de baby's in de familie, lekker koken en eten, de zon en de kleur geel. Ook bezig zijn voor de baby doet me soms genieten maar dan vergeet ik ook even de angsten, de paniek en de negatieve sleur.



Wat betreft partner hoe ga ik daar mee om: ja ik ben nu natuurlijk zwanger en omdat we een eerdere miskraam hebben gehad is partner nu extra lief en voorzichtig. Hij zet mij op de rem maar daarintegen kan hij niet alles overnemen van mij. Ik ben zelf erg onafhankelijk geweest altijd en heb het hele huishouden altijd zelf gedaan. Nu heeft hij wat taken die hij doet zodra ik dat vraag of nodig is: stofzuigen, dweilen, de vuile was naar onder dragen en de schone was naar boven dragen, de vaatwasser af en toe in en uitruimen, het bed opmaken en de vuile lakens afhalen, boodschappen tillen en ja wat klusjes in en rond het huis. Ik moet het wel altijd vragen want hij ziet de rommel soms niet. De psycholoog gaf ook aan inderdaad van vraag anders je netwerk maar daar voel ik me zelf niet zo prettig bij. Iedereen heeft het druk om mij heen, als ze dan ook nog moeten komen poetsen bij mij voel ik me erg tot last.



Hier gaat het wel steeds beter. Ben wel nog vaak moe maar ook dat gaat wel wat beter. Ik ben vooral bang dat het niet kan, opeens beter voelen. De klachten die ik had heb ik jaren gehad en nu opeens met behandeling gaat het vrij snel beter. Toch knaagt er iets in mij dat het niet opgelost is. Ik ben bang dat het achter een paar jaar weer terugkomt. Natuurlijk voel ik me nu nog geen 100% maar ik voel me wel al beter. Ik merk vooral dat ik weer naar buiten kan, dat ik weer dingen oppak en dat ik niet meer zo vaak 'ik voel me niet lekker' zeg of voel. Toch vreemd maar zoals ik al zei van binnen voelt het nog niet opgelost.



En ik merk dat dit schrijven met goed doet dus ik ga toch even op iedereen persoonlijk proberen te reageren :



Gele suikerspin: ik vind het heel knap dat je ondanks dat je jezelf niet goed voelt, ook ruimte en tijd hebt voor anderen (bijv hier op het forum). Je geeft iedereen goede tips en bent een luisterend oor!



Rodelimo: wat fijn dat je bij die kat kon zijn! Ik heb ook last van allergie en merk dat het op moment heel erg is en soms heb ik nergens last van. Heeft vooral met het seizoen te maken. Wat betreft je man heb ik hierboven beschreven hoe wij dat doen. Mijn partner werkt overigens bijna 46 uur per week dus erg veel en zwaar werk. Ik vraag hem dan ook niet zo vaak om iets te doen maar alleen als het echt niet meer kan. Hier is bijv al 4 weken niet gedweild maar wordt wel elke week gestofzuigd.



Bumba: wat leuk naar de bios met het gezin! Even lekker ontspannen en gedachten op nul, fijn dat het toch redelijk goed bevallen is.



Singlegirl: heel herkenbaar het gevoel van 'ik vind het niet positief maar ik doe het maar want het zelf wel ergens goed voor zijn'. Ik heb dat vooral op mijn therapie, daar heb ik 2x per week fysiotherapie. Ik zie er echt helemaal niets positiefs aan. Ik kan niet volledig ervoor gaan want ik ben zwanger en snel kapot moe. Het brengt me niets, het is niet dat ik na een sessie het gevoel heb fit te zijn of de wereld aan te kunnen. Dus ik doe het maar gewoon en probeer maar te geloven dat het ergens goed voor zal zijn. Probeer toch misschien voor jezelf eens na te gaan waar je wel blij van wordt, wat je gelukkig maakt of waar je energie van krijgt. Ook dat zijn positieve dingen. Voor mij is dat bijvoorbeeld al in de zon zitten buiten of van achter het raam. De zonnestralen maken me blij en dat is positief!



Jufjufjuf: oh ik wil er ook zo graag vanaf! Vind het helemaal niet leuk me zo te voelen. Ik ben ook iemand die er altijd voor gaat en ben helemaal niet gewend om dingen niet meer te kunnen. Nu moet ik wel zeggen dat ik alles heel makkelijk heb kunnen laten vallen fysiek omdat het gewoon niet meer lukte, van binnen zit het soms niet lekker. Wat bij mij wel helpt is dat ik bijv op mijn werk afspraken heb gemaakt over hoe het komende jaar er ongeveer uit gaat zien in de meest ideale situatie. Dat heeft veel druk en onzekerheid bij mij weggenomen. Ook praten met de psycholoog helpt me maar vooral ook met kleine stapjes werken. Die tip kreeg ik van iemand in dit topic. Al ga je 2 minuten naar buiten of ruim je 1 papiertje op, dan heb je dat toch maar weer mooi gedaan. Met die kleine dingen ben ik begonnen en nu kan ik al iets meer. En soms doe ik een hele dag niets en ook dat is oke, dan is dat vanzelf een rustdag geweest

Hmmm, Gele Suikerspin, je hebt eigenlijk ook gewoon gelijk. Dankjewel voor de spiegel. Ik vind het erg moeilijk om mijn prioriteiten op een rijtje te houden in die zin, dus het is erg goed om ze zo uitgeschreven te zien staan. Die mindfulness cursus is denk ik zwaarder als ik voor mezelf inschat energietechnisch, en daar kan ik me het beste nog even op focussen zolang de cursus nog duurt als eerste prioriteit.



Ik heb niet zo'n groot netwerk van mensen. Ik ben vaak verhuisd de afgelopen jaren, van de ene naar de andere kant van het land, en woon hier nog niet heel lang. Heb dus nog niet echt contacten opgedaan in de buurt. Familie woont ook wat verder weg helaas. Ik heb wel wat vrienden, maar die wonen ook allemaal verder weg (een uur rijden min.).

Wel woont mijn zusje dichtbij, en die ondersteund mij, niet zozeer met praktische zaken, maar meer om mijn verhaal kwijt te kunnen, leuke dingen doen enzo. Dat is wel heel fijn.

Ik voel me toch wel behoorlijk bezwaard om voor de praktische dingen hulp te vragen, al is dat misschien soms niet verkeerd .



Wat wel een goed begin is is dat ik net een mailtje kreeg van het bemiddelingsbureau voor werksters dat zij een werkster gevonden hadden bij ons in de buurt die dan bij ons kan komen werken om het huis schoon te maken (en evt meer als nodig als was ofzo). Dus dat is goed nieuws! Al voel ik me nu wel ontzettend decadent en lui .



Dankjewel voor het inzicht Gele Suikerspin!



Wat vervelend dat het nu bij jou weer wat minder gaat qua energie. Maar je klinkt zo wijs zoals je je visie vwb de doktersafspraken opschrijft! Ik denk dat je het goed verwoordt hebt. Ik heb ook weleens een afspraak met de bedrijfsarts verzet, omdat ik het gewoon echt niet ging redden om erheen te rijden en er op dat moment ook even niemand was die me kon brengen. Dat was geen probleem, al moet het officieel gezien wel via je werkgever geloof ik. Ik heb aangegeven waarom ik niet kon komen en dat was goed. De week erna had ik wel een chauffeur en ben ik wel geweest.

Goed dat je het bij jezelf herkent en er actie op onderneemt! Ik hoop dat je gauw weer iets meer energie hebt

En een afspraak met jezelf! Wat mooi verwoordt, die hou ik erin



Wat fijn dat het langzaam aan steeds beter lijkt te gaan Cupcake! En erg fijn dat je man je ook goed kan helpen als je zelf het idee hebt dat het even niet meer gaat. Mooi dat hij je zo ondersteunt.



Ik herken dat gevoel van "huh, gaat het nu echt beter, maar dat kan toch helemaal niet?" wel. Toen ik op de middelbare school zat heb ik ook een periode van depressie gehad. Dan ging het 2 dagen redelijk en de 3e dag was altijd keihard huilen als ik uit school kwam. En op een gegeven moment, zomaar, ging het ineens goed op de 3e dag. Maar toen was ik ook echt bang van, ja wanneer zou het gevoel er nu toch uitkomen? En dan was het niet ineens over natuurlijk, dat ging geleidelijk, maar het was zo'n raar gevoel dat het gewoon goed ging en dat ik me niet meer zo negatief voelde. Ik weet nog wel dat ik me daar heel erg over heb verbaasd toen. Ik hoop voor je dat het voor jou ook een goed teken is!

Heb je het gevoel dat het volgens jou nu wel snel gaat maar dat je gevoel zegt dat het niet over is diep van binnen al besproken met de psycholoog?

Bedankt voor de lieve complimenten.



De arbo deed mega moeilijk. Ik heb ze in 4 min. 31 rustig afgebrand. Voet bij stuk gehouden. Zucht, jammer van mijn energie deze frustratie. Er werken bij mijn arbodienst zeer onmenselijke mensen. Die zou je bijna zelf een ziekte toe wensen (mag je eigenlijk niet denken, weet ik)

Gelukkig is het opgelost. Maar voel me dan echt een b*tch terwijl ik voor mezelf opkom juist. Goed, zenn zen, zen proberen te worden

Oh echt? Wat bizar! Goed van je dat je bij jezelf gebleven bent. Deze mensen moeten ook wel een beetje hard zijn om te zorgen dat niet iedereen zich met een beetje misselijkheid kan afmelden, maar ik snap dat die houding en hoe dat overkomt jou juist een schuldgevoel geeft. Niet doen! Zennnnn



Lekker helemaal het einde kijken vanavond! (Of zoiets )

Vandaag heb ik goed teruggekregen dat ik van het weekend over mijn grenzen gegaan ben. Ik ben zooo moe! Vanmorgen ben ik wel naar mijn werk geweest, maar ik ben niet lang gebleven. Maargoed, ik ben wel geweest en dat was wel even fijn.



Positief punt vandaag: Ik heb net de film Valentines day gekeken, daar krijg ik altijd zo'n positief gevoel van! Heerlijke niets-aan-de-hand-film

Naar je werk geweest? Dat hakt er sowieso in! Dus dan mag je moe zijn.

Ik ben vandaag naar bedrijfarts geweest. Hij vond het, net als ik, vreemd dat de medicijnen niks doen.... dus hij vindt dat ik een keer met een psychiater moet praten. Dus gaat hij proberen te regelen.

Vind ik wel fijn!

Rodelimo: dat gevoel heb ik inderdaad al besproken met de psycholoog en zij vond het al heel knap en gedurfd dat ik zo eerlijk naar mezelf kon kijken en dat kon toegeven. Ze gaat me daar mee helpen gelukkig. Ik weet dat het dieper zit maar ben bang voor wat dat dan zou moeten zijn en om mezelf helemaal bloot te geven en dat 'diepere' naar boven te laten komen.



Gele suikerspin: goed dat je voet bij stuk houdt! Hier ook zo een arbo pff. Na 3 weken ziekte vond hij na 10 minuten gesprek dat ik wel weer twee dagen aan het werk kon want ik heb 3 dagen per week therapie en twee dagen niets dus dan kon ik prima werken. Nou niet dus!

Fijn dat je daarover zo goed kunt praten met je psycholoog Cupcake! Ik snap dat dat heel eng is om te onderzoeken. Fijn dat je psycholoog je daar zo stapje voor stapje mee gaat kunnen helpen. Ik hoop dat dat je goed helpt!



Jufjufjuf, ja dan is een check bij de psychiater wel fijn. Die zijn denk ik toch een stuk beter op de hoogte van ad dan de huisarts zelf. Fijn dat je bedrijfsarts daar zo'n actieve rol in kan spelen!



Hier is het een beetje een gemixt dagje. Ik heb nog steeds een beetje het idee dat ik voor mijzelf aan het wegrennen ben. De helft van mij zegt: Ga gewoon door met leven, doorgaan, niets voelen, verstop je emoties, dat doet veel minder pijn en maakt de wereld nu een stuk mooier!

De andere helft zegt: Nee, ga nu vol voor de mindfulness cursus, psycholoog, ervaar je emoties, ookall doet dat veel pijn, ben je dan veel moe en in paniek en is de wereld dan nu even geen mooie plek. Maar dan is het dat later wel!



Ik weet natuurlijk welke de goede optie is, maar dat voelt zo alsof ik mezelf opzettelijk de put in aan het schoppen ben. En dat voelt weer enorm tegennatuurlijk om te doen. Net alsof ik in deze toestand wil blijven ofzo, terwijl dat natuurlijk helemaal niet is wat ik wil!



Echt heel lastig vind ik.



Vanmorgen heb ik wel een stukje gelopen. Het was zo lekker weer, eindelijk na al die regen! Heerlijk die zon! .



Positieve punten: Ik heb tijdens mijn wandeling mijn eerste krokussen en narcissen van het jaar gezien! Dan word het toch echt een beetje lente

Ik zit ergens mee, misschien hebben jullie een wijs woord. Moeilijk hier op het forum te vragen maar jullie vertrouw ik wél.

Ik twijfel dus over medicatie. Ik zou het dan vooral nemen tegen dwang/angst gedachten. Maar ik voel me ook vaak goed. Maar soms wordt het piekeren erger en ook de dwang gedachten zijn vooral vermoeiend. Dus om de cirkel te doorbreken, hopen ze dat de gedachten worden afgevlakt en ik dan juist minder moe wordt. Lastig lastig. Het is ook per persoon verschillend dus echt ervaringen vragen heeft ook eigenlijk geen zin.

Ik weet ook niet of ik wel eerlijk naar mezelf toe ben. In de zin dat de momenten dat ik de gedachten niet heb, ik daarvoor onbewust hard tegen werk volgens mij. Dus ze er misschien ook wel zijn maar ik ze onderdruk? Door alle afleiding. Sommige dingen kosten mij energie al voorbeeld; een groter raam openen, waar je uit kunt vallen/springen. Dat is natuurlijk niet normaal, maar ik kan op vele dagen deze last aan. Maar op sommige momenten is het te zwaar die last. Meestal hoopt dit zich op. Nu ik dit schrijf denk ik dat ik het misschien toch maar beter kan proberen. Wat me vooral tegen houd is dat het mét meditatie misschien erger wordt en dat de goede momenten afgevlakt worden. Iemand een tip of ervaring hoe jij de beslissing genomen hebt?



Positief: veel hulp dingen in gang gezet, hulp gevraagd nu het even zwaarder is.



Voor iedereen een

Tijdens mijn eerste depressie hebben medicijnen mij heel goed geholpen, ook.voor angst.

Nu slik ik ze nog steeds...in verhoogde dosis en werken ze dus niet...

Oh Gele Suikerspin, lastige beslissing is dat!



Zoals ik je lees ben je vooral bang om het te proberen, en daarom veel redenen aan het bedenken waarom je het niet zou moeten doen. Logisch! Heb ik ook gedaan Net toen ik bij de psycholoog zat nog; kijk ik er al 2 maanden naar uit dat de behandeling eindelijk gaat beginnen. Zit ik daar, denk ik: wat doe ik hier eigenlijk, ik ben toch gewoon gezond? Echt mutsig van mezelf.



Wat ik ook lees is dat je veel last hebt van je gedachten, van angsten, dwanggedachten, piekeren. Als ik voor mijzelf spreek zijn deze klachten bij mij allemaal wel erg verminderd sinds ik ad gebruik. In het begin (eerste 2/3 weken) niet, werd het soms alleen maar erger, maar daarna ging het beter.

Eerst kon ik me al druk maken of mijn collega's mijn groene trui wel mooi vonden (wat absoluut niet reëel is, want ik werk op een scheepswerf met alleen mannen, dus ik betwijfel of ze zelfs wisten of ik een andere trui aan had als gister ). Na de medicatie dacht ik daar niet eens over na en trok ik gewoon wat aan. Wat me dus inderdaad heel veel energie scheelde die ik anders kwijt was aan al dat soort gedachten. (wat als mijn auto niet start, straks rijd er een vrachtwagen tegen mij op, heb ik mijn sleutels wel bij me, heb ik wel sokken aan, etc). In die zin scheelde het mij heeeel veel energie.



Zeker nu ik de 2e ad erbij heb merk ik echt verbetering. Deze zorgt voor een betere stemming, en ik moet zeggen dat ik van deze wel echt fan ben . Ik merk echt dat ik over het geheel gezien in een beter humeur ben, sneller uit mijn dips en ik durf makkelijker de deur uit.



En ik was in het begin ook doodsbang voor ad, heb het 3 maanden uitgesteld, tot zowel mijn man als de POH als de psychiater zeiden dat het echt wel heel verstandig zou zijn om te beginnen. Maar achteraf ben ik blij dat ik begonnen ben. Al hoop ik heel erg dat als ik straks "klaar" ben met therapie ik er langzaam weer mee kan gaan stoppen.



Hoe is het met je test bij de knappe dokter afgelopen Gele Suikerspin?



Ik ben vandaag voor het eerst naar de psycholoog geweest. Echt fijn, ik heb nu het idee dat ik langzaam weer een stapje verder kan gaan in mijn proces, ipv stil te blijven staan en te wachten op behandeling. Geeft me weer wat moed Hij zei dat hij me waarschijnlijk wel zou kunnen helpen, dus dat is erg fijn, hoef ik lig niet weer ergens anders heen.



Positief: Ik heb het gevoel dat ik weer met mezelf aan de slag kan en er hulp bij krijg, zo fijn! En de zon schijnt ook nog, wat top.

Bedankt voor je uitgebreide reactie.

Ik ga het denk ik wel proberen. Nadeel is dus dat ik single ben. Erger worden kunnen de dips/dwang niet, niet verantwoord om dan alleen te zijn vind ik. Dat maakt het spannend, aangezien dat wel een bijwerking kan zijn. Gelukkig logeer adres gevonden en mijn omgeving steunt mij als het mis gaat brengen ze me naar een dokter

Het is vooral angst inderdaad en heb een eerdere 'traumatische' ervaring met een ander type ad.



Haha, ik heb hem niet meer gezien. Hij was ook te knap en te jong. Bijzonder dat er nu veel dokters even oud of zelfs jonger als jezelf zijn. Even wennen nu ik vaker in het ziekenhuis kom went het wel, lopen er vele jonge rond.



Wat goed!!! Heb je het volgende gesprek binnenkort? Hopelijk zit er niet weer heel erg lang tussen. Mooie overwinning zo'n gesprek, logisch dat je er moe van bent, is hard werken.

Vanavond niks op tv geloof ik, wat ga jij doen om te relaxen?



Echt verbazingwekkend trouwens dat naar dede psycholoog gaan zo lang duurt. Hier zit alles vol. Zou toch niet moeten kunnen.



Jufjufjuf, wat jammer dat de medicijnen nu niet werken. Krijg je hulp bij het vinden van wat anders of een aanvullend medicijn?

Wat goed dat je voor jezelf een beslissing genomen hebt! En fijn dat je een logeeradres gevonden hebt, geeft denk ik een veilig gevoel ook voor die eerste tijd.



Ja, het was erg fijn om naar de psycholoog te kunnen! Het is echt bizar met die wachtlijsten, officieel gezien stond ik daar al vanaf augustus op . Uiteindelijk ben ik halverwege januari van wachtlijst geswitcht, toen zou ik bij de eerste (geplande) psychotherapeut terecht kunnen, maar toen ik die toen belde zei ze: "nou, misschien eind april". Huh, wat?!

Dus toen ben ik naar een andere gegaan, daar moest ik toen een maand wachten en kon ik uiteindelijk gister terecht. Deze is dan officieel geen psychotherapeut (en daarom niet de eerste keus van de POH), maar zei dat hij me mbv EMDR wel zou kunnen helpen. Nu heb ik 3 weken tot de volgende afspraak, daarna wordt dat wekelijks. Opzich ook wel fijn, want ik moet nog allerlei vragenlijsten over van alles en nog wat invullen en een levensverhaal schrijven voor de volgende afspraak. Dus dan heb ik daar mooi de tijd voor



Vandaag ben ik er eigenlijk nog best wel moe van. Vannacht een aantal keer wakker geweest, en dan spookt dat hele gesprek weer door mijn hoofd. Niet dat het een vervelend gesprek was, maar meer gewoon verwerking denk ik. Processing.....

Gisteren heb ik ook niet zoveel meer gedaan. Mijn man heeft gekookt, en daarna ben ik op de bank gevallen en heb ik nog een aflevering van "de gevaarlijkste wegen van de wereld" gekeken. Kijk je dat weleens? Ik vind het altijd wel erg relaxend om naar te kijken



Nu ga ik zo even de aflevering KLEM van gisteren bekijken. Soms is die serie een beetje voorspelbaar, maar ik moet zeggen dat ik hem toch best goed vind! Zeker voor een nederlandse serie.

Net heb ik even een stukje gelopen, dus nu is het tijd om te loungen. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo goed op de hoogte geweest ben van alle series op de tv als dit jaar. Maar er zijn eigenlijk best veel leuke. Al vind ik het wel erg jammer dat Victoria nu afgelopen is, dat vond ik zo'n mooie serie. Nu is daarvoor dan weer boer zoekt vrouw en Floortje naar het einde van de wereld teruggekomen. En Midsomer murders natuurlijk Okee, ik draaf door.

Oh en als laatste: Ik zag dat Finding Dory nu op Netflix is! Geweldige film, evenals de short Pixar film daarbij, Piper.



Positief punt voor vandaag: vanmorgen toen ik uit bed kwam was het al heerlijk warm in huis, want we waren gister vergeten de kachel uit te zetten. Maar stiekem is dat toch genieten