Psyche
alle pijlers
Praattopic: Dertigersdillema's en problemen van millennials
woensdag 1 maart 2023 om 15:03
Ik nader de 30 en de paniek slaat toe, merk ik bij zowel mezelf als bij vriendinnen 
Ik had tot ongeveer m'n 25e toch wel de illusie dat ik op mijn 30e de boel wel op orde zou hebben: Huisje, boompje, beestje... minimaal een grote reis gemaakt, een leuke stabiele baan gevonden, financiën op orde...
Een paar jaar geleden had ik echt zo'n gevoel van: Alles loopt op rolletjes, ik zit goed in m'n vel en werk hard voor m'n dromen!
En het gekke is: De meeste van mijn leeftijd hebben nu wel de wilde haren verloren, hebben een prima relatie, een leuke baan gevonden, en een appartement of huis waar ze zich best goed in voelen. En ze kennen zichzelf behoorlijk goed. Eigenlijk niets om te klagen, zou je denken.
Maar de dilemma's waar ik en menig 30'er nu mee struggelen had ik naïef genoeg niet zien aankomen. Het zal wel iets met een ontwikkelend brein te maken hebben. Met als belangrijkste onderwerp in onze vriendinnengroep: Wel/geen kinderen en zo ja, wanneer dan?
Want een oorlog op ons continent, een studieschuld, de inmiddels vrijwel onmogelijkheid van het vinden van een geschikte woning om een gezin in te stichten, een dikke gasrekening, tijdelijke contracten, klimaatproblemen; dat drukt allemaal op ons en doet ook mij twijfelen over het willen van kinderen. Bovendien wordt kinderopvang steeds moeilijker, de zorg uitgekleed en er is een lerarentekort. Er zijn meer scheidingen dan ooit, psychische klachten onder jongvolwassenen zijn ernstig en we worden als maatschappij steeds individualistischer. Kortom: Er is genoeg om moedeloos van te worden.
Toch is het ook mooi om te zien hoe mijn leeftijdsgenoten met deze worstelingen omgaan. Eentje koos bijvoorbeeld heel bewust voor trouwen in gemeenschap van goederen en een stapje lager op de carrièreladder, maar heeft nu wel het gezin wat ze graag wilde. Misschien niet geëmancipeerd, maar wel realistisch. Een andere vriendin koos voor een kind, ook al heeft ze nu nog niet die stabiele baan. Sommige vrienden verlengen in zekere zin hun twintigersleven door een mooie reis te maken of aan een nieuwe studie te beginnen. Anderen kopen een klushuis en gaan deze eerst maar eens opknappen voordat ze nadenken over de volgende stap.
Het boek van Nienke Wijnant heb ik net gelezen, maar vind ik eigenlijk niet meer passend voor de huidige dertigersdillemma's. Ik kon mij er in elk geval niet in vinden, vond de voorbeelden die werden gegeven allemaal maar luxeproblemen, of heb ik een bord voor m'n kop?
Wie wil er meeschrijven?
Als twintiger, dertiger of wellicht heb jij levenswijsheid om met ons struggelende dertigers te delen!
Ik had tot ongeveer m'n 25e toch wel de illusie dat ik op mijn 30e de boel wel op orde zou hebben: Huisje, boompje, beestje... minimaal een grote reis gemaakt, een leuke stabiele baan gevonden, financiën op orde...Een paar jaar geleden had ik echt zo'n gevoel van: Alles loopt op rolletjes, ik zit goed in m'n vel en werk hard voor m'n dromen!
En het gekke is: De meeste van mijn leeftijd hebben nu wel de wilde haren verloren, hebben een prima relatie, een leuke baan gevonden, en een appartement of huis waar ze zich best goed in voelen. En ze kennen zichzelf behoorlijk goed. Eigenlijk niets om te klagen, zou je denken.
Maar de dilemma's waar ik en menig 30'er nu mee struggelen had ik naïef genoeg niet zien aankomen. Het zal wel iets met een ontwikkelend brein te maken hebben. Met als belangrijkste onderwerp in onze vriendinnengroep: Wel/geen kinderen en zo ja, wanneer dan?
Want een oorlog op ons continent, een studieschuld, de inmiddels vrijwel onmogelijkheid van het vinden van een geschikte woning om een gezin in te stichten, een dikke gasrekening, tijdelijke contracten, klimaatproblemen; dat drukt allemaal op ons en doet ook mij twijfelen over het willen van kinderen. Bovendien wordt kinderopvang steeds moeilijker, de zorg uitgekleed en er is een lerarentekort. Er zijn meer scheidingen dan ooit, psychische klachten onder jongvolwassenen zijn ernstig en we worden als maatschappij steeds individualistischer. Kortom: Er is genoeg om moedeloos van te worden.
Toch is het ook mooi om te zien hoe mijn leeftijdsgenoten met deze worstelingen omgaan. Eentje koos bijvoorbeeld heel bewust voor trouwen in gemeenschap van goederen en een stapje lager op de carrièreladder, maar heeft nu wel het gezin wat ze graag wilde. Misschien niet geëmancipeerd, maar wel realistisch. Een andere vriendin koos voor een kind, ook al heeft ze nu nog niet die stabiele baan. Sommige vrienden verlengen in zekere zin hun twintigersleven door een mooie reis te maken of aan een nieuwe studie te beginnen. Anderen kopen een klushuis en gaan deze eerst maar eens opknappen voordat ze nadenken over de volgende stap.
Het boek van Nienke Wijnant heb ik net gelezen, maar vind ik eigenlijk niet meer passend voor de huidige dertigersdillemma's. Ik kon mij er in elk geval niet in vinden, vond de voorbeelden die werden gegeven allemaal maar luxeproblemen, of heb ik een bord voor m'n kop?
Wie wil er meeschrijven?
Als twintiger, dertiger of wellicht heb jij levenswijsheid om met ons struggelende dertigers te delen!
yasminmax wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:05
0.06% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 15:36
Enige waar ik eigenlijk tegenaan loop is dat de meeste 90% aan kinderen beginnen en van die moederkliekjes worden en elke verjaardag bijna alleen maar over de kinderen hebben. Als niet-moeder zijnde val ik er een beetje buiten merk ik.
En dan die vraag elke keer, willen jullie kinderen? Nee!
Oh.. waarom niet?
Waarom wel?
Oh en vrienden die dat perfecte plaatje willen van een groter huis, gezin, carrière lijkt wel alsof de gesprekken soms nergens anders over gaan.
Denk dat social media in dit opzicht ook niet echt bepaald meehelpt.
En dan die vraag elke keer, willen jullie kinderen? Nee!
Oh.. waarom niet?
Waarom wel?
Oh en vrienden die dat perfecte plaatje willen van een groter huis, gezin, carrière lijkt wel alsof de gesprekken soms nergens anders over gaan.
Denk dat social media in dit opzicht ook niet echt bepaald meehelpt.
anoniem_654df3e0e10b5 wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:40
6.84% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 15:38
De huidige 20'ers en jeugd daaronder zal nu nog niet bezig zijn met de realiteit van het kopen van huizen of het nemen van kinderen lijkt me. Ik was tenminste tot mijn 27e ofzo daar totaal niet mee bezig. Dan ben je nog bezig met studie afronden, een leuke stabiele relatie vinden, beginnen met een carrièrepad bewandelen, van een studentenkamer of vanaf je ouders de stap nemen om een eerste appartementje te huren/kopen, wellicht een reis maken...LuciFee2023 schreef: ↑01-03-2023 15:14Ik snap ook weinig van bepaalde keuzes en de moeilijkheden die mensen dan zien.
Maar ik zie wel dat er zeker generaties na ons op bepaalde vlakken moeilijker hebben. Qua leenstelsel en huizen kunnen kopen/of huren bijvoorbeeld. Vraag me af of dat de millenials zijn, denk eerder de generatie Z?
Dus huidige 20ers en de jeugd daaronder. Daarboven hadden niet zo slecht nog en heeft meer moeite met dingen die ze zelf moeilijk maken.
Denk ik hoor. Maar lekker kletsen met eigen generatie is misschien zo verkeerd nog niet. Succes.
Ik moet er overigens echt niet aan denken om een generatie Z te zijn, lijkt me echt behoorlijk uitzichtloos.
woensdag 1 maart 2023 om 15:42
Ik ben net de 30 voorbij, maar herken het niet echt.
Als je alleen bent, dan kun je geen huis (meer) kopen, maar met een partner wel. En ik ga er voor het gemak even vanuit dat de kindervraag ook vooral bestaat als je een partner hebt. Die vraag was voor mijzelf al heel lang duidelijk (nee) en voor de meeste van mijn vriendinnen ook al heel lang duidelijk (ja). Slechts een enkeling twijfelt nog of is nog niet klaar voor het leven na het studentenleven, ook prima.
Oja het boek van Nienke Wijnants was ik ook ooit in begonnen, maar vond ik echt alweer gedateerd. Het ging destijds bij mij vooral om twijfels op carrieregebied, maar ook dat is alweer allemaal goed gekomen.
Als je alleen bent, dan kun je geen huis (meer) kopen, maar met een partner wel. En ik ga er voor het gemak even vanuit dat de kindervraag ook vooral bestaat als je een partner hebt. Die vraag was voor mijzelf al heel lang duidelijk (nee) en voor de meeste van mijn vriendinnen ook al heel lang duidelijk (ja). Slechts een enkeling twijfelt nog of is nog niet klaar voor het leven na het studentenleven, ook prima.
Oja het boek van Nienke Wijnants was ik ook ooit in begonnen, maar vond ik echt alweer gedateerd. Het ging destijds bij mij vooral om twijfels op carrieregebied, maar ook dat is alweer allemaal goed gekomen.
zanahoria wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:44
18.29% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 15:43
Ik geloof daar niks van. De generaties voor hen zijn ook niet met alles tegelijk begonnen. ( en een auto en een koophuis en een half maandsalaris aan een vakantie en elk jaar een andere jas en een tuin volgens de laatste VT Wonen regels en…en…)WollenStone schreef: ↑01-03-2023 15:31Dat klopt, daarom zijn hun verwachtingen ook niet zo realistisch. De mensen die nu jong zijn krijgen het allemaal minder makkelijk op materieel gebied.
Alles wat ( even overdrijven ) geen huur, eten, kleding of verzekering was, was pure luxe. Dat is voor nu niet meer voor ge stellen, want niemand wil inleveren.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 1 maart 2023 om 15:46
Ik vind het mooi dat je dat zegt, want ik ben elke keer weer verbaasd hoeveel mensen er van mijn leeftijd in mijn omgeving in de ziektewet zitten met psychische klachten en/of in therapie zijn / op de wachtlijst staan / antidepressiva slikken. Als ik weer eens bij m'n ouders kom en vertel over vriend X met de heftige burn-out dan zie ik ze al draaien met hun ogen.sprankelend schreef: ↑01-03-2023 15:17Yasminmax, veel van bijvoorbeeld de psychische klachten waren er dertig, veertig jaar geleden ook, dat is helaas iets van alle tijden. Maar de kennis van ons brein is zo gigantisch toegenomen in die tijd dat we er bijvoorbeeld onderscheid in aan kunnen brengen nu wàt er precies scheelt. En voor heel veel van die diagnoses hebben we nu ook oplossingen/remedies/dingen die het leed verzachten. En over weer twintig jaar kijken we hierop terug en zeggen we tegen elkaar nou nou nou wat ongenuanceerd gingen ze daar toen mee om..
Zij hebben zelf het idee dat dit echt iets is van de jongere generatie. Misschien werd er vroeger minder over gesproken en leek het dan alsof het er niet was.
Overigens zeg ik dit niet om m'n ouders te bashen, zijn hele empathische mensen die voor iedereen door het vuur gaan. Maar ik geloof dat veel boomers en generatie X'ers ons best weleens zien als watjes
woensdag 1 maart 2023 om 15:47
Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 15:38De huidige 20'ers en jeugd daaronder zal nu nog niet bezig zijn met de realiteit van het kopen van huizen of het nemen van kinderen lijkt me. Ik was tenminste tot mijn 27e ofzo daar totaal niet mee bezig. Dan ben je nog bezig met studie afronden, een leuke stabiele relatie vinden, beginnen met een carrièrepad bewandelen, van een studentenkamer of vanaf je ouders de stap nemen om een eerste appartementje te huren/kopen, wellicht een reis maken...
Ik moet er overigens echt niet aan denken om een generatie Z te zijn, lijkt me echt behoorlijk uitzichtloos.
Wel met ergens kunnen wonen in het algemeen, mijn 16 jarige denkt daar dus wel echt al over na.
Die denkt ook na over milieu en de opleidingskosten, al heeft zij strakjes wel een deel tegemoetkoming en de jongvolwassenen van nu niet echt, de pechgeneratie die wilde studeren.
En de 25ers die ik ken hebben en schulden mbt scholing en kunnen nergens een huis huren of kopen. Dus zijn daar ook echt mee bezig.
Ik vind eerlijk gezegd de dingen die jij noemt als waar je je zorgen over maakt, moeilijk gedoe en beetje echt verwend gedrag.
lucifee2023 wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:47
0.94% gewijzigd
Jaja.
woensdag 1 maart 2023 om 15:47
Ik ben een millenial volgens de meeste bronnen.
Ik vind het goed dat je hier over nadenkt TO, want het is altijd prettig om zelf echt keuzes te maken. Als is het maar, zo gaat hij goed en zo ga ik verder.
Ik heb niet het idee dat de meeste mensen in mijn omgeving nu echt zo bezig zijn met die levensvragen die jij nu hebt.
Ik vind het goed dat je hier over nadenkt TO, want het is altijd prettig om zelf echt keuzes te maken. Als is het maar, zo gaat hij goed en zo ga ik verder.
Ik heb niet het idee dat de meeste mensen in mijn omgeving nu echt zo bezig zijn met die levensvragen die jij nu hebt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 1 maart 2023 om 15:52
Wat ergsprankelend schreef: ↑01-03-2023 15:21Ik ben van 10, 15 jaar later dan je ouders. Als alleenstaande moeder ben ik kantje boord niet failliet gegaan aan de kosten voor de kinderopvang. Mijn kinderen zullen waarschijnlijk tot hun dertigste bij mij wonen. Precies op tijd om plaats te maken voor mijn ouders die dan hulp en zorgbehoevend zullen zijn en waar geen bejaardenhuis meer voor bestaat.
Hiep Hiep hoera voor mijn fantastische bestaan dat voor 90% in het teken van zorg voor anderen zal staan.
Dat soort verhalen maken me erg verdrietig en doen me wel even goed nadenken of ik wel kinderen wil. Zoals alle ouders worden ook die van mij ouder.
woensdag 1 maart 2023 om 15:55
Waar ik een flink respect voor begin te krijgen zijn:
Werkende vrouwen die zelf al oma zijn, maar die ook nog hun ouder(s) hebben.
Die generatie zit echt klem.
Hun eigen ouders doen een beroep op hen, net als hun eigen kinderen voor wat betreft de kleinkinderen. Daarnaast werken ze in hun eigen baan.
Deze groep is niet lekker de 'oma' die ze zouden moeten zijn. Die worden van boven en van beneden en van opzij bevraagd op hulp en bijstand. Deze groep loopt hunzelf helemaal voorbij.
Werkende vrouwen die zelf al oma zijn, maar die ook nog hun ouder(s) hebben.
Die generatie zit echt klem.
Hun eigen ouders doen een beroep op hen, net als hun eigen kinderen voor wat betreft de kleinkinderen. Daarnaast werken ze in hun eigen baan.
Deze groep is niet lekker de 'oma' die ze zouden moeten zijn. Die worden van boven en van beneden en van opzij bevraagd op hulp en bijstand. Deze groep loopt hunzelf helemaal voorbij.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 1 maart 2023 om 15:58
Generatie x hier. In die tijd was een huis ook gewoon duur. Lag ik ook wakker van de hypotheeklast en dacht net als jij nu, de generatie voor me, had maar mazzel,Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 15:13Mijn ouders zijn Gen X'ers maar snappen totaal niet waarom 'wij' het onszelf zo moeilijk maken.Krijg ik een advies in de trant van 'je moet ook geen avocado's kopen'
Zij kochten op hun 24e het koophuis waar ik groot in ben geworden en wat ze toen de kinderen groot waren hebben kunnen verkopen met een mooie overwaarde. Mijn moeder heeft altijd heel geëmancipeerd net zoveel gewerkt als mijn vader. De taken m.b.t. het ouderschap en huishouden waren ook heel eerlijk verdeeld. Ik ben heel trots op mijn ouders, want ze hebben altijd allebei heel hard hun best gedaan om ons als kinderen het allerbeste te geven. Tegelijkertijd zien mijn ouders niet echt in dat zij ook 'de tijd' meehadden: ze konden nog redelijk goedkoop een huis kopen (vergeleken met nu), hadden beiden baanzekerheid, hun sociale vangnet was groter, kinderopvang en onderwijs was beter geregeld, enzovoort.
Ja mijn ouders maakte zich toen ook zorgen over ons. Net als ik me nu zorgen maak over mijn kinderen.
woensdag 1 maart 2023 om 16:01
Ik snap je punt. Tegelijkertijd vind ik de millennials die maar verwachten dat ouders wel drie dagen in de week op hun kinderen kunnen en willen passen tenenkrommend. Het gaat namelijk heel vaak niet om een echte noodzaak, maar puur om het carrière willen maken en de kinderen er ook nog even bij willen doen. Ik denk dat we met z’n allen een soort ideaalplaatje hebben gecreëerd van een mooi huis, een leuke partner, een mooie auto, een paar schattige kindertjes, drie keer per jaar op een luxe vakantie en carrière maken. Dit herken ik in de hoogopgeleide kringen. Het moet allemaal maar ineens perfect worden ofzo. Terwijl dat simpelweg niet kan (tenzij je je kinderen dus bij opa en oma dumpt, die zelf nog werken…). Ik heb het altijd bekeken als keuzes waarbij het één niet beter is dan het ander, maar je kunt niet álles willen. Dus in mijn geval ben ik met de komst van de kinderen minder gaan werken, zodat we de opvang rond konden krijgen en opa en oma gewoon opa en oma kunnen zijn, niet mede opvoeders.Doreia* schreef: ↑01-03-2023 15:55Waar ik een flink respect voor begin te krijgen zijn:
Werkende vrouwen die zelf al oma zijn, maar die ook nog hun ouder(s) hebben.
Die generatie zit echt klem.
Hun eigen ouders doen een beroep op hen, net als hun eigen kinderen voor wat betreft de kleinkinderen. Daarnaast werken ze in hun eigen baan.
Deze groep is niet lekker de 'oma' die ze zouden moeten zijn. Die worden van boven en van beneden en van opzij bevraagd op hulp en bijstand. Deze groep loopt hunzelf helemaal voorbij.
woensdag 1 maart 2023 om 16:01
Herkenbaar! Zo'n wat-als-ik-de-boot-mis-gevoel.Pioen00 schreef: ↑01-03-2023 15:30Ook een dilemma waar ik en mijn vriendinnen mee worstelen.
Ik las net dat in Engeland al 53% van de vrouwen geboren in 1991 nog kinderloos waren op hun 30ste, een soort van record. Mijn moeder en mijn oma dachten daar helemaal niet zo over na, voor hun was het een soort van normaal. Je trouwde en je kreeg kinderen, klaar. Mijn vriendinnen en ik zien kinderen veel meer als een keuze en stellen die ook uit. Ik ken niemand die voor haar 30ste een kind kreeg ook en de helft van mijn vriendinnen zijn inmiddels op zoek naar een leuke vent maar kunnen die niet vinden. Mijn vriend zegt geen haast te hebben en ik ook niet maar voel ook de drang naar kinderen nog niet heel erg. Lastig want de klok tikt natuurlijk wel door.
Ik heb ook al een aantal vriendinnen in ivf-trajecten met de nodige bijbehorende stress die nu zeggen 'was ik maar eerder begonnen'.
Tegelijkertijd, een kind op de wereld zetten als het nog niet 100% goed voelt, dat lijkt me vreselijk.
Maar zoals iemand eerder ook al schreef, het leven valt ook niet helemaal te plannen. Zo heb ik een vriendin die nu zwanger is van een drieling, dus dan kun je al je leuke plannen qua carrière of je woonplannen ook weer gaan aanpassen, haha!
woensdag 1 maart 2023 om 16:06
Ik las van de week dat de anticonceptiepil pas in 1962 op de markt kwam in Nederland. En besefte me dat ik de eerste generatie ben in onze familie die heel bewust op de wereld is gezet, d.w.z. dat mijn ouders bewust kozen om te stoppen met de pil en mij te krijgen. Dat brengt ook een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee, als je zo bewust op de wereld bent gezet.Pioen00 schreef: ↑01-03-2023 15:30Ook een dilemma waar ik en mijn vriendinnen mee worstelen.
Ik las net dat in Engeland al 53% van de vrouwen geboren in 1991 nog kinderloos waren op hun 30ste, een soort van record. Mijn moeder en mijn oma dachten daar helemaal niet zo over na, voor hun was het een soort van normaal. Je trouwde en je kreeg kinderen, klaar. Mijn vriendinnen en ik zien kinderen veel meer als een keuze en stellen die ook uit.
woensdag 1 maart 2023 om 16:08
Ja klopt helemaal! Al moet ik zeggen dat met zoveel vrijgezelle vriendinnen dat gevoel de boot te missen er niet zo is. Als ik eerlijk ben denk ik dat misschien wel de meerderheid van onze groep geen kinderen zal krijgen. Degene zonder partner willen alleen een partner als het plaatje helemaal klopt, maar dat word wel lastig natuurlijk. Ik hoor vaak dat het lijkt dat alle leuke mannen een beetje op zijn of zo.
woensdag 1 maart 2023 om 16:09
Ik vind dat wel simpel gedacht. Bijna iedereen van mijn leeftijd heeft werk en/of studeert, maar het salaris is vaak maar magertjes en/of de contracten zijn op tijdelijke basis. Je hebt niets aan een 'goede baan' als je bijna al je geld in een duur huurappartementje moet stoppen.
woensdag 1 maart 2023 om 16:13
Hier een nog-net-geen-dertiger 
Herken de dingen die je schrijft wel. Ik vind de wereld momenteel aardig lastig. Ook door mijn werk word ik continu geconfronteerd met de kwetsbaarheid van de aarde, en hoezeer we eigenlijk al te laat zijn. Dat wil je een kindje natuurlijk niet aandoen.
Ik ben ook wel een beetje het zwarte schaap van mijn vrienden én familie hoor
Als enige vrijgezel, iedereen woont samen (trouwen doen we niet meer aan). Nog geen kinderen, maar die gaan er naar verwachting wel komen <3 jaar. Altijd wat zoekend in woonplaats, carrière etc. Dat maakt denk ik ook dat je je meer zorgen maakt en meer de dingen overdenkt, dan de mensen waarbij het allemaal wat stabieler verloopt.
Herken de dingen die je schrijft wel. Ik vind de wereld momenteel aardig lastig. Ook door mijn werk word ik continu geconfronteerd met de kwetsbaarheid van de aarde, en hoezeer we eigenlijk al te laat zijn. Dat wil je een kindje natuurlijk niet aandoen. Ik ben ook wel een beetje het zwarte schaap van mijn vrienden én familie hoor
Als enige vrijgezel, iedereen woont samen (trouwen doen we niet meer aan). Nog geen kinderen, maar die gaan er naar verwachting wel komen <3 jaar. Altijd wat zoekend in woonplaats, carrière etc. Dat maakt denk ik ook dat je je meer zorgen maakt en meer de dingen overdenkt, dan de mensen waarbij het allemaal wat stabieler verloopt.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 1 maart 2023 om 16:15
Denk je dat dat ‘vroeger’ anders was dan?Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 16:09Ik vind dat wel simpel gedacht. Bijna iedereen van mijn leeftijd heeft werk en/of studeert, maar het salaris is vaak maar magertjes en/of de contracten zijn op tijdelijke basis. Je hebt niets aan een 'goede baan' als je bijna al je geld in een duur huurappartementje moet stoppen.
woensdag 1 maart 2023 om 16:16
Heel herkenbaar, in wat voor wereld gaan de kinderen leven. Wat ze zegt over dat we eigenlijk al te laat zijn maakt me somber. Wat maakt het dat jij toch wel kinderen neemt straks?LaFolie schreef: ↑01-03-2023 16:13Hier een nog-net-geen-dertiger
Ik ben ook wel een beetje het zwarte schaap van mijn vrienden én familie hoor
woensdag 1 maart 2023 om 16:18
Mijn kinderen, Gen Z, denken daar echt wel nu al over na, ondanks dat het pas pubers zijn.Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 15:38De huidige 20'ers en jeugd daaronder zal nu nog niet bezig zijn met de realiteit van het kopen van huizen of het nemen van kinderen lijkt me. Ik was tenminste tot mijn 27e ofzo daar totaal niet mee bezig. Dan ben je nog bezig met studie afronden, een leuke stabiele relatie vinden, beginnen met een carrièrepad bewandelen, van een studentenkamer of vanaf je ouders de stap nemen om een eerste appartementje te huren/kopen, wellicht een reis maken...
Ik moet er overigens echt niet aan denken om een generatie Z te zijn, lijkt me echt behoorlijk uitzichtloos.
woensdag 1 maart 2023 om 16:18
Ik ben begin 40, en mijn ouders hadden het echt niet zo makkelijk als hier geschetst hoor. Ja, ze hadden een koophuis toen ze 26 waren, maar dat was een klein hok, niet spotgoedkoop, was een molensteen ondanks twee salarissen en ze betaalden 16% rente. Op de achtergrond speelde toen ook gewoon de koude oorlog en de angst voor een atoomoorlog, mensen lijken nu altijd te denken dat de wereld vroeger alleen uit bloemetjes bestond of zo.
Kinderopvang was absoluut onbetaalbaar, voor 1 kind zou ze dat 1800 gulden gekost hebben (let wel: begin jaren 80 dus! met inflatie meegerekend zou dat nu rond de 2300 euro zijn). Zonder 1 cent tegemoetkoming. Dat kon simpelweg niet, dus moest er iets anders verzinnen worden, mijn oma’s dus. Ook dat is niet iets van ‘deze tijd’. En de werkloosheid was dramatisch, op elke baan kwamen 250 reacties.
Toen ik begin twintig was, werd ook overal geschreven dat het volstrekt onmogelijk was om een huis te kopen als jongere, laat staan als alleenstaande. Toch ken ik genoeg mensen die het wel lukte. En ja, ook een hoop waar het niet lukte of die andere prioriteiten hadden. Dat was óók al niet bijzonder.
Had die generatie het beter dan hun ouders? Ja, maar dat is makkelijk, want hij ouders waren 20-30ers midden in de oorlog. Dan is het niet heel moeilijk om het beter te hebben.
Het is nu absoluut lastig om bv aan een koophuis te komen, al helemaal als je gebonden bent aan de randstad. Dat weet ik echt wel. Maar daarmee is nog niet je hele leven nutteloos geworden. Je kunt ook gewoon een gezin stichten in een huurhuis, werkgelegenheid is momenteel geen enorm probleem. Ja, er is dreiging in de wereld, maar als je je daar door laat tegenhouden, kom je nooit ergens, want die is er vrijwel altijd wel ergens. Het enige wat ik me voor kan stellen is dat de huidige generatie er meer mee geconfronteerd wordt ivm internet, terwijl je vroeger wat makkelijker je kop in het zand kon steken. Dan hoorde je hooguit op het journaal nog eens iets over een treinramp in Griekenland, en dat was het. Nu wordt je de hele dag gebombardeerd met informatie, ook over dat soort dingen. Dat moet je wel actief uitfilteren, anders lijkt de wereld heel veel onveiliger geworden (wat objectief gezien gewoon niet zo is).
Kinderopvang was absoluut onbetaalbaar, voor 1 kind zou ze dat 1800 gulden gekost hebben (let wel: begin jaren 80 dus! met inflatie meegerekend zou dat nu rond de 2300 euro zijn). Zonder 1 cent tegemoetkoming. Dat kon simpelweg niet, dus moest er iets anders verzinnen worden, mijn oma’s dus. Ook dat is niet iets van ‘deze tijd’. En de werkloosheid was dramatisch, op elke baan kwamen 250 reacties.
Toen ik begin twintig was, werd ook overal geschreven dat het volstrekt onmogelijk was om een huis te kopen als jongere, laat staan als alleenstaande. Toch ken ik genoeg mensen die het wel lukte. En ja, ook een hoop waar het niet lukte of die andere prioriteiten hadden. Dat was óók al niet bijzonder.
Had die generatie het beter dan hun ouders? Ja, maar dat is makkelijk, want hij ouders waren 20-30ers midden in de oorlog. Dan is het niet heel moeilijk om het beter te hebben.
Het is nu absoluut lastig om bv aan een koophuis te komen, al helemaal als je gebonden bent aan de randstad. Dat weet ik echt wel. Maar daarmee is nog niet je hele leven nutteloos geworden. Je kunt ook gewoon een gezin stichten in een huurhuis, werkgelegenheid is momenteel geen enorm probleem. Ja, er is dreiging in de wereld, maar als je je daar door laat tegenhouden, kom je nooit ergens, want die is er vrijwel altijd wel ergens. Het enige wat ik me voor kan stellen is dat de huidige generatie er meer mee geconfronteerd wordt ivm internet, terwijl je vroeger wat makkelijker je kop in het zand kon steken. Dan hoorde je hooguit op het journaal nog eens iets over een treinramp in Griekenland, en dat was het. Nu wordt je de hele dag gebombardeerd met informatie, ook over dat soort dingen. Dat moet je wel actief uitfilteren, anders lijkt de wereld heel veel onveiliger geworden (wat objectief gezien gewoon niet zo is).
woensdag 1 maart 2023 om 16:19
Oh, ik bedoelde met die kinderen dat die er naar verwachting in mijn vriendengroep wel binnen 3 jaar gaan komen, niet bij mezelf hoor
Maar als ik voor mezelf spreek: hoe ik het nu voel is die kinderwens zó sterk dat dat eigenlijk voorbij ratio gaat. Ook de hoop een leuk, lief mens op de aarde te zetten. Maar of het er daadwerkelijk van komt, dat hangt natuurlijk af van heel wat variabelen. Uiteindelijk is het natuurlijk hopeloos egoïstisch, daar ben ik me wel van bewust.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 1 maart 2023 om 16:21
Dat is oprecht een terecht punt. Ik twijfel inderdaad vaak of de maatschappij zoveel zwaarder en meer verdeeld is geworden of dat ik gewoon ouder ben geworden en de wereld nu meer zie zoals het echt is (en meer beren op de weg zie).
In mijn herinnering was er altijd een vaste leerkracht als ik naar school ging, en na schooltijd gingen kinderen naar de bso of was er iemand thuis voor ze. De bus reed in mijn herinnering altijd en als je naar het ziekenhuis moest kon dat gewoon. Ik herinner mij de ouders van vriendjes en vriendinnetjes die met moeite de eindjes aan elkaar konden knopen, ik herinner me ook de werkloosheid, de economische crisis van 2008 heeft ook indruk op mij gemaakt als kind. Ik herinner me ook dat ik bang was voor terroristische aanslagen en inderdaad ook kernenergie. Maar toch herinner ik me ook het sociaal vangnet in de buurt en allle kinderen in de klas hadden een dak boven hun hoofd en een bed om op te slapen voor zoverre ik wist.
woensdag 1 maart 2023 om 16:25
Als dertiger herken ik het dilemma niet helemaal. Het lijkt ook altijd alsof een bepaalde generatie alleen de problemen van hun tijd zien. Wat ik aan de ene kant wel snap want daar zit je natuurlijk midden in. Maar aan de andere kant is wat historisch besef ook wel fijn. Mijn Boomer ouders konden ook niet gemakkelijk een huis kopen. Mijn moeder kon lastig carrière maken vroeger terwijl ze dat best wilde maar de tijd was anders. Zij kozen voor kinderen tijdens de koude oorlog en toen Tjernobyl ten onder ging. In die tijd waren er grote zorgen om zure regen. Er waren toen ook allerlei problemen en zorgen waar mensen mee te maken kregen.
Maar als je je leven alleen laat leiden door zorgen en door problemen die je om je heen ziet dan kom je nooit verder. Rationeel gezien zou je dan bijvoorbeeld nooit voor kinderen kiezen want er is altijd wel iets aan de hand. Je kan beter zoeken naar een zo goed mogelijke oplossing en bedenken waar jij gelukkig van wordt. Ik denk ook dat dit soort dertigersdillemas te maken hebben met de realisatie dat niet alles in het leven planbaar is en niet alles perfect hoeft te zijn om een stap te maken.
Maar als je je leven alleen laat leiden door zorgen en door problemen die je om je heen ziet dan kom je nooit verder. Rationeel gezien zou je dan bijvoorbeeld nooit voor kinderen kiezen want er is altijd wel iets aan de hand. Je kan beter zoeken naar een zo goed mogelijke oplossing en bedenken waar jij gelukkig van wordt. Ik denk ook dat dit soort dertigersdillemas te maken hebben met de realisatie dat niet alles in het leven planbaar is en niet alles perfect hoeft te zijn om een stap te maken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
