Psyche
alle pijlers
Praattopic: Dertigersdillema's en problemen van millennials
woensdag 1 maart 2023 om 15:03
Ik nader de 30 en de paniek slaat toe, merk ik bij zowel mezelf als bij vriendinnen 
Ik had tot ongeveer m'n 25e toch wel de illusie dat ik op mijn 30e de boel wel op orde zou hebben: Huisje, boompje, beestje... minimaal een grote reis gemaakt, een leuke stabiele baan gevonden, financiën op orde...
Een paar jaar geleden had ik echt zo'n gevoel van: Alles loopt op rolletjes, ik zit goed in m'n vel en werk hard voor m'n dromen!
En het gekke is: De meeste van mijn leeftijd hebben nu wel de wilde haren verloren, hebben een prima relatie, een leuke baan gevonden, en een appartement of huis waar ze zich best goed in voelen. En ze kennen zichzelf behoorlijk goed. Eigenlijk niets om te klagen, zou je denken.
Maar de dilemma's waar ik en menig 30'er nu mee struggelen had ik naïef genoeg niet zien aankomen. Het zal wel iets met een ontwikkelend brein te maken hebben. Met als belangrijkste onderwerp in onze vriendinnengroep: Wel/geen kinderen en zo ja, wanneer dan?
Want een oorlog op ons continent, een studieschuld, de inmiddels vrijwel onmogelijkheid van het vinden van een geschikte woning om een gezin in te stichten, een dikke gasrekening, tijdelijke contracten, klimaatproblemen; dat drukt allemaal op ons en doet ook mij twijfelen over het willen van kinderen. Bovendien wordt kinderopvang steeds moeilijker, de zorg uitgekleed en er is een lerarentekort. Er zijn meer scheidingen dan ooit, psychische klachten onder jongvolwassenen zijn ernstig en we worden als maatschappij steeds individualistischer. Kortom: Er is genoeg om moedeloos van te worden.
Toch is het ook mooi om te zien hoe mijn leeftijdsgenoten met deze worstelingen omgaan. Eentje koos bijvoorbeeld heel bewust voor trouwen in gemeenschap van goederen en een stapje lager op de carrièreladder, maar heeft nu wel het gezin wat ze graag wilde. Misschien niet geëmancipeerd, maar wel realistisch. Een andere vriendin koos voor een kind, ook al heeft ze nu nog niet die stabiele baan. Sommige vrienden verlengen in zekere zin hun twintigersleven door een mooie reis te maken of aan een nieuwe studie te beginnen. Anderen kopen een klushuis en gaan deze eerst maar eens opknappen voordat ze nadenken over de volgende stap.
Het boek van Nienke Wijnant heb ik net gelezen, maar vind ik eigenlijk niet meer passend voor de huidige dertigersdillemma's. Ik kon mij er in elk geval niet in vinden, vond de voorbeelden die werden gegeven allemaal maar luxeproblemen, of heb ik een bord voor m'n kop?
Wie wil er meeschrijven?
Als twintiger, dertiger of wellicht heb jij levenswijsheid om met ons struggelende dertigers te delen!
Ik had tot ongeveer m'n 25e toch wel de illusie dat ik op mijn 30e de boel wel op orde zou hebben: Huisje, boompje, beestje... minimaal een grote reis gemaakt, een leuke stabiele baan gevonden, financiën op orde...Een paar jaar geleden had ik echt zo'n gevoel van: Alles loopt op rolletjes, ik zit goed in m'n vel en werk hard voor m'n dromen!
En het gekke is: De meeste van mijn leeftijd hebben nu wel de wilde haren verloren, hebben een prima relatie, een leuke baan gevonden, en een appartement of huis waar ze zich best goed in voelen. En ze kennen zichzelf behoorlijk goed. Eigenlijk niets om te klagen, zou je denken.
Maar de dilemma's waar ik en menig 30'er nu mee struggelen had ik naïef genoeg niet zien aankomen. Het zal wel iets met een ontwikkelend brein te maken hebben. Met als belangrijkste onderwerp in onze vriendinnengroep: Wel/geen kinderen en zo ja, wanneer dan?
Want een oorlog op ons continent, een studieschuld, de inmiddels vrijwel onmogelijkheid van het vinden van een geschikte woning om een gezin in te stichten, een dikke gasrekening, tijdelijke contracten, klimaatproblemen; dat drukt allemaal op ons en doet ook mij twijfelen over het willen van kinderen. Bovendien wordt kinderopvang steeds moeilijker, de zorg uitgekleed en er is een lerarentekort. Er zijn meer scheidingen dan ooit, psychische klachten onder jongvolwassenen zijn ernstig en we worden als maatschappij steeds individualistischer. Kortom: Er is genoeg om moedeloos van te worden.
Toch is het ook mooi om te zien hoe mijn leeftijdsgenoten met deze worstelingen omgaan. Eentje koos bijvoorbeeld heel bewust voor trouwen in gemeenschap van goederen en een stapje lager op de carrièreladder, maar heeft nu wel het gezin wat ze graag wilde. Misschien niet geëmancipeerd, maar wel realistisch. Een andere vriendin koos voor een kind, ook al heeft ze nu nog niet die stabiele baan. Sommige vrienden verlengen in zekere zin hun twintigersleven door een mooie reis te maken of aan een nieuwe studie te beginnen. Anderen kopen een klushuis en gaan deze eerst maar eens opknappen voordat ze nadenken over de volgende stap.
Het boek van Nienke Wijnant heb ik net gelezen, maar vind ik eigenlijk niet meer passend voor de huidige dertigersdillemma's. Ik kon mij er in elk geval niet in vinden, vond de voorbeelden die werden gegeven allemaal maar luxeproblemen, of heb ik een bord voor m'n kop?
Wie wil er meeschrijven?
Als twintiger, dertiger of wellicht heb jij levenswijsheid om met ons struggelende dertigers te delen!
yasminmax wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:05
0.06% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 17:12
Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten. En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials. 
woensdag 1 maart 2023 om 17:14
Ik lees het meer als: elke generatie had het zwaar op zijn eigen manier. het is niet uniek aan deze generatie. En er komen voorbeelden bij.Daveotion schreef: ↑01-03-2023 17:12Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten. En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials.
En ook is dit een lastige levensfase waarvan ik blij ben dat ik erdoor ben. Het leven is 10 jaar later echt veel leuker!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 1 maart 2023 om 17:17
Inderdaad. Wij kochten een huis, inrichting kon bij ons nieuw, veel gespaard. Daar moest overigens ook de kosten koper van worden betaald, want dat kon je ook toen niet mee financieren. Omdat we niet alles op wilde maken, zijn we in de loop der jaren gaan verbouwen en dan konden we dus niet luxe op vakantie. Het zijn allemaal keuzes, dat was toen niet anders dan nu. Inderdaad is nu alles duur. Maar ook wij maakte keuzes, altijd in hetzelfde huis blijven wonen,blijfgewoonbianca schreef: ↑01-03-2023 16:29Nogmaals : dacht je dat men vroeger geld over hield voor luxe ?
Jullie generatie wil niet vanaf nul beginnen en opbouwen. Jullie willen de luxe die je al bij je ouders had en dat uitbreiden.
Wij begonnen zes hoog achter, Als je al vroeg werkte kon je met nieuwe meubeltjes starten. Anders hoopte je dat er een oudtante het loodje legde of zo.. Je had al veel spullen want vanaf je zestiende ofzo kreeg en spaarde je spullen voor je uitzet. Wij deden echt geen koffiebus weg omdat die qua kleur niet meer “ kon “. Je begon met die crèmekleurige Brabantia blikken en ik denk dat veel die nu nog steeds gebruiken.
Mijn eerste auto’tje haalde steeds maar net de keuring. Ik zie jouw generatie allemaal een leuke auto leasen. We gingen op vakantie met een piepklein tentje en haalden de autostoelen er uit om op de camping te kunnen zitten. Dat was niet omdat we zo avontuurlijk waren, maar dat was simpelweg wat we ons konden veroorloven. Toen wij aan kinderen begonnen had je misschien keuze uit twee babybadjes. Nu hebben ze designkinderbadjes. Het is nu ondenkbaar om je koter in een emmer te badderen. Het moet een tummytub zijn. Het moet allemaal mooi, mooier, mooist.
Ik ben me enorm bewust van onze luxe.
Ik zie de dertigers om mij heen, en dat zijn er veel, vrijwel allemaal gesetteld zijn. Ik hoop dat ook gewoon gaat gelden voor de generatie die hun volgt
woensdag 1 maart 2023 om 17:17
Ik herken de problemen uit je OP niet echt. Ik heb dat boek ook niet gelezen.
Ik vond het wel kut om dertig te worden, want ja nu ben ik oud. Als tiener en begin twintiger vond ik mensen van dertig echt Heel Oud, nu vind ik het uiteraard wel meevallen, maar toch, als ik er vanuit mijn tienerperspectief naar kijk, ben ik nu Oud.
Ik vind het wel kut dat ik geen huis kan kopen, maar ik woon gelukkig wel op mezelf en niet bij mijn ouders. Mezelf gaan vergelijken met mijn boomer-ouders maakt me heel erg verdrietig. Zij hadden toen ze in de twintig waren al een koophuis op het platteland in de Randstad, ik zou ook wel een koophuis met grond willen hebben (en niet eens in de Randstad), maar dat zal er misschien wel nooit van komen. Aan de andere kant vind ik dit heel erg egoistisch en materialistisch van mezelf. Toch denk ik dat ik gelukkiger (of überhaupt gelukkig) zou zijn met een koophuis op het platteland. Aan de andere kant had mijn moeder ook geen gelukkige jeugd, want zoals iemand hier al opmerkte waren er toen minder kansen voor meisjes/vrouwen. Ze moest verplicht naar de huishoudschool, terwijl ze heel graag naar een normale middelbare school wilde. Dit was echt traumatisch voor haar. Haar ouders waren ook heel arm. Dus hoewel het haar vanaf haar twintigste voor de wind ging, heeft zij ook veel dingen meegemaakt die veel erger waren dan het niet kunnen kopen van een huis en waardoor ze nog steeds getraumatiseerd is.
Dilemma over kinderen krijgen heb ik niet, ik heb nooit kinderen gewild. Ik maakte me als jong kind al hele erge zorgen over de overbevolking en de klimaatproblemen, dus die kinderen komen er niet. Een van mijn beste vriendinnen wilde juist wel altijd kinderen en zij is nu zwanger, voor haar was dat ook geen dilemma.
Ook dat stukje over die verre reizen maken snap ik niet. Alsof je na je dertigste geen verre reizen meer kunt maken? Ik heb dat juist nooit als twintiger gedaan, want niet echt tijd/geld voor. Ik denk dat ik daar het komende decennium meer geld voor zal hebben. Maar dan nog ga ik niet veel (of ver) reizen, aangezien dat slecht voor het milieu is. Ik zou wel één keer naar Afrika willen, dus dat is nog wel een doel. Ook mijn vriendinnen ervaren dit niet echt als een dilemma. Eentje is vorig jaar nog naar Mexico geweest en de ander maakt ook plannen om de wereld over te vliegen.
Ik en mijn vriendinnen en andere dertigers die ik ken (collega's enzo) hebben wel gewoon stabiele banen, meerdere studies afgerond etc. dus eigenlijk het enige probleem dat bij ons speelt is dat we geen huis kunnen kopen, maar de rest is geen dilemma onder de (begin-)dertigers die ik ken.
Ik vond het wel kut om dertig te worden, want ja nu ben ik oud. Als tiener en begin twintiger vond ik mensen van dertig echt Heel Oud, nu vind ik het uiteraard wel meevallen, maar toch, als ik er vanuit mijn tienerperspectief naar kijk, ben ik nu Oud.
Ik vind het wel kut dat ik geen huis kan kopen, maar ik woon gelukkig wel op mezelf en niet bij mijn ouders. Mezelf gaan vergelijken met mijn boomer-ouders maakt me heel erg verdrietig. Zij hadden toen ze in de twintig waren al een koophuis op het platteland in de Randstad, ik zou ook wel een koophuis met grond willen hebben (en niet eens in de Randstad), maar dat zal er misschien wel nooit van komen. Aan de andere kant vind ik dit heel erg egoistisch en materialistisch van mezelf. Toch denk ik dat ik gelukkiger (of überhaupt gelukkig) zou zijn met een koophuis op het platteland. Aan de andere kant had mijn moeder ook geen gelukkige jeugd, want zoals iemand hier al opmerkte waren er toen minder kansen voor meisjes/vrouwen. Ze moest verplicht naar de huishoudschool, terwijl ze heel graag naar een normale middelbare school wilde. Dit was echt traumatisch voor haar. Haar ouders waren ook heel arm. Dus hoewel het haar vanaf haar twintigste voor de wind ging, heeft zij ook veel dingen meegemaakt die veel erger waren dan het niet kunnen kopen van een huis en waardoor ze nog steeds getraumatiseerd is.
Dilemma over kinderen krijgen heb ik niet, ik heb nooit kinderen gewild. Ik maakte me als jong kind al hele erge zorgen over de overbevolking en de klimaatproblemen, dus die kinderen komen er niet. Een van mijn beste vriendinnen wilde juist wel altijd kinderen en zij is nu zwanger, voor haar was dat ook geen dilemma.
Ook dat stukje over die verre reizen maken snap ik niet. Alsof je na je dertigste geen verre reizen meer kunt maken? Ik heb dat juist nooit als twintiger gedaan, want niet echt tijd/geld voor. Ik denk dat ik daar het komende decennium meer geld voor zal hebben. Maar dan nog ga ik niet veel (of ver) reizen, aangezien dat slecht voor het milieu is. Ik zou wel één keer naar Afrika willen, dus dat is nog wel een doel. Ook mijn vriendinnen ervaren dit niet echt als een dilemma. Eentje is vorig jaar nog naar Mexico geweest en de ander maakt ook plannen om de wereld over te vliegen.
Ik en mijn vriendinnen en andere dertigers die ik ken (collega's enzo) hebben wel gewoon stabiele banen, meerdere studies afgerond etc. dus eigenlijk het enige probleem dat bij ons speelt is dat we geen huis kunnen kopen, maar de rest is geen dilemma onder de (begin-)dertigers die ik ken.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 maart 2023 om 17:18
Ben redelijk vroege millennial, met nog boomer ouders. Elke generatie heeft zijn/ haar eigen problemen. Mijn ouders hadden bijvoorbeeld de hele hoge rente van 13% bij hun eerste hypotheek. Konden de ene maand een rol behang betalen en de volgende maand pas een pot verf. Inmiddels hebben ze het helemaal prima en is hun huidige huis zo goed als afbetaald. Pensioen valt dan toch wat tegen, met allerlei veranderingen in regels, maar goed.
Toen ik net afstudeerde waren er nauwelijks banen, inmiddels al meerdere jaren een prima baan. Man heeft ook een prima baan (hij heeft niet gestudeerd) en we wonen in een ruim huis. Dat zijn dan weer dingen waar we (deels) mazzel mee hebben gehad. Net afgestudeerd hadden we redelijk snel een sociale huurwoning. Toen ik eenmaal een aardige baan had hebben we heel flink kunnen sparen (niet iedereen doet dat met beschikbaar geld). Daardoor ook een groot huis kunnen kopen, toevallig net toen de rentes al vrij laag waren, maar de huizenprijzen nog niet echt hard stegen.
Ik zie wel dat ondanks dat de banenmarkt een stuk is verbeterd en lonen en stuk hoger liggen dan toen ik begon, de betaalbaarheid van wonen een stuk minder is geworden en het sowieso moelijker is om ergens tussen te komen. Iets jongere millennials en gen z hebben het qua dat betreft wel echt moelijker.
Denk trouwens dat ik misschien ook niet hele typische keuzes/ volgorde van dingen heb t.o.v. leeftijdsgenoten.
18 huis uit op kamers
19e verloofd & samenwonen
25 getrouwd (dezelfde als waar ik hadden daarvoor mee verloofde)
30 huis gekocht
Nog steeds geen kinderen, gaan ook niet komen.
Heb om me heen trouwens ook veel verschillen. Geen relatie en wil misschien wel of geen kinderen. Of heeft al meerdere relaties gehad. De 1 huurt de ander heeft gekocht. Gezinnen met kinderen. Sommigen getrouwd, meesten niet.
Toen ik net afstudeerde waren er nauwelijks banen, inmiddels al meerdere jaren een prima baan. Man heeft ook een prima baan (hij heeft niet gestudeerd) en we wonen in een ruim huis. Dat zijn dan weer dingen waar we (deels) mazzel mee hebben gehad. Net afgestudeerd hadden we redelijk snel een sociale huurwoning. Toen ik eenmaal een aardige baan had hebben we heel flink kunnen sparen (niet iedereen doet dat met beschikbaar geld). Daardoor ook een groot huis kunnen kopen, toevallig net toen de rentes al vrij laag waren, maar de huizenprijzen nog niet echt hard stegen.
Ik zie wel dat ondanks dat de banenmarkt een stuk is verbeterd en lonen en stuk hoger liggen dan toen ik begon, de betaalbaarheid van wonen een stuk minder is geworden en het sowieso moelijker is om ergens tussen te komen. Iets jongere millennials en gen z hebben het qua dat betreft wel echt moelijker.
Denk trouwens dat ik misschien ook niet hele typische keuzes/ volgorde van dingen heb t.o.v. leeftijdsgenoten.
18 huis uit op kamers
19e verloofd & samenwonen
25 getrouwd (dezelfde als waar ik hadden daarvoor mee verloofde)
30 huis gekocht
Nog steeds geen kinderen, gaan ook niet komen.
Heb om me heen trouwens ook veel verschillen. Geen relatie en wil misschien wel of geen kinderen. Of heeft al meerdere relaties gehad. De 1 huurt de ander heeft gekocht. Gezinnen met kinderen. Sommigen getrouwd, meesten niet.
woensdag 1 maart 2023 om 17:18
Nou, zo lees ik het helemaal niet en ik hoop TO ook niet, want volgens mij is dat helemaal niet de insteek van de meeste mensen die reageren.Daveotion schreef: ↑01-03-2023 17:12Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten. En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials.
woensdag 1 maart 2023 om 17:18
Ik bedoel daar meer mee: Mijn vriendinnetje waarvan de moeder niet werkte, zij mochten altijd bij ons avondeten zodat moeder deze kosten kon besparen. Mijn ouders zetten daar ook vaak zomaar een tas boodschappen voor de deur. Bij een ander gezin mocht werkloze moeder zwart komen schoonmaken, zodat ze toch iets kon bijverdienen bovenop haar uitkering.blijfgewoonbianca schreef: ↑01-03-2023 16:31Van die moeders die niet werkten ? Dat had toch ook gevolgen voor het inkomen en het uitgavenpatroon ?
Als ik hier in de buurt kijk zie ik dat gevoel van elkaar een beetje uit de brand helpen niet meer zo. Ik heb wel het gevoel dat iedereen wat drukker met zichzelf bezig is.
woensdag 1 maart 2023 om 17:21
Que? Jij VOELT een verantwoordelijkheidsgevoel. Ik niet hoor.Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 16:06Ik las van de week dat de anticonceptiepil pas in 1962 op de markt kwam in Nederland. En besefte me dat ik de eerste generatie ben in onze familie die heel bewust op de wereld is gezet, d.w.z. dat mijn ouders bewust kozen om te stoppen met de pil en mij te krijgen. Dat brengt ook een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee, als je zo bewust op de wereld bent gezet.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
woensdag 1 maart 2023 om 17:21
De vraag is hoe zinvol het is om jezelf te vergelijken met generatiegenoten en andere generaties. Ik heb altijd gewoon 'mijn ding' gedaan en heb me nooit bezig gehouden met wat werd geschreven over mijn generatie. Ik snap niet zo goed waarom mensen dat wel doen.Daveotion schreef: ↑01-03-2023 17:12Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten. En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials.
Het lijkt me juist een risico dat je je ook gaat gedragen naar wat er wordt geschreven over je generatie.
En: lang niet alles dat wordt geschreven aan generaties is ook automatisch van toepassing op individuen. Dat maakt het ook wel een beetje een zinloze exercitie.
Het is in het algemeen ook een manco bij beschouwingen over generaties: er worden groepen buiten beschouwing gelaten (bijvoorbeeld jongeren met uberhaupt weinig kansen) en men denkt soms ten onrechte dat bepaalde fenomenen heel breed gelden. In de jaren 60 ging bijvoorbeeld een andere wind waaien in Nederland, maar het is onzin om te denken dat de meerderheid van de Nederlandse jongeren de barricades opging. Integendeel.
woensdag 1 maart 2023 om 17:24
Neeheee, we hadden hier net juist geconcludeerd dat het leven niet maakbaar is !!!Poldermeisje62 schreef: ↑01-03-2023 16:36Hi! Gen Z'er hier! Gelukkig is mijn leven niet zo uitzichtloos hoor haha!Ik ben al 10 jaar samen met mijn man (jaja, jeugdliefde die niet overwaaide). Ik heb zelf een half jaar in het buitenland gewoond, hij 2x op uitzending. Na die jaren hebben we samen een jaar in de Antillen gewoond en in een duikschool gewerkt. Nu hebben we een eengezinswoning in de polder en ons eerste kleintje onderweg. Genoeg kunnen doen zowel samen als alleen, en ohja ik heb een super leuke job waar ik een vast contract heb en prima op mijn plek zit. Het valt echt wel mee, het is maar net wat je er zelf van maakt.
Wat mooi joh, wat een mooi leven heb je, en dat is ook het mooie van nu jong zijn, want je hebt zoveel keuzes om je leven in te richten op jouw manier!!
In de succesverhalen die ik hier lees komt wel vaak terug dat je partner op tijd ontmoeten wel erg handig is!
En dat is nou wel weer iets wat je niet helemaal kunt plannen!
woensdag 1 maart 2023 om 17:28
Volgens mij is hij daarmee nog stille generatie. Boomers is bij mijn weten na de oorlog. Maar goed, heel veel jaar zit er ook niet tussen.madamecannibale schreef: ↑01-03-2023 17:04Ik moet dan denken aan Maarten van Rossem, ook een Boomer. Toen hij geboren werd was het in Nederland nog oorlog, hij stond in de kinderwagen buiten toen Wageningen gebombadeerd werd. Daarmee wil ik dat niet normaliseren, maar in die tijd werden ook kinderen geboren. Als je kinderwens echt afhangt van een kind krijgen in aardbevingsgebied dan lijkt verhuizen mij toch de gemakkelijkste optie.
woensdag 1 maart 2023 om 17:29
Ik herken er helemaal niets in, in mijn omgeving moest iedereen gewoon sparen voor die uitzet en wonen de meeste in schimmelde flatjes. Ik ken ook echt helemaal niemand met een leaseauto, de meesten hebben geen auto en zij die er wel eentje hebben rijden in een rammelbak (als het maar rijdt toch).blijfgewoonbianca schreef: ↑01-03-2023 16:37In mijn kringen is dat zeker wel de realiteit .
En het is geen bubbelTJE waar ik in verkeer, hoor.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je geen punt hebt, want volgens mij zijn er hele kuddes instahipsters die zo leven als jij schetst. Inclusief 3x per jaar op vakantie en 4x per week thuisbezorgd bestellen. Hoe zij dat doen begrijp ik niet, maar het lijkt me een behoorlijk leeg bestaan.
woensdag 1 maart 2023 om 17:32
Millenials ervaren het als zwaar omdat ze - ietwat - terug moeten in welvaart. Mijn generatie kreeg het ( en ook niet meteen vanaf het begin ) beter als de generatie er voor. En de generatie na mij ( mijn kinderen ) vinden het weleens lastig dat wat in het ouderlijk gezin kon nu ineens niet meer zo vanzelfsprekend is.Daveotion schreef: ↑01-03-2023 17:12Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten.
Welnee. We beten niet op een houtje en zo ervaarden we dat ook niet.
En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 1 maart 2023 om 17:36
blijfgewoonbianca schreef: ↑01-03-2023 16:29Nogmaals : dacht je dat men vroeger geld over hield voor luxe ?
Jullie generatie wil niet vanaf nul beginnen en opbouwen. Jullie willen de luxe die je al bij je ouders had en dat uitbreiden.
Wij begonnen zes hoog achter, Als je al vroeg werkte kon je met nieuwe meubeltjes starten. Anders hoopte je dat er een oudtante het loodje legde of zo.. Je had al veel spullen want vanaf je zestiende ofzo kreeg en spaarde je spullen voor je uitzet. Wij deden echt geen koffiebus weg omdat die qua kleur niet meer “ kon “. Je begon met die crèmekleurige Brabantia blikken en ik denk dat veel die nu nog steeds gebruiken.
Mijn eerste auto’tje haalde steeds maar net de keuring. Ik zie jouw generatie allemaal een leuke auto leasen. We gingen op vakantie met een piepklein tentje en haalden de autostoelen er uit om op de camping te kunnen zitten. Dat was niet omdat we zo avontuurlijk waren, maar dat was simpelweg wat we ons konden veroorloven. Toen wij aan kinderen begonnen had je misschien keuze uit twee babybadjes. Nu hebben ze designkinderbadjes. Het is nu ondenkbaar om je koter in een emmer te badderen. Het moet een tummytub zijn. Het moet allemaal mooi, mooier, mooist.
Ben het hier grotendeels mee eens. Alleen snap ik wel dat het op mensen die het aan gaat wat generaliserend over komt. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen in dezelfde mate.
Hier generatie X. En inderdaad het vele lunchen of uit eten gaan, thuisbezorgd e.d. is mij vreemd. Ik zou het allemaal wel kunnen als ik zou willen, maar het is niet het soort luxe dat mij gelukkig maakt.
En dat eerdere generaties het makkelijker hadden? Nee dus.
Mijn ouders zijn boomers, anticonceptie was nog geen gemeengoed, dus met baby inwonen op 60m2 bij schoonmoeder. Daarna eigen flatje maar geen geld voor inrichting, dus dan de betonvloer maar schilderen (!) want ja, de woningbouw kwam wél even controleren of je wel een nette bewoner was. Het halve land door verhuisd omdat daar wél werk was. Eén keer per jaar op vakantie was al heel wat en natuurlijk niet met het vliegtuig.
Ik zelf dus generatie X. Wat al gezegd is: koude oorlog, kernwapenwedloop, kernenergie, zure regen, en jahoor, Tjsernobyl ontplofte...
Qua huizen en wonen was het gewoon onderaan beginnen. Je begon met huren en pas als je een contract voor onbepaalde tijd had, met hoog genoeg salaris kon je wat gaan kopen.
Je reed in een oud barrel want APK bestond nog niet, dus dan kwam je er mee weg. Je wist dat je met een hete motor nog even door kon rijden naar je bestemming als de verwarming vol open zette en de ventilator op maximaal, dan koelde de motor weer ietsjes af. Een kapotte radiateur kon je repareren door er een tablet in te gooien. Geld voor een echte reparatie had je niet.
Zo kan ik nog wel even door gaan. Echt hoor, elke generatie heeft zijn mazzel en pech gehad.
woensdag 1 maart 2023 om 17:37
Ik ben die 30 nu 4 jaar geleden gepasseerd en ik zit in rustig vaarwater, met een man, 2 jonge kinderen, een fijn koophuis en een leuke uitdagende baan, die ook nog financieel prima wat oplevert.
Ik had nooit grote dromen over wereldreizen, in het buitenland studeren/wonen, op kamers moeten, groots en meeslepend leven, niet aan mij besteed. En toen kwam ik mijn man tegen als 20-jarige, die helemaal hetzelfde dacht over die zaken en toen was het al zo'n beetje beklonken
Maar ik ben me wel heel erg bewust van mijn bevoorrechte start, want een deel van wat man en ik nu hebben, had ik niet gehad zonder mijn babyboom/gen X ouders. Huis in 2013 gekocht, midden in de bouwcrisis, als starters met een kapitaal wat we nooit zelf bij elkaar hadden kunnen sparen op die leeftijd, studieschuld vrij, met basisbeurs die de huidige studenten niet hebben. Ik ben ontzettend verwend en nog steeds. Dat ben ik me wel erg bewust en ik voed mijn 2 jonge kinderen wel op met het idee dat voor niets de zon op gaat en dat geld niet aan een boom in de tuin groeit, maar dat daar hard voor gewerkt en gespaard moet worden. Ik heb een betere start gehad met mijn man dan mijn ouders hadden en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.
Voor mijn ouders was het bikkelen toen ze trouwden in 1984, torenhoge hypotheekrente, mijn ouders leefden van het inkomen van een kleuterjuf tijdens mijn eerste jaar ( toen waren ze 5 jaar getrouwd), konden net een premie A woning bemachtigen en betalen, daarna was vader afgestudeerd aan de TH en kreeg een baan waardoor ze niet alle dubbeltjes om hoefden te draaien. Heel veel gekregen dmv pandbrieven van een tante van mijn vader, waardoor ze meubels konden kopen en heel veel doorgeschoven spullen van familie.
Door enerzijds geluk en anderzijds slim beleggen en risico's durven te nemen, hebben ze een heel fijn leven met geen zorgen over geld voor zichzelf kunnen creëren, maar daardoor heeft mijn vader wel een grootdeel van mijn jeugd en die van mijn broertje en zusje gemist en stond mijn moeder en heel wat weken alleen voor in het jaar met opgroeiende kinderen.
Ik zal nooit datgene hebben wat mijn ouders wel hebben op latere leeftijd, in financieel opzicht ( al mag ik zeker niet klagen, want we delen geregeld mee) maar dat heeft te maken met keuzes maken in het leven en offers brengen. Offers die ik niet wil brengen, omdat ik ook zelf als kind/tiener/puber en zeer jonge volwassene heb ondervonden wat de nadelen van die offers kunnen zijn.
Iedere generatie heeft wel wat, ik merk vooral de generatie waar ik nu veel mee werk ( 20-25 jaar), dat veel dingen die voor mij toch wel behoorlijk vanzelfsprekend waren ( kinderen willen krijgen, uit huis zonder echt hele grote problemen, idem voor mijn vriendinnen en vrienden rond de 35), voor hen dat absoluut niet zijn en ik benijd hen niet.
Mijn eigen kinderen zijn 3 en 5 en soms kan ik met angst en beven naar de toekomst kijken, maar ik weiger spijt te hebben van de keuze van het krijgen van kinderen, zij zijn het allerbeste in mijn leven.
Ik had nooit grote dromen over wereldreizen, in het buitenland studeren/wonen, op kamers moeten, groots en meeslepend leven, niet aan mij besteed. En toen kwam ik mijn man tegen als 20-jarige, die helemaal hetzelfde dacht over die zaken en toen was het al zo'n beetje beklonken
Maar ik ben me wel heel erg bewust van mijn bevoorrechte start, want een deel van wat man en ik nu hebben, had ik niet gehad zonder mijn babyboom/gen X ouders. Huis in 2013 gekocht, midden in de bouwcrisis, als starters met een kapitaal wat we nooit zelf bij elkaar hadden kunnen sparen op die leeftijd, studieschuld vrij, met basisbeurs die de huidige studenten niet hebben. Ik ben ontzettend verwend en nog steeds. Dat ben ik me wel erg bewust en ik voed mijn 2 jonge kinderen wel op met het idee dat voor niets de zon op gaat en dat geld niet aan een boom in de tuin groeit, maar dat daar hard voor gewerkt en gespaard moet worden. Ik heb een betere start gehad met mijn man dan mijn ouders hadden en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.
Voor mijn ouders was het bikkelen toen ze trouwden in 1984, torenhoge hypotheekrente, mijn ouders leefden van het inkomen van een kleuterjuf tijdens mijn eerste jaar ( toen waren ze 5 jaar getrouwd), konden net een premie A woning bemachtigen en betalen, daarna was vader afgestudeerd aan de TH en kreeg een baan waardoor ze niet alle dubbeltjes om hoefden te draaien. Heel veel gekregen dmv pandbrieven van een tante van mijn vader, waardoor ze meubels konden kopen en heel veel doorgeschoven spullen van familie.
Door enerzijds geluk en anderzijds slim beleggen en risico's durven te nemen, hebben ze een heel fijn leven met geen zorgen over geld voor zichzelf kunnen creëren, maar daardoor heeft mijn vader wel een grootdeel van mijn jeugd en die van mijn broertje en zusje gemist en stond mijn moeder en heel wat weken alleen voor in het jaar met opgroeiende kinderen.
Ik zal nooit datgene hebben wat mijn ouders wel hebben op latere leeftijd, in financieel opzicht ( al mag ik zeker niet klagen, want we delen geregeld mee) maar dat heeft te maken met keuzes maken in het leven en offers brengen. Offers die ik niet wil brengen, omdat ik ook zelf als kind/tiener/puber en zeer jonge volwassene heb ondervonden wat de nadelen van die offers kunnen zijn.
Iedere generatie heeft wel wat, ik merk vooral de generatie waar ik nu veel mee werk ( 20-25 jaar), dat veel dingen die voor mij toch wel behoorlijk vanzelfsprekend waren ( kinderen willen krijgen, uit huis zonder echt hele grote problemen, idem voor mijn vriendinnen en vrienden rond de 35), voor hen dat absoluut niet zijn en ik benijd hen niet.
Mijn eigen kinderen zijn 3 en 5 en soms kan ik met angst en beven naar de toekomst kijken, maar ik weiger spijt te hebben van de keuze van het krijgen van kinderen, zij zijn het allerbeste in mijn leven.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 01-03-2023 17:43
6.67% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 17:42
Daveotion schreef: ↑01-03-2023 17:12Goh, dit is weer meteen een topic geworden om die 'verwende millennials' even de les te lezen. Nee, weet je wie het pas echt moeilijk hadden? De generaties vóór de millennials. Die zaten pas echt op een houtje te bijten. En natuurlijk generatie Z, want de aarde vergaat nog eerder dan dat die een onbetaalbaar huis kunnen kopen. Eigenlijk heeft werkelijk iedereen het zwaar, behálve millennials.
Nee. Net als Doreia lees ik dat 'andere generaties hadden het makkelijker' gewoon wordt tegengesproken. Dat doet niets af aan de problemen die millennials - en andere generaties - wél hebben. Want iedereen heeft zo zijn eigen uitdagingen die bepaald worden door de tijd waarin je leeft.
Het voelt, vanuit mijn positie, gewoon niet zo fijn als jongere generaties doen alsof zij het moeilijker hebben dan de eerdere generaties, want... (vul maar in). Alsof het allemaal rozengeur en maneschijn was.
woensdag 1 maart 2023 om 17:46
Ik ben dus een millennial en mij is dit ook vreemd. Ik heb in totaal 3x in mijn leven eten besteld. Ik ga zelden ergens lunchen of uit eten. Ik heb ook geen lease-auto (waar Bianca het over had). En zoals ik eerder al zei: ik ga ook niet vaak op vakantie en heb nog nooit een verre reis gemaakt. Dus we moeten ook niet alle millennials over één kam gaan scheren. Mijn boomer-ouders hadden toen ze begin twintig waren al reizen naar Amerika gemaakt, ik ben nog nooit op een ander continent geweest.Courage schreef: ↑01-03-2023 17:36Ben het hier grotendeels mee eens. Alleen snap ik wel dat het op mensen die het aan gaat wat generaliserend over komt. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen in dezelfde mate.
Hier generatie X. En inderdaad het vele lunchen of uit eten gaan, thuisbezorgd e.d. is mij vreemd. Ik zou het allemaal wel kunnen als ik zou willen, maar het is niet het soort luxe dat mij gelukkig maakt.
En dat eerdere generaties het makkelijker hadden? Nee dus.
Mijn ouders zijn boomers, anticonceptie was nog geen gemeengoed, dus met baby inwonen op 60m2 bij schoonmoeder. Daarna eigen flatje maar geen geld voor inrichting, dus dan de betonvloer maar schilderen (!) want ja, de woningbouw kwam wél even controleren of je wel een nette bewoner was. Het halve land door verhuisd omdat daar wél werk was. Eén keer per jaar op vakantie was al heel wat en natuurlijk niet met het vliegtuig.
Ik zelf dus generatie X. Wat al gezegd is: koude oorlog, kernwapenwedloop, kernenergie, zure regen, en jahoor, Tjsernobyl ontplofte...
Qua huizen en wonen was het gewoon onderaan beginnen. Je begon met huren en pas als je een contract voor onbepaalde tijd had, met hoog genoeg salaris kon je wat gaan kopen.
Je reed in een oud barrel want APK bestond nog niet, dus dan kwam je er mee weg. Je wist dat je met een hete motor nog even door kon rijden naar je bestemming als de verwarming vol open zette en de ventilator op maximaal, dan koelde de motor weer ietsjes af. Een kapotte radiateur kon je repareren door er een tablet in te gooien. Geld voor een echte reparatie had je niet.
Zo kan ik nog wel even door gaan. Echt hoor, elke generatie heeft zijn mazzel en pech gehad.
En nu ben ik wellicht ook geen typische millennial, want mijn vriendinnen bestellen wel regelmatig eten en gaan wel vaak lunchen of uit eten, en hun huizen zijn ook mooi ingericht (terwijl dat van mij een bij elkaar geraapte rotzooi is met het behang van de vorige bewoners nog op de muur), maar het is ook irritant als we gaan doen alsof elke millennial zo is.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
woensdag 1 maart 2023 om 18:01
In Oekraine is het overgrote deel opgevoed met de orthodoxe kerk. Zelfs al heb je geen kinderwens, dan is de keuze voor anticonceptie daar moeilijker dan hier, naast de sociale druk om kinderen die krijgen die daar veel groter is. De 'keuze' voor kinderen is daar heel anders dan bij de meeste dertigers in Nederland, dus ik vind het een vreemde vergelijking.
Als de oorlog hier uitbreekt zal het aantal kinderen dat geboren wordt zeker afnemen verwacht ik. Zoals het al heel lang afneemt.
(overigens eens met de rest van je post hoor, maar dit pik ik er even uit).
woensdag 1 maart 2023 om 18:03
Dat is helemaal niet zo'n makkelijke optie als niemand je huis wil kopen en je er niets voor terug kunt kopen.madamecannibale schreef: ↑01-03-2023 17:04Als je kinderwens echt afhangt van een kind krijgen in aardbevingsgebied dan lijkt verhuizen mij toch de gemakkelijkste optie.
woensdag 1 maart 2023 om 18:06
Mooie post! Ik herken het erg. Dat onze generatie gewend is altijd weer te kijken naar de volgende stap, door die crisis in 08, zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken, stof tot nadenken!RaveMeisje schreef: ↑01-03-2023 17:11Jammer dat er weer stereotype wordt gereageerd; iedere dertiger rijdt in een leasebak en luncht teveel.
Zelf heb ik het boek twintigertwijfels en dertigersdilemma gelezen en daar had ik wel veel aan. Ik ben van 96 en onze generatie is 'gewend' om altijd maar te kijken naar het volgende, omdat we dat van onze ouders/crisis 08 mee hebben gekregen. Zonder echt stil te staan bij wat we nou eigenlijk allemaal hebben bereikt. Van mbo 1 tot een universitaire master, alles is maakbaar als je maar je best doet. Lukt het je niet, heb je niemand om de schuld te geven behalve jezelf. Dan heb je waarschijnlijk niet hard genoeg je best gedaan of gewerkt. Dat mbo 3 voor iemand misschien het maximale haalbare was, daar werd niet echt naar gekeken. Terwijl dit ook heel goed is. Dit icm het leenstelsel zorgt voor gigantische prestatiedruk om de juiste keuzes te maken. Ik vind dat dit niet onderschat mag worden voor deze generatie en wat dit met deze generatie heeft gedaan. Toen ik mij hiervan bewust werd kon ik mij er meer van loswikkelen en mijn leven inrichten naar hoe ik het wilde.
En tuurlijk, iedere generatie heeft wel wat.
woensdag 1 maart 2023 om 18:08
Hoi Yasminmax,Yasminmax schreef: ↑01-03-2023 15:13Mijn ouders zijn Gen X'ers maar snappen totaal niet waarom 'wij' het onszelf zo moeilijk maken.Krijg ik een advies in de trant van 'je moet ook geen avocado's kopen'
Zij kochten op hun 24e het koophuis waar ik groot in ben geworden en wat ze toen de kinderen groot waren hebben kunnen verkopen met een mooie overwaarde. Mijn moeder heeft altijd heel geëmancipeerd net zoveel gewerkt als mijn vader. De taken m.b.t. het ouderschap en huishouden waren ook heel eerlijk verdeeld. Ik ben heel trots op mijn ouders, want ze hebben altijd allebei heel hard hun best gedaan om ons als kinderen het allerbeste te geven. Tegelijkertijd zien mijn ouders niet echt in dat zij ook 'de tijd' meehadden: ze konden nog redelijk goedkoop een huis kopen (vergeleken met nu), hadden beiden baanzekerheid, hun sociale vangnet was groter, kinderopvang en onderwijs was beter geregeld, enzovoort.
Wat heb je een goed en mooi topic geopend! Ik ben van net een generatie boven je, (44 jaar) en dacht toen ik je opening las meteen; blij dat ik nu toch al wat ouder ben en deze vragen achter me heb gelaten.
Anders dan jij met jouw ouders had ik precies het omgekeerde. Mijn ouders waren jong in tijden van woningnood en ik ben opgegroeid in een gekraakte woning. Verder alles heel braaf hoor, geen wilde krakers feesten. En ik had een hele fijne jeugd. Elk jaar keek mijn vader of we genoeg geld hadden om naar de camping te gaan, op 25 km van Amsterdam. Mijn moeder werkte niet, want dat was nog niet zo gewoon in die tijd. Mede daarom wilde ik zelf graag juist een baan, met een vast inkomen, die onzekerheid en afhankelijkheid leek me heel vervelend. Dus - als eerste generatie in mijn familie, konden ik en mijn broer wel een huis kopen.
Meer ter illustratie, mijn ouders hadden geen baanzekerheid, en ook geen kinderopvang en schelen denk ik 15 jaar met de jouwe . Ik ging in de weekenden en woensdagmiddag mee met mijn vader en dan stond ik in de winkel om mee te helpen. Mede daarom zelf de keuze gemaakt om te gaan studeren en een baan te zoeken met een vast inkomen.
Maar- los daarvan- op mijn 26ste besloten om kinderen te krijgen. Kreeg wel veel vragen van collega’s (letterlijk: was dit een ongelukje?), want was bezig met een ambitieuze carrière. Mijn man ook. Inmiddels is mijn oudste bezig met haar eindexamen jaar; en ik gun haar de vrije keuzes die ik ook had. Ik heb ook ontzettend geworsteld met de vraag hoe ik het wilde, maar had wel helder wat ik precies wilde. Ik wilde graag kinderen, en samen met mijn man hun een fijne jeugd bezorgen. Inmiddels heb ik drie dochters, en ik voel de uitdagingen die hen nog te wachten staan… Ondanks het jong kinderen krijgen heb ik nu ook nog de baan die ik altijd wilde (en mijn man ook). Samen hebben we de zorg altijd 50/50 verdeeld met periodes waarin ik meer werkte of hij.
Als wijze oudere vrouw zou ik adviseren; hoe wil jij dat inrichten? Wat wil je graag? Als je kiest voor kinderen zijn die een onderdeel van je leven, niet een mijlpaal om aan te tikken, en ze leven vanaf dan met je mee en zijn ook individuen.
Een sociaal vangnet is iets wat je ook zelf kan regelen en het onderwijs in NL is nog steeds heel goed (vind ik! - periode met gezin in buitenland gewoond). Wat je ouders hadden of daarvan vinden is niet zo belangrijk. Uiteindelijk is het een soort keuze stress waar we allemaal onder lijden, en knopen doorhakken kan ook heel bevrijdend zijn.
woensdag 1 maart 2023 om 18:10
Iedere generatie heeft wel wat. Ik ben begin 40 en wij kochten een huis met 6% rente, 6% overdrachtsbelasting op de top voor de crisis. Daarna stond je al snel een ton onder water plus nog een forse studieschuld. Recessie etc.
Alleen ik kan mij niet herinneren dat mijn generatiegenoten zeurden, we accepteerden het, zetten de schouders eronder en knallen maar. Dit is toch wel echt een generatie waar (een deel uiteraard niet iedereen) wat meer gezeurd wordt. Wellicht komt dat ook door social media waar alles maar beschikbaar lijkt.
Alleen ik kan mij niet herinneren dat mijn generatiegenoten zeurden, we accepteerden het, zetten de schouders eronder en knallen maar. Dit is toch wel echt een generatie waar (een deel uiteraard niet iedereen) wat meer gezeurd wordt. Wellicht komt dat ook door social media waar alles maar beschikbaar lijkt.
woensdag 1 maart 2023 om 18:13
woensdag 1 maart 2023 om 18:14
Klopt, daarbij val ik ook echt buiten de boot in mijn vriendengroep. Ik heb geen kids dus ik weet blijkbaar niet hoe t is om écht moe te zijn, heb geen hoge financiële lasten maar ben juist gelukkig met mn piepkleine huurhuisje en dankbaar voor alles wat ik wel heb. Die kids, dikke hypotheek, vrijstaande woning met nu dure energiekosten, die heb je toch echt zelf gekozen.suikerspinx schreef: ↑01-03-2023 15:36Enige waar ik eigenlijk tegenaan loop is dat de meeste 90% aan kinderen beginnen en van die moederkliekjes worden en elke verjaardag bijna alleen maar over de kinderen hebben. Als niet-moeder zijnde val ik er een beetje buiten merk ik.
En dan die vraag elke keer, willen jullie kinderen? Nee!
Oh.. waarom niet?
Waarom wel?
Oh en vrienden die dat perfecte plaatje willen van een groter huis, gezin, carrière lijkt wel alsof de gesprekken soms nergens anders over gaan.
Denk dat social media in dit opzicht ook niet echt bepaald meehelpt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
