Psyche
alle pijlers
Prosopagnosia / moeilijk gezichten herkennen
woensdag 30 juni 2010 om 02:06
Ik heb al mijn leven lang last van het moeilijk kunnen onthouden van gezichten. Ik moet mensen een paar keer zien voordat ik hun gezichten kan onthouden (dus vrienden en familie herken ik wel ), terwijl ik bijv. hun kleding wel heel goed kan onthouden. Ook als bekenden opeens een ander kapsel hebben herken ik ze soms plots niet meer.
Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat het een naam had; Prosopagnosia. Gezichtsherkenning blijkt een apart gedeelte in je hersens te zijn, en bij mij werkt dat dus niet goed terwijl de rest van mijn hersens het prima doen.
Ook schijnt het nog best vaak voor te komen, maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die dat ook had (waarvan ik het wist dan).
Het is geen ontzettende handicap maar kan best lastig zijn, vooral op feestjes en borrels. Ik heb al talloze genante situaties meegemaakt omdat ik mensen niet herkende (nieuwe baas, jongen met wie ik op vorig feestje gezoend had, etc).
Zijn hier nog meer mensen die Prosopagnosia hebben, en hoe gaan jullie er mee om?
Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat het een naam had; Prosopagnosia. Gezichtsherkenning blijkt een apart gedeelte in je hersens te zijn, en bij mij werkt dat dus niet goed terwijl de rest van mijn hersens het prima doen.
Ook schijnt het nog best vaak voor te komen, maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die dat ook had (waarvan ik het wist dan).
Het is geen ontzettende handicap maar kan best lastig zijn, vooral op feestjes en borrels. Ik heb al talloze genante situaties meegemaakt omdat ik mensen niet herkende (nieuwe baas, jongen met wie ik op vorig feestje gezoend had, etc).
Zijn hier nog meer mensen die Prosopagnosia hebben, en hoe gaan jullie er mee om?
donderdag 1 juli 2010 om 02:24
Oh, wat vervelend! Zulke negatieve reacties heb ik nooit gehad. Misschien kan het dan toch helpen om uit te leggen dat het een hersenfoutje is en niet persoonlijk bedoeld?
Ik heb trouwens op aanraden van rastafun vandaag de nieuwe Psychologie gekocht en het was erg interessant om het artikel van Oliver Sachs te lezen; Die had het zo erg dat mensen op zijn verjaardagsfeest naamkaartjes op moesten spelden, en zelfs zijn assistente, waar hij al jaren mee werkte, kon hij niet herkennen.
Er komt binnenkort een boek van hem uit ('Het innerlijk oog') over dit onderwerp, hopelijk helpt dat om prosopognesie wat bekender te maken, zodat meer mensen begrip ervoor krijgen. Ik las dat misschien wel 10% van de mensen in meer of mindere mate last hiervan heeft!
Mazou, hersentraining? Zou dat mogelijk zijn, en zoja, hoe? Dat voelt nu nog voor mij alsof je moet gaan leren om kiezelsteentjes uit elkaar te gaan houden.
Ik heb trouwens op aanraden van rastafun vandaag de nieuwe Psychologie gekocht en het was erg interessant om het artikel van Oliver Sachs te lezen; Die had het zo erg dat mensen op zijn verjaardagsfeest naamkaartjes op moesten spelden, en zelfs zijn assistente, waar hij al jaren mee werkte, kon hij niet herkennen.
Er komt binnenkort een boek van hem uit ('Het innerlijk oog') over dit onderwerp, hopelijk helpt dat om prosopognesie wat bekender te maken, zodat meer mensen begrip ervoor krijgen. Ik las dat misschien wel 10% van de mensen in meer of mindere mate last hiervan heeft!
Mazou, hersentraining? Zou dat mogelijk zijn, en zoja, hoe? Dat voelt nu nog voor mij alsof je moet gaan leren om kiezelsteentjes uit elkaar te gaan houden.
donderdag 1 juli 2010 om 02:59
Heel herkenbaar ja, ik wist ook niet dat het echt een fout van de hersenen was, ik dacht altijd dat ik me gewoon niet goed genoeg op een gezicht concentreerde als ik iemand leerde kennen. Ik heb het zelfs wel eens gehad dat mijn beste vriendin me tegemoet kwam lopen in de stad, bijna tegen me aan liep (expres, omdat ze het weet) en dat ik haar ontweek en dacht: jee, die is gek, die loopt zomaar tegen me aan. Pas toen ze iets zei en ik er eigenlijk al voorbij was, herkende ik haar. Ik werd ook heel vaak als arrogant bestempeld, maar inmiddels weten bekenden het wel (en maken ze er ook grapjes over).
donderdag 1 juli 2010 om 03:32
Ik snap dat er tegenwoordig erg veel met labels wordt gestrooid. Maar we hebben het hier niet over een complexe aandoening als Asperger of ADHD, maar over iets vrij concreets; Moeite hebben met het onthouden van gezichten.
En dat kan in verschillende mate voorkomen, dus ik zou ook niet weten wanneer iemand zich wel of niet 'prosopagnosia-lijder' mag noemen.
Het gaat mij nu ook niet om het plakken van etiketjes of om mezelf of anderen een soort handicap aan te praten. Ik heb gewoon al mijn hele leven lang een probleem, en ben er pas sinds kort achter dat dat iets neurologisch is. Vroeger dacht ik net als aerie dat ik niet goed op gezichten lette of zo.
Totdat je merkt dat je ook de herinnering aan gezichten van mensen die belangrijk voor je zijn (je baas, die aantrekkelijke jongen) als zand door je vingers glippen.
Nu ik er meer over lees en hoor van andere mensen als Sachs, ontdek ik ook dat het best wel mee valt met mij, maar lastig blijft het wel.
En dan is het wel prettig als je mensen uit kan leggen dat het een soort hersenfoutje is, en geen desinteresse van jouw kant.
En dat kan in verschillende mate voorkomen, dus ik zou ook niet weten wanneer iemand zich wel of niet 'prosopagnosia-lijder' mag noemen.
Het gaat mij nu ook niet om het plakken van etiketjes of om mezelf of anderen een soort handicap aan te praten. Ik heb gewoon al mijn hele leven lang een probleem, en ben er pas sinds kort achter dat dat iets neurologisch is. Vroeger dacht ik net als aerie dat ik niet goed op gezichten lette of zo.
Totdat je merkt dat je ook de herinnering aan gezichten van mensen die belangrijk voor je zijn (je baas, die aantrekkelijke jongen) als zand door je vingers glippen.
Nu ik er meer over lees en hoor van andere mensen als Sachs, ontdek ik ook dat het best wel mee valt met mij, maar lastig blijft het wel.
En dan is het wel prettig als je mensen uit kan leggen dat het een soort hersenfoutje is, en geen desinteresse van jouw kant.
donderdag 1 juli 2010 om 03:37
Ik heb trouwens net een Engelse wetenschappelijke site erover gevonden: http://www.faceblind.org
Er staan ook twee zelf tests op.
Ook interessant; Ik heb een interview beluisterd met schilder Chuck Close, die zei dat hij platte gezichten (foto's/tekeningen) wel beter kon onthouden dankzij zijn fotografisch geheugen, dat herken ik ook.
Er staan ook twee zelf tests op.
Ook interessant; Ik heb een interview beluisterd met schilder Chuck Close, die zei dat hij platte gezichten (foto's/tekeningen) wel beter kon onthouden dankzij zijn fotografisch geheugen, dat herken ik ook.
donderdag 1 juli 2010 om 23:39
Alsof een neuroloog of neuropsycholoog (bestaan die?) daar de tijd voor gaat nemen. Dat zal vermoedelijk alleen bij de ernstige gevallen (naamkaartjes op visite en eigen spiegelbeeld niet herkennen) een optie zijn. Er is ook nog zo iets als gradaties (wordt ook in het artikel van Sachs uitgelegd) en het is vrij gemakkelijk om te constateren dat je niet goed bent in gezichten, zeker als je naast je eigen waarneming terzake nog een leuke test doet (de Volkskrant had er een flinke tijd terug ook eentje).
Als het er op aankomt baseert een neuroloog/psycholoog zich ook alleen op de dingen die je zelf mededeelt. En dan zou je over jezelf niet kunnen/mogen stellen dat een bepaald beeld je bekend voorkomt?
Als het er op aankomt baseert een neuroloog/psycholoog zich ook alleen op de dingen die je zelf mededeelt. En dan zou je over jezelf niet kunnen/mogen stellen dat een bepaald beeld je bekend voorkomt?
vrijdag 2 juli 2010 om 10:11
Ja, neuropsychologen bestaan, ik ben er namelijk één. Ik heb het artikel van Oliver Sachs niet gelezen (wel zijn boek "de man die zijn vrouw voor zijn hoed zag") en natuurlijk een hoop wetenschappelijke literatuur. Gezichtsherkenning kan, naast een hoop andere neuropsychologische functies, door een neuropsycholoog getest worden. Het is niet gangbaar om als je het een beetje hebt het prosopagnosie te noemen. Van mensen die vergeetachtig zijn zeggen we ook niet meteen dat ze amnesie hebben of van mensen die niet goed kunnen rekenen dat ze dyscalculie hebben. Ik kan natuurlijk vanaf hier niet beoordelen hoe erg het bij jullie is en kan me ook voorstellen dat het leuk is om een populair wetenschappelijk artikel te lezen over zoiets wat je bij jezelf herkent. Maar om een minder sterk functionerende kant (die we allemaal verscheidene hebben) direct een neurologische stoornis te noemen vind ik ook wel wat heftig.
@mamzelle
Ook bij psychiatrische stoornissen wordt een diagnose gesteld op basis van een rijtje kenmerken waar iemand aan moet voldoen. Daar kan iemand zich ook in herkennen, maar als dat genoemd wordt hier op het forum is iedereen meteen zo fel. Natuurlijk kan iemand dan nog niet zelf een diagnose stellen, maar dat geldt m.i. ook voor somatische aandoeningen en neurologische/neuropychologische stoornissen.
@mamzelle
Ook bij psychiatrische stoornissen wordt een diagnose gesteld op basis van een rijtje kenmerken waar iemand aan moet voldoen. Daar kan iemand zich ook in herkennen, maar als dat genoemd wordt hier op het forum is iedereen meteen zo fel. Natuurlijk kan iemand dan nog niet zelf een diagnose stellen, maar dat geldt m.i. ook voor somatische aandoeningen en neurologische/neuropychologische stoornissen.
vrijdag 2 juli 2010 om 13:33
Jullie hebben wel gelijk dat je jezelf niet meteen met labels moet gaan behangen en moet gaan roepen dat je 'lijdt' aan prosopagnosie.
Nu ik er meer over lees merk ik ook dat ik zelf een vrij milde vorm heb, en met wat trucjes kan ik me redelijk redden.
Toch is het fijn om in ieder geval te weten dat er zoiets als gezichtsblindheid bestaat, en dat ook je omgeving dat weet. Anders komt het gewoon arrogant en ongeinteresseerd over, terwijl je er zelf niks aan kan doen. Wat voor etiketje je daar wel of niet op plakt, het blijft gewoon een probleem waar je in het dagelijks leven regelmatig last van hebt.
Overigens vond ik het ook interessant om te lezen in het artikel van Sachs dat gezichtsherkenning iets is dat ontwikkeld wordt van kinds af aan. De een heeft er meer talent voor dan de ander, maar zonder training kom je sowieso nergens.
Ik keek als kind mensen weinig aan, dus het zou heel goed kunnen dat ik zoveel moeite heb omdat ik dat gebied in mijn hersens te weinig getraind heb. Ook weer goed nieuws, want dan kan ik er misschien zelf meer aan verbeteren.
Nu ik er meer over lees merk ik ook dat ik zelf een vrij milde vorm heb, en met wat trucjes kan ik me redelijk redden.
Toch is het fijn om in ieder geval te weten dat er zoiets als gezichtsblindheid bestaat, en dat ook je omgeving dat weet. Anders komt het gewoon arrogant en ongeinteresseerd over, terwijl je er zelf niks aan kan doen. Wat voor etiketje je daar wel of niet op plakt, het blijft gewoon een probleem waar je in het dagelijks leven regelmatig last van hebt.
Overigens vond ik het ook interessant om te lezen in het artikel van Sachs dat gezichtsherkenning iets is dat ontwikkeld wordt van kinds af aan. De een heeft er meer talent voor dan de ander, maar zonder training kom je sowieso nergens.
Ik keek als kind mensen weinig aan, dus het zou heel goed kunnen dat ik zoveel moeite heb omdat ik dat gebied in mijn hersens te weinig getraind heb. Ook weer goed nieuws, want dan kan ik er misschien zelf meer aan verbeteren.
zaterdag 3 juli 2010 om 16:53
Ik was in 2000 bij een congres waar een ervaringsdeskundige vertelde hoe zijn leven eruit zag. Hij kwam uit een klein Amerikaans dorp waar iedere man een blauwe spijkerbroek en een geblokt houthakkershemd droeg. Hij had geleerd om aan de hand van hoe die kleren zaten, iemand te herkennen. Hij wist niet eens dat andere mensen naar gezichten kijken om iemand te herkennen. Iemands gezicht was voor hem niet anders dan iemands hand of voet of buik. Kortom: weinig informatief 
Toen hij een carriere in de zakenwereld begon, waar iedereen een pak droeg, herkende hij ineens niemand meer! De handicap bleek te groot en hij heeft z'n baan op moeten zeggen.
Ik vond het een indrukwekkend verhaal.
Volgens mij is er redelijk wat literatuur over te vinden. Het is/wordt grondig wetenschappelijk onderzocht in elk geval.
Succes!
Toen hij een carriere in de zakenwereld begon, waar iedereen een pak droeg, herkende hij ineens niemand meer! De handicap bleek te groot en hij heeft z'n baan op moeten zeggen.
Ik vond het een indrukwekkend verhaal.
Volgens mij is er redelijk wat literatuur over te vinden. Het is/wordt grondig wetenschappelijk onderzocht in elk geval.
Succes!
zaterdag 3 juli 2010 om 20:09
Brum ik zal een naamkaartje opdoen
Mijn geheugen is sowieso heel erg verslechterd de afgelopen jaren, en dat terwijl ik vroeger het geheugen van een olifant had, nu heb ik grote gaten in mn langetermijngeheugen en het kortetermijngebeuren is helemaal richting 'toch maar eens langs de huisarts gaan' aan het gaan.
Neefjes en nichtjes zie ik een paar keer per jaar, dan zijn ze alweer een stuk gegroeid, die herken ik wel als familie maar wie nou wie is en bij wie hoort....?
Vaak herken ik gezichten wel in de zin van 'hey die ken ik', maar waarvan? Dat kan erg lang duren, voor ik de context weer gevonden heb. Dus gezichtsblind ben ik zeker niet, maar in het sociale verkeer is vergeetachtigheid alleen al een 'handicap', iig toch irritant. ('dat en dat vond ik zo'n goeie film, ken je die?' 'duh, die hebben we samen gezien!' Ik hoor ook steeds vaker 'daar was ik bij' als ik iets vertel.)
Mijn geheugen is sowieso heel erg verslechterd de afgelopen jaren, en dat terwijl ik vroeger het geheugen van een olifant had, nu heb ik grote gaten in mn langetermijngeheugen en het kortetermijngebeuren is helemaal richting 'toch maar eens langs de huisarts gaan' aan het gaan.
Neefjes en nichtjes zie ik een paar keer per jaar, dan zijn ze alweer een stuk gegroeid, die herken ik wel als familie maar wie nou wie is en bij wie hoort....?
Vaak herken ik gezichten wel in de zin van 'hey die ken ik', maar waarvan? Dat kan erg lang duren, voor ik de context weer gevonden heb. Dus gezichtsblind ben ik zeker niet, maar in het sociale verkeer is vergeetachtigheid alleen al een 'handicap', iig toch irritant. ('dat en dat vond ik zo'n goeie film, ken je die?' 'duh, die hebben we samen gezien!' Ik hoor ook steeds vaker 'daar was ik bij' als ik iets vertel.)
zondag 4 juli 2010 om 00:35
quote:PixiePink schreef op 01 juli 2010 @ 03:07:
Vind trouwens wel dat jullie erg makkelijk de conclusie trekken dat jullie deze aandoening hebben. Dit is een neurologische aandoening die door een neuroloog of neuropsycholoog moet worden geconstateerd.Ik heb iig in mijn eerste berichtje hier gezegd, dat ik dus geen (geconstateerde) prosnogwat heb, maar dat ik gewoon slecht gezichten onthoud. En slecht ben in namen.
Vind trouwens wel dat jullie erg makkelijk de conclusie trekken dat jullie deze aandoening hebben. Dit is een neurologische aandoening die door een neuroloog of neuropsycholoog moet worden geconstateerd.Ik heb iig in mijn eerste berichtje hier gezegd, dat ik dus geen (geconstateerde) prosnogwat heb, maar dat ik gewoon slecht gezichten onthoud. En slecht ben in namen.
zondag 4 juli 2010 om 00:39
ik heb het ook!! echt heel vervelend! vorige week nog, zou man ontmoeten waar ik de week ervoor na een kroegsessie was blijven slapen. Liep m met veel twijfel eerst voorbij...gelukkig had ie me überhaupt niet gezien en belde ie me, toen ik m zag bellen wist ik t zeker
Ik vind t echt vreselijk lastig! Kijk vaak naar haar en kleren inderdaad, maar ja, dat is niet altijd hetzelfde en lijkt soms ook op elkaar.
Heb soms best wel het idee dat het me sociaal belemmert, omdat ik dus niet snel een tweede keer op mensen afstap.
Ik vind t echt vreselijk lastig! Kijk vaak naar haar en kleren inderdaad, maar ja, dat is niet altijd hetzelfde en lijkt soms ook op elkaar.
Heb soms best wel het idee dat het me sociaal belemmert, omdat ik dus niet snel een tweede keer op mensen afstap.
zondag 4 juli 2010 om 01:06
quote:reizigster2004 schreef op 30 juni 2010 @ 09:15:
Ik heb het heel erg. Vooral als ik mensen onverwacht tegenkom, herken ik ze niet. Ik ben zelfs m'n eigen man wel eens voorbijgelopen op straat, haha. Ook een collega die bij mij in het dorp woont, loop ik in het weekend altijd straal voorbij.
Ik moet zelfs altijd goed zoeken naar mijn eigen kinderen op het kdv, gelukkig herkennen ze mij wel en komen ze meestal hard roepend aanrennen.
Ik vind het wel vervelend, het komt zo ongeinteresseerd over, maar ik kan er echt niets aan doen. sorry! Ik heb geen last van eh prosodinges maar mijn kind zoeken in een groep kinderen herken ik wel. Als mijn moeder dit gehad zou hebben dan weet ik zeker dat ik daar echt wat grapjes mee had gemaakt jammer dat moeders je vanaf die leeftijd al niet meer op komen halen van school
Ik heb het heel erg. Vooral als ik mensen onverwacht tegenkom, herken ik ze niet. Ik ben zelfs m'n eigen man wel eens voorbijgelopen op straat, haha. Ook een collega die bij mij in het dorp woont, loop ik in het weekend altijd straal voorbij.
Ik moet zelfs altijd goed zoeken naar mijn eigen kinderen op het kdv, gelukkig herkennen ze mij wel en komen ze meestal hard roepend aanrennen.
Ik vind het wel vervelend, het komt zo ongeinteresseerd over, maar ik kan er echt niets aan doen. sorry! Ik heb geen last van eh prosodinges maar mijn kind zoeken in een groep kinderen herken ik wel. Als mijn moeder dit gehad zou hebben dan weet ik zeker dat ik daar echt wat grapjes mee had gemaakt jammer dat moeders je vanaf die leeftijd al niet meer op komen halen van school
zondag 4 juli 2010 om 01:40
Bedankt voor al jullie reacties. Goh, het kan dus allemaal veel erger nog! Je eigen kinderen niet eens herkennen, wow....
Dat voorbeeld van Watchamacallit zou me trouwens ook kunnen overkomen, heb vergelijkbare dingen ook zo vaak meegemaakt!
In het artikel van Sachs schrijft hij trouwens ook nog dat het misschien wel net zo vaak voorkomt als dyslexie. Maar dat is veel bekender.
Het zou fijn zijn als ook prosopagnosie wat bekender wordt. Zodat als je een bekende voorbij loop, ze niet meteen denken 'Arrogante trut', 'Is ze boos?!' of 'Ben ik zo oninteressant?' maar in plaats daarvan 'Misschien gezichtsblind?'
(Is de oorspronkelijke post van reizigster2004 trouwens verwijderd? Ik zie hem nergens staan.)
Dat voorbeeld van Watchamacallit zou me trouwens ook kunnen overkomen, heb vergelijkbare dingen ook zo vaak meegemaakt!
In het artikel van Sachs schrijft hij trouwens ook nog dat het misschien wel net zo vaak voorkomt als dyslexie. Maar dat is veel bekender.
Het zou fijn zijn als ook prosopagnosie wat bekender wordt. Zodat als je een bekende voorbij loop, ze niet meteen denken 'Arrogante trut', 'Is ze boos?!' of 'Ben ik zo oninteressant?' maar in plaats daarvan 'Misschien gezichtsblind?'
(Is de oorspronkelijke post van reizigster2004 trouwens verwijderd? Ik zie hem nergens staan.)
zondag 4 juli 2010 om 09:13
De kinderen vinden het inderdaad wel grappig (ze halen geen grapjes uit). Toen Muis nog duidelijk kleiner was dan Middelste haalde ik ze in tegenstelling tot de rest van de wereld makkelijk uit elkaar. Logisch, ze hebben een volstrekt andere gezichtsvorm, andere neus, ander haar. Nu ze allebei even groot zijn en ook elkaars kleren dragen merk ik dat ik me nogal eens vergis. Tel daarbij op dat ik ook de namen steevast door elkaar haal als ik wel de goede voor ogen heb, en er ontstaan de meest grappige situaties. Ik heb mijn kinderen maar wel uitgelegd dat ik niet zo goed ben in gezichten en vraag ze ook regelmatig welk vriendje er nu voor mijn neus staat om mee af te spreken (de bekendste vriendjes herkennen lukt net en soms net niet).
maandag 5 juli 2010 om 08:53
Ik herken mijn collega's nu na ruim een jaar wel. En ik weet ook ong wanneer wie komt. Maar zou ik ze buiten het werk tegenkomen, kan het zijn dat ik ze gewoon voorbijloop.
Overigens ook eens gehad, dat ouders, broertje en ik op weg waren naar vakantieadres en dat we Katja Schuurman tegenkwamen. Waarvan mijn ouders achteraf zeiden: "Dat was Katja Schuurman." Ik: "Echt?"
Overigens ook eens gehad, dat ouders, broertje en ik op weg waren naar vakantieadres en dat we Katja Schuurman tegenkwamen. Waarvan mijn ouders achteraf zeiden: "Dat was Katja Schuurman." Ik: "Echt?"
dinsdag 6 juli 2010 om 03:24
Ik kom regelmatig langs een locatie waar een TV praatprogramma wordt opgenomen, en daar staan dan vaak BN'ers op de stoep, maar dat vertelt mijn vriend me dan. Zelf herken ik ze bijna nooit, ook al ken ik ze wel van TV.
En ik herken ook vaak bekende acteurs niet in films, zeker niet als ze opeens een snor of andere haarkleur hebben als in een andere film.
En ik herken ook vaak bekende acteurs niet in films, zeker niet als ze opeens een snor of andere haarkleur hebben als in een andere film.
dinsdag 6 juli 2010 om 14:15
BN-ners herken ik niet maar daar mag ik als excuus voor opvoeren dat ik ze ook niet bekijk op de tv.
Huisarts: check. Voor zijn eigen deur nog wel.
Actiefilms zijn een klein drama voor me omdat ik naarmate de film vordert in de war raak voor wat betreft de personages. De special effects doen me dan ook geen goed, want personages herkennen in een simpele kinderfilm lukt me meestal wel.
Huisarts: check. Voor zijn eigen deur nog wel.
Actiefilms zijn een klein drama voor me omdat ik naarmate de film vordert in de war raak voor wat betreft de personages. De special effects doen me dan ook geen goed, want personages herkennen in een simpele kinderfilm lukt me meestal wel.
dinsdag 16 november 2010 om 19:29
heej alice V,
woow ik herken hier ook veel in.
ik ben me hier vooral in gaan verdiepen toen ik toevallig via de tv hier iets over hoorde. ik merkte dat ik moeite had met bekende mensen in mijn omgeving te herkennen. Na 3 jaar in het nieuwe dorp te wonen herken ik mijn buurvrouw nog steeds niet. zelfs 2 collega´s die blijkbaaar totaal niet op elkaar lijken heb ik van gedacht dat dit 1 persoon was! vaak als ik mensen leer kennen onthoud ik dus ook maar het t-shirt, zo kan ik iniedergeval die dag de persoon onthouden. ik weet dus ook altijd wat mensen aanhadden de eerste keer dat ik ze zag, en kapsels die veranderen zie ik meteen. Ook nu ik lees dat dit erfelijk is heb ik mijn zus en vader dit laten lezen. hun hebben namelijk hier ook veel last van en nu valt voor ons iniedergeval vanalles op z'n plaats. het is niets ergs, maar toch lastig en veel mensen zijn beledigd als je 10 weken op rij (wat regelmatig gebeurd is) vraagt wie die persoon eigenlijk is als hij/zei hallo komt zeggen. best lullig!! maar nu vertel ik gewoon dat gezichten herkennen voor mij een punt is waar ik veel moeite mee heb.
ps bij films vraag ik ook 100 x.. maar wie is dat dan? de moeder van die? ohw de tante? maar huh? haha boeken lezen is voor mij praktischer
woow ik herken hier ook veel in.
ik ben me hier vooral in gaan verdiepen toen ik toevallig via de tv hier iets over hoorde. ik merkte dat ik moeite had met bekende mensen in mijn omgeving te herkennen. Na 3 jaar in het nieuwe dorp te wonen herken ik mijn buurvrouw nog steeds niet. zelfs 2 collega´s die blijkbaaar totaal niet op elkaar lijken heb ik van gedacht dat dit 1 persoon was! vaak als ik mensen leer kennen onthoud ik dus ook maar het t-shirt, zo kan ik iniedergeval die dag de persoon onthouden. ik weet dus ook altijd wat mensen aanhadden de eerste keer dat ik ze zag, en kapsels die veranderen zie ik meteen. Ook nu ik lees dat dit erfelijk is heb ik mijn zus en vader dit laten lezen. hun hebben namelijk hier ook veel last van en nu valt voor ons iniedergeval vanalles op z'n plaats. het is niets ergs, maar toch lastig en veel mensen zijn beledigd als je 10 weken op rij (wat regelmatig gebeurd is) vraagt wie die persoon eigenlijk is als hij/zei hallo komt zeggen. best lullig!! maar nu vertel ik gewoon dat gezichten herkennen voor mij een punt is waar ik veel moeite mee heb.
ps bij films vraag ik ook 100 x.. maar wie is dat dan? de moeder van die? ohw de tante? maar huh? haha boeken lezen is voor mij praktischer
zondag 21 november 2010 om 22:50
Oh, wat veel herkenning !
Ik ben ook zo iemand die geen gezichten onthoudt.
Wáárom zet die forumster in de supermarkt dan ook een bril op, die had ze op dat feestje niet. / Waarom kom ik die collega in het zwembad tegen (naakzwemuurtje, ze had óók nog geen bril op, zaten we elkaar eerst even aan te kijken ).
Ik ben ook zo iemand die geen gezichten onthoudt.
Wáárom zet die forumster in de supermarkt dan ook een bril op, die had ze op dat feestje niet. / Waarom kom ik die collega in het zwembad tegen (naakzwemuurtje, ze had óók nog geen bril op, zaten we elkaar eerst even aan te kijken ).
zondag 21 november 2010 om 22:58
Herkenning! Ik herken mensen meer aan lichaamshouding, kleding en heb dan nog vaak de juiste omgeving erbij nodig.
Meest genante wat ik ooit heb meegemaakt was iemand tegenkomen in de douche in de sportschool. Was iemand die met wie ik jaren daarvoor redelijk intensief omging, maar wist niet dat ze nu verhuisd was naar zelfde stad als ik en ook naar zelfde sportschool ging. Het ontbreken van kleding hielp niet echt. En ze groette zo enthousiast en wist zo veel van me dat ik niets durfde te zeggen. Pas na een half uur "bijkletsen" noemde ze opeens een naam die ik herkende en toen wist ik wel meteen haar naam weer.
Met familie heb ik ook wel moeite maar dan zeg ik meestal maar dat ik nogal kippig ben en veel loop te dagdromen.
Meest genante wat ik ooit heb meegemaakt was iemand tegenkomen in de douche in de sportschool. Was iemand die met wie ik jaren daarvoor redelijk intensief omging, maar wist niet dat ze nu verhuisd was naar zelfde stad als ik en ook naar zelfde sportschool ging. Het ontbreken van kleding hielp niet echt. En ze groette zo enthousiast en wist zo veel van me dat ik niets durfde te zeggen. Pas na een half uur "bijkletsen" noemde ze opeens een naam die ik herkende en toen wist ik wel meteen haar naam weer.
Met familie heb ik ook wel moeite maar dan zeg ik meestal maar dat ik nogal kippig ben en veel loop te dagdromen.
