Psychiatrische middelen of vernieling?

Enige maanden geleden kreeg ik een paniekaanval, deze is gedurende 6 weken af en aan gegaan. Op een gegeven moment wordt je radeloos en je lichaam raakt uitgeput. Omdat het je niet meer lukt om de boel onder controle te krijgen en je lichaam ook steeds meer in de vecht en vluchtmodus terecht komt, raak je uitgeput. Je gaat naar de huisarts, die geeft oxazepam. Helaas begon toen de ellende pas echt. Daags na mijn tweede oxazepam werd ik helemaal gek of thans, ik werd angstiger, ik werd duizeliger en voelde mezelf nog onwerkelijker worden. Terug naar de huisarts, ik was radeloos. Huisarts schreef me 75 mg Venlafaxine voor icm 3 maal daags pam. Dit om de angsten en paniek te onderdrukken die heviger zou kunnen worden. Dat heb ik gemerkt! Bij de eerste pil leek het wel alsof ik buiten mezelf was. Huisarts gebeld. Gewoon doorslikken. Oxazepam Op tijd nemen. Ik had mijn huisarts overigens duidelijk verteld dat ik een hersenbeschadiging heb. Zo belde ik iedere dag met de huisarts. Herkende mezelf niet meer terug. Doorslikken, doorslikken, wordt vanzelf minder. Mijn omgeving voerde ook druk op me uit, omdat ze zich, kennelijk ernstige zorgen maakte. Ik sliep veel, was bang en had rare dromen en korte flash backs. Ook kreeg ik veel last van een bonzend hart en een hoge hartslag, druk op borst etc. Alles aan huisarts gemeld. Zowel huisarts als omgeving stelde dat het enkel mijn paniek was en dat ik door moest gaan. Omdat ik radeloos was deed ik Dit. Na 4 a 6 weken leek het wat beter te gaan. Wel ben ik mijn gehele vertrouwen in mezelf kwijt en denk dat wat er gebeurd is absoluut niet goed is. Ik ben nu rustiger, maar komt dat door de medicijnen of doordat ik zoveel heb moeten doorstaan dat ik gewend ben geraakt aan het meest verschrikkelijke? Het werkt beter als mensen naar je luisteren, in plaats van je vergiftigen. Mijn lichaam, ik ken het qua gevoel niet meer. Het lijkt wel kapot. Ik ben hoog gevoelig. Nu is Dit ook mijn valkuil, maar ik mis het verschrikkelijk. Stoppen, dat wilde ik al ma de eerste week. Maar ja , ik kan niet goed op tegen de druk van buitenaf. Nu stoppen, daar wil de huisarts niets van weten. Maar ik wel, al moet ik het bekopen met iets verschrikkelijks. Huisartsen mogen Dit niet uitschrijven, sterker nog, de SNRI, en dan zeker de Venlafaxine moet worden verboden. Deal met wie je bent. Accepteer. Ik zal hier uitkomen, al is het het laatste wat ik doe!

Ik zit gewoon helemaal vast! En er is geen mens die mij begrijpt. Tenminste, echt begrijpt. Pillen tegen depressie maken depressief. En het is puur vergif voor mijn 'mooie' lichaam

quote:rascalles schreef op 15 maart 2017 @ 14:29:

En wat gebeurt er dan als je doordraait ?Zoals ik al op veel pagina's heb gelezen is de omtwenning nogal grillig (,of kan dit zijn). Zeker als je niet juist afbouw. En daarbij was mijn opbouw ook erg zwaar. De vissusstoornissen waren het heftigste. Doordraaien, ach, het is een kwestie van accepteren denk ik. En de tijd er voor nemen. Het zou fijn zijn als ik daar dan ook alle tijd voor heb. Het is vooral de angst voor lange termijn schade, welke ik mijn lijf niet wil aan doen.

quote:noisekick schreef op 15 maart 2017 @ 15:01:

Als het je zo hoog zit, dat je denkt dat je er aan kapot gaat, dan moet je er denk ik gewoon mee stoppen. Zo als het nu gaat, is het ook niet goed toch? Heb je al een andere huisarts gezocht? Voor veel mensen zijn die medicijnen een uitkomst, maar voor jou kennelijk niet. Bovendien zijn er nog andere middelen die minder bijwerkingen hebben dan effexor..



Zeker.. maar liever geen ander middel. Gewoon weer op eigen kracht. Ik probeer nog 1 keer aan te dringen bij de huisarts die ik nu heb, over stoppen, maar heb al een nieuwe uitgezocht.

Wat ik sowieso steeds vaker lees, maar ook uit ervaring hoor van naasten, dat ze de afbouw allemaal zonder begeleiding en op eigen houtje hebben gedaan.

Ik dacht zelf aa Citalopram. Mij is het ook gegeven omdat men vond dat ik me in crisis bevond. Overigens was dat ook. Dit middel drukt me alleen nog maar verder in een depressie; wat overigens niet vergelijkbaar is met de oorspronkelijke klachten. Ik doe wel, ik functioneer, maar dat is het. Het blijft voelen als opgave, meer dan ooit en bijna overleven.

Ik slaap op zich prima.

Eindelijk weer een positief gesprek bij de psych! Er wordt duidelijk een verzoek gedaan om een afbouw plan bij de arts. Of in ieder geval, de datum waarop dit van start zal gaan wordt spoedig bekend. Eindelijk iemand die naar me luistert!!

Ik zet in op afbouwstips. Zelfs als mijn verzekering het niet vergoeden gaat.

Ik ben inmiddels aan het afbouwen van de Efexor. Weet niet of hier iemand nog leest, maar wilde dit delen. Op mijn dooie gemakje. Of beter gezegd; afwegen op de weegschaal en korrels tellen. Dit red ik zo wel, soms is het even zwaar.

Over ongeveer 4 a 5 maanden ben ik als het goed gaat op 0