Psyche
alle pijlers
Psychisch zieke / emotioneel afwezige vader
woensdag 10 oktober 2018 om 20:48
Hoi allemaal, ik open dit topic omdat ik aan de ene kant van me af wil schrijven en aan de andere kant benieuwd ben of er mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen.
Ik heb eigenlijk al mijn hele leven sombere, eenzame en angstige gevoelens. Ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid, waarbij ik mijn vader als kind 1x per week zag op woensdagmiddag. Dat was de vaste middag waarop ik vanaf de basisschool naar mijn vader " moest". Mijn moeder werkte fulltime dus voor haar was het prettig dat ik naar mijn vader ging, hij woonde in een andere stad, 30 km verderop. Als klein meisje kan ik me herinneren dat ik al van jongs af aan ergens wel boos op hem was. Tot mijn 6e kwam hij in de weekenden op bezoek en had hij een LAT-relatie met mijn moeder, als hij dan in de weekenden kwam voelde ik niet echt een band met hem en ik vond het ook raar, want na 2 dagen vertrok hij dan weer. We gingen dan wel met zijn 3-en dingen doen, zoals wandelingen maken, maar ik vond het maar niks aan, saai en ik had nooit echt lol zoals ik me herinner op deze uitjes met mijn "vader en moeder" . Er werd mij ook nooit echt gevraagd wat ik wilde doen; zij bedachten het en ik moest me eigenlijk altijd maar schikken naar wat zij wilden doen. In ieder geval, dat herinner ik me. Ook als ik dan wel eens mijn verhaal aan ze kwijt wilden, waren ze eigenlijk nooit echt met mij bezig. Ik kan me ook niet herinneren dat ik het gevoel had dat we een gezin met z'n 3-en waren in het weekend, ik vond het meer vervelend dat hij er was, aan de andere kant deed ik ook wel mijn eigen ding, speelde met mijn eigen speelgoed.
Toen mijn ouders definitief uit elkaar gingen rond mijn 6e - 8e (ik weet het niet meer) was mijn moeder heel negatief over mijn vader, boos en had heel veel negatieve verhalen over hem. Dat hij haar had verlaten (maar ze hadden nooit een echte liefdevolle relatie??), dat hij ons in de steek had gelaten, dat hij achter andere vrouwen aanzat. Ik weet niet wat er waar hiervan is, ik voelde me altijd wel zwaar klote als kind, mn moeder die alleen als gebroken vrouw is achter gelaten door zo'n " rot " vader. Voor mij veranderde eigenlijk thuis niet veel, want mijn vader woonde toch al niet bij ons. Ik hoefde lig het toneelstukje niet meer mee te spelen in de weekenden, dus dat scheelde.
Vanaf toen dus iedere woensdagmiddag naar mijn vader. Mijn vader heeft vanaf zijn 35e niet meer gewerkt (tot zijn pensioen), voor mijn geboorte had hij een "burn-out" gehad en kon hij niet meer werken. Hij is in het ziekenhuis beland en had het gevoel dat collega's allemaal erg op hem letten en hij kon dat niet meer aan (extreme onzekerheid); dat is het verhaal dat ik altijd heb gehoord van familie. Maar wat hem nou echt met hem aan de hand is, daar ben ik tot op de dag van vandaag niet achter. Omdat hij een goede WAO uitkering heeft gekregen vanaf zijn 35e (hIJ had een goede baan) heeft hij altijd een mooi huis gehad, hij kleedde zich ook heel netjes (klassiek) dus van de buitenkant kon je niks aan hem zien. Als ik er zo over nadenk was het altijd een soort schijnvertoning - mijn vader met zijn mooie leven (huis/reizen/uiterlijk zag hij er goed uit) maar zonder baan. Ergens heeft hij het wel goed weten te regelen voor zichzelf. Iedere 5 (?) jaar keurde het UWV hem gewoon weer af en werd zijn WAO gewoon verlengd. Hij slikte wel anti psychotisch kwam ik 10 jaar geleden achter, dus ergens mankeert hem wel iets. Maar iedereen in zijn omgeving heeft hem zijn hele leven met handschoentjes behandeld; op verjaardagen werd er met geen woord gerept over mijn vaders echte toestand, iedereen deed altijd maar alsof e niks aan de hand was. Mijn vriendinnen vroegen vroeger wel, waarom werkt jouw vader niet, het lijkt alsof hem niks mankeert. Ik werd er als kind boos en wanhopig van want ik wist ook niet wat er met mijn vader aan de hand was. Ik durfte er ook nooit naar te vragen, want ik moest als klein meisje wel precies aan het " plaatje" van mijn vader voldoen. Als ik even een beetje rebels deed, zag ik dat hij in paniek raakte en werd hij boos/paniekerig en een keer sloeg hij me ook als kind. Ik zorgde er dan wel voor dat ik me weer als perfecte dochter gedroeg, zodat ik voorkwam dat hij weer in paniek zou raken. Zo heb ik me eigenlijk mijn hele leven aan hem aangepast, voorkomen dat hij zich naar voelt. Door gewoon braaf te zijn, contact met hem te houden (hij wil graag 1x per week minimaal bellen en kletsen over koetjes en kalfjes).
Ik was dus 1x per week bij hem, en iedere week deden we precies hetzelfde programma. Jarenlang. Lunch, een bordspel, wandeling door een park, eten (iedere week jarenlang kookte hij hetzelfde, overigens wel een lekker gerecht) en kreeg ik 1 blikje drinken (jarenlang hetzelfde drankje). Hij vroeg nooit of ik iets anders wilde en ik vroeg hier ook nooit om, ook al vond ik het ergens wel heel vreemd om elke weet hetzelfde te krijgen. Maar ik durfde eigenlijk ook niet om iets anders te vragen; uit angst dat hij boos zou worden, omdat het dan niet precies op de manier zou gaan als dat hij wilde. Het moest namelijk altijd voor mijn gevoel gaan zoals hij dat wilde. Ik noemde mijn vader ook nooit "papa", ik kreeg het niet uit mijn strot. Ik voelde nooit een echte band en vooral geen liefdevolle band met hem. Ondanks dat was hij niet slecht voor mij en eigenlijk ook nooit onaardig perse, maar eigenlijk was mijn jeugd best opmerkelijk. Ik heb nooit met iemand hierover gepraat, over hoe ik me voelde als kind, hoe gek het eigenlijk was om iedere week naar mijn vader te gaan, die eigenlijk ook niet echt contact met mij maakte. Die eigenlijk psychisch iets mankeerde maar van de buitenkant een toneelstuk speelde alsof er niks aan de hand was, maar ik nooit heb geweten wat hij nou had, maar altijd wel voelde dat ik op mijn tenen moest lopen en me als goede dochter moest gedragen. Tot op heden wil hij de buitenwereld doen geloven dat hij alles voor elkaar heeft, en dat heeft hij ook (een mooi huis, auto) maar van binnen is er denk ik ook veel schaamte.
Mijn moeder praatte ook niet met mij over wat er nou met mijn vader was, zij snapte het eigenlijk ook nooit. Zij voelt zich tot op heden tekortgedaan door hem; hij heeft haar niet het plaatje gegeven dat zij graag wilde - een gezin met hem. Mijn moeder is ook vrij narcistisch (boos op de hele wereld en vertrouwt de wereld niet) en mijn vader liet zich ook door haar wegblazen, door haar boze buien. Mijn moeder had vaak woede uitbarstingen tegen mij en zij kon er emotioneel ook niet voor mij zijn.
Ik ben nu op zoek naar antwoorden, ik maak zelf moeilijk echt verbinding met mensen, ik laat geen mannen/relaties toe in mijn leven en val vaak voor narcistische mannen die zich beter voelen en mij onzeker willen laten voelen. Verder heb ik me op mijn studie en nu carrière gestort, dit gaat erg goed en ik kan nu op eigen benen staan. Maar ik voel me vaak erg eenzaam en leeg (ondanks ik wel vrienden in mijn leven heb)Ik ben hiervoor ook in therapie, ik heb nooit gepraat over mijn verleden en eigenlijk ook altijd maar de schone schijn opgehouden, alsof mijn jeugd OK was. En mijn jeugd was ook best wel OK, met als kanttekening mijn familiedynamiek die verre van normaal was.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet meer kan; ik kan de schone schijn niet meer ophouden; de plichtgetrouwe contacten met hem. Als ik een week niet bel, raakt hij in paniek / wordt hij boos en laat me dan weten dat hij het prettig vindt als ik wel contact met hem hou. Ik ben er helemaal klaar mee en ik voel ook veel woede als ik het gevoel nu eindelijk toelaat over mijn verleden en besef me nu ook dat ik waarschijnlijk veel tekort ben gekomen. ik heb geen broers of zussen met wie ik dit kan bespreken en weet ook niet hoe andere vaders zijn, lastig om precies te zeggen wat ik te kort ben gekomen.
Volgens mij is het een erg lang en misschien ook vaag verhaal geworden...excuses hiervoor..
Heeft iemand op basis van mijn verhaal een idee wat er met mijn vader aan de hand kan zijn? Of een andere herkenning? Of andere tips? Alles is welkom
Ik heb eigenlijk al mijn hele leven sombere, eenzame en angstige gevoelens. Ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid, waarbij ik mijn vader als kind 1x per week zag op woensdagmiddag. Dat was de vaste middag waarop ik vanaf de basisschool naar mijn vader " moest". Mijn moeder werkte fulltime dus voor haar was het prettig dat ik naar mijn vader ging, hij woonde in een andere stad, 30 km verderop. Als klein meisje kan ik me herinneren dat ik al van jongs af aan ergens wel boos op hem was. Tot mijn 6e kwam hij in de weekenden op bezoek en had hij een LAT-relatie met mijn moeder, als hij dan in de weekenden kwam voelde ik niet echt een band met hem en ik vond het ook raar, want na 2 dagen vertrok hij dan weer. We gingen dan wel met zijn 3-en dingen doen, zoals wandelingen maken, maar ik vond het maar niks aan, saai en ik had nooit echt lol zoals ik me herinner op deze uitjes met mijn "vader en moeder" . Er werd mij ook nooit echt gevraagd wat ik wilde doen; zij bedachten het en ik moest me eigenlijk altijd maar schikken naar wat zij wilden doen. In ieder geval, dat herinner ik me. Ook als ik dan wel eens mijn verhaal aan ze kwijt wilden, waren ze eigenlijk nooit echt met mij bezig. Ik kan me ook niet herinneren dat ik het gevoel had dat we een gezin met z'n 3-en waren in het weekend, ik vond het meer vervelend dat hij er was, aan de andere kant deed ik ook wel mijn eigen ding, speelde met mijn eigen speelgoed.
Toen mijn ouders definitief uit elkaar gingen rond mijn 6e - 8e (ik weet het niet meer) was mijn moeder heel negatief over mijn vader, boos en had heel veel negatieve verhalen over hem. Dat hij haar had verlaten (maar ze hadden nooit een echte liefdevolle relatie??), dat hij ons in de steek had gelaten, dat hij achter andere vrouwen aanzat. Ik weet niet wat er waar hiervan is, ik voelde me altijd wel zwaar klote als kind, mn moeder die alleen als gebroken vrouw is achter gelaten door zo'n " rot " vader. Voor mij veranderde eigenlijk thuis niet veel, want mijn vader woonde toch al niet bij ons. Ik hoefde lig het toneelstukje niet meer mee te spelen in de weekenden, dus dat scheelde.
Vanaf toen dus iedere woensdagmiddag naar mijn vader. Mijn vader heeft vanaf zijn 35e niet meer gewerkt (tot zijn pensioen), voor mijn geboorte had hij een "burn-out" gehad en kon hij niet meer werken. Hij is in het ziekenhuis beland en had het gevoel dat collega's allemaal erg op hem letten en hij kon dat niet meer aan (extreme onzekerheid); dat is het verhaal dat ik altijd heb gehoord van familie. Maar wat hem nou echt met hem aan de hand is, daar ben ik tot op de dag van vandaag niet achter. Omdat hij een goede WAO uitkering heeft gekregen vanaf zijn 35e (hIJ had een goede baan) heeft hij altijd een mooi huis gehad, hij kleedde zich ook heel netjes (klassiek) dus van de buitenkant kon je niks aan hem zien. Als ik er zo over nadenk was het altijd een soort schijnvertoning - mijn vader met zijn mooie leven (huis/reizen/uiterlijk zag hij er goed uit) maar zonder baan. Ergens heeft hij het wel goed weten te regelen voor zichzelf. Iedere 5 (?) jaar keurde het UWV hem gewoon weer af en werd zijn WAO gewoon verlengd. Hij slikte wel anti psychotisch kwam ik 10 jaar geleden achter, dus ergens mankeert hem wel iets. Maar iedereen in zijn omgeving heeft hem zijn hele leven met handschoentjes behandeld; op verjaardagen werd er met geen woord gerept over mijn vaders echte toestand, iedereen deed altijd maar alsof e niks aan de hand was. Mijn vriendinnen vroegen vroeger wel, waarom werkt jouw vader niet, het lijkt alsof hem niks mankeert. Ik werd er als kind boos en wanhopig van want ik wist ook niet wat er met mijn vader aan de hand was. Ik durfte er ook nooit naar te vragen, want ik moest als klein meisje wel precies aan het " plaatje" van mijn vader voldoen. Als ik even een beetje rebels deed, zag ik dat hij in paniek raakte en werd hij boos/paniekerig en een keer sloeg hij me ook als kind. Ik zorgde er dan wel voor dat ik me weer als perfecte dochter gedroeg, zodat ik voorkwam dat hij weer in paniek zou raken. Zo heb ik me eigenlijk mijn hele leven aan hem aangepast, voorkomen dat hij zich naar voelt. Door gewoon braaf te zijn, contact met hem te houden (hij wil graag 1x per week minimaal bellen en kletsen over koetjes en kalfjes).
Ik was dus 1x per week bij hem, en iedere week deden we precies hetzelfde programma. Jarenlang. Lunch, een bordspel, wandeling door een park, eten (iedere week jarenlang kookte hij hetzelfde, overigens wel een lekker gerecht) en kreeg ik 1 blikje drinken (jarenlang hetzelfde drankje). Hij vroeg nooit of ik iets anders wilde en ik vroeg hier ook nooit om, ook al vond ik het ergens wel heel vreemd om elke weet hetzelfde te krijgen. Maar ik durfde eigenlijk ook niet om iets anders te vragen; uit angst dat hij boos zou worden, omdat het dan niet precies op de manier zou gaan als dat hij wilde. Het moest namelijk altijd voor mijn gevoel gaan zoals hij dat wilde. Ik noemde mijn vader ook nooit "papa", ik kreeg het niet uit mijn strot. Ik voelde nooit een echte band en vooral geen liefdevolle band met hem. Ondanks dat was hij niet slecht voor mij en eigenlijk ook nooit onaardig perse, maar eigenlijk was mijn jeugd best opmerkelijk. Ik heb nooit met iemand hierover gepraat, over hoe ik me voelde als kind, hoe gek het eigenlijk was om iedere week naar mijn vader te gaan, die eigenlijk ook niet echt contact met mij maakte. Die eigenlijk psychisch iets mankeerde maar van de buitenkant een toneelstuk speelde alsof er niks aan de hand was, maar ik nooit heb geweten wat hij nou had, maar altijd wel voelde dat ik op mijn tenen moest lopen en me als goede dochter moest gedragen. Tot op heden wil hij de buitenwereld doen geloven dat hij alles voor elkaar heeft, en dat heeft hij ook (een mooi huis, auto) maar van binnen is er denk ik ook veel schaamte.
Mijn moeder praatte ook niet met mij over wat er nou met mijn vader was, zij snapte het eigenlijk ook nooit. Zij voelt zich tot op heden tekortgedaan door hem; hij heeft haar niet het plaatje gegeven dat zij graag wilde - een gezin met hem. Mijn moeder is ook vrij narcistisch (boos op de hele wereld en vertrouwt de wereld niet) en mijn vader liet zich ook door haar wegblazen, door haar boze buien. Mijn moeder had vaak woede uitbarstingen tegen mij en zij kon er emotioneel ook niet voor mij zijn.
Ik ben nu op zoek naar antwoorden, ik maak zelf moeilijk echt verbinding met mensen, ik laat geen mannen/relaties toe in mijn leven en val vaak voor narcistische mannen die zich beter voelen en mij onzeker willen laten voelen. Verder heb ik me op mijn studie en nu carrière gestort, dit gaat erg goed en ik kan nu op eigen benen staan. Maar ik voel me vaak erg eenzaam en leeg (ondanks ik wel vrienden in mijn leven heb)Ik ben hiervoor ook in therapie, ik heb nooit gepraat over mijn verleden en eigenlijk ook altijd maar de schone schijn opgehouden, alsof mijn jeugd OK was. En mijn jeugd was ook best wel OK, met als kanttekening mijn familiedynamiek die verre van normaal was.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet meer kan; ik kan de schone schijn niet meer ophouden; de plichtgetrouwe contacten met hem. Als ik een week niet bel, raakt hij in paniek / wordt hij boos en laat me dan weten dat hij het prettig vindt als ik wel contact met hem hou. Ik ben er helemaal klaar mee en ik voel ook veel woede als ik het gevoel nu eindelijk toelaat over mijn verleden en besef me nu ook dat ik waarschijnlijk veel tekort ben gekomen. ik heb geen broers of zussen met wie ik dit kan bespreken en weet ook niet hoe andere vaders zijn, lastig om precies te zeggen wat ik te kort ben gekomen.
Volgens mij is het een erg lang en misschien ook vaag verhaal geworden...excuses hiervoor..
Heeft iemand op basis van mijn verhaal een idee wat er met mijn vader aan de hand kan zijn? Of een andere herkenning? Of andere tips? Alles is welkom
woensdag 10 oktober 2018 om 21:02
Hij is al 30 jaar lang afgekeurd en heeft nooit verteld waarom. Hij gaat het je ook niet meer zeggen. Je wil van forummers weten wat er je vader aan de hand is? Iets psychisch waardoor hij niet kon werken. Hij is nu met pensioen, je hoeft het niet te analyseren of te begrijpen. (Het is tegenwoordig mode om mensen het etiket 'autisme' op te plakken. Ik ben geen psych.)
Jij bent als brave dochter elke woensdag naar je vader gegaan. Je hebt je zodanig aangepast dat hij rustig bleef (en niet ging flippen.) Nu je volwassen bent, wil je minder contact met hem. Dat mag hoor. Hij heeft niets te eisen.
Je bent al in therapie. Ik hoop dat je je verleden kan verwerken.
De methode om het verleden los te laten is om sterk te zijn in het heden.
Je ouders zoek je niet zelf uit. Je kan wel zelf je vrienden uitkiezen. Zou het je helpen om je aan te sluiten bij een vereniging of een groep? Bijvoorbeeld een leeskring of een yogagroepje of een kookcursus?
Sterkte.
Jij bent als brave dochter elke woensdag naar je vader gegaan. Je hebt je zodanig aangepast dat hij rustig bleef (en niet ging flippen.) Nu je volwassen bent, wil je minder contact met hem. Dat mag hoor. Hij heeft niets te eisen.
Je bent al in therapie. Ik hoop dat je je verleden kan verwerken.
De methode om het verleden los te laten is om sterk te zijn in het heden.
Je ouders zoek je niet zelf uit. Je kan wel zelf je vrienden uitkiezen. Zou het je helpen om je aan te sluiten bij een vereniging of een groep? Bijvoorbeeld een leeskring of een yogagroepje of een kookcursus?
Sterkte.
anoniem_376516 wijzigde dit bericht op 10-10-2018 21:03
4.13% gewijzigd
woensdag 10 oktober 2018 om 21:12
Gewoon zeggen dat je ivm bezigheden en werk vanaf nu elke eerste zondag van de maand contact zult opnemen. Of elke eerste zondag van een kwartaal, dat kan ook. Data doorgeven en tijden vooraf vaststellen. Lekker overzichtelijk en duidelijk dan hoeft hij zich daar geen zorgen meer over te maken, is alles weggezet en heb jij meer rust.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 10 oktober 2018 om 21:22
Oh en vanzelfsprekend zal hij reageren want een ritme wordt aangepast, zeg hem dat je dit vervelend vindt en dat je hoopt dat hij er snel aan zal wennen. Verder geen uitleg, geen gesprek en geen emotie. Behandel hem dus zoals hij jouw behandelt, spreek zijn taal en zoek warmte, begrip en liefde bij mensen die jij kiest. Jouw ouders heb je niet gekozen, hen heb je voor het uitzoeken.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 10 oktober 2018 om 21:45
Dit lijkt me nou precies iets wat je in therapie bespreekt. Doe je dat ook TO?
Verder lijkt me de zoektocht naar wat je vader heeft, niet echt zinvol. Ten eerste, kun je dit gewoon aan hem vragen ipv gaan lopen speculeren met een stel forummers. Ten tweede, nog belangrijker, deze informatie lost niks op. Je moet leren om je eigen keuzes te durven maken. Dus als jij minder contact wil met je vader, omdat je hem raar vindt, dan geef je dat aan. Door een etiket op je vader te plakken, los je de situatie (dat jij minder contact wil omdat hij raar is) niet op.
Waarom kan je dit niet met je broer bespreken?
Verder lijkt me de zoektocht naar wat je vader heeft, niet echt zinvol. Ten eerste, kun je dit gewoon aan hem vragen ipv gaan lopen speculeren met een stel forummers. Ten tweede, nog belangrijker, deze informatie lost niks op. Je moet leren om je eigen keuzes te durven maken. Dus als jij minder contact wil met je vader, omdat je hem raar vindt, dan geef je dat aan. Door een etiket op je vader te plakken, los je de situatie (dat jij minder contact wil omdat hij raar is) niet op.
Waarom kan je dit niet met je broer bespreken?
donderdag 11 oktober 2018 om 20:14
Ik waardeer al jullie reacties, bedankt.
ik denk idd dat ik behoefte heb om me bij nieuwe eigen gekozen warmere mensen aan te sluiten - ik neem je advies ter harte.
Helaas heb ik geen broer; ik denk dat je dit hebt vanuit een ander topic - dat was mijn neef (ivm anonimiteit mijn broer genoemd).
Ik heb hier weinig over gesproken tijdens therapie; ik had dit zo ver weg geduwd - het voelt nu alsof het altijd een soort familie geheim was, waarbij ik de realiteit niet van onder ogen durfde te zien. En alsof mijn ogen nu eindelijk pas geopend heb, heel gek hoe dit is gegaan.
Bedankt nogmaals allen voor het meedenken en het opschrijven helpt ook al...
Bedankt voor je relativerende en fijne bericht, heel erg helpendCaitriona* schreef: ↑10-10-2018 21:02Hij is al 30 jaar lang afgekeurd en heeft nooit verteld waarom. Hij gaat het je ook niet meer zeggen. Je wil van forummers weten wat er je vader aan de hand is? Iets psychisch waardoor hij niet kon werken. Hij is nu met pensioen, je hoeft het niet te analyseren of te begrijpen. (Het is tegenwoordig mode om mensen het etiket 'autisme' op te plakken. Ik ben geen psych.)
Jij bent als brave dochter elke woensdag naar je vader gegaan. Je hebt je zodanig aangepast dat hij rustig bleef (en niet ging flippen.) Nu je volwassen bent, wil je minder contact met hem. Dat mag hoor. Hij heeft niets te eisen.
Je bent al in therapie. Ik hoop dat je je verleden kan verwerken.
De methode om het verleden los te laten is om sterk te zijn in het heden.
Je ouders zoek je niet zelf uit. Je kan wel zelf je vrienden uitkiezen. Zou het je helpen om je aan te sluiten bij een vereniging of een groep? Bijvoorbeeld een leeskring of een yogagroepje of een kookcursus?
Sterkte.
ik denk idd dat ik behoefte heb om me bij nieuwe eigen gekozen warmere mensen aan te sluiten - ik neem je advies ter harte.Dank, het blijft lastig, dat constante schuldgevoel - maar ik probeer mezelf eraan te herinneren het nu ook gaat om mij en mijn behoeftes, ipv me constant als kind en slachtoffer te blijven voelen.Enn schreef: ↑10-10-2018 21:22Oh en vanzelfsprekend zal hij reageren want een ritme wordt aangepast, zeg hem dat je dit vervelend vindt en dat je hoopt dat hij er snel aan zal wennen. Verder geen uitleg, geen gesprek en geen emotie. Behandel hem dus zoals hij jouw behandelt, spreek zijn taal en zoek warmte, begrip en liefde bij mensen die jij kiest. Jouw ouders heb je niet gekozen, hen heb je voor het uitzoeken.
Ja ik begrijp wat je bedoelt, ik zou wat meer moeten proberen in mijn eigen kracht te gaan geloven en idd eigen keuzes leren en durven maken.chocolol schreef: ↑10-10-2018 21:45Dit lijkt me nou precies iets wat je in therapie bespreekt. Doe je dat ook TO?
Verder lijkt me de zoektocht naar wat je vader heeft, niet echt zinvol. Ten eerste, kun je dit gewoon aan hem vragen ipv gaan lopen speculeren met een stel forummers. Ten tweede, nog belangrijker, deze informatie lost niks op. Je moet leren om je eigen keuzes te durven maken. Dus als jij minder contact wil met je vader, omdat je hem raar vindt, dan geef je dat aan. Door een etiket op je vader te plakken, los je de situatie (dat jij minder contact wil omdat hij raar is) niet op.
Waarom kan je dit niet met je broer bespreken?
Helaas heb ik geen broer; ik denk dat je dit hebt vanuit een ander topic - dat was mijn neef (ivm anonimiteit mijn broer genoemd).
Ik heb hier weinig over gesproken tijdens therapie; ik had dit zo ver weg geduwd - het voelt nu alsof het altijd een soort familie geheim was, waarbij ik de realiteit niet van onder ogen durfde te zien. En alsof mijn ogen nu eindelijk pas geopend heb, heel gek hoe dit is gegaan.
Bedankt nogmaals allen voor het meedenken en het opschrijven helpt ook al...
vrijdag 12 oktober 2018 om 01:34
-moi- schreef: ↑11-10-2018 20:14Ja ik begrijp wat je bedoelt, ik zou wat meer moeten proberen in mijn eigen kracht te gaan geloven en idd eigen keuzes leren en durven maken.
Ik heb hier weinig over gesproken tijdens therapie; ik had dit zo ver weg geduwd - het voelt nu alsof het altijd een soort familie geheim was, waarbij ik de realiteit niet van onder ogen durfde te zien. En alsof mijn ogen nu eindelijk pas geopend heb, heel gek hoe dit is gegaan.
Enige idee hoe je dat gaat realiseren?
Heb je nu nog therapie? Wat het lijkt me goed om dit toch daar aan te kaarten. Soms hebben dingen ook gewoon tijd nodig, dus maak jezelf vooral geen verwijten dat het even duurde voor je deze inzichten had. Nu weet je dat je nog wat stappen kan maken in je eigen proces, en dat het toch eigenlijk wel jouw proces is en niet dat van je familie.
Eigenlijk moet je jezelf de vraag stellen: wat wil IK in het leven en wat ga IK doen om dat voor elkaar te krijgen?
