Psyche
alle pijlers
relatie met iemand die ADHD / syndroom van Asperger heeft
maandag 28 december 2009 om 14:16
Omdat mijn bericht niet geheel duidelijk was, schrijf ik het opnieuw.
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben. Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen. Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoeten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen. Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen. Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien.
wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij verteld mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was! Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?
Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben. Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen. Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoeten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen. Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen. Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien.
wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij verteld mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was! Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?
Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
maandag 28 december 2009 om 14:22
Waarom doe jij jezelf dit aan? waarom blijf jij minnares van een man wwaarvan je kennelijk al heel lang het gevoel zou hebben dat het een kwestie van tijd was voordat ie niet meer genoeg zou hebben aan jou? Overiegs is ADHD heel iets anders dan ASperger en is het me niet helemaal duidelijk of je vriend beiden heeft.
Samenleven met iemand die zowel ADHD als asperger heeft is verdomde moeilijk. Ik denk dat. als jij gelukkig wilt worden, je je beter af kunt vragen waarom jij het nog wil proberen met zo'n moeilijke man, en waarom je voor jezelf geen makkelijkere weg kiest. Iemand die zo makkelijk een relatie met een ander begint en jou zo kwetst, dat is niet de liefde van je leven. Ookal is dat kwetsen misschien niet iets dat ie bewust doet.
Samenleven met iemand die zowel ADHD als asperger heeft is verdomde moeilijk. Ik denk dat. als jij gelukkig wilt worden, je je beter af kunt vragen waarom jij het nog wil proberen met zo'n moeilijke man, en waarom je voor jezelf geen makkelijkere weg kiest. Iemand die zo makkelijk een relatie met een ander begint en jou zo kwetst, dat is niet de liefde van je leven. Ookal is dat kwetsen misschien niet iets dat ie bewust doet.
maandag 28 december 2009 om 14:32
maandag 28 december 2009 om 15:05
maandag 28 december 2009 om 15:41
maandag 28 december 2009 om 15:57
quote:summer73 schreef op 28 december 2009 @ 15:45:
Tsja .. Uiteindelijk gaat het daar niet om.
Het gaat erom of JIJ je dit wilt laten gebeuren, of JIJ dit pikt en of JIJ dit voorbeeld aan je kindje mee wilt geven.
ik heb geen kinderen, de vrouw waar hij nu mee in een relatie zit heeft een kind van 4 jaar welke 24 uur per dag bij haar is omdat haar ex verdwenen is.
hoe onbegrijjpelijk kan het zijn als ik zeg echt oprecht te menen dat dit mijn soulmate is, begrijp de reacties dus ook wel.
Tsja .. Uiteindelijk gaat het daar niet om.
Het gaat erom of JIJ je dit wilt laten gebeuren, of JIJ dit pikt en of JIJ dit voorbeeld aan je kindje mee wilt geven.
ik heb geen kinderen, de vrouw waar hij nu mee in een relatie zit heeft een kind van 4 jaar welke 24 uur per dag bij haar is omdat haar ex verdwenen is.
hoe onbegrijjpelijk kan het zijn als ik zeg echt oprecht te menen dat dit mijn soulmate is, begrijp de reacties dus ook wel.
maandag 28 december 2009 om 16:01
quote:isabon schreef op 28 december 2009 @ 14:29:
ik heb maar 1 vraag: wat zie je in godsnaam in deze man???Hij is lief, eerlijk, oprecht, laat mij lachen, laat mij genieten van het leven, is uniek, heerlijk om bij te zijn. daarnaast heeft hij 'die andere kant' die helaas wat minder mooi is, maar zijn mooie kant is voor mij altijd het belangrijkste geweest! Ik begrijp hem!
ik heb maar 1 vraag: wat zie je in godsnaam in deze man???Hij is lief, eerlijk, oprecht, laat mij lachen, laat mij genieten van het leven, is uniek, heerlijk om bij te zijn. daarnaast heeft hij 'die andere kant' die helaas wat minder mooi is, maar zijn mooie kant is voor mij altijd het belangrijkste geweest! Ik begrijp hem!
maandag 28 december 2009 om 16:03
Behi, bekend verhaal! Ik begrijp het dan ook, en begrijp ook dat het een andere kwestie betreft dan ik op basis van de reacties hierboven mag geloven. Om antwoord te geven op jouw vraag: nee, dit verandert niet. Dit is ont-zet-tend moeilijk voor je, zeker gezien alle begrip die je voor hem opgebracht hebt en opbrengt. Maar misschien is het een kleine troost: over een aantal weken is hij in die andere relatie weer gewoon zijn eigen-zelf. Heb een intensieve relatie met een Asperger gehad, die behoorlijk wat van dit soort vergelijkbare anomalities had. Heb uiteindelijk voor mezelf gekozen, maar het heeft lang, lang,lang geduurd........
maandag 28 december 2009 om 16:04
Ah, excuus. Gelukkig maar, dat je geen kinderen hebt.
Nou, heel onbegrijpelijk is het niet hoor, bijna dagelijks opent hier iemand een schrijnend verhaal met als excuus het soulmate verhaal.
Ik vraag me gewoon sterk af, dat wanneer de eerste barsten zich al na 2 maanden vertoonden, je dan nog ruim 4 jaar bij hem blijft terwijl je naar eigen zeggen bijna in afwachting bent van zijn vreemdgaan vanwege zijn aard, wat er dan zo "soulmate" aan is. Hoe fijn dat nou eigenlijk is.
Verdien jij dat? Is dat je karma oid dan, dit leven. Ik begrijp dat gewoon niet.
Lijkt het je niet heerlijk om met iemand te zijn die niet plots terneergeslagen is, geen hekel heeft aan kinderen. Een voorspelbaar karakter heeft, zonder woede-uitbarstingen?
Nou, heel onbegrijpelijk is het niet hoor, bijna dagelijks opent hier iemand een schrijnend verhaal met als excuus het soulmate verhaal.
Ik vraag me gewoon sterk af, dat wanneer de eerste barsten zich al na 2 maanden vertoonden, je dan nog ruim 4 jaar bij hem blijft terwijl je naar eigen zeggen bijna in afwachting bent van zijn vreemdgaan vanwege zijn aard, wat er dan zo "soulmate" aan is. Hoe fijn dat nou eigenlijk is.
Verdien jij dat? Is dat je karma oid dan, dit leven. Ik begrijp dat gewoon niet.
Lijkt het je niet heerlijk om met iemand te zijn die niet plots terneergeslagen is, geen hekel heeft aan kinderen. Een voorspelbaar karakter heeft, zonder woede-uitbarstingen?
Computer says nooooo
maandag 28 december 2009 om 16:11
Ik heb een langduriger relatie met een man met Asperger gehad en ik herken je verhaal dat hij de eerste maanden leuk en sociaal was en daarna niet meer.
Hij kon het eenvoudig niet meer volhouden, nadat de heftige verliefdheid bij hem voorbij was, om de sociale interactie tussen man en vrouw vol te houden en viel weer terug in zijn oude gewoontes. Zo was hij ook in de langdurige relatie vóór mij en het zal mij niet verbazen dat hij in zijn huidige relatie ook weer in zijn oude gewoontes is terug gevallen na de eerste verliefheid.
Ik gok dat er bij jou hetzelfde speelt, bij jou is hij op bekend terrein en kan dus weer zichzelf zijn met al zijn beperkingen en bij haar is alles nieuw en loopt hij op zijn tenen tot hij dat waarschijnlijk niet meer volhoudt.
Wat betreft het soulmate zijn: volgens mij is het onmogelijk om in iemand met Asperger je soulmate te hebben gevonden, want ze hebben eenvoudigweg niet voldoende vermogen om zich echt in jou in te leven en je echt te snappen. Voor een soulmate zijn er twee mensen nodig en dus niet anderhalf zoals bij jullie.
Los van je relatie met een man met Asperger lijkt mij het altijd onverstandig om langdurig iemands minnares te zijn. Dit kost je je op den duur zelfvertrouwen en je eigenwaarde. Stop dus met hem, want met liefde die bijna geheel van jouw kant komt en een beetje van zijn kant wordt je uiteindelijk nooit gelukkig.
Hij kon het eenvoudig niet meer volhouden, nadat de heftige verliefdheid bij hem voorbij was, om de sociale interactie tussen man en vrouw vol te houden en viel weer terug in zijn oude gewoontes. Zo was hij ook in de langdurige relatie vóór mij en het zal mij niet verbazen dat hij in zijn huidige relatie ook weer in zijn oude gewoontes is terug gevallen na de eerste verliefheid.
Ik gok dat er bij jou hetzelfde speelt, bij jou is hij op bekend terrein en kan dus weer zichzelf zijn met al zijn beperkingen en bij haar is alles nieuw en loopt hij op zijn tenen tot hij dat waarschijnlijk niet meer volhoudt.
Wat betreft het soulmate zijn: volgens mij is het onmogelijk om in iemand met Asperger je soulmate te hebben gevonden, want ze hebben eenvoudigweg niet voldoende vermogen om zich echt in jou in te leven en je echt te snappen. Voor een soulmate zijn er twee mensen nodig en dus niet anderhalf zoals bij jullie.
Los van je relatie met een man met Asperger lijkt mij het altijd onverstandig om langdurig iemands minnares te zijn. Dit kost je je op den duur zelfvertrouwen en je eigenwaarde. Stop dus met hem, want met liefde die bijna geheel van jouw kant komt en een beetje van zijn kant wordt je uiteindelijk nooit gelukkig.
maandag 28 december 2009 om 16:16
quote:Behi schreef op 28 december 2009 @ 16:01:
[...]
Hij is lief, eerlijk, oprecht, laat mij lachen, laat mij genieten van het leven, is uniek, heerlijk om bij te zijn. daarnaast heeft hij 'die andere kant' die helaas wat minder mooi is, maar zijn mooie kant is voor mij altijd het belangrijkste geweest! Ik begrijp hem!
Ik gok dat de beschrijving die je hier geeft vooral de eerste maanden zo was en nu eigenlijk niet meer zo of heel soms, want zo was het bij mij ook. Ook ik was in het begin dolblij mijn soulmate te hebben gevonden, maar ik kwam van een koude kermis thuis.
Toch heb ik nog jaren aan dit dode paard getrokken om terug te krijgen wat ik ooit had. Maar dat was weg en kwam nooit meer terug. Vergooi je leven niet met het terugkrijgen wat ooit zo mooi was en richt je op een nieuwe toekomst zonder hem. Dat is moeilijk, maar het kan wel.
[...]
Hij is lief, eerlijk, oprecht, laat mij lachen, laat mij genieten van het leven, is uniek, heerlijk om bij te zijn. daarnaast heeft hij 'die andere kant' die helaas wat minder mooi is, maar zijn mooie kant is voor mij altijd het belangrijkste geweest! Ik begrijp hem!
Ik gok dat de beschrijving die je hier geeft vooral de eerste maanden zo was en nu eigenlijk niet meer zo of heel soms, want zo was het bij mij ook. Ook ik was in het begin dolblij mijn soulmate te hebben gevonden, maar ik kwam van een koude kermis thuis.
Toch heb ik nog jaren aan dit dode paard getrokken om terug te krijgen wat ik ooit had. Maar dat was weg en kwam nooit meer terug. Vergooi je leven niet met het terugkrijgen wat ooit zo mooi was en richt je op een nieuwe toekomst zonder hem. Dat is moeilijk, maar het kan wel.
maandag 28 december 2009 om 16:20
quote:Behi schreef op 28 december 2009 @ 15:41:
hij heeft adhd EN asperger! Het bericht is ook vrij kort om er een compleet beeld van te maken. Los van het feit of het slim is met hem samen te blijven of niet, vraag ik me vooral af of de dingen die hij deed en doet aan mij liggen of zal hij na 2 maanden bij haar dezelfde weg gaan behandelen?
Nee het ligt niet aan jou, maar aan hem en zijn beperkingen en hij vervalt zeer waarschijnlijk ook bij haar snel weer in zijn oude gewoontes.
Je bent verder zijn hulpverlener niet, maar zijn gelijkwaardige partner en je kunt hem niet "redden", want dit zit ingebakken in zijn hele wezen. Verder moet je ook niet bij hem blijven omdat je het niet uit kunt staan dat hij bij haar wel leuk is. Bijna iedere man die verliefd is is in de begin periode leuk, sociaal en geïnteresseerd, dus ook een man met Asperger.
hij heeft adhd EN asperger! Het bericht is ook vrij kort om er een compleet beeld van te maken. Los van het feit of het slim is met hem samen te blijven of niet, vraag ik me vooral af of de dingen die hij deed en doet aan mij liggen of zal hij na 2 maanden bij haar dezelfde weg gaan behandelen?
Nee het ligt niet aan jou, maar aan hem en zijn beperkingen en hij vervalt zeer waarschijnlijk ook bij haar snel weer in zijn oude gewoontes.
Je bent verder zijn hulpverlener niet, maar zijn gelijkwaardige partner en je kunt hem niet "redden", want dit zit ingebakken in zijn hele wezen. Verder moet je ook niet bij hem blijven omdat je het niet uit kunt staan dat hij bij haar wel leuk is. Bijna iedere man die verliefd is is in de begin periode leuk, sociaal en geïnteresseerd, dus ook een man met Asperger.
maandag 28 december 2009 om 16:23
maandag 28 december 2009 om 16:28
Behi, ik vraag me af waarom je bij deze man blijft! Asperger en ADHD of niet, hij heeft je nogal gekwetst lijkt me dus zijn beperkingen zijn in mijn ogen geen excuus voor zijn daden.
Sommige dingen uit je verhaal herken ik. Ik heb net een relatie achter de rug met een man die pdd nos in combinatie met manisch depressiviteit had. En bijkomende problemen zoals volledige Wao en een complexe afhankelijke relatie met z'n ma.
Net als bij Iris was er in het begin niets aan de hand, ex had blijkbaar een goede periode toen ik hem ontmoette. Later zakte hij weg in somberheid, gelatenheid, wisselvalligheid en hij had een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen. Er bleef niets meer te lachen over. Het was zo'n teleurstelling!
Ik heb voor mezelf gekozen. Ik ga niet trekken aan een dood paard of mezelf blijven wegcijferen. Met zo iemand kun je geen gelijkwaardige relatie opbouwen.
Je kunt hem niet veranderen. Dat hij zijn heil bij een ander zoekt, is al rot genoeg na 4,5 jaar. Verbreek alle contact, ondanks dat je nog om hem geeft. Dat is het beste wat je voor jezelf kunt doen.
Sommige dingen uit je verhaal herken ik. Ik heb net een relatie achter de rug met een man die pdd nos in combinatie met manisch depressiviteit had. En bijkomende problemen zoals volledige Wao en een complexe afhankelijke relatie met z'n ma.
Net als bij Iris was er in het begin niets aan de hand, ex had blijkbaar een goede periode toen ik hem ontmoette. Later zakte hij weg in somberheid, gelatenheid, wisselvalligheid en hij had een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen. Er bleef niets meer te lachen over. Het was zo'n teleurstelling!
Ik heb voor mezelf gekozen. Ik ga niet trekken aan een dood paard of mezelf blijven wegcijferen. Met zo iemand kun je geen gelijkwaardige relatie opbouwen.
Je kunt hem niet veranderen. Dat hij zijn heil bij een ander zoekt, is al rot genoeg na 4,5 jaar. Verbreek alle contact, ondanks dat je nog om hem geeft. Dat is het beste wat je voor jezelf kunt doen.
mijn vivascherm openstaan, maar het raakte me en laat me niet meer los....
maandag 28 december 2009 om 16:35
Behi, het lijkt me zeer waarschijnlijk dat die andere dame uiteindelijk ook van een koude kermis teruggaat komen, want hij zal niet alleen in zijn oude gewoontes vervallen, ze heeft ook nog een kind, terwijl hij een hekel aan kinderen heeft.
Hij zal dus, nadat ze hem er uit heeft geschopt, weer van jou alleen zijn, maar dat lijkt me een schrale troost. Ook als hij niet opnieuw vreemd gaat staat je een leven vol onbegrip en eenzaamheid te wachten.
Net als Sha-la leef ik enorm met je mee, want ik herken je strijd als geen ander (maar dan zonder het vreemdgaan gedeelte).
Hij zal dus, nadat ze hem er uit heeft geschopt, weer van jou alleen zijn, maar dat lijkt me een schrale troost. Ook als hij niet opnieuw vreemd gaat staat je een leven vol onbegrip en eenzaamheid te wachten.
Net als Sha-la leef ik enorm met je mee, want ik herken je strijd als geen ander (maar dan zonder het vreemdgaan gedeelte).
maandag 28 december 2009 om 16:53
Deze hele situatie is zo moeilijk en complex. In het 'echte' leven hebben mensen hem nooit begrepen. Mensen zagen wel dat wij samen dolgelukkig waren, maar konden niet omgaan met hoe hij was. Hij kan bij mij zichzelf zijn, weet dat ik er onvoorwaardelijk voor hem ben en hem lief heb. Zonder hem voel ik me alleen, zonder mij voelt hij zich alleen. Alles wat hij mij nu nog verteld als hij belt (want ik ben gestopt hem te bellen) wanneer hij langs komt. Hij houdt van mij, hij is bezig met het ontwerp van ons huis deze dingen worden volgens andere door hem gezegd om mij aan het lijntje te houden. Is dat wel wat iemand met deze 'beperkingen' doet. In mijn hoofd is er een verschil tussen iemand die dit met zijn volle verstand doet en een persoon met deze afwijkingen die tevens hem tot de uniek persoon maken die hij is. Ik voel me alleen, eenzaam. leeg als hij er niet is, voel me mezelf als hij er wel is. De kerstdagen heeft hij bij mij doorgebracht en tegen haar gezegd tijd voor zichzelf nodig te hebben. Normaal gesproken keur ik dit gedrag niet goed, op dit moment is iemand willens en wetens achter 'mijn' man aangegaan voor haar eigen geluk en heb ik niet het idee dat ik haar belazer. Is dat goed te praten voor anderen? Met hem voelde ik me niet zo alleen en onbegrepen als dat ik me nu voel, hoe raar dat ook klinkt.
