Psyche
alle pijlers
relatie met iemand die ADHD / syndroom van Asperger heeft
maandag 28 december 2009 om 14:16
Omdat mijn bericht niet geheel duidelijk was, schrijf ik het opnieuw.
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben. Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen. Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoeten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen. Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen. Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien.
wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij verteld mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was! Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?
Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben. Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen. Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoeten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen. Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen. Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien.
wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij verteld mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was! Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?
Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
dinsdag 29 december 2009 om 22:25
@Iris, bedankt voor je compliment. Op het andere topic heb ik ook veel aan jouw inbreng. Ik ben ook door schade en schande wijzer geworden. Ik kijk nu heel anders tegen relaties aan en heb duidelijkere grenzen dan pakweg 10 jaar geleden.
Ik denk dat de Asperger-problematiek maar een deel van het probleem is in de relatie van TO. Haar eigen houding draagt bij aan de (in mijn ogen) vicieuze cirkel. Ik vraag me af hoe je als partner komt tot zo'n grote mate van opoffering, wegcijfering en ruimte geven. Is het uit angst om alleen te zijn, gebrek aan eigenwaarde, voorbeeld van huis uit mee gekregen, niet anders gewend zijn, aandacht willen krijgen (van de omgeving), nodig willen zijn?
Het boeit me gewoon hoe TO in dit geval tot de keuze is gekomen om in deze relatie te blijven terwijl vrijwel iedereen roept dat ze beter af zou zijn zonder. Het moet wel een heel bijzondere man zijn
Ik denk dat de Asperger-problematiek maar een deel van het probleem is in de relatie van TO. Haar eigen houding draagt bij aan de (in mijn ogen) vicieuze cirkel. Ik vraag me af hoe je als partner komt tot zo'n grote mate van opoffering, wegcijfering en ruimte geven. Is het uit angst om alleen te zijn, gebrek aan eigenwaarde, voorbeeld van huis uit mee gekregen, niet anders gewend zijn, aandacht willen krijgen (van de omgeving), nodig willen zijn?
Het boeit me gewoon hoe TO in dit geval tot de keuze is gekomen om in deze relatie te blijven terwijl vrijwel iedereen roept dat ze beter af zou zijn zonder. Het moet wel een heel bijzondere man zijn
woensdag 30 december 2009 om 00:04
Behi, ik las je openingsbericht nog eens terug en wilde er toch nog wat uitgebreider op reageren.
In eerste instantie ging ik ervan uit dat het feit dat je vriend asperger is een rol speelt in het hele verhaal. Maar nu ik je bericht nog eens over lees, merk ik dat jij het een rol toebedeelt die het volgens mij helemaal niet heeft.
quote:Behi schreef op 28 december 2009 @ 14:16:
[..]
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben.
Was het fijn voor hem, om een diagnose te hebben? Welk verschil maakte dat? En voor jou?
quote:Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen.
Zo is het leven voor heel veel mensen, ongeacht hun karakter of eigenschappen. Er moet brood op de plank komen en een dak boven het hoofd. Dat je daarvoor jezelf bepaalde beperkingen op moet leggen, hoort daar bij. Zoiets hoeft voor hem niet per se zwaarder te zijn dan voor een ander. Of vind je dat de diagnose 'asperger' en/of 'adhd' invaliderend zijn? Waarom?
quote:Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Waarom?
quote:Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
De logica hierachter ontgaat me. Je hebt altijd geweten dat je vriend een andere vrouw niet zou kunnen weerstaan, wanneer hij van haar aandacht zou krijgen. Blijkbaar zie jij dat als een vaststaand gegeven in hoe hij is. Als je dat op die manier ziet, dan heb je blijkbaar de keus om dit te accepteren, of niet.
Het valt me op dat je voor hem al hebt bepaald dat hij blijkbaar makkelijk over zich heen laat lopen. Maar, als dat het geval is: heb je je dan nooit afgevraagd dat hem dit ook in de relatie met jou kan gebeuren? Wie zegt dat hij zich niet door jou ook laat overrulen, niet tegen je in durft te gaan? Wat is er anders aan hoe hij met jou omgaat, dan hoe hij met andere vrouw(en) omgaat?
quote:Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoetten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. Een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen.
Wat voor verhalen? Over kinderen? Over andere dingen waar hij een hekel aan heeft?
quote:Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachtte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen.
Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien. Wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij vertelt mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was!
Ik begrijp eerlijk gezegd niets van wat je hierboven allemaal schrijft, althans, niet van de linken die jij tussen het een en het ander legt.
Jij verwachtte altijd al dat hij ooit een andere vrouw zou tegenkomen met wie hij een intieme relatie zou krijgen en als reden (en rechtvaardiging?) daarvoor geef je dat hij 'nu eenmaal die onrust heeft'.
Je vindt het niet erg dat hij ook met een andere vrouw samen is, naast zijn (intieme) relatie met jou, zolang hij maar niet liegt. Je vertrouwt echter die andere vrouw niet, omdat die zichzelf tegenspreekt. Althans, dat is wat jij opmaakt uit zijn verhalen over haar, die hij heel open en eerlijk aan jou vertelt. (En dus niet liegt, iets wat jij graag zo hebt.)
Wat me fascineert in jouw redenatie, is dat je eigenlijk gewoon meemaakt waar je al die tijd op zat te wachten. Dat vertel je hier allemaal met een bepaalde toon alsof je hem accepteert zoals hij is omdat je nu eenmaal zoveel van hem houdt. Tegelijkertijd krijg ik helemaal niet de indruk dat je hem accepteert zoals hij is in deze specifieke situatie. Je laat merken dat je zijn andere vrouw niet geschikt voor hem vindt en je denkt dat hij niet in staat is geweest om wat haar betreft een juiste keuze te maken. Op een bepaalde manier zie je hem eigenlijk niet voor vol aan, zo komt het op mij over.
quote:Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?Je stelt volgens mij jouw vraag verkeerd. Het is helemaal niet interessant voor jou om te weten of hij zijn andere vrouw kan geven wat zij wil in haar relatie met je vriend. Toch? Waarom is dat belangrijk? Je maakt je toch geen zorgen om haar? En als het voor hem niet de relatie blijkt te zijn die hij nu nog wel verwacht, dan is er toch ook niets aan de hand? Dan is hij misschien teleurgesteld of verdrietig of boos, maar dat hoort bij het maken van keuzes. Het pakt niet altijd uit zoals we willen. Vallen en weer opstaan.
Waarom is 'zijn aandoening' hierin nu belangrijk? Welke link zie jij daar?
quote:Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
Hebben zijn gedragingen aan jou gelegen? Welke gedragingen bedoel je precies?
Jij ging ervan uit dat hij een intieme relatie zou aangaan met een andere vrouw. Je ging er min of meer op zitten wachten. Jij vindt het, nu het dan zover is, helemaal niet erg - zeg je - dat hij met haar samen is. Als dat niet erg is, wat is dan het probleem?
Ik heb helemaal niet de indruk dat je eerlijk bent naar jezelf. Je klinkt alsof je er enorme moeite mee hebt dat hij niet alleen bij jou blijft. Dat hij ook met een andere vrouw samen is. Dat hij niet kiest, maar bij jullie beiden blijft. Maar... die ruimte krijgt hij gewoon van jou. Tegen jou liegt hij niet. Tegen haar wel, zeg je. Waarom denk je dat hij tegen haar liegt? Het lijkt mij dat hij haar de waarheid niet vertelt, omdat zij - anders dan jij dus - het niet zou pikken als ze hoort dat hij ervoor kiest om met jullie allebei een intieme relatie te hebben.
Je klinkt alsof je jezelf klem hebt gezet. Je wilt hem niet kwijt, maar door geen grenzen voor jezelf te stellen aan wat jij wel wilt en wat niet, ben je hem evengoed kwijt als de partner zoals je die graag zou willen.
In eerste instantie ging ik ervan uit dat het feit dat je vriend asperger is een rol speelt in het hele verhaal. Maar nu ik je bericht nog eens over lees, merk ik dat jij het een rol toebedeelt die het volgens mij helemaal niet heeft.
quote:Behi schreef op 28 december 2009 @ 14:16:
[..]
4,5 jaar geleden leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Vanaf het eerste moment was er een band zoals dat in "normale" situaties ook kan gebeuren. Na een maand of 2 viel het op dat hij te neergeslagen kon zijn, woedeuitbarstingen kon hebben. Op een bepaald moment dacht de huisarts dat hij manisch depressief zou zijn. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een ADHD arts voor volwassenen, eindelijk werd de echte diagnose gesteld en kwamen we erachter dat ook zijn broer en vader dit hadden. Naast ADHD heeft hij ook asperger, dubbelop dus. Het was fijn een diagnose te hebben.
Was het fijn voor hem, om een diagnose te hebben? Welk verschil maakte dat? En voor jou?
quote:Vanaf de eerste dag was wel duidelijk dat hij een bepaalde onrust had, altijd het gevoel had niet gelukkig te zijn en hiervoor 'uitdagingen' te zoeken Zijn huis brengt hem geen geluk, maar hij heeft onderdak nodig, zijn werk brengt hem geen geluk, maar hij moet zijn hypotheek betalen.
Zo is het leven voor heel veel mensen, ongeacht hun karakter of eigenschappen. Er moet brood op de plank komen en een dak boven het hoofd. Dat je daarvoor jezelf bepaalde beperkingen op moet leggen, hoort daar bij. Zoiets hoeft voor hem niet per se zwaarder te zijn dan voor een ander. Of vind je dat de diagnose 'asperger' en/of 'adhd' invaliderend zijn? Waarom?
quote:Vele malen heb ik hem gevraagd te stoppen met zijn werk en wat anders te gaan doen.
Waarom?
quote:Ik heb dan ook altijd zeker geweten dat als er een vrouw zou verschijnen waar hij aandacht van zou krijgen, hij hier niet tegen in zou kunnen en durven gaan (al klinkt dit misschien als heel slap excuus)
De logica hierachter ontgaat me. Je hebt altijd geweten dat je vriend een andere vrouw niet zou kunnen weerstaan, wanneer hij van haar aandacht zou krijgen. Blijkbaar zie jij dat als een vaststaand gegeven in hoe hij is. Als je dat op die manier ziet, dan heb je blijkbaar de keus om dit te accepteren, of niet.
Het valt me op dat je voor hem al hebt bepaald dat hij blijkbaar makkelijk over zich heen laat lopen. Maar, als dat het geval is: heb je je dan nooit afgevraagd dat hem dit ook in de relatie met jou kan gebeuren? Wie zegt dat hij zich niet door jou ook laat overrulen, niet tegen je in durft te gaan? Wat is er anders aan hoe hij met jou omgaat, dan hoe hij met andere vrouw(en) omgaat?
quote:Onze relatie was prima, nooit ruzies, nooit problemen. Toen wij elkaar ontmoetten wist ik dat hij 2 kinderen had, maar hij ziet ze nooit. Een half jaar daarna vertelde hij dat hij geen kinderen wilde, en echt een hekel aan kinderen heeft. Toch keek ik hier niet gek van op. Er kwamen langzaam aan steeds meer van dit soort verhalen.
Wat voor verhalen? Over kinderen? Over andere dingen waar hij een hekel aan heeft?
quote:Een kleine 2 maanden geleden gebeurde hetgeen ik al jaren verwachtte. Zijn collega was verliefd op hem geworden, wilde geen relatie met een man die bezet was, maar heeft vanaf dat moment haar tanden in hem gezet. 4 weken geleden kwam ik erachter dat ze met elkaar naar bed zijn gegaan. Dit deed niet eens pijn, ik ken zijn onrust, het deed pijn dat hij hier over probeerde te liegen.
Inmiddels zijn we 4 weken verder, hij heeft een 'relatie' met haar. Ik ben nu zijn tweede vrouw ernaast. Ik weet van haar, zij weet niet dat wij elkaar nog zien. Wij zien elkaar regelmatig, hebben dan ook het leven wat we daarvoor hadden. Zij heeft een kind, ze wil een stabiele relatie, wil nog een kind, wil trouwen heeft ze al gezegd en zo snel mogelijk samen wonen. Hij vertelt mij alles waar zij het over hebben en ik zeg hem dat hij ook naar haar eerlijk moet zijn.
Zij voelde aan hem dat hij een vrouw zocht die voor hem zou zorgen, hij had die vrouw en zei tegen haar dat ze te goed voor hem was!
Ik begrijp eerlijk gezegd niets van wat je hierboven allemaal schrijft, althans, niet van de linken die jij tussen het een en het ander legt.
Jij verwachtte altijd al dat hij ooit een andere vrouw zou tegenkomen met wie hij een intieme relatie zou krijgen en als reden (en rechtvaardiging?) daarvoor geef je dat hij 'nu eenmaal die onrust heeft'.
Je vindt het niet erg dat hij ook met een andere vrouw samen is, naast zijn (intieme) relatie met jou, zolang hij maar niet liegt. Je vertrouwt echter die andere vrouw niet, omdat die zichzelf tegenspreekt. Althans, dat is wat jij opmaakt uit zijn verhalen over haar, die hij heel open en eerlijk aan jou vertelt. (En dus niet liegt, iets wat jij graag zo hebt.)
Wat me fascineert in jouw redenatie, is dat je eigenlijk gewoon meemaakt waar je al die tijd op zat te wachten. Dat vertel je hier allemaal met een bepaalde toon alsof je hem accepteert zoals hij is omdat je nu eenmaal zoveel van hem houdt. Tegelijkertijd krijg ik helemaal niet de indruk dat je hem accepteert zoals hij is in deze specifieke situatie. Je laat merken dat je zijn andere vrouw niet geschikt voor hem vindt en je denkt dat hij niet in staat is geweest om wat haar betreft een juiste keuze te maken. Op een bepaalde manier zie je hem eigenlijk niet voor vol aan, zo komt het op mij over.
quote:Ondertussen begin ik me af te vragen, zou hij haar wel alles kunnen geven wat hij ons niet kon geven? De eerste 2 maanden van onze relatie was hij sociaal, medelevend etc, daarna verdween het. Elk persoon met deze aandoening is anders. Maar zou hij dan echt nu zo kunnen veranderen?Je stelt volgens mij jouw vraag verkeerd. Het is helemaal niet interessant voor jou om te weten of hij zijn andere vrouw kan geven wat zij wil in haar relatie met je vriend. Toch? Waarom is dat belangrijk? Je maakt je toch geen zorgen om haar? En als het voor hem niet de relatie blijkt te zijn die hij nu nog wel verwacht, dan is er toch ook niets aan de hand? Dan is hij misschien teleurgesteld of verdrietig of boos, maar dat hoort bij het maken van keuzes. Het pakt niet altijd uit zoals we willen. Vallen en weer opstaan.
Waarom is 'zijn aandoening' hierin nu belangrijk? Welke link zie jij daar?
quote:Ik weet dat dit mensen ongelovelijk in de oren klinkt, iedereen heeft zijn eigen mening en beeld, ik vraag me alleen af zijn er meer mensen die dit meegemaakt hebben en zal hij dit keer wel kunnen veranderen?? Hebben zijn gedragingen aan mij gelegen, of zal hij nu dezelfde weg bewandelen als zijn relatie met haar een aantal weken verder is?
Hebben zijn gedragingen aan jou gelegen? Welke gedragingen bedoel je precies?
Jij ging ervan uit dat hij een intieme relatie zou aangaan met een andere vrouw. Je ging er min of meer op zitten wachten. Jij vindt het, nu het dan zover is, helemaal niet erg - zeg je - dat hij met haar samen is. Als dat niet erg is, wat is dan het probleem?
Ik heb helemaal niet de indruk dat je eerlijk bent naar jezelf. Je klinkt alsof je er enorme moeite mee hebt dat hij niet alleen bij jou blijft. Dat hij ook met een andere vrouw samen is. Dat hij niet kiest, maar bij jullie beiden blijft. Maar... die ruimte krijgt hij gewoon van jou. Tegen jou liegt hij niet. Tegen haar wel, zeg je. Waarom denk je dat hij tegen haar liegt? Het lijkt mij dat hij haar de waarheid niet vertelt, omdat zij - anders dan jij dus - het niet zou pikken als ze hoort dat hij ervoor kiest om met jullie allebei een intieme relatie te hebben.
Je klinkt alsof je jezelf klem hebt gezet. Je wilt hem niet kwijt, maar door geen grenzen voor jezelf te stellen aan wat jij wel wilt en wat niet, ben je hem evengoed kwijt als de partner zoals je die graag zou willen.
