Relatie met mijn moeder

Voor dit topic een nieuw account aangemaakt om dit zo anoniem mogelijk te houden. Het volgende is er aan de hand:

Ik heb al vanaf dat ik een klein kind was tot de dag dat ik uit huis ging een slechte relatie met mijn moeder gehad, ik heb twee oudere broers en die trok ze openlijk voor. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ik een ongelukje was en niet de bedoeling, dat ze spijt had dat ze de zwangerschap doorgezet heeft maar dat dit moest van mijn vader. Ze heeft me ook ontelbare keren geslagen als kind, puber en tiener, tot de dag dat mijn vader haar in de steek liet, toen moest ik haar kant ineens kiezen en werd ze poeslief, eigenlijk gewoon chantage. Ik was toen 19. Ik haatte op dat moment mijn vader én mijn moeder, mijn vader omdat hij ons in de steek liet en mijn moeder omdat ze me chanteerde. Ik ben kort daarop uit huis gegaan.

Na een aantal jaar, ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dan mij, begon mijn moeder opnieuw contact te zoeken en dat ze spijt had van alles, wat dat dan ook mocht zijn waarom ik boos was, want ze herinnert zich niets slechts, haar woorden. Ik heb het contact redelijk oppervlakkig opgepakt, dus zij is al ruime tijd weer in mijn leven, zo ook in het leven van mijn 3 kinderen. Ik ben intussen gescheiden, iets dat zij erg aangreep om te “helpen” ik moest maar bij haar in komen wonen tot ik een ander huis had, ik moest mijn ex uitmelken ect. Ik heb uiteraard niet haar geluisterd, heb nu een huurwoning en we zijn met 1 advocaat en een goed ouderschapsplan gescheiden.

Ze is nu net 60 geworden, dus bejaard nog lang niet, en klaagt aan 1 stuk door op platte toon over haar “rotte rug” “klote poten” pijn hier en kwaaltjes daar. Ik “moet” boodschappen doen voor haar, haar helpen met alles en nog wat, alleen het huishouden mag ik (nog) niet doen, want ik zou een waardeloze huisvrouw zijn.

Onze band is dus verre van goed en gezellig. Ik ga het liefst zo min mogelijk naar haar toe of weg met haar, maar ze blijft bellen tot ik eindelijk opneem en doet ze zielig dat ze “zo oud en eenzaam” is. Ze werkt nog gewoon 3 dagen per week en op het werk doet ze wel normaal.

Nu komt het volgende: zij verwacht, of nee eist, dat ik haar over 5,10,15,20 (weet ik veel) jaar haar in huis neem als ze erger hulpbehoevend word. Ik word al misselijk als ik eraan denk, mijn moeder de hele dag in huis, ze word hoe ouder hoe zuurder. Ze kwam met de uitspraak: “een moeder kan wel voor haar kinderen zorgen maar een kind niet voor haar moeder” om me weer eens te chanteren. Ik heb daarop gezegd dat ze maar bij 1 van mijn broers in moet gaan wonen, toen zei ze gewoon dat dat iets is wat een dochter “hoort te doen” Als ik eraan terug denk hoe ze voor mij is geweest en dat ze nu door mij verzorgd zou willen worden, word ik al kwaad. Ik zou het liefst het hele contact verbreken, vandaag nog, maar de kinderen vinden haar wel een lieve oma, dus ik vind dit een onmogelijke spagaat waar ik nu in zit.

Iemand advies of misschien herkenning voor mijn situatie? Wat zouden jullie doen?

Hallo chocogek, bedankt voor je lieve bericht, het voelt idd alsof ik beetje vastzit in haar web. Ik ga je straks ff een privé bericht sturen!

Update: contact is weer oppervlakkig opgepakt, af en toe koffie drinken en ik bespreek niks diepzinnig meer, ze is het toch niet met mij eens, dus begin niet eens meer over bepaalde dingen. Merk dat ze wel iets meer op haar hoede lijkt te zijn om al te lelijke of denigrerende dingen te zeggen tegen me, dus het heeft wel iets geholpen de situatie van de afgelopen paar maanden sinds kerst.

randomgirl schreef: ↑

11-04-2019 00:34

No matter what stay good for your mom!
Ik heb ook niet de beste band met mijn ma, maar zij heeft wel alle liefde en zorg over jou gedragen. Je luiers omgewisseld terwijl ze daar ook niet altijd zij in had. Dan wordt indd wel hetzelfde verwacht als zij oud wordt, hoe zwaar het ook is. Eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe ik dat ga doen. Maar proberen kan nooit kwaad en samen met je broers het oppakken ook niet, dan haar lot overdragen aan een tehuis die door gewetensloze zusters worden verzorgd!

Woh Wat nare en onnodige reactie!

Laat de rest maar, ik weet beter.

chocogek schreef: ↑

27-04-2019 20:05

Hoe gaat het nu met je?
Fijn dat er contact is en deze tot op zekere hoogte is en zij nu oplet dat ze je niet weer zover krijgt dat ze je kwijt raakt. Dat klinkt al als een gied besef van haar kant.

Heb trouwens geen privé berichtje ontvangen, klopt dat?

Ja dat klopt, er was ineens iets vervelends voorgevallen in de familie (heeft hier verder niks mee te maken) en ik ben het helemaal vergeten. Ik was vooral benieuwd welke wezenlijke stappen ik moet zetten om me echt los te maken uit haar zogenaamde web waarin ik (nog steeds wel een beetje) vastzit. Therapeut heb ik al, boos worden deed ik ook al regelmatig en heb een broer die voor me opkomt. Maar het echte losmaken lukt toch niet helemaal. Ze is weliswaar wat voorzichtiger geworden nu, maar soms stelt dat ook niks voor. Ik ga in de zomer kamperen met mijn kinderen en mijn (nieuwe en super lieve!) vriend en zijn 2 kinderen en ze zei gewoon: “dan kom ik ook een paar dagen langs!” Uhmmm.... En toen voelde het alsof alles overnieuw begon

Ze heeft mijn vriend nu 1 keer ontmoet en hij vond haar een beetje plat in haar uitspraken maar verder wel ok, ze hield zich uiteraard in. Ik heb hem dan ook wel wat dingen verteld en daar schrok hij erg van. Mijn moeder had later, heel oppervlakkig, commentaar op zijn uiterlijk, dat ik te knap voor hem zou zijn?! Daarvan was ik best in de war aangezien ze nog nooit gezegd heeft mij mooi te vinden, ook niet als kind, dus wist niet zo goed wat ik daarvan moest vinden en vond haar commentaar over mijn vriend heel vervelend tegelijk. Het gaat mij echt om de binnenkant, dat hij lief is en goed voor me is (en de kinderen uiteraard)

Ik moet het gesprek nog aangaan over de vakantie, ik heb uiteraard helemaal geen behoefte aan haar. We gaan met z’n 7en met een vouwwagen en tent weg, ze past er niet eens meer bij en ik ga ook geen ruimte maken voor haar, ik wil helemaal niet ze meegaat/langs komt. Iemand tips?

Hallo Dikkopie, je hebt zeker gelijk. Ik probeer, nog steeds, eerst rustig en zonder stemverheffing aan te geven dat ik iets niet wil. Dat hoort natuurlijk ook genoeg te zijn eigenlijk. Als iemand tegen mij nee zegt zonder kwaad te worden komt dat voor mij hetzelfde aan, maar bij mijn moeder idd niet. Ik probeer het wel elke keer omdat ik het zo onnodig vind om schreeuwend of woedend nee te moeten zeggen. Maar heel erg assertief klinkt dat niet, heb je gelijk in. Mijn moeder vind blijkbaar als ik normaal nee zeg ze daar wel een ja van kan kneden. En ik heb ook vaak (zoals nu ook weer over de vakantie) dat ik helemaal niet reageer op haar belachelijke verzoeken, eisen en dwingende voorstellen, zodat ik er thuis over na kan denken. Zij gaat er eigenlijk al vanuit dat ik akkoord ga in zo’n situatie.

Ik heb al best vaak een zogenoemd rollenspel met mijn therapeut gedaan, maar toen bijvoorbeeld de bom over de vakantie gedropt werd door mijn moeder dat ze een paar dagen langs komt (geen vraag maar mededeling) lukte het weer niet en klapte ik dicht. Ik vind dit ook echt heel lastig en zou veel assertiever moeten overkomen. Alleen dat boos moeten worden zit me vaak erg dwars. Ik ga haar vanavond bellen en proberen duidelijk te zijn. Dankjewel voor je bericht

Jufjoke schreef: ↑

09-05-2019 15:27

Boos worden heeft weinig te maken met assertiviteit.

Dat vind ik dus ook. Gewoon “nee” zou afdoende moeten zijn. Maar ik “moet” zodanig uit mijn slof schieten, voordat mijn “nee” aankomt bij mijn moeder. Ik vind boos worden zó onnodig, ik raak daar helemaal gefrustreerd van.

En als ik niet reageer op haar mededeling dat ze een paar dagen langs komt tijdens de vakantie, is dat toch echt niet hetzelfde als akkoord gaan vind ik.

Ik vind dit zo verdomd moeilijk!

Jufjoke schreef: ↑

09-05-2019 16:06

Je 'moet ' helemaal niet uit je slof schieten. Dat zijn ingesleten patronen. Die kun je ook doorbreken. Een gewoon 'nee' ís voldoende. Gaat ze erover door? Dan zeg je iets in de trant van 'mam, ik zei nee. Ik wil graag dat je er over ophoudt anders ga ik/kom je een andere keer maar terug '. En je daar dan ook aan houden. Niemand dwingt jou om aan die patronen vast te houden.

Over je tweede alinea : even lekker bot; dat kun je vinden. Maar je zou beter moeten weten. Je weet hoe ze is. Je weet dus ook hoe ze jouw zwijgen opvat, of dat nou terecht is of niet. Daar kun je dan toch op anticiperen?

Bedankt voor je reactie, je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Ik ga het proberen anders aan te pakken, want dit werkt idd niet.

Jufjoke schreef: ↑

09-05-2019 16:36

Goed zo, to. JIJ kunt de gegroeide dynamiek veranderen. ZIJ gaat dat niet doen, want voor haar werkt het blijkbaar. Maar jij bent niet machteloos. Jij bepaalt.

Dankjewel voor je steunende reactie, dat waardeer ik echt!

Nou kleine update, m’n moeder sputterde heel erg aan de telefoon en kwam met (de meest rare) argumenten waarom ze wel zou komen. Leuk voor de kleinkinderen, nee. Ik neem jullie mee uit eten, nee hoeft niet. Geen plek? Ik kan toch wel naast jou liggen en je vriend bij zijn kinderen? Nee ook niet. En ik ben voor het eerst niet kwaad geworden maar wel volgehouden dat we met z’n 7en op vakantie gaan en zij niet kan komen. Het heeft me bijna een half uur telefoneren gekost tot ze zei, nou oke dan niet. (Met zeer teleurgesteld toontje) In elk geval geen gillende ruzie gehad dit keer, daarna trots mijn vriend gebeld. Ik ben er in elk geval blij mee!

foeksia72 schreef: ↑

17-05-2019 13:48

Goed gedaan!
Je mag best grenzen stellen. Heb je al gemerkt dat zij meer te verliezen heeft dan jij als je het contact verbreekt? Ik denk dat zij dat inmiddels ook doorheeft. Dus rustig grenzen stellen.
Ik zou alleen dit niet een half uur lang doen, maar op een gegeven moment de verbinding verbreken (begrijp je me mam, nee is nee. Tot ziens, tot de volgende keer!) of weggaan en het niet meer over dit onderwerp spreken of een ander onderwerp aansnijden (goh wat is het toch mooi weer he). Maar dat is misschien iets voor gevorderden.

Is boksles of een andere vechtsport iets voor jou? Niet om dat op je moeder uit te proberen, maar meestal wordt je daar mentaal ook sterker van. Dit als aanvulling op je therapie.

Dankjewel! Ja dat het een half uur moest duren was wat minder, maar het is in elk geval een stap vooruit zonder boos te hoeven worden. Iets korter gesprek is een goede voor de volgende keer. Boksles is niet echt iets voor mij Haha, wat ik wel graag doe is een poosje fietsen als ik even stress kwijt wil, dus dat heb ik wel al gevonden, iets om te ontladen. Ik moet vooral wat mondiger worden, al is het in kleine stapjes. Bedankt voor je reactie!

attribuutje schreef: ↑

17-05-2019 16:18

Ik zit hier plaatsvervangend trots op je te zijn. Terwijl ik zelf een fijne mam heb gehad. Fijne vakantie gewenst.

Dankjewel, dat gaat goed komen met die vakantie, heb er zin in. En bedankt voor je lieve reactie!

Ik moet even mijn gal spuwen. We zijn net terug van 3 weken kamperen en ik ben de hele vakantie, elke dag opnieuw, lastig gevallen door mijn moeder. Elke dag gemiste oproepen en tientallen appjes. Zogenaamd vrolijk of we het naar ons zin hebben maar eigenlijk om zielig te doen dat zij thuis zat. Ik werd er doodmoe van.

Nu hebben we tijdens de vakantie het plan gevat om volgend jaar in Frankrijk te gaan kamperen ipv in Nederland. Heel leuk natuurlijk. Voor ons dan, want toen mijn jongste onschuldig aan de telefoon vertelde tegen oma wat onze plannen waren, werd het allemaal nog erger. Ontelbaar veel appjes dat ze wel mee wil naar Frankrijk, dat ze daar nog nooit geweest is blablabla. En ik maar zeggen nee, maar gewoon doorgaan. Ik ben kwaad op mezelf dat het nu al uitgelekt is, ik had helemaal mijn mond moeten houden tot vertrek tegen de kinderen.

Haar beste vriendin waar ze normaal mee op vakantie gaat heeft zodanige gezondheid klachten dat ze niet meer met haar op vakantie kan. En dat draagt ze nu aan als excuus, dat als ze niet met ons mee mag ze helemaal geen vakantie zou hebben. Waarbij komt dat ze helemaal niet van kamperen houd eigenlijk, ik zie haar nu al klagen en zeuren over slechte bedden en gebruik van toilet gebouwen, binnen een dag. En dat dan 3 weken lang.

Mijn vriend is erg geschrokken van de houding en berichten van mijn moeder. Hij vond dit ook echt te ver gaan en bood zijn excuses nota bene aan over het maken van dit soort plannen samen met de kinderen. Maar hij kan hier ook niks aan doen vind ik. Het ligt niet aan ons, geen van ons, maar aan mijn moeder.

Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze niet mee kan/mag en nu zwelgt ze in zelfmedelijden. Ik ben het kotsbeu en heb geen zin in een jaar lang gemanipuleer, klagen en chanteren. Enige oplossing zou zijn toegeven, wat ik dus niet doe. Of iedere keer als het ter sprake komt flink tegengas geven, wat me dodelijk vermoeiend lijkt tot volgend jaar juli.