Schema therapie kletspraat

Cestlavie83 schreef: ↑

27-02-2019 20:18

Ik kan me voortstellen dat je er niet mee eens was dat het al, min of meer besloten was welke therapie je gaat volgen.
Ik snap de afweging die ze gemaakt hebben daarin wel een beetje, hoe je het omschrijft dat je al zelfinzicht en ook comfortabel in een groep functioneert. Ik doe nu MBT en ik denk dat ik toch liever schematherapie vervolg zou hebben gehad. Ik vind het MBT maar vaag, mede doordat ik mezelf ook wel ken. Maar bij mij ligt daarentegen wel de uitdaging om 'echt' te zijn in een groep en te leren durven uitspreken wat ik echt denk en voel. Ik zit er nu nog steeds niet bij als mezelf. Als of ik toneel speel.
Maar verder is MBT vind ik heel vaag, ik mis op het moment in de therapie theoretische kaders en diepgang. Dat vond ik bij schematherapie duidelijker denk ik.

Fijn Cestlavie, dit kan ik goed meenemen in mijn overwegingen.
Verdrietig om te horen dat je nog de noodzaak voelt om toneel te spelen in deze groep. Heb je het met je therapeut wel eens over wat je nodig hebt om je open te kunnen stellen?

Vanochtend een beetje een surreel gesprek gehad met m'n moeder. Ze hoorde mij aan en vroeg daarna of ik genezen wilde worden door God. Nul medeleven, nul empathie. Ik had het gelukkig al een beetje verwacht. Ik ben trots op mezelf dat ik bij mijn emoties kon blijven. Hoe verdrietig ik het vond dat ik geen steun ervaarde van mijn moeder. En dat ik mij niet af ging sluiten, in de woedende beschermer.

Heftig martje, fijn dat je vriendinnen om je heen hebt aan wie je steun ervaart en goed gedaan met je moeder.

Sterkte

Er is weer een week voorbij en ik dacht net terug aan mijn eigen struggles deze week, maar ik dacht ook even aan jullie, omdat ik weet dat jullie ook je struggles hebben.
Vandaar even een ...... voor een ieder van jullie.

Ah lief Cestlavie. Ik ben echt blij met jullie om dingen van me af te kunnen schrijven. En om idd herkenning te vinden, dat ik niet alleen met dingen worstel.

martje55 schreef: ↑

01-03-2019 20:52

Ah lief Cestlavie. Ik ben echt blij met jullie om dingen van me af te kunnen schrijven. En om idd herkenning te vinden, dat ik niet alleen met dingen worstel.

Blijven doen als het een beetje helpt.

Hoe is het nu met je?
En wat knap je dat ondanks het moeilijke gesprek met je moeder zo dicht mogelijk bij jezelf bent gebleven.

Hoe gaat het nu met je, Martje?

Ik heb ook nog een lekkere oneliner van mijn moeder om even lekker de week te breken. Ik ben hartstikke moe van 5 dagen van bijna 9 u per dag, en ik zeg dan wel eens: wat is dit voor leven...

Zegt ze: ja, en dit mag je de komende 40 jaar nog doen. Dan zeg ik tegenwoordig gewoon dat ze moet ophouden.

Of dan zeg ik: misschien ga ik toch maar terug naar 4 dagen ipv 5.

Dan krijg ik: dan verdien je minder geld en je moet wel op jezelf en de schoorsteen moet roken.

Dan moet ik me beheersen om niet te zeggen: ik rijd me van vermoeidheid een keer dood en dan hoeft er helemaal niks meer te roken, behalve mijn as.

Maar dat is hartstikke naar om te zeggen. Komt zeker vanuit zo'n kindmodus.

Pff, vermoeiend, ik vind het ook stom dat ze niet gewoon helpt in plaats van me verder de stront in te praten.

Ik zie dat deze post echt heel cynisch van toon is, ik ben niet zo naar als het eruit komt, maar zo ging het soms door mijn hoofd... gewoon omdat ik heel moe ben, denk ik.

@prazo, ja niet leuk
is denk ik vanuit kindmodi die aangeeft dat het een niet erkennend antwoord is, waar je op hoopt van je moeder.
Ps hebben wij dezelfde moeder?
........ + de aanvulling van mijn moeder. Nu weet je ook hoe ik mij al die jaren gevoeld heb en ik had er nog 3 kinderen bij

Cestlavie83 schreef: ↑

02-03-2019 10:27

@prazo, ja niet leuk
is denk ik vanuit kindmodi die aangeeft dat het een niet erkennend antwoord is, waar je op hoopt van je moeder.
Ps hebben wij dezelfde moeder?
........ + de aanvulling van mijn moeder. Nu weet je ook hoe ik mij al die jaren gevoeld heb en ik had er nog 3 kinderen bij

Ja precies hetzelfde! Of over menstruatieklachten... Ja dat heb ik ook gevoeld zo'n 35 jaar lang en nu heb ik de overgang erbij en word ik dik en heb ik opvliegers. Ik wou dat ik nog zo jong was.
Ik mis inderdaad een hoop erkenning. Op mijn beurt geef ik die haar wel altijd als ze zich beklaagt, jammer dat zij dat niet terugdoet. maar erkenning kan ik niet gaan afdwingen, dan is het ook niet meer hetzelfde.

Jullie moeders!! Echt heel naar die opmerkingen. Als ik dit lees denk ik eerst 'wat naar als je moeder zo met je omgaat' en stel ik me voor hoe dat is voor een klein kind dat in zo'n situatie opgroeit. Maar daarna merk ik dat ik me boos ga voelen. Hoe belachelijk om zo met je kind om te gaan!

@prazo, heb je zicht op weer op jezelf kunnen gaan wonen? Lijkt me vermoeiend om hier elke dag in te zitten en continu getriggerd worden, steeds in de omgeving die je juist zo veel geschaad heeft, steeds die herhaling weer. Het lijkt of je op zoek bent naar steun en erkenning als je na je lange werkweek zoiets zegt als 'wat is dit voor leven?' Ik moest stiekem wel lachen om je opmerking over dat er niks hoeft te roken behalve je as. Wat zou het fijn zijn als iemand anders er met je om kon lachen en dan reageren met de erkenning en steun die je zo mist. Je bent hartstikke hard aan het werk en hebt het superzwaar op het moment. Even stoom afblazen, even iemand die naar je luistert en een arm om je heen slaat aan het einde van de week. Op deze manier bij je moeder wordt het juist een passief agressieve opmerking, eentje dat schreeuwt om zorg en liefde van iemand die het je niet gaat geven. Dus inderdaad vanuit een kind modus. Heb je nog een beetje kunnen bijkomen dit weekend?

Cestlavie83 schreef: ↑

27-02-2019 20:08

En zal dat het zijn, dat ik mij niet begrepen voel door de collega? Ik denk er nog over na.
Ik lees ook dat je zelf heel hard bezig bent om je patronen om te buigen, dat vergt heel veel kracht en energie. Je bent supergoed bezig, ook al voelt dat niet zo.
Wat gek eigenlijk he, dat het gevoel niet goed genoeg te zijn, zoveel betekent, zoveel emoties triggert, en dat het de basis is van bestaansrecht te hebben.
Want feitelijk gezien, stopt ons hart niet; stel dat we niet goed genoeg zouden zijn? Zelfs wanneer we verstoten zouden worden overleven we het feitelijk wel zelfs alleen....
En toch, inderdaad dat gevoel van niet goed genoeg te zijn, zuigt al mijn levens ernegie weg. en waarschijnlijk bij jou/jullie ook.

@cestlavie, dat is niet wat ik bedoelde, dat jij je onbegrepen voelde door je collega (al kan dat ook heel goed). Maar dat je niet ziet wat ik bedoelde geeft weer hoe diep je in je eigen waarheid zit (ik herken dit!) Ik bedoelde dat het heel logisch is dat je collega je totaal niet begrijpt omdat zij namelijk een heel andere waarheid ziet, eentje dat jij niet eens overweegt! Zij ziet namelijk een collega (jou dus) met veel kwaliteiten, die veel dingen wél goed kan. Jij ziet vooral je tekortkomingen, jouw eigen waarheid waarin je een bedrieger bent, iemand die eigenlijk de rest om de tuin leidt want je bent al die moeilijke dingen uit de weg gegaan terwijl mensen denken dat je het wel kan enz. enz. enz. Jouw waarheid probeer je dan uit te leggen aan je collega, maar die snapt dat inderdaad niet, want zij ziet in jou iets anders dan wat jij ziet. Alleen wat jij ziet en ervaart is zó vanzelfsprekend dat je je niet eens kan voorstellen dat het ook anders kan zijn. Heb je dat wel eens overwogen? Dat de waarheid waar jij in gelooft over jezelf niet klopt? Echt, oprecht niet klopt?

Goed genoeg zijn staat volgens mij aan de basis van ons leven. Het gevoel hebben dat je er mag zijn. Dat hebben we haast meer nodig dan eten en drinken volgens mij. Met een karige hoeveelheid eten en drinken kan je goed blijven leven. Met een karige hoeveelheid warmte, liefde en erkenning wordt het leven een strijd.

@Martje, hoe gaat het met jou nu?

En met jou @snorrie, heb je wat tijd en ruimte voor jezelf gemaakt na je intensieve dagen met je vriendin?

Hier een vrij pittige week gehad. Dat schreef ik aan het begin al, veel aan het verdragen. Deze week ging dus ook met veel ups en downs wat betreft gevoel. Leerzaam, maar ook hard werken. Ik sla me er goed doorheen en dat is fijn om te merken, ondanks dat het hard werken is. Ik kan met minder oordeel naar mezelf kijken. Het voelt dan ook echt alsof de gezonde volwassene meer aanwezig is. Soms was het wel even op het randje, van sommige dingen werd ik zo onzeker deze week. Alleen meestal zou ik dat, denk ik, veel meer internaliseren, het veel meer negatief naar mezelf draaien en in een kritische, negatieve spiraal raken. Nu kan ik het zien als een logisch gevoel in zulke situaties, dat het oké is en dat het er mag zijn en dat het niet betekent dat ik een slecht(er) mens ben. Andere mensen, 'normale' mensen, sterke mensen voelen deze gevoelens ook, het is niet erg, het zegt niks over mijn waarde, het zijn gewoon menselijke gevoelens. Door de spanning wilde ik sommige dingen vermijden op mijn werk, dat heb ik niet gedaan en daardoor kon ik wel mijn angsten deze week overwinnen en de week positief afsluiten in plaats van mijn angsten te bevestigen. Dus ik ga goed, maar het blijft spannend en soms vermoeiend.

Ow, we hebben allemaal dezelfde soort moeder! Prazo, dat is denk ik idd een kindmodus die gewoon graag een arm om z'n schouder wil. En dat je het niet allemaal alleen hoeft te doen.

Tuinhek, je klinkt goed. Dat je veel ups and downs hebt, maar toch mild voor jezelf kan blijven. Knap hoor!

Ik heb hier ook ontzettend veel ups and downs. Maar ik sla me er goed doorheen. Gisteren had ik een bijzondere ervaring. Ik belde spontaan aan bij de buurman om mijn verhaal te vertellen. Hij was heel lief en troostte mij. Vervolgens hebben we tijden naast elkaar op ons rug gelegen, praten en door het dakraam naar de wolken kijken. Hij straalde zo'n rust uit, dat ik me ook rustig voelde worden.

Morgenavond gaan we het aan de kinderen vertellen. Ik ben bang dat ik té emotioneel ga worden. Maar wil me ook niet afsluiten. Pfff altijd weer die balans.

Martje, wat een bijzondere ervaring, ook fijn, lijkt me. Sterkte morgen.

Tu1nhek, je bent erg goed bezig lees ik. Je kan volgens mij al heel goed een negatief moment cq gevoel relativeren. Echt knap!
En, ja nu ik het teruglees kan ik er ook om lachen om wat ik zei over mijn rokende as. Het gaat wat beter, ik heb dit weekend echt proberen goed op te laden en veel te rusten, dit is ook aardig gelukt. Ik voelde me gemotiveerd om toch weer een volgende week in te gaan en door te gaan met m’n best te doen.

Het gebrek aan steun is jammer, dat wel, ik denk dat ik op zoek ga naar schematherapeuten die s’avonds zittingen houden. Geen idee of ik er een ga vinden. Eerst maar eens woonruimte ergens zelf, daar is voor nu nog geen zicht op, helaas. Mijn inspanningen ten spijt. Maar ik ben er hard mee aan het werk dus ooit zal het toch lukken, ik hoop zelf toch echt op na de zomer verhuizen..

tu1nhek schreef: ↑

03-03-2019 08:43

Hier een vrij pittige week gehad. Dat schreef ik aan het begin al, veel aan het verdragen. Deze week ging dus ook met veel ups en downs wat betreft gevoel. Leerzaam, maar ook hard werken. Ik sla me er goed doorheen en dat is fijn om te merken, ondanks dat het hard werken is. Ik kan met minder oordeel naar mezelf kijken. Het voelt dan ook echt alsof de gezonde volwassene meer aanwezig is. Soms was het wel even op het randje, van sommige dingen werd ik zo onzeker deze week. Alleen meestal zou ik dat, denk ik, veel meer internaliseren, het veel meer negatief naar mezelf draaien en in een kritische, negatieve spiraal raken. Nu kan ik het zien als een logisch gevoel in zulke situaties, dat het oké is en dat het er mag zijn en dat het niet betekent dat ik een slecht(er) mens ben. Andere mensen, 'normale' mensen, sterke mensen voelen deze gevoelens ook, het is niet erg, het zegt niks over mijn waarde, het zijn gewoon menselijke gevoelens. Door de spanning wilde ik sommige dingen vermijden op mijn werk, dat heb ik niet gedaan en daardoor kon ik wel mijn angsten deze week overwinnen en de week positief afsluiten in plaats van mijn angsten te bevestigen. Dus ik ga goed, maar het blijft spannend en soms vermoeiend.

Wat klinkt dat sterk Tu1nhek , je gaat je eigen angsten aan, je bent echt hard aan het werk en dat is heel knap van je. Ik kan mij voorstellen dat het veel energie vraagt. De gedachten, gevoelens en ook het bewustzijn erover, dat vraagt (bij mij iig) erg veel energie.

Prazo36 schreef: ↑

03-03-2019 22:32

Het gebrek aan steun is jammer, dat wel, ik denk dat ik op zoek ga naar schematherapeuten die s’avonds zittingen houden. Geen idee of ik er een ga vinden. Eerst maar eens woonruimte ergens zelf, daar is voor nu nog geen zicht op, helaas. Mijn inspanningen ten spijt. Maar ik ben er hard mee aan het werk dus ooit zal het toch lukken, ik hoop zelf toch echt op na de zomer verhuizen..

Ik duim voor je mee dat je woonruimte vind voor de zomer!

Cestlavie83 schreef: ↑

04-03-2019 19:23

Wat klinkt dat sterk Tu1nhek , je gaat je eigen angsten aan, je bent echt hard aan het werk en dat is heel knap van je. Ik kan mij voorstellen dat het veel energie vraagt. De gedachten, gevoelens en ook het bewustzijn erover, dat vraagt (bij mij iig) erg veel energie.

.
Dankje @cestlavie, het kost inderdaad veel energie en ik begin een beetje bang te worden dat het weer steeds erger wordt. Het staat er sterk inderdaad, maar pff...

Ik wilde met jullie dit filmpje delen dat ik heb gekeken over zelfcompassie. Volgens mij sluit het wel aan bij waar we mee bezig zijn in dit topic.
https://www.youtube.com/watch?v=MEyJ_H1U5SQ

Sterkte allemaal met de moeilijke tijden en geniet van momenten waarop het goed gaat

Ow dat is verrassend Snorriemorrie. Ja, ik hoop echt voor je dat je je beter gaat voelen als je dat omhoog brengt.
Zijn jouw bloedwaarden gecheckt voor het begin van therapie? Hier doen ze dat wel begreep ik.

Knuffel tuinhek, omdat het allemaal zoveel energie kost.

Ik zit met een dilemma. Ik zou over 3 weken kunnen starten met schematherapie. Dat gaat heel veel energie kosten. Maar ik ga ook veel energie kwijt zijn aan de scheiding regelen. Tegelijk kan een groep helpen om m'n gedachten op een rij te krijgen.... Willen jullie meedenken?

tu1nhek schreef: ↑

05-03-2019 09:01

.
Dankje @cestlavie, het kost inderdaad veel energie en ik begin een beetje bang te worden dat het weer steeds erger wordt. Het staat er sterk inderdaad, maar pff...

Ik wilde met jullie dit filmpje delen dat ik heb gekeken over zelfcompassie. Volgens mij sluit het wel aan bij waar we mee bezig zijn in dit topic.
https://www.youtube.com/watch?v=MEyJ_H1U5SQ

Sterkte allemaal met de moeilijke tijden en geniet van momenten waarop het goed gaat

Naah wat een timing! ik heb vandaag tijdens therapie gesproken over compassie hebben voor jezelf.
Ik heb zojuist de film gekeken (kost wel wat concentratie, want mijn engels is niet zo goed) maar erg nteressant.

snorriemorrie schreef: ↑

05-03-2019 09:38

Ik had trouwens anderhalve week geleden bloed laten prikken. Via de site van het ziekenhuis kan ik dan zelf mijn resultaten zien, en daar kwam uit dat mijn B12 waarde toch wel wat verlaagd is. En ik herken me ook erg in een hoop van de symptomen. Dus ik ben benieuwd, wellicht dat die stemmingswisselingen daar ook wel mee samenhangen. Zou wel zuur zijn als het zoiets simpels blijkt te zijn dat al die tijd over het hoofd is gezien

O joh, tekort aan B12. Dat zorgt toch vooral voor dat je je futloos, moe en zwakjes voelt? Ik heb het zelf nog nooikt gehad, maar van horen zeggen, kan dat zeker inpmact hebben op je algehele gesteldheid volgens mij.
Maar wat bedoel je precies met al die tijd over het hoofd gezien?
was je al een tijd niet gestest?