Schema therapie kletspraat

tu1nhek schreef: ↑

24-02-2019 18:37

@Prazo, ik ben supertrots op je! Volgens mij heb je het juist heel goed aangevoeld en deze situatie goed aangepakt. Natuurlijk wil je niet door je kindmodi gaan bij je leidinggevende op je werk. Op je werk wil je volwassen en professioneel zijn. Je hebt in gesprek je dus professioneel kunnen houden en tóch je gevoel laten zien. Kan het zijn dat je zijn eerdere gedrag en opmerkingen zelf ook als kritischer, harder en killer interpreteert? Dat je het stukje niet ziet waarbij hij het beste met je voor lijkt te hebben? Zoals ik het eerder las komt hij echt over als hard en bot, maar wellicht doen jouw oudermodi daar nog een schep bovenop? Maar misschien, door jouw gevoel te laten zien heb je hem ook iets geleerd. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt in ieder geval! Hoe gaat het nu met je?

Gedachten en gevoel hangen zeker met elkaar samen, maar het werkt twee kanten op, niet alleen dat gedachten je gevoel beïnvloeden, maar ook andersom. En daadoor is in therapie, naar mijn idee, vaak aandacht nodig voor zowel het cognitieve stuk als het gevoel. Beide zijn belangrijk en waardevol. Wat fijn dat jij altijd lieve, betrokken therapeuten hebt getroffen! Zoals ik medewerkers in de zorg ken gaat het alle kanten op, sommigen zijn ontzettend lief en betrokken, anderen niet. Ja, er zal op bepaalde plekken heel wat af gelachen worden ten koste van cliënten, maar er zijn genoeg plekken waar dat niet gebeurt. En het gebeurt ook steeds minder naar mijn idee. Herstelgerichte zorg krijgt steeds meer ruimte, cliënten worden steeds meer gezien als meer dan hun ziekte of stoornis, als samenwerkingspartner en niet alleen als patiënt, als iemand met krachten naast kwetsbaarheden. Maar ik vind ook dat er nog een lange weg te gaan is, op de ene plek is het beter dan de andere. Binnen de GGZ zelf heerst nog veel stigma, ironisch genoeg.

Dankjewel, Tu1nhek, je complimenten doen me goed. Ik ben me ervan bewust dat zijn opmerkingen bij mij heel hard binnenkomen. Het is weliswaar allemaal gezegd zoals ik het hier citeer, enigszins botte formuleringen dus wel, maar als ik er nu achteraf bij bedenk dat hij mij echt dingen heeft willen leren dan doet dat wel wat met mijn oordeel over hem.

Ik ga er vaak nog steeds vanuit dat mensen mij willen neerhalen en willen vernederen als ze zo tegen me praten, en ik haal er de oordelen bij die mensen vroeger over mij hadden: dom, sloom en achterlijk, dus die overtuigingen die dan toch nog ergens zitten, worden weer aangewakkerd door dit soort formuleringen. Daarom heb ik er grote moeite mee om dit te relativeren op het moment zelf. Daardoor zie ik op dat moment het stukje goede bedoelingen niet.

Achteraf wel want wat heeft hij er voor belang bij om mij weg te pesten daar, ontsla me dan en neem een nieuwe. Op zo'n moment lijkt mijn verstand te vertroebelen en mijn gevoel een loopje met me te nemen. Het gaat nu goed met me, al ben ik eigenlijk helemaal niet uitgerust. Dat komt ook door extra drukte omdat er veel zieken zijn..

Over de zorgverleners: bah wat lijkt me dat nasty om te horen, dat er een aantal over de rug van cliënten zitten te lachen. Zoals c'estlavie vertelde over de borderline-moeders, ik ben als ik zoiets lees intens teleurgesteld in zorgverleners die dat doen. Dat is een soort niveau waartoe je je volgens mij helemaal niet moet willen verlagen. Als ik dat zou horen of merken zou ik zorgverleners ook niet meer vertrouwen, mijn grootste angst is dat ze eigenlijk zitten te lachen om alles dat ik op tafel leg daar

Hoi allemaal,

Mijn weekend begon niet zo fijn. Ik weet niet of jullie het herkennen, maar ik heb veel last van niet goed kunnen slapen. Het hangt denk ik samen met hoe ik ben. (piekeren, angstig zijn, altijd van alles moeten etc)
Inslapen lukt steeds beter door mindfulness of ontspanningsoefeningen voor het slapengaan, maar het doorslapen gaat weer heel slecht. Veel nachtmerries of wakker worden en dan niet meer in slaap kunnen komen. Ik had vorige week slechte nachten en afgelopen zaterdag voelde ik mij zo ellendig, erg somber. Moe, leeg en hopeloos, ik bedacht toen nog dat ik juist wat milder voor mezelf moest zijn en niet te veel moeten. Dan maar somber dacht ik eerst nog, maar ook huilen luchtte niet op. Ik kon mijn draai maar niet vinden, niks voelde fijn en ik had veel negatieve gedachten.
Ik baalde er heel erg van, snap dan ook niet waarom ik me zo naar voel. Al met al was het een lege sombere dag. Zondag voelde ik me nog steeds niet zo fijn, maar al wel beter en mijn vriend was er (tot en met vandaag) en dat was wel erg fijn.

@Tu1nhek, ik zie bij mij op het werk ook wel andere collega's die zo hun eigen 'dingen/ sores' hebben en toch heb ik altijd het idee dat het werk voor hun makkelijker is. Ook merk ik dat ik de lat erg hoog leg voor mezelf, echter werkt dat bij mij heel tegenstrijdig, want ik ben juist niet punctueel of prefectionistisch in het afleveren van mijn werk. ik begin er vaak niet eens aan en ga het uit de weg, of ik doe het halfbakken en kom ik heel nonchalant over. Een nare kant van mij is, dat het in het verleden ook vaak is gelukt om andere mensen het werk te laten doen. Op kort termijn werkte dit goed, maar op lang termijn heb ik geen enkel zelfvetrouwen opgebouwd, ook niet in het werk. Bijvoorbeeld door de makkelijke taken zelf te doen en de moeilijke over te laten aan anderen.
Ik heb dus het idee dat ik nu met het re- integreren zoveel opnieuw moet leren en aanpakken, als ik echt patronen wil doorbreken. Het lastige is ik het niet kan delen op het werk. Ik heb het gerpobeerd uit te leggen aan een collega, maar die begreep mij niet. Ze reageerde wel lief en aardig door te zeggen, dat ik meer kan dan ik denk, want voor mijn ziekzijn deed ik het ook.... maar het zit gewoon iets ingewikkelder in elkaar. Ik deed de taken namelijk niet en liet iedereen denken dat ik ze wel deed.
Maar goed, ik ben nu hard bezig om het te veranderen en de tijd zal leren of ik het werk aankan.

Wat betreft Stigma, ik heb leuke en lieve collega's over het algemeen, maar veel van ze denken vaak wel in hokjes. De autist, de borderliner, de ADHDer , de LVB'er.

snorriemorrie schreef: ↑

24-02-2019 19:28

@Tu1nhek: beetje wisselvallig. Ik zit momenteel weer heel erg in een ontdekkingsfase. Zoals ik al eerder had laten vallen moet ik mijn eetpatroon omgooien. Het kost me eigenlijk minder moeite dan ik had verwacht. Dus dat is sowieso heel positief. En doordat ik daar bewuster mee omga, merk ik dat ik ook meer "in touch" sta met andere lichamelijke processen op het moment.

Vandaag gingen we bijvoorbeeld naar Ikea en het was echt heel erg druk. En ik voelde op een gegeven moment een paniekaanval aankomen. Maar omdat ik het aan voelde komen kon ik ook heel bewust kijken naar wat ik nodig had en mezelf dat geven.

Dus gedachtes en gevoelens staan met elkaar in contact,maar daarnaast ook je lichamelijke gesteldheid speelt een rol, dat heb ik de afgelopen weken erg aan den lijve mogen ondervinden. Honger, slaap, temperatuur, dorst.... Het speelt allemaal mee(voor mij)

Wat fijn dat het beter af gaat met het eten dan je alvorens dacht. Het is niet niks om je eetstijl aan te passen.
Lukt het je om daar een balans in te vinden tussen er 'mee bezig zijn' en niet door te slaan in zelfsussen? Tenminste ik meende ergens te lezen dat je daarvoor op je hoede was.

En wat knap dat je met bij een paniekaanval jezelf tot kalmte hebt kunnen brengen. Dat betekent volgens mij dat je goed in contact staat met je binnen wereld.

.

Ik ga het er maar gewoon ingooien, want ik móet het ergens kwijt. Ik weet niet zeker of ik nog samen wil blijven met mijn man....

Een tweetal maanden geleden hebben we een hele heftige ruzie gehad, omdat ik geen excuses aan wou bieden. Anderhalve dag later heb ik dat wel gedaan, maar ook uitgelegd waarom het eerst niet ging. Ik voelde mij zo minderwaardig behandeld door hem. We hebben daarna echt meerdere gesprekken gehad waarin ik hem probeerde uit te leggen waarom, maar hij snapte het niet. Ik heb daarop aangegeven dat als hij niet van plan was dit in de toekomst anders te doen, ik dan niet meer samen kon wonen. Daar schrok hij van en hij beloofde beterschap. Het had mijn liefde en vertrouwen in hem wel een knauw gegeven.
Afgelopen zondag zouden we een klein voorval bespreken en weer zag hij totaal niet waarom ik mij naar voelde door zijn gedrag. Dat was een soort druppel. Als het zo blijft gaan, hoef ik geen relatie met hem. Nu volop in het voorzichtig praten over "hoe nu verder". Man is heel erg gekwetst, hij ziet het als een kleinigheid. En alleen al dat hij mij daarin niet serieus neemt, voelt zo afschuwelijk!

martje55 schreef: ↑

25-02-2019 21:52

Ik ga het er maar gewoon ingooien, want ik móet het ergens kwijt. Ik weet niet zeker of ik nog samen wil blijven met mijn man....

Een tweetal maanden geleden hebben we een hele heftige ruzie gehad, omdat ik geen excuses aan wou bieden. Anderhalve dag later heb ik dat wel gedaan, maar ook uitgelegd waarom het eerst niet ging. Ik voelde mij zo minderwaardig behandeld door hem. We hebben daarna echt meerdere gesprekken gehad waarin ik hem probeerde uit te leggen waarom, maar hij snapte het niet. Ik heb daarop aangegeven dat als hij niet van plan was dit in de toekomst anders te doen, ik dan niet meer samen kon wonen. Daar schrok hij van en hij beloofde beterschap. Het had mijn liefde en vertrouwen in hem wel een knauw gegeven.
Afgelopen zondag zouden we een klein voorval bespreken en weer zag hij totaal niet waarom ik mij naar voelde door zijn gedrag. Dat was een soort druppel. Als het zo blijft gaan, hoef ik geen relatie met hem. Nu volop in het voorzichtig praten over "hoe nu verder". Man is heel erg gekwetst, hij ziet het als een kleinigheid. En alleen al dat hij mij daarin niet serieus neemt, voelt zo afschuwelijk!

Heh bah wat naar Martje, wat zal jij je alleen hebben gevoeld. Als je je niet serieus genomen voelt, is het woord naar en vervelend eigenlijk een understatement.
Pijnlijk om over zoń besluit te moeten nadenken. Ik kan me indenken dat dit niet iets is van 2 x ruzie, maar een opeenstapeling.

Ik vind de situatie die je schrijft erg herkenbaar, waar ik zelf in mijn relatie ook tegen aan loop. Ik je kan dus geen tips of advies geven.
Wat ik wel mee wil geven is dat destijds, toen ik net gestart was met therapie, mijn therapeute mij wist te motiveren om mijn relatie nog niet te vebreken en het aan te zien met therapie. Ik zat destijds in eenzelfde dilemma, ook door een soortgelijk situatie die je beschrijft.

Ik hoop dus dat je hier nog uit kan komen,
Tenzij de koek natuurlijk echt op is.
In ieder geval vanaf hier een digitale

Cestlavie, dank je wel.
Ik ben ook een hele tijd al aan het denken: "geen beslissing maken in een moeilijke tijd". Tegelijk merk ik dat ik het afgelopen jaar door te latten steeds meer ben gaan zien: "het ligt niet allemaal aan mij, mijn man heeft ook issues". Alleen vindt hij dat hij daar niks aan kan/hoeft te doen. Die koek is op, daar ga ik niet meer in mee.

Is er bij jou wat veranderd door de therapie? Ben je er anders tegen aan gaan kijken?

Ja ik snap wel een beetje wat je zegt en ik weet natuurlijk niet of therapie ervoor gaat zorgen dat het anders wordt, maar bij mij heeft het tot nu toe wel een beetje geholpen.
Bij ons speelt ook een lastige dynamiek, ik heb heel veel behoefte aan gevoel van verbondheid, wat door kan slaan in controle willen hebben. Hij heeft heel veel behoefte aan vrijheid.
Ik voel me vaak niet serieus genomen door hem en hij op zijn beurt niet door mij.
Door therapie heb ik meer zicht op mezelf en leer ik ook beter te communiceren. Op het moment dat ik nu in paniek raak doordat ik mij niet serieus genomen voel, lukt het mij beter om dat aan te geven, soms niet meteen, maar wel erna. Dan praten we hierover. Sommige dingen van hem heb ik ook te accepteren omdat hij zo is en sommige dingen niet. we moeten dan allebie meer naar het midden. Deze dingen besprak ik in therapie en doordat ik wel een beetje beter mijn eigen aandeel kon gaan zien, kon ik ook zien waar ik zelf winst op kon behalen en ook waarin hij kan veranderen. Door deze dingen te bespreken lukt het ons soms beter om allebei naar het midden te komen.
Misschien een beetje vaag omschreven.... maar het komt er voor mij op neer dat zicht op me zelf wel helpt om beter te communiceren ( althans dat ben ik nu aan het leren)

Mooi omschreven cestlavie over je relatie. @Martje, heftig, het punt waar je nu op staat. Weet je, heel vaak in het leven denken we dat er een 'juiste' keuze is en een 'verkeerde' keuze. Maar wat als allebei de keuzes oké zijn? Dat het meer gaat om de invulling die je eraan geeft dan de keuze op zich? Alleen jij kan bepalen of het er nog in zin en wanneer genoeg genoeg is. Meer begrip hebben voor de beleving van de ander, dat jullie beider belevingen naast elkaar mogen staan kan helpen. Dat samen kunnen zien zonder dat de beleving van de één belangrijker is dan die van de ander en van daaruit kijken naar wat jullie nodig hebben. Maar goed, het mag ook gewoon op zijn.

@cestlavie, ik vind het héél herkenbaar wat je schrijft over werk en niet zo zeer inhoudelijk, maar wel dat jij eigenlijk jezelf steeds onderuit haalt. Dat je denkt dat het bij jou 'anders' is waardoor jij het eigenlijk minder goed kan, de boel belazert, een bedrieger bent, een slecht(er) mens. Dat het daardoor niet kan kloppen hoe anderen het zien en dat je de ander daarvan wil overtuigen. Daarom durf ik zeker te zeggen dat je te streng bent naar jezelf hierin en dat aan dit soort verhalen blijven vasthouden zelfsabotage is, maar ook dat je jezelf tekort doet. Natuurlijk begreep je collega je niet, wat zij ziet wat jij wél kan en wie jij wél bent en gaat niet mee in die overkritische overtuigingen van jou! Ja, het is zo dat je eerder spannende dingen uit de weg bent gegaan, dat maakt je nog geen slechte(re) of domme of nietskunnende hulpverlener. Het betekent alleen dat je die dingen heel spannend vond en jezelf daardoor geen kans gaf om te leren (herkenbaar!!!!) Jezelf daarvoor blijven straffen gaat je echt, écht niet helpen in de dingen weer oppakken. Alleen jezelf met al je kwetsbaarheden en angsten met compassie en open armen ontvangen kan je helpen. En door dat te doen ga je meer ruimte creëren om hopelijk te zien wat jij wél kan in het werk en dat geeft je weer wat vertrouwen en ruimte om de moeilijke dingen te mógen leren. Of om beslissingen te nemen die daadwerkelijk gestoeld zijn op wat jij wil en niet zo zeer uit angst of afwijzing (omdat je niet goed genoeg bent). Haal het oordeel eraf, sommige taken deed je niet, omdat het zó spannend voor je was. Dat is het punt waar je stond in je proces toen, dat geeft aan hoe veel zorg dat angstige meisje in jou nodig had en heeft. Je kan haar straffen, omdat je iedereen 'om de tuin leidde', of je kan haar angsten zien en hoe naar dat voor haar is dat ze zich zo voelt, gevoeld heeft, dat ze geleerd heeft zich zo te voelen. Van daaruit kan je herstellen.

@prazo, volgens mij triggert wat ik schreef over hulpverleners jou ook. Het doet je veel lees ik en je lijkt geneigd ze dan allemaal maar af te schrijven (uit voorzorg?) Terwijl jijzelf tot nu toe alleen maar begripvolle, lieve, betrokken therapeuten hebt getroffen! Loop je nu het gevaar dat je die ervaringen onderuit gaat halen? Verreweg de meeste hulpverleners hebben oprecht het beste voor met hun cliënten. Maar het zijn ook maar mensen en ook binnen de hulpverlening, binnen bepaalde organisaties, kan een dynamiek spelen, een cultuur, een communicatiestijl heersen die een bepaalde functie heeft - voor de organisatie of voor een persoon als individu. Waarmee ik wil zeggen dat ook al zou en hulpverlener achter gesloten deuren een cliënt op welke manier dan ook 'belachelijk' maken, dat niet iets hoeft te zeggen over de cliënt maar misschien alles over de behoeftes van die hulpverlener. Daarbij als een hulpverlener een cliënt écht belachelijk zou vinden (ik denk dat bij situaties waarin zulk gedrag voorkomt het namelijk veel meer om onbewust gedrag gaat met een bepaalde functie dan om het oprecht belachelijk vinden), zegt dat dan meer over de cliënt of over die hulpverlener? Wat voor hulpverlener ben je als je zo tegen je cliënten aankijkt en zo met ze omgaat?

@snorrie, een interessante fase weer voor jou. Het klinkt heel goed eigenlijk! En mooi dat je nu op dit punt staat, dat je zo in contact lijkt met jezelf en daardoor beter kan aanvoelen wat je nodig hebt. Ik ben benieuwd hoe het je vergaat. Zoals je schrijft, een ontdekkingsfase, die heb ik altijd hoopvol gevonden, omdat die kansen geven iets nieuws te gaan zien en iets anders te doen. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat deze week!

Ik ben deze week veel bezig met verdragen. Vorige week ging het heel goed, ik denk dat ik meer bevestiging van buitenaf kreeg waardoor ik me beter voelde. Deze week is er meer druk op mijn werk, dat betekent het meer alleen doen en op mezelf vertrouwen. Ik denk dat dat invloed heeft op dit gevoel. Deze week merk ik dat ik meer last heb van negatieve gevoelens over mezelf, kritische gedachten en van daaruit ook angstige gevoelens. Ik heb het idee dat ik ze meer tegenwicht kan bieden, dat het me ook beter lukt om mijn kwetsbare kant te zien op zo'n moment en dus sneller te kunnen schakelen naar aandacht voor kwetsbare kind in plaats van mezelf te verliezen in angst/piekeren/straffen/negatieve overtuigingen. Maar het is wel lastig. Het betekent namelijk verdragen in plaats van wegmaken (door negatief over mezelf te denken of te piekeren over hoe ik dingen beter kan doen of oplossingen of wat er allemaal nog moet gebeuren). Ik merk dat ik niet durf te vertrouwen op 'wat als ik het gewoon goed heb gedaan', ik ben veel bezig met dingen die ik mogelijk niet goed heb gedaan. Daar ga ik eigenlijk vanuit, terwijl ik dat niet weet. Nouja, eigenlijk weet ik dat het sowieso goed genoeg is, dat ik niet dingen echt verkeerd heb gedaan. Eigenlijk leg ik de lat te hoog en ga ik er vanuit dat ik dingen niet 'perfect' heb gedaan en daarmee verlies ik ook alles wat ik wel goed heb gedaan. En daarbij ís het ook een extradrukke week. Dus eigenlijk doe ik het echt heel goed (dat ik dat durf te schrijven!) maar die angst en van daaruit meteen door naar overtuiging niet goed genoeg te zijn....die is wat sterker deze week. En dat werkt thuis ook wel door, ook daar de angst niet goed genoeg te zijn.

Tuinhek, ik heb je bericht een paar maal gelezen. Ik weet niet of ik het stukje over "goede" of "foute" keuze snap. Zoals ik er nu insta, ga ik me niet significant beter voelen als wij gaan scheiden. Maar ik ben zo moe van omgaan met mijn man, verwachtingen hebben en dat die niet uitkomen.
Ik krijg met regelmaat boodschappen van hem die op mij overkomen dat hij zichzelf en zijn versie op de waarheid belangrijker vindt dan mij. Door de fysieke afstand en door te toetsen bij vriendinnen kan ik nu eindelijk voelen dat ik ook belangrijk ben.
Ik vind dit zo verdrietig: gisteravond heb ik gezegd waarom ik nu op een breekpunt zit in onze relatie. Mijn man heeft het aangehoord en gaat nu nog nadenken of hij überhaupt hier verder over wil praten.

Vandaag ook nog een intakegesprek gehad. Zo bizar, in principe heeft de instelling al voor mij besloten dat ik schematherapie kan doen en geen MBT. Dat laatste omdat ik al genoeg zelfinzicht heb en goed in een groep kan functioneren. Ik ben in eerste instantie heel boos geworden, ik heb altijd gedacht dat ik die keuze samen met mijn hoofdbehandelaar zou maken (die ik nog steeds niet heb).
Daarna wel een goed gesprek gehad. Ik zag nog een nieuwe parallel tussen hoe mijn vader mij vroeger mishandelde en hoe nu de straffende ouder me aanzet om mezelf fysiek af te straffen. Was heel heftig en verdrietig. Ik kan nog wel leren van nog een ronde schematherapie. Maar ik ben er nog niet over uit.

@Martje, wat ik bedoelde met 'goed' of 'foute' keuze is dat als we twijfelen we er vaak vanuit gaan dat één van de keuzes 'goed' is en dus goed zal uitpakken en dat de andere keuze de 'verkeerde' keuze is. Zo blijft de twijfel in stand (want je hebt nooit garantie vooraf). Maar volgens mij gaat het veel meer om de invulling die je aan de keuze geeft, dus wat je doet met de keuze die je gemaakt hebt, die veel meer invloed heeft dan welke keuze het is. Je kan dus nu kiezen voor uit elkaar gaan of bij elkaar blijven. Het is denk ik niet zo dat de ene keuze 'goed' en de andere 'fout' is, beide kunnen goed zijn, maar beide zullen ook werk vragen op andere gebieden. In een relatie vraagt dat werk en inzet van beiden, als ik zo lees dat je man nu gaat nadenken of hij überhaupt met je over dingen wil praten dan kan ik me goed voorstellen dat je je sterk afvraagt of je bij elkaar wil blijven. In een relatie moet je er beiden wel voor openstaan om over dingen te willen communiceren.

Fijn dat je intakegesprek toch nog een goede wending kreeg. Als ik je zo lees had je weer een moment waarop je het gevoel kreeg dat de ander jou niet belangrijk vond en je niet serieus genomen voelde. Mooi dat het toch gelukt is alsnog een goed gesprek te hebben en dat je ook weer een parallel hebt ontdekt. Dat maakt je sterker in het nu (al voelt het meestal eerst heel rot om tot dat besef te komen) Ik kan me voorstellen dat schematherapie nog wat voor je kan opleveren.

tu1nhek schreef: ↑

26-02-2019 08:48

@cestlavie, ik vind het héél herkenbaar wat je schrijft over werk en niet zo zeer inhoudelijk, maar wel dat jij eigenlijk jezelf steeds onderuit haalt. Dat je denkt dat het bij jou 'anders' is waardoor jij het eigenlijk minder goed kan, de boel belazert, een bedrieger bent, een slecht(er) mens. Dat het daardoor niet kan kloppen hoe anderen het zien en dat je de ander daarvan wil overtuigen. Daarom durf ik zeker te zeggen dat je te streng bent naar jezelf hierin en dat aan dit soort verhalen blijven vasthouden zelfsabotage is, maar ook dat je jezelf tekort doet. Natuurlijk begreep je collega je niet, wat zij ziet wat jij wél kan en wie jij wél bent en gaat niet mee in die overkritische overtuigingen van jou! Ja, het is zo dat je eerder spannende dingen uit de weg bent gegaan, dat maakt je nog geen slechte(re) of domme of nietskunnende hulpverlener. Het betekent alleen dat je die dingen heel spannend vond en jezelf daardoor geen kans gaf om te leren (herkenbaar!!!!) Jezelf daarvoor blijven straffen gaat je echt, écht niet helpen in de dingen weer oppakken. Alleen jezelf met al je kwetsbaarheden en angsten met compassie en open armen ontvangen kan je helpen. En door dat te doen ga je meer ruimte creëren om hopelijk te zien wat jij wél kan in het werk en dat geeft je weer wat vertrouwen en ruimte om de moeilijke dingen te mógen leren. Of om beslissingen te nemen die daadwerkelijk gestoeld zijn op wat jij wil en niet zo zeer uit angst of afwijzing (omdat je niet goed genoeg bent). Haal het oordeel eraf, sommige taken deed je niet, omdat het zó spannend voor je was. Dat is het punt waar je stond in je proces toen, dat geeft aan hoe veel zorg dat angstige meisje in jou nodig had en heeft. Je kan haar straffen, omdat je iedereen 'om de tuin leidde', of je kan haar angsten zien en hoe naar dat voor haar is dat ze zich zo voelt, gevoeld heeft, dat ze geleerd heeft zich zo te voelen. Van daaruit kan je herstellen.

@prazo, volgens mij triggert wat ik schreef over hulpverleners jou ook. Het doet je veel lees ik en je lijkt geneigd ze dan allemaal maar af te schrijven (uit voorzorg?) Terwijl jijzelf tot nu toe alleen maar begripvolle, lieve, betrokken therapeuten hebt getroffen! Loop je nu het gevaar dat je die ervaringen onderuit gaat halen? Verreweg de meeste hulpverleners hebben oprecht het beste voor met hun cliënten. Maar het zijn ook maar mensen en ook binnen de hulpverlening, binnen bepaalde organisaties, kan een dynamiek spelen, een cultuur, een communicatiestijl heersen die een bepaalde functie heeft - voor de organisatie of voor een persoon als individu. Waarmee ik wil zeggen dat ook al zou en hulpverlener achter gesloten deuren een cliënt op welke manier dan ook 'belachelijk' maken, dat niet iets hoeft te zeggen over de cliënt maar misschien alles over de behoeftes van die hulpverlener. Daarbij als een hulpverlener een cliënt écht belachelijk zou vinden (ik denk dat bij situaties waarin zulk gedrag voorkomt het namelijk veel meer om onbewust gedrag gaat met een bepaalde functie dan om het oprecht belachelijk vinden), zegt dat dan meer over de cliënt of over die hulpverlener? Wat voor hulpverlener ben je als je zo tegen je cliënten aankijkt en zo met ze omgaat?



Ik ben deze week veel bezig met verdragen. Vorige week ging het heel goed, ik denk dat ik meer bevestiging van buitenaf kreeg waardoor ik me beter voelde. Deze week is er meer druk op mijn werk, dat betekent het meer alleen doen en op mezelf vertrouwen. Ik denk dat dat invloed heeft op dit gevoel. Deze week merk ik dat ik meer last heb van negatieve gevoelens over mezelf, kritische gedachten en van daaruit ook angstige gevoelens. Ik heb het idee dat ik ze meer tegenwicht kan bieden, dat het me ook beter lukt om mijn kwetsbare kant te zien op zo'n moment en dus sneller te kunnen schakelen naar aandacht voor kwetsbare kind in plaats van mezelf te verliezen in angst/piekeren/straffen/negatieve overtuigingen. Maar het is wel lastig. Het betekent namelijk verdragen in plaats van wegmaken (door negatief over mezelf te denken of te piekeren over hoe ik dingen beter kan doen of oplossingen of wat er allemaal nog moet gebeuren). Ik merk dat ik niet durf te vertrouwen op 'wat als ik het gewoon goed heb gedaan', ik ben veel bezig met dingen die ik mogelijk niet goed heb gedaan. Daar ga ik eigenlijk vanuit, terwijl ik dat niet weet. Nouja, eigenlijk weet ik dat het sowieso goed genoeg is, dat ik niet dingen echt verkeerd heb gedaan. Eigenlijk leg ik de lat te hoog en ga ik er vanuit dat ik dingen niet 'perfect' heb gedaan en daarmee verlies ik ook alles wat ik wel goed heb gedaan. En daarbij ís het ook een extradrukke week. Dus eigenlijk doe ik het echt heel goed (dat ik dat durf te schrijven!) maar die angst en van daaruit meteen door naar overtuiging niet goed genoeg te zijn....die is wat sterker deze week. En dat werkt thuis ook wel door, ook daar de angst niet goed genoeg te zijn.

Tu1nhek, wat knap dat je zo goed kan reflecteren. Ik herken een klein gedeelte bij me zelf wat je schrijft, wanneer emotie/stress/of angst even niet teveel aanwezig is, dan kan ik veel negatieve gedachten en overtuigingen van mezelf waarnemen (theoretisch) maar er vervolgens mee omgaan.... het verdragen, poeh
Dank ook voor je input. Ik haal er echt veel uit. Want het klopt wat je schrijft, ik heb een medogenloze kant in mij, die te vaak gedurende dag het hoogste woord voert.
En zal dat het zijn, dat ik mij niet begrepen voel door de collega? Ik denk er nog over na.
Ik lees ook dat je zelf heel hard bezig bent om je patronen om te buigen, dat vergt heel veel kracht en energie. Je bent supergoed bezig, ook al voelt dat niet zo.
Wat gek eigenlijk he, dat het gevoel niet goed genoeg te zijn, zoveel betekent, zoveel emoties triggert, en dat het de basis is van bestaansrecht te hebben.
Want feitelijk gezien, stopt ons hart niet; stel dat we niet goed genoeg zouden zijn? Zelfs wanneer we verstoten zouden worden overleven we het feitelijk wel zelfs alleen....
En toch, inderdaad dat gevoel van niet goed genoeg te zijn, zuigt al mijn levens ernegie weg. en waarschijnlijk bij jou/jullie ook.

martje55 schreef: ↑

26-02-2019 22:50

Vandaag ook nog een intakegesprek gehad. Zo bizar, in principe heeft de instelling al voor mij besloten dat ik schematherapie kan doen en geen MBT. Dat laatste omdat ik al genoeg zelfinzicht heb en goed in een groep kan functioneren. Ik ben in eerste instantie heel boos geworden, ik heb altijd gedacht dat ik die keuze samen met mijn hoofdbehandelaar zou maken (die ik nog steeds niet heb).
Daarna wel een goed gesprek gehad. Ik zag nog een nieuwe parallel tussen hoe mijn vader mij vroeger mishandelde en hoe nu de straffende ouder me aanzet om mezelf fysiek af te straffen. Was heel heftig en verdrietig. Ik kan nog wel leren van nog een ronde schematherapie. Maar ik ben er nog niet over uit.

Ik kan me voortstellen dat je er niet mee eens was dat het al, min of meer besloten was welke therapie je gaat volgen.
Ik snap de afweging die ze gemaakt hebben daarin wel een beetje, hoe je het omschrijft dat je al zelfinzicht en ook comfortabel in een groep functioneert. Ik doe nu MBT en ik denk dat ik toch liever schematherapie vervolg zou hebben gehad. Ik vind het MBT maar vaag, mede doordat ik mezelf ook wel ken. Maar bij mij ligt daarentegen wel de uitdaging om 'echt' te zijn in een groep en te leren durven uitspreken wat ik echt denk en voel. Ik zit er nu nog steeds niet bij als mezelf. Als of ik toneel speel.
Maar verder is MBT vind ik heel vaag, ik mis op het moment in de therapie theoretische kaders en diepgang. Dat vond ik bij schematherapie duidelijker denk ik.

snorriemorrie schreef: ↑

27-02-2019 15:00

Zo dan, ik ben me gister en vandaag toch weer even in mijn schema zelfopoffering geschoten zeg. Alles aan de kant gezet voor een vriendin die in de problemen zit. Gisteravond tot 12 uur met haar zitten pratn. Vandaag niet eens mezelf de rust gegund om even bij te komen na een drukke activiteit omdat ik snel weer naar haar toe wilde. Ondertussen ook de behoeftes van mijn zoontje uit het oog verloren...

En nu besef ik me dus (pas) dat ik in een schema ben geschoten en dat ik niet compleet mijn eigen behoeftes aan de kant hoef te schuiven als een anderr het moeilijk heeft.

Poehee... Dat kwam even binnen net hoor. Ik weet niet of ik het gelijk kan toepassen, maar ik ga het wel proberen.

Door het gebeuren met die vriendin ben ik even niet helemaal bijgelezen maar dat hoop ik wel snel te doen. Maar nu eerst even met een grote bak ijs op de bank de laatste helft van de film uitkijken die ik gister niet uit heb gekeken omdat ik druk was met die vriendin

Je zal wel doodmoe zijn na zo'n dag!
Maar wat goed Snorrie dat je jezelf wel snel door hebt. En dit is, denk ik, ook zo'n voorbeeld waarin het heel lastig is om een balans te zoeken. Aan de ene kant heel 'gezond'om ook je mede mens lief te hebben en bij te staan, maar niet ten koste van je eigen behoeftes en ook niet van je zoontje natuurlijk.
Als je nu terug kijkt op gisteren, kun je de momenten eruit halen voor jezelf, waar je voorbij ging aan jezelf? Of was het niet concreet waardoor je het toen niet voelde en zat er een hardnekkige overtuiging op de voorgrond?

tu1nhek schreef: ↑

26-02-2019 08:48

@prazo, volgens mij triggert wat ik schreef over hulpverleners jou ook. Het doet je veel lees ik en je lijkt geneigd ze dan allemaal maar af te schrijven (uit voorzorg?) Terwijl jijzelf tot nu toe alleen maar begripvolle, lieve, betrokken therapeuten hebt getroffen! Loop je nu het gevaar dat je die ervaringen onderuit gaat halen? Verreweg de meeste hulpverleners hebben oprecht het beste voor met hun cliënten. Maar het zijn ook maar mensen en ook binnen de hulpverlening, binnen bepaalde organisaties, kan een dynamiek spelen, een cultuur, een communicatiestijl heersen die een bepaalde functie heeft - voor de organisatie of voor een persoon als individu. Waarmee ik wil zeggen dat ook al zou en hulpverlener achter gesloten deuren een cliënt op welke manier dan ook 'belachelijk' maken, dat niet iets hoeft te zeggen over de cliënt maar misschien alles over de behoeftes van die hulpverlener. Daarbij als een hulpverlener een cliënt écht belachelijk zou vinden (ik denk dat bij situaties waarin zulk gedrag voorkomt het namelijk veel meer om onbewust gedrag gaat met een bepaalde functie dan om het oprecht belachelijk vinden), zegt dat dan meer over de cliënt of over die hulpverlener? Wat voor hulpverlener ben je als je zo tegen je cliënten aankijkt en zo met ze omgaat?

Het is onveilig voor mij om mijn naïeve gedachtengoed los te laten. Inzien en accepteren dat sommige hulpverleners misschien niet deugen, het besef dat je dus ook eigenlijk daar niet iedereen kunt vertrouwen, daar ergens gaat het mis. Ik weet niet precies wat mij triggert maar ik heb het nodig dat zo iemand altijd zal bevestigen dat ik oké ben omdat ik het anders voor mijn gevoel ook écht niet ben. Ik heb vandaag mijn medisch dossier moeten opvragen omdat ik daar een verklaring van een diagnose uit nodig heb. Ik wilde het eigenlijk niet lezen, om precies dezelfde reden. Bang dat er iets staat wat me heel erg aangrijpt en waar ik me niet overheen kan zetten, wat mijn beeld over mezelf weer in puin gooit. Ik ben heel gevoelig voor informatie die anderen over mijn vertellen en opschrijven, zeker als het van professionals op een bepaald vlak komt, dan MOET dat positief zijn. Dus die mensen kunnen in mijn ogen niet slecht zijn, mogen dat niet, omdat als zij iets slechts of raars over mij zouden zeggen ik al helemaal overtuigd zal zijn dat ik niet deug. Dit heeft vast weer van doen met mijn vermijdende coping, mezelf preventief onttrekken aan nog meer aanwijzingen dat ik raar zou zijn.

.

En de kogel is al door de kerk. Man wil idd niet meer met mij praten over verandering. Dus we gaan scheiden. Ik vind het nog zo onwezenlijk, ondanks dat ik ook al flink aan het huilen ben.

O echt? Ik lees je bericht Martje en ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ben er een beetje stil van en vind het heel erh verdrietig voor jou, de situatie
Ik hoop dat het je lukt om goed voor jezelf te zorgen op dit moment, heb je iemand in je omgeving die je kan bellen misschien?.

martje55 schreef: ↑

27-02-2019 21:38

En de kogel is al door de kerk. Man wil idd niet meer met mij praten over verandering. Dus we gaan scheiden. Ik vind het nog zo onwezenlijk, ondanks dat ik ook al flink aan het huilen ben.

Wat erg, heb je mensen in de buurt die je nu kunnen ondersteunen? Wat rottig dat er vanuit je man geen intentie is tot een oplossing.

Een dikke knuffel

Dank jullie wel voor alle knuffels. Ik heb gisteravond nog gebeld met mijn oudste vriendin (20+ jaar vriendschap), heb even goed kunnen uithuilen.
En verder heb ik een fijne groep meiden overgehouden aan een topic op de zwangerschapspijler: "uitgerekend februari ...."