Schema therapie kletspraat

snorriemorrie schreef: ↑

20-02-2019 16:48

Heben jullie eigenlijk ook wel eens een cursus assertiviteit overwogen?? Want ik merk zelf dat ik daar wel echt heel erg veel aan heb gehad qua beter voor mijn mening uit durven komen en dat helpt wel heel erg.

Bijvoorbeeld die opmerking over dat het terecht is dat iemand gepest wordt, daar zou ik vroeger ook niks op durven zeggen, want bang dat ik dan ook gepest zou gaan worden. Maar nu zou ik wel durven zeggen: ik denk dat het nooit terecht is om iemand te pesten. We zijn tenslotte volwassenen, dus we hebben inmiddels genoeg andere manieren waarop we met dingen om kunnen gaan...

Maar ik snap het wel hoor.Op plekken waar mensen geen emoties mogen tonen en dus ook geen onvrede mogen tonen,is pesten eigenlijk een van de weinige manieren die overblijft om met opgebouwde frustraties om te gaan. Het klinkt niet als een fijn warm bad waar je terecht bent gekomen in elk geval. Dat vind ik echt rot voor je.

Ik heb het in therapie geoefend, als ik er even voor ga zitten weet ik het vaak wel te bedenken, hoe ik erop zou kunnen reageren. Maar op het moment zelf ben ik te bang voor wat ze daar dan vervolgens weer van vinden. Daar heb je weer zo iemand die niet tegen een grapje kan, bijvoorbeeld. Dus ik ben nog te druk met bedenken wat anderen voor negatiefs over me kunnen gaan denken. Ik heb hier best wel veel tijd aan besteed in therapie maar zit er redelijk hardnekkig in. Dit is ook een kenmerk van mijn stoornis. Het gaat eigenlijk niet met reguliere cgt, assertiviteitscursussen, etc. Ik heb de vermijdende persoonlijkheidsstoornis en vooral de afwijzing en afkeuringsovertuiging is er niet uit te krijgen lijkt het wel. Van als ik dit zeg zullen ze me wel afkeuren als persoon. Het overruled echt alles, ik handel volledig vanuit die stomme stoornis. En ik weet dat het de stoornis is en dan nog overruled het alles. Vreselijk, en als ik er dan wel wat van zeg schaam ik me achteraf (ook weer door die gedachten). Kortom het voelt nooit goed. Op zulke momenten mis ik een therapeut die helpt de boel op een rijtje te zetten.

Prazo36 schreef: ↑

20-02-2019 20:09

Ik heb het in therapie geoefend, als ik er even voor ga zitten weet ik het vaak wel te bedenken, hoe ik erop zou kunnen reageren. Maar op het moment zelf ben ik te bang voor wat ze daar dan vervolgens weer van vinden. Daar heb je weer zo iemand die niet tegen een grapje kan, bijvoorbeeld. Dus ik ben nog te druk met bedenken wat anderen voor negatiefs over me kunnen gaan denken. Ik heb hier best wel veel tijd aan besteed in therapie maar zit er redelijk hardnekkig in. Dit is ook een kenmerk van mijn stoornis. Het gaat eigenlijk niet met reguliere cgt, assertiviteitscursussen, etc. Ik heb de vermijdende persoonlijkheidsstoornis en vooral de afwijzing en afkeuringsovertuiging is er niet uit te krijgen lijkt het wel. Van als ik dit zeg zullen ze me wel afkeuren als persoon. Het overruled echt alles, ik handel volledig vanuit die stomme stoornis. En ik weet dat het de stoornis is en dan nog overruled het alles. Vreselijk, en als ik er dan wel wat van zeg schaam ik me achteraf (ook weer door die gedachten). Kortom het voelt nooit goed. Op zulke momenten mis ik een therapeut die helpt de boel op een rijtje te zetten.

akelig herkenbaar, exact hoe je het omschrijft.
Bij mij is hoofd diagnose BPS met vermijdende trekken en afhankelijke trekken, maar deze zitten eigenlijk ook al in BPS, vermijden is vooral mijn cooping

Maar Prazo, des te knapper ik het van je vind, hoe je onlangs bent omgegaan met de gebeurtenis op het werk met je leidinggevende en dat je de gesprekken er over Wel aangaat !

Cestlavie83 schreef: ↑

20-02-2019 20:17

akelig herkenbaar, exact hoe je het omschrijft.
Bij mij is hoofd diagnose BPS met vermijdende trekken en afhankelijke trekken, maar deze zitten eigenlijk ook al in BPS, vermijden is vooral mijn cooping

Maar Prazo, des te knapper ik het van je vind, hoe je onlangs bent omgegaan met de gebeurtenis op het werk met je leidinggevende en dat je de gesprekken er over Wel aangaat !

bedankt, ik vind het ontzettend knap van jou dat je mensen (jongeren) begeleid, daar moet je toch een bepaald overwicht en zelfvertrouwen voor uitstralen, en dat je dit ondanks je stoornis doet, daar heb ik grote bewondering voor.

Ik durf net collega's en beetje te woord te staan maar zelfs daar weet ik me vaak niet heel zelfverzekerd in op te stellen, laat staan dat je mensen 'traint'. Echt ontzettend knap, vind ik dat

Prazo36 schreef: ↑

20-02-2019 20:39

bedankt, ik vind het ontzettend knap van jou dat je mensen (jongeren) begeleid, daar moet je toch een bepaald overwicht en zelfvertrouwen voor uitstralen, en dat je dit ondanks je stoornis doet, daar heb ik grote bewondering voor.

Ik durf net collega's en beetje te woord te staan maar zelfs daar weet ik me vaak niet heel zelfverzekerd in op te stellen, laat staan dat je mensen 'traint'. Echt ontzettend knap, vind ik dat

Dankjewel, lief van je, ik hoor je compliment, maar er is wel een kanttekening. Zonder dat ik mezelf helemaal onderuit haal, moet ik toegeven dat het werk teveel van mij vraagt. Ik red het samen met en door mijn co- trainer en ik begeleid en train meestal alleen de introverte, angstige/ verlegen jongeren. Tot 2 jaar geleden was er binnen mijn organisatie ook ruimte om voorkeur aan te geven. Toen werden de functie eisen aangescherpt, meer productie en je moet 'alles' kunnen bedienen. geen ruimte meer voor voorkeuren. Hierdoor ging het steeds slechter met mij en ben ik in de ziektewet beland.
De jongeren die juist uitgesproken zijn of bijvoorbeeld agressief gedrag laten zien, dat lukt mij niet.
Ik ben sinds januari weer aan het terug komen en ik vraag mij af wat haalbaar voor mij is. Ik heb destijds met mijn vorige therapeut afgesproken om iig zolang de therapie duurt geen radicale beslissing te maken, bv ander werk zoeken.

Cestlavie83 schreef: ↑

20-02-2019 22:43

Dankjewel, lief van je, ik hoor je compliment, maar er is wel een kanttekening. Zonder dat ik mezelf helemaal onderuit haal, moet ik toegeven dat het werk teveel van mij vraagt. Ik red het samen met en door mijn co- trainer en ik begeleid en train meestal alleen de introverte, angstige/ verlegen jongeren. Tot 2 jaar geleden was er binnen mijn organisatie ook ruimte om voorkeur aan te geven. Toen werden de functie eisen aangescherpt, meer productie en je moet 'alles' kunnen bedienen. geen ruimte meer voor voorkeuren. Hierdoor ging het steeds slechter met mij en ben ik in de ziektewet beland.
De jongeren die juist uitgesproken zijn of bijvoorbeeld agressief gedrag laten zien, dat lukt mij niet.
Ik ben sinds januari weer aan het terug komen en ik vraag mij af wat haalbaar voor mij is. Ik heb destijds met mijn vorige therapeut afgesproken om iig zolang de therapie duurt geen radicale beslissing te maken, bv ander werk zoeken.

Ik begrijp dat je heel veel moeite met die groep hebt, kan me voorstellen dat dat heel veel stress geeft. Hoe had de teamleider gereageerd op je mail? Ik hoop dat ze een beetje begripvol is en het juist in je prijst dat je toch aan het werk bent!

Tuinhek, fijn om te horen dat het voorzichtig goed gaat met jou.
Hier gaat het ook zo, ik ben voorzichtig optimistisch. Ik heb bericht van het UWV, ik krijg een jaar WIA uitkering. Mijn man krijgt een verzekering uitgekeerd. Dat geeft minder financiële zorgen.
Daarnaast had ik zelf een informatief gesprek geregeld over schematherapie. De persoon die ik sprak was heel betrokken en ik denk dat zij geregeld heeft dat mijn intakegesprek naar voren gehaald is, naar volgende week dinsdag! Erg blij mee.
Én ik heb afgelopen weekend zo genoten van het fietsen en kamperen. Ik heb denk ik lichttherapie gehad, twee volle dagen in de zon.

Cestlavie83 schreef: ↑

18-02-2019 23:32

Misschien wil je/ willen jullie mee denken. Maar waar ik tegen aan loop, is dat mijn therapeute minder zelfverzekerd overkomt dan de vorige. Het voelt alsof ze soms reageert alsof het ingestudeert is.
Uhm ik keek heel erg op tegen mijn vorige therapeute en dat voel ik nu niet. Ik kan haar dat niet terug geven vind ik.
Ik merk tijdens groepstherapie dat de andere therapeute, (ze zijn met 2 ) ook een dominante rol inneemt tov mijn therapeute.
Hoe kan ik dit aangeven zonder dat het over haar gaat, maar meer over mij.

Cestlavie, als ik je zo lees dan mis je een stukje verbondenheid. Haar reacties zijn ingestudeerd, voelen niet oprecht. En dat is toch wel een key element van therapie. Dat je door verbondenheid/vertrouwd zijn met iemand met die persoon kunt samen werken aan dat jij beter wordt.

Heb je hier wat aan?

Snorriemorrie, ik vind dat advies wel heel erg waardevol. Probeer het even te laten bezinken en voel dan of er weerstand is voor het onbekende. Of dat je kan voelen dat je voor nu genoeg gedaan hebt. Je hebt echt zo veel vooruitgang geboekt!

Prazo en Cestlavie, ik vind het onwijs dapper dat jullie allebei proberen te werken. Mij lukt het niet...

Cestlavie83 schreef: ↑

20-02-2019 22:43

Dankjewel, lief van je, ik hoor je compliment, maar er is wel een kanttekening. Zonder dat ik mezelf helemaal onderuit haal, moet ik toegeven dat het werk teveel van mij vraagt. Ik red het samen met en door mijn co- trainer en ik begeleid en train meestal alleen de introverte, angstige/ verlegen jongeren. Tot 2 jaar geleden was er binnen mijn organisatie ook ruimte om voorkeur aan te geven. Toen werden de functie eisen aangescherpt, meer productie en je moet 'alles' kunnen bedienen. geen ruimte meer voor voorkeuren. Hierdoor ging het steeds slechter met mij en ben ik in de ziektewet beland.
De jongeren die juist uitgesproken zijn of bijvoorbeeld agressief gedrag laten zien, dat lukt mij niet.
Ik ben sinds januari weer aan het terug komen en ik vraag mij af wat haalbaar voor mij is. Ik heb destijds met mijn vorige therapeut afgesproken om iig zolang de therapie duurt geen radicale beslissing te maken, bv ander werk zoeken.

.
Dus eigenlijk is je eigen ervaring een kracht in het helpen van jongeren die tegen vergelijkbare dingen aanlopen als waar jij tegenaan hebt gelopen in je leven!?

Wij zijn trouwens collega's in het werkveld geweest lees ik, al werkte ik voornamelijk met een andere doelgroep en ben ik inmiddels uit kind en jeugd gegaan. Schrijf jezelf niet af als hulpverlener en maak jezelf ook absoluut geen 'bedrieger' omdat je zelf tegen dingen aan loopt. Dat ben je niet je kan juist heel veel betekenen en je kracht hoeft natuurlijk niet bij uitgesproken, agressieve jongeren te zitten. Hoe was het gesprek met je therapeut waarbij je alles eruit hebt gegooid?

Je schreef eerder dat je er enigszins van schrok dat ik je inschatte als iemand die zich snel schikt en aanpast en waaruit ik dat op had gemaakt. Het lukt me nu niet om alles terug te lezen van dit topic en na te gaan waar het precies in heeft gezeten, maar wat ik zo snel weet is dat jij je veel aantrekt van wat andere mensen van je denken, het heel graag goed wil doen en heel kritisch en onaardig bent naar jezelf toe. Je hebt veel last van de strenge en straffende ouderboodschappen. Van daaruit kan ik me goed voorstellen dat je dus veel en vaak aan je eigen gevoel en behoeftes voorbij gaat en deze waarschijnlijk zelfs niet goed kan voelen, ontkent of negatief beoordeelt en veel meer gericht bent op de wensen en behoeftes van anderen. Dat ik deze conclusies trek zal ook deels komen doordat ik het herken en het bij mij ook lang zo heeft gewerkt.

@prazo, wat ben je hard aan het werk zeg! En wat moeilijk in een omgeving waarin er niet veel ruimte is om kwetsbaar te zijn of je gevoel uit te spreken. Al las ik wel dat het goed gaat als je met collega's bent, maar dat het vooral je leidinggevende is die iets bij je triggert. In je berichten hier lees ik dat je best assertief bent en jezelf goed kunt verwoorden. Ik denk dat je gevoel dat getriggerd wordt je blik vertroebelt op je eigen gedrag. Kan je de positieve/neutrale reacties en contacten ook zien en voelen, bijvoorbeeld met collega's? Heb je vandaag iets aan kunnen kaarten bij het overleg op je werk?

Het is heel logisch trouwens voor iedereen die zegt 'ik kan het wel bedenken' of '(cgt achtige) therapieën zijn niet genoeg geweest' dat je vast blijft zitten in dezelfde patronen. Dat soort thrapieën en trainingen pakken het gedrag en het denken aan en dat kan je echt een heel eind op weg helpen. Maar dat wat je niet redt daarmee is je gevoel dat getriggerd wordt, dat basale dat heel diep in je zit. En daarvoor is contact nodig, contact maken met een thrapeut (of iemand anders) die met jou samen bij je gevoel kan komen, bij wie je écht kwetsbaar kan zijn, met wie je bijvoorbeeld door die kindmodi kan gaan werken om daar meer inzicht in te krijgen (denken), maar ook alle pijn, angst, verdriet en kwetsbaarheid te kunnen voelen en te leren daarvoor te zorgen. Want als je daar meer voor kan zorgen zal je minder snel in modi schieten die je iets negatiefs opleveren (zelfsussen, agressie of juist passiviteit of onderwerping, slachtoffergedrag, je te kwetsbaar voelen, jezelf straffen en bekritiseren) maar kan je de gezonde volwassene versterken. Denken is echt niet genoeg, door de gevoelens heen gaan en wat daar allemaal (bijvoorbeeld aan overtuigingen), in jouw persoonlijke situatie, bij komt kijken is echt belangrijk. Problemen zijn niet 'hardnekkig' het geeft gewoon aan hoe heftig het eerder in je leven is geweest, juist door dat te zien en het gevoel aan te gaan kan je in het nu veranderen

Dit wil niet zeggen dat die trainingen en therapieën niet goed zijn (geweest), je hebt al heel veel gedaan om jezelf te helpen. Maar straf jezelf niet door te denken dat jij bijvoorbeeld wel een uitzonderlijk slecht geval zal zijn omdat het allemaal nóg niet heeft geholpen, of dat je hopeloos bent. Je hebt gewoon en ander deel aangepakt, en daar doe je vast al heel veel mee.

@Martje goed om te lezen dat het met jou ook goed gaat! Hoe gaat het tussen jou en je man nu? Wonen jullie samen?

@snorrie, weet je alweer hoe de nieuwe therapie heet? En hoe lang de wachtlijst is? Hoe is het om nu geen therapie te hebben? Waar ben je bang voor met een nieuwe therapeut? Wat zijn je beweegredenen om het wel te doen?

Hier gaat het goed. Ben zoekende in de balans tussen inspanning en ontspanning. Op werk vind ik dat makkelijker, want dan ben ik gewoon aan het werk, maar hoe ik mijn tijd thuis in moet/kan vullen vind ik lastiger; dingen die 'moeten' en dan gewoon niks hoeven.

Prazo36 schreef: ↑

20-02-2019 15:58

Ik lees dit nu pas cestlavie, zo blind ben ik met mezelf en mijn problemen bezig... jeetje zeg wat heftig.

.
Ik corrigeer dit stukje even

Want ik lees ook dat je het heel zwaar hebt momenteel en in overlevingsstand staat. Je bent 's avonds bekaf en hebt haast geen energie om te schrijven hier (wat helemaal prima is!) dat verwoorden als 'zo blind met mezelf en mijn problemen bezig' vind ik niet oké!

snorriemorrie schreef: ↑

22-02-2019 12:10

Wel typisch trouwens, ik werkte ook in de hulpverlening. Waar zou dat toch vandaan komen dan, dat wij juist voor zo'n beroep kiezen?

.
Dat is niet typisch, wel taboe.
Al wordt het dat steeds minder. Het zijn net mensen, die hulpverleners
(Wel is het natuurlijk belangrijk dat je eigen problemen en/of verleden niet je werk negatief beïnvloedt. Soms is het nodig daar (eerst) doorheen te werken, soms past de hulpverlening toch niet.)

@snorrie, hormonen kunnen enorm je gevoel beïnvloeden inderdaad. Ik kan me voorstellen dat het beangstigend is, je zult je dan machteloos voelen. Erg frustrerend! Voel je je nu wat beter? Misschien lukt het je steeds beter om te signaleren wanneer je 'niet jezelf' bent om zo op die dagen nog wat beter voor jezelf te zorgen.

Niks mis met cognitieve therapieën trouwens, dat is niet wat ik bedoelde in mijn vorige post. Je denken, gevoelens en gedrag zijn gewoon állemaal belangrijk. Als mensen tegenwoordig zijn we over het algemeen het sterkst op het gebied van denken en dan gedrag.

Maar dus blijkbaar ook het gevoel dat jij (als gezonde volwassene) (nog) niet voldoende voor de gevoelens en emoties van die kindmodi kan zorgen, waardoor er allerlei 'slechte' dingen gebeuren?

tu1nhek schreef: ↑

22-02-2019 11:58

.

Wij zijn trouwens collega's in het werkveld geweest lees ik, al werkte ik voornamelijk met een andere doelgroep en ben ik inmiddels uit kind en jeugd gegaan. Schrijf jezelf niet af als hulpverlener en maak jezelf ook absoluut geen 'bedrieger' omdat je zelf tegen dingen aan loopt. Dat ben je niet je kan juist heel veel betekenen en je kracht hoeft natuurlijk niet bij uitgesproken, agressieve jongeren te zitten. Hoe was het gesprek met je therapeut waarbij je alles eruit hebt gegooid?

@ tuinhek Aah nu snap ik het, vandaar je een keer schreef dat je op beide stoelen hebt gezeten.
Het lukt mij meestal om te bedenken, dat hulpverleners ook hun eigen problemen hebben, maar zo nu en dan voelt het hypocriet. Ik hoor mezelf dan een ander aanmoedigen door bv te zeggen, het is oke dat je het spannend vind, dat is niet erg, de intentie om het te gaan doen is al knap. En dan schaam ik me diep voor mezelf.
Het gesprek met mijn therapeut is nog niet af, ik kan mij haar reactie niet eens goed herinneren. Ik was op dat moment erg overstuur. Ik meende dat ze mij erkenning gaf, terwijl ik aan het huilen was en dat ze later ook noemde dat we er nog op terug gaan komen. Rationeel denk ik nu, dat de werkrelatie met mijn huidige therapeut wel kan groeien, maar ik vermoed dat ik niet ga voelen wat ik bij de vorige therapeut heb gevoeld. Ik weet nu ook niet of dat nu wel of niet handig was voor mijn eigen proces. Ik kreeg destijds ireeele fantasien, de hoop dat ze mij zo leuk zou vinden en zou zeggen, 'goh ik zou graag een vriendachp met je aan willen gaan' maar goed, het vervolg komt nog /i]





Hier gaat het goed. Ben zoekende in de balans tussen inspanning en ontspanning. Op werk vind ik dat makkelijker, want dan ben ik gewoon aan het werk, maar hoe ik mijn tijd thuis in moet/kan vullen vind ik lastiger; dingen die 'moeten' en dan gewoon niks hoeven.

@Tu1nhek Die balans vind ik ook heel lastig, waarschijnlijk door de straffende/veeleisende/ kritische stem. Maar als ik het goed begrijp, werkt dat gedeelte bij jou ook zo(?)
Soms bedenk ik een avond van te voren dat ik de volgende dag een aantal dingen wil ondernemen, bv dat ik naar de winkel/stad wil om iets te kopen of een wandeling wil maken of met muziek het huis wil poetsen etc. Op het moment dat ik wakker wordt is het al geen willen mee, maar moeten. En dan zit mijn hele planning mij dwars. Alles moet ik dan doen van mezelf. Ik vind vaak geen rust thuis. Als ik zie dat er iets op de grond ligt, dan heb ik meteen de drang om te gaan stofzuigen, maar dan vind ik ook dat ik de badkamer moet gaan doen, want die had al eerder gemoeten....
Lastig dus,

snorriemorrie schreef: ↑

22-02-2019 12:31

Ik zie trouwens nu pas dat ik een hoop vragen heb overgeslagen. De wachtlijst is kort, 1 persoon voor me, dus dat is goed te overzien.

Ik ben opzich niet bang met die nieuwe therapeut, maar de gedachte achter schematherapie "kikte" bij mij. Ik heb dat nodig om vanuit een soort theoretisch kader mijn eigen ervaringen te kunnen benoemen en vanuit daaruit ook te kunnen bepalen welk actie dan gepast is. Het is ook soort van eigen geworden om vanuit dat kader naar mezelf en anderen te kijken.

Is de nieuwe therapeut bekend met schematherapie? Misschien dat je gewoon de termen nog kan blijven toepassen?
Mijn huidige therapeut geeft zowel MBT als schematherapie. Hierdoor noemt ze af en toe de modi ook nog, erg prettig.

martje55 schreef: ↑

21-02-2019 20:37

Cestlavie, als ik je zo lees dan mis je een stukje verbondenheid. Haar reacties zijn ingestudeerd, voelen niet oprecht. En dat is toch wel een key element van therapie. Dat je door verbondenheid/vertrouwd zijn met iemand met die persoon kunt samen werken aan dat jij beter wordt.

Heb je hier wat aan?

Hoi Martje, wat fijn dat je een 'Lichtherapie' weekend hebt gehad! Ik hoop dat je de energie kan vasthouden, of op mindere momenten er aan kan terug denken, of alvast een nieuw weekend op de agenda kan zetten!
Klopt wat je schrijft, ik weet alleen niet goed hoe het komt wanneer ik me juist wel of niet verbonden voel.

Als ik bijvoorbeeld naar het hier en nu kijk, voel ik mij met jullie denk ik meer verbonden dan met de 2 vriendinnen die ik heb en ook vergeleken met mijn familie. Terwijl ik jullie niet ken.
Met mijn partner voel ik mij over het algemeen wel verbonden, todat ik mij weer in de steek gelaten voel.

martje55 schreef: ↑

21-02-2019 20:32

Tuinhek, fijn om te horen dat het voorzichtig goed gaat met jou.
Hier gaat het ook zo, ik ben voorzichtig optimistisch. Ik heb bericht van het UWV, ik krijg een jaar WIA uitkering. Mijn man krijgt een verzekering uitgekeerd. Dat geeft minder financiële zorgen.
Daarnaast had ik zelf een informatief gesprek geregeld over schematherapie. De persoon die ik sprak was heel betrokken en ik denk dat zij geregeld heeft dat mijn intakegesprek naar voren gehaald is, naar volgende week dinsdag! Erg blij mee.
Én ik heb afgelopen weekend zo genoten van het fietsen en kamperen. Ik heb denk ik lichttherapie gehad, twee volle dagen in de zon.

Wat fijn dat er weer meer perspectief is!

snorriemorrie schreef: ↑

22-02-2019 12:10

Wel typisch trouwens, ik werkte ook in de hulpverlening. Waar zou dat toch vandaan komen dan, dat wij juist voor zo'n beroep kiezen?

niet typisch denk ik. Ik las onlangs dat het kenmerk van psychotherapeuten is dat velen geparentificeerde kinderen zijn geweest. Die extra gevoelig waren (noodzakelijk om te overleven) om signalen van hun omgeving op te pikken. Wat ze dus later goede psychotherapeuten maakt (als ze zelf uitgetherapied zijn) omdat ze weten wat het is en signalen kunnen oppikken. Grote kans dat iemand met een hele gelukkige jeugd dat gewoon veel minder goed kan/alles aangereikt heeft gekregen. Ik denk dat het ook om die reden verklaarbaar is dat veel getroubleerde mensen hulpverlener worden.

Martje, wat fijn al die positieve ontwikkelingen, ik gun het je dat dit positieve gevoel sterker wordt. Goed dat je zo genoten hebt van het kamperen en hopelijk kun je binnenkort bij een therapeut beginnen met wie het goed klikt.

Tu1nhek, ik vind het interessant te lezen wat je schrijft over het verschil tussen de gedachtenwereld en de gevoelswereld. Als ik mijn therapeuten uit het verleden moet geloven hangen deze met elkaar samen, dus zouden gedachten uiteindelijk gevoel moeten kunnen beïnvloeden. Maar met zulke doffe ellende in je kindertijd zal er wel veel cognitieve therapie nodig zijn om het uiteindelijk mee te redden. Ik zie het zelf als een schuld hebben van 3 ton die je probeert af te lossen, waarbij cgt 200 euro per maand aflossen is en schematherapie misschien wel 1000 aflossen per maand is. Misschien ben ik het nu teveel aan het abstraheren, maar ja, daar ben ik een techneut voor.. Ik doe niets in de zorg, ik zit in de techniek. ik heb altijd het beeld dat techneuten heel vaak horken zijn en iedereen die in de zorg werkt heel collegiaal en sympathiek is, vanwege hun verzorgende functie. Maar eigenlijk is dat stigmatiserend en zo te lezen ook niet waar. Is het begrijpende, betrokkene, verzorgende naar cliënten toe dan eigenlijk niet oprecht? Zitten ze er met elkaar stiekem om te lachen? Dat zou dan wel heel vals zijn. Ik vond therapeuten altijd heel oprecht zorgzaam overkomen, bijvoorbeeld. Maar ja, ik weet niet hoe ze in het privé leven zijn natuurlijk.

Met mijn baas door mijn kindmodi gaan zag ik in elk geval niet helemaal zitten vrijdag. Ik zou natuurlijk het proberen aan te kaarten, heb het gesprek ook keurig voorbereid. Ik heb bedacht en opgeschreven wat ik wilde zeggen en hoe ik het wilde zeggen. Maar daarmee ontkwam ik er niet aan mijn gevoel te benoemen. En dat is iets dat niet verdragen wordt door mijn vermijdende stoornis. Ik zat er dan ook en ik voelde al dat ik ontzettend zou gaan huilen als ik ging zeggen wat ik eigenlijk voelde door het gedrag. Ik had al een dichtgeknepen keel en tranen in mijn ogen staan zonder nog maar een woord gezegd te hebben. Ik besloot het daarom ook niet te doen, want dan wist ik dat ik een hele heftige huilbui zou krijgen, zo eentje met grote uithalen waarbij je niet meer normaal kunt praten maar moet gaan schreeuwen om je nog verstaanbaar te maken. Ik heb er bewust voor gekozen om daar niet aan te beginnen. Dan zit ik daar met die baas van me en god wie weet hoe ongemakkelijk dat geworden was. In plaats daarvan ging ik bij alle kritiek die hij gaf sterk in de verdediging en keek ik soms weg als de tranen te hevig werden. Volgens mij zag hij aan dit gedrag al genoeg. Hij gaf aan dat hij me probeerde te helpen en hij gaf daarna zelfs zowaar een compliment over werk dat ik heel goed had gedaan in zijn ogen. Hij werd milder en er kon ook af en toe eens een glimlach vanaf, als hij me uitleg gaf. Waardoor het iets minder ruw en kil overkwam. Ik denk dat ik met mijn lichaamstaal en gedrag toch de boodschap heb overgebracht, zonder een heel heftige huilbui. Jammer dat ik mijn gevoel niet durf en kan benoemen, maar ik zie het niet zitten om mijn gekwetste kind aan mijn baas te laten zien

Ik zat ook echt te trillen op mijn stoel van de spanning van het inhouden van de huilbui, het was echt een enorme geworden als ik die vrijgelaten had. Ben toch blij met dat hij toch het beste met me voor lijkt te hebben.

@Prazo, ik ben supertrots op je! Volgens mij heb je het juist heel goed aangevoeld en deze situatie goed aangepakt. Natuurlijk wil je niet door je kindmodi gaan bij je leidinggevende op je werk. Op je werk wil je volwassen en professioneel zijn. Je hebt in gesprek je dus professioneel kunnen houden en tóch je gevoel laten zien. Kan het zijn dat je zijn eerdere gedrag en opmerkingen zelf ook als kritischer, harder en killer interpreteert? Dat je het stukje niet ziet waarbij hij het beste met je voor lijkt te hebben? Zoals ik het eerder las komt hij echt over als hard en bot, maar wellicht doen jouw oudermodi daar nog een schep bovenop? Maar misschien, door jouw gevoel te laten zien heb je hem ook iets geleerd. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt in ieder geval! Hoe gaat het nu met je?

Gedachten en gevoel hangen zeker met elkaar samen, maar het werkt twee kanten op, niet alleen dat gedachten je gevoel beïnvloeden, maar ook andersom. En daadoor is in therapie, naar mijn idee, vaak aandacht nodig voor zowel het cognitieve stuk als het gevoel. Beide zijn belangrijk en waardevol. Wat fijn dat jij altijd lieve, betrokken therapeuten hebt getroffen! Zoals ik medewerkers in de zorg ken gaat het alle kanten op, sommigen zijn ontzettend lief en betrokken, anderen niet. Ja, er zal op bepaalde plekken heel wat af gelachen worden ten koste van cliënten, maar er zijn genoeg plekken waar dat niet gebeurt. En het gebeurt ook steeds minder naar mijn idee. Herstelgerichte zorg krijgt steeds meer ruimte, cliënten worden steeds meer gezien als meer dan hun ziekte of stoornis, als samenwerkingspartner en niet alleen als patiënt, als iemand met krachten naast kwetsbaarheden. Maar ik vind ook dat er nog een lange weg te gaan is, op de ene plek is het beter dan de andere. Binnen de GGZ zelf heerst nog veel stigma, ironisch genoeg.

@cestlavie, hoe is je weekend geweest? Als ik iets heb geleerd over het werkveld is het dat hulpverleners ook allemaal wel hun eigen dingen hebben. En dat ik mezelf altijd véél strenger beoordeelde dan mijn collega's. Terwijl ik door hen ontzettend werd en word gewaardeerd. Dat gaat mij nu beter af, de onrust in het werkveld hielp ook niet mee, ik moest ook weer mijn plek vinden. Maar dat schamen, als je je hypocriet voelt, dat kost ontzettend veel energie en werkt als een negatieve spiraal. Lukt het je op momenten ook om je krachten en positieve punten te zien of ervaren? Misschien is dat ook te veel gevraagd, ik weet dat ik dat een hele tijd niet kon en als je in de overlevingsmodus staat kan ik me voorstellen dat je het helemaal niet kan voelen. Wat ik eigenlijk altijd nodig had in de overlevingsmodus was toch meer mildheid naar mezelf toe, minder eisen stellen, liever zijn naar mezelf en eigenlijk alles waarvan ik dacht dat het 'moest' loslaten. Terwijl op die momenten mijn negatieve gedachten juist het sterkst worden waardoor ik juist het idee had dat als ik losliet alles nog véél erger zou worden, want ik was al zo slecht.

Volgens mij zijn je fantasieën van destijds met betrekking tot je therapeut helemaal niet irreëel, maar onderdeel van het proces en ook iets heel menselijks om te voelen. Je hebt veel verbondenheid en liefde zonder voorwaarden gemist in je leven den ik

@snorrie, hoe gaat het met jou inmiddels? Trek je nog meer bij?

@Martje, hoe is jouw weekend geweest?

Hier geen nieuw nieuws. Het gaat goed.