Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
zaterdag 2 februari 2019 om 13:40
Echt rot joh. Zou jhet misschien helpen om te proberen om het gesprek los te koppelen van jouw gekwetste kind? Dus dat je voor jezelf in gedachten neemt: ik laat mijn kwetsbare kind even op de gang, en ga als gezonde volwassene Prazo36 opkomen voor mezelf, waaronder ook dat kwetsbare gedeelte?
Ik ben momenteel bezig met die brief aan mijn kind-kant, maar ik komt maar weinig uit. Ik heb veel geleerd bij therapie, maar ik weet niet... Het idee dat ik die brief dan moet gaan voorlezen in de groep.... Niet echt zin in
Ik ben momenteel bezig met die brief aan mijn kind-kant, maar ik komt maar weinig uit. Ik heb veel geleerd bij therapie, maar ik weet niet... Het idee dat ik die brief dan moet gaan voorlezen in de groep.... Niet echt zin in
zaterdag 2 februari 2019 om 22:26
Nee snap ik heel goed dat je daar geen zin in hebt, Snorrie... Lijkt me ook lastig om zo ver uit de comfortzone te treden!snorriemorrie schreef: ↑02-02-2019 13:40Echt rot joh. Zou jhet misschien helpen om te proberen om het gesprek los te koppelen van jouw gekwetste kind? Dus dat je voor jezelf in gedachten neemt: ik laat mijn kwetsbare kind even op de gang, en ga als gezonde volwassene Prazo36 opkomen voor mezelf, waaronder ook dat kwetsbare gedeelte?
Ik ben momenteel bezig met die brief aan mijn kind-kant, maar ik komt maar weinig uit. Ik heb veel geleerd bij therapie, maar ik weet niet... Het idee dat ik die brief dan moet gaan voorlezen in de groep.... Niet echt zin in
Heb sowieso in gedachten dat ik wil aangeven dat ik best open sta voor kritiek op mijn functioneren, maar dat ik liever iets opbouwender begeleid word en bovendien dat ik apart genomen word als zulke dingen besproken moeten worden. Ik wil eens in de week of eens in de twee weken een voortgangsgesprek inplannen en dan wil ik dat we het erover hebben, mijn leidinggevende en ik. Ik wil ook echt duidelijk laten weten dat ik van dit soort dingen niet gediend ben. Ik zat later te bedenken dat er misschien ook het boze kind bij mij heel prominent aanwezig is. Ik was heel verdrietig maar ik denk dat ik nog bozer was, dan verdrietig. Ik wilde eigenlijk alles uit mijn handen laten vallen en het kantoor uitlopen, allemaal cynische opmerkingen schoten door mijn hoofd van ''wat ik doe wordt toch niet gezien, dus waarom zou ik nog wat doen?''
Ik vermoed dat dat een boos kind is, ik heb het maar niet uitgesproken in elk geval, al voel ik het wel zo. Kan net zo goed niets meer doen, zo wordt het in feite al omschreven door mijn leidinggevende. Ik denk ook dat ik ga janken als ik bv aangeef dat het me demotiveert. Wil ik niet maar ik ken mezelf.
maandag 4 februari 2019 om 14:31
Prazo, Het klinkt inderdaad dat je vanuit het gekwetste kind, in het boze kind modus schoot. Ik kan het mij ook zo voorstellen dat je er boos over werd en bent.
Ik hoop dat het je gaat lukken om het gesprek aan te gaan en met dat idee over voortgangsgesprekken neem je zeker verantwoordelijkheid voor je eigen ontwikkelingsproces!
@ snorrie morrie: ik ben benieuwd hoe het is gegaan met de brief?
@ Martje55: hoe is het gesprek gegaan bij GGZ?
Ik hoop dat het je gaat lukken om het gesprek aan te gaan en met dat idee over voortgangsgesprekken neem je zeker verantwoordelijkheid voor je eigen ontwikkelingsproces!
@ snorrie morrie: ik ben benieuwd hoe het is gegaan met de brief?
@ Martje55: hoe is het gesprek gegaan bij GGZ?
maandag 4 februari 2019 om 15:44
maandag 4 februari 2019 om 16:42
ooh wat goed zeg! Ik kan me zo indenken dat het ook als een afscheid/eindpunt voelt.
En wat fijn en goed dat je tegen jezelf kan zeggen dat je er klaar voor bent om het weer zelf, zonder hulp te doen. Op mij kom je ook over, op het forum, dat je heel veel inzichten hebt gekregen door ST . Ik ken je niet, maar het voelt heel dapper en sterk!
En wat fijn en goed dat je tegen jezelf kan zeggen dat je er klaar voor bent om het weer zelf, zonder hulp te doen. Op mij kom je ook over, op het forum, dat je heel veel inzichten hebt gekregen door ST . Ik ken je niet, maar het voelt heel dapper en sterk!
maandag 4 februari 2019 om 16:48
Wow Prazo, wat een lompe kerel. Dat is echt niet fijn. Ik hoop dat het lukt om er op terug te komen en voor jezelf op te komen! Helpt het om van tevoren te bedenken wat jij vindt? Met wat liefdevolle ouderboodschappen, dat je het wel kunt, dat je (meer dan) je stinkende best doet.
Snorriemorrie, mooi dat je die brief voorgelezen hebt. Ook ik lees hier dat je hartstikke goed op weg bent. En je kunt altijd nog hier vragen, twijfels, frustratie kwijt
Cestlavie, ik heb een goed gesprek gehad. Ik heb dezelfde diagnose weer gekregen, dus dat was geen verrassing. Het blijft alleen heel onduidelijk wanneer ik een hoofdbehandelaar krijg, dat blijft frustrerend.
Leuk detail: ik ben pas 2 weken geleden aangemeld voor behandeling bij dit kantoor van de GGZ, daarom is mijn intakegesprek pas eind mei. Geen flauw idee waarom ik weer een intakegesprek moet doen, deze heb ik april vorig jaar al gehad op het andere kantoor.
Snorriemorrie, mooi dat je die brief voorgelezen hebt. Ook ik lees hier dat je hartstikke goed op weg bent. En je kunt altijd nog hier vragen, twijfels, frustratie kwijt
Cestlavie, ik heb een goed gesprek gehad. Ik heb dezelfde diagnose weer gekregen, dus dat was geen verrassing. Het blijft alleen heel onduidelijk wanneer ik een hoofdbehandelaar krijg, dat blijft frustrerend.
Leuk detail: ik ben pas 2 weken geleden aangemeld voor behandeling bij dit kantoor van de GGZ, daarom is mijn intakegesprek pas eind mei. Geen flauw idee waarom ik weer een intakegesprek moet doen, deze heb ik april vorig jaar al gehad op het andere kantoor.
martje55 wijzigde dit bericht op 04-02-2019 16:57
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
53.40% gewijzigd
maandag 4 februari 2019 om 19:09
Ik heb het zo opgelost: ik zei ik wil eens per week een voortgangsgesprek 1 op 1 en dan kun je daarin feedback geven op mijn functioneren.
Dit vond hij goed en ik heb ze gelijk voor de rest van mijn proeftijd in onze beider agenda gezet.
Aan een collega heb ik het hele voorval verteld en wat het met mij deed, emotioneel. Die begreep het en vond het vervelend en dat dit wel opgelost moest worden.
In het eerste 1 op 1 gesprek als het dan nog steeds zo knaagt ga ik aangeven wat voor gevoel het me gaf en waarom. Als het vrijdag niet meer knaagt laat ik het erbij.
Ik durf toch minder snel tegen mn baas te zeggen wat het met me doet vanwege zijn knorrigheid/lompigheid. Toch te bang om niet begrepen te worden nog.
We zullen zien aan het eind van de week. Misschien komen we tot elkaar en misschien niet, zo zie ik het maar.
Vandaag deed ie voor zn doen wel aardig
Dit vond hij goed en ik heb ze gelijk voor de rest van mijn proeftijd in onze beider agenda gezet.
Aan een collega heb ik het hele voorval verteld en wat het met mij deed, emotioneel. Die begreep het en vond het vervelend en dat dit wel opgelost moest worden.
In het eerste 1 op 1 gesprek als het dan nog steeds zo knaagt ga ik aangeven wat voor gevoel het me gaf en waarom. Als het vrijdag niet meer knaagt laat ik het erbij.
Ik durf toch minder snel tegen mn baas te zeggen wat het met me doet vanwege zijn knorrigheid/lompigheid. Toch te bang om niet begrepen te worden nog.
We zullen zien aan het eind van de week. Misschien komen we tot elkaar en misschien niet, zo zie ik het maar.
Vandaag deed ie voor zn doen wel aardig
maandag 4 februari 2019 om 22:26
Wat mega knap van je!!! En wat een dapper besluitsnorriemorrie schreef: ↑04-02-2019 15:44Het is uiteindelijk goed gegaan. Ik heb de brief net voorgelezen, en het was ook wel goed zo eigenlijk.
Ik denk dat ik ook wel zeker weet dat ik ga stoppen, de brief voelde ook een beetje als afscheid gek genoeg... Ik denk dat ik er klaar voor ben om het weer zelf te proberen
dinsdag 5 februari 2019 om 21:21
@ Martje: wat frustrerend dat je weer moet wachten op een intake.... en dat je eigenlijk nog steeds niet weet welk traject je in gaat. Was het andere kantoor dan een andere instelling?
@ Prazo; ik kan me goed inleven in je keuze. Ik vind het heel knap dat er een afspraak staat. Ikzelf zou dat gaan vermijden vanwege angst. Ik ben benieuwd hoe het a.s. gesprek zal aanvoelen. Misschien wordt het wel een constructief en een aangenaam gesprek. Dat hoop ik in ieder geval voor je.
@ Prazo; ik kan me goed inleven in je keuze. Ik vind het heel knap dat er een afspraak staat. Ikzelf zou dat gaan vermijden vanwege angst. Ik ben benieuwd hoe het a.s. gesprek zal aanvoelen. Misschien wordt het wel een constructief en een aangenaam gesprek. Dat hoop ik in ieder geval voor je.
woensdag 6 februari 2019 om 11:01
Prazo, wat heb je dat goed aangepakt!
Cestlavie, hier werkt het zo. Ik woon in provincie x, binnen de provincie zijn er 3 kantoren van dezelfde GGZ instelling. Ik zat dus eerst bij kantoor 1 en na verhuizing bij kantoor 2. Officieel had ik in behandeling moeten blijven bij kantoor 1 totdat ik een hoofdbehandelaar had bij kantoor 2. En iedereen zegt nu wel dat het niet zo had mogen lopen, maar daar koop ik niks voor. Ik heb al 4 maanden geen hoofdbehandelaar....
Cestlavie, hier werkt het zo. Ik woon in provincie x, binnen de provincie zijn er 3 kantoren van dezelfde GGZ instelling. Ik zat dus eerst bij kantoor 1 en na verhuizing bij kantoor 2. Officieel had ik in behandeling moeten blijven bij kantoor 1 totdat ik een hoofdbehandelaar had bij kantoor 2. En iedereen zegt nu wel dat het niet zo had mogen lopen, maar daar koop ik niks voor. Ik heb al 4 maanden geen hoofdbehandelaar....
woensdag 6 februari 2019 om 11:10
@Prazo: echt super gedaan
@Martje55: echt belachelijk eigenlijk he, hoe dat loopt?
Ik had vanmorgen een heel slechte bui (leve de PMDD) en ik heb dus ook gebeld met mijn behandelaar, en kreeg toen iemand van de crisisdienst aan de telefoon en alles wat ze zei was; doe maar rustig aan. Pffh, heb je lekker veel aan.
Echt de GGZ.... Ze doen veel goeds hoor, maar soms denk ik ook wel dat ze het totaal niet serieus nemen
@Martje55: echt belachelijk eigenlijk he, hoe dat loopt?
Ik had vanmorgen een heel slechte bui (leve de PMDD) en ik heb dus ook gebeld met mijn behandelaar, en kreeg toen iemand van de crisisdienst aan de telefoon en alles wat ze zei was; doe maar rustig aan. Pffh, heb je lekker veel aan.
Echt de GGZ.... Ze doen veel goeds hoor, maar soms denk ik ook wel dat ze het totaal niet serieus nemen
woensdag 6 februari 2019 om 13:58
@ martje, ah ik snap het vandaar de verschillende kantoren, maar inderdaad hoe het loopt en dat het niet de bedoeling was.... daar koop je helemaal niks voor. Echt heel frusterend voor je 
Ik duim voor je dat er in mei dan ook echt snel behandeling kan starten.
Mijn intake/ wachtlijst traject duurde destijds ook 11 maanden vanaf de huisarts tot aan het eerste gesprek met de behandelaar, wat ik ook erg lang vond.
@ Snorriemorrie: Hoe is het nu met je? is de bui weer wat behapbaar? Het kan zo leeg voelen, wanneer je in een slechte bui zit en dan uit eindelijk hulp vraagt en dan zo'n leeg antwoord krijgt. Inderdaad wat moet je ermee...
Hopelijk sloot ze het gesprek niet af met ; "... en nog een fijne dag"
Ik kan me erg inleven, omdat ik dat ook een keer had.
Ik zou ook graag een tip of advies van jullie willen krijgen, want het is een brei in mijn hoofd....
Ik moet nog erg wennen aan mijn nieuwe behandelaar. Ze is wel aardig en rustig en serieus, maar ze staat heel erg van me af. Ik voel geen 'natuurlijke ' klik. Ik heb ook vaak de gadachten tijdens de gesprekken, dat ik sommige uitspraken en manieren van haar maar raar vind. Deze gedachten zorgen er voor dat ik dan ook weer boos op mezelf wordt, omdat het weer negatieve gedachten zijn. Tijdens de gesprekken laat ze soms ook hele lange stiltes waardoor ik mij super ongemakkelijk voel..... Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen.
Nu besef ik mij, dat ik daar ook niet zit om een vriendschap op te bouwen of dat iemand helemaal 'in mijn plaatje/ straatje'moet passen. Maar ik voel zo'n afstand dat ik niet bij mijn gevoel kom, behalve de gevoelens van ongemakkelijkheid, spanning/ zenuwen, en kritische gedachten. Van de week werd ik overvallen door gevoelens en gedachten mbt de vorige behandelaar. Het maakte me zo ontzettend boos en en verdrietig dat het zo is gelopen, dat ze weg ging. Tot aan nu voel ik me heel vaak leeg en alleen en ik mis het gevoel dat ik bij haar had. Maar rationeel is het misschien beter dat nu geen klik heb, want dan verzand ik niet weer in het contact met de behandelaar.
Ik weet gewoon niet wat ik met al deze gevoelens aan moet, maar het zit me zo in de weg. Ik heb soms hele dagen dat ik hierover zit te piekeren en ik word harstikke somber van.
Ik duim voor je dat er in mei dan ook echt snel behandeling kan starten.
Mijn intake/ wachtlijst traject duurde destijds ook 11 maanden vanaf de huisarts tot aan het eerste gesprek met de behandelaar, wat ik ook erg lang vond.
@ Snorriemorrie: Hoe is het nu met je? is de bui weer wat behapbaar? Het kan zo leeg voelen, wanneer je in een slechte bui zit en dan uit eindelijk hulp vraagt en dan zo'n leeg antwoord krijgt. Inderdaad wat moet je ermee...
Hopelijk sloot ze het gesprek niet af met ; "... en nog een fijne dag"
Ik kan me erg inleven, omdat ik dat ook een keer had.
Ik zou ook graag een tip of advies van jullie willen krijgen, want het is een brei in mijn hoofd....
Ik moet nog erg wennen aan mijn nieuwe behandelaar. Ze is wel aardig en rustig en serieus, maar ze staat heel erg van me af. Ik voel geen 'natuurlijke ' klik. Ik heb ook vaak de gadachten tijdens de gesprekken, dat ik sommige uitspraken en manieren van haar maar raar vind. Deze gedachten zorgen er voor dat ik dan ook weer boos op mezelf wordt, omdat het weer negatieve gedachten zijn. Tijdens de gesprekken laat ze soms ook hele lange stiltes waardoor ik mij super ongemakkelijk voel..... Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen.
Nu besef ik mij, dat ik daar ook niet zit om een vriendschap op te bouwen of dat iemand helemaal 'in mijn plaatje/ straatje'moet passen. Maar ik voel zo'n afstand dat ik niet bij mijn gevoel kom, behalve de gevoelens van ongemakkelijkheid, spanning/ zenuwen, en kritische gedachten. Van de week werd ik overvallen door gevoelens en gedachten mbt de vorige behandelaar. Het maakte me zo ontzettend boos en en verdrietig dat het zo is gelopen, dat ze weg ging. Tot aan nu voel ik me heel vaak leeg en alleen en ik mis het gevoel dat ik bij haar had. Maar rationeel is het misschien beter dat nu geen klik heb, want dan verzand ik niet weer in het contact met de behandelaar.
Ik weet gewoon niet wat ik met al deze gevoelens aan moet, maar het zit me zo in de weg. Ik heb soms hele dagen dat ik hierover zit te piekeren en ik word harstikke somber van.
woensdag 6 februari 2019 om 14:10
Echt rot dat je nog steeds geen klik ervaart met je huidige behandelaar. Dat is zoveel fijner als je goed kunt samenwerken...
Zou het wellicht helpen om juist dit eens te bespreken? Hoe jij je voelt in het contact en wat het in je oproept? Want het lijkt me best veel energie kosten om dit voor je te houden en hier omheen te werken, toch?
Ik ken het wel hoor, ik mis 20 weken later ook nog steeds mensen uit mijn vorige schematherapie groep. Inmiddels wel gewend aan de nieuwe groep, maar ik heb ook niet echt het gevoel dat ik heel veel vooruit ben gekomen de afgelopen 20 weken. Ik mis de openheid die er was en de vertrouwdheid.
maar ik heb wel geprobeerd de knop om te zetten inderdaad: we zitten niet in therapie om vrienden te maken maar om te leren.
Ja zoiets zei ze wel aan het einde trouwens, fijne dag. Je hebt er zo weinig aan he? Maargoed misschien verwacht ik soms ook wel teveel van een ander. Helaas is het niet zo zoals bij een gebroken been dat zij er gips omheen kunnen doen en dat het opgelost is. Het blijft hard werken.
Inmiddels ben ik wel door mijn therapeut teruggebeld en dat was we heel waardevol. Ik heb het even voor mezelf samengevat, ik dacht ik plaats het ook even hier voor wie dat eventueel nuttig vindt. Het is wel een beetje in losse flarden dus wellicht totaal niet te begrijpen...
Als ik in mijn PMDD periode zit, zijn mijn kind-modi erg sterk aanwezig. ZIj hebben dan wat extra aandacht, liefde en bevestiging nodig. Op dit moment blijf ik maar zoeken naar oplossingen en vechten tegen de PMDD, maar na 5 jaar vanalles proberen is de kans natuurlijk steeds kleiner dat er ook daadwerkelijk een oplossing zal komen. Vechten is eigenlijk niet de oplossing.
De oplossing zou kunnen liggen in accepteren dat het zo is en goed zorgen voor mezelf en mijn kind-modi.Waar heb ik op zo’n moment echt behoefte aan? Niet aan mopperen over hoe slecht het allemaal gaat, maar bijvoorbeeld aan een knuffel, even rustig aan kunnen doen etc.
Ik mag me in die week nog veel bewuster worden van mijn behoeftes, waar ik hulp bij nodig heb enz. En ook goed voor mezelf zorgen door hier om te vragen.
Verder mag ik ook erop vertrouwen dat bepaalde buien weer overgaan. Net als bij een klein kind dat boos of verdrietig is, mag ik ook mezelf even troosten of laten afkoelen en ook kijken naar de behoeftes zoals ik dat eigenlijk ook bij mijn kind doe. Mijn opmerkingen niet te serieus nemen. (Dit kan ik ook aan mensen in de omgeving zo communiceren) Als ik lelijke opmerkingen maak is dat vaak vanuit die kindmodus waar ik op dat moment weinig invloed op heb, maar wel moet proberen zo min mogelijk naar te handelen.
Zou het wellicht helpen om juist dit eens te bespreken? Hoe jij je voelt in het contact en wat het in je oproept? Want het lijkt me best veel energie kosten om dit voor je te houden en hier omheen te werken, toch?
Ik ken het wel hoor, ik mis 20 weken later ook nog steeds mensen uit mijn vorige schematherapie groep. Inmiddels wel gewend aan de nieuwe groep, maar ik heb ook niet echt het gevoel dat ik heel veel vooruit ben gekomen de afgelopen 20 weken. Ik mis de openheid die er was en de vertrouwdheid.
maar ik heb wel geprobeerd de knop om te zetten inderdaad: we zitten niet in therapie om vrienden te maken maar om te leren.
Ja zoiets zei ze wel aan het einde trouwens, fijne dag. Je hebt er zo weinig aan he? Maargoed misschien verwacht ik soms ook wel teveel van een ander. Helaas is het niet zo zoals bij een gebroken been dat zij er gips omheen kunnen doen en dat het opgelost is. Het blijft hard werken.
Inmiddels ben ik wel door mijn therapeut teruggebeld en dat was we heel waardevol. Ik heb het even voor mezelf samengevat, ik dacht ik plaats het ook even hier voor wie dat eventueel nuttig vindt. Het is wel een beetje in losse flarden dus wellicht totaal niet te begrijpen...
Als ik in mijn PMDD periode zit, zijn mijn kind-modi erg sterk aanwezig. ZIj hebben dan wat extra aandacht, liefde en bevestiging nodig. Op dit moment blijf ik maar zoeken naar oplossingen en vechten tegen de PMDD, maar na 5 jaar vanalles proberen is de kans natuurlijk steeds kleiner dat er ook daadwerkelijk een oplossing zal komen. Vechten is eigenlijk niet de oplossing.
De oplossing zou kunnen liggen in accepteren dat het zo is en goed zorgen voor mezelf en mijn kind-modi.Waar heb ik op zo’n moment echt behoefte aan? Niet aan mopperen over hoe slecht het allemaal gaat, maar bijvoorbeeld aan een knuffel, even rustig aan kunnen doen etc.
Ik mag me in die week nog veel bewuster worden van mijn behoeftes, waar ik hulp bij nodig heb enz. En ook goed voor mezelf zorgen door hier om te vragen.
Verder mag ik ook erop vertrouwen dat bepaalde buien weer overgaan. Net als bij een klein kind dat boos of verdrietig is, mag ik ook mezelf even troosten of laten afkoelen en ook kijken naar de behoeftes zoals ik dat eigenlijk ook bij mijn kind doe. Mijn opmerkingen niet te serieus nemen. (Dit kan ik ook aan mensen in de omgeving zo communiceren) Als ik lelijke opmerkingen maak is dat vaak vanuit die kindmodus waar ik op dat moment weinig invloed op heb, maar wel moet proberen zo min mogelijk naar te handelen.
woensdag 6 februari 2019 om 19:39
wauw wat een mooie flowchart heb je gemaakt voor jezelf. Ik vind het echt knap hoe ver je bent, Je hebt echt veel inzicht gekregen. Wat ik zou willen weten Snorriemorrie, dat gedeelte over behoeftes, heb je dat ook geleerd tijdens therapie? Of wist je dat al van jezelf?
Ik vind het altijd zo lastig als die vraag wordt gesteld; 'wat heb je nodig? wat zou je kunnen helpen? Waar ligt je behoefte..... geen idee.
Ook zit de veeleisende ouder modus in de weg; die vind dat ik het zelf moet oplossen en verantwoordelijk ben.... maar wat daar dan onder zit in gekwetste kind/ kleine 'Cestlavie' en wat ik nodig heb, geen idee. Hoe ben jij daar achter gekomen?
En bedankt voor je tip. Stel dat ik dat zou durven om het bespreekbaar te maken, kwets ik de behandelaar daar dan niet mee? ik wil haar zeker niet het gevoel geven dat ik haar niet goed genoeg vind. Ik ben bang dat het ervoor zorgt dat er nog meer ongemakkelijkheid door komt of dat ze mij er op afrekent.
Ik vind het altijd zo lastig als die vraag wordt gesteld; 'wat heb je nodig? wat zou je kunnen helpen? Waar ligt je behoefte..... geen idee.
Ook zit de veeleisende ouder modus in de weg; die vind dat ik het zelf moet oplossen en verantwoordelijk ben.... maar wat daar dan onder zit in gekwetste kind/ kleine 'Cestlavie' en wat ik nodig heb, geen idee. Hoe ben jij daar achter gekomen?
En bedankt voor je tip. Stel dat ik dat zou durven om het bespreekbaar te maken, kwets ik de behandelaar daar dan niet mee? ik wil haar zeker niet het gevoel geven dat ik haar niet goed genoeg vind. Ik ben bang dat het ervoor zorgt dat er nog meer ongemakkelijkheid door komt of dat ze mij er op afrekent.
woensdag 6 februari 2019 om 21:29
Ik denk niet dat ze je erop gaat afrekenen. Ik denk dat zij ook wel merkt dat er iets aan scheelt en dat ze blij zal zijn als je het bespreekbaar maakt. Een goede therapeut kan volgens mij ook wel incasseren. Bij onze groep wordt ook regelmatig vertelt dat bepaalde dingen niet werken of niet goed voelen. Die therapeut zit daar om jou te helpen, als iets niet goed werkt dan horen ze dat volgens mij wel graag.
Wat mijn behoeftes zijn weet ik zelf ook niet altijd goed hoor. Soms kom ik er per toeval achter dat iets werkt, dan probeer ik dat een volgende keer gewoon weer. En wat wel helpt vaak is om te kijken aan welke basisbehofte niet is voldaan (o. a autonomie, behoefte om jezelf te kunnen zijn, basisveiligheid etc.) Ik heb het wel beter geleerd bij therapie, daarvoor was ik me er totaal niet van bewust sowieso en nu is het ook nog lastig vaak hoor
Wat mijn behoeftes zijn weet ik zelf ook niet altijd goed hoor. Soms kom ik er per toeval achter dat iets werkt, dan probeer ik dat een volgende keer gewoon weer. En wat wel helpt vaak is om te kijken aan welke basisbehofte niet is voldaan (o. a autonomie, behoefte om jezelf te kunnen zijn, basisveiligheid etc.) Ik heb het wel beter geleerd bij therapie, daarvoor was ik me er totaal niet van bewust sowieso en nu is het ook nog lastig vaak hoor
donderdag 7 februari 2019 om 18:32
Dankjewel voor het mee denken Snorriemorrie, Ik denk dat ik mij ga voorbereiden om het bespreekbaar te maken. Ik vind het doodeng, maar misschien lucht het ook op. Ik zit er heel erg mee, ik weet dat mijn nieuwe behandelaar niet hezelfde zal zijn/ worden als de vorige, maar elke keer vind ik nu het verschil veel te confronterend. Ik voel me gewoon steeds zo in de steek gelaten.
En wat betreft de behoefte, stel dat je bij jezelf voelt dat je de behoefte hebt aan genegenheid als je je alleen voelt of bv troost wanneer je verdrietig bent, hoe pak je dat dan aan?
Zoek je dat dan in jezelf? door liefdevolle ouderboodschappen of zoek je dat bij een ander?
En wat betreft de behoefte, stel dat je bij jezelf voelt dat je de behoefte hebt aan genegenheid als je je alleen voelt of bv troost wanneer je verdrietig bent, hoe pak je dat dan aan?
Zoek je dat dan in jezelf? door liefdevolle ouderboodschappen of zoek je dat bij een ander?
donderdag 7 februari 2019 om 19:10
Dat wisselt eigenlijk. Soms dan kan ik het zelf geven en soms heb ik gewoon iemand anders nodig. De laatste tijd ben ik wel steeds meer gaan oefenen met vriendinnen bellen. Elke keer als ik vertel dat ik in de put heb gezeten kreeg ik de vraag: waarom heb je dan niet even gebeld? Sinds kort doe ik dat dus vaker, even iemand bellen als het niet gaat. De ene keer een vriendin, de andere keer mijn moeder of zus..... Ik probeer het wel een beetje af te wisselen En ook regelmatig voor hen klaar te staan, het moet natuurlijk niet van 1 kant komen, dat vind ik heel belangrijk zelf
En ook regelmatig voor hen klaar te staan, het moet natuurlijk niet van 1 kant komen, dat vind ik heel belangrijk zelf
vrijdag 8 februari 2019 om 22:11
Fijn al die bemoedigende woorden. Maar Cestlavie, 11 maanden, tjeeminee dat is lang! Knap dat je dat volgehouden hebt.
En ik kan me voorstellen dat het jou en je therapeut oplucht om daadwerkelijk te benoemen welke gedachten je hebt. Scheelt jou hopelijk een boel energie.
Snorriemorrie, blegh, die stomme hormonen. En dan ook nog iemand bij de crisisdienst die je niet snapt.... Iemand dan een fijne dag wensen vind ik echt niet kunnen.
Mooi hoe je dat vervolgens inzichtelijk maakt. Net als bij Cestlavie zit dan mijn straffende ouder in de weg. Hoe zorg je ervoor dat je die week nóg liever voor jezelf bent? In ieder geval kan ik je ook een virtuele knuffel geven.
Iemand hier was er ook geïnteresseerd in. Ik ben nu bezig met het boek "Voluit leven" en heb een mooi inzicht gekregen. Ik ben de laatste maanden veel aan het "wegvluchten" in strategieën die op de lange termijn niet helpend zijn.
Tuinhek, hoe gaat het met jou?
En ik kan me voorstellen dat het jou en je therapeut oplucht om daadwerkelijk te benoemen welke gedachten je hebt. Scheelt jou hopelijk een boel energie.
Snorriemorrie, blegh, die stomme hormonen. En dan ook nog iemand bij de crisisdienst die je niet snapt.... Iemand dan een fijne dag wensen vind ik echt niet kunnen.
Mooi hoe je dat vervolgens inzichtelijk maakt. Net als bij Cestlavie zit dan mijn straffende ouder in de weg. Hoe zorg je ervoor dat je die week nóg liever voor jezelf bent? In ieder geval kan ik je ook een virtuele knuffel geven.
Iemand hier was er ook geïnteresseerd in. Ik ben nu bezig met het boek "Voluit leven" en heb een mooi inzicht gekregen. Ik ben de laatste maanden veel aan het "wegvluchten" in strategieën die op de lange termijn niet helpend zijn.
Tuinhek, hoe gaat het met jou?
zaterdag 9 februari 2019 om 18:02
Snorriemorrie, knap hoe je toch die stap zet om mensen op te bellen als je steun nodig hebt. Je lijkt goed te kunnen voelen wat je nodig hebt, wel vervelend dat je niet veel steun hebt kunnen ervaren van de crisisdienst. Wel fijn dat jouw therapeut je terugbelde.
Ik heb heel veel last van m’n problemen in het werk. Ik heb moeite met dat ik geen bevestiging krijg of ik iets goed doe, en ik vat veel dingen als afwijzend en afkeurend op en dan word ik boos of verdrietig.
Gesprek met mijn baas durfde ik niet concreet op de gebeurtenis terug te komen, en al helemaal niet op het gevoel dat het mij gaf. Dit om te voorkomen dat ik gekwetst word. Ik vroeg wel op de man af wat hij vond van mijn functioneren en dat ik bang was dat ik mijn loon niet waard was. Dit bleek volkomen niet aan de orde, sterker nog die proeftijd is wat hem betreft geen thema, hij heeft belang bij mijn blijven. Hij wilde dat ik in het bestuur van commissies ging die in ons vakgebied actief zijn en in mijn leerproces investeren om mij allround op te leiden.
Dit geeft veel vertrouwen op zekerheid. Maar ik verberg wel mijn hele psychische problematiek. Ik ben echt heel erg van slag geweest door de situatie maar als ik het benoem ben ik bang dat hij me geen geschikte kandidaat meer vindt voor dit werk, wat toch vraagt om tegen kritiek en druk te kunnen. Ik heb ook gezegd dat ik open sta voor feedback als het maar opbouwend is.
Door het hele gedoe was ik woensdagavond volledig over mijn toeren thuisgekomen omdat er weer kritiek was op mijn werk (blijkt achteraf te zijn omdat ze hoge standaarden hanteren) en ik vreesde voor mijn baan. En dan blijkt het gewoon goed te zitten.
Ik kan er niet goed tegen als het niet af en toe wordt bevestigt dat het goed zit. Ik schaam me er ook te erg voor om te vertellen hoe van slag ik was. Hij moest eens weten.
Ik heb heel veel last van m’n problemen in het werk. Ik heb moeite met dat ik geen bevestiging krijg of ik iets goed doe, en ik vat veel dingen als afwijzend en afkeurend op en dan word ik boos of verdrietig.
Gesprek met mijn baas durfde ik niet concreet op de gebeurtenis terug te komen, en al helemaal niet op het gevoel dat het mij gaf. Dit om te voorkomen dat ik gekwetst word. Ik vroeg wel op de man af wat hij vond van mijn functioneren en dat ik bang was dat ik mijn loon niet waard was. Dit bleek volkomen niet aan de orde, sterker nog die proeftijd is wat hem betreft geen thema, hij heeft belang bij mijn blijven. Hij wilde dat ik in het bestuur van commissies ging die in ons vakgebied actief zijn en in mijn leerproces investeren om mij allround op te leiden.
Dit geeft veel vertrouwen op zekerheid. Maar ik verberg wel mijn hele psychische problematiek. Ik ben echt heel erg van slag geweest door de situatie maar als ik het benoem ben ik bang dat hij me geen geschikte kandidaat meer vindt voor dit werk, wat toch vraagt om tegen kritiek en druk te kunnen. Ik heb ook gezegd dat ik open sta voor feedback als het maar opbouwend is.
Door het hele gedoe was ik woensdagavond volledig over mijn toeren thuisgekomen omdat er weer kritiek was op mijn werk (blijkt achteraf te zijn omdat ze hoge standaarden hanteren) en ik vreesde voor mijn baan. En dan blijkt het gewoon goed te zitten.
Ik kan er niet goed tegen als het niet af en toe wordt bevestigt dat het goed zit. Ik schaam me er ook te erg voor om te vertellen hoe van slag ik was. Hij moest eens weten.
zondag 10 februari 2019 om 11:50
Ow Prazo, wat naar dat je zo overstuur was. Ik herken wel veel van wat je schrijft. Het is gedeeltelijk waarom werken nu niet lukt.
Als het zou lukken om jezelf die bevestiging te geven, dan heb je het niet meer zo van externen, baas of collega's nodig. Maar dat is een heel leerproces om daar te komen.
En ergens zou ik het je ook gunnen om je kwetsbaarder op te kunnen stellen. Wie weet willen collega's best wel vaker positief commentaar geven als het jou helpt om je goed te voelen. Hoewel ik dit zelf ook vreselijk lastig vind!
Snorriemorrie, jouw berichten hebben me vannacht geholpen. Ik merkte emotioneel compleet op slot te zitten. Toen ben ik liefdevolle ouderboodschappen op gaan schrijven. Eerst voelde ik er niks bij, maar toen ik ze hardop uitsprak wel. Dat was bevrijden.
Als het zou lukken om jezelf die bevestiging te geven, dan heb je het niet meer zo van externen, baas of collega's nodig. Maar dat is een heel leerproces om daar te komen.
En ergens zou ik het je ook gunnen om je kwetsbaarder op te kunnen stellen. Wie weet willen collega's best wel vaker positief commentaar geven als het jou helpt om je goed te voelen. Hoewel ik dit zelf ook vreselijk lastig vind!
Snorriemorrie, jouw berichten hebben me vannacht geholpen. Ik merkte emotioneel compleet op slot te zitten. Toen ben ik liefdevolle ouderboodschappen op gaan schrijven. Eerst voelde ik er niks bij, maar toen ik ze hardop uitsprak wel. Dat was bevrijden.
zondag 10 februari 2019 om 17:08
Wat fijn Martje55.
@Prazo: Ik denk dat er niks mis mee is om ook behoefte te hebben aan wat positieve feedback. Tegelijk denk ik dat het ook goed is om te proberen het uit jezelf te gaan halen. Je hebt nu gehoord dat hij tevreden over je is en tenzij hij anders aangeeft dan kun je er ook vanuit gaan dat hij dat dan blijft, toch?
Ik denk dat we allemaal wel een stukje bodemloze put hebben op één of meerdere gebieden. Die bevestiging van een ander horen dat helpt maar even, het is echt belangrijk om te gaan ontdekken dat het ook uit jezelf kan komen.
@Prazo: Ik denk dat er niks mis mee is om ook behoefte te hebben aan wat positieve feedback. Tegelijk denk ik dat het ook goed is om te proberen het uit jezelf te gaan halen. Je hebt nu gehoord dat hij tevreden over je is en tenzij hij anders aangeeft dan kun je er ook vanuit gaan dat hij dat dan blijft, toch?
Ik denk dat we allemaal wel een stukje bodemloze put hebben op één of meerdere gebieden. Die bevestiging van een ander horen dat helpt maar even, het is echt belangrijk om te gaan ontdekken dat het ook uit jezelf kan komen.
maandag 11 februari 2019 om 08:48
Amsonia schreef: ↑10-02-2019 23:20Hallo meiden. Ik zou graag mee willen schrijven, is dit mogelijk? Volg nu 16 maanden schematherapie en over 2 maanden stopt het. Ik heb veel aan de therapie gehad. Moeilijk vindt ik het contact met mijn therapeut. Het contact vind ik best persoonlijk. Ik weet niet wat normaal is. Hoe hecht is jullie band met de therapeut?
Natuurlijk ben je welkom om mee te schrijven.
Hier is het contact niet super hecht, dat komt ook omdat het groepstherapie is, dus heel veel dingen wordt niet heel diep op ingegaan eigenlijk. Dus echt een band opbouwen is dan toch lastiger denk ik dan bij 1 op 1 contact
maandag 11 februari 2019 om 17:28
Ik heb vandaag mijn een na laatste sessie gehad. We moesten allemaal een vragenlijst invullen buiten de sessies om, daar staat dan op hoeveel last je nog hebt van bepaalde schema's. Bij mij was het allemaal verbeterd, het ene ntuurlijk wel meer dan het andere, maar alles was beter geworden. Dus ik ben erg tevreden
Helaas was er geen tijd meer om terug te koppelen hoe het nu verder zal gaan, dus daar zit ik nog wel even een week voor in spanning. Ik heb zelf aangegeven dat mijn wens is om nog wel begeleiding te krijgen, maar niet meer in de groep
Helaas was er geen tijd meer om terug te koppelen hoe het nu verder zal gaan, dus daar zit ik nog wel even een week voor in spanning. Ik heb zelf aangegeven dat mijn wens is om nog wel begeleiding te krijgen, maar niet meer in de groep
