Schema therapie kletspraat

Hoi allemaal, hier ben ik ook weer even met een berichtje. Of het echt klein zal blijven moet natuurlijk nog maar blijken, ik denk het niet eigenlijk haha.

Cestlavie, voel je tot niets verplicht hoor, het is de bedoeling dat je je prettig voelt op dit forum en het niet bijdraagt aan stress (is mijn persoonlijke mening), maar ik denk wel dat ik dan voor iedereen mag spreken.. Een knuffel van mij, voor de moeilijke tijd waar je nu door gaat. Als ik wat voor je kan doen laat het me weten.

Martje, ook voor jou een , voor al die stress met de scheiding, het dagelijks leven dat wel gewoon doorgaat en de strubbelingen met de therapie. Je bijdragen op dit forum vind ik samen met die van alle andere schrijfsters heel waardevol, en je hoort er zoals al eerder is gezegd, ook bij. Als je daar opnieuw een keer aan twijfelt, wil ik ook gerust een tegenwicht bieden aan de stem veroorzaakt door het schema isolatie.

Snorrie, hoe staat het met de spanningen voor de sollicitatie? Ik kan me wel voorstellen dat als je eigenlijk het gevoel hebt dat het je op gaat breken, dat die angst erg hoog kan oplopen. Vooral als in het moment zelf allemaal schema's de kop kunnen opsteken, die richting gaan geven aan het gesprek. Maar je bent jezelf er zo van bewust en dat is wel een heel goede troef om dicht bij jezelf te blijven. Toch alvast veel sterkte. En anders inderdaad misschien nog uitzendwerk waar je je kunt inschrijven voor ad hoc klusjes zoals een dagje meehelpen bij een evenement. Zijn misschien wel bureaus die gespecialiseerd zijn in het faciliteren daarvan? Voor mij zou dat juist weer helemaal niets zijn, ik gedij beter op die voorspelbare kantoordagen, haha.


Bloem, erg fijn dat je zoveel steun ervaart aan dit topic. Ik heb zelf geen literatuurtips oid omdat ik naast het volgen van dit topic, geen schematherapie volg. Maar ik hoop dat je veel aan de therapie zult hebben, het begin is altijd wel even spannend natuurlijk.

Tu1nhek, hoe gaat het met jou?

Met mij gaat het matig, er zitten nu al barsten in mijn relatie. Ik ben er ook oprecht door aan het twijfelen gegaan. Hij blijkt ook schema's te hebben van waaruit hij ineens een muur optrekt naar mij toe en ik ga ineens erg twijfelen of we wel bij elkaar passen.

Het begon zo, hij was vooral over zichzelf aan het praten en toen ik erop gereageerd had en toen iets wilde vertellen over mijzelf en mijn eigen ervaring wat ook een best wel kwetsbaar deel van mij is, wat ik niet zo snel met mensen deel, toen reageerde hij daar eigenlijk heel ongeïnteresseerd op en ratelde hij verder over zijn eigen verhalen. En ik voelde me toen beledigd/gekwetst omdat hij helemaal geen oog had voor de kwetsbare dingen die ik hem zojuist had toevertrouwd. Hij vroeg ook nergens op door, iets dat ik normaal altijd wel doe bij hem, vandaar ook dat ik er zo teleurgesteld om was, denk ik.

Toen zei ik dat tegen hem en toen was het mis. In plaats van het met mij uit te praten en zich af te vragen wat me zo raakte begon hij een muur op te trekken en zichzelf gigantisch te verdedigen door alles dat ik zei te ontkennen in een ''dat deed ik niet'', later ging hij mij zelfs aanvallen door me op een kinderachtige manier te proberen te 'pakken' op mijn eigen woorden, waardoor ik me niet serieus genomen en niet gehoord en begrepen voelde. Uiteindelijk zei hij sorry maar ik had niet de indruk dat hij wist waarvoor hij zijn excuus aan het maken was en dan heb ik er dus ook helemaal niks aan. Ik gaf aan dat ik geen belang had bij een sorry om ergens vanaf te zijn, maar dat ik wil dat hij zich probeert te verplaatsen in waarom zijn gedrag mij op dat moment heeft gekwetst. Daar hebben we eerst slaande ruzie om gehad inclusief een slapeloze nacht en een beroerde werkdag als gevolg, om vervolgens een analyse van zijn kant te krijgen waarom hij het nu wel begreep en dat hij zich inderdaad aangevallen had gevoeld en daarom een muur optrok, maar dat hij juist een open houding had moeten aannemen en moeten doorvragen waardoor het kwam. Ik was in eerste instantie heel blij met dit antwoord omdat ik het idee heb dat hij wel van zijn starre gedachtengoed af wil stappen voor mij, maar ik heb er eigenlijk geen zin in dat dit elke keer als hij mij kwetst en ik dat probeer aan te geven, gebeurt. Dit kostte me eigenlijk al teveel negatieve energie, en ik heb geen zin om een relatie te nemen met iemand die dezelfde problematiek en schema's heeft als ik, want aan die van mezelf heb ik mijn handen al vol genoeg, en ik was ook echt furieus door z'n gedrag wat waarschijnlijk weer vanuit een schema van mij komt.

Maar het maakt de boel zo ontzettend ingewikkeld dat ik niet weet of ik hier energie voor heb naast een fulltime baan en onderwijs, en ik zou morgen naar m toe maar ik voel me eigenlijk helemaal niet meer veilig door z'n actie, als ik hem dan echt nodig heb in een kwetsbare toestand dan ramt hij de deur in mijn gezicht dicht. Dan denk ik ook, nou dan ben ik liever alleen. Dus zit enorm te twijfelen.

Warrig verhaal misschien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens weet wat er bij mij werd getriggerd, maar ik werd zelf ook heel erg boos. Ik bleef wel gewoon netjes maar ik beet hem wel toe dat hij zich af moet vragen of ik de juiste voor hem ben als hij telkens getriggerd raakt door mijn gekwetstheid, en ook dat ik niet de therapeut ga uithangen voor hem maar gewoon op een volwassen manier over dingen met hem wil kunnen praten. Maar vanbinnen kookte ik echt en dacht ik hou toch eens op met jezelf verdedigen man, je bent alleen maar met je zelf bezig. Teveel zelfmedelijden in een man vind ik echt heel onaantrekkelijk, dat heb ik ingeslikt maar het lag op het puntje van mijn tong.

Snorriemorrie, goed dat je een knoop hebt doorgehakt. En succes alvast met het gesprek.

Cestlavie, reageer alleen als jij er behoefte aan hebt. Voor mezelf geldt wel dat ik hier schrijven vermeden heb, omdat een straffende ouder mij influistert dat ik het toch allemaal alleen moet doen. Heb je een idee wat er bij jou achter zit?

Prazo, fijn om ook van jou te horen.
Pfff de ruzie met je vriend klinkt wel heel intens. Hoe lang zijn jullie samen?
Misschien heb je hier wat aan: een aantal jaar geleden had ik ook intense ruzies met mijn man. Ik schoot dan in de woedende beschermer en dacht: "ik haat je". Ik heb daarvan geleerd dat het een signaal is, dat ik eigenlijk heel erg geraakt, gekwetst werd. Vervolgens probeerde ik te vertellen welk verdriet er achter de boosheid zat.

Oh en ik ben op dit moment het boek "Liefdesbang" aan het lezen. Dat is zó gigantisch herkenbaar. Ik heb er veel aan.

Gisteren een hele leuke dag gehad met klussen bij een vriendin.
En ik hoop dat dit steunende gedachten zijn en geen schema's. Ik mag alles flink opschuiven in de toekomst. De komende zomervakantie niet bezig met de scheiding. Dit jaar geen (intensieve) therapie en niet verhuizen.
Het voelt beter als ik daar voor kies ipv dat het mij overkomt. Het blijft heel onzeker, maar iets beter te verdragen.

Hoi allemaal

Een tijdje niet geschreven hier, al lees ik wel, ik kom niet toe aan er echt even voor zitten. Ik ben erg moe de laatste tijd en wat ingedut, weer wat passiever geworden, minder gezond leven en het heeft allemaal invloed op elkaar.

@snorrie, ik herken het dat je boos wordt als je weer in een modus bent beland en het pas achteraf door hebt. Ik lees hier de willoos inschikkelijke wat betreft je sollicitatie, klopt dat? Maar achteraf heb je het dus wel door en denk je 'nee, dit is niet wat ik zoek' het staat je toch vrij om te bellen en dit door te geven? Het is oké dat je het niet meteen door had, je kan altijd weer terugpakken. Wat betreft je WW kan dat dan weer niet, maar dat is dan een andere kwestie, dat gaat niet over meegaan in je schema.

Pittig dat het moment daar is dat je man voor de sterilisatie gaat. Dit lijkt mij ook een emotioneel moment. Gewoon dat je iets afsluit waarvan je diep in je hart eigenlijk had gewild dat het anders was verwijt jezelf nou niet die gedachten over het noodlot, wat zegt zo'n gedachte eigenlijk 'ik hou heel veel van mijn kind en zou nooit zonder willen, hij betekent heel veel voor mij'.

@cestlavie, alleen schrijven als je er behoefte aan hebt inerdaad. Weet ook dat je niets hoeft te 'leveren' hier, je mag ook gewoon komen halen, komen spuien, komen vragen. Sterkte voor deze moeilijke tijd, als je ergens behoefte aan hebt of iets nodig hebt laat het weten

@martje, heb je nu nog enige professionele hulp? Je schreef laatst dat je de crisisdienst had gebeld en aan het overleven was. Ben je nu gestopt bij de plek waar je de groepstherapie deed of blijft daar een (individueel) traject doorlopen? Pas op de plaats is soms even goed, als je tevreden bent met hoe het nu loopt is daar ook ruimte voor.

@prazo, fijn om weer wat van je te lezen! Iedereen heeft schema's, het lastige is alleen dat onveilig gehechte mensen meestal andere onveilig gehechte mensen aantrekken en dan kunnen de schema's wel een beetje erg gaan stapelen lastig om vanaf een forum in te schatten hoe de situatie is gegaan. Ieder mens heeft natuurlijk zo zijn/haar kwestbaarheden waardoor hij/zij geraakt kan zijn. Natuurlijk heb je geen zin om de kleuterjuf of therapeut uit te hangen, maar in relaties moet je vaak wel met elkaar leren communiceren. De vraag is misschien meer, gaat dit een heel grote stempel op jullie relatie drukken of is dit iets wat eens of een enkele keer zo voorkomt? Ik kan me voorstellen dat er aan beide kanten wat geraakt is (bij jou iets met dat zelfmedelijden en dat hij te weinig met jouw gevoel en behoefte bezig was) maar het kan ook zijn dat je een onwijze kleuter aan de haak hebt geslagen of nouja een 'kleuter' iemand die nog enorm vastloopt in eigen schema's....ik vind het echt onmogelijk er iets objectiefs over te zeggen vanaf hier. Hebben jullie trouwens letterlijk slaande ruzie gehad?

Hier gaat het ook matig. Zoals ik schreef ben ik erg moe en ik denk dat dat te maken heeft met een soort vicieuze cirkel waarbij allerlei onderdelen invloed op elkaar uitoefenen. Op min werk merk ik dat ik me snel bekritiseerd en daarmee niet goed genoeg voel en tekort voel schieten. En dan gelijk helemaal als persoon, alsof ik nooit iets goed genoeg kan doen en dan komt die oude overtuiging omdat ik gewoon niet goed genoeg ben, omdat ik geen goed mens ben van binnen. Dat denk ik dan niet per se letterlijk, maar die sluimerende overtuiging waar ik vanuit handel is er merk ik. Het idee harder of anders te moeten werken om te verbergen of compenseren voor het nooit goed genoeg zijn. Ik ga dan ook steeds zoeken naar bewijs voor alles wat ik niet goed doe. Ik voel me ook tekort schieten in mijn relatie. Ik probeer er met zelfcompassie en liefdevolle (ouder) boodschappen stap voor stap uit te klimmen, want mezelf helemaal afschrijven brengt me nergens en wordt het alleen zwaarder van. En qua gedrag echt uit het zelfzussen te blijven en dat te begrenzen, want dat heeft ook invloed op de vicieuze cirkel. En ook zwaardere tijden te zien als iets tijdelijks, iets wat bij de golvende beweging van het dagelijkse leven hoort en niet als falen of bewijs dat ik niet goed genoeg ben, nooit goed genoeg zal zijn enz.

Snorriemorrie, ik vind het dapper dat je naar de sollicitatie bent gegaan. En als je je grens voelt en uit voordat je een contract tekent, is het nog op tijd

Verder lees ik veel goede dingen. Keep up the good work!

Tuinhek, pfff lastig dat je nu weer in een negatieve spiraal lijkt te komen. En dat je hard moet werken om eruit te komen. Ik vind het heel knap dat je jezelf niet af wilt schrijven. Dat is tegen de straffende ouder in.
Heb jij nog hulp om hier over te praten?

Ik blijf nog in nazorg bij het team van schematherapie. Maar ik vind de hulp wel magertjes. Nu in de vakantieperiode zie ik mijn hoofdbehandelaar eens in de drie weken. Daarna eens in de twee weken. Nu ik het opschrijf besef ik dat het aan mij is om dat te uiten en vragen of het anders kan.

Verder ben ik blij met jullie bevestiging: ik hoef niet alles in één keer te doen. Ik ga na de zomervakantie van de scheiding prioriteit maken. Want pas daarna kan ik een eigen huis huren (ivm huurtoeslag).

Whoehoe, je hebt een baan! Wat tof. En knap dat het lukte om grenzen aan te geven.
En mooi om te horen dat je rustig bent onder de sterilisatie.

Ik ga mezelf een schop onder de kont geven vanochtend. Ik ben al dagen onrustig omdat ik dingen op papier wil zetten voor de scheiding. Puur voor mezelf. En daarna lekker baggeren in de modder op de mountainbike (met als beloning lang weken in bad
:big grin: )

@snorrie, jaaa! Gefeliciteerd. Dat heb je snel geregeld én weer een mooie ervaring dat je gewoon mag overleggen en aangeven wat JIJ wil en dat dat helemaal prima is. Wil je delen wat je gaat doen hier? Fijn dat je zo'n rustig gevoel hebt. Mooi bezig!

@martje, klinkt als een goede daginvulling! En mooi dat je ziet dat je ook iets anders mag vragen aan je behandelaar/behandelteam.

Hier ben ik aan een goede einde van de week gekomen. Echt wel even pittig gehad de eerste dagen van de week. Maar ben ik goed doorheen gekomen. Rustig blijven, niet de lat te hoog leggen, realistisch tegen mezelf blijven, dus een balans tussen mezelf geruststellen en verantwoordelijkheid nemen. Het was niet makkelijk, maar zo gaat dat. Ohja en vooral: dat ik me geraakt voel betekent niet dat ik het allemaal verkeerd doe, niks kan, een stom slecht mens bent. Het is gewoon menselijk. Iedereen voelt zich wel eens geraakt, aangesproken, aangevallen, alsof ze het niet goed doen. @martje, ik heb geen hulp meer, ik had tijdelijk weer contact met met mijn therapeut dit jaar na een wat heftige najaar vorig jaar, maar dat heb ik inmiddels weer afgerond. Het is ook wel goed zo.

@cestlavie, ik hoop dat jij de week een beetje oké doorkomt. Een zoals je hem nodig hebt, vul maar in wat voor soort

@prazo, hoe gaat het met jou?

Leuk snorrie, dat klinkt wel goed!

Hoi lieve allemaal,

Dankjullie wel voor de lieve steunende aanmoediging en de digitale knuffels.

@ Snorrie gefeliciteerd met je nieuwe baan! Wat fijn dat je iets hebt gevonden, wat goed bij je aansluit.
@Tuinhek, ik herken het gevecht wat je omshrijft met jezelf, het gevecht tegen je kritische gedachten. Het lastige maakt, dat ook al ben je bewust van de gedachten en patronen, dat het toch blijvend is en misschien daardoor soms nog meer frustrerend.
Maakt het bij jullie ook zo moe om constant zo'n innerlijk dialoog of soms innerlijke conflicten met jezelf te hebben??
Ik word de laatste tijd ook aangesproken door anderen, bv door mijn vriend over dat ik hardop aan praten ben tegen mezelf, heb dan hele gesprekken en discussies met mezelf Hardop
@Martje is het een beetje gelukt om zaken op papier te zetten?
@ Prazo, hoe is het nu? heb je het voor jezelf een beetje kunnen plaatsen wat er gebeurde in de situatie en wat je er van vind. Dat wat Tuinhek schreef klinkt wel verhelderend.
Ik en mijn vriend hebben bijna dezelfde schema's en we lijken ook sterk op elkaar, dat is soms moelijk maar soms begrijpen we elkaar daarom ook juist beter. Ik moet wel zeggen dat door de gesprekken samen met mijn vorige behandelaar ons erg heeft geholpen.

Ik heb twee lastige weken achter de rug, een achtbaan aan emoties, waardoor ik mij uitgeput, vlak en leeg voel. Ik was de hele tijd boos op mezelf en op anderen, voelde mij behoorlijk onverbonden met de wereld. ik had eerst het hele verhaal getypt, maar zojuist weggehaald. Het voelt toch iets te riskant om op het internet te plaatsen. Maar de situatie gaat over mijn werk.
Het blijft lastig en daar moet ik gewoon mee leren dealen. Op dit moment probeer ik mij te focussen op niet te willen vluchten voor alles. Ik heb sterk de neiging om mij te willen verstoppen en niks te willen voelen. Van de week een behoorlijke terug val gehad in mijn oude patroon. Niet naar therapie gaan, in bed liggen overdag en in de avond flink alcohol gebruiken.
Ik heb inmiddels samen met mijn behandelaar mijn schema/ modi er bij gepakt en gekeken naar wat er gebeurt.
Ik schiet van gekwetst kind modi ( niemand ziet mij, iedereen laat mij in de steek, ik ben alleen)
naar straffende ouder modi (ik heb het zelf verpest, wat dom dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken, je kunt ook helemaal niks, je hebt het zelf verpest, waardeloos persoon ben ik ook) ,
naar boze kind modi, (hoe kun je mij dit aan doen, jij hebt het recht niet om over mij te oordelen, het is jouw schuld dat ik mij zo voel je snapt er ook helemaal nilks van)
terug naar straffende ouder modi ( hoe haal je het in je hoofd om het op anderen te schuiven, het is mijn eigen schuld, bah wat gedraag ik mij ook als slachtoffer, ga eens wat nuttigs doen ipv )
en dan onthecht en onthechte zelfsusser.
Ik heb het nu weer wat meer helder voor mijzelf en ben mij wat meer bewust. Probeer me weer te focussen op dat de pijnlijke gevoelens er mogen zijn, dat het niet mijn eigen schuld is en dat ik de gevoelens wel overleef

Hoi @cestlavie, fijn om weer iets van je te lezen

Wat een achtbaan zit je in inderdaad, dat zal wel ontzettend heftig zijn. Goed dat je een therapeut naast je hebt lopen voor steun, maar ook om je te helpen je gevoelens en gedrag in deze situatie te begrijpen. Zo te lezen ben je daar ook echt goed mee bezig, ook al gaat het nu moeilijk en doe je misschien niet alles zo goed als je verwacht van jezelf. Volgens mij heb ik gisteravond nog je oorspronkelijke verhaal gelezen. Komt de gezonde volwassene ook ergens in beeld? Misschien als gewenste ideale ouder? Of gewenste liefdevolle ouder voor het gekwetste en boze kind? Om te troosten, om te beschermen tegen de straffende ouder en die weg te sturen, om het gekwetste en boze kind met al die pijnlijke gevoelens vast te houden? Je bent hard bezig, het is zo rot de situatie zoals het nu is. Ik kan niet wachten tot de de dag waarop je hier doorheen bent en erop terug kan kijken, deze tijden zijn zwaar

Ik herken wat je schrijft, dat je je bewust wordt van de patronen en soms gewoon moe bent van het gevecht, omdat het gevoel blijft. En dat dat zo frustrerend kan zijn. Dat herken ik van een hele tijd geleden. Dus ik kan je vertellen dat het minder wordt, die frustratie. Omdat er echt een punt kan komen waarop je ermee om kan gaan. En in plaats van een onmogelijke strijd voelt het meer als een bootje op de golven. En omdat ik nu besef dat, hoewel mijn gedachten en gevoelens soms extreem kunnen zijn (niet meer zo erg als vroeger) die getriggerd zijn door gevoelens die héél, héél normaal en menselijk zijn. Het gevoel tekort te schieten, het verkeerd te doen, een fout te maken....dat is allemaal zo normaal en zo menselijk. Maar dat het bij mij werd (en soms nog wordt zoals je las) dat het dan hélemaal mis was, een bevestiging van wat een waardeloos, stom mens ik ben, dat is het stukje dat niet 'normaal' was. Maar het is oké om je rot te voelen naar aanleiding van gebeurtenissen. En ik moest deze week even flink inzetten om daar doorheen gaan, maar ik ben me er bewust van en kan er iets tegenover zetten waardoor ik weer bovenwater kom, waardoor het weer rustiger wordt, waardoor ik mezelf de tijd geeft om verder te gaan en het rotgevoel over te laten gaan. Dat is zo anders dan voorheen waarin ik, eerst zonder dat ik me er bewust van was, en later met meer bewustzijn, helemaal wegzakte in zelfhaat met de hele neerwaartse spiraal en alle gevolgen van dien. En een bonus erbij is dat het nu niet alleen neutraliseren is, maar ik kan ook juist zelfs positieve dingen uit de situatie halen. Positieve dingen die ik mezelf eerst ontzegde door mezelf helemaal af te schrijven. Ik kan leren en groeien, en dat kon eerst niet, want ik gaf mezelf die kans niet eens. Het is echt makkelijker en milder en zo veel rijker dan voorheen. Maar het heeft wel tijd en veel oefening en veel vallen nodig gehad. Momenten, dagen, weken, maanden waarin ik er geen vertrouwen in had, waarin ik middenin in die negatieve spiraal weer zat. En nu is het meer een hobbel op de weg, een storm op zee, die echt wel overwaait als ik niet mezelf meteen overboord gooi. En dat was afgelopen week wel even een behoorlijke storm, een grote hobbel. Maar die heb ik ook weer gehad.

Dus hopelijk een beetje hoop weer voor de mensen die er middenin zitten, hou vol, wees mild en geef jezelf een kans

tu1nhek schreef: ↑

13-07-2019 11:45

Volgens mij heb ik gisteravond nog je oorspronkelijke verhaal gelezen. Komt de gezonde volwassene ook ergens in beeld? Misschien als gewenste ideale ouder? Of gewenste liefdevolle ouder voor het gekwetste en boze kind? Om te troosten, om te beschermen tegen de straffende ouder en die weg te sturen, om het gekwetste en boze kind met al die pijnlijke gevoelens vast te houden? Je bent hard bezig, het is zo rot de situatie zoals het nu is. Ik kan niet wachten tot de de dag waarop je hier doorheen bent en erop terug kan kijken, deze tijden zijn zwaar


Dus hopelijk een beetje hoop weer voor de mensen die er middenin zitten, hou vol, wees mild en geef jezelf een kans

Wat je schrijft Tu1nhek (en wat Snorrie beaamt) dat geeft zeker hoop, dat het anders kan worden. Jullie zijn het levende bewijs, dus daar wil ik op vertrouwen. Je omschrijft ook erg helder en duidelijk hoe dat proces is gegaan, dus dat is prettig.
Nou.... dat van de gezonde volwassene en de troost van de liefdevolle ouder, ik heb sterk de neiging (kom ik steeds meer achter) om dat uit te willen besteden. Ik heb het idee, maar corrigeer mij als het niet klopt, dat jullie dit stukje minder hebben???
Wanneer ik mij bijvoorbeeld eenzaam en alleen voel dan heb ik de neiging om mij afhankelijk te maken van een ander, Red mij alsjeblieft, Maar het gevoel, de behoefte om gered te worden is niet meer te vervullen, dit is het tekort van vroeger. Omdat ik niet gered kan worden door de ander, kom ik denk ik in het cirkeltje terecht van zie je nu wel, niemand geeft echt om mij, en dan schiet ik weer in de straffende kant naar mijzelf en naar de ander en wil ik mij verstoppen.
Ik moet dus echt leren om die gezonde volwassene en de liefdevolle ouder in mezelf te zoeken, om dat patroon te veranderen. Omdat het echt nieuw voor mij is, om die kant bewust in mezelf te zoeken in de moeilijke momenten, is het nog erg kwetsbaar. En natuurlijk is de gezonde volwassen er gelukkig ook wel , dat maakt ook dat ik dit topic weer opzoek, open sta voor bewustwording en om te leren, rustig kan analyseren en weer op een 'gezonde' manier mezelf motiveren om weer door te gaan.

Wat lees ik hier weer een wijze dingen. Wat zijn jullie al ver in je proces zeg, waardevolle inzichten!

Ik blijf even kort want ik heb niet zo veel tijd, maar van harte gefeliciteerd met je nieuwe baan, Snorrie! Ben benieuwd naar je verhalen straks.

Cestlavie, sterkte in deze rottijd, zo te lezen ben je je ontzettend goed bewust van je eigen patronen en weet je er realistisch en helder naar te kijken. Ook goed dat je jezelf de ruimte blijft geven om het een rottijd te vinden en het te erkennen dat het gewoon ontzettend kut is natuurlijk, de gang van zaken. Ik herken heel erg het niet onder ogen kunnen en willen zien van een (vermeende) afwijzing en daarom echt alles doen om het te voorkomen. En dan als het toch gebeurt ontzettend uit het lood geslagen zijn. Ik vind het knap hoe je je hier doorheen slaat, echt. Goed dat je hier ook hulp bij hebt.

Ik ga gelukkig weer beter met m'n vriend maar ik hoef hem nog steeds niet vaker dan eens per week te zien want als ik heel eerlijk ben naar mezelf toe, vertrouw ik eigenlijk niemand (buiten mijn familie om) voldoende om er echt meer tijd in te gaan investeren. Want alle tijd die ik daarin steek kan ik niet in andere dingen steken die wel bij mij/van mij blijven. Dit voelt toch een beetje als tijdelijk, ik kan me niet voorstellen dat uiteindelijk iemand echt voor langer met me wil samenzijn. Ondanks lieve dingen die hij zegt, zelfs dat ik het helemaal ben voor hem, hij nam in de ruzie echt heel veel moeite om het met me goed te maken, hij nam ook alle schuld op zich eigenlijk, en toch merk ik aan mezelf dat ik ontzettend wantrouwig ben. Ik zal hier doorheen moeten, en toch meer mensen moeten gaan vertrouwen, anders kan hij hoog springen of laag springen, maar het moet vanuit mij ook goed gaan.
Ik vertrouw gewoon echt helemaal geen mens, dat is toch wel erg eigenlijk. Ik wist niet dat het zo erg was, want ik vermeed relaties aangaan. En nu ik het actief zoek kom ik erachter, dat ik zo in elkaar steek. Lastig om het los te laten maar ik ga het wel echt proberen.

Daarnaast merk ik dat ik in bepaalde situaties zoals als m'n leidinggevende er is heel erg snel nerveus word en ga trillen, omdat ik weet dat hij me observeert en alles ziet. In alle gesprekken die ik gehad heb met hem tot nu toe merk ik dat hij heel erg opmerkzaam is, ook al heb ik niet door dat hij oplet. Dus nu ben ik eigenlijk heel erg gespannen als hij in de buurt is. Ik overweeg de medicijnen die ik hier vroeger tegen had (tegen sociale fobie) weer dagelijks te gaan innemen, maar omdat het een betablokker is ben ik ook weer terughoudend om te voorkomen dat ik mijn hart, dat gezond is, beschadig door de medicijnen en bvb hartritmestoornissen ontwikkel. Dat is het me ook weer niet waard. Maar ik krijg het rustig blijven ook niet onder de knie zonder, het verbetert niet echt heel erg terwijl ik er toch al maanden werk.

snorriemorrie schreef: ↑

13-07-2019 11:49

Mooi hoe je dat omschrijft Tuinhek.Het is ook hoe ik het ervaar: waar ik eerst misschien 3 dagen nodig had om van sommige gebeurtenissen bij te komen, heb ik er nu misschien maar een halve dag last van en soms zelfs nog korter.

En fijn om te lezen dat de storm weer over is. Dat vertrouwen moet ook groeien he, dat elke storm weer overgaat?

.
Ja, zeker, dat vertrouwen moet groeien. En dagen moeten bijkomen vind ik al een flinke stap! Ik ervaar het echt als een andere wereld, een ander bewustzijn waar ik in beland. En voorheen was dat gewoon altijd, en dan maanden of weken met de gevolgen zoals bepaald gedrag, zelfsussen, ontwijken, problemen die daaruit voortkwamen, depressie, zelfhaat en alle gedrag wat daar dan weer bij hoorde. En nu is het alert zijn en de dingen doen die nodig zijn en dan is het nog bijtrekken en bijkomen, maar zoals je zegt misschien een halve dag of een paar dagen. En ik merk sowieso dat ik minimaal een uur nodig heb om uit de 'automatische' gedachten en gevoel te komen (dat is overigens niet ziek, dat komt bij heel gewone mensen ook voor, reacties zijn menselijk). En ik ben al klaar met therapie (met dan nog de onderhoudsbeurt van een paar maanden dit jaar), dus je ziet hoe lang het nog nodig heeft om écht te verstevigen, om echt nieuwe patronen p te bouwen. In therapie zit je er vaak nog middenin, dan ís het vaak nog veel heftiger. Je stopt niet als alles klaar is, maar wanneer je zelf verder kan.

@cestlavie, nee hoor, dat uitbesteden heb ik denk ik niet per se minder, maar misschien wel inmiddels minder en misschien wel in een andere (minder opvallende) vorm. Sommige mensen hebben dat overduidelijk, bijvoorbeeld door steeds bevestiging te willen, of door gedrag te laten zien dat het niet goed met ze gaat, of door reacties van anderen uit te lokken met heel expliciet gedrag. Bij mij was het juist een onzichtbaar proces. En het heeft alles te maken met de bodemloze put. Dat wat je uitbesteedt is wat je juist hebt gemist en in het nu steeds in de bodemloze put gooit waardoor het nooit genoeg is en waardoor je het steeds nodig hebt, steeds hetzelfde rotgevoel houdt en op dit gebied blijft vallen (weet je die metafoor nog met de tuin?) Bij mij ging dat heel erg over goed genoeg zijn en bevestiging nodig hebben. Een valkuil hiervan is echter weer de andere kant dat je niet wil uitbesteden en dan jezelf gaat opleggen dat je alles zelf/alleen moet kunnen waardoor je jezelf steun en verbinding ontzegt (die ken ik ook wel )

Dus het is juist heel scherp dat je ziet dat je bepaalde behoeftes uitbesteedt, dat kan heel goed kloppen. Dat betekent echter niet dat de behoefte verkeerd of niet goed is! Een truc om de gezonde volwassene te zoeken vind ik dat je je afvraagt wat de gewenste ideale ouder zou doen. Dan hoef je niet zo zeer een beroep te doen op wat je al kan (en trigger je ook minder de bodemloze put - vaak denken we dat we iets niet kunnen, omdat door het gemis de drang om het van een ander te krijgen zo groot is, het voelt dan als niet genoeg als we het 'zelf' moeten doen) maar kan je juist meer aansluiten bij wat je mist. Dus niet zo zeer "ik voel me heel alleen, maar ik mag niet gered willen worden door een ander, ik moet dit en dit tegen mezelf zeggen en het daarmee doen" (dit roept meestal weerstand op, omdat het zo erg voelt als niet genoeg en daarmee juist bevestigt wat je mist) maar meer "ik voel me heel alleen, wat zou ik graag willen van een ideale ouder, wat heb/had ik zo nodig? Ja, wat voelt dat alleen en verdrietig, wat kut dat het nog zo blijft voelen, maar dat is waar ik naartoe moet werken. Het klopt dat het nog niet als genoeg voelt, maar ik blijf mezelf troost bieden. Het hoeft niet meteen over te zijn." Hoe rot deze ervaring nu ook is, je bent ook zo hard bezig met reflecteren en nieuwe dingen uitproberen, het levert je ook wat op. Maar nu is het gewoon pijnlijk en zwaar klote en eng en onwijs triggerend

@prazo, je hoeft ook niet sneller te gaan dan dat je gaat je bent aan het uitproberen, open staan voor je vriend. Hopelijk groeit in je proces voorzichtig de overtuiging dat mensen misschien wél echt een hele tijd écht, écht samen met jou willen zijn. Maar het is oké als je daar nog niet in kan geloven. Alleen belangrijk in het proces is openstaan voor nieuwe mogelijkheden, daar ga je van groeien, en dat doe je volgens mij op deze manier wel.

En ja, het is erg en verdrietig dat je basis is dat je niemand vertrouwt. Dat zegt wel iets over wat je geleerd hebt in je verleden Maar ik snap het wel...zelf moet ik er ook niet al te lang bij stilstaan, want dan groeit het wantrouwen en die negatieve overtuigingen over mezelf. Dus...ook dat is een proces dat verschillende gradaties heeft naarmate je verder komt. Gun jezelf die tijd, het is niet erg dat dat nog moet groeien, of dat die negatieve overtuiging en het wantrouwen moet slijten.

Erg belastend die angst die je ervaart op het werk, dat is wel echt slopend. Ik zou zeker starten met medicatie overleggen met je huisarts, maar eigenlijk liever een psychiater. Sommige medicijnen hebben blijvende bijwerkingen, dus controle bij gebruik is wel belangrijk. En je baas is opmerkzaam, maar daarmee ga jij (de oude boodschappen in je hoofd dan) er meteen vanuit dat dat dús betekent dat hij jouw tekortkomingen gaat zien. Dat hij kritisch en hard zal zijn. Maar wellicht ziet hij ook allemaal dingen die jij wél goed kan, de dingen die jij niet meteen opmerkt omdat je meer bezig bent met dat wat niet goed gaat, of een negatieve betekenis geven aan de dingen die je doet. Je baas zal de dingen die hij opmerkt ook door zijn eigen referentiekader interpreteren. Jij mag zijn zoals je bent. Je mag leren. Je mag jezelf zijn. Je mag feedback en kritiek ontvangen, zonder dat dit betekent dat jij niet deugt of niet goed genoeg bent als persoon. Je mag leren van feedback. Je mag je ontwikkelen en groeien. Iedereen die zich ontwikkelt gaat door dit proces en doet dingen soms niet handig. Je doet óók heel veel goed, daarom ben je daar nog steeds. Je bent oké

Cestlavie, ja het is gelukt om dingen op papier te zetten. Er moet nog best veel gebeuren, het volledige echtscheidingsconvenant. Dat zijn veel beslissingen. Ik heb alle beslissingen voor mezelf helder, maar mijn ex-man twijfelt over bijna alles.

Tjee, wat een storm aan emoties. Dat heen en weer schieten van modi naar modi herken ik. Erg vermoeiend. Fijn dat je het proces nu wel helder hebt.

Tuinhek, wat weet je het weer mooi uit te leggen! Voor mezelf heb ik op het moment weinig hoop. Ik zie dat ik al heel lang in het "bewust onbekwaam" stadium zit. Ik zie vaak wel welke modi er spelen, maar kan het nauwelijks bijsturen.

Prazo, knuffel voor jou, niemand kunnen vertrouwen, dichtbij kunnen laten komen, is ook wel erg eenzaam.
En dat je zó zenuwachtig blijft op het werk. Lijkt me behoorlijk pittig, zwaar.

Tu1nhek, ik kan je wel blijven bedanken voor je heldere fijne uitleg, maar ik leer er heel veel van wat je schrijft.
Ik heb het een paar keer moeten lezen om het echt goed te lezen, maar ik denk dat ik je volg. Ik haal er meteen uit, wat ik nu nog fout doe. Ik trek altijd de conclusie: '..... dus ik sta er echt alleen voor en daar moet ik het mee doen'
Het raakt me ook merk ik, want soms wil ik het wel van de daken schreeuwen hoe klote die gevoelens van eenzaamheid en leegte zijn.

Prazo, fijn om te lezen dat het wel weer beter gaat tussen jou en je vriend, maar ik vind het verdrietig en pijnlijk om te lezen dat je ook sterk gevoelens van wantrouwen hebt. Ik denk dat ik het erg herken, tenminste, ik wantrouw niet de mens, maar ik wantrouw dat iemand het echt met mij meent en bij mij blijft. Zelfs miljoenen bewijs is nog geen bewijs. Onbewust zoek ik (zoeken we) bevestiging om juist het tegendeel te bewijzen om onze schema's in stand te houden.
Ik moest bij therapie een flowchart maken (samen met mijn behandelaar gedaan) daarop stonden 'bewijzen" dat mijn vriend het wel degelijk met mij meent, zoals; hij is al x tijd bij me, hij belt mij, hij luistert naar me, hij zegt dat hij van mij houd etc
Deze lijst kan ik erbij pakken als ik weer het gevoel heb dat het niet echt is.
En je angst op het werk, super zwaar voor je.
Misschien is het inderdaad helpend om medicijnen te gebruiken.

Martje wat klote dat je nu het gevoel hebt geen hoop te hebben. Het bijsturen van je modi is het allermoeilijkste wat er ook is. Dat je achteraf door hebt, in welke modi je zat is al een hele grote stap.

Heh Snorrie, vet vervelend dat het zo loopt inderdaad. Ik heb net vluchtig je andere topic gelezen. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dat kan het soms alleen nog maar verwarrender maken en meer spanning geven. Ik kan mij voorstellen dat je nu helemaal niet meer goed weet wat je moet vinden, wil vinden, moet voelen en voelt.
Vind het rot voor je dat het eigenlijk alleen nog maar meer spanning heeft gegeven.