Psyche
alle pijlers
sexueel misbruikt, denk ik.
maandag 13 oktober 2008 om 14:57
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk schrijf, het is namelijk de eerste keer dat ik het opschrijf en het er eigenlijk over heb.
Nou ik ben dus sexueel misbruikt, athans dat denk ik. Ja het is lang geleden. Het begon op mijn elfde en het stopte geloof ik rond mijn dertiende. Ik weet eigenlijk niet of het misbruik is. Misschien wou ik het zelf wel. Het was mijn neef, 3 jaar ouder als ik. Het begon als een spelletje. We gingen spelletjes doen met alle neefjes en nichtjes. Verstoppertje. Ik werd als eerste gevonden. Na een aantal keer spelen wilde niemand meer. Alle neefjes en nichtjes gingen wat anders doen. Ik was in het tuinhuis samen met mijn neef en ik moest van hem een opdracht doen. Ik moest met mijn hand aan zijn kruis voelen. Ik weet niet meer of ik het wilde of niet, maar heb het gedaan. Volgens mij vond ik het niet erg om te doen. Als ik bij mijn oom en tante was dan vroeg mijn neef altijd of ik mee naar boven ging om te spelen. Ik deed dat altijd. Het ging steeds verder. Telkens begon het normaal met een spelletje en als ik dan verloren had moest ik iets bij hem doen of hij ging bij mij iets doen. Zoals hem aftrekken of hij bij mij friemelen. Ik moest ook opdrachten verzinnen eerst deed ik opdrachten als ren een rondje ofzo, maar later verzon ook ik seksuele opdrachten. Ik vond het wel prettig geloof ik, het voelde vertrouwd... Het is vaak gebeurd, maar ik herinner me alleen kleine stukjes. Wat ik als laatste keer herinner is die keer dat hij op mij ging liggen en naar binnen wilde dringen, ik wilde dit niet en wrong mijn lichaam zo dat dit niet lukte en riep dit lukt niet, dit lukt niet, waarop hij stopte. Dit is het laatste wat ik me kan herinneren. Hij kreeg een vriendin en het stopte gelukkig. Ik weet niet goed of het seksueel misbruik is, maar zo voelt het wel, ik was jong had geen idee. Vond het wel vertrouwd maar hoe kan een meisje van 11/12 nou beslissingen nemen in sex?? Niet toch? Toen ik in de brugklas zat ging het niet goed met me. Ik haalde alleen maar onvoldoendes, leraren vroegen zich af hoe dit kon. Ik zat er met mijn gedachten niet bij, maar durfde niets te zeggen. Ik ben uiteindelijk naar de MAVO gegaan omdat ik het niet had gered. Toen ik 13/14 was ging ik ook nog een keer met vriendinnetjes zwemmen we gingen van de glijbaan en wat oudere mannen ook. Ik kreeg net borsten. Ze probeerde ons te duwen op de glijbaan en in het water kwamen ze ons achterna.1 van hen sloot me in en zat aan mijn borsten en kont, ik ben heel hard weggezwommen, het deed me denken aan mijn neef. Mijn vriendinnen vonden het ook niet meer leuk en we zijn naar huis gegaan en hebben er niet meer over gesproken.
Toen ik 15/16 jaar was heb ik in de put gezeten. Voor de buiten wereld was ik vrolijk, maar ik was het niet. Ik voelde me erg depressief. Mijn beste vriendinnetje heeft toen nog gezegd tegen me dat ze me zo somber vond, ik ontkende en ging daarna heel vrolijk doen in haar bijzijn.
Ik heb er last van van het geen wat er vroeger is gebeurt. Ik werk zelf in de psychiatrie. In mijn werk heb ik veel met seksueel misbruik te maken, ik kan er erg professioneel in zijn, maar ik ken ook moeilijke momenten.Ik weet dat het belangrijk is om over problemen te praten, maar ik kan het niet. Ik kan het echt niet. Ik wil wel, maar ook weer niet.Ik wil mijn leven niet overhoop gooien. Ik ben trouwens 25, ben net getrouwd en wil graag kinderen met mijn man. Ik wil er niet meer aan denken ik wil verder. Een normaal leven en terug denken aan de leuke dingen van mijn jeugd.
Sorry voor het ontzettend lange verhaal, maar het lucht al wel een beetje op.
Nou ik ben dus sexueel misbruikt, athans dat denk ik. Ja het is lang geleden. Het begon op mijn elfde en het stopte geloof ik rond mijn dertiende. Ik weet eigenlijk niet of het misbruik is. Misschien wou ik het zelf wel. Het was mijn neef, 3 jaar ouder als ik. Het begon als een spelletje. We gingen spelletjes doen met alle neefjes en nichtjes. Verstoppertje. Ik werd als eerste gevonden. Na een aantal keer spelen wilde niemand meer. Alle neefjes en nichtjes gingen wat anders doen. Ik was in het tuinhuis samen met mijn neef en ik moest van hem een opdracht doen. Ik moest met mijn hand aan zijn kruis voelen. Ik weet niet meer of ik het wilde of niet, maar heb het gedaan. Volgens mij vond ik het niet erg om te doen. Als ik bij mijn oom en tante was dan vroeg mijn neef altijd of ik mee naar boven ging om te spelen. Ik deed dat altijd. Het ging steeds verder. Telkens begon het normaal met een spelletje en als ik dan verloren had moest ik iets bij hem doen of hij ging bij mij iets doen. Zoals hem aftrekken of hij bij mij friemelen. Ik moest ook opdrachten verzinnen eerst deed ik opdrachten als ren een rondje ofzo, maar later verzon ook ik seksuele opdrachten. Ik vond het wel prettig geloof ik, het voelde vertrouwd... Het is vaak gebeurd, maar ik herinner me alleen kleine stukjes. Wat ik als laatste keer herinner is die keer dat hij op mij ging liggen en naar binnen wilde dringen, ik wilde dit niet en wrong mijn lichaam zo dat dit niet lukte en riep dit lukt niet, dit lukt niet, waarop hij stopte. Dit is het laatste wat ik me kan herinneren. Hij kreeg een vriendin en het stopte gelukkig. Ik weet niet goed of het seksueel misbruik is, maar zo voelt het wel, ik was jong had geen idee. Vond het wel vertrouwd maar hoe kan een meisje van 11/12 nou beslissingen nemen in sex?? Niet toch? Toen ik in de brugklas zat ging het niet goed met me. Ik haalde alleen maar onvoldoendes, leraren vroegen zich af hoe dit kon. Ik zat er met mijn gedachten niet bij, maar durfde niets te zeggen. Ik ben uiteindelijk naar de MAVO gegaan omdat ik het niet had gered. Toen ik 13/14 was ging ik ook nog een keer met vriendinnetjes zwemmen we gingen van de glijbaan en wat oudere mannen ook. Ik kreeg net borsten. Ze probeerde ons te duwen op de glijbaan en in het water kwamen ze ons achterna.1 van hen sloot me in en zat aan mijn borsten en kont, ik ben heel hard weggezwommen, het deed me denken aan mijn neef. Mijn vriendinnen vonden het ook niet meer leuk en we zijn naar huis gegaan en hebben er niet meer over gesproken.
Toen ik 15/16 jaar was heb ik in de put gezeten. Voor de buiten wereld was ik vrolijk, maar ik was het niet. Ik voelde me erg depressief. Mijn beste vriendinnetje heeft toen nog gezegd tegen me dat ze me zo somber vond, ik ontkende en ging daarna heel vrolijk doen in haar bijzijn.
Ik heb er last van van het geen wat er vroeger is gebeurt. Ik werk zelf in de psychiatrie. In mijn werk heb ik veel met seksueel misbruik te maken, ik kan er erg professioneel in zijn, maar ik ken ook moeilijke momenten.Ik weet dat het belangrijk is om over problemen te praten, maar ik kan het niet. Ik kan het echt niet. Ik wil wel, maar ook weer niet.Ik wil mijn leven niet overhoop gooien. Ik ben trouwens 25, ben net getrouwd en wil graag kinderen met mijn man. Ik wil er niet meer aan denken ik wil verder. Een normaal leven en terug denken aan de leuke dingen van mijn jeugd.
Sorry voor het ontzettend lange verhaal, maar het lucht al wel een beetje op.
maandag 13 oktober 2008 om 18:24
wat voor sticker je erop plakt doet er weinig toe zolang je geen gerechtelijke procedure start, wat er wél toe doet is dat jij er nog last van hebt. ik zou er eens over praten met man/goede vriendin en eventueel via je werk een supervisie contact regelen. Ik werk zelf ook bij de ggz en ben ook misbruikt, kom dus ook wel eens lastige dingen tegen op dit vlak. ik heb toen een supervisor gevraagd en gekregen (een psycholoog van een andere afdeling) voor 5 gesprekken werk-inhoudelijk en dat was erg prettig. Als je zo intensief met mensen werkt zoals in de psychiatrie is het logisch dat je af en toe jezelf tegenkomt. Het is dan wijs daar iets mee te doen anders heb je later meer kans op burnout oid en tevens kun je meer transparant zijn in je werk als je bepaalde dingen goed hebt afgesloten.
succes gr suzanne
succes gr suzanne
maandag 13 oktober 2008 om 18:34
Het is prettig om te zien dat andere met een neutrale blik op mijn verhaal kijken. Ik denk ook niet dat het echt misbruik is. Maar het blijft wel zo dat ik er last van ondervind. Hoe dan ook wil ik dit aanpakken. Ik vind het zelf prettig om met mensen te praten die niet zo dicht bij mij staan. Ik lees hier veel over schaamte, ja ik schaam me. Ik schaam me diep dat ik dit heb gedaan. Dit had niet mogen gebeuren. Ik schaam me omdat ik het zelf slecht vind. En ik heb hier nooit iets tegen iemand over gezegt, dat zegt volgens mij ook wel dat ik toen al wist dat dit niet normaal was, of niet? Dit maakt het moeilijk om het erover te hebben. Hoe begin ik een gesprek met iemand hierover?
maandag 13 oktober 2008 om 18:43
friss, het valt me op dat je heel hard over jezelf oordeelt " ik schaam me omdat ik het zelf slecht vind". Het is gebeurt en schamen heeft alleen een functie als je daarmee je gedrag positief kunt veranderen. Je schamen over iets wat gebeurde toen je nog een kind (!!!!!) was heeft geen enkele functie.
Misschien zoals Suzanne voorstelde is praten met een begeleider wel goed voor jou. Dat je je verhaal aan een neutraal iemand kwijt kunt en wie weet volgt daaruit weer iets wat jou van dit nare gevoel verlost.
Veel sterkte in ieder geval!
Misschien zoals Suzanne voorstelde is praten met een begeleider wel goed voor jou. Dat je je verhaal aan een neutraal iemand kwijt kunt en wie weet volgt daaruit weer iets wat jou van dit nare gevoel verlost.
Veel sterkte in ieder geval!
maandag 13 oktober 2008 om 18:46
Je vroeg ook hoe je een gesprek begint met iemand hierover. Als het een therapeut of psycholoog betreft, begin bij wat je nu voelt en waar je nu tegenaan loopt. Dat staat allemaal in je openingspost. Ik geloof dat elke goede therapeut/psycholoog aan elk begin genoeg heeft om je verder stap voor stap door het hele verhaal en alles wat het met je deed en doet te begeleiden.
maandag 13 oktober 2008 om 18:51
Ach Friss, elk kind heeft geheimen! Elk kind heeft dingen gedaan of meegemaakt en het nooit aan iemand verteld. Dat zegt niets over of die dingen normaal zijn of niet..
Ik denk dat veel mensen seksueel getinte ervaringen uit hun kindertijd hebben, bij sommigen ging het verder dan bij anderen. Je mag best met anderen over die dingen praten later, maar het hoeft niet, niet omdat jouw gedrag van toen abnormaal zou zijn.
Kun je naar jezelf als twaalfjarige kijken alsof je naar een ander kind kijkt? Ik vind het nl. niet zo abnormaal wat er gebeurd is. Je deed mee aan spelletjes die een ander jou voorstelde, je vond het niet heel erg, maar wist onbewust wel dat men niet over zulke dingen praat, je voelde je daarom misschien een beetje stiekem en later kwam de schaamte... zoiets?
Maar behalve dat allemaal was je toch vooral een klein meisje dat soms iets probeerde, een beetje verder ging dan ze eigenlijk durfde en uiteindelijk ook nee zei toen ze niet meer wou? Een heel gewoon meisje, dus eigenlijk.
Het koppelen met ervaringen nu (je libido, je werk), is iets wat je nu, als volwassene doet. Terecht? Of denk je dat er een verband moet zijn, omdat je je achteraf schaamt over het gebeurde? Ik vind het verband tussen toen en nu nl. niet perse logisch als ik jouw verhaal lees.
Je vraagt hoe je een gesprek hierover begint. Weet je al met wie? En wat zou voor jou het doel van het gesprek zijn?
Ik denk dat veel mensen seksueel getinte ervaringen uit hun kindertijd hebben, bij sommigen ging het verder dan bij anderen. Je mag best met anderen over die dingen praten later, maar het hoeft niet, niet omdat jouw gedrag van toen abnormaal zou zijn.
Kun je naar jezelf als twaalfjarige kijken alsof je naar een ander kind kijkt? Ik vind het nl. niet zo abnormaal wat er gebeurd is. Je deed mee aan spelletjes die een ander jou voorstelde, je vond het niet heel erg, maar wist onbewust wel dat men niet over zulke dingen praat, je voelde je daarom misschien een beetje stiekem en later kwam de schaamte... zoiets?
Maar behalve dat allemaal was je toch vooral een klein meisje dat soms iets probeerde, een beetje verder ging dan ze eigenlijk durfde en uiteindelijk ook nee zei toen ze niet meer wou? Een heel gewoon meisje, dus eigenlijk.
Het koppelen met ervaringen nu (je libido, je werk), is iets wat je nu, als volwassene doet. Terecht? Of denk je dat er een verband moet zijn, omdat je je achteraf schaamt over het gebeurde? Ik vind het verband tussen toen en nu nl. niet perse logisch als ik jouw verhaal lees.
Je vraagt hoe je een gesprek hierover begint. Weet je al met wie? En wat zou voor jou het doel van het gesprek zijn?
maandag 13 oktober 2008 om 19:00
quote:elninjoo schreef op 13 oktober 2008 @ 16:19:
En waarom heb je er nu opeens moeite mee dat jij en je neefje samen op zijn initiatief op onderzoek uitgingen? Hij stopte immers toen jij aangaf dat je niet verder wilde gaan en wat je wel toestond vond je zelf ook spannend. Wat jullie wel gedaan hebben zie ik eigenlijk als het 'doktertje spelen' wat vroeger iedereen op de lagere school wel deed met klasgenootjes van 't andere geslacht.Zie jij aftrekken dan ook als een vorm van doktertje spelen?
En waarom heb je er nu opeens moeite mee dat jij en je neefje samen op zijn initiatief op onderzoek uitgingen? Hij stopte immers toen jij aangaf dat je niet verder wilde gaan en wat je wel toestond vond je zelf ook spannend. Wat jullie wel gedaan hebben zie ik eigenlijk als het 'doktertje spelen' wat vroeger iedereen op de lagere school wel deed met klasgenootjes van 't andere geslacht.Zie jij aftrekken dan ook als een vorm van doktertje spelen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 13 oktober 2008 om 19:48
Voor mij is een gesprek met iemand misschien een optie, omdat ik dan mijn gevoel kwijt kan. Een uitlaatklep is denk ik wel prettig, zo kan ik het achter me laten.
Ik weet niet of de dingen die ik nu zo voel als ik ze voel hiermee te maken hebben, daar probeer ik achter te komen. Ik probeer er ook achter te komen waarom ik me zo depressief voelde rond mijn 15-15de jaar.
Misschien moet ik er ook niet zo achteraan zitten en het laten zoals het is. Maar dan blijft het wel zo dat mijn gedachten blijven en dat vind ik niet prettig.
Ik zou wel met iemand op mijn werk kunnen praten die ik vertrouw, deze heeft ook met mijn projecten te maken op het werk. dus ik ga er eens over nadenken of het verstandig is om erover te beginnen. Misschien stel ik me wel aan en hebben veel mensen dit meegemaakt.
Gr. friss
Ik weet niet of de dingen die ik nu zo voel als ik ze voel hiermee te maken hebben, daar probeer ik achter te komen. Ik probeer er ook achter te komen waarom ik me zo depressief voelde rond mijn 15-15de jaar.
Misschien moet ik er ook niet zo achteraan zitten en het laten zoals het is. Maar dan blijft het wel zo dat mijn gedachten blijven en dat vind ik niet prettig.
Ik zou wel met iemand op mijn werk kunnen praten die ik vertrouw, deze heeft ook met mijn projecten te maken op het werk. dus ik ga er eens over nadenken of het verstandig is om erover te beginnen. Misschien stel ik me wel aan en hebben veel mensen dit meegemaakt.
Gr. friss
maandag 13 oktober 2008 om 21:16
maandag 13 oktober 2008 om 21:54
Friss, ik bedoelde absoluut niet dat jij je aanstelt! Ik hoop niet dat je dat zo hebt opgevat, anders: sorry.
Je stelt je niet aan, je zit ergens mee en vraagt reacties. Ik wilde je meer geruststellen met mijn opmerking dat je mij een heel gewoon meisje leek, met min of meer normale ervaringen.
Dat betekent natuurlijk niet dat ik vind dat je daar niet mee zou kunnen of mogen zitten. Ook dat is normaal. Ik ben het dus helemaal eens met suuz.
Je stelt je niet aan, je zit ergens mee en vraagt reacties. Ik wilde je meer geruststellen met mijn opmerking dat je mij een heel gewoon meisje leek, met min of meer normale ervaringen.
Dat betekent natuurlijk niet dat ik vind dat je daar niet mee zou kunnen of mogen zitten. Ook dat is normaal. Ik ben het dus helemaal eens met suuz.
maandag 13 oktober 2008 om 22:14
@Friss
Probeer eens afstand te nemen van jezelf en probeer je "een kind" van 11 voor te stellen. Misschien heb je een buurmeisje van die leeftijd? Stel nu eens voor dat dit meisje dezelfde ervaring op zou doen als jij hebt opgedaan en ze komt met haar verhaal bij jou? Wat zou jij dan tegen haar zeggen?
Zou je haar vertellen dat het een slecht kind is? Dat ze dingen doet die ze niet mag doen en dat ze zich dood moet schamen dat zij zulke "spelletjes" speelt?
Ik denk het namelijk van niet. Ik denk dat je dat meisje in je armen zou nemen, dat je haar zou troosten. En dat je haar zou vertellen dat veel kinderen experimenteren, dat dit helemaal niet raar of slecht is, maar heel natuurlijk. Dat het hoort bij het groter worden en bij het jezelf ontdekken. En vervolgens zou je haar waarschijnlijk zeggen dat ze daarin nu wat te snel is gegaan en dat ze beter nog een paar jaar kan wachten voor ze weer verder gaat met experimenteren.
Probeer bovenstaande eens te visualiseren en mee te leven met dat meisje van 11. Zou zij zich zo vreselijk moeten schamen? Nee toch? En waarom moet jij dat dan wel?
Probeer eens afstand te nemen van jezelf en probeer je "een kind" van 11 voor te stellen. Misschien heb je een buurmeisje van die leeftijd? Stel nu eens voor dat dit meisje dezelfde ervaring op zou doen als jij hebt opgedaan en ze komt met haar verhaal bij jou? Wat zou jij dan tegen haar zeggen?
Zou je haar vertellen dat het een slecht kind is? Dat ze dingen doet die ze niet mag doen en dat ze zich dood moet schamen dat zij zulke "spelletjes" speelt?
Ik denk het namelijk van niet. Ik denk dat je dat meisje in je armen zou nemen, dat je haar zou troosten. En dat je haar zou vertellen dat veel kinderen experimenteren, dat dit helemaal niet raar of slecht is, maar heel natuurlijk. Dat het hoort bij het groter worden en bij het jezelf ontdekken. En vervolgens zou je haar waarschijnlijk zeggen dat ze daarin nu wat te snel is gegaan en dat ze beter nog een paar jaar kan wachten voor ze weer verder gaat met experimenteren.
Probeer bovenstaande eens te visualiseren en mee te leven met dat meisje van 11. Zou zij zich zo vreselijk moeten schamen? Nee toch? En waarom moet jij dat dan wel?
maandag 13 oktober 2008 om 22:43
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar: nee, ik heb dit niet meegemaakt.
En van veel van mijn vriendinnen weet ik ook vrijwel zeker dat ze dit niet hebben meegemaakt.
En zelfs al zou er niets gebeurd zijn en was je vroeger depressief geweest, dan zou het toch nog steeds logisch zijn dat je achteraf daarover gaat nadenken.
Het lijkt mij een goed idee om met die persoon van je werk te praten. Dan kun je later nog bepalen of je het ooit met anderen wilt delen of niet.
En van veel van mijn vriendinnen weet ik ook vrijwel zeker dat ze dit niet hebben meegemaakt.
En zelfs al zou er niets gebeurd zijn en was je vroeger depressief geweest, dan zou het toch nog steeds logisch zijn dat je achteraf daarover gaat nadenken.
Het lijkt mij een goed idee om met die persoon van je werk te praten. Dan kun je later nog bepalen of je het ooit met anderen wilt delen of niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 14 oktober 2008 om 14:07
'Neef en nicht, dat vrijt allicht'. Aldus mijn biologieleraar, een rasechte Brabander. Het is ook niet tegen de wet om met je neef of nicht te trouwen, hele volksstammen doen niet anders (orthodoxe joden, moslims, onze bloedeigen adel). Vreemd, vies, of slecht is het niet, genetische voortplantingsrisico's even niet meegerekend. Het is dus zeker niet iets om je schuldig over te voelen.
Was er sprake van misbruik? Je vond het leuk, je voelde je niet slecht, hij dwong je niet, je wist je grenzen aan te geven en die respecteerde hij meteen. Ok, jouw leven is later niet verlopen zoals jij dat wilde, maar weet je absoluut heel zeker dat dat allemaal te herleiden is tot de spelletjes die je met je neef speelde?
Nu moet ik zeggen dat ik enigszins vraagtekens heb bij een 14-jarige die dit soort spelletjes speelt. Maar goed, misschien was jij vroeg-rijp en hij nog redelijk kinds. Ik ben dus net zo goed bereid om te accepteren dat het in alle onschuld kan zijn gebeurd.
Was er sprake van misbruik? Je vond het leuk, je voelde je niet slecht, hij dwong je niet, je wist je grenzen aan te geven en die respecteerde hij meteen. Ok, jouw leven is later niet verlopen zoals jij dat wilde, maar weet je absoluut heel zeker dat dat allemaal te herleiden is tot de spelletjes die je met je neef speelde?
Nu moet ik zeggen dat ik enigszins vraagtekens heb bij een 14-jarige die dit soort spelletjes speelt. Maar goed, misschien was jij vroeg-rijp en hij nog redelijk kinds. Ik ben dus net zo goed bereid om te accepteren dat het in alle onschuld kan zijn gebeurd.
woensdag 15 oktober 2008 om 17:15
quote:Sensy12 schreef op 13 oktober 2008 @ 17:37:
(...)
Waar ik wel last van had was dat grenzen duidelijk stellen op latere leeftijd een groot probleem werd. Of ik duwde mensen keihard weg of ik liet mensen veel te dichtbij komen, op het ongezonde af. Dat herleid ik naar de gebeurtenissen in mijn jonge jaren waarin een ander zonder dat ik daar invloed op had mijn lichaam en geest doordrong.
Ik denk dat de seks op zich niet het probleem is (geldt voor mij) maar meer het gevoel dat je als kind iets doet of lichtelijk gedwongen wordt iets te doen wat je niet begrijpt, gek voelt, geen weerstand aan kunt bieden etc. Alsof je als een stuk klei gekneed en gevormd wordt zonder dat je bewust mag en kunt bepalen in welke vorm. Het is dat gevoel dat me jarenlang achtervolgde, het geen invloed kunnen uitoefenen op mijn leven.
(...)
Sensy
Hoi, ik heb dit topic geopend (liever gezegd: gelezen, dus niet zelf geschreven... ), omdat ik zelf rond mijn 6e (denk ik...) ben 'misbruikt' door mijn broer. Zelf vind ik het gegeven dat er sprake was van 'sex' niet eens het ergste, maar meer het vertrouwen dat is geschaad door mijn broer (7 jaar ouder dan ik). De laatste tijd is het met mij met ups en downs gegaan: ik kan vanuit het niets van een vrolijke meid omslaan in een verdrietige meid. En daarbij moet mijn vriend het soms ook 'ontgelden'.
Sensy: het lezen van jouw posting was als een soort eye-opener. Ik denk dat ik mijn vriend soms ook keihard wegduw, en in het verleden andere mensen (jongens) veel te dichtbij heb laten komen. Ik ben nu 23 en heb nog maar een half jaar een relatie met mijn vriend, maar weet wel dat deze jongen goud waard is en dat ik hem absoluut niet van me af wil duwen. Ik heb hem al vrij snel verteld van het 'misbruik', maar hij weet niet zo goed wat hij ermee moet, ook omdat ik weinig praat. Een eerste stap heb ik al gezet, ben naar de huisarts gegaan en krijg binnenkort een verwijsbrief naar een psycholoog.
@ TO: sorry voor het vervuilen van jouw topic. Ik herken wel wat van jouw gevoelens. Ik ben erg benieuwd of je nog besluit om het aan je man te vertellen. Hopelijk doe je dat wel. Het lucht namelijk enorm op! Verder hoeft hij er niet eens wat mee te doen. Ik vond het het ergst, dat ik zo'n enorm geheim met me meedroeg. Ook was/ is mijn gedrag niet altijd fair tegenover mijn vriend, maar hij weet nu tenminste waarom.
Ook al merkt je man niets aan je nu, misschien is het toch beter om het te vertellen...!
En Sensy: bedankt voor je bijdrage: het voelde echt even als een puzzelstukje dat op de goede plaats viel Ik denk dat ik daarmee wel weer een stukje verder kom! Want ik wil de gebeurtenissen van vroeger niet mijn leven laten bepalen, daar is het veel te kort voor!
(...)
Waar ik wel last van had was dat grenzen duidelijk stellen op latere leeftijd een groot probleem werd. Of ik duwde mensen keihard weg of ik liet mensen veel te dichtbij komen, op het ongezonde af. Dat herleid ik naar de gebeurtenissen in mijn jonge jaren waarin een ander zonder dat ik daar invloed op had mijn lichaam en geest doordrong.
Ik denk dat de seks op zich niet het probleem is (geldt voor mij) maar meer het gevoel dat je als kind iets doet of lichtelijk gedwongen wordt iets te doen wat je niet begrijpt, gek voelt, geen weerstand aan kunt bieden etc. Alsof je als een stuk klei gekneed en gevormd wordt zonder dat je bewust mag en kunt bepalen in welke vorm. Het is dat gevoel dat me jarenlang achtervolgde, het geen invloed kunnen uitoefenen op mijn leven.
(...)
Sensy
Hoi, ik heb dit topic geopend (liever gezegd: gelezen, dus niet zelf geschreven... ), omdat ik zelf rond mijn 6e (denk ik...) ben 'misbruikt' door mijn broer. Zelf vind ik het gegeven dat er sprake was van 'sex' niet eens het ergste, maar meer het vertrouwen dat is geschaad door mijn broer (7 jaar ouder dan ik). De laatste tijd is het met mij met ups en downs gegaan: ik kan vanuit het niets van een vrolijke meid omslaan in een verdrietige meid. En daarbij moet mijn vriend het soms ook 'ontgelden'.
Sensy: het lezen van jouw posting was als een soort eye-opener. Ik denk dat ik mijn vriend soms ook keihard wegduw, en in het verleden andere mensen (jongens) veel te dichtbij heb laten komen. Ik ben nu 23 en heb nog maar een half jaar een relatie met mijn vriend, maar weet wel dat deze jongen goud waard is en dat ik hem absoluut niet van me af wil duwen. Ik heb hem al vrij snel verteld van het 'misbruik', maar hij weet niet zo goed wat hij ermee moet, ook omdat ik weinig praat. Een eerste stap heb ik al gezet, ben naar de huisarts gegaan en krijg binnenkort een verwijsbrief naar een psycholoog.
@ TO: sorry voor het vervuilen van jouw topic. Ik herken wel wat van jouw gevoelens. Ik ben erg benieuwd of je nog besluit om het aan je man te vertellen. Hopelijk doe je dat wel. Het lucht namelijk enorm op! Verder hoeft hij er niet eens wat mee te doen. Ik vond het het ergst, dat ik zo'n enorm geheim met me meedroeg. Ook was/ is mijn gedrag niet altijd fair tegenover mijn vriend, maar hij weet nu tenminste waarom.
Ook al merkt je man niets aan je nu, misschien is het toch beter om het te vertellen...!
En Sensy: bedankt voor je bijdrage: het voelde echt even als een puzzelstukje dat op de goede plaats viel Ik denk dat ik daarmee wel weer een stukje verder kom! Want ik wil de gebeurtenissen van vroeger niet mijn leven laten bepalen, daar is het veel te kort voor!
maandag 3 november 2008 om 14:13
Hoe gaat het nu met TO? Ben ik wel benieuwd naar...
Ik heb straks een intakegesprek bij een psycholoog/ geestelijke gezondheidszorg. Vind het aan de ene kant wel raar dat ik erheen ga, op zich gaat het niet zo slecht met me, maar ik heb van die enorme ups en downs. Ik kan heel vrolijk zijn, maar er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren, dat andere mensen niet eens opvalt, of ik ben van slag... Vraag me soms ook wel af in hoeverre dat te maken kan hebben met de pil. Maar ja, die slik ik al zeven jaar, dus zou niet weten hoe ik me zonder voel.
Hoop dat de TO nog wat van zich laat horen...
Ik heb straks een intakegesprek bij een psycholoog/ geestelijke gezondheidszorg. Vind het aan de ene kant wel raar dat ik erheen ga, op zich gaat het niet zo slecht met me, maar ik heb van die enorme ups en downs. Ik kan heel vrolijk zijn, maar er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren, dat andere mensen niet eens opvalt, of ik ben van slag... Vraag me soms ook wel af in hoeverre dat te maken kan hebben met de pil. Maar ja, die slik ik al zeven jaar, dus zou niet weten hoe ik me zonder voel.
Hoop dat de TO nog wat van zich laat horen...
maandag 3 november 2008 om 23:58
Hey,
Ja hoe gaat het met me....
Ik heb nog steeds niets tegen iemand gezegt, ik heb op het punt gestaan, maar zag ervan af. Ik heb toch echt het gevoel dat andere mensen het af gaan keuren. Reageren alsof het niets voorstelt, of mij raar en gek vinden dat ik het ook gewoon deed. Ik kan wel janken....
Ik weet het even niet meer.....
Liefs
Ja hoe gaat het met me....
Ik heb nog steeds niets tegen iemand gezegt, ik heb op het punt gestaan, maar zag ervan af. Ik heb toch echt het gevoel dat andere mensen het af gaan keuren. Reageren alsof het niets voorstelt, of mij raar en gek vinden dat ik het ook gewoon deed. Ik kan wel janken....
Ik weet het even niet meer.....
Liefs
